Wielka Encyklopedia Żydów

BAAL Szem-Tow Beszt Israel - urodzony ok. 1700 roku w Okopach Świętej Trójcy na Podolu. Zmarł 22 maja 1760 roku. Różne są tłumaczenia tego przydomku: Mistrz Świętego Imienia, Pan Dobrego Imienia, albo Mąż Dobrej Sławy - zwany także skróconym przydomkiem: BeSzT, rabin, jeden z twórców chasydyzmu na terenach dawnej Rzeczypospolitej w XVIII w. Już za życia stał się bardzo popularny wśród najbiedniejszej ludności żydowskiej. Działał głównie na terenie Podola, gdzie z czasem osiedlił się w miasteczku - Międzybóż. BeSzt był zauroczony żydowskim mistycyzmem (kabałą). Nie odcinał się też od żydowskiej tradycji talmudycznej. Jego nauka była próbą syntezy tradycji z nowym mistycyzmem i jednocześnie atakiem w ortodoksję żydowską. Baal Szem Tow był jak gdyby odpowiednikiem Marcina Lutra w chrześcijaństwie, gdyż uważał pośrednictwo rabinów w kontaktach z Bogiem i zagłębianie się w tajniki i zawiłości Talmudu za zbędne. Za to spotkał się z krytyką ortodoksów żydowskich. Głosił zwalczanie zła nie złem, ale dobrem, które należy dostrzec jako aspekt boskości i sprowadzenia go następnie ku dobru. Każdy mógł liczyć na oczyszczenie i nagrodę, gdyż człowiek (a w zasadzie jego dusza) jest złączony z Bogiem miłością (hebr. dewekut - „przylgnięcie”, „zespolenie się”). Złączenie się z Bogiem było osią intelektualną chasydyzmu. BeSzT nauczał, że Boga należy chwalić nie poprzez umartwianie się i ascezę, ale raczej poprzez mądre i radosne korzystanie z życia i darów, jakie z sobą niesie. Pobożność w tym ujęciu była afirmacją życia. Stąd też wynikała niespotykana wcześniej na taką skalę forma czczenia Boga poprzez taniec i śpiew, a także, charakterystyczna dla chasydów, forma modlitwy ekstatycznej prowadzącej do stanu radosnego uniesienia i zachwytu (hebr. hitlahawut - „entuzjazm”). Taka modlitwa powinna człowiekowi przynieść radość i pogodę ducha, co oznacza zespalanie się z Bogiem. Nie wyklucza to kontemplacji i nieustannej służby Bogu, która wypełnia całe życie chasyda. W nauce BeSzTa dostrzec można też echa panteizmu chasydów nadreńskich, ponieważ podobnie jak oni starał się dostrzec wszechobecność Boga w każdym aspekcie życia, nie tylko ludzkiego. Prawnukiem BeSzTa był Nachman z Bracławia.

BAAR Kamila - aktorka.

BABAT Hersz - ur. 1910, handlowiec, skarbnik Brith Hachajoł im. Wł. Żabotyńskiego (1935)

BABINICZ Waldemar (pseudonim) - 1902-69 Założyciel Uniwersytetów Ludowych, wielkie zasługi dla rozwoju kultury na wsiach Kielecczyzny. Pisarz - powieści, reportaże.

BACHMAN Zbigniew - dyrektor Polskiej Izby Przemysłowo-Handlowej Budownictwa (10.2003 - 05.2004).

BACHMANN Klaus - członek zarządu Fundacji Batorego. Kierownik katedry politologii w Centrum Studiów Niemieckich i Europejskich im. Willy Brandta Uniwersytetu Wrocławskiego, w latach 1988-2004 korespondent Stuttgarter Zeitung najpierw w Warszawie, potem w Brukseli, publicysta „Rzeczpospolitej”, „Polityki”, „Tygodnika Powszechnego”; uzyskał stopień doktorski na wydziale historycznym Uniwersytetu Warszawskiego za pracę o stosunkach polsko-ukraińskich w Galicji przed 1914 rokiem; w roku 2005 obronił pracę habilitacyjną na temat Konwentu i Traktatu Konstytucyjnego UE na wydziale nauk społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego

BACZKO Bronisław-Gideon - profesor filozofii na UW. Historyk idei i myśli społecznej. Rozpoczynał jako politruk i doszedł do stopnia podpułkownika. Został oddelegowany na Wydział Filozofii. Tam został profesorem i to na nim spoczywa główna odpowiedzialność za stalinizację prac nad polską filozofią i myślą społeczną doby powstań (A. Walicki „Umysł zniewolony po latach”). Do 1968 roku był jednym obok m.in. Leszka Kołakowskiego, z uczonych z kręgu tzw. warszawskiej szkoły historyków idei, profesorem historii filozofii na Uniwersytecie Warszawskim i w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Jego wychowankowie z lat 1966-1968, odgrywają do dziś istotną rolę w polskiej humanistyce. W 1968 r. został usunięty z Uniwersytetu wraz z Leszkiem Kołakowskim, Włodzimierzem Brusem, Zygmuntem Baumanem, Marią Hirszowicz i Janiną Zakrzewską. Objął go ścisły zakaz publikacji. Opuścił Polskę w 1969 r. Czołowy stalinizator polskiej nauki.

BACZYŃSKA Gosia - LISTA NR 10; projektantka, współpracuje z marką Rémy Martin Fine Champagne Cognac od października 2003 roku. Studiowała na wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych na wydziale szkła i ceramiki. Już podczas studiów zdobywała doświadczenie jako asystent kostiumografa przy produkcjach filmowych. Dwa lata spędziła w Londynie, pracując dla studia wykonującego usługi dla brytyjskich projektantów. To wtedy postanowiła, że po powrocie do Polski będzie projektować ubrania według własnego pomysłu. Po uzyskaniu dyplomu założyła firmę, wynajęła pracownię i zajęła się realizacją swoich marzeń. Projektowała, a potem szyła na zamówienie klientek ubrania sygnowane własnym nazwiskiem i... datką swojego urodzenia. Pierwsze ubrania z metką „Gosia Baczyńska 13.08.1965” ujrzało światło dzienne w roku 1997

BACZYŃSKI Jerzy - urodzony w 1949 roku, redaktor naczelny „Polityki”. Podobnie jak jego poprzednik na tym stanowisku, Jan Bijak, odpowiedzialny za rolę odgrywaną przez „Politykę” jako jednego z czołowych centrum lobby filosemickiego w prasie, za ciągłe podważanie i ośmieszanie polskich tradycji narodowych i wartości chrześcijańskich. Za paszkwilanckie teksty R. M.Grońskiego i L. Stommy, za nagonkę S. Podemskiego na ks. H. Jankowskiego etc. Bez jakiegokolwiek społecznie użytecznego zawodu, natomiast po solidnej tresurze na bazie marksizmu-leninizmu. Jest absolwentem Instytutu Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego - 1972 r. Jeden ze współpracowników Baczyńskiego, pisze o nim: „Baczyńskiego poznałem w 1984 roku, gdy rozpoczął pracę w dziale ekonomicznym Polityki. Do dziennikarskich orłów nigdy nie należał, a jego etat można potraktować w kategoriach tzw. miłosierdzia gminy (oczywiście żydowskiej). Jako współpracownik Polityki, siłą rzeczy byłem skazany na adiustację swoich tekstów przez etatowych redaktorów tego tytułu, lecz na szczęście - w ręce Baczyńskiego trafiały one rzadko. Publikacje o tematyce ekonomicznej mojego autorstwa czytał przede wszystkim Zygmunt Szeliga, nie żyjący już zastępca redaktora naczelnego Polityki. Ta idylla skończyła się z chwilą objęcia przez Baczyńskiego funkcji kierownika działu ekonomicznego. Wprawdzie moich tekstów nie miał odwagi odrzucać (były wystarczająco kompetentne i atrakcyjne czytelniczo), lecz często wykorzystywał ich zawartość, tytuły czy chwytliwe puenty do budowania swojej pozycji dziennikarskiej, autorytetu na warszawskich salonach. Do dzisiaj pamiętam np. publiczne zapożyczenie (w TVP 1) zwrotu: Orkiestra nie grała do końca, będącego tytułem mojego reportażu o pożegnalnym rejsie Stefana Batorego. Apogeum typowo chamskich metod stosowanych przez Baczyńskiego nastąpiło na początku 1991 roku. Podbudowany - teraz wiem, że naiwnie - demokratyczną przemianą PRL w RP i deklarowaną powszechnie wolność słowa, przygotowałem jako pierwszy polski dziennikarz tzw. tekst interwencyjny, ukazujący prawdziwe kulisy afery paliwowej, ocenianej podówczas na biliony (dzisiaj: setki milionów) złotych. Kluczem do tej afery było rozporządzenie ministra finansów z 11 stycznia 1991 roku, zwalniające spółki prawa cywilnego z podatku obrotowego przy imporcie paliw, gdy tymczasem przedsiębiorstwa państwowe (np. Centrala Produktów Naftowych) płaciły 24%, natomiast firmy zarejestrowane na osoby fizyczne - aż 40%. To eldorado dla spółek cywilnych - kontrolowanych zadziwiająco często przez biznesmenów związanych z ówczesnym Kongresem Liberalno-Demokratycznym - trwało aż do 2 marca 1991 roku i pozwoliło im wprowadzić na nasz rynek bez podatku setki tysięcy ton paliwa w cysternach kolejowych, a nawet w zbiornikowcach. Ba, te ostatnie czekały jakby na sygnał do rozpoczęcia rejsu w stronę Polski. Tu nie mogło być przypadku. Zwłaszcza, że tydzień przed wspomnianym rozporządzeniem (dokładnie 4 stycznia 1991), funkcję premiera objął Jan K. Bielecki, jeden z liderów KL-D i czołowy aferał w historii RP. Oczywiście, premierowski wątek afery paliwowej został podkreślony przeze mnie szczególnie mocno. Tekst ukazał się w „Polityce” nr 10 (1766) z 9 marca 1991. Niestety, tylko formalnie był to tekst mojego autorstwa, bowiem solidnie popracował nad nim red. Baczyński. Nie dość, że wzbogacił tytuł (Wyciek kontrolowany) o znak zapytania, to jeszcze wyciął zupełnie wątek J. K. Bieleckiego z kontekstu całej afery. Przykro to pisać, lecz dzięki tak obrzezanemu materiałowi, stałem się mimowolnym katalizatorem dalszej, zadziwiająco błyskotliwej, kariery miernego politologa po UW. Widocznie aferał Bielecki potrafił być wdzięczny, a funkcja premiera stwarzała dodatkowe możliwości w tym względzie. Ba, sam fakt dobrych notowań u szefa rządu stanowił mocny argument dla ówcześnie panującego salonu. Baczyński jako redaktor jawnie żydokomunistycznej i wyjątkowo prymitywnej w swoich prożydowskich akcjach Polityki, jakoś mnie nie dziwi. Można wręcz powiedzieć - właściwy Żyd na właściwym miejscu. Dziwi mnie natomiast lansowanie tego indywiduum jako niekwestionowanego autorytetu, nawet w kwestii... etyki dziennikarskiej. Zwłaszcza, że tej ostatniej nie da się oddzielić od etyki rozumianej uniwersalnie, bez korporacyjnych przymiotników. Tymczasem J. Baczyński ma na swoim koncie m.in. zmajstrowanie bękarta damie określanej niegdyś jako ta ruda z telewizji, a dzisiaj znanej - wszak w sprawach z poziomu materaca mamy pełną jawność - pod nazwiskiem Katarzyny Dowbor...”.

BACZYŃSKI Krzysztof-Kamil Bittner - poeta, rodził się 22 stycznia 1921 w Warszawie, zginął 4 sierpnia 1944 w Powstaniu Warszawskim. Jego ojciec (1890-1939) legionista, krytyk i publicysta, znał dobrze język żydowski w mowie i piśmie. Matka poety, Stefania, (wychrzczona) dewocją kryła swoje żydowskie pochodzenie. Od 1933 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stefana Batorego, gdzie w 1939 uzyskał świadectwo dojrzałości. Należał do półlegalnej Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Spartakus” (od 1937 w komitecie wykonawczym organizacji, od 1938 współredaktor jej pisma „Strzały”). Od 1940 publikował konspiracyjne tomiki wierszy (m.in. pod pseudonimem Jan Bugaj), a także anonimowo w podziemnych antologiach i czasopismach (”Dzień Warszawski”, „Miesięcznik Literacki”). Jako poeta współpracował z referatem literackim Podwydziału Propagandy Mobilizacyjnej „Rój” Biura Informacji i Propagandy AK. Od jesieni 1942 studiował polonistykę na tajnych kompletach Uniwersytetu Warszawskiego. Był w komitecie redakcyjnym wydawanego między grudniem 1943 a kwietniem 1944 miesięcznika literacko-społecznego „Droga” tworzonego przez grupę młodzieży akademickiej. Był członkiem socjalistycznej organizacji „Płomienie”. Otrzymywał stypendia z konspiracyjnych funduszów literackich. W lecie 1943 wstąpił do Harcerskich Grup Szturmowych AK. Ukończył turnus Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty „Agricola” ze stopniem starszego strzelca podchorążego rezerwy piechoty. Od 1943 był sekcyjnym w 2 plutonie „Alek” 2 kompanii „Rudy” batalionu „Zośka”, od lipca 1943 zastępcą dowódcy 3 plutonu 3 kompanii batalionu „Parasol”. W chwili wybuchu powstania warszawskiego nie zdołał dotrzeć do swojego plutonu, walczył w okolicy Placu Teatralnego, tam też zginął. Wydania wierszy z lat 1940-1944: „ZAMKNIĘTYM ECHEM” (Warszawa 1940 - 7 egzemplarzy ), „DWIE MIŁOŚCI” (Warszawa 1940 - 7 egzemplarzy), „MODLITWA” (Warszawa 1942 - 3 egzemplarze), „WIERSZE WYBRANE” (Warszawa 1942, pseudonim: Jan Bugaj), „ARKUSZ POETYCKI NR.1” (Warszawa 1944, pseudonim: Jan Bugaj), „ŚPIEW Z POŻOGI” (Warszawa 1944, pseudonim: podp. Piotr Smugosz)

BADER Jerzy - w 1949 r. pracownik naukowy PW, po emigracji m.in. dyrektor naukowy koncernu (kablowego?) wUSA.

BADER Karol - ur. 1887, dr praw, dyplomata II Rzeczypospolitej. W czasie I wojny światowej kierował placówką Naczelnego Komitetu Narodowego w Bernie (Szwajcaria). W 1918 był urzędnikiem w Departamencie Stanu Rady Regencyjnej w Warszawie. Po powstaniu państwa polskiego w XI 1918 został naczelnikiem wydziału w Departamencie Polityczno-Ekonomicznym Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Następnie: 1921-23 radca poselstwa i 1923-24 charge daffaires poselstwa RP w Pradze; 1924-31 pracował w centrali. Podczas II wojny światowej w Londynie (nadal związany z polskim MSZ). Po wojnie szybko nawiązał kontakt ze stalinowsko-komunistycznym reżymem warszawskim i powrócił do Polski. Był jednym z nielicznych dyplomatów II Rzeczypospolitej przyjętych do służby dyplomatycznej PRL; pracował w centrali. Jest to jeszcze jeden więcej dowód na to, że wielu Żydów wysługuje się każdemu systemowi politycznemu, który jest aktualnie u władzy w danym państwie.

BADER Karol - ur. 1887, przedstawiciel PKN w Szwajcarii, chargge d’affaires w Pradze, Turcji i Wiedniu.

BADUSZKOWA Danuta - 1910-1978, założycielka i dyrektorka Teatru Muzycznego

BAGIŃSKA Dorota LISTA NR 18, Kierownik Opolskiego Oddziału Krajowej Izby Doradców Podatkowych.

BAGŁAJEWSKI Arkadiusz - LISTA NR 9; ur. 1962, krytyk i historyk literatury, pracownik Instytutu Filologii Polskiej UMCS w Lublinie, redaktor naczelny kwartalnika „Kresy”. Prowadzi warsztaty literackie w Centrum Kultury w Lublinie.

BAGROWICZ Jerzy - brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 1995) - „Żydzi i judaizm w katechezie Kościoła katolickiego (ze szczególnym uwzględnieniem sytuacji katechezy w Polsce)”.

BAGSIK Bogusław - Polonofob, żydowski hochsztapler i oszust, aferzysta, złodziej, okradł i zubożył Polskę na wiele (ponad 400) milionów złotych. W nocy z 31 lipca na 1 sierpnia 1991 roku, dwie godziny przed zamknięciem dla nich granic kraju, obaj właściciele Art-B (Bagsik i Gąsiorowski) wyjechali do Izraela. Tam szybko uzyskali obywatelstwo, co uchroniło ich przed wysłanym za nimi międzynarodowym listem gończym, ponieważ Izrael zawsze odmawia deportacji własnych obywateli do innych krajów. Bagsik i Gąsiorowski zakupili w Izraelu akcje koncernu naftowego PAZ za kilkadziesiąt milionów dolarów. W roku 1994 Bagsik podczas pobytu w Szwajcarii, gdzie nie chroniła go jurysdykcja państwa Izrael, został zatrzymany i osadzony w areszcie. Po trwającej prawie dwa lata procedurze ekstradycyjnej w lutym 1996 wydano go Polsce. Tu zarzucono mu m.in. zagarnięcie ponad 400 mln zł metodą oscylatora (doliczono się 620 wielokrotnie oprocentowanych czeków), przekupstwo urzędników bankowych i działanie na szkodę spółki. Bagsik bronił się twierdzeniem, że oscylator wymyślony został przez niego i nie był zakazany prawem. W lutym 1998 r. rozpoczął się proces, a w październiku - po wpłaceniu 2 mln zł kaucji - oskarżonego wypuszczono na wolność. Po wyjściu z aresztu Bagsik został prezesem Zakładów Futrzarskich Kurów S.A. i próbował podpisać kontrakt z armią polską oraz wojskami NATO na dostawę skórzanych kurtek dla pilotów. 20 października 2000 r. skazano go na 9 lat więzienia. Obrońcy wnieśli apelację, ale nieskutecznie - 22 stycznia 2002 r. wyrok został potwierdzony, a w sierpniu B. Bagsik zgłosił się do więzienia. Do odsiedzenia pozostało mu wówczas niespełna 4 lata. W książce H. Pająka możemy przeczyta m.in.: „Gąsiorowski i Bagsik, trzeciorzędni muzykanci z zawodu, a raczej bez zawodu, byli od lat ludźmi Bezpieki, w dodatku podwójnej, tej polskiej i tej drugiej, najważniejszej w Europie - Mossadu izraelskiego, czego potem dowiedli, bowiem prowadzi ich agent Mossadu Meir Bar (...). Oscylator stosowany na masową skalę musiałby wkrótce niechybnie zakończyć bieg w więzieniu, gdyby nie parasol ochronny służb specjalnych cywilnych i wojskowych, rozpostarty nad dwoma bezkarnymi Żydami. Proceder mógł trwać tylko za wiedzą, przyzwoleniem i osłoną wysokich specsłużb, w przeciwnym razie dwaj oszuści znaleźliby się w kajdankach w bardzo krótkim czasie”. „Super Express” z dnia 1.08.2007r.: „Don King: Bagsik oddaj pieniądze! Legendarny, znany na całym świecie promotor kontra sławny w Polsce biznesmen. Obaj z aferalną przeszłością. Ich konflikt rozgrzewa bokserskie środowisko. Temperaturę podnosi Don King (76 l.), który oskarża Bogusława Bagsika (44 l.) o niepłacenie rachunków” - pisze Super Express. „- Twierdził pan, że Bogusław Bagsik winny jest panu jakieś pieniądze. Naprawdę? - Tak. Nie rozliczył się ze mną po ostatniej gali, którą współorganizowaliśmy w katowickim Spodku 9 czerwca. - Ile konkretnie jest winny? - Sporo, ale nie będę podawał dokładnej sumy. - Czy będzie pan jeszcze kiedyś organizował bokserskie gale w Polsce? - Polska to jeden ze wspanialszych krajów na świecie i mam nadzieję, że kiedyś tam wrócę. Chciałbym promować Polskę w świecie, bo na to zasługuje. Ale poczekajmy. Niech Bagsik najpierw odda mi pieniądze. Adamek czeka na kasę: Tomasz Adamek ciągle nie dostał pieniędzy za walkę z Luisem Pinedą. Bogusław Bagsik, szef grupy promotorskiej 12 Rounds, miał przesłać 125 tysięcy dolarów na konto mistrza świata IBO już dawno temu” - pisze „Przegląd Sportowy” z dnia 2 sierpnia 2007

BAHR Jerzy - dyplomata. W latach 1976-1980 w randze I sekretarza pracował w Ambasadzie PRL w Bukareszcie (sekretarz ds. prasowych). Do stanu wojennego był członkiem PZPR. Szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego po Siwcu (od marca 2005) przy prezydencie RP Aleksandrem Kwaśniewskim. Podobno znawca zagadnień Europy Wschodniej. Był konsulem generalnym RP w Kaliningradzie, radcą do spraw politycznych w ambasadzie RP w Moskwie 1991-1992, ambasadorem RP na Ukrainie w 1996r., w Turkmenistanie, na Litwie 04.2001-12.2004. Za rządów PiS 19.05.2006 mianowany ambasadorem RP w Moskwie!!!

BAIG Ernestine - austriackie Forum Kultury w Warszawie. Pomagała przy organizowaniu IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w kinie „Muranów” w Warszawie.

BAIRD Tadeusz - kompozytor, urodzony 26 lipca 1928 w Grodzisku Mazowieckim, zmarł 2 września 1981 w Warszawie. W 1981 został pośmiertnie odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy.

BAJCZMAN Bajrach - felczer, radny miejski (1918), w latach 30. płacił ponad 100 zł rocznej składki na gminę żydowską, jeden z kilkudziesięciu najbogatszych zamościan - Żydów, zam. Zamenhofa 1, zmarł w 1934 r.

BAJCZMAN Dawid - ur. 1902, technik dentystyczny, kierownik koła sportowego -Bejtar, członek Zarządu Organizacji Sjonistycznej (1932), naczelnik Brith Trumpeldor, sjonista rewizjonista (1933).

BAJCZMAN Josef - ur. 1902, elektromonter, członek Zarządu Brith Hachajoł im. Wł. Żabotyńskiego (1935).

BAJDAR Jerzy - komuch, dziennikarz, felietonista, okres stalinowski, redakcja wrocławskich „Sygnałów.

BAJER Magdalena - (ur. 7 lipca 1934) Przewodnicząca Rady Etyki Mediów od 1996 roku. Ukończyła polonistykę na Uniwersytecie Wrocławskim (1955). Kariera zawodowa: wydawnictwo Ossolineum Wrocław (1955-60); Polskie Radio Wrocław - dziennikarz (1960-90); w latach 1968-99 (z przerwą po stanie wojennym w latach 1982-90) Publicystyki Kulturalnej, Radio Polonia - Program dla Zagranicy P.R., Popularyzacji Wiedzy Polskie Radio Warszawa - redakcje: Oświatowa, Magazynów III P.R. (kierownik redakcji), , Radio Bis; autorka cykli audycji, m.in.: „Rody uczone”, „Sprostowania”, „Parada dyscyplin”, „Laureaci”, „Biesiada literacka” oraz reportaży literackich. Prowadziła stałą współpracę z Polskim Radiem do 2003. W latach 1973-1976 Wydawnictwo Wiedza Powszechna Warszawa - kierownik serii wydawniczej OMEGA; w latach 1976-1978 Państwowy Instytut Wydawniczy - kierownik serii wydawniczej Biblioteka Myśli Współczesnej, nagrodzonej nagrodą tygodnika „Kultura”; w latach 1978-82 tygodnik „Polityka” - z-ca kierownika działu, w latach 1985-90 praca dziennikarska w „Tygodniku Powszechnym”. Współpracowała również z miesięcznikami: „Odra”, „Forum Akademickie”, „Więź” oraz dziennikiem „Rzeczpospolita”; Od 1991 na emeryturze. Zagrał główną rolę w skrajnie antypolskim filmie „Wyrok na Franciszka Kłosa”(dramacie wojennym) w 2000 roku w reżyserii Andrzeja Wajdy. Film opowiada historię Franciszka Kłosa, polskiego granatowego policjanta współpracującego w czasie II Wojny Światowej z Niemcami, tropiącego Żydów. Jednak mimo prostoty swego rozumowania, bohater czuje rosnący niepokój sumienia, który stara się topić w alkoholu. Wódka jednak nie wystarcza, gdy Kłos otrzymuje list od podziemnego sądu, wydającego na niego wyrok śmierci za zdradę. Scenariusz do filmu napisali Andrzej Wajda i Zygmunt Malanowicz na podstawie powieści Stanisława Rembeka.

BAJERSKI Bartłomiej - dziennikarz niemieckiego „Dziennika w Polsce. Oczywiście ma koszerny bajer w wypisywaniu kłamstw za marną wierszówę, ale to w końcu ideowiec ! Oto róbka jego intelektualnych możliwości: „Skandaliczne antysemickie pismo („Dziennik, piątek 21 grudnia 2007r.)Bubel: Kaczyńscy budują Judeopolonię.To skandal, że takie pisma ukazują się legalnie. Leszek Bubel, dwukrotny kandydat na prezydenta RP, w swoim miesięczniku oskarża rodzinę prezydenta Kaczyńskiego, że to „czystej wody i największej próby nacjonaliści żydowscy, próbujący budować na gruzach PRL Judeopolonię. Pismo rozprowadza m.in. Poczta Polska. Ale listonosze nie chcą go roznosić. Właśnie ukazał się drugi numer miesięcznika „Tajemnice Świata. Dziwny jest ten świat - pisze „Gazeta Wyborcza. Wydaje go Leszek Bubel, który sam o sobie mówi, że jest „największym antysemitą III RP. Bubel za swoje publikacje już nieraz stawał przed sądem. Ale wciąż wydaje antysemickie pisemka. Na pierwszej stronie miesięcznika znalazł się tytuł: „Wielka Encyklopedia Żydów. We wstępie Bubel pisze: „W encyklopedii znalazł się także odsetek osób, które być może nie mają żadnych żydowskich korzeni, ale znalazły się w niej, ponieważ realizują w różny sposób ich politykę. Ale to jeszcze nie wszystko, na co stać Leszka Bubla i jego chorą wyobraźnię. „Tych, którzy wysługują się za różne przywileje, my narodowcy nazywamy szabesgojami. Można ich delikatnie porównać do ok. 3-milionowej rzeszy trzech grup volksdeutschów z czasów II wojny światowej - wykłada swoją teorię były kandydat na prezydenta. Na jego „czarnej liście znaleźli się między innymi: profesor Leszek Balcerowicz (dodatkowo mason), eurodeputowany PiS Adam Bielan oraz wokalistka Agnieszka Chylińska. Na razie w swojej skandalicznej „encyklopedii Bubel dotarł do litery „c. Mimo, że antysemicki miesięcznik rozprowadza między innymi Poczta Polska, listonosze nie chcą go nawet brać do ręki. „Poczta jest przedsiębiorstwem użyteczności publicznej i nie może zajmować się rozpowszechnianiem treści rasistowskich. Namawiam kolegów, by tego nie roznosili i nie sprzedawali przy okienkach - mówi Bartosz Kantorczyk z pocztowego związku zawodowego Inicjatywa Pracownicza. Ów ostatni o wyglądzie hazarskiego kałmuka to skrajnie lewacki anarchista.

BAJZERT Zdzisław - polonofob, komuch, polakożerca, sędzia, Gorzów Wlkp. Szczególnie aktywny w działaniach represyjnych wobec opozycji politycznej.

BAKA Mirosław - (ur. 15 grudnia 1963 w Ostrowcu Świętokrzyskim) aktor. Absolwent PWST we Wrocławiu. Od 1989 roku aktor Teatru Wybrzeże w Gdańsku.

BAKA Władysław - komuch, uczestnik porozumienia ponad głowami narodu polskiego - tajne rozmowy w Magdalence i „okrągły stół ze strony PZPR.

BAKAŁARZ Małgorzata - „Koordynatorka projektów lokalnych Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego; współautorka koncepcji merytorycznej programu edukacyjnego - „Przywróćmy Pamięć” (Reklama Dni Książki Żydowskiej, str. 1).

BAKER Andrew - dyrektor ds. międzynarodowych Komitetu Żydów Amerykańskich. Powiedział dla „Rzeczpospolitej”: „Przedstawiciele polskiego premiera zasygnalizowali nam, że wysokość rekompensat będzie podwyższona do 20%, botyle otrzymali zabużanie”. Żydzi byli przygotowani na 15%, niespodziewana darowizna polskiego premiera może im tylko zaostrzyć apetyty.

BAKKE Monika - wszystkie przyjemności duże i małe. „Czas Kultury” - dwumiesięcznik, nr 1 (112), 2003 r.

BAKST Ryszard - 1926; pianista, kompozytor, profesor PWSM i w Manchester.

BAKUŁA Bogusław - LISTA NR 9; prof. dr hab., polonista, kulturoznawca. Rektor Wyżeszej Szkoły Zawodowej „Kadry dla Europy” z Poznania. Kierownik Pracowni Komparatystyki Literackiej Instytutu Filologi Polskiej Uniwersytetu Adama Mickiewicza. Zajmuje się problematyką porównawczą kultur i literatur Europy Środkowej oraz Wschodniej. Opublikował m.in. „Skrzydło Dedala. Szkice, rozmowy o poezji i kulturze ukraińskiej lat 50.-90. XX wieku” (1999).

BAKUŁA Hanna - stworzyła ilustracje do „Sztukmistrza z Lublina” 1986 (z programu spektaklu we Wrocławiu, 1986).

BAKUNOWICZ Janusz - LISTA NR 5; dziennikarz, fotograf „Kuriera Porannego” w Białymstoku, brukowca niestroniącego od kłamstw i manipulacji. Członek zarządu TOWARZYSTWA PRZYJACIÓŁ SKANSENU W KOŹLIKACH.

BAKUNOWICZ Małgorzata - LISTA NR 5; Handel Artykułami Rolno-Spożywczymi Białystok, ul. Piastowska.

BAL Henryk (Chaim) - polonofob, komuch, stalinowiec, od 1945 w PPR / PZPR. W pierwszej połowie 1946 przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Żydowskiego w Warszawie, członek Rady Naczelnej ORT. W latach sześćdziesiątych pracownik personalny Państwowego Przedsiębiorstwa Kolportażu „Ruch.

BALAWEJDER Edward - dyrektor Muzeum na Majdanku. Niedawno podano najnowsze wyniki badań co do liczby ofiar Majdanka. Do tej pory przyjmowano, że od października 1941 roku do lipca 1944 roku zginęło 360.000 osób. Obecne szacunki mówią o 80.000. Badania jeszcze trwają. Podobnie było z KL Auschwitz, gdzie mówiono o 4 milionach ofiar , a obecnie jest mowa o 1 milionie. Ustawowo przyjęto, że Holokaust to 6 milionów ofiar. Za kwestionowanie tej liczby grozi w wielu państwach więzienie. By wszystko jednak się zgadzało, pomniejsza się liczbę ofiar z innych narodowości w tym i z polskiej.

Balazs Artur - pełnił funkcję ministra ds. warunków życia na wsi w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 1997 r. wraz z Aleksandrem Hallem doprowadził do powstania Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Od 1999 do 2001 r. był ministrem rolnictwa i rozwoju wsi. W styczniu 2002 r. objął funkcję prezesa SKL-Ruch Nowej Polski. Właściciel ogromnego latyfundium rolnego nabytego za bardzo małą kwotę na Wolinie.

BALAZS Artur - polonofob, pełnił funkcję ministra ds. warunków życia na wsi w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 1997 r. wraz z Aleksandrem Hallem doprowadził do powstania Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego. Od 1999 do 2001 r. był ministrem rolnictwa i rozwoju wsi. Następnie poseł Platformy Obywatelskiej, ale nie został członkiem jej klubu parlamentarnego. W styczniu 2002 r. objął funkcję prezesa SKL-Ruch Nowej Polski.

BALCER Jacek - był rzecznikiem prasowym Towarzystwa Ubezpieczeniowego Warta (07.2002). Rzecznik prasowy BPH PBK (07.2003-07.2005). Dyrektor Biura Marketingu Banku BPH PBK (02-10.2004).

BALCER Jacek - był rzecznikiem prasowym Towarzystwa Ubezpieczeniowego Warta (07.2002). Rzecznik prasowy BPH PBK (07.2003-07.2005). Dyrektor Biura Marketingu Banku BPH PBK (02-10.2004).

BALCEROWICZ Leszek-Aaron Buchholtz - profesor SGPiS, były wicepremier i minister finansów, prezes NBP, realizator „terapii szokowej” w gospodarce polskiej, członek PZPR od 1969, mason, globalista, agent Sachsa i Sorrosa, główny „rabin” żydolichwy w Polsce.

BALCERZAK Aneta - specjalista eurokoordynator w Ośrodka Pomocy Społecznej Dzielnicy Żoliborz m. st. Warszawy.

BALCERZAK Zuzia - Komitet Regionalny Polskiej Unii Studentów Żydowskich.

BALCERZAN Edward - (13 października 1937 Wołczańsk koło Charkowa) poeta, prozaik, krytyk literacki. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. W 1968 r. uzyskał stopień doktora za rozprawę o twórczości Brunona Jasieńskiego. W 1972 r. habilitował się, w 1990 zdobył tytuł profesora zwyczajnego. Debiutował na łamach „Życia i Kultury” - dodatku literackiego „Głosu Szczecińskiego” jako poeta. W latach 1972-1981 był redaktorem naczelnym czasopisma „Teksty”, w latach 1990-1992 „Tekstów Drugich”. Podpisał się pod listem broniącym kłamcy Kieresa.

BAL-CHAIM Henryk - od 1945 w PPR. W pierwszej połowie 1946 r. przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Żydowskiego w Warszawie. Członek Rady Naczelnej ORT. W latach sześćdziesiątych pracownik personalny Państwowego Przedsiębiorstwa Kolportażu „Ruch”.

BALICKA-KOZŁOWSKA H. - autorka książki „Mur miał dwie strony”.

BALICKI Marek - 23.01.2008 r. Klub Lewicy i Demokratów złożył zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez N.O.P. Poseł Marek Balicki wyjaśnił, że chodzi o ogłoszenie ze strony internetowej organizacji, a dotyczące Jana Tomasza Grossa. Na stronie internetowej NOP-u opublikowano ogłoszenie: „Jan Tomasz Gross - wyrwać chwasta. Zdaniem posła Balickiego takie sformułowanie wyczerpuje znamiona przestępstwa. Parlamentarzysta uważa, że taką wypowiedź trudno rozpatrywać inaczej jak zachętę do napaści na Jana Tomasza Grossa. Balicki podkreśla, że takie ogłoszenia jako nawołujące do występku powinny być, zgodnie z kodeksem, ścigane z urzędu. Andrzej Celiński zapowiedział, że LiD nie będzie odstępowało od tej sprawy. Dodał, że klub będzie nie tylko domagał się postępowania prokuratorskiego, ale również zażąda wyjaśnień od MSWiA, które sprawuje nadzór nad stowarzyszeniami. LiD ma nadzieję, że prokuratura zajmie się sprawą ogłoszenia. Za: Prawy.pl

Balicki Marek - LISTA NR 1, 2 i 11; urodzony w 1953 w Słupsku. Ukończył Wydział Lekarski Akademii Medycznej w Gdańsku, następnie uzyskał specjalizację w anestezjologii i psychiatrii. Pracował w szpitalu we Fromborku. Od 1987 pracował w Szpitalu Psychiatrycznym w Drewnicy k. Warszawy, gdzie doszedł do stanowiska dyrektora. Po 1989 r. był członkiem ultralewicowego ROAD. W latach 1991-97 był posłem Unii Demokratycznej i Unii Wolności, a w rządzie H. Suchockiej wiceministrem zdrowia. Związany z libertyńskim nurtem udecji, któremu kiedyś przewodziły Z. Kuratowska i B. Labuda. Jako poseł i minister znany był z walki o legalizację aborcji i tzw. wychowanie seksualne. Pełnił funkcję konsultanta prezydenta A. Kwaśniewskiego do spraw reformy ochrony zdrowia (1998-2001). Współzałożyciel Socjaldemokracji Polskiej w marcu 2004 roku. Był wówczas ministrem zdrowia.

BALICKI Zygmunt - mason, założyciel PPS. Jesienią 1892 roku w Paryżu powstał tzw. „Związek Zagraniczny Socjalistów Polskich, stał się on zalążkiem właściwej PPS, której to aktywnym działaczem był Józef Piłsudski - przyszły marszałek Polski. Członek Stronnictwa Postępowo-Demokratycznego. Stronnictwo to zostało założone przez polsko-rosyjskich socjalistów-masonów.

BALISZEWSKI Dariusz - polonofob, hańbiący dobre imię Polski i polskich patriotów.

BALOGH Thomas - „Profesor, przewodniczył ważnemu dla obronności Anglii Mineral Development Committee” („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 15).

BALZAM Natan - 1909-42, fizjolog, biolog.

BAŁ Chaim Josef - ur. 1907, s. Abrama, malarz, sekretarz Komitetu Dzielnicowego KPP (1934).

BAŁABAN Joanna - Żydowski Ośrodek „Brama grodzka” w Lublinie.

BAŁABAN Majer - 1837-1901, historyk, profesor tytularny UW. Majer Bałaban (ur. 1877 w Lwowie, zm. 1942 lub 1943 w Warszawie) - historyk orientalista, najwybitniejszy badacz dziejów Żydów w Polsce, rabin, współredaktor Nowego Życia, pedagog.

BAŁATA Marek - rzeszowianin, wokalista jazzowy. Jest także kompozytorem i grafikiem. Lubi improwizować scatem, tworzy instrumentalne brzmienia od tenora do falsetowego sopranu. Oprócz swoich kompozycji wykonuje transkrypcje utworów F. Chopina, K. Komedy, W. Młynarskiego, A. Waligórskiego, Z. Koniecznego, A. Osieckiej. Wziął udział w koncercie „Psalmy Dawida” zorganizowanym w Zamościu z okazji odsłonięcia pomnika króla żydowskiego Dawida (Psalmisty) w dniu 19 maja 2007 roku. Pomimo protestów takich organizacji jak: Stowarzyszenie Mieszkańców Spółdzielni Mieszkaniowych „Wspólna Sprawa” oraz Obywatelskiego Stowarzyszenia Uwłaszczeniowego w Zamościu, jak też innych mieszkańców, prezydent Zamościa Marcin Zamoyski pomnik odsłonił.

BAŁDYS-WALIGRSKA Agata LISTA NR 18, dr, adiunkt w Katedrze Endokrynologii Collegiun Medicum na Uniwersytecie Jagiellońskim.

BAŁKA Mirosław - LISTA NR 8; ur. w 1958 roku w Warszawie; artysta rzeźbiarz. W latach 1980-85 studiował na Wydziale Rzeźby Warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Dyplom w pracowni prof. Jana Kucza uzyskał w 1985 roku. W 1986 roku razem z Mirosławem Filonikiem i Markiem Kijewskiem utworzył grupę artystyczną ŚWIADOMOŚĆ NEUE BIERIEMIENNOST (wystawiał w ramach aktywności grupy do 1989 roku). W 1995 roku otrzymał Paszport Polityki, nagrodę za oryginalną twórczość plastyczną. Jest autorem pomnika ofiar katastrofy promu Estonia zrealizowanego w 1998 roku w Sztokholmie. Mieszka i pracuje w Otwocku.

BAŁTROCZYK Piotr - dziennikarz, poeta, konferansjer, satyryk, prezenter telewizyjny i radiowy, kpiarz.

BAŁUCKI Michał - 1837-1901 komediopisarz i prozaik.

Banach Jolanta - (ur. 11 listopada 1958 roku w Lęborku) polityk, posłanka na Sejm RP II, III i IV kadencji z ramienia Sojuszu Lewicy Demokratycznej, a następnie Socjaldemokracji Polskiej. Absolwentka Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 1993-2004 była posłanką z ramienia SLD; w 1995 Pełnomocnik Rządu do Spraw Rodziny i Kobiet; w latach 2001-2004 pełniła funkcję wiceministra gospodarki w rządzie Leszka Millera oraz Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych. W marcu 2004 roku wraz z Markiem Borowskim była wśród współzałożycieli Socjaldemokracji Polskiej, wówczas objęła funkcję przewodniczącej klubu parlamentarnego SdPL.

BANACHOWSKA-JAŚKIEWICZ Katarzyna - autorka książki „Niepamięć”. Żydowskie Stowarzyszenie Czulent, ul. Dietla 64/6 31-039 Kraków. „Niepamięć jest książką o pamięci, o niemożności pamiętania dokładnie, o skutkach z tego wynikających, o podejmowaniu decyzji opartych na niedostatecznej informacji i ułomnej pamięci. Jest to historia młodej Żydówki, która przeżyła wojnę w ukryciu, następnie wyjechała z Polski. Wraca zaciekawiona fragmentem listu, który dotarł do niej z jej rodzinnego miasteczka w górach. Po powrocie cofa się pamięcią do swojego dzieciństwa, czasów dojrzewania i wojny, próbując zrozumieć wydarzenia, jakie jej dotyczyły, a zwłaszcza rolę, jaką w nich odegrał jej ukochany ojciec. Jest to jednocześnie próba zrozumienia, jaki jest jej własny stosunek do Boga, a także Boga do niej. Wszystko to zanurzone jest w miejscowym krajobrazie i obyczaju i dotyka problemów wynikających ze zderzenia polsko-katolickiej i polsko-żydowskiej rzeczywistości”. Wydawnictwo: WAM.

BANASIAK Anna - Uniwersytet Warszawski. Zaliczyła II OGÓLNOPOLSKĄ KONFERENCJĘ JUDAISTYCZNĄ MŁODYCH NAUKOWCÓW Warszawa, 17-19 maja 2007. Referatem „Teodycea na rozdrożu - strategie przedstawienia zagłady w teologii po Holokauście”.

BANASZAK Hanna - piosenkarka. 30-lecie pracy obchodziła podczas „Festiwalu Dialogu Czterech Kultur” w Łodzi w 2004 r. ( Expres Ilustrowany nr 186. 10-08-2004r.)

BANASZAK Magdalena - mgr Centrum Kultury Zamek. Zakład Technologii Kształcenia UAM w Poznaniu. Prelegent X Ogólnopolskiego Dnia Judaizmu w Kościele katolickim 2007 r.

BANASZEK Konrad - dr hab. Pracownik naukowy Instytutu Fizyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.

BANAŚ Anna – LISTA NR 8

BANAŚ Anna LISTA NR 8

BANATO - bankier, finansował stowarzyszenie masońskie Okrągły Stół, założone przez Rhodesa („Grabarze polskiej nadziei”, str. 104).

BANDER Jerzy - urodził się w sierpniu 1942 r. w więzieniu Gestapo w Samborze k. Lwowa w czasie pierwszej dużej akcji, w której wywieziono do Bełżca i zamordowano ok. 4 tys. Żydów, a 600 (w tym jego matkę) przewieziono do obozu Janowska we Lwowie. Z najbliższej rodziny przeżył tylko ojciec, ukrywający się na terenie Sambora i Lwowa, gdzie złapany uciekł z ciężarówki wiozącej go wraz z innymi Żydami na rozstrzelanie. Jerzy wyniesiony z więzienia przebywał w getcie w Samborze do czerwca 1943 r., a potem znajoma ojca, Polka Maria Wachułka ukryła go w sierocińcu. Niedożywiony i chory przeżył do sierpnia 1944 r. i w kwietniu 1945 r. wraz z ojcem był repatriowany do Polski. W 1965 r. ukończył studia wyższe na Wydziale Elektrycznym i Automatyki Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Do 1999 r. pracował w katowickim biurze projektów Hutmaszprojekt-Hapeko jako kierownik pracowni, a następnie główny specjalista. Był członkiem Solidarności. Od 1989 r. działał w organizacjach żydowskich: Stowarzyszeniu Dzieci Holocaustu i Stowarzyszeniu Żydów Kombatantów. Członek Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie. W 2003 r. ukończył studium podyplomowe Nazizm - Totalitaryzm - Holocaust, organizowane przez Akademię Pedagogiczną w Krakowie na terenie byłego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau. Od września 2006 r. przebywa na stałe w Izraelu. Autor wierszy i opowiadań o tematyce żydowskiej oraz eseju pt. „Biedny Żyd patrzy na Auschwitz-Birkenau”.

