MOTIV I PRIRODA ŽIDOVSKOG RITUALNOG UBIJANJA
Gotovo je sigurno da je
židovski motiv za ritualnim ubijanjem hršćanska mržnja. To je
ustvari onaj isti motiv koji Disraeli priznaje kao uzrok
revolucionarnih aktivnosti protiv nežidovskih vlada; da navedemo
njegove reči (iz “Života lorda Georgea Bentinicka”, napisanog
1852. godine):
“Božji narod sarađuje sa
ateistima – najveštiji skupljači svojine se svrstavaju uz
komuniste; izdvojena, odabrana rasa se rukuje sa svim evropskim
ološem, a sve zbog toga jer žele uništiti nezahvalno hršćanstvo
(koje su sami stvorili), i čiju tiraniju više ne mogu izdržati!“
Mržnja prema hrišćanstvu
je tradicija među Židovima. Treba zapamtiti da je himna mržnje,
a koja je za vreme Drugog svetskog rata pripisana Nemcima,
zapravo delo Židova Lissaurea.
Jedno od glavnih židovskih slavlja je Purim. To slavlje je
orgija mržnje prema Hamanu, a koja se može naći u knjizi
Esterovoj u Starom Zavetu. Ta priča, govori o Kserksu,
persijskom kralju, koji se zaljubio u Židovku Esteru,
pa je uzima za svoju ženu, pored zakonite i prave supruge.
Haman, kraljev ministar, požalio mu se na Židove koji ne poštuju
zakone, pa su odbili
kraljevu naredbu o njihovom porobljavanju. Kraljica Estera
uverava kralja da poštedi Židove, te da ga pozove na banket.
Onde Estera pak i dalje nagovara kralja za milost prema
Židovima, i da na kraju Haman bude obešen umesto njenog čuvara
koji je takođe bio Židov. Kralj na kraju popušta, i na kraju
umesto Židova bivaju ubijeni njihov neprijatelj Haman, i
njegovih desetero sinova.
Ovaj praznik se često slavi uz prežderavanje, opijanje i psovke
kao sećanje na Hamana; čak i danas, na ovaj dan, u Londonu,
židovski pekari za svoj narod prave kolače u obliku ljudskog
uva, koji se nazivaju “Hamanovim ušima”, što još jednom pokazuje
urođenu mržnju i varvarizam Židova.
Dva glavna praznika koja se mogu povezati sa ritualnim ubijanjem
su Purim i Pasha.
Prvi se spomenuti praznik
slavi na Uskrs, a drugi mesec dana pre toga. Kada se ritualno
ubistvo izvrši za Purim, onda je žrtva obično odrasli hrišćanin,
koji je ubijen zbog svoje krvi. Ova se krv suši i meša sa
praškom od koga se prave trouglasti kolači koji se posle jedu.
Sasušena krv od ubistva počinjenog za Purim koristi i za
nadolazeću Pashu. Kada je ritualno ubistvo izvršeno za Pashu,
ubijeni je dete mlađe od sedam godina, kao najsavršeniji mogući
predstavnik svoje vrste, kome ne samo što se proliva krv, nego
se ono i razapinje, i obrezuje pa mu se stavlja kruna od trnja.
Ono se muči, udara,
probada nožem, i zatim se završna rana nanosi sa
strane, imitirajući tako Hristovo ubistvo. Detetova krv se tada
meša sa praškom i koristi za dobijanje hleba za Pashu.
Druga svetkovina gde u
okviru nje dolazi i do ritualnog ubijanja je Hanuka, do koje
dolazi u decembru, i koja obeležava obnovu Jerusalima pod
Makabejcima 165. godine pre Hrista.
Primeri ubistava za Purim
su slučajevi Damaska, Rodosa, Xantena, Polne, Gladbecka i
Paderboma.
Mada je glavni motiv
mržnja, značajnu ulogu treba pridodati i savremenim tradicijama,
koje povezuju žrtvu u krvi sa idejom patnje. Židovi veruju da
njihova religija ne može biti spašena, odnosno vraćena u Sion,
ako svake godine u ritualne svrhe ne bude prosuta krv
Hrišćanina.
Politička ubistva, poput
židovskog ubistva ruskog cara, njegove porodice i drugih Rusa,
takođe su praćena i detaljima koji ukazuju na prisustvo rituala,
jer je bilo puno znakova koje su ubice ostavile sa određenom
namerom.
Druga strana istorije
