CIONIZAM I DRUGI SVETSKI RAT
Sada ćemo se vratiti na rane 30-te godine XX veka. Nećemo ni ovaj put analizirati sve detalje u vezi uzroka i događaja u Drugo Svetskom Ratu. Želim samo da ilustrujem još jednu cionističku agitaciju da Amerikaci uđu u rat.
Nemci su bili ogorčeni ne samo cionističkom ulogom u njihovom porazu u Prvom Svetskom Ratu, nego i brutalnim novčanim reparacijama koje su im bile nametnute od strane pojedinih cionističkih bankara koji su doprineli u kreiranju Versajskog Ugovora, posle Prvog Svetskog Rata. Nemci, koji su ostali u međuvremenu bez većeg dela svojih teritorija, i sa teškom privrednom situacijom, biraju Hitlera za kancelara 1932-ge godine. Hitler i Nacistička Partija uskoro preuzimaju kontrolu nad nemačkim medijima, bankama, i univerzitetima, koji su do tada bili pod kontrolom veoma uticajnih Cionista.
Skoro istovremeno, Cionisti su počeli svoju agitaciju protiv Nemačke, po celom svetu. Bojkot nemačke robe je stupio na snagu i pozivi Britaniji i Americi da odmah poduzmu mere protiv Nemačke, počeli su da stižu iz cionističkih krugova. Dvadeset četvrtog marta 1933. g. (6 godina pre početka Drugog Svetskog Rata), britanski list Daily Express nosio je na svojoj naslovnoj stranici proglas: “ Judeja Objavljuje Rat Nemačkoj. Jevreji Svih Zemalja Ujedinite se u Zajedničkoj Akciji”.
Priča sa naslovne strane je glasila da su cionisti pokrenuli napore širom svieta da izoluju Nemačku, i okrenu druge nacije protiv nje. Sledeće godine, cionistički politički lider Vladimir Jabotinksy je pisao:
„Sve Jevrejske zajednica širom sveta već mesecima vode borbu protiv Nemačke…Mi moramo pokrenuti duhovni i fizički rat protiv Nemačke. Naši jevrejski interesi nam nalažu potpuno uništenje Nemačke“.
Nekoliko godina kasnije, Lord Beaverbrook, britanski novinski magnat objavljuje i upozorenje u vezi cionističkog uticaja na britansku štampu. Beaverbrook upozorava:
„Oko 20,000 nemačkih Jevreja došlo je u Englesku. Oni sada preduzimaju sve da ne dođe ni do kakvog dogovora sa Nemačkom. Jevreji su zauzeli najviše pozicije u štampi ovde. Oni sada koriste svoj politički uticaj da nas gurnu u rat.“
U septembru 1939, Nemačka i Poljska ulaze u rat oko teritorije koja je oduzeta Nemačkoj, Versajskim Ugovorom iz 1918. Pod izgovorom zaštite Poljske, Velika Britanija i Francuska odmah objavljuju rat Nemačkoj. (ignorišući činjenicu da je i Sovjetski Savez takođe napao Poljsku). Nemačka je apelovala na Britaniju i Francusku da povuku svoju odluku o objavi rata, ali bez odgovora. Saveznici su počeli sa masovnim nagomilavanjem snaga duž nemačke zapadne granice. U proleće 1940, rat u Zapadnoj Evropi je počeo napadom Nemačke na Norvešku, Holandiju i Belgiju, odbacujući britanske i francuske snage do belgijske obale. Beaverbrook-ovo predviđanje se ostvarilo.
U SAD, cionistička mafija je počela da obrađuje američkog predsednika. Mada su se imena glavnih igrača promenila, glavna igra je ostala ista. Baruch je jos uvek tada vukao predsedničke konce, zajedno sa drugim cionističkim “savetnicima” kao sto su Henry Morgenthau, Eugene Myer, i Harold Ickes. Myer, poslovni partner sa Baruch-om, kupuje list Washington Post, u to vreme. (danas Myer-ov unuk, Donald Graham drži ovaj list ) Ickes, tadašnji Secretar za unutrašnje poslove FDR-a, zabranjuje izvoz helijuma u Nemačku, u 1934 g. To je nateralo Nemce da koriste lako zapaljivi vodonik za pogon njihovih čuvenih cepelina. Uskoro cepelin Hindenburg doživljava katastrofu, 1937-me što je bila jednim delom i “zasluga” Harold-a Ickes-a.
Sad je bio red na Franklin-a Delano Roosevelt-a da isporuči Amerikance u još jedan Evropski rat. Američki patrioti, kao npr. poznati pilot Charles Lindbergh, primetili su to i pokušali da upozore američke građane da Cionisti pokušavaju da ih uvuku u rat koristeći svoj medijski uticaj. Lindbergh je rekao:
“Ja ne napadam jevrejski narod. Ono sto hoću da kažem je da lideri britanskog i jevrejskog naroda, sa razlozima koji su koliko razumljivi sa njihove tačke gledišta, toliko neprihvatljivi sa naše, i iz razloga koji nisu američki, pokušavaju da nas uvuku u rat.“
Zbog veoma jakog anti-ratnog raspoloženja, FDR je zajedno sa svojim cionističkim manipulatorima imao dosta problema da uvuče SAD u ovaj evropski rat. Onda je došlo do čuvenog “incidenta” u Pearl Harbor-u, 1941g. Japan i Nemačka su bili vezani zajedničkim odbrambenim ugovorom, što je značilo, rat sa Japanom bio je i ujedno rat sa Nemačkom. FDR je bila uspostavila embargo na japanske naftne zalihe, u nadi da će to isprovocirati Japan da napadne Pearl Harbor. U vladinim dokumentima ima mnogo neprikosnovenih dokaza da je FDR unapred znao o japanskom napadu i dozvolio da se to dogodi, tako da bi imao razlog za uvlačenje SAD u rat.
Kao sto je bio slučaj u Prvom Svetskom Ratu, ulazak SAD u rat doveo je do jos jednog poraza Nemačke. Nekoliko sati pre nego sto je počinio navodno samoubistvo, 30 aprila 1945g. Hitler je izdiktirao svoj testament i u njemu optužio cionističku mafiju da je bila odgovorna što je do tog rata i došlo. Nije veliko iznenađenje da Hitler tvrdi tako nešto. Međutim, njegovo bacanje krivice na Jevreje, paralelno je i sa tvrdnjama ličnosti kao što su Jabotinsky, Lindbergh, Beaverbrook, Prvi Ministar Neville Chamberlain, ambasador Joe Kennedy, i mnogi drugi. U svojoj posljednjoj javnoj poruci, Hitler je napisao:
„Nije tačno da sam ja ili bilo ko drugi u Nemačkoj želeo rat, 1939-te godine. Njega su želeli i isprovocirali internacionalni državnici jevrejskog porekla ili oni koji su radili za jevrejske interese. Niti sam ikada želeo da nakon užasnog Prvog Svetskog Rata, ikada dođe do rata sa Engleskom ili Amerikom“.
Bez obzira na vaše poglede u vezi Drugog Svetskog Rata, i da li su ili ne SAD trebale da učestvuju, ono što je suštinsko ovde i što se ne može odbaciti je da cionisti godinama pre nego je taj rat počeo nisu nimalo oklevali u manipulaciji Amerikanaca, da ovi ginu za njihove vlastite interese.