BANDURSKA Beata - LISTA NR 8; aktorka m.in. Teatru Polskiego w Poznaniu, Teatr im. Wilama Horzycy w Toruniu. Grała m.in. w „Helmuciku” Ingmara Villqista, reżyserii Pawła Łysaka.

BANDURSKI Wojciech Paweł - dr hab. inż., elektrotechnik. Pracownik naukowy Instytutu Elektroniki i Telekomunikacji PP i Instytutu Politechniczny PWSZ w Pile.

BANET - Fornal Zofia - dziecko Holokaustu: „Śpiewając w różnych językach zwykli ludzie nie tylko deklarują swoje własne otwarcie na świat i na drugiego człowieka, ale też u innych zwalczają ksenofobię i rasizm. Bez zbędnego nadęcia, bez kadzenia i indoktrynacji, tak po prostu, autentycznie świadczą o potrzebie pokoju i miłości”. Uniwersytet Trzeciego Wieku Fundacji Shalom.

BANK Marcin - LISTA NR 5; Stowarzyszenie Gazet Lokalnych, jest koordynatorem programu Lokalne Badania Czytelnictwa. Sygnatariusz Forum Żydzi - Chrześcijanie - Muzułmanie (?).

BANOT Aleksandra Ewa - LISTA NR 10; mgr, polonistka, psycholożka, członkini Stowarzyszenia Śląskie Centrum Równych Szans. Wykładowczyni Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

BANULEWICZ Aleksander - (ur. 9 stycznia 1904 - zm. 23 grudnia 1995 w Warszawie) podpułkownik LWP, wicedyrektor Wydziału Personalnego MBP w latach 1950-1954. Członek KPZB, PPR, PZPR.

BANYŚ Jarosław - LISTA NR 13; z oddziału śląskiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko - Izraelskiej, szef fundacji polsko-żydowskiej Or Chaim (Światło Życia) w Katowicach.

BAŃKOWICZ Ryszard - LISTA NR 5; dziennikarz, felietonista „Rzeczpospolitej”, pisarz (pseud. Knab Jack), odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (7 lutego 2000 r.) za wybitne zasługi w działalności na rzecz rozwoju polskiej gospodarki. Sygnatariusz Forum Żydzi - Chrześcijanie - Muzułmanie (www.tolerancja.pl).

BAŃKOWSKA Aleksandra - UW, Studenckie Koło Naukowe Sekcja Historii i Kultury Żydów.

BAŃKOWSKA Anna -LISTA NR 4; Centrum im. Anielewicza. Studenckie Koło Naukowe. Sekcja Historii i Kultury Żydów. Tłumaczka m.in. „MY MAMY KOTA NA PUNKCIE KOTA”, co też pasuje do jej stetryczałej psychuszki.

BAR Meir - agent Mossadu, prowadzi m.in. Bagsika i Gąsiorowskiego.

BARAK Ehud - były premier Izraela, odwiedzając USA zajął nadspodziewanie nieugięte stanowisko w sprawie Jerozolimy, która ma pozostać jednolitą administracyjnie zdobyczą i stolicą Izraela po wszystkie czasy. Partnerką rozmów Baraka była Żydówka Madeleine Albright, była sekretarz stanu USA, gwarantująca mu całkowite poparcie.

BARAN Marcin - LISTA NR 5; ur. 16 listopada 1963, literat, dziennikarz radiowy i telewizyjny, absolwent polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Wyjazdy zagraniczne o charakterze zawodowym. Ważniejsze osiągnięcia: tomy poetyckie - „Pomieszanie” (1990), „Zabiegi miłosne” (1996, tom nominowany do Nagrody Nike w 1997 roku). W latach 2000-2003 był związany z tygodnikiem „Przekrój”, później pracował w krakowskim Instytucie Książki. Obecnie zajmuje się literaturą w TVP Kultura.

BARAN Radosław - prezydent Będzina (2007 r.) zagorzały propagator kultury żydowskiej za pieniądze mieszkańców miasta. Cyklicznie patronuje niezliczonym żydowskim imprezom. W ramach VI Dni Kultury Żydowskiej będzie IV Regionalna Konferencja Programu CEO „Ślady Przeszłości. Uczestniczyć w niej będzie, 28 września 2007r. o godz. 11.00 w Pałacu Mieroszewskich, reprezentacja młodzieży z całej Polski. Organizatorami VI Dni są: Urząd Miejski w Będzinie, ambasada państwa Izrael, Starostwo Powiatowe w Będzinie, Gmina Wyznaniowa Żydowska, Śląsko - Jurajskie Stowarzyszenie Polski Dom Europejski, Centrum Kultury Żydowskiej z siedzibą w Będzinie, Klub Absolwenta przy MZS nr 1. Patronat medialny objął „Dziennik Zachodni. Źródło: UM Będzin. Tylu organizatorów za to jeden płatnik tej tandety... mieszkańcy !!! Prowadzącym i głównym organizatorem V Dni Kultury Żydowskiej w 2006 r. był - Adam Szydłowski szef Centrum Kultury Żydowskiej, „JONA w Będzinie. I uwaga - bliski krewniak Lecha i Jarosława Kaczyńskich, o czym w obszernym artykule pisze Zbigniew Nowak w aktualnym numerze (IX-X 2007r.) dostępnego w kioskach Miesięcznika „SUPER DETEKTYW, redagowanym przez Leszka Bubla.

BARAN Radosław - prezydent Będzina (2007r.) zagorzały propagator kultury żydowskiej za pieniądze mieszkańców miasta. Cyklicznie patronuje niezliczonym żydowskim imprezom. W ramach V Dni Kultury Żydowskiej będzie IV Regionalna Konferencja Programu CEO „Ślady Przeszłości”. Uczestniczyć w niej będzie, 28 września 2007r. o godz. 11.00 w Pałacu Mieroszewskich, reprezentacja młodzieży z całej Polski. Organizatorami V Dni są: Urząd Miejski w Będzinie, ambasada państwa Izrael, Starostwo Powiatowe w Będzinie, Gmina Wyznaniowa Żydowska, Śląsko - Jurajskie Stowarzyszenie Polski Dom Europejski, Centrum Kultury Żydowskiej z siedzibą w Będzinie, Klub Absolwenta przy MZS nr 1. Patronat medialny objął „Dziennik Zachodni”. Źródło: UM Będzin. Tylu organizatorów za to jeden płatnik tej tandety ...mieszkańcy!!! Prowadzącym i głównym organizatorem VI Dni Kultury Żydowskiej w 2006 r. był - Adam Szydłowski szef Centrum Kultury Żydowskiej, „JONA” w Będzinie. I uwaga bliski krewniak Lecha i Jarosława Kaczyńskich, o czym w obszernym artykule pisze Zbigniew Nowak w aktualnym numerze (IX-X 2007r.) dostępnego w kioskach Miesięcznika „SUPER DETEKTYW”, redagowanym Leszka Bubla.

BARAN Zbigniew - mgr, doktorant prof. dr hab. Krystyny Chojnickiej z Katedry Historii Doktryn Politycznych i Prawnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, Kraków. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 2007) -odczyt pt. „Rudolf Maria Holzapfel - w kręgu judaizmu i kultury uniwersalnej”.

BARAN Zeev - Konsul Honorowy RP w Jerozolimie.

BARANEK Zygmunt - (ur. w 1941r.) artysta plastyk.

BARANIAK Dawid - WORLD OF MISS POLAND. Globmiss, juror KONKURSU MISS POLONIA 2007r.

BARANIEWSKA Dagmara - LISTA NR 10; psycholożka, terapeutka, specjalizującej się w pomocy maltretowanym kobietom. Ekspertka Rady Europy i Komisji Europejskiej w dziedzinie przemocy wobec kobiet. Działa w Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny.

BARANIEWSKI Waldemar - dr hab., historyk, prof. UW, Instytut Historii Sztuki UW. Autor „Między opresją a obojętnością. Architektura w polsko-rosyjskich relacjach w XX wieku”.

BARANOWSKI Jerzy - pismak; do spóły z Libickim Marcinem i Rottermund Andrzejejem napisał „Zakon Maltański w Polsce”.

BARAŃCZAK Stanisław - polonofob. Poeta i krytyk, jeden z ulubionych idolów michnikowców; mieszka w USA. Urodził się w 1946 w Poznaniu, poeta, tłumacz, krytyk literacki, eseista, literaturoznawca, redaktor i wykładowca. Ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu, gdzie podjął pracę naukowo-dydaktyczną i doktoryzował się. Jako poeta i krytyk debiutował w 1965. W latach 1967-71 pracował w redakcji poznańskiego miesięcznika „Nurt”. Po wydarzeniach czerwca 1976 był współzałożycielem Komitetu Obrony Robotników oraz podziemnego kwartalnika „Zapis”. Od 1981 wykłada w USA literaturę polską na Harwardzie i jest redaktorem naczelnym „The Polish Review”. W 1983 był współzałożycielem paryskich „Zeszytów Literackich”.

Barański Jan - (ur. 18 kwietnia 1954) lewicowy działacz antyklerykalny. Pochodzi z Bytomia. Studiował na Politechnice Śląskiej w Gliwicach i Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Był robotnikiem, mistrzem, konstruktorem, księgowym, dyrektorem i prezesem spółki. W latach 80. był działaczem partyjnym, członkiem władz naczelnych ZSMP i radnym miasta Bytomia. Działacz żydolewackiej partii „Racja. „Warszawa, 11 lipca 2007 r. RACJA Polskiej Lewicy ul. Emilii Plater 55 lok.81. 00-113 Warszawa. Minister Sprawiedliwości i Prokurator Generalny Pan Zbigniew Ziobro: Szanowny Panie Ministrze, Zwracamy się o nadanie biegu służbowego naszemu poniższemu wnioskowi. Doniesienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez p.Tadeusza Rydzyka, Według informacji prasowych Tadeusz Rydzyk, dyrektor Radia Maryja, w czasie wykładu dla studentów na prywatnej uczelni toruńskiej, którą stworzył, miał użyć w stosunku do Prezydenta RP słowa oszust a w stosunku do jego małżonki określenia czarownica, która powinna poddać się eutanazji. O ile takie słowa rzeczywiście zostały użyte przez Tadeusza Rydzyka, dopuścił się on zniesławienia i znieważenia Prezydenta - Głowy Państwa Polskiego i jego małżonki, w związku z tym wnosimy jak na wstepie.

BARBARO Bogdan de – LISTA NR 17, psychiatra, adiunkt habilitowany w Zakładzie Terapii Rodzin na Uniwersytecie Jagiellońskim.

BARBARO Bogdan de LISTA NR 17, psychiatra, adiunkt habilitowany w Zakładzie Terapii Rodzin na Uniwersytecie Jagiellońskim.

BARBUR Eli - stały korespondent RMF FM na Bliskim Wschodzie. Opublikował powieści „Grupy na wolnym powietrzu”, „Strefa Ejlat”, tom opowiadań „Ten za nim”, „Wzgórza krzyku”, „Właśnie Izrael” - wywiad-rzeka o Izraelu. „W odpowiedzi na ataki izraelskiego pisarza Eli Barbura felietonista programu I Polskiego Radia Stanisław Michalkiewicz nazwał go w rozmowie z ŻW żydowskim łobuzem. Barbur zapowiada, że pozwie go do sądu” - pisze „Życie Warszawy”. Barbur to znany korespondent RMF FM i innych mediów, ostatnio w swoim blogu internetowym podzielił się refleksjami z wizyty prezydenta Kaczyńskiego w Izraelu. Jeden fragment poświęcił towarzyszącym Lechowi Kaczyńskiemu dziennikarzom: -„Wśród ludzi mediów można po raz pierwszy - przy tego rodzaju wizytach - namierzyć nieco nerwowego faceta w sutannie i koloratce (Radyjko Maryja), któremu towarzyszy apatyczna blondyna z aparatem. Jak tak dalej pójdzie, zawita tu też pocieszny palant od Judejczyków!”. W końcówce cytowanego fragmentu chodzi o Stanisława Michalkiewicza, znanego felietonistę Radia Maryja i pism prawicowych, a ostatnio także Polskiego Radia, często oskarżanego o antysemicką fobię. W dalszej części swojego bloga Barbur nazywa Michalkiewicza również „antysemickim palantem”, „oblechem”, „nasrallahem”, „trzeciorzędnym redaktorkiem od niszowych szmatławców i debilnych wstępów do antysemickich publikacji polonijnych”. Korespondent wyraża jednak nadzieję, że Michalkiewicz „w publicznym radiu z pewnością stuli pysk”. Barbur zapowiedział w rozmowie z ŻW, że wytoczy proces Michalkiewiczowi.

BARCINKOWSKI Mirosław, ps. COCKNEY - lat ok. 29-30; zam. na squatach w Warszawie i za granicą; groźny w starciu bezpośrednim; często działa pod wpływem amfetaminy lub innych narkotyków, atakuje zawsze ze sprzętem typu kosa czy nóż do tapet; prawie 2 lata spędził w więzieniu za zabójstwo młodego skinheada, w sądzie wyższej instancji uniewinniony i wypuszczony, prawdopodobnie najgroźniejszy lewak na Mazowszu.

BARCIŚ Artur - (ur. 12 sierpnia 1956 w Kokawie k. Częstochowy) aktor. W 1979 ukończył wydział aktorski łódzkiej PWSFTviT.

BARCZAK Radosław - lat ok. 27-28, do 2002 zam. dzielnica Bielany, obecnie squaty w Warszawie, Niemczech i Holandii; fanatyczny lewak-antynazista, donosi na policję.

BARDACH Juliusz - 1914, profesor UW, PAN. Popularyzator myśli naukowej.

BARDINI Aleksander - urodził się 17 listopada 1913 roku w Łodzi. Zmarł 30 lipca 1995 roku w Warszawie. Aktor teatralny i filmowy, reżyser i pedagog. Profesor Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Pochowany jest na warszawskich Starych Powązkach. W młodości Bardini był skrzypkiem w Żydowskim Stowarzyszeniu Muzycznym Hazomir. Potem związał się z teatrem. W latach 1932-1935 studiował aktorstwo w Państwowym Instytucie Teatralnym w Warszawie, a następnie reżyserię (1936-1939). Jego nauczycielami byli Leon Schiller i Aleksander Zelwerowicz.

BARENBAUM Michael - autorytet żydowskiej diaspory, profesor na Uniwersytecie Judaizmu, historyk, znawca tematyki holokaustu. Powiedział, że „Polska jest najlepszym przyjacielem Izraela”.

BARGIEŁ Janusz - polonofob, komunista, członek ZSMP, PZPR, SLD.

BAR-ON Uri - Reżyser, autor filmu „52/50”. Film był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Urodził się w Stanach Zjednoczonych w 1975 roku. Dorósł, mieszka i tworzy w Tel-Awiwie; tam też studiował literaturę i zarządzanie. Ukończył również Wydział Kina i Telewizji na tym uniwersytecie. Od 2002 roku pracuje w telewizji izraelskiej i przemyśle filmowym w charakterze reżysera i scenarzysty” (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 20).

BARSKI Dariusz (ur. 1968) - prawnik, prokurator, zastępca Prokuratora Generalnego RP od 26 lutego 2007, p.o. Prokuratora Krajowego od 14 czerwca 2007. Od 19 lipca 2007 roku Prokurator Krajowy. Prokurator krajowy jest zwierzchnikiem wszystkich prokuratur powszechnych. Formalnie pozostaje on także jednym z kilku zastępców prokuratora generalnego (odpowiada m.in. za wydziały przestępczości zorganizowanej). Absolwent prawa na Uniwersytecie Łódzkim. Pracował w wielu wydziałach Prokuratury Okręgowej i Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi. Barski był głównym oskarżycielem w wielu głośnych procesach, m.in. byłego prezydenta Piotrkowa Trybunalskiego Waldemara Matusewicza. Jako szef Prokuratury Apelacyjnej w Łodzi odpowiedzialny był za śledztwo w sprawie seksafery w Samoobronie i skierowanie do Sejmu wniosku o uchylenie immunitetu posłowi Stanisławowi Łyżwińskiemu. W nagrodę dostał więc awans.

BARSKI Filip-Badner - sędzia stalinowski, morderca w todze. Ppłk Informacji LWP.

BARSKI Józef-Gitler - od 1922 zajmował kierownicze stanowiska w „Joincie” i „Centosie”, od 1923 w KPP. W getcie warszawskim działacz PPR i „Centosu” (1943-1945) w Bergen-Belsen, (1945-1950) sekretarz generalny „Jointu” w Polsce, (1950-1953) dyrektor naczelny PKO, w 1953r. Aresztowany pod zarzutem szpiegostwa. Po uwolnieniu dyrektor zakładów przemysłowych im. 22 lipca. Wieloletni członek Rady Naukowej Żydowskiego Instytutu Historycznego.

BARTELSKI Andrzej S. - LISTA NR 5; socjolog.

BARTKIEWICZ Antoni - dyrektor TV POLONIA. W radzie Fundacji Rozwoju Kultury Żydowskiej w Polsce.

BARTKOWIAK Kazimierz - paszkwilant, „specjalista od atakowania i oczerniania kościola katolickiego. Felietonista marksistowskiego „Dziś - redaktor naczelny marksista-komunista Mieczysław F. Rakowski.

BARTKOWIAK Piotr - mgr, brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 2007), gdzie wygłosił odczyt pt. „Żydowskie fundacje w Grodzisku Wielkopolskim na przykładzie fundacji rodziny Mosse”.

BARTKOWIAK Tadeusz - Dyrektor Generalny Poczty Polskiej.

BARTKOWSKI-LEEBE - polonofob, zbrodniarz, zwyrodniały kat UB.

BARTL Piotr - Dni Kultury Żydowskiej 27 września 2007r.„Największym wydarzeniem będą obchody święta Pesah. O jego genezie opowie Piotr Bartl.

BARTMAN Ignacy - polonofob, komunista, stalinowiec, inżynier elektryk (Nancy), działacz komunistyczny. Od 1902 działacz Polskiej Partii Socjalistycznej „Proletariat, a od 1905 Socjal-Demokracji Królestwa Polskiego i Litwy w Warszawie; współpracował wówczas z Feliksem Dzierżyńskim i Różą Luksemburg. Wydalony w 1907 z granic Królestwa Polskiego, wyjechał do Francji, gdzie studiował. Od 1918 należał do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPP) w Warszawie. Podczas okupacji hitlerowskiej ukrywał się z pomocą Polaków jako Ignacy Kulesza (żona i syn zginęli w getcie warszawskim albo Treblince). Od 1945 członek Polskiej Partii Robotniczej (następnie PZPR). Skierowany do sektora ekonomicznego; m.in. 1948-55 dyrektor elektrowni w Krakowie. W czasie wyborów do sejmu PRL w 1947 był przewodniczącym Komisji Wyborczej na terenie Krakowa. Właśnie w Krakowie dokonano najbardziej jaskrawych szachrajstw z wynikami wyborów, co później wyszło na jaw. Od 1951 członek Komisji Rewizyjnej Komitetu Wojewódzkiego PZPR. 1951-54 prezes Zarządu Okręgowego komunistycznego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Krakowie. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

BARTMAN Maksymilian - kolaborant sowiecki (1939-45), odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polskim (Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92).

BARTNIK Renata - kurator wystaw. Starszy kustosz, historyk sztuki, zatrudniona w Muzeum Lubelskim od 1982 roku. Jest autorką wielu scenariuszy wystaw muzealnych m.in. ekspozycji poświęconych Bruno Schulzowi - „Mityzacja rzeczywistości”.

BARTOLIK Paweł Michał - polonofob, komuch i lewak, działacz „Nowej Lewicy.

BARTOSIEWICZ Hanna - redaktor „Gazety Wyborczej”, działu „Dziecko” i „Kobieta”.

BARTOSZ Adam - etnograf, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, Dyrektor Muzeum Okręgowego w Tarnowie. Autor wielu publikacji, poświęconych tematyce żydowskiej w Tarnowie i w Małopolsce, jak również o tematyce romskiej. Jest Prezesem Komitetu Opieki nad Zabytkami Kultury Żydowskiej w Tarnowie, członek Rady Fundacji Judaica -Centrum Kultury Żydowskiej.

BARTOSZEWICZ Hanna - LISTA NR 2; reżyser.

BARTOSZEWSKA Zofia - LISTA NR 2; wydawca, redaktorka. Kronikarz chóru Sonus Ens. 18.05.1999 - wyboryzarządu. Funkcje objęli: Prezes - Zofia Bartoszewska. Żona Władysława Bartoszewskiego.

BARTOSZEWSKI Władysław - LISTA NR 7 i 15; urodzony w 1922 w Warszawie. Powszechnie nazywany profesorem, chociaż nie ma nawet tytułu magistra, zaś w oficjalnych źródłach podaje tylko, że studiował na Uniwersytecie Warszawskim. Tytuł profesora został mu nadany przez rząd Bawarii w 1983 roku. W latach 1940-41 był więźniem obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, skąd - o dziwo - wyszedł na wolność w środku wojny (!). Ten wstdliwy a nawet haniebny rozdział jego życia jest zawsze skrzętnie pomijany. Dlaczego?! Otórz Bartoszewski miał siostrę, która w czasie okupacji wyszła za mąż za niemieckiego oficera lotnictwa i ten używając swoich wpływów wyciagnał go z obozu!!!

BARTYZEL Jacek - prof. urodzony 16 I 1956 w Łodzi. Działał w Klubie Inteligencji Katolickiej (katolewica) w Łodzi. W 1979 r. współzakładał Ruch Młodej Polski, kierowany przez Aleksandra Halla. Był współautorem jego deklaracji ideowej, redaktorem pisma „Bratniak”. Współpracował również z innymi pismami II obiegu: „Opinia” i „Droga”. W latach 1983-89 był członkiem redakcji „Polityki Polskiej”. Dwukrotnie usuwano go z pracy na Uniwersytecie Łódzkim, z powodów politycznych. Internowany od 13 grudnia 1981 r. do 30 listopada 1982 r. w Sieradzu, Łowiczu i Kwidzynie. Współpracownik Komitetu Obrony Robotników i członek Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1989 r. był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Jest autorem kilkunastu książek i kilkuset artykułów naukowych i publicystycznych. Jest honorowym członkiem i przewodniczącym Straży Klubu Zachowawczo-Monarchistycznego. Publikuje w kwartalniku „Pro Fide Rege et Lege”. W „Rzeczpospolitej” z 29 marca prof. Jacek Bartyzel jednoznacznie zaznaczył, że twierdzeniom o rzekomym „odzyskaniu MSZ” przeczy m.in. taki fakt jak „opublikowanie przez MSZ broszury na temat stosunków polsko-żydowskich, powielającej tezy makabrycznego baśniopisarstwa J.T. Grossa (...)”. Dotąd pomimo licznych protestów, w tym grupy senatorów, MSZ nie zdobyło się na ukaranie głównych sprawców wydania tej antypolskiej broszury, w tym przede wszystkim byłego wiceministra RP, a obecnie pełnomocnika ministra MSZ ds. stosunków z diasporą żydowską Macieja Kozłowskiego.

Bartyzel Małgorzata - LISTA NR 9; (ur. 12 listopada 1955 w Łodzi) dziennikarka, teatrolog, animator kultury, posłanka na Sejm RP V kadencji (od 2005). Do 19 kwietnia 2007 należała do partii Prawo i Sprawiedliwość. Od 20 kwietnia 2007 należy do partii Prawica Rzeczypospolitej. W okresie studiów zaangażowała się w działalność opozycyjną (m. in. w 1975 brała udział w akcji zbierania podpisów przeciwko zmianom w Konstytucji PRL). W 1979 uczestniczyła w powstaniu Ruchu Młodej Polski. W latach osiemdziesiątych działała w NSZZ „Solidarność. W okresie od 1980 do 1981 pracowała w Zarządzie Regionu Łódzkiego „Solidarności, w redakcji „Solidarności Ziemi Łódzkiej, zaś od 1981 kierowała łódzkim oddziałem Biura Informacji Prasowej (BIPS) „Solidarności. Internowana w stanie wojennym. Po wyjściu z internowania kontynuowała działalność opozycyjną, kierowała podziemnym łódzkim BIPS, organizowała wydawnictwa drugiego obiegu. W latach 1990-1991 kierowała działem społeczno-kulturalnym „Dziennika Łódzkiego. Od 1992 do 1993 była kierownikiem i redaktorem naczelnym łódzkiego oddziału pisma „Nowy Świat. W latach 1994-1996 była redaktorem naczelnym miesięcznika „Ty i Szkoła. Od 1997 do 2002 była zastępcą redaktora naczelnego miesięcznika „Aspekt Polski. W latach 1998-2002 zajmowała stanowisko prorektora Wyższej Szkoły Sztuki i Projektowania. W 2002 była pełnomocnikiem ds. kultury w Zespole Doradców Prezydenta Łodzi, (Żyda Kropiwnickiego), a w 2003 pełniła obowiązki dyrektora Wydziału Kultury Urzędu Miasta Łodzi. Od 2003 do 2005 kierowała Wydziałem Kultury Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy dla Dzielnicy Wilanów. Od 1991 jest członkiem Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy, zaś od 2001 jest prezesem Zarządu Głównego KSD. Jest działaczem Związku Artystów Scen Polskich. Zasiadała w jego Radzie Artystyczno-Programowej i Zarządzie, a obecnie przewodniczy Sekcji Krytyków Teatralnych. Zasiadała i zasiada w wielu instytucjach doradczych. W latach 1999-2003 była sekretarzem Rady Programowej Radia Łódź. Od 2001 należy do Konferencji Mediów Polskich. Od 2002 zasiada w Radzie Konsultacyjnej ds. Mediów przy Narodowej Radzie Integracji Europejskiej. Od 2003 jest członkiem Rady Programowej Łódzkiego Ośrodka Telewizji. Jest żoną prof. Jacka Bartyzela.

BARTYZEL Małgorzata Maria - poseł PiS, głosowała za przekazaniem Żydom w USA $65 miliardów bezpodstawnych „odszkodowań LISTA NR 12.

BARUCH Bernard Mannes - doradca prezydenta Roosevelta. Pomimo posiadanych możliwości oddziaływania na prezydenta, opinie publiczną, administrację w Waszyngtonie - jak pisze Wyman - „Stronił od spraw ratowania ofiar nazizmu” (David Wyman „Pozostawieni swemu losowi. Ameryka wobec Holocaustu 1941-1945”, Warszawa 1994). „Finansista, przewodniczył Rubber Survey Committee oraz był doradcą szefa mobilizacji wojennej” („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 15).

BARWIŃSKI Jan - (Józef Strzelczyk) Dowódca Brygady Międzynarodowej podczas wojny domowej w Hiszpanii.

 BASIEL Jarosław - od 28.02.2007r. zastępca Przewodniczącego Stowarzyszenia Lambda Warszawa.

BASIUK Tomasz - LISTA NR 6; dr, jest adiunktem w Ośrodku Studiów Amerykańskich na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie prowadzi zajęcia z literatury amerykańskiej. W 1997 roku obronił pracę doktorską o twórczości Gaddisa na Wydziale Neofilologii UW. Współautor m.in. „Parametrów pożądania: kultura odmieńców wobec homofobii” (wyd. Universitas, Kraków 2006).

BASIURA Ewa - autorka książki „Żydzi polscy w legendzie i opowieści”, Kraków 1997.

BASZKIEWICZ Jan Michał - (ur. 3 stycznia 1930), komunistyczny kolaborant, prawnik, historyk, politolog. W 1951 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1955 uzyskał stopień doktora nauk prawnych. Profesor Uniwersytetu Wrocławskiego (prorektor w latach 1965-1968), Uniwersytetu Śląskiego i Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1973 jest pracownikiem naukowym Instytutu Nauk Politycznych UW na stanowisku profesora zwyczajnego. Członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk: członek krajowy rzeczywisty Wydziału I - Nauk Społecznych, członek Komitetu Nauk Politycznych PAN i Komitetu Nauk Prawnych PAN. Członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Od wielu lat zasiada w Centralnej Komisji do spraw Stopni i Tytułów Naukowych (Sekcja I - Nauk Humanistycznych i Społecznych). Podczas obrad Okrągłego Stołu reprezentował tzw. stronę komunistyczną w Zespole ds. reform politycznych. Wspólnie z prof. Stefanem Mellerem był konsultantem historycznym filmu „Danton” w reżyserii Andrzeja Wajdy (1982). Aktualnie w 2007 r. widnieje jako członek redakcji i Rady Programowej dwumiesięcznika „Polski Przegląd Dyplomatyczny”, wydawanego przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych i finansowanego przez MSZ, czyli przez nas z naszych podatków. Ponadto ową Radę uzupełniają jeszcze inne koszerne, głównie żydo-lewackie, autorytety, o których przeszłosci wiele można dowiedzieć się z tego alfabetu. Jerzy W. Borejsza, Krzysztof Bobiński, Włodzimierz Borodziej, Sławomir Dębski- redaktor naczelny, Adam Eberhardt, Jacek Foks, Mateusz Gniazdowski, Edward Haliżak, Jerzy Kłoczowski, Jerzy Koźmiński, Łukasz Kulesa, Jan Kułakowski, Roman Kuźniar, Piotr Łossowski, Andrzej Olechowski, Marek Pietraś, Adam Daniel Rotfeld, Eugeniusz Smolar, Rafał Tarnogórski - sekretarz redakcji, Mieczysław Tomala, prof. Jerzy Tomaszewski, Rafał Wiśniewski, Ernest Wyciszkiewicz, Paweł Zalewski, Aleksandra Zieleniec.

BATES John – LISTA NR 4

BATES John LISTA NR 4

BATKO-TOŁUĆ Katarzyna - LISTA NR 10; ze Stowarzyszenia Liderów Lokalnych Grup Obywatelskich, Warszawa. Prezes Programu Przeciw Korupcji, Lokalne grupy obywatelskie.

BATOR Joanna - LISTA NR 6 i 10; absolwentka wrocławskiego kulturoznawstwa i Szkoły Nauk Społecznych, adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk w Warszawie. Należy do grupy osób młodego pokolenia, które zaczęły feministyczną debatę w Polsce. Prowadziła seminaria poświęcone tej problematyce na Uniwersytecie Warszawskim w latach 1996-98. W ramach współpracy z Instytutem Spraw Publicznych opublikowała dwie prace „Wizerunek kobiety w reklamie telewizyjnej” (1998) oraz „Wizerunek kobiety w polskiej debacie publicznej” (1999). Dodatkowo wydała „Feminizm, postmodernizm, psychoanaliza”, (2001) i powieść „Kobieta” (2002). Jest także autorką przekładów oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych i publicystycznych z zakresu filozofii feministycznej i gender studies, które ukazywały się m.in. w „Społeczeństwie Otwartym”, „Odrze”, „Czasie Kultury”, „Gazecie Wyborczej”. Stypendystka programu Tempus, Fundacji Kościuszkowskiej i rządu japońskiego. Obecne jej zainteresowania bliższe są literaturze niż filozofii, a autorka podróżuje po świecie zbierając materiały do kolejnej książki.

BATYCKA Bożena - projektantka torebek i biżuterii, bywalczyni na czerwonych salonach w PRL-bis.

BAUC Jarosław - polonofob, ur. w Łodzi, absolwent Wydziału Ekonomiczno-Socjalnego Uniwersytetu Łódzkiego - rocznik 1982. Absolwent University of Windsor w Ontario w Kanadzie. W 1990 r. ukończył kursy z zakresu makroekonomii, mikroekonomii i finansów w London School of Economics i w 1991 r. w University of Vienna. W 1995 r. konsultant Banku Centralnego Estonii. W 1996 r., na zlecenie USAID, był doradcą ministra finansów Mongolii, gdzie zaprojektował reformę systemu podatkowego. Współpracował z Centrum Badań i Promocji Biznesu „Ecorno” w zakresie restrukturyzacji finansowej i majątkowej podmiotów gospodarczych (1993-1997). Był doradcą ministra finansów Rumunii (02.1999), przewodniczącym Rady Banku PKO BP (11.1999), sekretarzem stanu w Ministerstwie Finansów (10.01.1998-12.06.2000), ministrem finansów w rządzie Jerzego Buzka (06.2000-28.08.2001). Stały współpracownik Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych (1992-08.2001).

BAUER Andrzej - wiolonczelista, urodzony 25 października 1962 w Łodzi. Studiował w Akademii Muzycznej w Łodzi w Łodzi u Kazimierza Michalika (dyplom z wyróżnieniem w 1984). W latach 1986-87, jako stypendysta rządu austriackiego kształcił się u André Navarry w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Wiedniu. W latach 1989-90, dzięki stypendium Witolda Lutosławskiego, kontynuował studia u Williama Pleetha w Londynie. Brał udział w licznych kursach mistrzowskich. Jest laureatem konkursów muzycznych.

BAUER Peter - Żyd brytyjski. „Późniejszy doradca Margaret Thatcher, ekonomista Peter Bauer, był ważną figurą w służbie podsłuchu i propagandy na obszarze wroga” („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 15).

BAUM Arnold - polonofob, agent sowiecki; buchalter, działacz komunistyczny. W latach 1914-18 był działaczem żydowskiego Bundu. W 1918 wstąpił do lewicowej Socjal-Demokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL) i wraz z innym działaczymi tej partii znalazł się w Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (później KPP). W listopadzie 1919 wyjechał do Niemiec, gdzie działał w Komunistycznej Partii Niemiec. Wyjechał następnie do Belgii i został członkiem Komunistycznej Partii Belgii. Kiedy okazało się, że komunizm nie podbił Europy Zachodniej, w lipcu 1920, kiedy Armia Czerwona zbliżała się do Warszawy, wyjechał do Związku Sowieckiego i oddał się do dyspozycji Armii Czerwonej, która w międzyczasie została wyparta na wschód po klęsce pod Warszawą. Zamiast więc pomagać Armii Czerwonej w podboju Polski i Europy, musiał stawać w obronie Związku Sowieckiego. Był skierowany do Zarządu Politycznego Frontu Zachodniego (polsko-sowieckiego). Po wyjściu z armii, której sława została zdeptana przez Polaków, pozostał na stałe w Związku Sowieckim (w Polsce mógł liczyć wyłącznie na więzienie lub kulę w łeb za zdradę stanu). Został członkiem sowieckiej partii komunistycznej WKP(b) i pracował w Wydziale Propagandy Międzynarodówki Komunistycznej w Moskwie, później w Międzynarodowej Pomocy Robotniczej i w latach 1922-37. Zatrudniany na odpowiedzialnych stanowiskach w zakładach chemicznych w Leningradzie (Petersburg). W okresie wielkich czystek w partii sowieckiej został w 1937 aresztowany przez NKWD i stracony.

BAUM Herbert - „Gruppe Herbert Baum”, składająca się z kilkunastu Żydów berlińskich, 18 maja 1942 r. dokonała zamachu bombowego na otwartą przez Goebbelsa w stolicy Rzeszy wielką wystawę antysowiecką”. („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 17).

BAUM Marzena - Żydowski Ośrodek „Brama grodzka” w Lublinie.

BAUMAC Mieczysław - był zastępcą szefa WUBP w Łodzi.

BAUMAN Adam - aktor.

BAUMAN Krzysztof - aktor.

BAUMAN Zygmunt - urodził się w 1925 - polonofob, stalinowiec, komunista, ideolog stalinizmu, zbrodniarz PZPR. Zrobił błyskawiczną karierę. Zaczynał jako inspektor milicji w Moskwie podczas II wojny światowej. W Polsce zaczyna jako oficer Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Awansuje tam na majora. Zostaje szefem Wydziału Polityczno-Wychowawczego. Osobiście wziął udział w 20-dniowej obławie na żołnierzy podziemia. Za to zostaje odznaczony Krzyżem Walecznych. Z KBW zostaje zwolniony w 1953 roku i przechodzi do nauki! W ten sposób były politruk zostaje „wybitnym” profesorem socjologii. Felietonista żydowskiego pisma „Midrasz”. Jako socjolog, wspólnie z innym socjologiem Jerzym Wiatrem, jest współautorem pracy „Obiektywny charakter praw przyrody i społeczeństwa w świetle pracy J.W. Stalina - Ekonomiczne problemy socjalizmu w ZSRR”, Warszawa, 1953 r. Praca Stalina została uznana za „potężną dźwignię rozwoju wszystkich nauk, które z bezcennej skarbnicy stalinowskiej filozofii czerpią i czerpać będą”. Specjalista od stalinizacji polskiej nauki. Profesor uniwersytetu w Leeds. W angielskiej gazecie „Guardian” (26 kwietnia 2007) przyznał się do współpracy w latach 1945-1953 z komunistycznym kontrwywiadem. „W istocie była to Informacja Wojskowa, najbardziej krwiożercza z komunistycznych tajnych służb. Sam zresztą, jako oficer KBW, formacji przeznaczonej wówczas wyłącznie do zwalczania „reakcyjnego podziemia”, miałby się z czego tłumaczyć. Ale nawet nie zamierza, nie widząc w tym w istocie nic złego. Pytany, dlaczego sam nie ujawnił tych ponurych faktów ze swojej przeszłości, odpowiedział, jakby to było skierowane do wyłącznie do naiwnych Brytyjczyków, że ponieważ podpisał zobowiązanie o utrzymaniu tego faktu w tajemnicy, to nic o tym nie mówił. W Polsce to brzmi jednak zupełnie inaczej, bo my przecież wiemy, co to było „utrwalanie władzy ludowej”. Zresztą Bauman pytany o szczegóły, czy np. czy donosił na działaczy podziemia, twierdzi dziś, że „niczego takiego sobie nie przypomina”. Już chociażby dlatego potrzebna jest lustracja, bo lustrowani sami nic nie pamiętają i ktoś im to musi przypomnieć. Jednak nie mniej ważne jest to, co tacy ludzie wyczyniają ze swoimi życiorysami, tnąc je na dowolne kawałki i twórczo je reinterpretując. Bauman obecnie twierdzi, że „był socjalistą i zawsze miał lewicowe poglądy”. Ale to nie była zwykła lewica, jakie znamy w Europie i nie były to zwykłe poglądy w demokratycznym kraju! A istnym kur(w)iosum jest jego dywagacja, że obecna ekipa rządząca w Polsce demaskuje go wyłącznie dlatego, aby zdobyć legitymizacje dla siebie. Dodajmy jeszcze skrajną relatywizację tego, co się stało w Polsce i z Polska po 1944 roku, a wszystko będzie jasne. Otóż Bauman w tymże wywiadzie powiedział: „Jeżeli się przyjrzeć politycznemu spektrum w owym czasie (lata 1944-45), to najlepsze rozwiązania proponowali komuniści. Polityczny program partii (PPR) najbardziej odpowiadał kwestiom, w obliczu których stał kraj. Co do mnie, byłem całkowicie zaangażowany. Komunistyczne ideały były (dla mnie) prostą kontynuacją Oświecenia”. Co proponowali komuniści w tym czasie? Polska została zniewolona, ścigano i zabijano bohaterów kampanii wojennej 1939 roku, bohaterów podziemia antyniemieckiego i uczestników Powstania Warszawskiego. Zabijano przedwojennych oficerów WOP, którzy w swej naiwności wracali z Zachodu, uważając, że ich miejsce jest w Polsce. Dziesiątki tysięcy ludzi wywożono na Sybir, więziono ponad 1,5 mln ludzi na ogół za nic, wystarczało samo podejrzenie, że ich myśl jest niepoprawna. W wyniku represji śmierć poniosło kilkadziesiąt tysięcy ludzi... „Najlepsze rozwiązanie proponowali komuniści” - uważa Bauman. I tak dobrze, że nie odnosi się do propozycji swego partyjnego towarzysza gen. Grzegorza Korczyńskiego, który na tajnym Plenum KC PPR w maju 1945 roku zaproponował budowę w Polsce... krematoriów do palenia ludzi. Gdyby ten pomysł wypalił (co za słowo), to też byłoby z pewnością dla nas najlepsze” („Polskie Jutro” - „Kto Kogo”, Romuald Bury, 05.06.2007).

BAUMAN Zygmunt - właściwie Majer Bałaban - historyk, badacz dziejów Żydów w Polsce. Nie kontynuował tradycji rodzinnych i nie poświęcił się drukarstwu, ale pracy naukowej. Studiował pod kierunkiem Ludwika Finkla i Szymona Aszkenazego na Uniwersytecie Lwowskim, gdzie obronił doktorat w 1904. W czasie I wojny światowej pełnił posługę rabina wojskowego w Lublinie. Habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim w 1928 r. Został profesorem UW i wykładowcą Wolnej Wszechnicy Polskiej. Był współtwórcą, a od 1928 r. profesorem Instytutu Nauk Judaistycznych w Warszawie. Przez Żydów uznany za jednego z największych badaczy historii Żydów w Polsce, specjalistą zwłaszcza w zakresie historii XVI-XVIII wieku. Po zdobyciu Warszawy przez Niemców w 1939 r. znalazł się w getcie warszawskim, gdzie - biorąc pieniądze od Niemców - kierował Wydziałem Archiwalnym Judenratu. Przyczynił się do tysięcy żydowskich tragedii, udostępniając Niemcom wszelkie informacje dotyczące swoich współbraci. Z polecenia hitlerowskich władz rekwirował księgi żydowskie wiosną 1940. Nie uchroniło go to jednak przed planowaną i jego wywózką do obozu, której panicznie się bojąc na początku 1943 roku powiesił się .

BAUMGART Anna - LISTA NR 10; urodzona w 1966 roku we Wrocławiu. Chłaturzystka intermedialna, reprezentująca feminizm skoncentrowany na własnych, czasem skrytych problemach i obsesjach oraz relacjach matki z córką. Artystka sztuk wizualnych, zajmuje się rzeźbą, tatuażem artystycznym.

BAUMGART Piotr - polonofob, w okresie PRL był działaczem NSZZ „Solidarność Rolników Indywidualnych.

BAUMGARTEN Leon - kolaborant sowiecki 1939-41. Odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski (Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92).

BAUMILLER Anna - scenograf m.in. kostiumy do „Strasznej gospody” w Teatrze Żydowskim i „Złota Kaczka” (w reż. Jana Szurmieja) w Teatrze Rampa w Warszawie. W Konsulacie Generalnym RP w Nowym Jorky w 2003 r. cztery siostry prezentowaly swoje prace Zuzanna Baumiller i Agnieszka Rysztof wystapily ze swoimi zdjeciami, Anna Baumiller i Aleksandra Rysztof - pokazaly dziela plastyczne; pierwsza obrazy olejne, głównie poświęcone tematyce samotnosci ludzkiej, druga - wystawila (juz po raz drugi) prace graficzne. Czarno-białe zdjecia Zuzanny Baumiller to oszczedne portety w dużym zbliżeniu, Agnieszka Rysztof takze po raz drugi prezentuje kolorowe fotografie przyrody (zwierząt) zatrzymanej, zastyglej, zamarłej przed obiektywem. Przegląd Polski (8 czerwca 2001). Wystawa - Mistrz i uczeń 3 czerwca 2003 - 4 lipca 2003 Galeria Ars Polona. Wyróżnienie w Konkursie Promocyjnym PTK Centertel Sp. z o.o.

BAUMILLER Krzysztof - scenograf m.in.: Złota Kaczka w reż. Jana Szurmieja Teatr Rampa Warszawa (2005r.).

BAUMRITTER Jerzy - zastępca redaktora naczelnego „Trybuny Ludu” w latach oficjalnego organu KC PZPR.

BAWÓŁ Jerzy - zespół Kroke (Tomasz Lato, Tomasz Kukurba); najnowsza płyta „Seventh Trip”. Wzieli udział w 17. Festiwalu Kultury Żydowskiej w Krakowie w 2007r. Kroke - krakowski zespół grający muzykę klezmerską. Nazwa zespołu - „Kroke” w języku jidysz oznacza Kraków. Muzyka zespołu stanowi połączenie tradycyjnej żydowskiej muzyki klezmerskiej z muzyką jazzową. W ostatnich latach zespół nagrywał płyty z takimi muzykami, jak skrzypek Nigel Kennedy, czy śpiewaczka Edyta Geppert.

BAZAN Andrzej - LISTA NR 10; dr nauk filologicznych, pracownik naukowy Instytutu Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Kolegium Karkonoskiego w Jeleniej Górze.

BAŻANOWSKA Noemi - tradycyjne tańce hebrajskie. Wzięła udział w koncercie muzyki żydowskiej w dniu 13 kwietnia 2007 roku w Zamościu. Koncert był zorganizowany z okazji odsłonięcia w Zamościu pomnika króla Dawida (Psalmisty). Pomimo sprzeciwu takich organizacji jak: Stowarzyszenie Mieszkańców Spółdzielni Mieszkaniowych „Wspólna Sprawa” oraz Obywatelskiego Stowarzyszenia Uwłaszczeniowego oraz innych mieszkańców Zamościa, prezydent tego miasta Marcin Zamoyski pomnik odsłonił.

BĄCZKOWSKI Tomasz - organizator tzw. parad równości w Warszawie.

BĄK Jakub Jankiel - polonofob, bolszewik, komunista, agent sowiecki, kamasznik. Od 1926 członek Związku Młodzieży Komunistycznej Zachodniej Białorusi, a od 1927 Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, która walczyła o oderwanie ziem północno-wschodnich (włącznie z Białymstokiem) od Polski. Działał głównie w Wilnie, Grodnie, Pińsku, Brześciu, Hajnówce, Białowieży i Białymstoku. W 1928, 1929 i 1931, aresztowany za działalność antypaństwową i antypolską. W 1931 był na przeszkoleniu partyjnym w Związku Sowieckim (w Mińsku), a w 1933-34 na tzw. kursach leninowskich Międzynarodówki Komunistycznej w Moskwie. Po nielegalnym powrocie do Polski został aresztowany w 1935 i skazany na 8 lat więzienia. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 organizował sowiecką Gwardię Robotniczą w Wilnie, a po przekazaniu miasta Litwie pracował w milicji w Białymstoku. Wskazał NKWD wielu Polaków, którzy zostali rozstrzelani albo uwięzieni, a najczęściej zesłani do łagrów lub w głąb Rosji. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 uciekł do Czelabińska. Wcielony do Armii Czerwonej, w lutym 1942 został przeszkolony w Moskwie i przerzucony na tereny okupowanej przez Niemców Wileńszczyzny, aby podporządkować władzom sowieckim tamtejsze nie-polskie oddziały partyzanckie. Pełnomocnik partii sowieckiej (WKPb) w oddziałach partyzantki białoruskiej. Zginął w grudniu 1943 osaczony przez Niemców k. Wołkowyska.

BEAUPRE Piotr - członek Rady Młodych Przedsiębiorców. Przewodniczacy rady nadzorczej Call Center Poland Sp. z o. o. Współzałożyciel i Członek Zarządu spółki Dialog Galicja (obecnie Euro RSCG 4D), grupy firm działających w branży marketingowej i reklamie.

BECHER Chuna - s. Chaskiela, ur. 1892, szewc, aresztowany 12 września 1934 r. za posiadanie bibuły komunistycznej (1934).

BECHER Nir - szef ukazującego się w Izraelu magazynu „Haarec”, w którym ukazał się komiks przedstawiający Polaków jako pijaków i antysemitów gotowych do wydawania Niemcom Żydówek za alkohol. Nir powiedział m.in.: „Komiks oparty jest na prawdziwych przeżyciach matki autorki. Nie mogłem przecież ocenzurować sztuki, napisać od nowa historii (...). To kwestia wolności słowa. Gdybyśmy się za każdym razem zastanawiali, czy kogoś nie urazimy, nie moglibyśmy niczego drukować”. Na pytanie : „Czy byłoby mu przyjemnie, gdyby w polskiej gazecie ukazały się rysunki obrażające Żydów odparł: nie można tego porównywać” (PAP, „Wirtualna Polska”, 05.10.2007).

BEDNARCZUK - MŁYŃSKA Ewa - LISTA NR 15; lekarz medycyny.

BEDNARCZUK Monika - autorka książek, tematyka żydowska.

Bednarek Jan - LISTA NR 12; (ur. 10 sierpnia 1955 w Główczycach) polityk, poseł Samoobrony na Sejm RP V kadencji. Od 2001 należy do partii Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej. W latach 2002-2005 zasiadał w Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego. W 2005 został wybrany posłem do Sejmu V kadencji z okręgu koszalińskiego liczbą 1 112 głosów (w tym samym okręgu startował Andrzej Lepper). Od 1992 jest członkiem Polskiego Związku Piłki Nożnej, jest także prezesem Koszalińskiego OZPN i - od 2004 - Zachodniopomorskiego ZPN w Szczecinie.

BEER Daria - pochodzi z Gdyni, mieszka obecnie w Kanadzie. Jej zdjęcia, publikowane w wielu magazynach, mają charakter malarski. Wzięła udział w wwystawie „Polscy fotografowie w Nowym Jorku”.

BEER Georges - dziennikarz masoński, zajmuje się praniem mózgu mieszkańców USA. Jeden ze współzałożycieli pisma socjalistycznego „The New Republic”, kierowanego przez Lippmana („Grabarze polskiej nadziei”, Henryk Pająk, str. 105).

BEGER Renata - aferzystka, była prostacka posłanka na Sejm z listy Samoobrony Jędrka Lipy. LISTA NR 12.

Beger Renata - LISTA NR 12; w 2001 r. wybrana do Sejmu IV kadencji z okręgu Piła. 26 listopada 2003 r. zrzekła się immunitetu poselskiego. W styczniu 2004 r. posłance postawiono zarzut, że w sierpniu 2001 r. dopuściła się sfałszowania wyborczych list poparcia przez własnoręczne dopisanie wielu osób lub zlecenie tego innej osobie. Proces rozpoczął się w listopadzie 2004. Prokurator zażądał dwóch lat więzienia w zawieszeniu na pięć lat. Przewód sądowy został zamknięty 23 czerwca 2006. 30 czerwca została skazana na 2 lata więzienia w zawieszeniu na 5 lat. W maju 2004 r. posłanka zdaje egzamin dojrzałości. W 2005 ponownie wybrana do Sejmu z okręgu wyborczego Piła, z listy Samoobrony. Rozgłos medialny nadało jej m.in. udzielenie wywiadu do gazety „Super Expressu na temat pożycia seksualnego z mężem (materiał niekontrowersyjny, aczkolwiek utrzymany w tonie żartobliwym, np. „lubię seks, jak koń owies czy „mam kurwiki w oczach), jak również obecność w jej publicznych wystąpieniach szeregu lapsusów językowych (np. nazwanie sekretarza generalnego ONZ Kofiego Annana, Ananem Kofanem), a także spektakularne zwolnienie się z obrad komisji wyznaczonej do badania tzw. „Rywingate celem wizyty w programie „Rozmowy w toku zatytułowanym „Wybiłam się ze wsi. Została też bohaterką piosenki i teledysku zespołu Big Cyc pt. „Złoty warkocz, piosenki grupy Pawła Kukiza - Piersi pt. „Sejmowe Tango, Amadeusz i Grupa 3mająca władzę pt. „Ballada o Lekkim Zabarwieniu Politycznym oraz Superpuder pt. „Film Renaty.

BEGIN Menahem-Wolfowicz - będąc już premierem Izraela, powiedział w wywiadzie dla holenderskiej TV: „Nigdy nie odwiedzę kraju mego urodzenia, Polski. Wśród Polaków nie było zdrajców, walczyli przeciwko Niemcom. Lecz jeśli chodzi o Żydów, kolaborowali z Niemcami. Spośród 30 milionów Polaków może 100 pomagało Żydom. Te dziesiątki tysięcy katolickich księży w Polsce nie uratowały żadnego żydowskiego życia (sic!). Wszystkie obozy zagłady znajdowały się na polskiej ziemi”. Urodzony 16 sierpnia 1913 r. w Brześciu Litewskim obecnie Białoruś, zmarł 9 marca 1992 r. w Tel- Awiwie, premier Izraela w latach 1977-1983, działacz syjonistyczny. W 1929 roku wstąpił do młodzieżowego ruchu syjonistycznego Brit Trumpeldor-Betar. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, które skończył w 1935 roku. W 1938 roku został przywódcą organizacji Brit Trumpeldor-Betar w Polsce. Begin koncentrował się na szkoleniach wojskowych, przygotowując siły do obrony polskich Żydów. We wrześniu 1939 roku, po wkroczeniu wojsk niemieckich do Polski, Begin uciekł do Wilna, które znalazło się w sowieckiej strefie okupacyjnej. W 1940 roku został aresztowany przez NKWD i skazany na osiem lat w obozie pracy na Syberii. W 1942 roku na mocy porozumień został zwolniony i udał się do tworzonej Armii Polskiej, z której wraz z kilkoma tysiącami innych Żydów zdezerterował. Jej dowódca, generał Anders, wyprowadził polskich żołnierzy z ZSRR na Bliski Wschód. W 1943 roku Begin przybył z polskimi oddziałami wojskowymi do Palestyny. Nawiązał kontakt z żydowską podziemną organizacją wojskową Irgun Tzeva’i Le’umi (Etzel) i stanął na jej czele. W walce o państwo żydowskie Begin był zwolennikiem stosowania metod terrorystycznych. 26 lipca 1946 brał udział w przygotowywaniu zamachu na Hotel Króla Dawida w Jerozolimie, w którym zginęło 89 osób (m.in. 41 Arabów, 26 Brytyjczyków, 17 Żydów). 27 kwietnia 1947 r. na jego rozkaz irgunowcy powiesili w odwecie za wykonanie wyroku śmierci na członkach Etzel dwóch porwanych żołnierzy brytyjskich, wywołało to antysemickie zamieszki w Wielkiej Brytanii. Radykalna postawa Begina doprowadziło go do konfliktu z większością liderów ruchu syjonistycznego. Po powstaniu niepodległego państwa Izrael Begin w 1948 roku rozpoczął karierę polityczną. Założył partię Herut (Wolność), której został pierwszym przewodniczącym. W latach 50. był przywódcą ruchu sprzeciwiającego się przyjęciu reparacji od Niemiec. Po Kampanii Synajskiej przeciwstawiał się wycofaniu z Półwyspu Synaj. Później w połączeniu z innymi ugrupowaniami prawicowymi Herut przerodził się w prawicowy blok Likud (Jedność). Z jego ramienia w latach 1977-1983 był premierem Izraela. Zatwierdzenie na premiera nastąpiło 20 czerwca 1977 roku. Jego polityka wewnętrzna charakteryzowała się wspieraniem żydowskiego osadnictwa na terytoriach okupowanych. Menachem Begin przeszedł do historii jako izraelski polityk, który wspólnie z egipskim prezydentem Anwarem Sadatem negocjował porozumienia procesu pokojowego na Bliskim Wschodzie ukoronowane podpisaniem układu z CampDavid (USA) - 18 września 1978 rok. Obaj przywódcy za doprowadzenie do podpisania porozumienia otrzymali Pokojową Nagrodę Nobla w roku (16 grudnia 1978 r.). W holu Wydziału Prawa UW znajduje się tablica poświęcona „mężowi stanu”, politykowi, bohaterowi Izraela, żydowskiemu laureatowi pokojowej nagrody Nobla z 1978 roku, Menachemowi Beginowi (Mieczysławowi Biegunowi, bo pod takim nazwiskiem tu studiował), dezerterowi z Armii Polskiej w 1943 roku, sprawcy makabrycznego mordu w 1948 roku na 250 Palestyńczykach, w tym na kobietach i dzieciach. Jak to możliwe, żeby w kraju Polaków walczących zawsze o wolność własną i cudzą upamiętniać zbrodniarzy odbierających tę wolność i życie innym? A cóż myśleć o z dominowanym już dawno przez Żydów „zacnym” Komitecie Noblowskim?

BEGMAN - współpracował z szefem NKWD Berią w mordowaniu Polaków.

BEHR Stefan - kompozytor i pianista, urodzony 10 kwietnia 1919 w Warszawie, zmarł 24 października 1974 tamże. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie grę na fortepianie w klasie Jerzego Lefelda. Był pierwszym organizatorem redakcji muzycznej działu dziecięcego w Telewizji Polskiej. W latach 1954-74 pracował na stanowisku akompaniatora w Estradzie Kameralnej Filharmonii Narodowej. Pod koniec życia wykładał także w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (1973-74)

BEIM Józef - (ur. 13 kwietnia 1937, zm. 30 kwietnia 1987), generał MO. Był działaczem PZPR. Od 1956 był związany z Milicją Obywatelską. Z 17 na 18 września 1981 zostały przesłane paczki z dokumentami „wprowadzającymi” stan wojenny. Generał Józef Beim powiedział: „otwarcie przesyłek i ich rozprowadzenie nastąpi na odrębne polecenie Ministra Spraw Wewnętrznych lub Kierownika Sztabu MSW”. Przypominał o bezwzględnym zachowaniu tajemnicy. Od października 1981 był komendantem głównym Milicji Obywatelskiej.

BEJAR Joycelyn - reżyser z Izraela, autorka filmu „Kuba: nieznana perła Anglii”. Film był pokazywany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Joycelyn Bejar rozpoczęła karierę dziennikarską jako korespondent zagraniczny (...). Ukończyła Dziennikarstwo i Nauki Polityczne na Uniwersytecie Florydy, przeniosła się do Waszyngtonu i doszła do wniosku, że wszystko się kręci wokół Kapitolu. Zaczęła pracować jako producent i redaktor dla The Fox Morning News. Ze zdobytym tam doświadczeniem, powróciła do Miami i pracowała dla WTVJ, jednej ze stacji NBC jako redaktor porannych wiadomości (...). Rozpoczęła pracę w przemyśle filmowym i zajęła się produkcją reklam, klipów muzycznych i niezależnych filmów. W 2003 r. Bejar założyła Imperial Dragon Films (...)” (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 39).

BEJDA Wojciech - mgr, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 2007) - odczyt pt. „Herod jako tyran: problemy małżeńskie żydowksiego władcy w narracji Mikołaja z Damaszku/Józefa”.

BEKERKUNST Hersz Lejb - polonofob, komunista, działacz komunistyczny. Początkowo należał do żydowskiego Bundu, następnie Kombundu, a w 1923 wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (później KPP). 1928-30 członek Centralnego Biura Żydowskiego przy Komitecie Centralnym KPP. 1922-27 więziony za działalność wywrotową. Nie zgadzając się z polityczną taktyką partii (m.in. bierność wobec hitleryzmu) zerwał w 1933 z KPP. W 1939 wyemigrował do USA.

BEKIER Aleksander s. Izaaka - polonofob, komunista, zbrodniarz-ludobójca. W 1925 wyemigrował do Francji, gdzie został członkiem Komunistycznej Partii Francji (FPK). Współredagował kilka pisemek partyjnych (m.in. „LAube Nouvelle w Paryżu). Podczas wojny domowej w Hiszpanii, w latach 1936-38, był komisarzem politycznym XIV, a następnie XIII Brygady. Po ofensywie na Saragossę był zastępcą komisarza V Korpusu w randze komisarza brygady. We wrześniu 1944 został kierownikiem Biura Informacyjnego FPK przy Centralnej Komisji Kontroli. Jednocześnie nawiązał kontakt z komunistycznym Polskim Komitetem Wyzwolenia Narodowego (PKWN), zostając sekretarzem jego delegatury w Paryżu. Po uznaniu reżymu warszawskiego przez Francję w lipcu 1945, pełnił przez kilka tygodni funkcję charge daffaires PRL we Francji, a następnie do stycznia 1948 był I sekretarzem ambasady PRL w Paryżu. W 1948 przyjechał do Polski Ludowej i został dyrektorem wydziału personalnego CRS „Samopomoc Chłopska w Warszawie. W lipcu 1952 został skierowany na zastępcę redaktora „Chłopskiej Drogi. 1955-57 kierownik Redakcji Literatury Masowo-Politycznej w wydawnictwie „Książka i Wiedza w Warszawie. 1958-62 radca ambasady PRL w Meksyku i od września 1962 wicedyrektor Departamentu Ameryki Łacińskiej w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.

BEKIER Grażyna - LISTA NR 5; niegdyś dyrektor do spraw oddziałów (dziś funkcję tę piastuje Marcin Borowski); prezentowała wiadomości i Radio Muzyka Fakty w RMF FM.

BEKIER Marek - nauczyciel Rabka Zdrój, często udziela się na prawicowych portalach.

BELKA Marek - urodzony w 1952 w Łodzi. Ukończył ekonomię na Uniwersytecie Łódzkim, studiował także w USA jakostypendysta Fulbrighta. Następnie pracował w Katedrze Ekonomii Wydziału Ekonomiczno-Socjologicznego UŁ oraz w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN, którym kierował w latach 1993-96. Od 1996 był doradcą ekonomicznym prezydenta Kwaśniewskiego, następnie wicepremierem i ministrem finansów z ramienia SLD w rządzie W. Cimoszewicza. Był przedstawicielem Kwaśniewskiego na Światowym Forum Ekonomicznym w Davos, na którym co roku zbiera się finansowa i polityczna czołówka Zachodu. Był również ekspertem Banku Światowego, Międzynarodowej Korporacji Finansowej i Programu Rozwoju Narodów Zjednoczonych, m.in. w 1998 roku doradzał rządowi Mołdawii. Znany ze skrajnie liberalnych poglądów gospodarczych, jest m.in. zwolennikiem jak najszybszej prywatyzacji oraz swobodnej sprzedaży ziemi w ręce obcokrajowców. W 2000 r. przez kilka miesięcy był premierem. „Innym mózgowcem w Radzie Nadzorczej (Bank Inwestycji Gospodarczych) został Marek Belka, późniejszy dwukrotny minister finansów, wicepremier i premier Trzeciej RP, mason z Komisji Trójstronnej” („Grabarze polskiej nadziei”, H. Pająk, str. 250).

BELLERT Irena - jest prezesem Kanadyjskiej Fundacji Dziedzictwa Polsko-Żydowskiego i redaktorem strony www.polish-jewish-heritage.org Podpisała się pod listem broniącym Żyda Kieresa.

BELMONT Leo-Blumental Leopold - 1896-1941 powieściopisarz, poeta, tłumacz, krytyk literacki.

BEŁDOWSKI „Neczaj” Dawid - LISTA NR 15; tłumacz, recenzent „Wydawnictwa Literackiego”.

BEM - BORUCKA Anna - LISTA NR 14; urodzona w Sopocie. 1975-80 studia w Gdańskiej PWSSP na Wydziale Rzeźby w pracowni prof. A. Smolany. Od 1990 adiunkt na Wydziale Rzeźby, od 1994 prowadzi pracownię rzeźby na Wydziale Architektury i Wzornictwa PWSSP w Gdańsku. Obecnie jest profesorem nadzwyczajnym w Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Na swoim koncie ma udział w licznych wystawach i sympozjach w kraju i za granicą.

BEM Ewa - (ur. 23 lutego 1951 w Warszawie) piosenkarka i wokalistka jazzowa. Absolwentka Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie. Karierę artystyczną rozpoczęła w 1969 roku, w klubie Stodoła, w młodzieżowym, bluesowym zespole. Niedługo po tym została wokalistką zespołu Bemibek, potem - Bemibem. W Polsce współpracuje z muzykami jazzowymi (Andrzej Jagodziński, Henryk Miśkiewicz, Jan Ptaszyn Wróblewski, Zbigniew Wegehaupt, Kazimierz Jonkisz i inni) oraz orkiestrami (Kukla Band, Jazz Orchestra Macieja Pawłowskiego).

BEM Marek - animator kultury. Dyrektor Festiwalu Trzech Kultur we Włodawie.

BEMBINOW MIŁOSZ - kompozytor i dyrygent, urodzony 1 stycznia 1978 w Warszawie. W 2002 ukończył studia w zakresie kompozycji w klasie Stanisława Moryty, uzyskując dyplom z wyróżnieniem w Akademii Muzycznej w Warszawie. Na warszawskiej uczelni studiuje jeszcze dyrygenturę pod kierunkiem Antoniego Wita. Dwukrotnie był stypendystą Fundacji im. Józefa Elsnera, a w 1997 otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki.

BENDER Ryszard - Fajwisch Berenstein - dywersant, historyk, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, działacz i prezes lubelskiego Klubu Inteligencji Katolickiej [KIK żydo-katolewica]. W latach 1973 - 1977 bezpartyjny radny Miejskiej Rady Narodowej w Lublinie. W latach 1977 - 1981 i 1985 - 1989 bezpartyjny poseł na Sejm PRL. W latach 1991 - 1993 senator RP. W latach 1993 - 1997 członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji i jej przewodniczący w latach 1993-1994. Od 1998 do 2005 radny Sejmiku województwa lubelskiego. Od 2005 roku senator z ramienia LPR (!). Prof. Historii KUL. Żyd z Łomży, moralizator na falach Radia Maryja,obecnie senator PiS. LISTA NR 12.

Bender Ryszard-Fajwisch Berenstein - (ur. 16 lutego 1932 w Łomży) profesor historii KUL. Żyd z Łomży, poseł, moralizator na falach Radia Maryja. W latach 1981-83 wiceprezes Polskiego Związku Katolicko-Społecznego, przybudówki PRON, KIK. PRL-owski poseł kilku kadencji. Sędzia Trybunału Stanu z ramienia Ligi Polskich Rodzin, głosi się katolikiem. W latach 1973-1977 bezpartyjny radny Miejskiej Rady Narodowej w Lublinie. W latach 1977-1981 i 1985-1989 bezpartyjny poseł na Sejm PRL. Członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa. Został do niej zaproszony przez generała Wojciecha Jaruzelskiego. W latach 1991-1993 senator RP. W latach 1993-1997 członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji i jej przewodniczący w latach 1993-1994. Od 1998 do 2005 r. radny Sejmiku województwa lubelskiego. Od 2005 roku senator z ramienia LPR. Jest postacią kontrowersyjną. Przez wielu uważany za fanatyka religijnego i antysemitę, głównie za sprawą swoich wypowiedzi na temat tzw. kłamstwa oświęcimskiego, a przez innych za prowokatora.

BENDYK Edwin - LISTA NR 2, 5, 8 i 11; (ur. 1965), dziennikarz, publicysta, zajmujący się problematyką cywilizacyjną i wpływem technologii na życie społeczne. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, podczas studiów działacz niezależnych ruchów studenckich, potem dziennikarz m.in. tygodnika „Nowoczesność”, Polskiej Agencji Informacyjnej, „Życia Warszawy”, „Wiedzy i życia”, magazynu „WWW”. Obecnie związany z tygodnikiem „Polityka”, gdzie jest szefem działu Internet. Publikuje także w tygodniku „Computerworld”, „Res Publice Nowej”, „Krytyce Politycznej” oraz „Przeglądzie Politycznym”. Edwin Bendyk jest także felietonistą magazynu „Mobile Internet” (www.mobile-internet.pl). Napisał m.in. „Zatruta studnia. Rzecz o władzy i wolności” (nominowana do żydowskiej Nagrody NIKE 2003).

BENJAMIN Ernest Frank - dowódca 5-tysięcznej Brygady Żydowskiej, utworzonej za zgodą Brytyjczyków. Składała się ona z ochotników z Palestyny („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 16).

BENKE Jakub - ( 34 l.) prezes domu mediowego Starcom, trzeciego co do wielkości na polskim rynku. Z branżą reklamową związany od początku swojej kariery. Startował od pracy w agencji reklamowej Lintas, gdzie odpowiadał za zakup i planowanie mediów dla Unilevera. Potem współorganizował warszawskie biuro domu mediowego Inititive Media. Należy do czołowych w kraju specjalistów z dziedziny mediów reklamowych.(„Wprost”).

BENOIT MARIUSZ - ur. 23.11.1950 we Wrocławiu. Zadebiutował w filmie jako 11-letni chłopiec. W 1974 roku ukończył Wydział Aktorski łódzkiej PWSFTViT. Debiutował rolą Komisarza w „Sprawie Dantona” w reżyserii Andrzeja Wajdy przygotowanym na otwarcie Teatru Powszechnego w Warszawie. Od 1997 roku jest aktorem Teatru Narodowego.

BENOUALID Lena - autorka porad kulinarnych w żydowskim miesięczniku „Midrasz”.

BEŃ Natalia -LISTA NR 5; dziennikarka.

BEŃ Wiktor - LISTA NR 5; dziennikarz PR, członek ZASP.

BER Mark Bernard - (ur. 1908 - zm. 1966) historyk, dyrektor Żydowskiego Instytutu Historycznego, działacz komunistyczny. W latach 1927-1931 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Czynnie udzielał się w środowiskach komunistycznych. Od 1928 r. był członkiem Komunistycznej Partii Polski. W latach 1934-1938 Ber Mark był członkiem centralnej redakcji wydawnictw żydowskich przy KC KPP, a w latach 1934-1935 redaktorem legalnego komunistycznego dziennika „Der Frajnd”. W okresie między wojennym, w latach 1936-1938 był również członkiem zarządu Związku Zawodowego Literatów Żydowskich w Warszawie. W okresie okupacji niemieckiej w czasie II wojny światowej przebywał w Moskwie i Kujbyszewie, gdzie działał w Żydowskim Komitecie Antyfaszystowskim. Od 1944 r. Ber Mark był członkiem Zarządu Głównego ZPP i wiceprzewodniczący Komitetu Organizacyjnego Żydów Polskich przy ZPP. Do Polski wrócił w 1946 r., a już w 1949 r. objął funkcje dyrektora Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie, którą piastował do momentu śmierci w 1966 r. Po wojnie był również Przewodniczącym Związku Literatów i Dziennikarzy Żydowskich oraz redaktorem naczelnym „Dos Naje Lebn”. Był autorem między innymi znanej monografii „Walka i zagłada warszawskiego getta”, wydanej przez MON w Warszawie w 1959 r. W 1963 r. ukazała się jego praca historyczna „Powstanie w Ghetcie Warszawskim”. W 1954 r „Twórczość pisarzy poległych w gettach i obozach” Od 1954 r. Bernard Ber Mark był profesorem nadzwyczajnym. Pochowany na cmentarzu żydowskiego w Warszawie przy ul. Okopowej.

BER Mark Bernard - od 1944 r. członek Zarządu Głównego ZPP i wiceprzewodniczący Komitetu Organizacyjnego Żydów Polskich przy ZPP. W lutym 1946 wrócił do kraju, członek prezydium CKŻP. W latach 1949-1966 dyrektor Żydowskiego Instytutu Historycznego, od 1954 profesor nadzwyczajny.

BERA Marzena - autorka wystawy pt.: „Księga Ludu” - pomysł ekspozycji zrodził się z fascynacji kulturą żydowską, Jastrzębie Zdrój.

BERBERYUSZ Ewa - dziennikarka. W lutym 1987 roku jedna z uczestniczek zmasowanego ataku w „Tygodniku Powszechnym” na artykuł Władysława Siła-Nowickiego broniącego Polaków przed oszczerstwami artykułu Jana Błońskiego. Solidaryzujący się z Błońskim artykuł kończyła słowami pełnymi narodowego masochizmu: „(...) przestańmy się targować o okoliczności łagodzące, przestańmy argumentować, ale pochylmy głowę (...)” (E .Berberyusz: „Wina przez zaniechanie”, „Tygodnik Powszechny” z 22 lutego 1987 r.). Wielokrotnie skrajnie wyolbrzymiała siłę nastrojów antyżydowskich w Polsce, jako dowód ciągle powołując się na antyżydowskie napisy na murach (por. np. teksty E. Berberyusz: Jude, raus!, „GW” z 8 czerwca 1990 r.). Chcieliście Polski, no to ją macie... („GW” z 20 listopada 1990 r.), Klincz (16 listopada 1991 r.). Atakowała biskupa Michalika za rzekomą antyżydowskość po jego znanej homilii wyborczej z 1991 r., sugerującej niech każdy głosuje na osoby mu najbliższe duchowo, Polak na Polaka, etc.

BERDOWSKA Tamara - LISTA NR 14; urodziła się w 1962 r. w Rzeszowie, artsystka malarka. W latach 1985-1990 odbyła studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. W okresie 1988-2004 brała udział w 71 wystawach zbiorowych oraz 12 wystawach indywidualnych. Otrzymała też kilka nagród i wyróżnień. Była stypendystką Ministra Kultury i Sztuki oraz Fundacji Pollock-Krasner (Nowy Jork).

BERDYCHOWSKA Bogumiła - prof. LISTA NR 2, 5 i 11; specjalistka od spraw ukraińskich; dyrektor Ośrodka Studiów Wschodnich. Związana z Uniwersytetem Warszawskim (na którym ma łysego przydupasa prof. Śpiewaka) i Narodowym Centrum Kultury w Warszawie. Publicystka, zastępca dyrektora V programu Polskiego Radia. W latach 1989-1994 kierowała biurem ds. Mniejszości Narodowych w MKiS. Stale współpracuje z „Tygodnikiem Powszechnym”. Uważa się za znawcę stosunków polsko-ukraińskich. Przeciwnik wzniesienia pomnika upamiętniającego ofiary ludobójstwa dokonanego na narodzie polskim przez bandytów z tzw. Ukraińskiej Powstańczej Armii. Pomnik miał stanąć przy placu Grzybowskim. Pomnik ma mieć formę drzewa, którego konary zostały zastąpione przez rozpięte skrzydła. Do pnia drzewa, podobnie jak na autentycznej fotografii dokumentującej bandytyzm UPA, przywiązane są za główki zwłoki dzieci. Autorem projektu pomnika jest prof. Marian Konieczny. Napisała m.in. „Jerzy Giedroyć - Emigracja ukraińska. Listy 1950-1982”.

BEREL Lazar - naczelny rabin Rosji, podziękował premierowi Putinowi za zwalczanie antysemityzmu. Chodziło mu głównie o wyeliminowanie z wyborów grupy Spas, za to, że jej członkowie „noszą nazistowskie symbole i są wyznawcami antyzachodnich i antysemickich poglądów”. Rabin stoi na czele nowo utworzonej Federacji Gmin Żydowskich, utworzonej przez prawie 100 grup żydowskich, która powołała także specjalny fundusz dla zwalczania antysemityzmu. Za najgroźniejsze przejawy antysemityzmu w Rosji uchodzą słowa przeciwko dominacji i bezkarności Żydów, a także domniemane zamachy bombowe na synagogi (w których nikt nie zginął) oraz malowanie swastyk na murach (na czym nikogo nie złapano). Należy więc spokojnie założyć, że część funduszu zostanie wydana na farbę dla nieznanych sprawców i na petardy osmalające futryny synagog w bezpiecznej dla Żydów porze.

BERENDT Grzegorz - „Historyk, pracownik naukowy w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego i Biura Edukacji Publicznej IPN. Badacz dziejów Pomorza Gdańskiego w XX wieku, w szczególności losów Żydów, zajmuje się także wybranymi aspektami aktywności ludności żydowskiej w innych regionach Polski po 1945 roku. Autor 58 publikacji naukowych, w tym monografii „Żydzi na terenie Wolnego Miasta Gdańska w latach 1920-1945” oraz „Zjednoczenie Syjonistów Demokratów Ichud”, „Między emigracją a trwaniem. Syjoniści i komuniści żydowscy w Polsce w latach 1950-1956”, „Z dziejów Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce” (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 12). Wziąłudział w seminarium „Rola TSKŻ w budowaniu powojennego życia żydowskiego w Polsce”, Śródborów, 25-27 maja 2007 r.wygłaszając referat pt. „Osiągnięcia i porażki aktywu TSKŻ w latach 1950-1956”.

BERENFELD Jankiel Jakub - s. Lejzora, ur. 1915, rze?nik, aresztowny za wywieszanie transparentów komunistycznych, skazany na 3 lata więzienia (1933), skarbnik Komitetu Dzielnicowego KPP, kierował akcją zbierania pieniędzy dla ochotników wyjeżdżających do Hiszpanii, skarbnik Komitetu Miejskiego ZKMP (1937)

BERENSON Leon - zmarł w nocy z 22 kwietnia na 23 kwietnia 1943 r. Był w latach 1920-1923 radcą prawnym poselstwa polskiego w Waszyngtonie. Adwokat, zaproponował po wojnie wystawienie pomnika „nieznanemu szmuglerowi”. Miał to być hołd dla tych wszystkich osób, które dostarczały do getta żywność. Obrońca w licznych procesach politycznych PPS.

BERENT-MIESZCZANOWICZ Renata - LISTA NR 10; jest Przewodniczącą Rady Krajowej Demokratycznej Unii Kobiet.

BEREŚ Stanisław - LISTA NR 5; (pseud. Stanisław Nowicki), ur. 4 maja 1950 r. we Wrocławiu, poeta, krytyk literacki, tłumacz i historyk literatury. Profesor w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego oraz Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej; wykładał również w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (do 1987); w latach 1987-1993 na Uniwersytecie Charlesa de Gaulle Lille 3 (Francja). Od 1996 redaktor Telewizyjnych Wiadomości Literackich (TVP 2, TV Polonia), w latach 1997 - 1998 magazynu kulturalnego Latarnik (TV Polonia) oraz w roku 2003 programu publicystycznego „Jatka Kulturalna” (TVP 3); członek jury Nagrody Literackiej Nike (1996 - 2004). Od roku 2006 juror Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus. Opublikował 22 książki i ok. 350 artykułów, szkiców i recenzji na łamach najważniejszych czasopism krajowych, emigracyjnych oraz zagranicznych. Członek Pen Clubu.

BEREZICKI Dawid - zam. PIŁAWA DOLNA (Kotlina Kłodzka), wiek: ok.24 lat. Z wyglądu i imienia, oraz sposobu działań 24 karatowy szlachcic jerozolimski. Nieudolnie próbował zostać pełnomocnikiem koła Polskiej Partii Narodowej, ale w bezpośredniej rozmowie z jej prezesem w 2004 r. został szybciutko rozpracowany także jako mitoman i lewacki oszołom. Ciągle coś montuje, jakieś kilkuosobowe kupki polityczne podszywające się pod historyczne nazwy jak np: Obóz Wielkiej Polski, który zrejestrował jako stowarzyszenie. Pojawia się w różnych głównie internetowo nagłaśnianych pomysłach: Klub Współczesnych Narodowców, Społeczna Koalicja Sprzeciwu wobec Roszczeń Niemieckich. Od 2001 pełnomocnik Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego na Dolnym Śląsku. Od 2002 wiceprzewodniczący Sekcji Młodych Stronnictwa Narodowego. Do partii Stronnictwo Narodowe zapewne nie należy bowiem jej prezesem jest Leszek Bubel. Jak widać lubi sobie koleś pofantazjować i wprowadzać w błąd podobnych poziomem do jego intelektu. Jego pochodzenie demaskuje także paszkwilancki styl wypisywania i rozpowszechniania bredni, oraz współpracy z ludźmi od starych PRL-owskich komuchów jak np. Bogdan Poręba po jawnych nazioli jak np. Czeczetkowicz z Białegostoku.

BERGER - 1928-1999, aktor teatrów gdańskich, (Tewie w „Skrzypku na dachu”).

BERGER Jan - 1899-1957 germanista, profesor UP, PAU. Badacz literatury niemieckiej.

Berger Józef Franciszek - (ur. 14 marca 1948 w Lędzinach) pedagog, nauczyciel, od 2006 poseł V kadencji z listy Platformy Obywatelskiej. Ukończył studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Od 1985 był dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego im. Powstańców Śląskich w Bieruniu. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Miejskiej w Bieruniu, a w latach 2002-2006 zasiadał w Sejmiku Województwa Śląskiego. 10 października 2006 złożył ślubowanie poselskie.

BERGER Karol - 1894-1953, dramatopisarz.

BERGER Roman - 1930, kompozytor, pianista i teoretyk muzyki, urodzony 9 sierpnia 1930 w Cieszynie. Profesor konserwatorium w Bratysławie. Od 1949 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach teorię u Jana Gawlasa i grę na fortepianie w klasie Marty Gabryś-Furmanik. W 1952 został zmuszony przenieść się wraz z rodziną do Bratysławy wskutek represji stalinowskich.

BERGER-JANKOWSKA Danuta - LISTA NR 16; córka dąbrowszczaka Warszawa.

BERGER-JANKOWSKA Ewa - Warszawa. Absolwentka z 1957 r. PWST w Warszawie. Stowarzyszenie Rebirtherów Polskich. Rebirthing (ang. „odradzanie”) jest drogą rozwoju osobistego w której oddech używany jest do rozwijania świadomości i poczucia odpowiedzialności za własne życie. Praca w Rebirthingu zmierza do kształtowania świadomego siebie, poznawania prawdy o sobie i swojej relacji ze światem. Rebirthing jest dobrym narzędziem do zrozumienia i uporządkowania swojej przeszłości, wyzwolenia z poczucia krzywdy i własnej nieadekwatności, odnalezienia głębokiego sensu swojego losu.

BERGIER Pejsach - ur. 1900, kupiec, członek Zarządu Organizacji Sjonistycznej (1933)

BERGIER Szmul (Samuel) - student praw, sjonista ogólny, sekretarz Tarbutu (1935), skarbnik Organizacji Sjonistycznej (1935), kierownik Hanoar Hacijoni (1935), członek Zarządu Organizacji Sjonistycznej (1937). Hanoar Hacijoni to duża i prężnie wówczas działająca żydowska organizacja otwarcie antypolska, której głównym celem było oderwanie części ziem wschodnich od II R.P. i utworzenie tzw. JUDEOPOLONII. W 2003 r. w centrum Rzeszowa na budynku gdzie miała swoją główną siedzibę odsłonięto przy udziale władz miatsa pamiątkową tablicę!!! W tygodniku narodowym „Tylko Polska” jako jedynej gazecie w Polsce ukazał się duży fotoreportaż na ten temat.W związku z tym rok później tuż przed wyborami do europarlamentu Leszk Bubel prezes Polskiej Partii Narodowej i Stowarzyszenia Przeciwko Antypolonizmowi złożył w rzeszowskiej prokuraturze „zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa”, która odmówiła wszczęcia śledztwa z braku znamion popełnienia przestępstwa! Ekipa filmowa PPN nakręciła czterominutowy spot, który był wielokrotnie emitowany w blokach wyborczych regionalnej TV naszego kandydata w wyborach uzupełniających do Senatu R.P. z tego województwa.W spocie dodatkowo został pokazany parking samochodowy przed Urzędem Miejskim, gdzie w czasach stalinowskich rozstrzelano i zakopano wielu polskich patriotów. Na tym parkingu-cmentarzu do dziś nie ma nawet tablicy pamiątkowej!!! Okazało się, że nasi potencjali wyborcy mają w czterech literach takie sprawy bowiem kandydat PPN człowiek wykształcony ze znakomitą prezencją dostał tylko 156 głosów! Przy kilkunastu tysiącach postkomunisty i paru innych którzy opowiadali pierdoły o budowie dróg i uczynieniu tej krainy mlekiem i miodem płynącej.

BERGMAN Cwi - (ur. 1922 w Zduńskiej Woli) prezes Związku Byłych Mieszkańców Łodzi w Izraelu. Przeżył getto. Po wojnie wyjechał do Izraela.

BERGMAN Eleonora - dr, polonofob, dyrektor Żydowskiego Instytutu Historycznnego. Członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 1995) - Dokumentacja synagog i cmentarzy żydowskich w Polsce, a w 2007 roku członek komitetu programowo-organizacyjnego czwartej edycji tejże konferencji.

BERGSON Michał - (1831-1919), warszawski bankier i działacz społeczny żydowskiego pochodzenia, założyciel Gmachu Wychowawczego Warszawskiej Gminy Starozakonnych, prezes warszawskiej gminy żydowskiej, prawnuk Szmula Zbytkowera i syn Bera Sonnenberga.

BERIA Ławrientij - szef NKWD, oprócz Stalina główny winowajca śmierci ok. 2 milionów Polaków. W tym jeńców wojennych (ok. 250 tys.), inteligencji, mieszkańców Kresów oraz rzeczywistych i wymyślonych przeciwników politycznych.

BERKOVITS Eliezer - „Konserwatywny rabin amerykański Eliezer Berkovits w książce „Faith after the Holocaust” („Wiara po holokauście”, New York 1973, s. 14) posunął się aż do stwierdzenia: „Nie trzeba marnować wiele słów na Kościoły w Niemczech i w okupowanej Polsce, Słowacji i na Węgrzech. Były one poniżej wszelkiego możliwego krytycyzmu. One były faktycznymi wspólnikami nazistów” (...). W innej książce żydowskiego autora „Christian Response to Holocaust” („Chrześcijańska odpowiedź na holokaust”) można było spotkać skrajnie oszczercze zdania: „W szczególności katolicka ludność we wszystkich krajach okupowanych przez Niemcy mordowała Żydów bez litości, zachęcana przez swych księży. Polacy, Litwini, Austriacy, Chorwaci, Słowacy i Węgrzy byli wszyscy fanatycznymi katolikami i wszyscy mieli nienasycony apetyt na żydowską krew. Te okrutne pytony polski kler podjudzał po upadku nazistów do pogromów tych Żydów, którzy cudem przeżyli”. Zwróćmy uwagę, że autor oszczerczej książki wymienia Polaków na pierwszym miejscu wśród tych, którzy mordowali Żydów, że wymyśla ohydne kłamstwo o polskich księżach, którzy rzekomo zachęcali do mordowania Żydów. Dodajmy tu, że właśnie Kościół katolicki w Polsce padł ofiarą szczególnie haniebnych oszczerczych kampanii ze strony niektórych środowisk żydowskich, w tym najskrajniejszej sławetnej prowokacji rabina A. Weissa przed klasztorem Karmelitanek w Oświęcimiu” („Kurier Codzienny” - „Żydzi w obronie Kościoła katolickiego”, prof. Jerzy Robert Nowak, 1-3 czerwca 2007).

BERKOWICZ Józef - (ur. 1789 na Pradze - zm. 1846 w Liverpoolu) wojskowy pochodzenia żydowskiego, syn Berka Joselewicza. Jako dwudziestoletni młodzieniec wziął udział w wojnie Księstwa Warszawskiego z Austrią, u boku ojca wziął udział w potyczce pod Kockiem. Jako porucznik wziął udział w wojnie z Rosją 1812 roku. Był ranny 16 razy. Za zasługi bojowe został odznaczony Legią Honorową ze Złotym Krzyżem. Po upadku powstania wyemigrował do Francji, potem do Wielkiej Brytanii, gdzie w 1846, wkrótce po jego śmierci, wydano w języku angielskim, tłumaczony z francuskiego, rękopis powieści Stanisław, ułan polski w świcie Napoleona na wyspie Elbie.

BERKOWICZ Oskar - przed 1939 r. agent sowiecki. Odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski (Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92).

BERLAND Marian - autor jednej tylko książki „Pamiętnik z Warszawy 1939-45”.

BERLEWI Henryk - malarz, grafik, krytyk i teoretyk sztuki działający w Warszawie, Berlinie i Paryżu; urodzony w 1894 w Warszawie, zmarł w 1967 w Paryżu. Studia artystyczne odbył w latach 1904-1909 w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych. W latach 1918-1919 utrzymywał kontakty z Aleksandrem Watem i Anatolem Sternem. Repertuar tematyczny jego malarstwa i grafiki zdominowały motywy wywodzące się z kultury żydowskiej

BERLIN Isaiach - w wywiadzie udzielonym „Gazecie Wyborczej” w 1995 roku: „Jestem Żydem po prostu dlatego, że nie można przestać być Żydem”.

BERŁOŻECKA Aleksandra - polonofob, promocja i reklama żydowskiego pisma „Midrasz”. Tel. 22/ 654-31-56. Członek Stowarzyszenia „Midrasz”, które wydaje żydowski miesięcznik „Midrasz”.

BERMAN Adolf Abraham - (ur. 17 października 1906 w Warszawie, zm. 3 lutego 1978 w Tel-Awiw Jaffa) psycholog, komunista, sekretarz Żegoty, brat Jakuba Bermana. W czasie II wojny światowej posługiwał się pseudonimem Borowski. W styczniu 1944 roku został kierownikiem referatu żydowskiego KRN. W roku 1945 został wiceprzewodniczącym, a potem przewodniczącym Centralnego Komitetu Żydów Polskich. Po zakończeniu wojny założył Berihah - tajną organizację pomagającą Żydom w ucieczce do Izraela. Od stycznia 1944 kierownik referatu żydowskiego KRN. W 1945 wiceprzewodniczący, następnie przewodniczący Centralnego Komitetu Żydów Polskich. O zajściach w Kielcach powiedział: „(...) Próba odłamu faszystowskiego podburzenia społeczeństwa przeciw rządowi. Jest to rezultat przegranego przez nich referendum. (...) Pogrom kielecki był przeprowadzony pod hasłami: Bij Żyda i Niech żyje Anders. (...) Należy wskazać na udział wśród kieleckich napastników wojskowych w mundurach z napisem Poland, oraz na zachowanie się kleru. Przesłano do Amerykanów depeszę z apelem o zwalczanie bandy Andersa”. Był posłem na Sejm Ustawodawczy (od 1947 r.) W 1950 roku wyjechał z Polski do Izraela. Zeznawał w procesie Adolfa Eichmanna. Był członkiem Knesetu. Napisał książkę, w której opisał swoje wspomnienia. Od 1954 roku był członkiem Izraelskiej Partii Komunistycznej i wchodził w skład jej władz.

BERMAN Bronisław -urodził się w 1903 roku w Warszawie. Jego bratem był Aron Berman, który później zmienił nazwisko na Borowski Wiktor i został ojcem Marka Borowskiego. Bronisław w wieku 16 lat zasilił szeregi Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (późniejsza KPP). Szybko zostaje młodzieżowym liderem, członkiem Centralnego Wydziału Młodzieży przy Komitecie Centralnym. W 1920 roku w czasie najazdu bolszewickiego, młody Berman wspiera jak tylko może Armię Czerwoną, za co jest kilkakrotnie aresztowany, lecz nic mu jednak nie udowodniono. W marcu 1922 roku odbył się I Zjazd Związku Młodzieży Komunistycznej w Polsce. Bronisław znalazł się w Komitecie Centralnym. Pół roku później został aresztowany, a w 1924 roku skazany na 4 lata więzienia. Z więzienia we Wronkach wyszedł w 1926 roku i został sekretarzem KC ZMK. Był w ścisłej czołówce działaczy komunistycznych w Polsce. Bierze udział w VI Kongresie Międzynarodówki Komunistycznej (Komiternu) i równolegle odbywającym się V Kongresie Komunistycznej Międzynarodówki Młodzieży. W tej ostatniej został członkiem Komitetu Wykonawczego. Odbyło się to w Moskwie w 1928 roku. Rok później zostaje szefem Centralnej Redakcji KPP. Ucieka przed aresztowaniem do Moskwy. Pracuje w przedstawicielstwie KPP przy Kominternie. W 1932 roku został oddelegowany do władz Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (odnoga KPP). Przyjmuje pseudonim Wiktor Stasiak. Latem 1935 roku brał udział w VII Kongresie Kominternu. Rok później zostaje aresztowany w Kijowie i zlikwidowany. Odbyło się to na fali rozwiązywania przez Stalina problemów KPZU oraz pozostałych ugrupowań komunistycznych, działających w Polsce.

BERMAN Czesław - pułkownik, wróg Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego. Polonofob, komunista, stalinowiec, szef Zarządu Organizacyjnego w latach 1952-1954.

BERMAN Eliasz - ojciec Bronisława i Arona (Berman Wiktor od jesieni 1944 roku). Bronisław zginął z ręki „swoich” towarzyszy w Kijowie w 1935 roku. Aron - Wiktor jest ojcem Marka Borowskiego.

BERMAN Jakub - 1901-84 odpowiedzialny za bezpieczeństwo... i kulturę w Biurze Politycznym KC PPR, a później w BP KC PZPR. Najbardziej wpływowy żydowski komunista w Polsce. Jako pierwszy w 1944 roku zaczął oskarżać AK o rzekomą współpracę z gestapo i nazwał AK-owców bandytami. Skrajny żydowski szowinista, tropiciel „polskiego nacjonalizmu i antysemityzmu”. Główny odpowiedzialny za zbrodnie stalinowskie w Polsce. Prowadził nieubłaganą walkę z wieloma sferami polskiego dziedzictwa narodowego. Robił to zgodnie z głoszoną przez siebie zasadą, że „wszelki flirt z polskim uczuciem narodowym” doprowadzi do „wypuszczenia złych duchów Polski z antysemityzmem włącznie”. Koordynował przygotowania setek procesów politycznych, prześladowania kilkusettysięcznej rzeszy Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich i NSZ oraz bezwzględną systematyczną walkę z Kościołem. Dyrektorom departamentów w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego wielokrotnie zarzucał, że nie doceniają „roli kleru w dywersji przeciw naszej Partii”. Znany był ze szczególnej bezwzględności i okrucieństwa wobec więźniów politycznych. Zapamiętano powiedzenie Bermana w odniesieniu do ułaskawionych więźniów, którzy później ginęli rzekomo śmiercią „samobójczą”: „Towarzysz Bierut was ułaskawił, ale ja was nie ułaskawię” (cyt. za: „Pamięć ofiar” [w:] „Tygodnik Solidarność” z 14 marca 2003 roku). Berman zwalczał zdecydowanie wszelkie próby uwzględnienia narodowej specyfiki w polityce PPR, szczególnie ostro przeciwstawiając się tego typu przejawom w działalności Władysława Gomułki. Należał do głównych rzeczników rozprawy z gomułkowszczyzną, atakując ją jako niebezpieczne „odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne” w Polsce. Prowadząc konsekwentną politykę sowietyzacji i rusyfikacji polskiej kultury, dążył do całkowitego wytrzebienia polskiego narodowo-katolickiego sposobu myślenia. Berman, który powinien przykładnie zawisnąć na szubienicy za swe zbrodnie wobec Polaków, jeszcze w 1981 roku przekonywał T. Torańską, że „polskie społeczeństwo jest w swojej konsystencji bardzo antysemickie”. Jako koronny dowód na to podawał, że jego córkę wielokrotnie przezywano w szkole śledziarą („Kurier Codzienny”, 20-22 października 2006 roku). Prawnik po UW. Członek KPP, w latach 1948-1956 członek BP PZPR. Odpowiedzialny za MBP. Osoba nr 2 w PRL. Do 1969 pracował w wydawnictwie „Książka i Wiedza”. Wój Marka Borowskiego. Współorganizator Centralnego Biura Komunistów Polski w ZSRR (1944 r.), w latach 1944-1956 członek Biura Politycznego PPR, następnie PZPR, (1952-1954) członek Prezydium Rady Ministrów, (1954-1956) wicepremier. W latach 1949-1954 był członkiem Komisji Biura Politycznego KC PZPR ds. Bezpieczeństwa Publicznego; współodpowiedzialny za działalność Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Sekretarz Stanu Rady Ministrów, członek Biura Politycznego PPR, członek Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej oraz Sekretarz Poalej-Syjon. Karierę polityczną zakończył w ramach „odwilży październikowej” w 1956, w 1957 usunięty z PZPR. W 1983 odznaczony medalem Krajowej Rady Narodowej. W kwietniu 1946 r. wygłosił słynny referat.

BERMAN Lajb - (1887-1944) poeta, satyryk i publicysta. Urodził się 4 stycznia 1887 r. w Karlinie k. Pińska. Uczył się w chederze i w szkole „Talmud Tora” w Pińsku. W latach 1909-1912 odbywał służbę wojskową. W 1914 r. osiadł na stałe w Łodzi i udzielał lekcji kaligrafii. Od 1904 r. publikował wiersze w petersburskich pismach żydowskich oraz w mińskim almanachu literackim Lebesfunkn. W Łodzi współpracował z miejscową prasą. Niezależnie opublikował tom wierszy oraz kilka humorystycznych broszur. Wydawał jednodniówki z okazji świąt żydowskich. Jego humoreski, wydawane podczas świąt żydowskich zjednały mu sławę w kręgach literackich. Mieszkał przy ul. Piotrkowskiej 109. Przesiedlony do getta, mieszkał przy ul. Marynarskiej 10a. Po likwidacji getta w sierpniu 1944 r. wywieziony do obozu w Oświęcimiu-Brzezince (Auschwitz-Birkenau), gdzie zginął (www.lodzjews.com).

BERMAN Lusia - córka Jakuba Bermana, przezywana w szkole „śledziara”. Poniżej prezentujemy fragmenty pamiętnika Pani Alicji Bondarczuk, dotyczące Lusi Berman. „W Alfabecie Leszka Bubla”, czyli nowej liście Żydów ogłaszanej na łamach „Tylko Polska”, pod hasłem Berman Jakub czytamy, iż ten żydowski prominent podawał, że „jego córkę wielokrotnie przezywano w szkole śledziarą”. „Otóż tak się złożyło, że z Lusią Berman, córką Jakuba Bermana uczęszczałam nie tylko do tej samej szkoły, ale siedziałyśmy w jednej ławce. Było to Gimnazjum i Liceum im. Marii Curie-Skłodowskiej, które mieściło się na Pradze. Na początku roku szkolnego, zwykle uczniowie dobierali się parami, bo ławki były podwójne. I to Lusia Berman wybrała mnie na partnerkę, gdyż bardzo jej się podobały moje anglezy - takie uczesanie, które było wówczas bardzo modne. Właściwie to ucieszyłam się z mojej sąsiadki, gdyż była bardzo piękną dziewczyną o kruczoczarnych warkoczach. Nikt wówczas w moim wieku nie myślał o pochodzeniu rodziców i nigdy nie słyszałam, aby Lusię Berman ktoś przezywał śledziarą. Córka Bermana uczyła się w naszej szkole tylko przez rok, ale następne moje przyjaciółki były również Żydówkami, co uświadamiam sobie dopiero dzisiaj, kiedy wspominam ich twarze (...). Dzieci praskich robotników, które stanowiły większość uczniów, nie pasowały nam do towarzystwa, gdyż były jakieś ospałe i mało kontaktowe (...). Daremnie szukałam swojego nazwiska na listach przyjętych na uniwerek, wywieszanych na dziedzińcu uczelni. Dzisiaj myślę, że moje żydowskie koleżanki nie miały z tym trudności”.

BERMAN Mateusz - naczelnik Gułagu oraz naczelnik budowy kanału Białomorskiego.

BERMAN Mieczysław - 1903-1975, grafik, fotomontaże, satyra społeczna i polityczna, plakaty.

BERMAN Rudolf - 1906-1978, brat Jakuba, działacz syjonistyczny, doktor filozofii po UW. Przywódca Poalej Syjon-Lewicy. W 1950 r. wyjechał do Izraela, gdzie został posłem do Knesetu.

BERMANT Chaim, Berman Izrael Chaim - fotograf z Kozienic. „Ponad dziesięć lat temu pewien dębliński antykwariusz odkupił od właściciela domu nr 13 przy ulicy Lubelskiej w Kozienicach kilkanaście starych skrzyń pełnych szklanych negatywów sprzed II wojny i z czasu okupacji - wszystkie negatywy były autorstwa fotografa z Kozienic. Antykwariusz rozsprzedał kolekcję różnym instytucjom. Część odbitek została zakupiona przez Ośrodek KARTA w Warszawie. To właśnie z tej kolekcji powstała niezwykła wystawa „Kozienickie portrety (...). Autorkami wystawy są: Anka Grupińska, Alina Skibińska i Bogna Burska” (Na podstawie folderu wystawy „Kozienickie portrety”). W „Kronice Żydowskiej” z dn. 28.07.1989 roku oskarżył amerykańskich Żydów, iż: „Mają nieczyste sumienie, ponieważ nie zrobili dość, aby ratować przed holocaustem wtedy, gdy miał on miejsce, a teraz próbują uspokoić swoje sumienie przez nadreagowanie”.

Bernacki Gerard - bp, kierujący Komitetem Programowym „W cieniu trzech świątyń VIII Dzień Judaizmu w Kościele w Polsce”, centralnych obchodów Dnia Judaizmu (17 stycznia 2005r. w Katowicach).

BERNAD Jan - LISTA NR 13; animator kultury, badacz kultury tradycyjnej, praktyk śpiewu tradycyjnego. Dyrektor Fundacji „Muzyka Kresów”. Lublin.

BERNATOWICZ Robert - polonofob, dziennikarz Radia Zet.

BERNATOWICZ-BIERUT Grażyna - (drugiego członu nazwiska nie używa) ambasador RP w Madrycie, do 1989 r. pracownica PISM, w 1989 r. dyrektor Departamentu Integracji Europejskiej. Z opublikowanego 16.02.2007 Raportu WSI wynika, że w Ministerstwie Spraw Zagranicznych aż 108 pracowników było agentami tych służb, 32 było umieszczonych w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, w Centralach Handlu Zagranicznego 383, a w firmach polonijnych 25 (Raport WSI, s. 11-17). Do tej pory, po 19 latach, na placówkach dyplomatycznych III Rzeczypospolitej wśród 172 ambasadorów, konsulów i radców 75% z nich reprezentują przemalowani na biało absolwenci szkół moskiewskich. http://www.msz.gov.pl

BERNSTEIN Lewis Namier - znany jako Bernstein-Namierowski oraz lord Namier (ur. 27 czerwca 1888 w Woli Okrzejskiej - zm. 19 sierpnia 1960) angielski historyk, polityk, działacz syjonistyczny. Urodzony w bogatej i zlaicyzowanej rodzinie żydowskiej jako Ludwik Niemirowski. Studiował we Lwowie, Lozannie, gdzie wywarły na niego znaczny wpływ wykłady Vilfredo Pareto oraz w Londynie (London School of Economics). W roku 1906 Niemirowski wyemigrował do Wielkiej Brytanii, gdzie kilka lat potem uzyskał brytyjskie obywatelstwo (1913 rok). Następnie Namier zajmował wysokie stanowiska w brytyjskich ministerstwach propagandy (1915-1917), informacji (1917-1918) oraz w ministerstwie spraw zagranicznych (1918-1920). Na konferencji w Wersalu rząd brytyski powierzył Namierowi funkcję specjalisty od spraw polskich. Był głównym antagonistą Romana Dmowskiego i wrogiem odradzającej się państwowości polskiej. Był również głównym winowajcą sfałszowania linii demarkacyjnej zwanej linią Curzona, którą przekazano do akceptacji przedstawicielom dyplomacji sowieckiej. Sfałszowany przez Namierowskiego wariant linii odcinał Lwów od Polski. Przyjęty przez OUN-UPA termin „Zakerzonia” lub „Zakerzoński Kraj” dotyczy obecnych południowo-wschodnich terenów Rzeczpospolitej, na których zamieszkiwała mniejszościowa ludność ukraińska i nawiązuje do tzw. „Linii Curzona”. 10 lipca 1920 roku w belgijskim mieście Spa przedstawiciele Polski, Francji, Wielkiej Brytanii i Włoch przyjęli linię demarkacyjną między Polską a ZSRR, gdy Armia Czerwona zbliżała się do Warszawy. W imieniu Polski uczynił to premier Władysław Grabski, w zamian za obietnicę pośrednictwa Wielkiej Brytanii w polsko-sowieckich rokowaniach pokojowych. Przedstawiciele mocarstw zachodnich przyjęli, że granica Bugu jest najdalszą ekspansją bolszewików, jaką te państwa zgodzą się tolerować. Oczywiście dzisiaj można mówić o ich naiwności bądź wręcz głupocie, wszak Lenin i Trocki myśleli o podboju całej Europy. Punkt 3. tej umowy przewidywał: „w Małopolsce Wschodniej pas neutralny będzie wynosić 20 km i w tym celu obie strony walczące cofną się o 10 km od linii frontu w chwili rozejmu”. 10 lipcacała Małopolska Wschodnia znajdowała się w polskich rękach, a Lwowa bolszewicy nie zdobyli do końca tej wojny. Było więc jednoznaczne, że Lwów należeć ma do Polski. Zaproponowana linia demarkacyjna była pomysłem lorda Curzona, który twierdził, że jest ona zgodna z kryterium „etnograficzności” tych terenów. 11 lipca 1920 roku Brytyjczycy wysłali do Moskwy telegram „w sprawie linii Curzona” i propozycję pośrednictwa w rokowaniach. Depesza jednak nie przedstawiała linii zgodnej z ustaleniami w Spa. Wyznaczała ona, że Lwów ma znaleźć się po sowieckiej stronie, gdyż poprowadzona została górnym biegiem Sanu, do jego źródeł. O tej samowolnej zmianie przebiegu polsko-sowieckiej granicy strona polska nie wiedziała, a po „cudzie nad Wisła” nikt do tej propozycji nie wracał. Dopiero po śmierci premiera Wielkiej Brytanii Davida Lloyda Georga, gdy ujawniono jego archiwum, okazało się, że depesza z 11 lipca 1920 roku zawierała sfałszowany przebieg propozycji linii demarkacyjnej. Fałszerstwa dokonał doradca premiera sir Lewis Namier Bernstein (sir Lewis Bernstein Namierowicz Namier tytułowany także jako lord Namier), który samowolnie ustalił „podział etnograficzny między Galicją Wschodnią a Zachodnią”. Lewis Namier, pracownik brytyjskiego MSZ, był galicyjskim Żydem i wcześniej nazywał się Ludwik Bernstajn-Znamierowski. Prawdopodobnie był bolszewickim agentem. Po 1945 roku nawet chwalił się, że to on, a nie lord Curzon, jest „autorem linii Curzona” (podaję za: Jerzy Węgierski: „Nieznana prawda o tzw. Linii Curzona”, „Lwów i Kresy”, nr 97 z czerwca 2005; A.L. Szcześniak: „Encyklopedia Białych Plam”: Iwo Cyprian Pogonowski: Źródła terroru, „Nasz Dziennik” z 5 maja 2004). Tą sfałszowaną linią posłużył się Stalin, ustalając w Jałcie granicę między Polską a ZSRR. W „Gazecie Polskiej” z dnia 10-11 marca 2007 r. Bogdan Musiał w artykule „Stalinowskie granice” prezentuje mapę, którą znalazł w Archiwum Państwowym w Moskwie. Widać na niej, jak Stalin własnoręcznie wytyczał zachodnią i wschodnią granicę Polski, najprawdopodobniej 26 lipca 1944 roku. Przy wschodniej granicy napisał i po polskiej i po sowieckiej stronie „Linija Kiersona”. Zastanawia, że przebieg jej jest zgodny z późniejszą wymianą terytoriów (akcją „HT” z 1951 roku), oraz kończy się w okolicach Smolnika nad Sanem (późniejsza próba zabrania nam przez Sowietów Tarnicy, Halicza i Połoniny Caryńskiej). Z linią Curzona nie chcieli pogodzić się nacjonaliści z OUN-UPA. Fałszywie, za przykładem Żyda Berensteina, wyłączyli oni z „Zakerzonii” („Zakerzońskiego Kraju”) Małopolskę Wschodnią włącznie ze Lwowem. Tak naprawdę powinni oni używać terminu „Zaberenstejnia” oraz „Zaberenstejski Kraj”. Dla nas, Polaków, „Zakerzonia”, to są Kresy Polskie: Wileńszczyzna, Polesie, Wołyń i Małopolska Wschodnia, nazywana ostatnio Galicją Wschodnią, chociaż termin ten wprowadziła dopiero administracja zaborcy, Austrio-Węgier. W 1569 roku podczas podziału Korony na prowincje obszar Małopolski (czyli„Młodszej Polski”) poszerzono o województwa ruskie. Przed wojną we Lwowie mieszkało 64% Polaków oraz 11% Ukraińców, reszta to byli Żydzi i inne mniejszości narodowe. W woj. tarnopolskim Polacy stanowili 49% zamieszkującej ten teren ludności, natomiast Ukraińcy 45,5% (Stanisław Żurek „Tylko Polska”). Po ustąpieniu z funkcji rządowych Bernstein-Namier pracował w Balliol College (1920-1921), następnie został przedsiębiorcą. Jako aktywny działacz syjonistyczny pełnił funkcję sekretarza politycznego Agencji Żydowskiej w Palestynie (1929-1931) i współpracownika Chaima Weizmanna. Pomimo późniejszej konwersji na anglikanizm Namierowski do końca życia pozostawał cennym sprzymierzeńcem ruchu syjonistycznego. Był projektodawcą stworzenia przez rząd brytyjski Żydowskiej Siły Zbrojnej w Palestynie oraz organizatorem pomocy Żydom, którzy uszli przed nazistowskimi prześladowaniami z Niemiec. W latach 1931-1953 zajmował stanowisko profesora na uniwersytecie w Manchester. Lewis Bernstein Namierowski był najbardziej znany jako historyk osiemnastowiecznej monarchii brytyjskiej, brytyjskiego systemu partyjnego i parlamentarnego. Specjalizował się również w historii dyplomacji, gdzie jako admirator Sigmunda Freuda był pionierem „psychohistorii” czyli zastosowania metod psychoanalizy do badania wpływu aspektów psychologicznych na decyzje dyplomatyczne i zachowania dyplomatów oraz polityków. Uważany był za historyka „reakcyjnego”, a jego metody badawcze uznawano za kontrowersyjne. Uważano go również za czołowego germanofoba w brytyjskich sferach intelektualnych.

Bernsztajn Leonid - „Komendant batalionu pod Dniepropietrowskiem. Potem skoczek spadochronowy - dywersant na tyłach wroga” („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 17).

BERNSZTEJN Josel-Józef - polonofob, komunista, agent sowiecki. Od 1924 działacz Komunistycznego Związku Młodzieży Zachodniej Białorusi. 1924-26 i 1928-29 więziony za działalność antypaństwową i antypolską. W kwietniu 1930 skierowany do Mińska na przeszkolenie partyjne. Po nielegalnym powrocie do Polski w lipcu 1931 działał jakowywrotowiec w Białymstoku (jako pełnomocnik Komitetu Centralnego KPZB) i na terenie Białostoczyzny. 1932 kierownikBiura Litewskiego przy KC KPZB. 1932-34 ponownie w Mińsku, gdzie pracował w przedstawicielstwie KC KPZB przy KC partii białoruskiej w Związku Sowieckim - KP(b)B. W lutym 1934 wrócił nielegalnie do Polski i został sekretarzem partii w Wilnie. Aresztowany w kwietniu t.r. został skazany na 7 lat więzienia oraz doliczono mu poprzedni 4-letni wyrok za nielegalne przekroczenie granicy, szpiegostwo oraz działalność wywrotową i antypolską. Wyszedł z więzienia po zajęciu Wilna przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939. Stał się jednam z najbardziej aktywnych współpracowników sowieckiej władzy okupacyjnej w Wilnie. Był jednym z kierowników sztabu tzw. Gwardii Robotniczej, siejącej krwawy terror w mieście do czasu przekazania miasta Litwie przez Związek Sowiecki pod koniec października 1939. Był odpowiedzialny za śmierć w samosądach setek Polaków i aresztowanie setek innych. Pod koniec października wrócił do Pińska, gdzie był działaczem partyjnym i członkiem Miejskiej Rady Delegatów. I tu prześladował i tępił Polaków i polskość miasta. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 uciekł aż do Taszkentu (Uzbekistan); podobnie jak tysiące innych Żydów, z dala od frontu. W grudniu 1944 powrócił do zajętego przez Armię Czerwoną Pińska, gdzie pozostał do końca życia.

BERNSZTOK Albert - polonofob, komunista, od 1911 działacz i jeden z kierowników socjaldemokratycznej młodzieżowej organizacji żydowskiej Cukunft w Warszawie. W 1912 aresztowany przez władze carskie i więziony do 1915. Po wyjściu z więzienia i zajęciu Warszawy przez Niemców wrócił do pracy w Cukunfcie i studiował medycynę na Uniwersytecie warszawskim. W 1916 opowiedział się za powiązaniem Cukunftu z Bundem. Był szowinistą żydowskim i namiętnym wrogiem idei niepodległej Polski. Za niemieckiej okupacji Warszawy był jednym z organizatorów świeckiego szkolnictwa żydowskiego w Warszawie/Polsce i współzałożycielem Domu Dziecka im. B. Grossera w Warszawie. I-VIII 1918 więziony przez Niemców w twierdzy modlińskiej. W styczniu 1919 wszedł do Komitetu Wykonawczego Bundu. Nie mógł pogodzić się z faktem powstania 11 XI 1918 niepodległego państwa polskiego. Jednocześnie siostra jego znajdująca się w Związku Sowieckim pisała mu o hegemonii Zydów w tym państwie. Postanowił więc wyjechać do Związku Sowieckiego i kontynuować studia w Charkowie, co załatwiła mu siostra. Podczas przekraczania granicy polsko-sowieckiej został zatrzymany przez polską żandarmerię polową, zastrzelony w czasie desperackiej próby ucieczki na sowiecką stronę granicy.

Berski Filip-Badner - pracownik Prokuratury Wojskowej w czasach stalinowskiej żydo-komuny.

Bersohn Jan - urodzony w Warszawie 1829 r., zmarł tamże w 1913. Syn Majera Bersohna, brat Mathiasa prezesa komitetu Wielkiej Synagogi na Tłomackiem, członka Zarządu Warszawskiej Gminy Starozakonnych. Absolwent Instytutu Agronomicznego na Marymoncie, przemysłowiec, obywatel ziemski. Cała rodzina dorobiła się gigantycznego majątku na krzywdzie Polaków, wśród których znaleźli schronienie.

Bersohn Majer - urodzony w 1787 r., zmarł w 1873 r. w Warszawie. Protoplasta znanej rodziny Bersohnów, ojciec Mathiasa i Jana, teść Hipolita Wawelberga. Bankier, zajmował się również handlem i przemysłem. Na początku lat 30. XIX wieku wraz z innymi żydowskimi przedsiębiorcami za donosicielstwo wobec Polaków i duże pieniądze uzyskał od cara rosyjskiego przywilej nabywania majątków ziemskich. Dysponując dużymi środkami finansowymi, stał się szybko właścicielem wielu nieruchomości które nabywał po zabraniu ich Polakom przez carskie władze za udział w Powstaniu Styczniowym.

Bersohn Mathias - urodzony w Warszawie 1823, zmarł w 1908 r. również w Warszawie. Syn Majera Bersohna, brat Jana. Łączył hochsztaplerskie talenty finansisty i zamiłowanie do sztuki, kontynuując tradycje rodzinne brał czynny udział w życiu społecznym. Prowadził bank, pełnił funkcję prezesa zarządu warszawskiego żydowskiego szpitala dziecięcego, założonego przez ojca, w latach 1871-74. Był członkiem Zarządu Warszawskiej Gminy Starozakonnych. Należał do członków Komisji Historii Sztuki Akademii Umiejętności oraz Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu i Muzeum Germańskiego w Norymberdze.

BERSON Stanisław - polonofob, komunista, bolszewik, stalinowiec. Od 1913 w Rosji, po wybuchu I wojny światowej został powołany do wojska rosyjskiego. Po demokratycznej rewolucji lutowej 1917, która obaliła monarchię w Rosji, popierał lewicowych mienszewików-internacjonalistów i z ich ramienia wszedł do Mińskiej Rady Delegatów Robotniczych i Żołnierskich. W okresie rewolucji bolszewickiej (XI 1917) brał czynny udział w ustanawianiu władzy bolszewików na Białorusi, zwalczając przy tym namiętnie i brutalnie polską działalność narodową i wojskową na tych terenach (L. Dubacki). Założył i redagował w Mińsku bolszewicki dziennik polskojęzyczny „Prawda (następnie „Polska Prawda), który był wydawany przez bolszewicki Komitet Wojskowo-Rewolucyjny Frontu Zachodniego w celu sowietyzowania Polaków mieszkających na Białorusi. Po zajęciu środkowej części Białorusi przez wojska niemieckie, budował komunizm w Smoleńsku. Po wycofaniu się Niemców z Białorusi, w grudniu 1918 powrócił do Mińska i został członkiem Mińskiego Gubernialnego Komitetu Rewolucyjnego. Po ogłoszeniu Sowieckiej Republiki Białoruskiej (1 I 1919) został komisarzem (ministrem) kontroli państwowej, a 30 stycznia t.r. został jednocześnie przewodniczącym Grodzieńskiego Komitetu Rewolucyjnego. Na tym stanowisku dał się poznać jako wróg Polaków i polskości. W lutym 1919 wybrany do Wielkiego Prezydium Centralnego Komitetu Wykonawczego Republiki Białoruskiej. Po utworzeniu sowieckiej republiki białorusko-litewskiej LITBIEŁ (27 II 1919) został w jej rządzie komisarzem kontroli państwowej z siedzibą w Wilnie. Po zdobyciu Wilna przez Wojsko Polskie w kwietniu 1919, Berson dostał się do niewoli. Za swoje potworne zbrodnie popełnione na Polakach na Białorusi został 22 kwietnia t.r. rozstrzelany w Rudominie pod Wilnem.

Berwińska Krystyna Danuta - (ur. 1919) absolwentka filologii angielskiej UW oraz Wydziału Dramaturgicznego PWST w Łodzi. Debiutowała w 1945 jako autorka słuchowisk radiowych dla dzieci i młodzieży. W latach 50. i 60. kierownik literacki wielu teatrów. scenarzystka, pisarka. Absolwentka PWST w Łodzi. Autorka sztuk teatralnych, m.in.: „Komu bije dzwon”, „Chłop”, „Pomyłki jednej nocy. Autorka scenariusza do filmu Con amore (1976, reż. J. Batory). Napisała powieści: „Con amore”, „13 świeczek”. Podpisała się pod listem broniącym oszusta Kieresa.

Beryt Alicja - Żydowskie Stowarzyszenie Czulent, ul. Dietla 64/6 31-039 Kraków, sekretarz.

Bester Jarosław - członek The Cracow Klezmer Band (skład zespołu: Jarosław Bester - akordeon, Jarosław Tyrała - skrzypce, Oleg Dyyak - akordeon, klarnet, instrumenty perkusyjne, Wojciech Front - kontrabas). Jest to krakowska grupa uprawiająca współczesną muzykę klezmerską, z elementami jazzu, powstała w roku 1997. Występowała w wielu krajach, współpracowała m.in. z Johnem Zornem. W roku 2005 występowała wspólnie z Grażyną Auguścik. Bardziej znana za granicą, niż w Polsce, wszystkie płyty nagrała w Stanach Zjednoczonych w wytwórni Tzadik, należącej do Johna Zorna; na ostatnich dwóch płytach grupa wykonuje kompozycje Johna Zorna. Z końcem roku 2006 zespół zakończył działalność pod dotychczasową nazwą The Cracow Klezmer Band, a od 1 stycznia 2007 r. wznawia działalność pod nazwą Bester Quartet.

Bestry Jan - LISTA NR 12; (ur. 18 maja 1954 w Szczecinie, woj. zachodniopomorskie), poseł na Sejm RP V kadencji. Z wykształcenia matematyk. Wybrany z okręgu bydgoskiego. Do 21 września 2006 r. należał do partii Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej. 22 września 2006 r. wraz z siedmioma innymi posłami Samoobrony, dwójką posłów niezrzeszonych i Narodowym Kołem Parlamentarnym stworzył Klub Parlamentarny Ruch Ludowo-Narodowy, którego został przewodniczącym. Od 26 kwietnia 2007 członek Koła Posłów Bezpartyjnych. W listopadzie 2006 r., wobec doniesień mediów o molestowaniu przez posła nieletnich, Jan Bestry złożył pierwszy z kilku aktów oskarżenia do Sądu Rejonowego przeciw osobie przygotowującej publikację. Poseł skierował również kilka zawiadomień do prokuratury o popełnieniu przestępstwa przez osoby, które udzieliły i wykorzystały w mediach nieprawdziwe według posła informacje na jego temat. Poseł Jan Bestry został uznany, przez słuchaczy radia RMF FM, za najbardziej leniwego posła V kadencji, gdyż nie pojawił się na żadnym z głosowań podczas tegorocznych posiedzeń sejmu, a było ich prawie 900! W lipcowym wydaniu „Polityki w 2007 r. w rankingu najgorszych posłów zajął drugie miejsce, zaraz za Stanisławem Łyżwińskim. Gazeta napisała, że na przeszło tysiąc głosowań sejmowych w 2007r. nie wziął udziału w żadnym, już nawet nie bywa w Sejmie.

Beszczyńska Zofia - jest poetką, autorką utworów fantastycznych, krytykiem literackim i tłumaczką literatury francuskiej. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i The International Board on Books for Young People (IBBY), stypendystka Internationale Jugendbibliotek w Monachium (Niemcy, 1996) i Baltic Centre for Writers and Translators w Visby (Szwecja, 2003), uczestniczka w festiwalach poetyckich w Sarajewie (Bośnia i Hercegowina, 1998) i Strudze (Macedonia, 2002, 2003). Współpracuje z pismami „Nowe Książki” i „Guliwer”, gdzie publikuje recenzje, artykuły i rozmowy z pisarzami; współpracuje z Polskim Radiem, gdzie prowadzi audycje literackie dla dorosłych i o literaturze, dla dorosłych i dzieci. Podpisała się pod listem broniącym Żyda Kieresa.

Beth-Eden Kite - radca Ambasady Izraela w Polsce. Uczestniczyła w uroczystościach Simchat Tora na warszawskim Żoliborzu (źródło: http://prchiz.free.ngo.pl/prchizsimchatpopup.html).

Beylin Marek-Gustaw Horwitz - od 1977 do 1978 r. wykonywał prace redakcyjne i sekretarskie dla Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA.

Bezpośrednio po wojnie w Polsce miał miejsce cały szereg często krwawych zajść antyżydowskich m.in. pogrom w Krakowie i pogrom kielecki. Po marcu 1968 PZPR, w wyniku antysemickiej kampanii przeprowadziła w latach 1968-1971 ekspulsję polskich Żydów. Ugrupowania jawnie antysemickie były tolerowane przez władze komunistyczne. W PZPR istniała frakcja tzw. partyzantów, związana z osobą Mieczysława Moczara. Powołane w 1980 Zjednoczenie Patriotyczne „Grunwald nieustannie odwoływało się w swym programie do haseł antysemityzmu.

Bialer Aron Adam - we wrześniu 1939 r. mieszkał w Warszawie, ul. Nalewki 17; po wojnie w Warszawie, ul. Targowa 15/78. Zaciekły syjonista, były pracownik naukowy Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR i PAN oraz lektor KC PZPR. Uciekinier z Polski w 1968 r.

BIALER Seweryn - polonofob, stalinowiec, zaciekły syjonista. Pułkownik Milicji Obywatelskiej (MO). W okresie stalinowskim szef departamentu w Komendzie Głównej MO w Warszawie. Współodpowiedzialny za ówczesne zbrodnie reżymu. Następnie był pracownikiem naukowym Instytutu Kształcenia Kadr Naukowych przy KC PZPR i Polskiej Akademii Nauk oraz lektorem Komitetu Centralnego PZPR. Członek Komitetu Centralnego PZPR. W 1956, w okresie wydarzeń polskiego Poznańskiego października 1956 i XXII zjazdu partii sowieckiej, czując osobiste zagrożenie, uciekł do USA. W Stanach Zjednoczonych nie dosięgła go kara. Stał się ekspertem od zagadnień komunizmu, zwłaszcza w Europie Wschodniej.

Białecka Alicja - LISTA NR 3 i 15; kustosz, koordynator Międzynarodowego Centrum Edukacji o Auschwitz i Holokauście. W seminarium biorą udział nauczyciele z kilkunastu krajów europejskich, którzy w poprzednim roku uczestniczyli w szkoleniach organizowanych przez jerozolimski Instytut Yad Vashem. „Tamtejsza Międzynarodowa Szkoła Nauczania o Holokauście prowadzi program edukacyjny dla nauczycieli z krajów europejskich” - mówi Alicja Białecka, kierownik Sekcji Programowej MCEAH. - „W wyniku współpracy pomiędzy Państwowym Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu a Yad Vashem powstał projekt kontynuowania tych seminariów. Staramy się tej międzynarodowej grupie zarówno z Europy zachodniej, środkowej jak i wschodniej pokazać to, co tutaj robimy w dziedzinie nauczania o Auschwitz, o Holokauście. Program sesji w 2007r. obejmuje 8 godzin dydaktycznych, w tym wykład wprowadzający prof. Kaczmarka traktujący o Żydach w Polsce w okresie międzywojennym, wykład Lucyny Filip na temat Żydów żyjących w Oświęcimiu w latach 1918-1945 oraz spotkanie w Synagodze Chewra Lomdei Misznajot z Arturem Szyndlerem. W ramach programu odbędą się także warsztaty edukacyjne w terenie związane z powyższą tematyką”. Oczywiście podpisała się pod listem broniącym Żyda Kieresa.

Białecki Ireneusz - LISTA NR 5; dr hab. prof. UW, socjolog. Specjalista od polityki naukowej, socjologii oświaty, socjologii polityki i struktury społecznej. Prof. Centrum Badań Polityki Naukowej i Szkolnictwa Wyższego UW, członek Prezydium Komitetu Naukoznawstwa PAN. Autor prac naukowych, publikacje m.in. w „Znaku”.

BIAŁECKI Ryszard - dr hab. inż. LISTA NR 15; Instytut Techniki Cieplnej Stanowisko: profesor nadzwyczajny 44-100 Gliwice, ul. Konarskiego 22.

Białek Bogdan - LISTA NR 13 i 15; red. nacz. „Charakterów”, prezes Stowarzyszenia im. Jana Karskiego. Ufundował - wraz z Markiem Maciągowskim - pomnik autorstwa Marka Ceduły, przedstawiający menorę, zapadającą się w mur. Rzeźba wielkości 8 na 5 metrów stanie w centrum Kielc, na granicy byłego getta i ma upamiętniać pogrom kieleckich Żydów.

Białek Maria - LISTA NR 5.

Białek Piotr - LISTA NR 5; konserwator (?).

Białkiewicz Chana - po wojnie była aktorką w Teatrze Żydowskim w Łodzi.

Biberstein Aleksandr - dyrektor żydowskiego szpitala zakaźnego w krakowskim getcie. W swoich wspomnieniach o żydowskiej służbie porządkowej OD (Ordnungsidienst) Biberstein pisał m. in.: „Przez cały czas okupacji Ordnungsdienst był narzędziem w ręku gestapo, na jego polecenie odemani (tj. członkowie Ordnungsdienst) wykonywali bez zastrzeżeń najpodlejsze czynności, prześcigając często bezwzględnością Niemców” (A. Bilberstein: „Zagłada Żydów w Krakowie”, Kraków 1985, s. 165).

BIBROWSKi Zdzisław - polonofob, komunista, stalinowiec, hochsztapler, pułkownik komunistycznego Ludowego Wojska Polskiego. W okresie stalinowskim - do 1954 był zastępcą dowódcy Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego (KBW) do spraw politycznych. Na tym stanowisku dał się poznać jako gorliwy stalinowiec - wierny partii (PRPR) i Związkowi Sowieckiemu, a do Polaków odnosił się z pogardą. W 1954 został członkiem Komisji Kontroli i Nadzoru w Korei wraz z żoną Anną, która z tej przyczyny została specjalnie powołana do służby czynnej. Za popełnione nadużycia finansowe i gospodarcze zostali oboje zwolnieni z wojska w 1956 r.

BICZ Henryk-Bitner - polonofob, komunista, z rodziny niemieckich Żydów. Od 1905 związany z ruchem socjalistycznym (PPS później PPS-Lewica), a po 1918 z Komunistyczną Partią Polski, której był jednym z przywódców. Podczas I wojny światowej w armii rosyjskiej. Brał udział w rewolicji bolszewickiej, a w lutym 1918 był organizatorem i następnie dowódcą Polskiej Czerwonej Baterii w Mohylowie Podolskim. Po zajęciu Ukrainy przez wojska niemieckie, we wrześniu 1918 wrócił do Polski. Jako komunista działał w Łodzi, Zagłębiu Dąbrowskim (w Sosnowcu organizował Czerwoną Gwardię). Zagrożony aresztowaniem, w maju 1919 wyjechał do Lublina, gdzie 21 VII t.r. został aresztowany za współudział w organizowaniu żydowskiego wiecu protestującego przeciwko wojnie Polski z Rosją Sowiecką. Oskarżony o zdradę stanu, był więziony przez 2 lata. 1922-23 i 1924 więziony ponownie za działalność antypaństwową. Był następnie jednym z głównych działaczy Stowarzyszenia Wolnomyślicieli w Łodzi. W 1928 został wybrany do sejmu RP z listy komunistycznej w Łodzi (dzięki popraciu Zydów), jednak już w 1929 pozbawiono go immunistetu poselskiego za działalność antypaństwową. Został skierowany przez partię do pracy partyjnej w Czechosłowacji (skąd został wydalony za działalność wywrotową), a potem do Berlina, skąd wyjechał wkrótce na stałe do ZSRR - swojej prawdziwej ojczyzny. Przeszedł przeszkolenie w Międzynarodowej Szkole Leninowskiej w Moskwie i od 1932 był pracownikiem w Instytucie Marksa-Engelsa-Lenina. W archiwach sowieckich zebrał i następnie opublikował zbiory dokumentów: „Proletariat, pierwsza socjalno-rewolucyjna partia w Polsce (1934) i „Rady Delegatów Robotniczych w Polsce 1918-1919 (1934), za które w 1935 otrzymał stopień kandydata nauk historycznych. W okresie czystek stalinowskich w partii w 1937 aresztowany przez sowiecką tajną policję (NKWD) i stracony.

Biderman Dawid - (ur. 1746 Lelów, zm. 1814 tamże) duchowny żydowski, cadyk. Jeden z najbardziej znanych ówcześnie cadyków na ziemiach polskich. Myśli Bidermana cytowane są do dziś przez Chasydów na całym świecie. Jego grób znajdujący się w Lelowie k. Częstochowy jest miejscem corocznych pielgrzymek chasydów.

Biderman Dawid - komunista, skarbnik Związku Zawodowego Robotników Drzewnych (1929)

Biderman Dawid - sjonista, subiekt, członek Zarządu Hechaluc Pionier (1933).

Biderman Kiwa - ur. 1910, mosiężnik, komunista, aparat techniczny KPP (1932).

Bidwell Anna - LISTA NR 14; dr hab. prof. SWPS we Wrocławiu, historyk. Na początku lat dziewięćdziesiątych analizowała system decyzyjny UE, a następnie zaczęła uczyć na ten temat na podyplomowym studium dla nauczycieli prowadzonym przy Fundacji Krzyżowa dla Porozumienia Europejskiego.

Biedka Łukasz - psycholog, Centrum Badań nad Zagładą Żydów, Instytut Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk. Członek zespołu psychoterapeutycznego kierowanego przez prof. Marię Orwid.

Biedroń Robert - LISTA NR 6 i 10; prezes Kampanii Przeciw Homofobii. Urodzony 13 kwietnia 1976 roku, absolwent politologii i nauk społecznych na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie oraz Szkoły Liderów Politycznych i Społecznych. Szef największej i najgroźniejszej (z uwagi na kontakty medialne i wsparcie SLD) organizacji zrzeszającej pedałów: Kampanii Przeciw Homofobii www.kampania.org.pl. Polonofob, polityk SLD, działacz stowarzyszenia zainicjowanego w roku 2001 przez grupę lesbijek i gejów. Współautor statutu SLD, w którym wywalczył zapis o niedyskryminowaniu mniejszości seksualnych. Publikował m.in. w „Gazecie Wyborczej, „Polityce, „Trybunie, „Rzeczpospolitej. Współpracownik i konsultant kilkunastu organizacji praw człowieka w Polsce i za granicą, autor pierwszej w Polsce pracy poświęconej nazistowskim prześladowaniom mężczyzn homoseksualnych. Pierwszy polityk w Polsce, który otwarcie przyznał się do swojej orientacji seksualnej i zaczął głośno mówić w mediach: Tak, jestem gejem! Laureat Tęczowego Lauru, nagrody przyznawanej za propagowanie idei tolerancji. W 2005 roku ukoczył Helsińską Szkołę Praw Człowieka. W KPH robi wszystko począwszy od prezesowania, a skończywszy na rozlepianiu plakatów.

Biedrzyńska Adrianna - aktorka.

Biegalski Henryk - nominowany na szefa Centralnego Zarządu Służby Więziennej za rządów PiS, od 1969 r. do końca lat 80. był członkiem PZPR. Od marca 1982 r. należał do Komisji Bezpieczeństwa i Ładu Publicznego KW PZPR w Gdańsku.

Biegeleisen Bronisław - 1881, psycholog, autor licznych prac, dyrektor Instytutu Psychologicznego.

Biegeleisen Leon Władysław - 1885, profesor ekonomii, autor licznych prac.

Biegelersen Henryk - 1855-1934, historyk lit., etnograf, edytor.

Biegelersen Henryk - 1855-1934, historyk literatury, etnograf, edytor.

 Biel Józef - pułkownik, funkcjonariusz Wydziału IV SB w Krakowie. Prowadził m.in. ks. Osadzińskiego, zarejestrowanego jako TW „Piotr” („Księża wobec bezpieki”, ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, str. 52).

Bielan Adam (ur. 12 września 1974 w Gdańsku) - wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego (należy do frakcji Unia na rzecz Europy Narodów). Przewodniczący Niezależnego Zrzeszenia Studentów, kuźni żydowskich kadr w latach 1996-1998. Wiceprzewodniczący międzynarodowej organizacji studenckiej European Democrat Students w latach 1999-2000. Żonaty z Wiktorią, magistrem prawa. Działacz Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego (1998-2001), Przymierza Prawicy (2001-2002) i Prawa i Sprawiedliwości (od 2002). Poseł na Sejm w latach 1997-2001 (członek klubu Akcja Wyborcza Solidarność) oraz w latach 2001-2004 (członek klubu PiS). Od 2004 poseł do Parlamentu Europejskiego wybrany z Krakowa. Rzecznik prasowy partii Prawo i Sprawiedliwość. Jest najmłodszą osobą wybraną na posła na Sejm RP po 1989 roku. W chwili wyboru w 1997 miał 23 lata. Studiował stosunki międzynarodowe w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. 16 stycznia 2007 został wybrany wiceprzewodniczącym Parlamentu Europejskiego. Nominowany na to stanowisko przez grupę parlamentarną Unia na rzecz Europy Narodów. „Przewodniczący Parlamentu Europejskiego prof. dr Hans-Gert Pöttering spotkał się dzisiaj w warszawskiej Synagodze im. Nożyków z przewodniczącym Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w RP Piotrem Kadlčikiem, Naczelnym Rabinem Polski Michaelem Schudrichem, oraz przedstawicielami ZOOM, FODZ, Fundacji im. prof. Schorra i innych organizacji. Po spotkaniu w synagodze delegacja Parlamentu Europejskiego udała się na wizytę w miejscu, w którym już niedługo rozpocznie się budowa Muzeum Historii Żydów Polskich. Zapraszamy do obejrzenia zdjęć z wizyty. 5.06.2007r.” (źródłó: jewish.org.pl). Warto zajrzeć na ta stronkę z fotkami, gdzie wśród wielu znanych Żydów przy stole siedzą w jarmułkach Marek Siwiec i ...Adam Bielan!

Bielańska Elżbieta - LISTA NR 15; fizyk w Instytucie Metalurgii i Inżynierii Materiałowej PAN, Kraków.

BIELAS Katarzyna - LISTA NR 10; jest doświadczoną dziennikarką. Od 1989 roku współpracuje z „Gazetą Wyborczą”. Jej najnowsza książka pt. „Niesformatowani” to zbiór wywiadów drukowanych w latach 1997-2006 na łamach „Dużego Formatu”. Autorka na okładce informuje, że osoby zaproszone do rozmowy różnią się wiekiem, doświadczeniem, dorobkiem, filozofią, orientacją seksualną, również płcią, co, jak podkreśla, jest bardzo istotne, większość książek z tego nurtu prezentuje bowiem samych mężczyzn, kobiety raczej grupowane są w osobne zbiory.

Bielawska-Adamik Hanna - LISTA NR 4 (Polskie Radio SA) w październiku 2006 (popierana przez PiS) weszła w skład Komisji Etyki Polskiego Radia!!! (wybrana przez zarząd Polskiego Radia). Kadencja trwać będzie dwa lata. Komisja Etyki działa w Polskim Radiu od 1997 roku. Jej głównym zadaniem jest orzekanie o zgodności postępowania dziennikarzy, innych pracowników oraz współpracowników Polskiego Radia zgodnie z zasadami etyki zawodowej. Jest niestety, ale znana młodym i najmłodszym czytelnikom jako autorka powieści i opowiadań, słuchowisk radiowych, sztuk teatralnych.

Bielawski Krzysztof - LISTA NR 15; (ur. 1969), doktor filologii klasycznej i absolwent wydziału teologii, tłumacz, współzałożyciel i redaktor naczelny Wydawnictwa Homini. Wykładowca UJ, znawca patrologii, zajmuje się badaniami nad antycznymi fragmentami muzycznymi oraz związkami tragedii z teologią. Mieszka w Krakowie.

Bielecka-Hołda Małgorzata - redaktor naczelny lubelskiej redakcji „Gazety Wyborczej” (2007 r.).

Bielecki Czesław -LISTA NR 4 i 9; urodzony w 1948 roku w Warszawie. Były poseł Akcji Wyborczej Solidarność. Tak mówił o swoich rodzicach: „Wyrastałem w rodzinie zasymilowanej inteligencji żydowskiej. Ojciec z wykształcenia matematyk, był dyrektorem generalnym w Ministerstwie Oświaty w latach pięćdziesiątych. Wyleciał z tego stanowiska razem z Władysławem Bieńkowskim, gdy Gomułka zwijał Październik. Matka była urzędniczką w Głównym Urzędzie Statystycznym, zajmowała się demografią. Rodzice komunizowali jeszcze przed wojną” (E. Boniecka, „Bliżej polityków”, Toruń 1996). Sam mieni się być „porządnym Żydem”. Z wykształcenia architekt, doktor nauk technicznych. Rodzice na stałe mieszkają w Izraelu. Wśród rozlicznych działalności podziemnych - Czesław Bielecki był założycielem i szefem podziemnego wydawnictwa CDN, wydawał pisma i ulotki dla wojska i milicji, napisał słynny i wielokrotnie wznawiany poradnik „Mały konspirator”, który uratował wielu ludzi przed wsypaniem siebie i innych podczas przesłuchań - był też autorem tekstów publicystycznych w „Tygodniku Mazowsze” (pseudonim Maciej Poleski). Jego wydawnictwo drukowało i kolportowało TM. Jako przewodniczący sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych, w wywiadzie udzielonym „Najwyższemu Czasowi” z 7 lipca 2001 roku powiedział m.in.: „Są sprawy, za które też Żydzi muszą przepraszać. Nie może być tak, że jeżeli prokurator Helena Wolińska zabiła sądowo naszego bohatera, gen. Emila Fieldorfa, to społeczność żydowska nie jest za to odpowiedzialna”. W 1968 brał aktywny udział w protestach studenckich, następnie działał w podziemnych organizacjach „Walcząca Polska” i „Polskie Porozumienie Niepodległościowe”. W 1982 założył niezależne wydawnictwo CDN. Od 1983 redagował pismo „Reduta”, współpracował też z paryską „Kulturą” pod pseudonimem Maciej Poleski. W 1989 założył paramasońskie „Porozumienie Ponad Podziałami”. W latach 1990-95 był doradcą prezydenta L. Wałęsy, członkiem Rady ds. Stosunków Polsko-Żydowskich i kierownikiem prezydenckiego Zespołu ds. Reformy Administracji Publicznej. W 1992 r. był doradcą premiera J. Olszewskiego. W 1995 r. założył Ruch Stu, którego został prezesem. W 1997 r. został posłem i przewodniczącym sejmowej komisji spraw zagranicznych. „Prezydent Łodzi osobiście, bez organizowania konkursu architektonicznego, poprosił o wykonanie projektów znanego działacza i polityka żydowskiego pochodzenia Czesława Bieleckiego (...). Czesław Bielecki lekką ręką zainkasował od Urzędu Miasta Łodzi 350 tysięcy złotych. To jednak przesada, Bielecki nie jest ani światowej sławy architektem, ani projekt nie jest rewelacyjny. Ale w końcu kształcenie dzieci w warszawskiej szkole Morasha fundacji Laudera kosztuje” („Tylko Polska”, „Jerzy Kropiwnicki czyli demokracja po łódzku”, MM (KC), nr 346, str. 6). „Ludzie marni, podli nie mogą być nauczycielami w życiu społecznym ani przywódcami w życiu publicznym, i tu Bronisław Wildstein ma rację. Orwell formułował to znacznie bardziej dosadnie, raz kurwa, zawsze kurwa” - Czesław Bielecki, Radio TOK FM, 07.02.2005 r.

Bielecki Jan Krzysztof - urodzony w 1951 roku w Bydgoszczy. Prezes zarządu Banku Pekao S.A. Ukończył Wyższą Szkołę Ekonomiczną w Sopocie, gdzie później był asystentem. W latach 1975-82 pracował w Ośrodku Doskonalenia Kadr Kierowniczych Ministerstwa Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego w Gdańsku. W 1983 r. razem z J. Lewandowskim i J. Szomburgiem założył Spółdzielnię Pracy „Doradca”. W 1988 był współzałożycielem i pierwszym przewodniczącym Kongresu Liberalno-Demokratycznego, a w latach 1991-1993 przewodniczącym rady politycznej. W latach 1989-93 był posłem, a w 1991 został premierem dzięki poparciu L. Wałęsy. W rządzie H. Suchockiej był ministrem ds. integracji europejskiej. Od 1993 r. był dyrektorem na synekurze w Europejskim Banku Odbudowy i Rozwoju w Londynie. Zasiadał także w Radzie Krajowej Unii Wolności. Po secesji liberałów z Unii Wolności w styczniu 2001 r., przeszedł do Platformy Obywatelskiej. Od 1 października 2003 r. jest prezesem zarządu Banku Pekao S.A. Członek antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowskiej Fundacji im. Stefana Batorego, założonej w Nowym Jorku przez Żyda, masona, spekulanta George’a Sorosa, nowojorskiego finansistę (o węgierskim rodowodzie, stąd m.in. nazwa fundacji). W PRL została ona zarejestrowana w dniu 7 maja 1988 roku.

Bielecki Jan-Frey - generał gen. dyw. pil. LWP (1916-1994). Po wybuchu II wojny światowej w ZSRR, od 1941 r. w Armii Czerwonej, w 1944 r. po przeszkoleniu przez NKWD zrzucony na tyły wojsk niemieckich. W 1945 r. szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa w Warszawie, w latach 1945-1946 szef WUBP w Krakowie. Przeniesiony do wojska odbył kurs lotniczy i od tego czasu służył w lotnictwie. Od 1954 r. generał brygady i zastępca dowódcy Wojsk Lotniczych. Przejściowo odsunięty od stanowiska, powrócił do władzy wraz z Władysławem Gomułką. W październiku 1956 r. wydał stacjonującej w Poznaniu jednostce lotniczej rozkaz zbombardowania radzieckiej kolumny pancernej maszerującej na Warszawę z Borne Sulinowo. W latach 1956-1962 dowódca Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju. Związany z rewizjonistycznym Klubem Członków Środowiska „Życie”. Został usunięty z wojska w 1963 r. w wyniku reform jakie przeprowadzał w polskim lotnictwie, którym przeciwne były władze wojskowe ZSRR.

Bielecki Moniek Buchman - policjant żydowski w getcie. Pułkownik szef WUBP w Krakowie.

Bielecki Stanisław - (ur. 26 maja 1897, zm. 7 lutego 1953) pułkownik Wojska Polskiego, oficer wywiadu wojskowego Oddziału II Sztabu Generalnego LWP, m.in. szef Oddziału Operacyjnego Wydział II Oddziału II Sztabu Generalnego LWP. Zmarł tragicznie.

Bielecki Zdzisław - LISTA nr 15; współprzewodniczący Rady Wspólnej Katolików i Muzułmanów.

Bielik-Robson Agata - LISTA NR 10; ur. 1966, dr hab. nauk filozoficznych, filozofka. Pracuje w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, wykłada w Collegium Civitas, Szkole Nauk Społecznych PAN i Ośrodku Studiów Amerykańskich.

Bieliński Konrad - (ur. 1949) matematyk. Należał o drużyny harcerskiej walterowców. W 1973 r. lider protestu studenckiego na UW przeciwko odgórnemu zjednoczeniu organizacji studenckich, oznaczającemu de facto likwidację Zrzeszenia Studentów Polskich. Jeden z głównych organizatorów Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOW-a, a w latach 80. także podziemnego wydawnictwa Most. W sierpniu 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej, redaguje Strajkowy Biuletyn Informacyjny „Solidarność”. Członek władz podziemnej „Solidarności” Regionu Mazowsze, redaktor kwartalnika „Krytyka”. W lipcu ukazuje się pierwszy numer „Krytyki”, kwartalnika związanego ze środowiskiem KOR. W zespole redakcyjnym m.in.: Stanisław Barańczak, Konrad Bieliński, Jacek Kuroń, Jan Lityński, Adam Michnik. „W początkach stanu wojennego wszedł do Krajowego Komitetu Strajkowego. W styczniu 1983 roku w strukturach generalnych TKK doszło do ostrych kontrowersji. Ja i Józef Pinior uważaliśmy, że jeśli ostro nie postawi się sprawy S, to odda się pole działania SW. Warszawa sprzeciwiała się programowi, a zwłaszcza punktowi 4. Zbigniew Bujak, Konrad Bieliński i Ewa Kulik byli pod wpływam Geremka i Michnika. Kontrolowali oni teren TKK” (Aneks. Eugeniusz Szumiejko). „Jeżeli urzędnik państwowy pod przysięgą kłamie w jakiejkolwiek sprawie, to obowiązkiem wszystkich, jeżeli wiedzą, że mówi nieprawdę, jest powiedzieć to. A po drugie nie bronić tego” - powiedział Konrad Bieliński w rozmowie z Władysławem Frasyniukiem w „Poranku w Radiu TOK FM”. Więc pewnie w swojej żydowskiej moralności podpisał się pod listem broniącym „jedwabnego” kłamcy i oszusta Kieresa. W latach 90. pisze programy komputerowe dla amerykańskiej firmy software’owej.

Bielska Iwona - (ur. 7 września 1952 roku w Łodzi) LISTA NR 4; jej mężem jest aktor Mikołaj Grabowski. Mieszka w Rudnie, w województwie Małopolskim, koło ruin zamku.

Bielski Leon Bod - działacz polityczny; felietonista „Racjonalisty”.

Bielski Piotr - student stosunków międzynarodowych na Uniwersytecie Łódzkim, działacz Obywatelskiego Ruchu Ekologicznego, były członek Zarządu Stowarzyszenia ATTAC-Polska, stały współpracownik „Magazynu Obywatel”.

Bielski Tuwii - dowódca żydowskich leśnych bandytów. Działał w lesie nalibockim. „Jednym z typowych przykładów działań żydobolszewickich bandytów była rzeź na Polakach w miasteczku Naliboki w powiecie Stołpce, w województwie nowogrodzkim. Dnia 8 maja 1943 roku o świcie, 128 polskich mieszkańców tego miasteczka zostało wymordowanych przez partyzantów dowodzonych przez dwóch żydowskich dowódców: Tuwię Bielskiego i Szolema Zorina”. Wacław Nowicki, uratowany świadek tych wydarzeń, tak opisywał w książce „Żywe echa” (Warszawa, 1993 r.) rzeź na Polakach, gdy o świcie przybyli partyzanci-mordercy: „Godzina 5 rano, 8 maja 1943 roku. Długa seria z kaemu rozpruła poniżej okien frontową ścianę naszego domu, stojącą pod nią kanapę - przeleciała przez pokój i ugrzęzła w przeciwległej ścianie zaledwie kilka centymetrów nad naszymi głowami (...). Mama dopadła okna. - Wieś płonie! - krzyczy (...) ogodzinie 7.00 (...) jęki ucichły. Zewsząd wiało grozą śmierci i zniszczenia. Ocaleni z pogromu mogli teraz zobaczyć tragedię swego miasteczka i dokonanego w nim ludobójstwa. W niespełna 2 godziny zginęło 128 niewinnych ludzi. Większość z nich, jak stwierdzili potem naoczni świadkowie, z rąk siepaczy Bilskiego i „Pobiedy”. Mordercy obojga płci wpadali do mieszkań i seriami z automatów unicestwiali we śnie całe rodziny, a obrabowane w pośpiechu (nawet z zegarków) domostwa palili i pijani od krwi z okrzykiem „hura” szli dalej mordować. Wielu zbudzonych nagłą strzelaniną i jękiem sąsiadów wylatywało na podwórko. Tych rozstrzeliwano z dziećmi pod ścianami chat. Jedni i drudzy wraz z domostwem obracali się w popiół. Daleko słychać było ryk bydła i rżenie zagrabionych koni. Podczas dantejskiego pogrzebu trudno było zidentyfikować pozostałe czasem tylko kończyny dzieci, rodziców, dziadków z rodów Karniewiczów, Łojków, Chmarów i wielu innych”. Wśród ludzi tak okrutnie mordujących polskich mieszkańców miasteczka Naliboki znaleźli się również ich żydowscy sąsiedzi. Relacje partyzanckie z tamtych lat mówią: „Zaczęły się masowe rabunki wsi. I to nie było raz czy dwa, ale jedni wychodzili, drudzy wchodzili. Miejscowi zaczęli więc walczyć o chleb, organizowali polsko-białoruską samoobronę. My ją wspieraliśmy. Sowieci likwidowali. Wykańczali wioski. Derewno, Rubieszewice, Starynki, Michałowo. W Nalibokach wyrżnęli 127 ludzi z samoobrony. Wszyscy mówili, że Naliboki zrobił Bilski. (...) Ofiary takie jak te, Żydzi nazywali w raportach jako nazistów lub pronazistów. „Grupy rabusiów i tyle, którzy brali od kogo popadnie. Jedzenie, dziecięce ubranie, pościel, łyżki, widelce, kosztowności... (...)”. „U nas prawie połowa to Żydzi byli, ale co to za partyzanci? Grabili tylko i gwałcili. W jednym z raportów Bielski podawał, iż udało mu się zgromadzić (czytaj: zrabować Słowianom) 200 ton ziemniaków, 3 tony kapusty, 5 ton buraków, 5 ton zboża, 3 tony mięsa i tonę kiełbasy. Jeden z bandytów przyznał, że wysyłano nawet żywność do Moskwy!!!” („Żydowscy komuniści - bandy zbrodniarzy na ziemiach polskich w latach 1941-1944”. Leśni bandyci stali się bohaterami książki napisanej przez amerykańską historyczkę Nechama Tec. Na podstawie tej książki powstaje obecnie film reżyserowany przez Edwarda Zwicka. Ciekawe, czy wpłynie to na ocenę rzezi w Nalibokach dokonanej przez bandy Bielskich przez IPN, który prowadzi w tej sprawie śledztwo.

Biełozierski Leonard - (ur. 12 czerwca 1912) pułkownik WP, oficer PRL-owskich służb specjalnych (kontrwywiadu wojsk. Głównego Zarządu Informacji WP i wywiadu wojsk. Oddziału II/Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego) m.in. szef Wydziału XI Oddziału II SG.WP, Wydziału Personalnego Zarządu II SG.WP i członek Delegacji Polskiej przy Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Laosie w 1968 roku. Po powrocie do kraju w 1970, zastępca kierownika Zakładu Techniki Specjalnej Zarządu II SG.WP. Na emeryturze od 11 listopada 1970 roku.

Biełych Wiktor - (ur. 29 listopada 1916) podpułkownik LWP, oficer NKWD i SMIERSZa, wicedyrektor Departamentu IV MBP w latach 1951-1953, wicedyrektor Departamentu IX MBP w latach 1953-1954, w 1954 powrócił do ZSRR. Członek WKP(b) i PZPR.

Bień Krzysztof - aktor. Urodził się w 1957 roku. W latach 1977-1980 był adeptem w Teatrze im. Cypriana Kamila Norwida w Jeleniej Górze. W 1984 r. skończył studia we wrocławskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Pracował w teatrach: im. Stefana Jaracza w Olsztynie, im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, w Polskim w Szczecinie, obecnie jest aktorem Teatru Polskiego w Bydgoszczy.

Bieńczyk-Missala Agnieszka - LISTA NR 5; dr nauk politycznych, pracownik Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW. Autorka „Praw człowieka w polskiej polityce zagranicznej po 1989 roku” wyd. Uniwersytetu Warszawskiego 2005.

BIEŃKOWSKA Małgorzata - LISTA NR 10; ilustratorka, m.in. „Wieczorynki z kotem miśkiem” autorstwa Anny Onichimowskiej. Warszawa.

Bieńkowska Małgorzata - LISTA NR 10; ur. w 1959 r., ilustratorka. Skończyła studia na ASP, Wydział Wzornictwa Przemysłowego. Dyplom uzyskała w 1986 r. Projektuje okładki, plakaty, ale przede wszystkim ilustruje książki dla dzieci i młodzieży. Współpracowała z „Pentliczkiem” i „Ciuchcią”. Laureatka wielu prestiżowych nagród i uczestniczka licznych wystaw zbiorowych, między innymi we Frankfurcie i Bolonii. Wyróżniona m.in. nagrodą Wydawnictwa WSiP w konkursie Współczesna Polska Sztuka Książki (Warszawa) za ilustracje do „Pentliczka” (1997).

Bieńkowski Dawid - (ur. 1963) z wykształcenia psycholog, pracuje jako psychoterapeuta. Jego debiutancka powieść „Jest” (2001) otrzymała wyróżnienie w konkursie im. Mackiewicza, nagrodę im. Andrzeja Kijowskiego oraz Nagrodę Fundacji im. Kościelskich.W ostatniej książce pt. „Biało-czerwony” (wrzesień 2007r.) kpi z polskiego patriotyzmu z polskiego uwielbienia dla wojska, kultu walki narodowowyzwoleńczej, manifestacyjnie obnoszonego patriotyzmu itp.: „Wszyscy mieli dość tej biało-czerwonej wstążki. I o to nam chodziło. Chcieliśmy pokazać, jak nie daje spokoju, pęta nas i oplata, jak nam wszystkim krępuje ruchy, jaką jest przeszkodą, żeby swobodnie żyć. Jak nas wszystkich dręczy...”. Zdecydowanie negatywnie ocenia stosunek Polaków do tradycji narodowej. Uważa, że przyczyną upadku współczesnego Polaka są, oprócz źle pojmowanego „machizmu”, nasze narodowe tradycje.Książka jest więc szerpko reklamowana przez koszermedia i ich prymitywnych pismaków: Kazimiera Szczuka poleca „Biało-czerwony”. Komedia o polskich wzorcach męskości, ale dużo zabawniejsza od „Testosteronu”. Nie ma tu cichej sztamy między autorem a bohaterami, nie ma głaskania się po... ego, rechotliwych zachwytów, jacy to my, chłopacy, jednak jesteśmy fajni. Dawid Bieńkowski buduje groteskę na motywach „Trans-Atlantyku” Gombrowicza - jego śmiech jest gromki, okrutny, ale wyzwalający. Głos zostaje oddany jednemu ze zdrowych, zamożnych, heteroseksualnych, zaradnych i przedsiębiorczych. Mecenas wyznaje kult „twardości” (tożsamej z erekcją), nie znosi „zwisiorów”, „pochwiakó’’ i „miękasów”, a także „nowoczesnych”, których popierają kolorowe czasopisma dla kobiet („Gazeta Wyborcza”, Wysokie Obcasy).

BIEŃKOWSKI Dawid - (ur. 1963) z wykształcenia psycholog, pracuje jako psychoterapeuta. Jego debiutancka powieść „Jest” (2001) otrzymała wyróżnienie w konkursie im. Mackiewicza, nagrodę im. Andrzeja Kijowskiego oraz Nagrodę Fundacji im. Kościelskich.

BIER Janina Mira - polonofob, komunistka, agent i kolaborant sowiecki. Podczas studiów działała w Zrzeszeniu Akademików Zydów. Wstąpiła wówczas do Komunistycznej Partii Polski. Działała na szkodę państwa polskiego i w wielkim procesie toczącym się przed SO w Lublinie od 12 XI do 10 XII 1937, została skazana na 8 lat więzienia. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 popierała okupacyjne władze sowieckie. Pracowała do czerwca 1941 w Sądzie Obwodowym we Lwowie, współpracując z sowieckią machiną ludobójczą, odpowiedzialną za śmierć wielu setek tamtejszych Polaków. Po zajęciu Lwowa przez Niemców wyjechała do ponoć antysemickiej Warszawy, aby ratować swe życie na polskiej ziemi i wśród Polaków, których nienawidziła, a nawet skazywała na śmierć we Lwowie, o czym milczy się nawet w dzisiejszej Polsce! Zydzi natomiast nie tylko, że wyciągają na światło dzienne wszystkie grzechy Polaków wobec Zydów, ale także szkalują naród polski na całym świecie - a nawet i w Polsce! - woparciu o fabrykowane przez siebie kłamstwa. W 1942 nawiązała kontakt z komunistyczną PPR. Współuczestniczyła w zakładaniu i redagowaniu wydawnictw KC PPR: „Trybuny Wolności i „Okólnika PPR. Organizowała jaczejki PPR we Lwowie, Drohobyczu, Borysławiu, Samborze i Łodzi. W 1944 szef Wydziału Zeńskich Jednostek Bojowych komunistycznej Armii Ludowej w Warszawie. W pierwszych dniach maja 1944 aresztowana przez Niemców i 17 VI rozstrzelana.

Biernatowicz-Bierut Grażyna - żona Marka Bieruta. „Ambasador RP w Madrycie, przedtem m.in. dyrektor Departamentu Integracji Europejskiej, a później wiceminister spraw zagranicznych (...). Według tekstu S. H. Wilka, do roku 1989, gdy ktoś w MSZ nieopatrznie zatytułował ją (...) panią Bernatowicz, niezmiennie poprawiała go, groźnie wykrzykując „Bierut-Bernatowicz („Wirtualna Polska” z dn. 06.25.2007, „Czerwone dynastie w MSZ” - prof. Jerzy Robert Nowak).

Bieroń Tomasz - LISTA NR 5; tłumacz z Krakowa. Przełożył z języka angielskiego ponad 100 książek, głównie dla wydawnictwa Zysk i S-ka. Zaczynał w latach 1991-93 od przewodników turystycznych. Aktualnie (początek 2007 roku) jest rekordzistą pod względem liczby przetłumaczonych książek wśród tłumaczy średniego pokolenia.

Bierut Bolesław, Bolesław Biernacki-Rotenschwanz - ps. Janowski, Iwaniuk, Tomasz, Bieńkowski, Rutkowski, ur. 18 kwietnia 1892 w Rurach Jezuickich/Brygidowskich (obecnie w obrębie Lublina), zm. 12 marca 1956 w Moskwie; działacz komunistyczny, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej od 1944 r., pierwszy przywódca Polski Ludowej, prezydent RP od 1947 r., sekretarz generalny PZPR od 1948, premier PRL od 1952. Sprawując władzę prowadził do pełnego uzależnienia Polski od ZSRR. Działał na zlecenie moskiewskich mocodawców jako „wasal” ZSRR. Odpowiadał za liczne zbrodnie systemu komunistycznego w Polsce, w tym ówczesnego Urzędu Bezpieczeństwa powołanego do czynnego i bezwzględnego zwalczania terrorem i represjami przeciwników politycznych komunistów. Ofiarami UB stali się członkowie Armii Krajowej i ludzie związani z Polskim Rządem w Londynie. Komunistyczna propaganda nazywała ich „podziemiem reakcyjnym” lub „zaplutym karłem reakcji”. Wprowadzając w Polsce stalinizm doprowadził między innymi do śmierci Witolda Pileckiego, więźnia obozu Auschwitz, głównego twórcy ruchu oporu w obozie oraz generała Emila Fieldorfa, jak również profesora Stefana Ehrenkreutza. Wróg Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego. Polonofob, stalinowiec, komunista, agent sowiecki NKWD. I sekretarz KC PZPR, zbrodniarz PRL-u. Z jego osobą wiązał się kult jednostki. Posiadał cztery wille i pięć innych jeszcze do dyspozycji. Jego skorumpowanie i zależność agenturalna wobec Moskwy wyszły na jaw w 1954 roku i było szokiem dla dołów partyjnych. Realizował program pełnego uzależnienia Polski od ZSRR. Odpowiada za liczne zbrodnie systemu komunistycznego w Polsce - stalinizm. Od 1918 r. w KPP (Komunistyczna Partia Polski). W latach 30. aktywnie działał w Kominternie i był tajnym funkcjonariuszem NKWD. Więziony przez władze sanacyjne w Rawiczu (dzięki czemu udało mu się „przeczekać” stalinowskie czystki). W czasie II wojny światowej przebywał na terenie ZSRR i na polskich terenach okupowanych przez ZSRR. W roku 1943 został przerzucony do Polski, gdzie wszedł w skład Komitetu Centralnego Polskiej Partii Robotniczej (PPR). Od stycznia 1944 roku przewodniczący Krajowej Rady Narodowej (władza utworzona przez komunistów w czasie II wojny światowej). Uczuciowo związany był m.in. z Wandą Górską. Wzorem Józefa Stalina lubił pokazywać się z dziećmi. Na jednej z fotografii trzyma na rękach Żydówkę Agnieszkę Holland. Syn Jan Chyliński. By uwiarygodnić się w oczach Polaków, wziął udział w procesji Bożego Ciała w 1946 roku. Premier Piotr Jaroszewicz w swojej biografii pisanej przez Bohdana Rolińskiego ujawnił, że Bierut miał od 1941 roku swego sobowtóra, który często go zastępował. Miał on być: „(...) uczonym specjalnie katolicyzmu przez polskiego księdza”. Dr Dariusz Baliszewski ma w swoich archiwach opis udanego zamachu na Bieruta, który miał mieć miejsce w Krakowie w 1947 r. Jest to relacja wydarzeń dokonana przez jednego z ochroniarzy Bieruta. Miał on nawet być obecny przy sekcji jego zwłok. Przy sekcji był także obecny „drugi” Bierut.

Bierut Marek - Bolesław Bierut był jego stryjkiem. Mąż Grażyny Bernatowicz-Bierut. „Dziennikarz w stanie wojennym, reaktywował „Rzeczpospolitą”, później był jej korespondentem w Sztokholmie” („Wirtualna Polska” z dn. 06.25.2007, „Czerwone dynastie w MSZ” prof. Jerzy Robert Nowak).

Bigoszewska Maria - LISTA NR 2. Jedną z najbardziej znanych wróżek jest poetka Maria Bigoszewska. Ma ona również zdolności do przepowiadania przyszłości za pomocą kart, które odziedziczyła po przodkach: matce i babce. Początkowo wróżyła ze zwykłych kart, a z biegiem lat zdecydowała się na tarota. - „Zwykłe karty służą rzeczom powszednim, tarot pozwala zobaczyć naszą karmę, bywa także remedium na zły los” - wyjaśnia Bigoszewska („Wirtualna Polska”, Metropol, z dn. 30 września 2005 roku).

Bigoszewska Maria - poetka i tarocistka.

BIK-BUKAR Józef - zastępca naczelnika Wydziału Śledczego wojewódzkiego UB w Gdańsku. W 1946 roku zostaje odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi i Orderem Odrodzenia Polski. W 1948 r. ponownie jest odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Zostaje oficerem śledczym w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Wkrótce zostaje odesłany do Katowic. Prowadził śledztwa, przesłuchiwał członków podziemia m.in. z Polskich Sił Demokratycznych i Polskiej Tajnej Armii Wyzwoleńczo-Demokratycznej. Torturował przesłuchiwane osoby, bił w plecy nogą od stołka, uderzał gumą po gołych piętach oraz jądrach. Za swoją gorliwość zostaje nagrodzony awansem na stopień kapitana. Zmienia nazwisko na Bukar, bowiem stał się już zbyt znanym utrwalaczem władzy ludowej. Fragment meldunku do swoich przełożonych z UB: „Melduję, że w związku z ośmieszającym brzmieniem mego dotychczasowego nazwiska, decyzją władz administracyjnych zmieniłem dotychczasowe jego brzmienie na Bukar Józef (...). Jednocześnie melduję, że w dniu 4 marca 1950 na podstawie zezwolenia Departamentu Kadr MBP, zawarłem związek małżeński z (...), na co przedkładam odpis aktu ślubu”. W 1952 roku wykryto, że Bik sfałszował swój życiorys. Podał fałszywą datę i miejsce urodzenia oraz zataił, że jest Żydem. Ponadto nie miał skończonego gimnazjum. W kierownictwie UB 40% stanowili Żydzi i nie to było dla UB groźne, że Bik także był Żydem. Przestępstwem było natomiast zatajenie swoich danych osobowych. „Była jeszcze dodatkowa okoliczność obciążająca Bika-Bukara. Okazało się, że miał jakieś kontakty z generałem Wacławem Komarem - zasłużonym bezpieczniakiem, a wtedy już wiceministrem obrony narodowej. Taki był z niego Komar jak z Bika Bukar. Naprawdę nazywał się Mendel Kossoj, był uczestnikiem bolszewickiego zaciągu na wojnę w Hiszpanii i tym należy tłumaczyć szybką karierę. Jednak „Hiszpanie”, mający zaraz po wojnie silną pozycję w bezpiece, w więziennictwie i w wojsku, popadli później w niełaskę. W roku 1953 Kossoj-Komar poszedł do więzienia, a Bika-Bukara zwolniono ze służby za kontakty z „odchylonym” patronem. Jednym z zarzutów były także przypisywane mu plany wyjazdu do Palestyny, bez zgody resortu” („Nieznane oblicza Józefa Gawerskiego”, „Kurier Codzienny” z dn. 2-4 luty 2007 r. Piotr Szubarczyk, IPN Gdańsk). Nie wiadomo co robił po zwolnieniu z UB. Obecnie nazywa się Józef Gawerski. „W roku 1968 w kierownictwie PZPR trwała decydująca bitwa między Żydami i chamami”. Walka o władzę. Wielu „bohaterów” utrwalających system sowiecki w Polsce wyjechało wtedy w glorii męczenników prześladowanych przez polskich antysemitów na Zachód. Tam jako ofiary „prześladowań” znakomicie się urządzali. Nikt nie pisał o nich, że są ofiarami walk frakcyjnych w partii komunistycznej. Byli ofiarami Polaków, którzy - jak wiadomo - wysysają antysemityzm z mlekiem matki... („Nieznane oblicza Józefa Gawerskiego”, „Kurier Codzienny” z dn. 2-4 luty 2007, Piotr Szubarczyk, IPN Gdańsk). W 1968 roku wyjechał do Szwecji. „Józefowi B. zarzucamy popełnienie zbrodni komunistycznej, której dopuścił się w czasie przesłuchań członków organizacji Polskie Siły Demokratyczne i Polska Tajna Armia Wyzwoleńczo-Demokratyczna. Bił ich, znęcał się i zmuszał w ten sposób do składania zeznań” - powiedział o nim prokurator Piotr Piątek z oddziału katowickiego IPN („Rzeczpospolita”, 19.03.2004 r.). Z początku nie wiedziano, gdzie go szukać. Jednak on sam napisał do IPN w sprawie swojej emerytury. Oskarżony nie przyznaje się do winy. Zaprzeczył jakoby pracował jako śledczy w UB, powiedział, że jest emigrantem politycznym z 1968 roku, a obecne śledztwo jest kolejnym przejawem polskiego antysemityzmu. Jest obywatelem polskim, więc ekstradycja nie jest potrzebna. Oskarżony tymczasem wystąpił do polskiego rządu o rewaloryzację pobieranej z ZUS emerytury za lata 1945-1953, kiedy to pracował w UB. Złożył także pozew do Sądu Okręgowego w Katowicach o rewaloryzację renty. Jego nazwisko pojawia się także w sprawie mordu sądowego na Danucie Siedzikównie ps. „Inka”. Był on wtedy naczelnikiem wydziału śledczego WUB w Gdańsku i sprawował nadzór nad prowadzonymi śledztwami. Obecnie ma 84 lata. Czy dosięgnie go ręka prawa i sprawiedliwości i poniesie zasłużoną karę za swoje zbrodnie na narodzie polskim?

BIKONT Anna - LISTA NR 1 i 13; Wspomina: „Do Tygodnika Mazowsze trafiłam przypadkiem. Po ogłoszeniu stanu wojennego biegałam po mroźnej Warszawie próbując znaleźć jakiś ślad, który by mnie doprowadził do Zbyszka Bujaka - przyjaźniłam się z nim, wiedziałam, że go nie złapano i chciałam mu oferować wszelką pomoc. Zamiast na Bujaka natknęłam się na ukrywającą się Helenę Łuczywo. I tak już zostałam w TM-ie. Byłam tam od pierwszego numeru do ostatniego”.W III RP polonofob, felietonistka żydowskiego pisma „Midrasz”, dziennikarka „Gazety Wyborczej”. Wsławiła się wieloma paszkwilami, pisząc o wydarzeniach w Jedwabnem. Opluwała także Leszka Bubla. W swoim „Stronniczym przeglądzie prasy” („Gazeta Wyborcza” z 10 sierpnia 1998 r.) przedrukowała insynuacje Tomasza Jastruna pod adresem Zbigniewa Herberta. Szczególnie wyspecjalizowała się w niszczeniu osób inaczej myślących niż redakcja „Gazety Wyborczej”. Była autorką napaści na Wojciecha Cejrowskiego w artykule pt. „Brunatny kowboj RP” („Gazeta Wyborcza” z 4 marca 1995 r.). Zarzuciła Cejrowskiemu rzekome propagowanie antysemityzmu i faszyzmu oraz sugerowała wyrzucenie jego programu z telewizji. Atak Bikont rozpoczął długotrwałą nagonkę na Cejrowskiego i ostatecznie spełnił swoje zadanie, bo jego program zniknął z małego ekranu. Szczególnie skandaliczna była jej rola w wybielaniu przeróżnych stalinowskich twórców. Służył temu cykl artykułów w „Wybiórczej” napisanych wspólnie z Joanną Szczęsną, a później wydana przez nie obszerna księga zakłamań i fałszów pt. „Lawina i kamienie. Pisarze wobec komunizmu”. Pisarz, poeta i dramaturg Bohdan Urbankowski określił tę książkę jako „walkę drugiego pokolenia UB z drugim pokoleniem AK”. Z kolei zdaniem publicysty i krytyka z „Rzeczpospolitej” Krzysztofa Masłonia: „Najbardziej hańbiąca karta dwudziestowiecznej literatury polskiej została wybielona w tej książce niczym w chemicznej pralni” („Rzeczpospolita” z 4-5 listopada 2006 r.). Pojechały one specjalnie do Włoch z zaskakującym i prowokującym tekstem na temat Z. Herberta. Warto dodać, że A. Bikont, która w pewnym okresie odkryła w sobie żydowskość, należy dziś do najzagorzalszych rzeczniczek jednostronnego spojrzenia na sprawy polsko-żydowskie. Wyrazem tego była m.in. jej książka pt. „My z Jedwabnego”, grubaśny paszkwil na Jedwabne, Polaków i katolicyzm.

BIKONT Piotr - (ur. 1955) reżyser teatralny (ukończył reżyserię w łódzkiej Filmówce), dziennikarz, publicysta i krytyk kulinarny, mąż publicystki „Gazety Wyborczej” Anny Bikont, która wspomina: „Piotr uczestniczył w pracach redakcyjnych Tygodnika Mazowsze od kiedy wyszedł jesienią 1982 r. z obozu internowania do ostatniego numeru, do którego sprawozdawał posiedzenia podstolika młodzieżowego w czasie rozmów Okrągłego Stołu”. Autor filmów dokumentalnych (m.in. o Okrągłym Stole i opozycji demokratycznej) oraz publicysta. W latach 70. i 80. aktywnydziałacz żydo-opozycji. We Wrocławiu kolportował „Biuletyn Informacyjny” KOR, w Łodzi rozprowadzał głównie książki (zawsze jedną z nich przekazywał jako dar bibliotece Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej). Współpracował z redakcją „Pulsu”: głównie przekłady Allena Ginsberga i in. pod pseudonimem „Piotr Allen”. Współpracował i pisał teksty humorystyczne do „Solidarności z Gdańskiem” pod pseudonimem „Mariola”. Był jednym ze współtwórców i inicjatorów działań artystycznych pod nazwą Stowarzyszenie Arlekin i Pantaleon (wystawy, happeningi itp.), co zaowocowało po kilku latach powstaniem Galerii „Wschodniej” w Łodzi. Realizował dokumentalne filmy podziemne dla Diecezjalnego Działu Dokumentacji Video w Gdańsku (m.in. ze strajków w 1988 r. i obrad Okrągłego Stołu). Był jednym z założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów w Łodzi (m.in. z Bartyzelem, Sakowicz, Urbańskim, Walczakiem i Koszałkowskim), pracował nad statutem organizacji, działał w Ogólnopolskim Komitecie Założycielskim NZS jako koordynator i rzecznik prasowy. Współpracował również z redakcją „AS-a” i pracował w „Tygodniku Mazowsze” w Warszawie. Internowany do października 1982 r. w Łęczycy, Łowiczu i Kwidzyniu (prowadził komplety z angielskiego). Wielokrotnie przesłuchiwany i straszony represjami. Nie mógł uzyskać absolutorium w PWSFTViT z powodu nie zaliczania mu wojska. Najbardziej znany jako połowa duetu publicystów kulinarnych tworzonego z Robertem Makłowiczem, publikującego w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Wprost” (w latach 2002-2005), a następnie w „Newsweek Polska” (od 2005). Współautor z Makłowiczem książek: „Dialogi języka z podniebieniem” (z Robertem Makłowiczem). Był też „polskim” wydawcą komiksu „MAUS”, w którym Żydzi byli ukazani jako MYSZY, Niemcy jako PSY, a Polacy jako ŚWINIE. Leszek Bubel jako prezes Stowarzyszenia Przeciwko Antypolonizmowi bezskutecznie składał doniesienia o popełnieniu przestępstwa do krakowskiej prokuratury.

BIL Ireneusz - specjalista ds. Bliskiego Wschodu Kancelarii Prezydenta RP.Wziął udział w V Edycji Izralaelsko-Polskiego Forum Dialogu zaprasza pt.: „Izrael-Unia Europejska. Rola Polski” ( 2 marca 2005 r.).

BILEWICZ Michał - LISTA NR 1, 2, 6 i 11; Data urodzenia: 30.08.1980; były redaktor naczelny pisma młodzieży żydowskiej „Jidełe” oraz dziennikarz „Słowa Żydowskiego”. Jest socjologiem, doktorantem na Wydziale Psychologii UW i wiceprzewodniczącym Forum Dialogu Między Narodami. Koordynator części badawczej projektu „Trudne Pytania”. Prowadzi badania nad antysemityzmem oraz nad redukcją uprzedzeń „Holokaust nie istniał w świadomości zbiorowej Polaków, ale na pewno istniał w ich zbiorowej nieświadomości. Świadczy o tym choćby sprawa mienia pożydowskiego: ono było u bardzo wielu ludzi, którzy jednocześnie uważali, że kradzież jest czymś złym. Byli w sytuacji silnego dysonansu poznawczego i żeby sobie z nim poradzić, zaczęli nienawidzić Żydów, szczególnie wtedy, gdy ci zaczęli wracać i poszukiwać swoich rzeczy” - jego głos w dyskusji (której całość ukazała się w lipcowym numerze miesięcznika „Charaktery”), prowadzonej przez Bogdana Białka, redaktora naczelnego pisma „Charaktery”, prezesa Stowarzyszenia im. Jana Karskiego i organizatora obchodów 60. rocznicy pogromu w Kielcach. O niezwykłej aktywności Bilewicza można sporo wyczytać z ich żydowskich stron internetowych np. że „15 stycznia 2005 r. wygłosił wykład zatytułowany Youngest Generation of Jews and Chrisitans in Poland: What did Change After 50 Years? w Judaica Museum w Nowym Jorku albo że 1listopada 2005 r. wziął udział w dyskusji panelowej poświęconej Żydom we współczesnej Polsce, zorganizowanej przez amerykańską organizację 92 Street Y w Nowym Jorku. Pozostałymi panelistami były Carolyn Slutsky z Żydowskiej Agencji Telegraficznej (JTA) oraz Stefanie Steiker z Uniwersytetu Nowojorskiego (NYU). Dyskusję prowadziła Shana Penn z Taube Foundation for Jewish Life and Culture. W następnym miesiącu przedstawił projekt „Trudne Pytania” podczas posiedzenia National Polish American-Jewish American Council w Waszyngtonie. Kierował badaniami socjologicznymi, które Fundacja przeprowadziła podczas polsko-żydowskich spotkań młodzieży w 2004 roku. Badania były podstawą do przygotowania książki, w której 40 ekspertów z Polski, USA i Izraela odpowiada na najtrudniejsze pytania dotyczące relacji polsko-żydowskich. Książka zostanie opublikowana wkrótce w polskiej i angielskiej wersji językowej. Wiceprezes Forum, został stypendystą prestiżowego Programu Fulbrighta, utworzonego w 1946 roku w celu pogłębienia wzajemnego zrozumienia między Stanami Zjednoczonymi i innymi krajami świata poprzez wymianę ludzi, wiedzy i umiejętności. Program finansowany jest w przeważającej mierze przez Departament Stanu Stanów Zjednoczonych. Najbliższe kilka miesięcy Michał spędzi na stypendium w New School for Social Research w Nowym Jorku, poświęcając się studiom nad pamięcią zbiorową, uprzedzeniami i stereotypami. Na więcej przykładów szkoda miejsca, ale i tak widać, że organizacje żydowskie wyszarpują olbrzymie fundusze, które wykorzystują przeciwko Polsce!!! PARANOJA, za którą płacicimy my wszyscy z naszych podatków.

BILL Jan - „Kierownik Grupy IV Wydziału III SB” w Krakowie („Księża wobec bezpieki”, ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, str. 179).

BILLIG Halina - zaczynała jako aktorka w teatrze przy 1 Dywizji Wojska Polskiego w ZSRR. Według książki N. Daviesa i A. Polonsky’ego, wszystkie najważniejsze funkcje w aparacie politycznym były piastowane przez Żydów. Szefami politycznego departamentu byli najpierw major Hilary Minc, a później kapitan Roman Zambrowski. W 4 z 5 pułków dywizji Żydzi piastowali funkcje zastępców komendanta do spraw politycznych: kpt. Juliusz Hibner w 1. pułku piechoty, kpt. Leonard Borkowski w 2. pułku piechoty, major Witold Grosz w 1. pułku lekkiej artylerii i kpt. Witold Konopka w 1. pułku czołgów. Żydzi byli także zastępcami komendantów do spraw politycznych w 12 z 21 batalionów. W gazecie dywizyjnej „Żołnierz Wolności” Żydzi stanowili większość redakcji, łącznie z jej naczelnym (Adam Ważyk, Lucjan Szenwald, Arnold Słuck i Krzysztof Gruszczyński, Leon Pasternak). Dyrektorem teatru zorganizowanego w dywizji był Leon Pasternak, a większość aktorów stanowili Żydzi (między innymi Jerzy Walden, Ryszarda Hanin, Halina Billig). W filmowej „Czołówce” niemal wszyscy zatrudnieni - tak producenci, jak kamerzyści - byli Żydami (za: N. Davies, A. Polonsky, op. cit., s. 195).

BILLIG Piotr - autor opowiadań i tłumacz. Interesuje się snami, psychologią, parapsychologią, astrologią, podróżami.Urodził się w Warszawie (1947), od 1969 roku mieszka w Danii (Kopenhaga). Zbiór opowiadań - „Przypadki Saula Vogla” - wydano w Polsce i za granicą (Oficyna Poetów i Malarzy, Londyn 1979; Eneteia, Warszawa 1997). Przetłumaczył z języka duńskiego pozycje z dziedziny psychologii i kultury: „Kobiecość w mężczyźnie” (1995), „Kobiecość w rozwoju” (1995), „Wymiary snów” (1998). Uczy łaciny, greki i wiedzy o starożytności.

BILLIG Wilhelm - (1906-1985); 1951-1955 podsekretarz stanu w Ministerstwie Poczt i Telegrafów, 1955-1956 w Ministerstwie Łączności. Od 1956 r. Pełnomocnik Rządu do spraw Wykorzystania Energii Jądrowej w Polsce.

BILSKA Małgorzata - LISTA NR 15; odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi przez prezydenta Rzeczypospolitej Polski postanowieniem z dnia 28 lipca 2000 roku. Socjolog kultury i pedagog.

BILSKI Emily D. - autor m.in. „Muzeum Żydowskie w Nowym Jorku”, Arkady, Warszawa 1996r.; „Międzynarodowy system walutowy”. Wspomina Nawojka Cieślińska-Lobkowicz: „W mieszkaniu państwa Billigów w okolicach Placu Narutowicza na warszawskiej Ochocie znajdowała się skrzynka redakcji Tygodnika Mazowsze, z której w pierwszych miesiącach stanu wojennego odbierałam materiały do archiwum. Przekazywała mi je żona pana Billiga, jak pamiętam uczennica prof. Tadeusza Kotarbińskiego z okresu międzywojennego. Sam Billig, przedwojenny komunista, był po wojnie dyrektorem Polskiego Radia”.

BILSKI Jerzy - ukończył Akademię Techniczno-Rolniczą w Bydgoszczy oraz studia doktoranckie na SGGW-Akademii Rolniczej, gdzie uzyskał stopień doktora nauk w roku 1983. Od 1988 mieszka w USA. Autor książek, m.in.: „Menopauza bez tajemnic.

BILU Vidi - reżyser, urodziła się w 1959 roku. Studiowała na Wydziale Fotografii w Hadassah College i Sztuki Filmowe w „Beit Zvi”, gdzie zdobyła dyplom z reżyserii. W 1992 roku wyprodukowała film dokumentalny o imigrantach etiopskich w Izraelu. W latach 1990-1993 była producentem i asystentką reżysera kilku telewizyjnych programów rozrywkowych, filmów promocyjnych, filmów dokumentalnych i fabularnych. Jest montażystką kilku filmów dokumentalnych i współscenarzystką serialu „Good Guys”. Wspólnie z Hagarem Dalya zrealizowali film „Blisko domu”. Film był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy. Festiwal odbywał się w dniach 5-10 maja 2007 r. roku w Warszawie.

BINSWANGER-STEFAŃSKA Elżbieta - polonofob, dziennikarka i tłumaczka. W Polsce publikowała m.in. w „Przekroju, „Gazecie Wyborczej, „Dzienniku Polskim, „National Geographic i „Odrze. Przez ok. 30 lat mieszkała w Zurichu, obecnie - w Sztokholmie. Dziennikarka i tłumaczka, felietonistka „Racjonalisty - magazyn racjonalistów, sceptyków, gnostyków i ateistów.

BIŃCZAK Halina - redaktor prowadzący polskiego dodatku „Financial Times” w „Gazecie Prawnej”, Warszawa.

BIRAGA Sylwester - Teatr Druga Strefa, Dyrektor, główny reżyser. Podpisał się pod listem broniącym „jedwabnego” kłamcy i oszusta Kieresa.

BIRECKI Henryk - polonofob, komunista, dyplomata. Ambasador, przedstawiciel PRL w Organizacji Narodów Zjednoczonych (ONZ), a następnie dyrektor departamentu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Po wydarzeniach marcowych 1968 wyjechał do Izraela.

BIRECKI Stanisław-syn Henryka - do maja 1969 redaktor w redakcji tygodnika „Forum w Warszawie (już w tak młodym wieku przygotowywano nowe kadry żydów do przejmowania przez nich czwartej siły politycznej (mediów) w Polsce w swoje ręce!). Na fali wydarzeń marcowych 1968 wyjechał z rodzicami do Izraela.

BIRENBAUM Halina - poetka, przeżyła getto w Warszawie, była więźniarką obozu w Auschwitz. Od 1947 roku mieszka w Izraelu. Autorka książki „Echa dalekie i bliskie. Spotkania z młodzieżą”. Urodziła się w 1929 r. w Warszawie. Ojciec - Jakub Grynsztejn pracował jako pośrednik handlowy, matka Pola Perl (z d. Kijewska) prowadziła dom i pomagała zarabiać na życie szydełkowaniem. Miała dwóch starszych braci - Marka i Chilka. W lipcu 1943 r. została przewieziona do KL Auschwitz-Birkenau. Przydzielono ją do żydowskiego komanda „Kanada” więc przeżyła i w 1947 r. wyjechała do Izraela. W 2000 r. została odznaczona przez Stolcmana-Kwaśniewskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski i tytułem nadawanym przez Polską Radę Chrześcijan i Żydów „Człowiek Pojednania”. H.B.: „Refleksje wokół mojego odznaczenia mianem Człowieka Pojednania 2001”: „W marcu ubiegłego roku zostałam uhonorowana mianem Człowieka Pojednania 2001. W czasie tej imponującej uroczystości w Złotej Sali Uniwersytetu Kazimierzowskiego w Warszawie nie byłam sama, odebrał też tego wieczoru swe odznaczenie z opóźnieniem za rok 1999 rabin Michael Schudrich z Nowego Yorku, znany ze swej działalności społecznej pośród Żydów w Polsce, zwłaszcza wśród takich, którym pomaga na nowo odkryć swe żydostwo lub znów po latach konspiracji wojennej i powojennej do niego się przyznać i wrócić do religii swych starozakonnych przodków. Ja nie mialam i nie mam do czego się przyznawać czy nawracać, byłam napiętnowana normalnie swym pochodzeniem w latach okupacji niemieckiej i zagłady - a od roku 1948 żyję w żydowskim państwie Izrael i trudna rzeczywistość polityczna, ekonomiczna, nieustanne konflikty, akty terroru, odwety, wojny, najwyższe na świecie podatki, które płaci tu każdy obywatel - są moją zwykłą codziennością. W tym wiecznie niespokojnym, upalnym kraju, pełnym wszelkiego rodzaju problemów jest mój dom, tu się urodziły i wychowały moje dzieci i wnuki nie bez dodatkowego wpływu moich dawnych doświadczeń i wspomnień, mojego i mojego męża sieroctwa po Shoah. Henryk, mój mąż, za radą ojca, który uczestniczył w wojnie w 1939 roku w wojsku polskim i zaznał horror niewoli niemieckiej, przedarł się jako 15 letni chłopiec za Bug na stronę rosyjską. Zdążył od pierwszych dni okupacji Warszawy zostać złapany na ulicy i zasłany do obozu pracy, z którego udało mu się uciec wraz z grupą więzionych tam Polaków. Po pięciu latach w Syberii, w kopalniach węgla, doczekał się końca wojny i powrotu do rodzimej Warszawy, w ktorej nie zastał nikogo z rodziny, żadnych bliskich, śladu po swoim domu na Starówce. Tytuł, w ogóle pojęcie Człowieka Pojednania przyznane mi przez Polską Radę Chrześcijan i Zydów nie jakiejkolwiek działaczce politycznej, religijnej, nie reprezentance jakiejś partii czy instytucji zadziwiło mnie i w wielkim stopniu zainspirowało do refleksji nad treścią i sensem mojego istnienia w świetle pojęcia słowa pojednanie i mojej przeszłości w Shoah. (...)Wśród anty-Polaków czuję się najbardziej Polką - wśród antysemitów najbardziej jestem z wszystkimi Zydami, nawet takimi, których poglądy są mi obce i wrogie. W dyskusji o prawach Palestyńczyków do ich ziemi i wolności już mi powiedziano, że mam w sobie arabską krew... Kiedy w roku 1967, jako jedna z pierwszych opisałam w swej książce Nadzieja umiera ostatnia o podłości żydowskich policjantów i innych żydowskich kolaborantów, którzy pomagali Niemcom znajdywać ukrywających się współbraci i wysyłać ich na śmierć w getcie warszawskim, otrzymałam z Yad Washem list, że zapłaciłam drogą cenę polskiemu redaktorowi za opublikowanie moich wspomnień w Warszawie. Bo napisałam o złych Żydach i dobrych Polakach - a nic o granatowej policji...” (źródło: http://prchiz.free.ngo.pl/prchizHalinaBirenbaum.html za platformą dialogu polsko-żydowksiego „Dialog”).

BIRMAN Lejba - dowódca oddziału „Iskra”. Żydowski bandyta leśny. Początkowo współpracował z GL, potem wszedł w jej skład.

BIRNBACH Jerzy - polonofob, SB-ek, zbrodniarz, osoba kierująca i koordynująca działania dezintegracyjne specjalnej grupy „D SB na terenie województwa katowickiego. Były naczelnik Wydziału IV w latach 1977-1983 .

BIRNBAUM Izaak - polonofob, komunista, 1905-06 członek organizacji anarchistów-komunistów w Polsce. Wziął udział w rewolucji bolszewickiej w Rosji po stronie bolszewików. Od 1919 członek sowieckiej partii komunistycznej WKP(b). 1919 członek partyjnej Komisji Rewizyjnej w 7 dywizji 14 Armii. W sierpniu 1919 oddelegowany do roboty partyjno-dywersyjnej na terenie Polski. Został członkiem Komunistycznej Partii Robotniczej Polski i organizował akcje wywrotowe na terenie Łodzi podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920. Aresztowany w lutym 1921 i skazany na 8 lat więzienia. Zwolniony w czerwcu 1923. W grudniu 1924 wrócił do Związku Sowieckiego. Był kierownikiem działu w Banku Państwa w Krzywym Rogu na Ukrainie i działaczem partyjnym tamże. Zginął prawdopodobnie podczas wielkich czystek w partii przeprowadzanych przez Stalina.

BIRNBAUM Joel Mojżesz - zbrodniarz i zwyrodniały sadysta, konfident tajnej policji carskiej. Powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

BIRNBAUM Mieczysław - generał, szef wydziału politycznego II Oddziału Ministerstwa Spraw Wojskowych; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.

BIRNBAUM Mojżesz Joel - zbrodniarz i zwyrodniały sadysta, szpicel, donosiciel tajnej policji carskiej. Powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

BISKUP Bartłomiej - LISTA NR 2 i 11; specjalista ds. marketingu politycznego. Absolwent Instytutu Nauk Politycznych na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1999-2000 pracował w Pionie Marketingu Telekomunikacji Polskiej SA. W latach 2000-2002 był rzecznikiem prasowym festiwalu Europalia 2001 Polska oraz rzecznikiem Instytutu Adama Mickiewicza. Od 1997 roku jest związany z Ośrodkiem Badań Wyborczych (wchodzącym w skład Polskiej Grupy Badawczej), w ramach którego prowadzi badania opinii publicznej i rynku. Jako pracownik OBW był organizatorem prawyborów parlamentarnych i prezydenckich w 1997, 2000 i 2001 roku, podczas których prowadził badania nad wpływem marketingu politycznego na decyzje elektoratu oraz nad zmianami preferencjiwyborczych. Jest doktorantem w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie zajmuje się problematyką marketingu politycznego oraz public relations w polityce. Przygotowuje rozprawę doktorską dotyczącą strategii kampanii wyborczych w polskich wyborach parlamentarnych. Przygotowuje i realizuje kampanie wyborcze jakodoradca sztabów wyborczych i poszczególnych kandydatów. W takiej roli uczestniczył w polskich kampaniach wyborczych w 1994, 1997, 1998, 2001, 2002 i 2004 roku.

BISKUPIAK Adam - LISTA NR 14; absolwent OLYPUS Szkoły Wyższej Kierunków bankowość oraz rachunkowość. Wieloletni praktyk działów księgowych i ekonomicznych zarówno w przedsiębiorstwach jak i organizacjach pozarządowych. Na co dzień Kierownik Ekonomiczny w dużej korporacji - koordynator ds. Wdrożeń Systemów Ekonomicznych, Budimex Dromex S.A.

BISTA Henryk - aktor teatralny i filmowy. Urodził się 12 marca 1934 roku w Kochłowicach. Zmarł 8 października 1997 roku w Warszawie. Pochowany jest na Starych Powązkach w Warszawie. W 1958 roku ukończył Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Od razu po studiach został zaangażowany do warszawskiego Teatru Ateneum, gdzie grał do 1962 roku. Później przez dwa lata był aktorem Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie. Od 1962 roku, przez 30 lat, związany był z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, gdzie w początkowym okresie grał w przedstawieniach Kazimierza Brauna W 1992 roku wrócił do Warszawy i do śmierci pracował w zespole Teatru Współczesnego. Pierwszą zauważoną rolą Bisty był Łazarz w TRAGEDII O BOGACZU I ŁAZARZU - XVI-wiecznym tekście Anonima Gdańskiego w reżyserii Tadeusza Minca (1968). Zagrał Ordęgę w „LAMENCIE” Michała Choromańskiego w reżyserii Andrzeja Rozhina (1973). Zagrał też Reżysera w „NASZYM MIEŚCIE” Thorntona Wildera (1972, reż. Lech Hellwig-Górzyński). W filmie Bista stworzył ponad sto ról. Zazwyczaj były to role drugoplanowe lub epizody, jak Senatora w „LAWIE” Tadeusza Konwickiego wg „DZIADÓW” Adama Mickiewicza (1989). Lovensteina w „LIŚCIE SCHINDLERA” Stevena Spielberga (1993). Zagrał Żyda Mistiga w „DWÓCH KSIĘŻYCACH” Andrzeja Barańskiego (1993). Nagrody m.in.: 1968 - Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju. 1971 - Srebrny Krzyż Zasługi. 1975 - Medal 30-lecia PRL. 1976 - Złoty Krzyż Zasługi. 1984 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. 1989 - „Złoty Ekran” za role w widowiskach Teatru Telewizji: tytułową rolę w sztuce Franza Werfela „JACOBOWSKY I PUŁKOWNIK” w reżyserii Edwarda Dziewońskiego, rolę Messerschmanna w „ZAPROSZENIU DO ZAMKU” Jeana Anouilha w reżyserii Krystyny Sznerr i Tomasza Cromwella.

BISZTYGA Jan - polonofob, komuch, bliski współpracownik Leszka Millera.

BITNER Dariusz - (ur. 30 listopada 1954 roku w Gdyni). Mieszka w Szczecinie. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową . W 1976 roku nawiązał współpracę z magazynem satyrycznym „60 minut na godzinę” (redakcja rozrywkowa programu III Polskiego Radia), gdzie publikował humorystyczne (groteska, horror) mikrosłuchowiska (najpopularniejsze z nich - „Berek” - miało odrębną premierę na antenie), później z tygodnikiem satyrycznym „Karuzela” i Rozgłośnią Polskiego Radia w Szczecinie. W następnych latach jego teksty zaczęły się ukazywać w ogólnopolskich pismach literackich i społeczno-kulturalnych. Powieściopisarz, autor opowiadań, szkiców literackich i książek dla dzieci.

BITNER Dariusz - (ur. 30 listopada 1954 roku w Gdyni). Mieszka w Szczecinie. Ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową. W 1976 roku nawiązał współpracę z magazynem satyrycznym „60 minut na godzinę (redakcja rozrywkowa programu III Polskiego Radia), gdzie publikował humorystyczne (groteska, horror) mikrosłuchowiska (najpopularniejsze z nich - „Berek - miało odrębną premierę na antenie), później z tygodnikiem satyrycznym „Karuzela i Rozgłośnią Polskiego Radia w Szczecinie. W następnych latach jego teksty zaczęły się ukazywać w ogólnopolskich pismach literackich i społeczno-kulturalnych. Powieściopisarz, autor opowiadań, szkiców literackich i książek dla dzieci.

BITNER Maciej - polonofob, libertyn, globalista, stały publicysta prawicowych mediów i żydomasońskiej fundacji - Fundacja Instytut Ludwiga von Misesa.

BITNER Robert - Warszawa. Współpracownik i redaktor pism: „Bratnia Pomoc” (1988), „Informator NZS PW” (1988-89), członek prezydium Krajowej Komisji Koordynacyjnej Niezależnego Zrzeszenia Studentów.

BITTER Mejlech Marek - pochodzenia robotniczego, członek KPP od 1928 r. Związany z Centralną Techniką, zabezpieczał przejazdy i przerzuty graniczne (m.in. B. Bieruta i M. Fornalskiej). W czasie wojny w warszawskim getcie, potem więzień Majdanka, bandyta w lasach zamojskich. Po wojnie członek CKZP (1951-1956), pracował w Ministerstwie Przemysłu Ciężkiego m.in. jako dyrektor Departamentu Inwestycji. W latach 60. pracował w Zakładach Elektronicznych im. F. Zubrzyckiego w Warszawie.

BITTON Rafael - dyrygent chóru, preferuje aranżacje wywodzące się z muzyki rozrywkowej.

BIZOŃ Marta - ur. 1971 r.w Wadowicach, piosenkarka, aktorka, grała w antypolskim filmie „Lista Schindlera” Stevena Spielberga. PWST w Krakowie; dyplom 1995. Aktorka Teatru Ludowego w Krakowie - Nowej Hucie. Cyklicznie bierze udział w Festiwalu Dialogu Czterech Kultur w Łodzi.

BLACHARSKI Leon - polonofob, komuch, stalinowiec, oficer sztabu masowej stalinowskiej organizacji młodzieżowej „Służba Polsce. Wrogo ustosunkowany do Polaków, fanatycznie i zajadle nienawidził Polski, katolicyzmu, polskości, patriotyzmu. W 1957 r. wyjechał do Izraela.

BLADY-SZWAJGIER Alina - nieżyjąca już dziś lekarka dr Alina Blady-Szwajgier zarzuciła bezpodstawnie prof. Hirszweldowi, że „Sam Hirszweld wychrzcił się tylko i wyłącznie dla kariery. (…) Chciał zostać dyrektorem Zakładu Higieny. Powiedziano mu wyraźnie, że dyrektorem Zakładu Higieny może zostać tylko rzymski katolik. Ostro zaprotestowała przeciwko temu pomówieniu siostrzenica prof. L. Hirszwelda Joanna Belin” („Kurier Codzienny” - „Żydzi w obronie Kościoła katolickiego”, prof. Jerzy Robert Nowak, 1-3 czerwiec 2007).

BLAJER Paweł - publicysta gazety „Rzeczpospolita.

BLAJER Wojciech - autor książek.

BLASIŃSKA Małgorzata - LISTA NR 18, tłumacz przysięgły z języka francuskiego.

BLASS Józef - syn byłego Prezesa NBP, aktywistę zwolnionego ze stanowiska przez Gomułkę. Obecnie z USA prezes funduszu emerytalnego. Penetrował polskie ugrupowania opozycyjne w imieniu Światowych Organizacji Syjonistycznych. Prowadzi ożywioną działalność w NBP. Ma odpowiadać za program przyjecia Polski do strefy Euro. Będzie to przekręt wszechczasów, jeszcze większy niż złodziejska prywatyzacja. Należał do Klubu Poszukiwania Sprzeczności razem z m.in. Adamem Michnikiem, Heleną Łuczywo, Janem Lityńskim, Janem Tomaszem Grossem (autor znanej książki „Sąsiedzi”), Sewerynem Blumsztajnem, Józefem Zieleniecem (późniejszy minister spraw zagranicznych Czech w latach 90. w rządzie Vaclava Klausa). Klub Poszukiwaczy Sprzeczności - nieformalny klub dyskusyjny członków ZMS, został założony w 1962 r. przez Adama Michnika. „Niedawno gazeta Puls Biznesu opisała podejrzane transakcje absolwenta Gottwalda, Józefa Blassa. Blass był konsultantem, któremu amerykański GTech za zdobyty w 2001 r. wart blisko 300 mln dol. kontrakt z Totalizatorem Sportowym zapłacił 20 mln dol. Puls Biznesu ujawnił, że w stanie Teksas prowadzone jest śledztwo w sprawie dziwnych umów konsultingowych, podpisywanych na świecie przez GTech, lidera na rynku systemów informatycznych dla branży hazardowej. Największą umowę podpisano z Józefem Blassem, bliskim znajomym Wiktora Markowicza, założycielem i byłym prezesem GTechu (obaj są matematykami, wyjechali z Polski w latach 60.). Umowa dotyczy doradztwa przy zdobyciu przez GTech dziesięcioletniego kontraktu na obsługę online sieci lottomatów państwowego Totalizatora Sportowego. Amerykanie sprawdzają, za co GTech zapłacił Blassowi 20 mln dol. Kluczową informacją może okazać się dotarcie do dwóch ludzi, których Blass zatrudnił w naszym kraju do, jak to określił, monitorowania polskiego rządu. Blass zna się dobrze z polskimi politykami zarówno z lewicy, jak i prawicy, w tym m.in. z Aleksandrem Kwaśniewskim (w 1999 r. Kwaśniewski wręczył mu Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski). W lutym 2006 r. Blass spotkał się z Lechem Kaczyńskim jako polski emigrant znany z udzielania pomocy opozycji demokratycznej przed 1989 r. Według PB prezydent Kaczyński poznał Blassa w 1999 r. w USA podczas zorganizowanej przez Blassa konferencji naukowej poświęconej 10. rocznicy okrągłego stołu. Byli na niej m.in. Aleksander Kwaśniewski i Adam Michnik. W spotkaniu Lecha Kaczyńskiego z Blassem w lutym 2006 r. brał też udział m.in. prof. Michał Kleiber, były minister nauki i informatyzacji w rządzie SLD, dziś jeden z doradców społecznych prezydenta Kaczyńskiego. Kleiber to kolega z klasy Blassa w XIV Liceum im. Klementa Gottwalda. Jak ustalił „PB”, Kleiber i Blass działają w spółce Bunge Mathematical Institute (BMI), polskiej placówce naukowej założonej w marcu 2006 r. przez Bunge, największego na świecie producenta tłuszczów roślinnych - choć Kleiber zaprzecza, że łączą ich jakieś interesy. W Polsce Bunge jest większościowym akcjonariuszem Kruszwicy, ma też 50 proc. udziałów w Ewico (dawnej Kamie Foods). Wkrótce dzięki fuzji z kontrolowanymi przez Jerzego Staraka (też absolwenta Gottwalda) Olvitem i Olvitem-Pro koncern utworzy największą w Polsce firmę produkującą tłuszcze roślinne z przychodami ponad1,5 mld zł. Prezesem spółki jest Michał Kleiber, a szefem rady nadzorczej Józef Blass. Jak pisze PB na stronie internetowej, brat Józefa Blassa, Piotr (wyjechał z Polski w 1968 r., dziś wykłada w USA matematykę), były niezależny kandydat na gubernatora Florydy, wymienia Michała Kleibera w gronie kilkunastu najbliższych przyjaciół i współpracowników rodziny Blassów, obok m.in. Jana Lityńskiego i Marka Borowskiego (fragm. „Rzeczpospolita” towarzyska, Leszek Misiak).

BLAUSTEIN Bernice - siostra Matildy, także otrzymała „szlify oficerskie w Fort Des Moines w sierpniu 1942 roku” („Midrasz”, styczeń 2005, Bella Szwarcman-Czarnota - „Kobieta żolnierzem”, str. 26).

BLAUSTEIN Matilda - otrzymała „szlify oficerskie w Fort Des Moines w sierpniu 1942 roku”, styczeń 2005, Bella Szwarcman - Czarnota - „Kobieta żolnierzem”, str. 26).

BLEUSTEIN-BLANCHET Marcel - bliski współpracownik generała de Gaulle’a. Brał udział w nalotach na Niemcy („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 15).

BLICHARZ Małgorzata - skarbnik Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie.

BLICHER Adolf - polonofob, szwagier Jakuba Bermana. Do 1952 dyrektor firmy reżymowej Polasco w Nowym Jorku. Przyniosła ona straty gospodarce polskiej na kilkaset tysięcy ówczesnych dolarów amerykańskich. Pozostał w USA.

BLIDA Barbara Maria - z domu Szwajnoch (ur. 3 grudnia 1949 w Siemianowicach Śląskich, zm. 25 kwietnia 2007 strzelając sobie w łeb w wyniku podejrzeń o korupcję) polityk, poseł na Sejm RP, minister gospodarki przestrzennej i budownictwa w latach 1993-1996, felietonistka. Ukończyła studia na Wydziale Inżynierii Sanitarnej Politechniki Śląskiej w Gliwicach w 1976 r. W latach 1989-2005 była posłem na Sejm. Od 1993 do 1996 w gabinetach Waldemara Pawlaka, Józefa Oleksego i Włodzimierza Cimoszewicza pełniła funkcję ministra gospodarki przestrzennej i budownictwa. Od 1997 roku była prezesem Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast, a od 2001 roku - prezesem J.W. Construction sp. z o.o. Od 2003 pisała felietony do „Dziennika Zachodniego”. W okresie 1969-1990 należała do PZPR, następnie (do 1999) do SdRP, a w latach 1999-2004 do SLD. Pod koniec IV kadencji Sejmu była posłanką niezrzeszoną. W sejmie IV kadencji była członkiem polsko-izraelskiej grupy bilateralnej. „Ciota postępu” obyczajowego. Uczestniczka pedalskich marszów.

BLIDA Małgorzata - polonofob, dywersant, „Ciota rewolucji obyczajowej.

BLINCZYKOW Mark - polonofob, komunista, agent sowiecki. Od 1912 należał do żydowskiego Bundu w Witebsku (Białoruś). Wiosną 1919 zaciągnął się ochotniczo do Armii Czerwonej i wraz z innym Zydami z Witebska, został skierowany 1 V 1919 na Front Zachodni, czyli do walki z powstającym niepodległym państwem polskim. Służył jakozastępca kierownika Wydziału Politycznego 17 dywizji. Po zwycięstwie Wojsk Polskich nad Armią Czerwoną w końcu 1920, został zastępcą komisarza (ministra) ludowego pracy sowieckiej Białorusi. W końcu 1921 został skierowany, pod nazwiskiem Abram Lew, przez Międzynarodówkę Komunistyczną do pracy partyjnej w Polsce jako sekretarz partyjny w Białymstoku. Aresztowany za działalność antypaństwową i antypolską, 19 IX 1923 został skazany na 5 lat więzienia. Po zwolnieniu w 1928 został wybrany do KC Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi (KPZB) w Wilnie, a od 1929 był członkiem Biura Politycznego KPZB. W latach 1933-34 kierował Sekretariatem Krajowym KC KPZB. Ciężko chory, zmarł 11 XI 1935. W PRL w 1955, prochy Blinczykowa, który w latach 1919-20 walczył w szeregach Armii Czerwonej przeciwko właśnie co odrodzonej Polsce i który dążył do oderwania od Polski Wileńszczyzny, Polesia i Podlasia (a więc i Białegostoku), przeniesione zostały do grobu w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie.

BLINNENKRANZ Berek - szpicel, donosiciel tajnej policji carskiej. Powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

 BLINOWSKI Jan - LISTA NR 4, prof. dr hab (1939-2002) fizyk teoretyk, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, były prodziekan Wydziału Fizyki i wicedyrektor Instytutu Fizyki Teoretycznej, długoletni przewodniczący Rady Naukowej tego Instytutu, kierownik Zakładu Teorii Ciała Stałego.

BLOCH Augustyn - kompozytor i organista, utwory wokalno-instrumentalne, baletowe; urodzony 13 sierpnia 1929 roku w Grudziądzu. Zmarł 6 kwietnia 2006. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie: Akademia Muzyczna) w Warszawie u Feliksa Rączkowskiego (organy, w latach 1950-55) oraz u Tadeusza Szeligowskiego (kompozycja, w latach 1952-59). Jeszcze podczas studiów, w latach 1947-57, koncertował jako organista we Wrocławiu, Oliwie i Warszawie. W latach 1954-77 Bloch związany był stałą współpracą z Teatrem Polskiego Radia jakotwórca muzyki do sztuk i słuchowisk. W latach 1977-79 oraz 1983-87 pełnił funkcję wiceprezesa Związku Kompozytorów Polskich, a w 1979-87 był przewodniczącym Komisji Programowej MIĘDZYNARODOWEGO FESTIWALU MUZYKI WSPÓŁCZESNEJ „WARSZAWSKA JESIEŃ”.

BLOCH Felix - „Laureat Nagrody Nobla, fizyk Felix Bloch, obok udziału w Projekcie Manhattan, uczestniczył w pracach doskonalących systemy radarowe” („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski, „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 15).

BLOCH Grzegorz - stylista, pracuje z największymi gwiazdami „polskiego” kina i muzyki.

BLOCH Jan Bogumił, używał również Jan Bogumił Gottlieb - urodzony w 1836 r., zmarł w 1902; „król kolei żelaznych”, budowniczy kolei w Królestwie Polskim i w Rosji. Karierę rozpoczął u boku Kronenbergów, z którymi wszedł w pokrewieństwo przez małżeństwo z córką doktora medycyny Henryka Kronenberga. Hochsztapler, finansista - w 1865 r. (wraz z M. Epsteinem, Leopoldem Kronenbergiem, Adolfem Kurtzem, Władysławem Laskim i Lesserem Levym) wziął udział w gruntownej reorganizacji i zawłaszczaniu istniejącego od 1828 r. Banku Polskiego. Pełnił funkcję prezesa Warszawskiego Komitetu Giełdowego. Należał do największych organizatorów handlu i przemysłu drzewnego. Stworzył wielkie fabryki podkładów kolejowych oraz dykt klejonych na Polesiu. Zbudował kilka cukrowni. Finansował kolej fabryczno-łódzką i libawską. Obok Kronenberga i Natansona wywarł ogromny wpływ na zacieśnienie kontaktów ekonomicznych Kongresówki z żydowską burżuazją rosyjską.

BLOCH Jan Gottlieb - 1836-1902, finansista, ekonomista, budowniczy kolei na terenie Kongresówki. Autor znanej i komentowanej w świecie „Przyszłej wojny”. W 1865 r. wraz z innymi Żydami: M. Epsteinem, Leopoldem Kronenbergiem, Adolfem Kurtzem, Władysławem Laskim i Lesserem Levym, wziął udział w gruntownej reorganizacji istniejącego od 1828 r. Banku Polskiego.

BLOCH Marc - „Sławny historyk profesor Marc Bloch najpierw był oficerem armii, a po jej kapitulacji znalazł się w ruchu oporu, gdzie zajmował się łamaniem szyfrów i przekazywaniem tajnych informacji” („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 15).

BLONDER Aleksander, ps. Sasza, Szaje, Andre, Blonder (Blondel) - malarz awangardowy czynny w Paryżu. Urodzony w 1909 r. w Czortkowie na Podolu, zmarł w 1949 w Paryżu. W Krakowie związał się z ugrupowaniami o lewicowym profilu politycznym - Komunistycznym Związkiem Młodzieży Polskiej i Związkiem Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. W 1933 został współzałożycielem awangardowej GRUPY KRAKOWSKIEJ opowiadającej się za rewolucyjnym, lewicowym programem społecznym; wraz z członkami tego ugrupowania eksponował swe prace w latach 1933-1937. W 1935 zajmował się reżyserią i projektowaniem oprawy scenograficznej dla dziecięcego teatru Żydowskiej Szkoły Powszechnej w Bielsku.

BLUM Abrasza, wł. Abram Blum - (ur. 1905 r., zm. w maju 1943) działacz socjalistyczny, członek kierownictwa podziemnego Bundu w getcie warszawskim, uczestnik tzw. powstania, które rozpoczęło się od strzelaniny pozostałej przy życiu zbrodniczej żydowskiej policji z Niemcami. Przetrzymywany w budynku policji przy ul. Daniłowiczowskiej, przesłuchiwany w Alei Szucha przez gestapo, został tam najprawdopodobniej zamordowany.

BLUM Berko - ortodoks, przewodniczący Linas Hacedek (1929).

BLUM Leon - socjalista, przedwojenny premier rządu francuskiego.

BLUM Moszko Chaim - rabin Zamościa, ur. 1873 w Pułtusku.

BLUM-BIELICKA Luba - żona Abraszy Bluma, była w getcie dyrektorką Szkoły Pielęgniarstwa, wraz z synem przeżyła okupację, a po wojnie była kierowniczką Domu Dziecka w Otwocku oraz od 1949 r. dyrektorką Szkoły Pielęgniarskiej nr 3 w Warszawie.

BLUMENFELD Diana - (ur. 1903, zm. 1961) aktorka żydowskiego pochodzenia, która zasłynęła głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz. Jej mężem był również aktor Jonas Turkow, z którym po wojnie wyjechała do Ameryki Południowej, a następnie do Izraela, gdzie mieszkała aż do śmierci.

BLUMESBERGER Susanne - „Wykłada w Instytucie Germanistyki Uniwersytetu Wiedeńskiego. Koordynuje wiele projektów naukowych, m.in. „Leksykon autorek i autorów austriackich pochodzenia żydowskiego od XVIII do XX wieku”; uczestniczy w projekcie Instytutu Nauki i Sztuki: „Biografia. Baza danych i leksykon Austriaczek. Austriackie pisarki żydowskiego pochodzenia. Ich życie, ich losy, ich twórczość”. Autorka publikacji w pismach fachowych w kraju i za granicą; uczestniczy w wielu konferencjach naukowych poświęconych literackiej twórczości kobiet, wygnaniu bądź emigracji, literaturze dla dzieci i młodzieży. Członek Zarządu Austriackiego Stowarzyszenia Badań nad Literaturą dla Dzieci i Młodzieży oraz Stowarzyszenia Wspierania i Łączenia Instytucji Informacyjnych i Dokumentacyjnych zajmujących się kobietami w Austrii (FRIDA) (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 6-7).

BLUMSZEJN Barbara - Piaseczno k. Warszawy. W latach 1981-89 na terenie Zakładów Kineskopowych „Unitra - Polkolor” kolportowała prasę podziemną (m.in.: „Tygodnik Mazowsze”, „Wola”, „Baza”, „Sektor”, „Niepodległość”, „LOS”) oraz książki (Niezależna Oficyna Wydawnicza NOWA, Przedświt, Krąg).

BLUMSZTAJN Anna - LISTA NR 6; doktorantka socjologii w Warszawie. Fundacja Rozwoju Dzieci im. Jana Amosa Komeńskiego.

BLUMSZTAJN Braun-Bronek - ubek, brał udział w porwaniu i zabójstwie 16 żołnierzy podziemia niepodległościowego w Siedlcach. Przeniesiony służbowo do innej miejscowości.

BLUMSZTAJN Seweryn - LISTA NR 2, 6, 8, 10 i 11. Dziennikarz „Gazety Wyborczej”, redaktor naczelny stołecznej redakcji „Gazety Wyborczej”. W młodości jeden z komunistycznych walterowców z „czerwonego harcerstwa”. Później jeden z przedmarcowych „komandosów” z grupy Michnika. Uczestnik Marca ‘68. W roku akademickim 1974/75 prowadził nieformalne seminarium poświęcone historii PRL. Inicjator powstania i, od 1976 r., redaktor naczelny „Biuletynu Informacyjnego” KOR. Od jesieni 1980 r. współorganizował Agencję „Solidarność”. Redaktor biuletynu „AS” (1981). Na I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarności” jeden z redaktorów „Głosu Wolnego”. Założył w Paryżu Komitet Solidarności wspierający podziemną prasę i organizacje. Wydawał „Bulletin d’Information de Commitee Solidarite a Paris”. Członek Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Członek Biura Koordynacyjnego NSZZ „S” w Brukseli (1982-84). Sekretarz generalny Associaton Solidarite France-Pologne (1986-89). W 1976 r. zwolniony z pracy w „Desie”. Pobity, dwukrotnie aresztowany (w 1977 i 1980 r.) Autor polakożerczych napaści i stwierdzeń: „Przez setki lat Żyd nie był traktowany w Polsce jak bliźni i przez ogromną część społeczeństwa nie był też tak traktowany w czasie okupacji” („Gazeta Wyborcza” z 8 marca 1991 r.). Przypomnijmy więc znów kilka uparcie przemilczanych faktów. Słynny myśliciel żydowski, rabin krakowski Mojżesz Isserles pisał w XVI wieku, że jeśliby Bóg nie dał Żydom Polski jako schronienia, los Izraela byłby rzeczywiście nie do zniesienia (według książki znanego żydowskiego historyka B. Weinryba: „The Jews of Poland. A Social Economic History of the Jewish Community in Poland from 1100 to 1800”, Philadelphia, The Jewish Publication Society of America, 1972 r., s. 166). W monumentalnym dziele innego żydowskiego historyka Barneta Litvinoffa: „The Burning Bush: Antisemitism and World History”, London 1988, s. 92, czytamy że „Polska prawdopodobnie ocaliła żydostwo przed wytępieniem, ocaliła od zupełnego zaniku”. Nawet tak lubiący perorować o polskim antysemityzmie Stefan Bratkowski przyznawał w „GW” z 18-19 sierpnia 1990 r.: „Do XVIII wieku zwano Polskę w Europie paradis Judaeorum” (tak nas określała jeszcze Wielka Encyklopedia Francuska). Paradis Judaeorum - raj dla Żydów, tak pisano o kraju, który Blumsztajn oskarża o niechęć do Żydów.

BLUTH Rafał - 1891-1939, publicysta, historyk literatury.

BLUZER Jankiel - ortodoks, skarbnik Linas Hacedek (1929)

BŁACH Wojciech - aktor.

BŁASZAK Marcin - ur. 1980. Oczy niebieskie. Wzrost 176 cm. Włosy blond. Egzamin Ekst. dla Aktorów Dramatu - 2006; Studio Aktorskie Teatr Żydowski. Znajomość języków: średnia ENG.

BŁASZKOWSKI Jan - szef pomorskiego oddziału TVN24. Relacjonował m.in. pobyt holenderskiego statku aborcyjnego w Polsce i huczne urodziny Lecha Wałęsy, na które zostali zaproszeni także postkomunistyczni politycy, z prezydentem Kwaśniewskim na czele. Widzów „Faktów” na bieżąco faszerował kłamstwami i manipulacjami oraz złośliwymi komentarzami o zamieszaniu wokół księdza Jankowskiego haniebnie posądzanego przez Żydów o pedofilskie praktyki. Pisuje pod pseudonimem do pisma „MEN”.

BŁĄKAŁA Stanisław - wiceprzewodniczący „Racji¨. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek Towarzystwa Kultury Świeckiej „Kuźnica” i Zarządu Wojewódzkiego Związku Żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego w Krakowie. Działacz społeczny.

BŁOŃSKA Ewelina - aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich w Polsce.

BŁOŃSKA Grażyna - LISTA NR 10; nauczycielka w Zespole Szkół Ogólnokształcących Nr 6 im. Tadeusza Kościuszki w Kielcach.

BŁOŃSKI Jan - LISTA NR 1 i 4; urodził się w 1931 w Warszawie, historyk literatury, krytyk, eseista, tłumacz. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1949 r. debiutował na łamach prasy literackiej. W latach 1950-59 był członkiem redakcji „Przekroju”. Pisze w „Tygodniku Powszechnym”, gdzie w 1987 r. zamieścił głośny tekst, w którym oskarżył Polaków o współudział w zagładzie Żydów podczas wojny („Biedni Polacy patrzą na Getto”). Należy do Klubu „Europa”, którego szefem jest B. Geremek, wykłada na uczelni „Collegium Invisibile” założonej przez Fundację Batorego, zasiada w jury nagrody literackiej Nike przyznawanej przez „Gazetę Wyborczą”. Należał również do Unii Wolności. Polonofob, współzałożyciel fundacji „Judaica”, przewodniczący rady fundacji. W latach 1996-2001 juror Literackiej Nagrody Nike. Wraz z późniejszą noblistką W. Szymborską i Tadeuszem Mazowieckim podpisał w 1953 r. haniebną rezolucję grupy osób ze środowisk twórczych, piętnującą księży z kurii krakowskiej skazanych w sfabrykowanym stalinowskim procesie. W tekście publikowanym w tygodniku Turowicza w numerze z 22 lutego 1987 r. Błoński poszedł dosłownie na całość w oskarżeniach wobec Polaków o współudział w holokauście. Pisał o rzekomym „moralnym zdziczeniu społeczności polskiej podczas wojny” i stwierdził, że „sami Polacy (...) byli bliscy zbrodni ludobójstwa i tylko w ostatniej chwili Bóg naszą rękę zatrzymał”.

BNIŃSKA Izabella - LISTA NR 1; prezydium Zarządu KIK.

BOBIŃSKA Gizela - mgr, LISTA NR 16; Ministerstwo Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Członek Narodowej Fundacji Ochrony Środowiska.

Bobińska Helena-Kaufman-Brun - pisarka mi.in. autorka propagandowych książek dla dzieci w czasach stalinowskich.

BOBIŃSKI Eryk - doc. dr inż. LISTA NR 16; hydrolog, hydrotechnik, emeryt Warszawa.

BOBIŃSKI Krzysztof - dziennikarz, jest absolwentem Uniwersytetu w Oksfordzie. Urodził się w 1949 r. w Wielkiej Brytanii. Był korespondentem „Financial Times” w Polsce od 1976 do 2000 r. Wydawał w Warszawie magazyn „Unia & Polska”. Obecnie działa w Fundacji Unia & Polska, która uczestniczyła w Kampanii na Tak w referendum akcesyjnym w 2003 r. Opublikował „APEL, Do Polaków w Holandii głosujcie TAK w referendum ws. unijnej konstytucji 1 czerwca br. w holenderskim referendum. Traktat wzmacnia rolę instytucji wybieralnych w Unii takich jak, parlamenty krajowe i Parlament Europejski oraz kładzie podwaliny pod wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa. Słowem Traktat dostosowuje poszerzoną Unię Europejską, do wymogów świata XXI wieku”. W 2006r. był przewodniczącym kapituły jury konkursu „Tylko ryba nie bierze?” organizowanego przez Fundację im. Stefana Batorego, założoną przez żydowskiego hochsztaplera George’a Sorosa. Był kandydatem Platformy Obywatelskiej do Parlamentu Europejskiego w 2004. Konkurs dla studentów - edycja 2006. Aktualnie w 2007r. widnieje jako członek redakcji i Rady Programowej dwumiesięcznika „Polski Przegląd Dyplomatyczny” wydawanego przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych i finansowanego przez MSZ, czyli przez nas z naszych podatków.Ponadto ową Radę uzupełniają jeszcze inne koszerne głównie żydo-lewackie autorytety, o których przeszłosci wiele można dowiedzieć się z tego alfabetu. Jan Baszkiewicz, Jerzy W.Borejsza, Włodzimierz Borodziej, Sławomir Dębski- redaktor naczelny, Adam Eberhardt, Jacek Foks, Mateusz Gniazdowski, Edward Haliżak, Jerzy Kłoczowski, Jerzy Koźmiński, Łukasz Kulesa, Jan Kułakowski, Roman Kuźniar, Piotr Łossowski, Andrzej Olechowski, Marek Pietraś, Adam Daniel Rotfeld, Eugeniusz Smolar, Rafał Tarnogórski - sekretarz redakcji, Mieczysław Tomala, Rafał Wiśniewski, Ernest Wyciszkiewicz, Paweł Zalewski, Aleksandra Zieleniec.

BOBROWICKI Chona - polonofob, komunista, zbrodniarz, krawiec. Od 1922 w Związku Młodzieży Komunistycznej Zachodniej Białorusi w Białymstoku. Następnie sekreatrz tych organizacji w Białymstoku i Wilnie. 1933-34 sekretarzKomitetu Okręgowego KPZB w Wilnie. Zagrożony aresztowaniem, wyjechał do ZSRR. Po nielegalnym powrocie w 1936 kontynuował działalność komunistyczną w Białymstoku. W latach 1928-31 i ponownie 1936-39 w więzieniu za działalność antypaństwową i antypolską. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939, służył wiernie sowieckiej władzy okupacyjnej. Do 1941 był oficerem milicji sowieckiej w Białymstoku. Zasłynął z sadyzmu wobec Polaków. Zginął zaraz po napadzie Niemiec na ZSRR w czerwcu 1941.

BOBROWSKA Maria - biuro festiwalu Kultury Żydowskiej.

BOCHENEK Krystyna - LISTA NR 5; urodzona w 1953 roku w Katowicach. Bezpartyjna. Ukończyła Wydział Filologii Polskiej Uniwersytetu Śląskiego. Od 1976 roku dziennikarka Polskiego Radia Katowice. Od wielu lat współpracuje z regionalną i ogólnopolską prasą i telewizją. We wrześniu 2004 roku wybrana w wyborach uzupełniających senatorem RP V kadencji. Od 25 września 2005 roku, z wynikiem 177.863 głosów (53,28%), senator VI kadencji. Przewodnicząca senackiej Komisji Kultury i Środków Przekazu. Od 14 grudnia 2006 roku wiceprzewodnicząca Rady Programowej TVP Polonia. Od 12 czerwca 2007 roku członek Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. W swojej pracy dziennikarskiej Krystyna Bochenek zajmuje się upowszechnianiem kultury języka polskiego i popularyzacją zdrowia.

BOCHEŃSKA Klementyna – LISTA NR 17, historyk sztuki, kuratorka i współorganizatorka licznych wystaw w Polsce i zagranicą, wieloletni pracownik Muzeum Narodowego w Warszawie.

BOCHEŃSKA Klementyna LISTA NR 17, historyk sztuki, kuratorka i współorganizatorka licznych wystaw w Polsce i zagranicą, wieloletni pracownik Muzeum Narodowego w Warszawie.

BOCHEŃSKA Małgorzata - (b.żona Jana Parysa) pisarka, dziennikarka, reżyserka. W latach 80. prowadziła w swoim mieszkaniu niezależny salon artystyczny, w którym odbywały się wystawy, przedstawienia Teatru Domowego, występy artystów - wieczory poetyckie, muzyczne, kabarety, dyskusje. Obecnie prowadzi szabasowe orgietki na Saskiej Kępie w Warszawie pt. „Salon 101”. Udziela się w Radzie Programowej Festiwalu Dialogu Czterech Kultur w Łodzi.

BOCHEŃSKA-CHOJECKA Magdalena - LISTA NR 4, 9 i 11; W latach 1977-80 kilka razy drukowała „Biuletyn Informacyjny” KOR; składała książki Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA. Współpracownik Komitetu Obrony Robotników. Warszawa. Stale współpracuje z Zakładem Bibliografii Polskiej UJ.

BOCHEŃSKA-MŚCICHOWSKA Joanna - LISTA NR 10; kierowniczka ds. finansowych, administracyjnych, personalnych, Fundacja im. Heinricha Bolla w Polsce, Warszawa.

 BOCHEŃSKI Jacek - LISTA NR 2, 5,7,16. Ur. w 1926 we Lwowie, prozaik, eseista i publicysta, a także tłumacz literatury niemieckiej i rzymskiej; debiutował zbiorem opowiadań „FIOŁKI PRZYNOSZĄ NIESZCZĘŚCIE” w 1949 roku. Od początku 1977 r. był w zespole redakcyjnym „Zapisu”. Koordynator pisma - od drugiej połowy 1978 r. do stanu wojennego. Członek - założyciel Towarzystwa Kursów Naukowych. Latem 1982 r. współtworzył pismo literackie „Nowy Zapis”. Redagował je do 1983 r. Potem publikował pod pseudonimem w „Kulturze Niezależnej” i „Tygodniku Mazowsze”. Wydał w podziemiu „Stan po zapaści” (1987). Internowany. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2006 roku został laureatem nagrody literackiej polskiego PEN Clubu im. J. Parandowskiego.

BOCHNIARZ Henryka - LISTA NR 10; urodzona w 1947 r. w Świebodzinie. Ukończyła handel zagraniczny w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, gdzie zrobiła doktorat z ekonomii. Była również stypendystką Fundacji Fulbrighta, a w latach 1985-87 wykładała na Uniwersytecie Minnesota w USA. W latach 1972-76 i 1980-90 pracowała w Instytucie Koniunktur i Cen Handlu Zagranicznego, w latach 1988-90 była też dyrektorem firmy Proexim. Należała do PZPR. W 1991 r. była ministrem przemysłu i handlu w rządzie J. K. Bieleckiego. Od 1991 r. była prezesem firmy konsultingowej Nicom Consulting Limited. Pełniła funkcję przewodniczącej Polskiej Rady Biznesu oraz kierowała Radą Nadzorczą spółki Agora, wydającej „Gazetę Wyborczą”. Działa w środowiskach nowych elit bogaczy, starając się tworzyć z nich zaplecze Unii Wolności. Na polecenie Balcerowicza, założyła Polską Konfederację Pracodawców Prywatnych. W 2005 poniosła kompromitującą klęskę jako kandydatka na prezydenta R.P. Jest członkiem rad nadzorczych spółek Commercial Union, TVN, grupy medialnej ITI, WGI - Towarzystw Funduszy Inwestycyjnych S.A. Do 2002 roku była członkiem rady nadzorczej spółki medialnej Agora SA. Była związana z Warszawską Grupą Inwestycyjną (WGI). Sąd ogłosił jej upadłość 22 czerwca 2006 r.

BOCIAN Kazimierz - wydawca, brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 2007) - odczyt pt. „O polskim tłumaczeniu książki God in Search of Man (Bóg szukajacy człowieka)” A.J. Heschela.

 BODEGARD Anders - LISTA NR 5; ur. 1944 r. w Sztokholmie, szwedzki slawista i tłumacz literatury polskiej i francuskiej na język szwedzki, który przełożył m.in. teksty Witolda Gombrowicza, Ryszarda Kapuścińskiego, Zbigniewa Herberta, Czesława Miłosza i Wisławy Szymborskiej. Do Polski Bodegard przyjechał na początku września 1981 r. jakolektor języka szwedzkiego na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po 13 grudnia wyjechał. Do Polski wrócił w lutym 1982 r. Organizował pomoc dla prześladowanych. Uhonorowany został nagrodą polskiego PEN Clubu i Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP za propagowanie literatury polskiej. Laureat II edycji nagrody Transatlantyk.

BODNAR Adam - LISTA NR 7,8 i 11; doktor, prawnik, współpracownik, adiunkt Instytutu Nauk Prawno-Administracyjnych UW, koordynator Programu Spraw Precedensowych w zażydzonej Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. „Helsińska Fundacja Praw Człowieka razem ze stowarzyszeniem Otwarta Rzeczpospolita chce położyć kres tej bezkarności. W procesie, który chcą wytoczyć Leszkowi Bublowi, pominą bezskutecznych prokuratorów i złożą zbiorowy pozew cywilny. - „Cała idea pozwu cywilnego o ochronę dóbr osobistych polega na tym, że skoro prawo karne nie działa, obywatele chcą sobie sami pomóc. Być może w drodze procesu o ochronę dóbr osobistych odstraszymy pana Bubla od publikowania antysemickich świństw w sposób skuteczniejszy niż niejedna prokuratura” - mówi Adam Bodnar z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

BODZIŃSKA Anna - LISTA NR 13; siostra ze zgromadzenia Notre Dame de Sion w Krakowie. Także nauczycielka.

BOGAATIN Dawid - oszust i gangster. „Na początku lat 90. właścicielem Pierwszego Komercyjnego Banku w Lublinie był niejaki David Bogatin, poszukiwany przez amerykański wymiar sprawiedliwości za przekręty. Po jego ekstradycji bank został przejęty przez Narodowy Bank Polski, który przez następne lata realizował w nim kosztowny program naprawczy. W 1997 r. na czele rady nadzorczej PKBL stał wiceprezes NBP Jerzy Stopyra, a prezesem zarządu banku był Jan Rejent, mający pełną akceptację Hanny Gronkiewicz-Waltz. Wykonanie przez komornika opiewającego na ponad 67 mln zł tytułu egzekucyjnego wystawionego przez BIG Bank oznaczało ostateczny upadek Komercyjnego. Gdyby do tego doszło, mogły na jaw wyjść pikantne szczegóły transakcji wierzytelnościami służby zdrowia, które prasa nazywała aferą sprzętową( www.trybuna.com.pl). Jeszcze lepszym ekspertem od spraw naftowych mógłby zostać założyciel Pierwszego Komercyjnego Banku w Lublinie David Bogatin, który po zatrzymaniu przez UOP w 1992 r. powędrował prosto do więzienia w Otisville w USA. Trafił tam za gigantyczne defraudacje w handlu paliwem, których dopuścił się wspólnie z mafią rosyjską i włoską w Nowym Jorku. Bogatin jest dla komisji atrakcyjny jeszcze z innego względu, bowiem zna dobrze byłego ministra skarbu Wiesława Kaczmarka, który był dyrektorem stołecznego przedstawicielstwa jego banku. Pewnie Bogatin już zakończył odsiadkę i dałby się skusić na sentymentalną podróż śladami dawnych interesów (Money.pl).

BOGACKA Hanna - LISTA NR 4; Absolwentka psychologii na UAM. Doktor psychologii, psychoterapeutka, psycholog kliniczny, niezależny doradca ds. zarządzania ludźmi, koordynator wolontariuszy pracujących w szpitalu przy ul. Banacha w Warszawie oraz w Szkole Wyższej Psychologi Społecznej w Warszawie, pracownik Kliniki Medycznej Luxmed założyła i prowadzi Ośrodek Psychoterapeutyczny „Spero” w Warszawie. W Pracowni HUMANI prowadzi konsultacje.

BOGACZYK Włodzimierz - redaktor naczelny poznańskiej redakcji „Gazety Wyborczej”.

BOGAJEWICZ Jerzy (YUREK BOGAYEVICZ ) - reżyser, scenarzysta, aktor i producent filmowy, podpisujący się najczęściej jako Yurek Bogayevicz (także wersja nazwiska: Bogayewicz, Bogajevich), urodził się w 1948 roku w Poznaniu. Na początku lat 70. ukończył studia na Wydziale Aktorskim Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Pracę zawodową rozpoczął jako aktor teatrów warszawskich. W roku 1974 wyjechał z kraju. Za granicą debiutował jako reżyser spektakli teatralnych, współpracował z teatrami w Kanadzie i USA. Aby być dostrzeżonym w USA posłużył się klasyczną metodą nakręcenia filmu antypolskiego „BOŻE SKRAWKI”. To film, w którym reżyser powrócił w pewnym sensie do Polski, do czasów okupacji niemieckiej w Polsce. Zdjęcia realizowano w polskich plenerach, znaczna część spośród międzynarodowej obsady aktorskiej to Polacy i także ekipa techniczna. Pierwszoplanowymi bohaterami filmu jest kilkoro dzieci, w których świat wkracza z całą brutalnością wojna. Jest wśród nich, przechowywany przez rodzinę polskich chłopów żydowski chłopiec, Romek, który musi wejść w skórę katolika, by ocalić życie.

BOGLAR Krystyna - LISTA NR 3; (ur. 17 grudnia 1931 w Krakowie) prozaik, poetka, autorka utworów dla dzieci, scenarzystka TV. Ukończyła filologię orientalną (historię sztuki islamu) na UJ w Krakowie. Wieloletni redaktor w wydawnictwie „Nasza Księgarnia”, sekretarz polskiej sekcji IBBY. Debiutowała w 1966 na łamach prasy dla dzieci i młodzieży. W latach 1964-1971 współpracowniczka PR i TV. Jej powieści „Nie głaskać kota pod włos” i „Każdy pies ma dwa końce” stanowiły adaptację do serialu i filmu „Rodzina Leśniewskich”. 1981 - nagroda Prezesa Rady Ministrów.

BOGUCKA Maria - LISTA NR 2. Urodziła się 1 czerwca 1929 roku w Warszawie. Skończyła historię na UW. Prof. Dr hab., kieruje Zakładem Dziejów Nowożytnych w Instytucie Historii PAN. Od 1958 do 1978 była naczelnym redaktorem miesięcznika „Mówią Wieki”. Jej autorstwa jest ok. 1000 publikacji. W 1979 roku została redaktorem naczelnym „Acta Poloniae Historica”.

BOGUCKA Marta - LISTA NR 5; mgr mbriolog (?).

BOGUCKA Teresa LISTA NR 3 i 11; współzałożycielka Komitetu Obrony Robotników w 1976 roku, publicystka, członek Komitetu Helsińskiego w Polsce. Członek Rady Języka Polskiego PAN. Nagroda Kisiela 2004 nagrodzona za „analizę postkomunistycznej mentalności”. Jak stwierdził jeden z członków kapituły, publicystyka Boguckiej bardzo dobrze pokazuje, że Polacy wprawdzie wyszli z komunizmu, ale komunizm nie wyszedł z Polaków. Absolwentka socjologii na Uniwersytecie Łódzkim. Była aresztowana za udział w wydarzeniach marca 1968 r. Współpracowała z Komitetem Obrony Robotników. Od 1989 r. jest publicystką „Gazety Wyborczej”. Jej ostatnią książkę „Triumfujące profanum - telewizja po przełomie 1989 r.” Jacek Fedorowicz ocenił jako najlepszą książkę o telewizji. „Jest dziennikarką, która ma od Boga dany dar zatrzymywania widzenia na przeciwieństwach i sprzecznościach naszego społecznego świata. Widzi powierzchnię i to, co kryje się pod powierzchnią” - napisał o niej nieżyjący już ks. prof. Józef Tischner.

Bogucka-Skowrońska Anna - urodzona w 1942 r. w Radomiu. Ukończyła prawo na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, następnie rozpoczęła praktykę adwokacką w Słupsku. Od 1980 r. należała do „Solidarności, była doradcą Zarządu Regionu Słupskiego. W latach 80. była obrońcą w wielu procesach politycznych. Od 1988 r. należy do Klubu Inteligencji Katolickiej w Słupsku, działa też w Fundacji Praw Człowieka. W latach 1989-93 była senatorem z ramienia Unii Demokratycznej. W 1997 r. ponownie zasiadła w Senacie jako reprezentantka Unii Wolności. W 1997 przewodniczyła składowi sędziowskiemu Trybunału Stanu, który uniewinnił większość oskarżonych w aferze alkoholowej, m.in. Cz. Kiszczaka.

BOGUCKI Mateusz - LISTA NR 10; dr nauk historycznych, archeolog. Pracownik naukowy Instytutu Archeologii i Etnologii PAN.

BOGUCKI Ryszard - razem z Niemczykiem zlikwidował gangstera z Pruszkowa Kolikowskiego ps. „Pershing”. „Objawienie śląskiego „biznesu” z lat 90., a po deportacji z Meksyku, najpilniej strzeżony więzień „Trzeciej RP” („Grabarze polskiej nadziei”, H. Pająk, str. 245).

BOGUSŁAWSKI Konstanty - (właściwe nazwisko: Izenberg) (1891-1948) publicysta, dziennikarz. Urodził się 23 lutego 1891 r. w Szczuczynie, syn Jakuba, urzędnika. Ukończył szkołę handlową w Będzinie. Aresztowany za udział w wiecu komunistycznym (1907). Należał do koła handlowców SDKPiL (1916-1918) i Związku Zawodowego Pracowników Handlowych i Biurowych w Łodzi. Współpracował z warszawską „Gazetą Polską” i łódzkimi gazetami: „Głosem Polskim” i „Ilustrowaną Republiką”. Podczas okupacji hitlerowskiej pracował do sierpnia 1942 r. w archiwum Rady Żydowskiej w getcie warszawskim, później ukrywał się na wsi w okolicach Warszawy, w 1944 r. przedostał się do Lublina. Od stycznia 1945 r. pracował w redakcji „Głosu Ludu” wydawanego w Łodzi. W 1946 r. został sekretarzem łódzkiego „Głosu Robotniczego”, następnie redaktorem naczelnym „Expressu Ilustrowanego”. Był członkiem Zarządu Głównego Związku Zawodowego Dziennikarzy Polskich i wiceprezesem oddziału łódzkiego. Zmarł 14 III 1948 r. w Łodzi.

BOHDZIEWICZ Anna Beata - LISTA NR 2. Urodzona w 1950 w Łodzi. Fotograf, publicysta i kurator wystaw. Studia na kierunku etnografia na Uniwersytecie Warszawskim (dyplom 1974). W latach 1974-80 realizowała filmy dokumentalne i fabularne jako drugi reżyser (m.in. z Filipem Bajonem, Krzysztofem Kieślowskim i Krzysztofem Zanussim). W latach 80. związana była ze środowiskiem żydolewackiej tzw. opozycji demokratycznej, które później powołało do życia „Gazetę Wyborczą”. „Na samym początku istnienia TM w mieszkaniu jej mamy na Wiejskiej spotykała się redakcja Tygodnika Mazowsze (Helena, Joasia Szczęsna, Ania Bikont). Ania naświetlała diapozytywy TM - najczęściej cztery komplety i sama je roznosiła - na Bonifraterską, Uniwersytet i w miejsca, których dzisiaj nie pamięta. Była pomysłodawczynią i wykonawczynią ilustrowanych dodatków do TM. Wyszły dodatki ze zdjęciami z okazji wizyty Papieża, zadymy 1-szo majowej, po złapaniu Bujaka i może jeszcze jakieś (gazeta.pl). Od lat 90. była reportażystką wielu pism, m.in.: „Tygodnika Powszechnego”, „Gazety Wyborczej”, „The Independent”, „Zeszytów Literackich”, a także internetowego pisma poświęconego fotografii „Fototapeta” oraz „Kontekstów”. Organizuje wystawy fotograficzne. Członek ZPAF i Stowarzyszenia Filmowców Polskich.

BOHDZIEWICZ Antoni - reżyser m.in. powstałej w 1957r. pierwszej kinowej wersji „Zemsty”, w której debiutowała Beata Tyszkiewicz.

BOHDZIEWICZ Izabela - prokurator Prokuratury Rejonowej, delegowana do Prokuratury Okręgowej w Białymstoku, w celu prowadzenia śledztwa przeciwko 6 członkom Polskiej Partii Narodowej. W 2006/07 roku, wykonując odgórne polecenia, dopuściła się fałszowania protokołu zeznań. Zlecała szykany ze strony ABW, badania psychiatryczne i neurologiczne wobec Leszka Bubla. Zarządzała rewizje ABW w jego mieszkaniu, redakcji tygodnika „Tylko Polska”, oraz biurze Polskiej Partii Narodowej. Odpowiada za sianie nienawiści do polskiej narodowej opozycji. Podpisała się pod aktem oskarżenia m.in. przeciwko Leszkowi Bublowi za rzekome sianie nienawiści na tle różnic narodowościowych.

BOHR Niels - brał udział w stworzeniu bomby atomowej („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 14).

BOHUSZEWICZ Hanna - LISTA NR 15; mgr, nauczycielka języka polskiego i bibliotekarka Zespołu Szkół im. Stanisława Staszica w Połczynie Zdroju.

BOJARSKA Anna - LISTA NR 6; pisarka polska mieszkająca głównie w Paryżu. Jest autorką powieści (m.in. „Lakier”, „Ja”, „List otwarty do królowej Wiktorii”), książek eseistyczno-biograficznych („Biedny Oscar”, „Pięć śmierci”), krytycznoliterackich („Madonna pekaesów, czyli wyznania czytelnika-samicy”), pisanej razem z Marią Bojarską autobiografii Siostry B., sztuk teatralnych (jak „Meeting albo „Lekcja polskiego”, której prapremierę reżyserował Andrzej Wajda), a także scenariuszy telewizyjnych. Zwraca uwagę awangardowymi strojami, biżuterią, kolorem paznokci, oraz felietonami dla luksusowego magazynu kobiecego.

BOJARSKA Katarzyna - LISTA NR 10; Szkoła Nauk Społecznych IFiS PAN. Zaliczyła II OGÓLNOPOLSKĄ KONFERENCJĘ JUDAISTYCZNĄ MŁODYCH NAUKOWCÓW Warszawa, 17-19 maja 2007 z referatem „Refleksja nad Zagładą w kontekście psychoanalizy - myśl Dominica LaCapry”. Katarzyna Bojarska, absolwentka anglistyki i kulturoznawstwa Uniwersytetu Warszawskiego, studentka SNS PAN, publikowała m.in. w „Tekstach Drugich”, „Literaturze na świecie”, „Tyglu Kultury”. Zainteresowania badawcze: reprezentacja historii dwudziestowiecznej w literaturze i sztuce. Tekst „Komiksem w historię” omawia na wybranych przykładach komiksów polskich i zagranicznych artystyczne sposoby reprezentacji wydarzeń historycznych, w tym przede wszystkim Holocaustu. Autorka umieszcza medium komiksowe w kontekście napięcia między kulturą wysoką i niską oraz w kontekście stosowności medium w odniesieniu do powagi „opowieści historycznej”. Wśród analizowanych autorów znaleźli się między innymi: Art Spiegelman, Joe Kubert, Krzysztof Gawronkiewicz i Krystian Rosenberg, Jason Lutes, a także Joe Sacco czy Frederik Peeters. Tekst zarysowuje pewne charakterystyczne tropy i wskazuje na różnorodność oraz wagę podejmowanych przez rysowników i scenarzystów zagadnień historycznych i współczesnych (Rocznik naukowy Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN).

BOJARSKI Max - urodził się 28 maja 1978 roku w Warszawie, jako syn znanej pisarki i działacza niemieckiego podziemia. Od 1990 roku głęboko zainteresowany filozofią i sprawami społecznymi. W wyniku postępującej krystalizacji tych zainteresowań w 1998 rozpoczyna współpracę z Jerzym Prokopiukiem, w 1999 zostaje sekretarzem redakcji pisma „Gnosis”, w 2000 uczestniczy w reaktywacji klubu Gnosis i w 2002 zostaje jego wiceprezesem. W latach 1996-2001 członek Amnesty International - uczestniczy aktywnie w działaniach na rzecz powołania Międzynarodowego Trybunału Karnego. Wychodzi z organizacji ze względu na jej upolitycznienie - w kontekście wojny w Afganistanie. W latach 1998-2004 studiuje teologię katolicką. Od 2004 rozpoczął prace przygotowawcze w związku z doktoratem pt. „Metafizyczne fundamenty Praw Człowieka”, na Wydziale Nauk Politycznych UW. Pod koniec 2003 wchodzi do grupy „Otwarci” (www.otwarci.ngov.pl) - zrzeszającej przedstawicieli organizacji działających na rzecz wolności światopoglądowej. Przygotowuje między innymi wraz z A. Dominiczakiem i Sz. Niemcem List Otwarty do uczestników konferencji międzyrządowej odbywającej się w dniach 12-14 grudnia 2003 w Brukseli, postulujący odrzucenie Invocatio Dei w Preambule Konstytucji Unii Europejskiej. Pod listem podpisało się kilkadziesiąt organizacji i odbił się szerokim echem. Od maja 2004 jest koordynatorem grupy „Otwarci”. Od 2002 roku jest współwłaścicielem doMu wYdawniczego tCHu (www.tchu.com.pl) (źródło: Gnosis).

BOJKO Bogdan - (ur. 10 lutego 1959 w Nowej Soli) przedsiębiorca, poseł na Sejm RP V kadencji z listy Platformy Obywatelskiej.

BOJKO Jakub - 1857-1943, działacz ruchu ludowego, pisarz, współzałożyciel SL, prezes PSL, wicemarszałek sejmu, wicemarszałek senatu.

BOJKO Jakub - 1857-1943, działacz ruchu ludowego, pisarz, współzałożyciel SL, prezes PSL, wicemarszałek sejmu, wicemarszałek senatu.

BOJKO Roman - mjr, urodzony 6.6.1906 r. w Glinianach woj. tarnopolskie. W 1927 r. ukończył Wyższą Szkołę Handlową. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu im. Jana Kazimierza (1932 r.). Po wejściu Rosjan w 1939 r. szybko awansował z robotnika na brygadzistę i prowadził rachunkowość. Od kwietnia 1944 r. w Ludowym Wojsku Polskim w aparacie politycznym. W 1948 r. zmienił imię i nazwisko. Od maja 1949 r. w wojskowym wymiarze sprawiedliwości na stanowiskach: sędziego w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Lublinie, szefa Wojskowego Sądu Rejonowego w Białymstoku, szefa Wojskowego Sądu Rejonowego w Gdańsku, sędziego Wydziału I Najwyższego Sądu Wojskowego. Po zwolnieniu z wojska (1951 r.) pracował w Biurze Prawnym Kancelarii Cywilnej Prezydenta, a następnie w biurze Rady Państwa. Sędzia Bojko był w składzie sądu, który m.in. skazał: Bolesława Szymaczek (Sr643), Michała Bierzyńskiego (Sr229/48), Stanisława Tatara + 8-miu (Sr6/51). Specjalizował się w tropieniu i skazywaniu nastawionej patriotycznie młodzieży szkolnej. Z wyrafinowanym sadyzmem stawiał ich w jednym szeregu z pospolitymi kryminalistami np. (Sr450/48) organizacja „Związek Mścicieli Polski” z Gdańska.

BOJM Brucha - komunistka, ur. 1914, krawcowa, aresztowana za kolportaż druków komunistycznych (1932).

BOJM Fiszel - kupiec, zam. Krysińskiego, w latach 30. płacił ponad 100 zł rocznej składki na gminę żydowską, jeden z kilkusdziesięciu najbogatszych zamościan - Żydów.

BOKIEWICZ Jan - grafik, projektuje książki, typografię, reklamy, logotypy, plakaty. Od 1961 współpraca z wydawcami książek (”Czytelnik”, „PIW”, „Iskry”); 1982-1990 z wydawnictwami drugiego obiegu poza cenzurą (”Nowa”, „Pokolenie”, „Krąg”, „Kultura Niezależna”, redaktor pisma „Wybór”). Laureat konkursu (1. nagroda) na plakat 50-LECIE POWSTANIA W GETCIE WARSZAWSKIM 1943-1993. Mieszka i projektuje w Warszawie.

BOKSER Symcha - s. Abrama, ur. 1914, subiekt sklepowy, aresztowany 28 wrze?nia 1934 r. za wznoszenie okrzyków antypaństwowych (1934).

BOKUN JAN JAKUB - klarnecista i dyrygent, urodzony 9 marca 1974 we Wrocławiu. W 2001 ukończył studia dyrygenckie na University of Southern California w Los Angeles, gdzie opiekowali się nim Larry Livingston i John Barnett. W tym samym roku, jako stypendysta American Academy of Conducting w Aspen, kształcił się u Davida Zinmana, Jormy Panuli oraz Davida Robertsona. od 2001 prowadzi klasę klarnetu we wrocławskiej Akademii Muzycznej. Od 2001 prowadzi klasę klarnetu we wrocławskiej Akademii Muzycznej.

BOKUN Jan Jakub - klarnecista i dyrygent, urodzony 9 marca 1974 we Wrocławiu. Studiował grę na klarnecie w klasie Mieczysława Stachury w Akademii Muzycznej we Wrocławiu oraz pod kierunkiem Guy Dangaina w Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris. W 2001 ukończył studia dyrygenckie na University of Southern California w Los Angeles, gdzie opiekowali się nim Larry Livingston i John Barnett. W tym samym roku, jako stypendysta American Academy of Conducting w Aspen, kształcił się u Davida Zinmana, Jormy Panuli oraz Davida Robertsona. Od 2001 prowadzi klasę klarnetu we wrocławskiej Akademii Muzycznej. Prowadził również lekcje mistrzowskie m.in. w Konserwatorium w Sofii oraz w Królewskim Konserwatorium w Brukselii. źródło: www.polmic.pl grudzień 2005

BOKUS Barbara - LISTA NR 11; ur. w 1953, prof. dr hab. psycholog, kierownik Katedry Psychologii Poznawczej UW, Kolegium Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycznych UW. Profesor zwyczajny UW (2006). Autorkalicznych publikacji, m.in.: „Tworzenie opowiadań przez dzieci. O linii i polu narracji” (”Children building stories. Narrative line and narrative field”) Kielce, Energeia.

BOLECKA ANNA - urodziła się w 1951 w Warszawie, absolwentka polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Pisarka, historyk literatury. W roku 2000 otrzymała Nagrodę Polskiego PEN Clubu za rok 1999 za twórczość prozatorską.Napisała m.in. powieść „BIAŁY KAMIEŃ”, której akcja toczy się gdzieś na wschodzie Polski we wsi zamieszkanej przez ludność mieszaną, Polaków, Ukraińców, Żydów. „KOCHANY FRANZ” to zbiór wyimaginowanej korespondencji między tytułowym bohaterem (pod imieniem Franz kryje się pisarz Franz Kafka, choć nazwisko nigdy nie pada) a jego przyjaciółmi. Bohater książki jest Żydem mieszkającym w czeskiej Pradze i piszącym po niemiecku.

BOLECKI Włodzimierz - LISTA NR 3 i 5; prof. dr hab., ur. 13.04.1952 (Warszawa). „Teoretyk i historyk literatury, krytyk literacki, profesor w Instytucie Badań Literackich PAN. Autor wielu książek, ostatnio wydał Ciemna miłość. Szkice o twórczości Gustawa Herlinga-Grudzińskiego. Autor scenariuszy filmowych, m.in. do filmu telewizyjnego Nowa Fala. Poezja pokolenia 68 Katarzyny Suchcickiej i do Ostatniego dzwonka Magdaleny Łazarkiewicz”. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 15), kierownik pracowni Poetyki Historycznej. Członek PEN Clubu i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Wyróżniony m.in. Nagrodą im. Fundacji Kościelskich (Genewa, 1989).

BOLESKI Andrzej - A. Baumfeld - 1877, historyk literatury na UJ.

BOLGERT Nathalie - członek zarządu Fundacji Batorego. Pracownik Polsko-Amerykańskiego Funduszu Pożyczkowego Inicjatyw Obywatelskich udzielającego pożyczek organizacjom pozarządowym, współtwórczyni i do 1995 roku pracownik Banku BISE; inicjatorka i działaczka wielu polskich organizacji pozarządowych, między innymi Banków Żywności.

BOLKOWIAK Alef - Alef Gutman - dowódca żydowskiego oddziału partyzanckiego AL, były kierownik Wydziału Personalnego Komendy Głównej MO. Kolaborant sowiecki (1939-41). Odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa (1978-92).

BOLLY Monika - absolwentka Wydziału Aktorskiego PWST im. L. Solskiego w Krakowie Filia we Wrocławiu (1991). Różyczka „Pierścień i róża” W. M. Thackeraya, 1993, reż. J. Szurmiej. Becky Thatcher „Przygody Tomka Sawyera” M. Twaina, 1995, reż. J. Szurmiej. Ona „Improwizacja Wrocławska” T. Różewicza, 1996, reż. A. Wajda, realizacja TV. Role w filmach i serialach m.in. Marcowe migdały”, „Zabić na końcu”, „Tak Tak”, „Dziecko szczęścia”, „Aby do świtu”, „Zawrócony”, „Prowokator”, „Lata i dni”, „Wow”, „Zespół Adwokacki”, „Życie jak poker”, „Na dobre i na złe”, „Samo Życie”. Odznaka Zasłużony Działacz Kultury 2004.

BOMBA Jacek - LISTA NR 3; prof. dr hab. medycyny urodził się w 1941 roku w Skawinie koło Krakowa. Od początku kariery naukowej jest związany ze swą uczelnią macierzystą - krakowską Akademią Medyczną (obecnie Collegium Medicum UJ).

BONDARYK KRZYSZTOF - Od 16 stycznia 2008 r., szef ABW. W ostatnich kilku latach pracował w firmach Zygmunta Solorza i był z tym biznesmenem blisko związany. Wiceminister spraw wewnętrznych w rządzie Jerzego Buzka. Brat szefa ABW zamieszany w aferę przemytniczą. Dziennik „Rzeczpospolita 28.02.2008 r. napisał, że „sprawa do złudzenia przypomina słynną aferę „Żelazo z czasów PRL. Złoto było przemycane z Belgii na Białoruś i do Obwodu Kaliningradzkiego za pośrednictwem spółki Sandra, której współwłaścicielem był brat obecnego szefa ABW Krzysztofa Bondaryka. Konieczne było wsparcie w służbach. Zdaniem informatorów „Rzeczpospolitej operacja taka nie byłaby możliwa bez wsparcia służb specjalnych. W połowie lat 90., gdy szmuglowano złoto, Krzysztof Bondaryk stał na czele białostockiego Urzędu Ochrony Państwa. Operacja przemytników trwałaby dłużej, gdyby nie to, że pojawienie się tak gigantycznych ilości złota zachwiało rynkiem tego kruszcu w Obwodzie Kaliningradzkim. Rosyjskie służby specjalne kanałami dyplomatycznymi poprosiły polskie organa ścigania o pomoc prawną i dostarczenie informacji na temat firmy Sandra. Zapytanie trafiło na biurko bliskiego współpracownika Krzysztofa Bondaryka, nadinspektora policji Andrzeja Bruzgi. „Pismom nie nadano biegu. Wyszło to na jaw przy okazji wewnętrznej kontroli - powiedział „Rzeczpospolitej były komendant policji w Białymstoku Jan Kulesz. Z tego powodu przeciwko Bruzdze w Olsztynie toczy się sprawa karna o niedopełnienie obowiązków.

BONI Michał, Jakub Bauer - LISTA NR 3, 7i 11; ur. 10 czerwca 1954 r. w Poznaniu, polityk, kulturoznawca, były działacz Kongresu Liberalno-Demokratycznego, później Unii Wolności. Od marca 1983 r. do 12 września 1989 r. był redaktorem naczelnym tygodnika „Wola”. Jeden z szefów MKK - podziemnej struktury „S” grupującej kilkadziesiąt warszawskich zakładów pracy. MKK także drukowała i kolportowała TM - jako pismo RKW Mazowsze. Wspomina: „Drukowaliśmy głównie tygodnik Wola, na drugim miejscu Tygodnik Mazowsze, potem też KOS-a. Pod koniec takżeCDN - Głos Wolnego Robotnika i PWA. Nakładów dokładnie nie pamiętam, w 1983 r. to mogło być ok. 5 tysięcy egzemplarzy TM, a Woli- w najlepszym okresie drukowaliśmy 10-12 tysięcy. W latach 1983-84 kierowali drukiem i kolportażem członkowie prezydium MKK, Marek Latos z Huty Warszawa i Rysiek Satel. Marek zajmował się drukiem do 1987, kiedy wyjechał z Polski, Rysiek - do końca. Drukarzem awaryjnym był Marek Jarosiński, student geologii, ale w pewnym okresie odpowiadał też za kolportaż. Tak samo, jak pod koniec Jacek Hugo Bader”. Od 1986 r. działał w Duszpasterstwie Ludzi Pracy. Od 1987 r. w redakcji pisma „Praca”. Organizował spotkania samorządowe w kościele na Karolkowej i w Klubie Inteligencji Katolickiej. Od 1983/84 do końca istnienia pisma współpracował z „Kulturą Niezależną”, a w latach 1988-89 z „CDN - Głos Wolnego Robotnika”. W roku 1991 pełnił funkcję ministra pracy i polityki socjalnej w rządzie Jana Krzysztofa Bieleckiego. W latach 1997-2001 był szefem gabinetu politycznego ministra pracy i polityki socjalnej Longina Komołowskiego w rządzie Jerzego Buzka. W pierwszej kadencji Sejmu (1991-1993) był posłem z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego. Obecnie członek Rady Programowej Forum Liberalnego, w 2007 współtwórca programu Platformy Obywatelskiej. W latach 1995-97 był dyrektorem Instytutu Spraw Publicznych, utworzonego przez Fundację Batorego. Należy też do Klubu „Europa”, kierowanego przez B. Geremka. Michał Boni, ur. 10 czerwca 1954 r. w Poznaniu, polityk, kulturoznawca, były działacz Kongresu Liberalno-Demokratycznego, później Unii Wolności.

BONIECKI Jerzy - polonofob, dywersant, uciekinier z getta, współpracownik antykatolickiej, żydolewackiej paryskiej „Kultury i działacz Amnesty International. Był zamieszkałym w Australii biznesmenem, poetą i koncesjonowanym „działaczem polonijnym.

BONIECKI-FREDRO Adam - LISTA NR 13; ksiądz urodzony w 1934 r. w Warszawie. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Warszawie i we Włocławku oraz filozofię w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i w Instytucie Katolickim w Paryżu. Uciekinier z getta, współpracownik antykatolickiej, żydolewackiej „Kultury” i działacz „Amnesty International”. W 1960 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1960-61 był katechetą w Grudziądzu. W 1964 r. związał się z redakcją żydomasońskiego „Tygodnika Powszechnego”. W latach 1979-91 był redaktorem polskiego wydania watykańskiego dziennika „L’Osservatore Romano”. W latach 1991-93 był asystentem kościelnym „Tygodnika Powszechnego” i spowiednikiem J. Turowicza. Od 1993 r. jest przełożonym generalnym Zgromadzenia Księży Marianów w Rzymie. Objął stanowisko redaktora naczelnego „TP”, zgodnie z ostatnią wolą Turowicza. „13 maja 2001 r. tenże ks. Boniecki, już jakoredaktor naczelny Tygodnika, zaatakował przeora paulinów (dziś już generała zakonu) ojca Izydora Matuszewskiego, za nadanie Orderu Jasnogórskiego prezesowi KPA Edwardowi Moskalowi, zarzucając paulinom, że poszli jakoby drogą antyewangeliczną. (...) W atakach na niektórych niewygodnych dla TP duchownych redaktorzy krakowskiego tygodnika bez żenady uciekali się do kłamstw, tak jak to zrobił obecny redaktor naczelny TP ks. Adam Boniecki, kłamliwie występując przeciwko ks. Stanisławowi Małkowskiemu. Ksiądz Boniecki przytoczył w Tygodniku Powszechnym z 28 listopada 1999 r. rzekomą rozmowę ks. Jerzego Popiełuszki z ks. Małkowskim, w której ks. Popiełuszko stanowczo radził ks. Małkowskiemu, by na przyszłość w mniej ostrym stylu walczył z przerywaniem ciąży. Ksiądz Małkowski zarzucił dzisiejszemu naczelnemu TP ordynarne kłamstwo, stwierdzając, że tego typu rozmowy nigdy nie było, a z ks. Jerzym codo spraw zasadniczych byliśmy całkowicie zgodni (por. Magis amica veritas, Ks. Małkowski prostuje kłamstwaTygodnika Powszechnego o księdzu Jerzym Popiełuszce (...). Szczególną tolerancję Tygodnika Powszechnego wobec ludzi nader odległych od chrześcijaństwa wyrażało głośne, a szczere wyznanie Jerzego Turowicza z 5 listopada 1995 roku: Głosowałem na Jacka Kuronia. A więc redaktor naczelny tygodnika mieniącego się katolickim głosował w wyborach prezydenckich na ateistę, niejednokrotnie występującego przeciw wartościom chrześcijańskim i polskim tradycjom patriotycznym (m.in. byłego „czerwonego” pogromcę tradycyjnego harcerstwa). Człowieka, który w 1989 roku udzielił absolutnego poparcia atakującemu oświęcimskie karmelitanki rabinowi A. Weissowi (por. J.R. Nowak - portret Kuronia pt. Trzeźwy inaczej w książce Czarny leksykon, Warszawa 1998 r., s. 111-113). Człowieka, o którym słynny krakowski artysta fotografik Adam Bujak, znany m.in. ze wspaniałej fotograficznej dokumentacji pontyfikatu Jana Pawła II, mówił w wywiadzie udzielonym krakowskiemu tygodnikowi Dziś i jutro (z 17 maja 1995 r.): Są fotografie, które ścinają człowieka z nóg, bo świadczą o czymś niedopuszczalnym. Proszę sobie wyobrazić, zasiadam w jury Ogólnopolskiego Konkursu na Fotografię Prasową. Otwieram kopertę i cóż widzimy. Towarzysz Kuroń - pijany, z białkami wywróconymi do góry, z rozpiętymi spodniami (...). Czy Polacy chcą mieć takiego prezydenta? (...). Polacy, jak się okazało, w ogromnej większości nie chcieli takiego prezydenta, ale to kuroniowe rozpicie najwyraźniej nie przeszkadzało katolickiemu moraliście - Turowiczowi i redakcji Tygodnika Powszechnego, na czele z jego luminarzami od Turowicza po ks. Bonieckiego - prof. Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 2002-11-23. Ksiądz Boniecki jest klasycznym przedstawicielem ludzi rekrutujących się z tzw. grupy ludzi poprawnych politycznie. Jest typowym politykiem, a chyba w znacznie mniejszym stopniu księdzem. Jednostronność Jego ocen powoduje, że stał się od dawna pupilem mediów, które w znakomitej większości służą wyżej wymienionej grupie. „Tygodnik Powszechny” jest tubą „Gazety Wyborczej”. Do nich należy grupa księży (m.in. ks. Sowa) i biskupów (Życiński, Pieronek, Gocławski), którzy uważają, że mają monopol na rację. Nie ma w ich działaniach znamion języka Ewangelii.

BONNER Helena - żona Sacharowa. Podobnie jak jej mąż była żydomasońskim agentem wpływu we władzach KPZR.

BONOWICZ Wojciech - LISTA NR 15; jest poetą, dziennikarzem, publicystą, redaktor wydawnictwa Znak. Autor m.in. „Pełnego morza”, wydawnictwo: Biuro Literackie, 2006.

BORDZIŁOWSKI Jerzy - generał broni. Urodził się 16 listopada 1900 w Ostrowi Mazowieckiej. Zmarł 5 kwietnia 1983 w Moskwie. 1 września 1919 wstąpił do Armii Czerwonej i został wcielony do 422. Pułku Piechoty. W składzie tego pułku walczył po stronie radzieckiej w wojnie polsko-bolszewickiej, został wtedy wzięty do niewoli, z której zbiegł po dwóch miesiącach i ponownie wrócił na front. We wrześniu 1920 roku wstąpił do Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjno-Saperskiej w Kijowie, którą ukończył w 1922 W grudniu 1935 objął stanowisko pomocnika szefa wojsk inżynieryjno-saperskich Nadmorskiego Okręgu Wojskowego na Dalekim Wschodzie i funkcję tę pełnił do 22 czerwca 1941. Po napaści Niemiec na ZSRR mianowany początkowo pomocnikiem, a następnie szefem wojsk inżynieryjno-saperskich 21. Armii, która walczyła na Froncie Południowo-Zachodnim. 24 września 1944 został skierowany do służby w Wojsku Polskim, gdzie objął stanowisko szefa wojsk inżynieryjno-saperskich 1 Armii Wojska Polskiego, którą pełnił do 15 lutego 1945. Następnie został szefem wojsk inżynieryjno-saperskich Wojska Polskiego. Na tym stanowisku pełnił służbę do 1 września 1951. W latach 1952-1954 studiował na Wyższym Kursie Akademickim przy Akademii im. Klimenta Woroszyłowa. Po powrocie ze studiów do Polski 23 marca 1954 został szefem Sztabu Generalnego WP i jednocześnie wiceministrem obrony narodowej (do 6 lutego 1965). Wydał rozkaz krwawego stłumienia protestów ludności w czasie wydarzeń Poznańskiego Czerwca 56. W lutym 1965 został głównym inspektorem szkolenia i jednocześnie pierwszym zastępcą ministra obrony narodowej. Funkcje te pełnił do marca 1968, gdy w wyniku antyżydowskiej czystki zakończył służbę w Wojsku Polskim, wyjeżdżając do ZSRR. W latach 1951-1953 - przewodniczący Sekcji Piłki Nożnej Głównego Komitetu Kultury Fizycznej - organu funkcjonującego czasowo w latach 1951-1956 w miejsce Polskiego Związku Piłki Nożnej. W latach 1954-1968 - członek PZPR, a w latach 1957-1968 - poseł na Sejm.

BOREJSZA Jerzy - 1905- 52, działacz komunistyczny, organizator prasy i wydawnictw po 1945 r.

BOREJSZA Jerzy - Goldberg Benjamin - 1905-52, ojciec Jerzego-Witolda; działacz komunistyczny, organizator prasy i wydawnictw po 1945 r. Dyrektor wydawnictwa „Czytelnik”. Brat Józefa Różańskiego. Przodkowie posługiwali się nazwiskami Goldberg i Borejsza, starając się w ten sposób chronić synów przed branką do carskiej armii - każdy z dwóch synów nosił inne nazwisko. W XIX w. żył Aron Goldberg ożeniony z Fejgą, z którą miał pięcioro synów: Beniamina, Israela, Abrahama, Lejba i Menachema oraz córkę Sarę (zmarła w dzieciństwie). Beniamin wyemigrował do USA, Israel i Abraham wyjechali do Warszawy, a Lejb - do Rosji, gdzie związał się z komunistami. Najmłodszy Menachem najpierw zamieszkał u starszych braci w Warszawie, a potem wyjechał do USA, gdzie jako żydowski literat o nazwisku Borejsza zdobył uznanie krytyki. Beniamin Goldberg w 1918 roku wstąpił w szeregi Haszomer Hacair („Młodzi Skauci”) - jedynej zarejestrowanej żydowskiej organizacji skautowej. Po dwóch latach wystąpił z organizacji. W 1924 zapisał się do Wolnego Harcerstwa - lewicowego odłamu ZHP. Na III zjeździe Wolnego Harcerstwa był sekretarzem zjazdu, na którym przemianowano organizację w Związek Pionierów. Na obrady wkroczyła policja, a ojciec Beniamina wysłał go do Francji „dla poratowania zdrowia”. Po powrocie do kraju w 1927 został powołany do Wojska Polskiego, po półtora roku ukończył służbę w stopniu starszego strzelca i w 1929 wstąpił do Komunistycznej Partii Polski (KPP) zajmując się agitacją i propagandą, za co był z przerwami więziony w latach 1933-1935. Publikował w legalnie ukazującej się prasie „Sygnałach”, „Wiadomościach Literackich”, „Czarno na białem”. Kiedy w 1938 Prezydium Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej podjęło uchwałę o rozwiązaniu KPP, Borejsza zaangażował się w zakładanie Klubów Demokratycznych. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 i klęsce wrześniowej przedostał się do Lwowa, wcielonego przez ZSRR, gdzie został dyrektorem Ossolineum oraz redaktorem polskich podręczników szkolnych. 19 września 1940 został uroczyście przyjęty do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej, w latach 1942-1943 walczył jako ochotnik w Armii Czerwonej. W 1943 współorganizował Związek Patriotów Polskich i 1 Dywizję Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. W 1 Armii Wojska Polskiego dosłużył się stopnia majora. Publikował w piśmie ZPP „Nowe Widnokręgi” i redagował tygodnik „Wolna Polska” (1943-44). Od 1944 należał do Polskiej Partii Robotniczej (PPR), później PZPR, a od 1945 był posłem do Krajowej Rady Narodowej. Zorganizował i redagował naczelny organ PKWN, jakim była gazeta codzienna: „Rzeczpospolita”. Założył w 1944 tygodnik „Odrodzenie”. Utworzył Spółdzielnię Wydawniczą „Czytelnik”. W styczniu 1949 uległ ciężkiemu wypadkowi samochodowemu, co na dłuższy czas wyłączyło go z aktywności politycznej. Nadzorca polskiej nauki i kultury, stworzył klimat, w którym największe szanse awansu mieli internacjonaliści pochodzenia żydowskiego. Leszek Prorok, pisarz i eseista, więzień stalinizmu w „Dzienniku 1949-1984”, Kraków 1998, pisze: „(...) No i wreszcie najważniejszy zadatek kariery: być Żydem lub wplecionym w żydowskie koligacje(...)”. W latach 1944-1945 naczelny redaktor „Rzeczpospolitej”, a w latach 1947-1950 „Odrodzenia”. Stary agent NKWD, został z sowieckiego nadania dyrektorem Ossolineum we Lwowie po aneksji wschodnich kresów Rzeczypospolitej przez ZSRR. Aleksander Wat w książce „Mój wiek” wspominał: „Borejsza spowodował swoimi donosami uwięzienie szeregu polskich profesorów. (...) Zdobył dominujące wpływy w prasie. Wpływy tym silniejsze, że korzystał z cichego, a wszechmocnego poparcia brata, osławionego dyrektora departamentu śledczego Józefa Różańskiego (Goldberga). Maria Dąbrowska przyznawała Borejszy wielką zręczność i dynamizm, ale dobrze dostrzegała jego prawdziwe długofalowe cele. Pisała, że: „Stworzył olbrzymią machinę, maszynę wydawniczo-prasowo-księgarsko-czytelniczą z rozmachem niemal amerykańskim. Ale intencją całej tej działalności jest wyraźne i powolne sowietyzowanie i rusyfikowanie polskiej kultury”. Pierwszy komunistyczny cenzor w Polsce.

BOREJSZA Jerzy, Witold Goldberg - syn Jerzego, urodzony w 1935 r. w Warszawie. Jest profesorem historii w Instytucie Historii PAN. Pochodzi z rodziny znanych żydowskich komunistów Goldbergów. Jego ojcem był Jerzy Borejsza, czołowy stalinizator polskiej kultury, a stryjem Józef Różański, osławiony kat ubecki. Dzięki takiemu pochodzeniu ukończył on historię na Uniwersytecie Moskiewskim i w latach 1957-64 oraz od 1975 r. pracuje w Instytucie Historii PAN. W latach 1964-75 był adiunktem i wykładowcą w Instytucie Historii Uniwersytetu Warszawskiego. W okresie PRL wyjeżdżał na liczne staże naukowe, m.in. do paryskiej Sorbony, do Włoch, Strasburga, Monachium, Bonn i Berlina Zachodniego. Zajmuje się historią Polski XIX wieku oraz najnowszymi dziejami Włoch, zwłaszcza włoskiego faszyzmu. Jest autorem licznych publikacji, zwłaszcza na łamach „Gazety Wyborczej”, w których ze szczególną nienawiścią atakuje polski nacjonalizm, nazywając go „faszyzmem”. Wirtualna Polska z dn. 06.25.2007: „Mianowany w 1990 r. na dyrektora Stacji Naukowej PAN w Paryżu (przebywał tam w latach 1990-1995) (...). Powie ktoś, że Jerzy W. Borejsza junior nie może odpowiadać za winy swego ojca, stalinowskiego dyktatora prasy i wydawnictw, czy stryja - J. Różańskiego - kata Polaków. Na pewno nie musi za to odpowiadać, ale w nowym systemie powstałym po upadku komunizmu powinien zachować przynajmniej minimum przyzwoitości w ocenie przeszłości. Jak jednak ocenić to, że on - naukowiec, historyk, pochodzący z rodziny, która tak ciężko zhańbiła się działaniami przeciwko Polsce, konsekwentnie próbuje wybielać komunistyczną przeszłość. Zamiast poparcia rozrachunku z tym wszystkim, co było najwstrętniejsze w komunistycznych zbrodniach, J. W. Borejsza junior należy do historyków szczególnie zaangażowanych w pomniejszaniu tamtych zbrodni (...). Syn targowiczanina i bratanek kata Polaków jakoś nie dostrzega, że „rodacy działający w Kominternie” byli po prostu zdrajcami Polski, podobnie jak jego ojciec i stryj (...). Wybielający komunizm prof. J. W. Borejsza z tym większą werwą jest gotów do oskarżania innych o rzekome skłonności faszystowskie. Otóż właśnie on był autorem ekspertyzy na temat „WC Kwadransa” Wojciecha Cejrowskiego w procesie Cejrowskiego przeciwko Dziatłowieckiemu w Warszawie w 1996 roku. Chodziło o nazwanie przez Dziatłowickiego programu Cejrowskiego „programem faszystowskim”. „Ekspert” Borejsza w sposób skrajnie tendencyjny uznał, że „WC Kwadrans” mógł się kojarzyć z ideologią faszystowską”. Jego żoną jest Maria de Rosset Borejsza. Geremek będąc ministrem spraw zagranicznych zrobił ją wicedyrektorem swego sekretariatu. Wcześniej była ona jego osobistą sekretarką. Wszechwładni w MSZ geremkowcy niejednokrotnie wysyłali po 1989 r. na świetnie płatne posady zagraniczne za niby „naszego rządu” dzieci najbardziej nawet skompromitowanych komunistycznych targowiczan. By przypomnieć choćby mianowanego w 1990 r. na dyrektora Stacji Naukowej PAN w Paryżu (przebywał tam w latach 1990-1995) Jerzego W. Borejszę, syna najbardziej osławionego stalinowskiego propagandysty w Polsce Jerzego Borejszy (Goldberga) i zarazem bratanka jednego z najokrutniejszych ubeckich katów Józefa Różańskiego. Ojciec historyka Jerzego W. Borejszy - stary agent NKWD Jerzy Borejsza (senior), „wsławił się” swoimi donosami już w okupowanym przez Sowietów Lwowie po 17 września 1939 roku. Donosom zawdzięczał swój awans na dyrektora wydawnictwa Ossolineum, w którym przeprowadził bezwzględną komunistyczną czystkę. Wspominał o tym pisarz Aleksander Wat w „Moim wieku”, stwierdzając, że: „Borejsza objął Ossolineum i trochę profesorów wysłał do mamra. Między innymi naczelnego dyrektora Ossolineum Lewaka”. Po aresztowaniu „dzięki” J. Borejszy profesor Lewak zaginął bez wieści. Borejsza - według informacji utrwalonej w tzw. taśmach Ważyka - podobno przyczynił się również do aresztowania poety W. Broniewskiego przez Sowietów w 1940 roku. Aleksander Wat wspominał również o zeznaniach Borejszy wymierzonych przeciwko niemu, mówiąc, że: „Były one takie, że powinni mnie byli od razu rozstrzelać według swoich enkawudowskich kryteriów”. W 1944 r. Borejsza został pierwszym cenzorem w tzw. Polsce Ludowej. Później, korzystając ze wsparcia swego okrutnego brata Józefa Różańskiego (Goldberga), dyrektora Departamentu Śledczego w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, sowietyzował całą polską prasę i wydawnictwa. Jakże wymowne pod tym względem były oskarżycielskie zapiski na temat roli Borejszy zawarte w „Dziennikach” Marii Dąbrowskiej czy we wspomnieniach Moniki Żeromskiej, córki słynnego pisarza. Stryj historyka Jerzego W. Borejszy Józef Różański (Goldberg), również stary agent NKWD, „zapisał się” w historii jako jeden z największych katów Polaków po 1944 roku. Mniej znane są jego wcześniejsze „dokonania”. A przede wszystkim to, że był on funkcjonariuszem oddziału NKWD do spraw polskich we Lwowie od 1939 r. do 2 czerwca 1941 roku. Miał do czynienia z polskimi jeńcami z Katynia i Starobielska. Powojenna działalność Różańskiego jako dyrektora X departamentu (śledczego) w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego była już nieraz szerzej opisywana (odsyłam tu m.in. do mojego tomiku „Zbrodnie UB”, Warszawa 2001, s. 9-11). 
Wybielacz komunistycznych zbrodni 
Powie ktoś, że Jerzy W. Borejsza junior nie może odpowiadać za winy swego ojca, stalinowskiego dyktatora prasy i wydawnictw, czy stryja - J. Różańskiego - kata Polaków. Na pewno nie musi za to odpowiadać, ale w nowym systemie powstałym po upadku komunizmu powinien zachować przynajmniej minimum przyzwoitości w ocenie przeszłości. Jak jednak ocenić to, że on - naukowiec, historyk, pochodzący z rodziny, która tak ciężko zhańbiła się działaniami przeciwko Polsce, konsekwentnie próbuje wybielać komunistyczną przeszłość. Zamiast poparcia rozrachunku z tym wszystkim, co było najwstrętniejsze w komunistycznych zbrodniach, J. W. Borejsza junior należy do historyków szczególnie zaangażowanych w pomniejszaniu tamtych zbrodni. Ostro skrytykował go za to współautor słynnej „Czarnej księgi komunizmu” Stephen Courtois. Już 2 stycznia 1988 r. w wywiadzie dla „Polityki” pt. „Czas przeszły niedokonany...”J. W. Borejsza próbował pomniejszać komunistyczne zbrodnie i tłumaczyć na swój sposób rozmiary sowieckiego terroru, akcentując: „Trzeba pamiętać o wiekowych tradycjach carskiego terroru (...) trzeba pamiętać, że bolszewicy byli niewielką elitarną partią złożoną z wielu światłych ludzi. (...) Wiedzieli, że jeśli im się nie powiedzie, to rzeczywiście nastąpi biały terror, który ich wszystkich zmiecie”. Trudno pojąć, jak naukowiec - profesor wyższej uczelni - mógł posunąć się do tak absurdalnych kłamstw! Bolszewicki terror dziesiątki, a nawet setki razy przewyższał rozmiary carskiego terroru. Najskrajniejszy czerwony terror rozwinął się w drugiej połowie lat 30., kiedy nie groził żaden biały terror. Wątpliwości budzi również to, czy przywódców bolszewickich (Lenina, Stalina, Trockiego i in.), popierających niezwykle krwawy terror, można uznać za światłych ludzi? Światli ludzie na ogół ginęli jako ofiary ich terroru. Znamienne było wystąpienie J. W. Borejszy podczas konferencji historyków „Polska - Rosja 1939-1989 - trudne dziedzictwo” w ambasadzie RP w Moskwie w 2003 roku. Występując z tej okazji na łamach „Gazety Wyborczej” (3 listopada 2003 r.), prof. J.W. Borejsza uskarżał się: „Zarzucono (...) np. badania nad dziejami polskiego socjalizmu w szerokim tego słowa znaczeniu (od XIX wieku), nie mówiąc już o tym, że Polska jest bodaj jedynym krajem, który nie podjął dotychczas w archiwach Moskwy badań nad dziejami tysięcy swoich rodaków działających w Kominternie, wymordowanych podczas wielkiej czystki przez Stalina, choć czynią to w odniesieniu do współobywateli historycy włoscy, francuscy, fińscy, węgierscy czy bułgarscy”. Trochę szokowało to ubolewanie nad zaniedbaniem w Polsce dziejów tysięcy naszych „rodaków działających w Kominternie”. Syn targowiczanina i bratanek kata Polaków jakoś nie dostrzega, że „rodacy działający w Kominternie” byli po prostu zdrajcami Polski, podobnie jak jego ojciec i stryj. Wybielający komunizm prof. J.W. Borejsza z tym większą werwą jest gotów do oskarżania innych o rzekome skłonności faszystowskie. Profesor J. W. Borejsza niejednokrotnie dowiódł już, że - podobnie jak Bourboni - niczego się nie nauczył z ciemnej historii swojego ojca i stryja. W najlepsze wybiela komunizm i wyrokuje jako swoisty ekspert nie tylko historii, ale i etyki wobec inaczej myślących od niego. Warto przy okazji dodać, że Bronisław Geremek po zostaniu ministrem spraw zagranicznych wicedyrektorem swego sekretariatu uczynił żonę J. W. Borejszy - Marię de Rosset Borejszę. Przedtem przez lata pełniła ona funkcję jego osobistej sekretarki. Tak to wszystko wciąż się zamyka w kręgach tych samych rodzin czy klanów. Aktualnie w 2007r. widnieje jako członek redakcji i Rady Programowej dwumiesięcznika „Polski Przegląd Dyplomatyczny” wydawanego przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych i finansowanego przez MSZ, czyli przez nas z naszych podatków. Ponadto ową Radę uzupełniają jeszcze inne koszerne głównie żydo-lewackie autorytety o których przeszłości wiele można dowiedzieć się z tego alfabetu. Jan Baszkiewicz, Krzysztof Bobiński, Włodzimierz Borodziej, Sławomir Dębski- redaktor naczelny, Adam Eberhardt, Jacek Foks, Mateusz Gniazdowski, Edward Haliżak, Jerzy Kłoczowski, Jerzy Koźmiński, Łukasz Kulesa, Jan Kułakowski, Roman Kuźniar, Piotr Łossowski, Andrzej Olechowski, Marek Pietraś, Adam Daniel Rotfeld, Eugeniusz Smolar, Rafał Tarnogórski - sekretarz redakcji, Mieczysław Tomala,prof. Jerzy Tomaszewski, Rafał Wiśniewski, Ernest Wyciszkiewicz, Paweł Zalewski, Aleksandra Zieleniec.

BOREJSZA Menachem - M. Goldberg - 1888-1949, poeta piszący w języku jidysz. Z opublikowanego 16.02.2007 Raportu WSI wynika, że w Ministerstwie Spraw Zagranicznych aż 108 pracowników było agentami tych służb, 32 było umieszczonych w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, w Centralach Handlu Zagranicznego 383 a w firmach polonijnych 25 (Raport WSI, s.11-17 ). Do tej pory, po 19 latach, na placówkach dyplomatycznych III Rzeczypospolitej wśród 172 ambasadorów, konsulów i radców 75% z nich reprezentują przemalowani na biało absolwenci szkół moskiewskich (http://www.msz.gov.pl).

BOREK Aleksandra - mgr Wydział Nauk Społecznych Uniwersytetu Wrocławskiego. Związała się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja - Hatikvah.

BOREK Stanisław - wicedyrektor Departamentu Europy MSZ. Z opublikowanego 16.02.2007 Raportu WSI wynika, że w Ministerstwie Spraw Zagranicznych aż 108 pracowników było agentami tych służb, 32 było umieszczonych w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, w Centralach Handlu Zagranicznego 383, a w firmach polonijnych 25 (Raport WSI, s.11-17 ). Do tej pory, po 19 latach, na placówkach dyplomatycznych III Rzeczypospolitej wśród 172 ambasadorów, konsulów i radców 75% z nich reprezentują przemalowani na biało absolwenci szkół moskiewskich (http://www.msz.gov.pl).

BORENSZTAJN Gitla - ur. 1910, skarbnik Brith Trumpeldor, syjonistaka rewizjonistka (1933).

BORENSZTEIN Leon - LISTA NR 16; San Francisco Art Institute. Syn MARIANA MOSHE BORENSZTEINA „dąbrowszczaka”.

BORG Bernard - przed wojną pracownik firm handlowych, od 1926 r. członek ZMK, od 1931 r. w KPP. Kilkakrotnie aresztowany; przed 1939 r. agent sowiecki. (1946-1949) Pracował w CSW „Solidarność”, następnie w polskim ruchu spółdzielczym. Członek ZG TSKŻ. Odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski (Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92).

BORKIEWICZ Agnieszka - LISTA NR 10; germanistka, organizatorka imprez kulturalych, austriackie forum kultury w Warszawie. Józefów.

BORKOWICZ Jacek - LISTA NR 5; ur. 25 października 1957 r. w Żyrardowie, historyk Kościoła, publicysta, absolwent Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. 1989-1991 redaktor działu zagranicznego „Gazety Wyborczej”. 1990-1991 korespondent tej gazety w Wilnie. 1990-1991 praca w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 1992 zaangażowany w inicjatywę Jerzego Giedroycia i Czesława Miłosza odzyskania wileńskiej Celi Konrada dla potrzeb kultury (wznowienie przedwojennych „Śród Literackich”). 1991-1993 praca w Ośrodku Studiów Wschodnich na stanowiskach kolejno: kierownika działu ekspertów, redaktora naczelnego biuletynu OSW, kierownika działu bałtyckiego. Od roku 1995 redaktor miesięcznika „Więź”. Publikuje na łamach „Tygodnika Powszechnego”. W latach 1994-1995 praca w Fundacji „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. Od roku 1995 redaktor miesięcznika „Więź”. Od roku 1997 członek Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. W swojej książce pt. „Powrót do Sowirogu” (Warszawa 1997) opowiada o przemijającym, fascynującym świecie małych narodów, plemion i wspólnot religijnych. Podstawowym wątkiem jest opis odwiecznej tęsknoty ludzi-podróżników, poszukujących swojej Ziemi Wolności. Od 1980 roku zaangażowany w drugoobiegowy ruch wydawniczy, od połowy lat osiemdziesiątych współpracownik prasy katolickiej („Tygodnik Powszechny”, „Przegląd Katolicki”, „Gość Niedzielny”, „Powściągliwość i Praca”), 1985-1990 redaktor podziemnego kwartalnika „Samostanowienie”, 1988-1991 twórca i kierownik drugoobiegowego „Biuletynu Agencji Wschodniej”.

 BORKOWICZ Leonard - wojewoda szczeciński, ambasador w Pradze czeskiej, prezes Centralnego Zarządu Kinematografii. Rzadki przykład żydowskiego komunisty życzliwie wspominanego w „Dziennikach” Marii Dąbrowskiej.

BORKOWSKA Agnieszka - LISTA NR 5; fotograf (?).

BORKOWSKA Grażyna - prof. dr hab.; historyk literatury od połowy XIX wieku po współczesność, teoria literatury: krytyka feministyczna. Instytut Badań Literackich PAN. Redaktor naczelna „Pamiętnika Literackiego”.

BORKOWSKA Karolina - „PLAYBOY”, „CKM”. Rozebrała się dla „Faktu” za 160 zł! Karolina Borkowska - miejsce urodzenia: Warszawa, Polska. Data urodzenia: 1983-03-23. Córka aktora Jacka Borkowskiego, który zdobył popularność m.in. rolą telewizyjną Piotra Rafalskiego w serialu TVP1 „Klan”. Uwielbia jazdę na nartach, tenis i śpiew. Wykształcenie: Studio Aktorskie 2005 (przy Państwowym Teatrze Żydowskim w Warszawie). Oczy: zielone. Wzrost: 166 cm. Karolina, znana głównie jako aktorka serialowa, związana jest z dziennikarzem z branży motoryzacyjnej Patrykiem Mikiciukiem. Poznali się jeszcze będąc nastolatkami, łączy ich uczucie i wspólna pasja - dziennikarstwo (kierunek studiów Karoliny).

BORKOWSKA-ARCIUCH Grażyna - LISTA NR 2, 5; prof. dr hab., kierownik Pracowni Literatury II połowy XIX wieku Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Redaktor naczelna „Pamiętnika Literackiego”, członek Rady Naukowej IBL PAN oraz Towarzystwa Literackiego im. Adama MickieWICZA.

BORKOWSKI Artur - żydo-lewacka Federacja Anarchistyczna, współtwórca składanek „muzyka przeciwko rasizmowi” oraz metal przeciwko rasizmowi (druga składanka piracka, bez uzgadniania z zespołami, poza ich wiedzą).

BORKOWSKI Ignacy - polonofob, komunista, agent sowiecki. Od 1933 członek Komunistycznej Partii Polski (KPP) w Mińsku Mazowieckim. Na polecenie partii w 1937 wyjechał do Hiszpanii, aby brać udział w wojnie domowej po stronie komunistów. Był żołnierzem w żydowsko-polskiej Brygadzie im. J. Dąbrowskiego; był wówczas także członkiem Hiszpańskiej Partii Komunistycznej. Po przegranej komunistów przebywał w obozach jenieckich we Francji, a w styczniu 1941 wyjechał do Związku Sowieckiego. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 został skierowany do Międzynarodowej Szkoły Partyjnej Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej w Kusznarenkowie. Jesienią 1943 został zrzucony w żydowskiej grupie Leona Kasmana na tereny polskie (Polesie, później Lubelszczyzna), aby dla Sowietów kontrolować działalność polskich grup komunistycznych i ich oddziałów zbrojnych. Oficjalnie był żołnierzem i później dowódcą I Brygady AL im. Ziemi Lubelskiej (od tej pory używał nazwiska Borkowski). Po objęciu władzy przez komunistów w Polsce (opartej na bagnetach sowieckich) był kolejno, w stopniu pułkownika komendantem wojewódzkim Milicji Obywatelskiej (MO) w Lublinie (do lutego 1945), w Łodzi (do 1946) i w Gdańsku (do 1948). Jednocześnie wchodził w skład egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego komunistycznej Polskiej Partii Robotniczej (PPR) w tych miastach. 1948-51 komendant MO m.st. Warszawy. 1951-57 inspektor główny Ochotniczej Rezerwy Milicji Obywatelskiej (ORMO) w Komendzie Głównej MO. 1957-61 szef oddziału kadr KG MO. Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

BORKOWSKI Jacek - LISTA NR 2. Aktor. W latach 1979-99 aktor Teatru Ateneum w Warszawie. Obecnie gościnnie występuje na deskach Teatru Syrena. Ojciec aktorki Karoliny Borkowskiej.

BORKOWSKI Maciej - Autor wielu publikacji. Magazyn Kultury Żydowskiej „Hatikvah. Od grudnia 2003 na stałe związał się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja - Hatikvah. Biografie opolskich Żydów. Nowa bóżnica. Opolskie lata sławnego rabina. Pod ortodoksyjną macewą. Rabin Salomon Cohn/.

BORKOWSKI-BIRENCWAJG Ignacy - polonofob, komunista, stalinowiec, UBek. Od 1920 związany z ruchem komunistycznym. Za działalność antypaństwową był aresztowany w 1921, 1922 i 1924. W 1925 skierowany został przez partię do Francji i tam wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej z której został wykluczony w 1937 za różnego rodzaju przekroczenia. Wojnę przeżył w obozach jenieckich (w 1940 był żołnierzem armii francuskiej). W grudniu 1946 przyjechał do Polski. 1948-53 pracownik organów bezpieczeństwa w Warszawie, skąd przeszedł do pracy w Ministerstwie Przemysłu Chemicznego. Od 1957 do 1968 redaktor w zespole programów dla zagranicy w Komitecie do Spraw Radiofonii „Polskie Radio w Warszawie.

BORNSTEINOWA Jadwiga - (ur. 8 grudnia 1877 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 1971 w Warszawie), zasłużona bibliotekarka polska. Pochodziła z rodziny inteligenckiej, była córką Jerzego Goldmana, dziennikarza, uczestnika powstania styczniowego, zesłanego na Ural oraz Emilii z Paprockich. Jej kuzynem był współpracownik Traugutta Henryk Wohl. W 1907 wyszła za mąż za Benedykta Bornsteina, późniejszego profesora filozofii w Wolnej Wszechnicy Polskiej (1915-1939) i na Uniwersytecie Łódzkim (od 1945), zmarłego w 1948.

BORNUS-SZCZYCIŃSKI Marcin - LISTA Nr 3; ur. 1951, jeden z pionierów wykonawstwa wokalnej muzyki barokowej w Polsce, założyciel zespołu Bornus Consort, specjalizującego się w polskiej polifonii przełomu XVI i XVII stulecia. Uczy śpiewu gregoriańskiego w seminarium dominikańskim w Krakowie, prowadzi Festiwal Pieśń Naszych Korzeni w Jarosławiu i projekt Siedem Tradycji w ramach Festiwalu Kraków 2000.

BORODAJ Dorota - LISTTA NR 14; asystentka na Uniwersytecie Powszechnym im. Jana Józefa Lipskiego w Teremiskach. Animator kultury, absolwentka Państwowego Pomaturalnego Studium Kształcenia Animatorów Kultury i Bibliotekarzy „SKIBA” we Wrocławiu, studentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Wrocławskim, odbyła praktykę przy organizacji Festiwalu Kina Amatorskiego i Niezależnego KAN; na Uniwersytecie Powszechnym prowadzi zajęcia praktyczne z animacji działań lokalnych, dyskusyjny klub filmowy oraz animację życia codziennego.

BORODZIEJ Włodzimierz - historyk, profesor w Instytucie Historycznym UW. Opublikował m.in.: „Terror i polityka niemiecka a polski ruch oporu w Generalnym Gubernatorstwie”, „Od Poczdamu do Szklarskiej Poręby. Polska w stosunkach międzynarodowych 1945-1947”; współredaktor (z Arturem Hajniczem) i współautor tomu „Kompleks wypędzenia”; współredaktor (z Hansem Lembergiem) i współautor trzytomowej edycji „Niemcy w Polsce 1945-1950. Wybór dokumentów” (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 14).

BORODZIEJ Włodzimierz prof. dr hab. - LISTA NR 2, 3; redaktor naczelny serii Polskie Dokumenty Dyplomatyczne, ur. 9 września 1956 r. w Warszawie; studia na germanistyce (1975-1978) i historii (1976-1979) na Uniwersytecie Warszawskim, prof. uniwersytecki (od 1996), wszystkie na Wydziale Historycznym UW, prorektor UW do spraw współpracy zagranicznej i promocji (1999-2002); doradca Szefa Kancelarii Sejmu (1991), dyrektor Biura Stosunków Międzyparlamentarnych w Kancelarii Sejmu (1991-1992), dyrektor generalny Analiz Sejmowych (1992-1994). Aktualnie w 2007r. widnieje jako członek redakcji i Rady Programowej dwumiesięcznika „Polski Przegląd Dyplomatyczny”, wydawanego przez Polski Instytut Spraw Międzynarodowych i finansowanego przez MSZ, czyli przez nas z naszych podatków. Ponadto ową Radę uzupełniają jeszcze inne koszerne głównie żydo-lewackie autorytety, o których przeszłości wiele można dowiedzieć się z tego alfabetu. Jan Baszkiewicz, Krzysztof Bobiński, Jerzy W. Borejsza, Sławomir Dębski- redaktor naczelny, Adam Eberhardt, Jacek Foks, Mateusz Gniazdowski, Edward Haliżak, Jerzy Kłoczowski, Jerzy Koźmiński, Łukasz Kulesa, Jan Kułakowski, Roman Kuźniar, Piotr Łossowski, Andrzej Olechowski, Marek Pietraś, Adam Daniel Rotfeld, Eugeniusz Smolar, Rafał Tarnogórski - sekretarz redakcji,Mieczysław Tomala, prof. Jerzy Tomaszewski, Rafał Wiśniewski, Ernest Wyciszkiewicz, Paweł Zalewski, Aleksandra Zieleniec.

BOROWICZ Aleksander - polonofob, doradca b. premiera marksisty M. Rakowskiego. Współzałożyciel i współwłaściciel Banku Inwestycji Gospodarczych - BIG.

BOROWICZ Michał - 1911-87, dz. społ., autor apelu o pojednanie polsko-żyd.

BOROWICZ Michał M. - 1911-87. Działacz społeczny, autor apelu o pojednanie polsko-żydowskie. Napisał „Organizowanie wściekłości” (zbiór esejów) wydane przez Wydawnictwo Ogólnopolskiej Ligi Do Walki Z Rasizmem.

BOROWSKA Małgorzata - LISTA NR 5; redaktor, Warszawa.

BOROWSKI Andrzej - profesor; kierownik Katedry Literatury Staropolskiej i Oświeceniowej Instytutu Polonistyki UJ.

BOROWSKI Karol - 1886-1968, reżyser, profesor PWST.

BOROWSKI Marek - Szymon Berman - LISTA NR 8, 10 i 11; urodzony w 1946 r. w Warszawie. Pochodzi z rodziny żydowskich komunistów Bermanów. Jego ojcem był Wiktor Borowski, (nazwisko zmienił z Berman na Borowski jesienią 1944 roku), wieloletni redaktor „Trybuny Ludu”, a stryjem Bronisław Berman, członek władz przedwojennej KPP. Uczęszczał do tzw. czerwonego liceum im. Gottwalda. Uczył się m.in. z Janem Lityńskim, Adamem Michnikiem, Heleną Łuczywo (Chaber), Wandą Rapaczyńską (Gruber), Magdą Umer (Humer). W 1962 roku z tego grona wyłoni się Klub Poszukiwaczy Sprzeczności. Borowski o Klubie: „Byliśmy młodymi komunistami, którzy chcieli budować prawdziwy socjalizm i dlatego atakowaliśmy status quo, porównując teorię z praktyką. Ci młodzi komuniści 6 lat później zorganizowali protesty studenckie, po których większość z nich trafiła do opozycji, przechodząc drogę od KOR-u do Unii Wolności. Ukończył handel zagraniczny w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, a następnie Podyplomowe Studium Finansów w SGPiS. W latach 1967-68 należał do PZPR, skąd został wyrzucony za udział w protestach studenckich w 1968 r. Ponownie wstąpił do partii w 1975 r. i był w niej aż do rozwiązania. W latach 1968-82 pracował w Domach Towarowych „Centrum”, od 1982 r. był wicedyrektorem i dyrektorem departamentu w Ministerstwie Rynku Wewnętrznego, a w latach 1989-91 wiceministrem tego resortu w rządzie T. Mazowieckiego, odpowiedzialnym za prywatyzację handlu i turystyki. Od 1990 r. jest członkiem władz, a od 1997 wiceprzewodniczącym Socjaldemokracji RP. W latach 1993-94 był wicepremierem i ministrem finansów w rządzie W. Pawlaka, ale podał się do dymisji po aferze ze sprzedażą Banku Śląskiego. W 1995 był szefem Urzędu Rady Ministrów w rządzie J. Oleksego. Od 1991 był posłem z ramienia SLD, a od 1996 był wicemarszałkiem Sejmu. Wraz z 30-osobową grupą działaczy i posłów Sojuszu Lewicy Demokratycznej (m. in. Izabella Sierakowska, Jolanta Banach, Andrzej Celiński) oraz Unii Pracy (m. in. Tomasz Nałęcz) niezadowolonych z działania rządu Leszka Millera i partii politycznych, 26 marca 2004 utworzył nową lewicową formację polityczną o nazwie Socjaldemokracja Polska. 1 maja 2005 wyraził chęć kandydowania w wyborach prezydenckich jako kandydat Socjaldemokracji Polskiej. Poparcia politycznego udzieliły mu partie Unia Pracy oraz Zieloni 2004 oraz od końca września Sojusz Lewicy Demokratycznej. Poparły go również Federacja Młodych Unii Pracy, Krajowe Forum Bezrobotnych i Stowarzyszenie „Młoda Socjaldemokracja”. Szefem sztabu wyborczego został Tomasz Nałęcz. Swój udział w wyborach Borowski zakończył w I turze. Mimo porażki w wyborach prezydenckich nie wycofał się z działalności politycznej. W dalszym ciągu stoi na czele funkcjonującej poza parlamentem SdPl, chociaż - patrząc na jego dokonania - na usta cisną się słowa: „Kończ Waść, wstydu oszczędź!!!”.

BOROWSKI Michał - (ur. 24 kwietnia 1950 w Warszawie), brat Marka Borowskiego, architekt, historyk sztuki. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej oraz Wydziale Historii Sztuki Uniwersytetu w Sztokholmie. Od 2003 do 2006 pełnił funkcję Naczelnego Architekta Miasta Stołecznego Warszawy. Najwięcej wątpliwości wzbudzała sprawa powiązań z belgijską firmą Ghelamco. Michał Borowski, jako naczelny architekt stolicy, wydał jej pozwolenie na budowę biurowca w centrum Warszawy, które było niezgodne z prawem. Niewiele później spółka córka Ghelamco kupiła od Borowskiego kamienicę przy ulicy Foksal 15. Zapłaciła za nią sumę dwa razy większą, niż ta, na którą wycenił budynek rok wcześniej sam Borowski. Z oświadczenia majątkowego Borowskiego za 2004 r. wynika, że jego majątek zwiększył się o ponad 6 mln zł. Składały się nań: 9,9 mln zł, 7,6 tys. euro oraz 7,8 tys. USD oszczędności, 110-metrowe mieszkanie o wartości 750 tys. zł i luksusowy samochód BMW X5 z 2004 r. (jego najtańsza wersja kosztuje w salonie 430 tys. zł). Spłacił też pół miliona dolarów kredytu. Oficjalnie zarobił w tym czasie 118 tys. 854 zł. Więcej nie mógł, bo urzędnikowi nie wolno dorabiać działalnością gospodarczą. W dniu 1 sierpnia 2007 r. w Tel-Avizyjnych Wiadomościach o godz 19.30 pokazano krótką wypowiedź Michała Borowskiego na temat problemów związanych z planowaną budową stadionu narodowego w Warszawie jako ...szefa politycznego ministra sportu!!! Czyli za premierowstwa Jarosława Kaczyńskiego, który powołał go na to stanowisko lub też stało się to za jego zgodą, znając realia doboru kadr obowiązujące w PiS. Tak właśnie rządzi Polską komunistyczna żydoprawica, cynicznie oszukująca Polaków patriotyczną propagandą!!! Czwartek, 30 sierpnia 2007 r. Michał Listkiewicz - prezes PZPN, sugerował w rozmowie z „Życiem Warszawy”, że jeśli stolica nie zdąży z budową Stadionu Narodowego, mecze mistrzostw Europy w piłce nożnej mogą zostać przeniesione do innego polskiego miasta. UEFA nie narzuca bowiem, że mecz otwarcia musi być rozegrany w stolicy i może się odbyć także w Gdańsku, Krakowie czy Wrocławiu. Wypowiedź Listkiewicza oburzyła Michała Borowskiego, który w Ministerstwie Sportu zajmuje się organizacją Euro 2012. „To niesłychanie zaskakująca i szokująca informacja, tym bardziej, że prezes Listkiewicz wie, na jakim etapie są przygotowania” - mówi Borowski i dodaje, że Poznań, Gdańsk oraz Wrocław też nie mają stadionów, więc wszystkie miasta mają równe szanse.

BOROWSKI PAWEŁ - malarz, reżyser filmów animowanych. Urodził się w 1973 w Warszawie. Ukończył z wyróżnieniem warszawską Akademię Sztuk Pięknych, kierunki: malarstwo i film animowany. Jako malarz miał kilka indywidualnych wystaw w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie oraz w warszawskiej „Zachęcie” (m.in. „Buy or Die. Supermarket”, „World To Cancel”). Ma stałą rubrykę w największym polskim dzienniku, „Gazecie Wyborczej”, gdzie co tydzień zamieszcza rysunkowe recenzje z premier filmowych.

 BOROWSKI PIOTR - aktor i reżyser teatralny. Twórca niezależnej warszawskiej sceny Studium Teatralne.

BOROWSKI WACŁAW - malarz, rysownik, grafik, scenograf, czołowy reprezentant nowego klasycyzmu lat 20. i 30. XX wieku. Urodzony w 1885 w Łodzi, zmarł tamże w 1954. Po wojnie zajmował się także projektowaniem banknotów dla Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych w Łodzi.

BOROWSKI Wiktor (właściwie Aron Berman) - (ur. 9 listopada 1905 w Warszawie, zm. 22 listopada 1976 w Warszawie) działacz komunistyczny i dziennikarz. W latach 1921-1926 był działaczem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Od 1925 do 1929 należał do Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. W latach 1925-1927 był redaktorem naczelnym „Głosu Robotniczego”. Od 1926 należał do Komunistycznej Partii Polski. W czasach II Rzeczypospolitej trzykrotnie skazywany na więzienie za działalność wymierzoną w interesy Polski. Zaszedł bardzo wysoko w strukturach KPP - stał się członkiem sekretariatu jej władz. Został nawet pracownikiem przedstawicielstwa KPP przy Komitecie Wykonawczym Międzynarodówki Komunistycznej w Moskwie. Można więc powiedzieć, że stał się prawdziwą szychą wśród agentury sowieckiej na Polskę. Po wojnie ojciec Borowskiego należał do najgorszych stalinizatorów polskiej prasy jako redaktor naczelny „Życia Warszawy”, a od 1951 r. zastępca redaktora naczelnego głównego dziennika komunistycznego - „Trybuny Ludu”. W latach 1933-1939 przebywał w więzieniu. Po klęsce wrześniowej przebywał w Związku Radzieckim, gdzie w 1943 rozpoczął działalność w Związku Patriotów Polskich. Od 1944 był oficerem politycznym w 1. Armii Wojska Polskiego i redaktorem Biuletynu Praskiego. W latach 1944-1951 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Życia Warszawy”. Od 1951 do 1967 pracował jako zastępca redaktora naczelnego w „Trybunie Ludu”. W latach 1945-1964 należał do władz Związku Zawodowego Dziennikarzy, a następnie Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Jego synem jest Marek Borowski, były marszałek Sejmu, założyciel i aktualny przewodniczący Socjaldemokracji Polskiej.

 BOROWSKI Włodzimierz - należy do grona artystów, których droga twórcza odbija większość przemian, którym podlegała awangardowa sztuka polska od połowy lat 50. po schyłek lat 70. Urodził się w roku 1930 w Kurowie na Lubelszczyźnie.

BORTKIEWICZ Paweł - Ks. prof. UAM. Prowadził dyskusję panelową na hucpie pt. VII DZIEŃ DIALOGU CHRZEŚCIJAŃSKO-ŻYDOWSKIEGO SYMPOZJUM „STANIECIE SIĘ BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM” 15 STYCZNIA 2004 r.w Poznaniu.

BORTNOWSKA Halina- LISTA NR 2, 11, 13 i 15; polonofob, teolog, publicystka, członek Komitetu Helsińskiego w Polsce. Redaktor katolewackiego miesięcznika „Znak”. Członek „Otwartej Rzeczpospolitej” (oficjalnie) „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii”, powstałego w 1999 r., agentury Mosadu w Polsce. 15.02.2007-15.09.2007 wramach Kampanii Rady Europy „All different - all equal” (”Każdy inny - wszyscy równi”) Stowarzyszenie Młodych Dziennikarzy ”Polis” oraz Grupa Wirydarz Przeciwko Antysemityzmowi i Ksenofobii organizują konkurs, trwający od 15 lutego do 15 września, którego animatorką jest Halina Bortnowska.

BORTNOWSKA-DĄBROWSKA Halina - LISTA NR 16; publicystka, działacz społeczny, przewodnicząca katolickiego ruchu „Wirydarz”, Warszawa.

BORUCKA Anna - LISTA NR 11; psycholog, pracownik Pracowni Profilaktyki Młodzieżowej „Pro-M”, Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie. Prowadzi badania dotyczące patologii wśród dzieci i młodzieży. Współautorka książki „Picie alkoholu przez młodzież z mokotowskich szkół średnich w latach 1984-2000”.

Borusewicz Bogdan - polonofob, historyk, koncesjonowany „opozycjonista, członek UW, marszałek VI kadencji Senatu RP. Członek antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowskiej Fundacji im. Stefana Batorego, w której jest członkiem jej Rady. Jeden z oskarżycieli w procesie ks. prałata Henryka Jankowskiego. Urodzony w 1949 r. w Lidzbarku Warmińskim. Ukończył historię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Za udział w wydarzeniach marcowych 1968 skazany na trzy lata więzienia. W latach 1976-81 był członkiem Komitetu Obrony Robotników. W 1978 r. współorganizował Komitet Założycielski Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża. W sierpniu 1980 r. był członkiem prezydium Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Stoczni Gdańskiej. W latach 1980-93 zasiadał w legalnych i podziemnych władzach „Solidarności, był przewodniczącym Regionu Gdańskiego, a od 1991 r. wiceprzewodniczącym Komisji Krajowej związku. Od 1991 r. był posłem, najpierw z ramienia „S, a następnie Unii Demokratycznej i Unii Wolności. W 1996 r. był wiceszefem specjalnej komisji sejmowej ds. zbadania tzw. sprawy Oleksego. Od 1997 r. był wiceministrem spraw wewnętrznych i administracji. „List otwarty USOPAŁ do premiera Jarosława Kaczyńskiego z dn. 7 lutego 2007 r.: „Oto Marszałek Senatu RP, B. Borusewicz, rozdaje państwowe pieniądze na tworzenie i podtrzymywanie przy życiu nowych organizacji polonijnych, tzw. kulturalnych, które są jaczejką wszystkiego, co antypolskie, żydowskie i komunistyczne. W Buenos Aires przeznaczono setki tysięcy dolarów dla agentów postkomuny w celu niszczenia organizacji polskich, katolickich i patriotycznych w Argentynie, gdzie w takiej działalności celują w tym momencie pp. Stachnik, Kozłowski, Wesołowski, Łuciw i wielu innych (...). Chcemy również zwrócić uwagę, że Pan Marszałek Senatu Borusewicz nie ma rozeznania w tym, co dzieje się w Buenos Aires, czy Kurytybie. Na przykład to on wyznaczył pana Szybisza na członka Rady Konsultacyjnej przy Senacie RP jako pełniącego funkcję prezesa Związku Polaków w Argentynie, ale nie sprawdził, że w tym czasie Szybisz prezesem tego związku już nie był....

BORUSEWICZ Halina - dziennikarka.

BORUTA Kamila - Teatr im. Stefana Żeromskiego Kielce. Teatr Żydowski Warszawa. Teatr Rampa w Warszawie. IV FESTIWAL KULTURY ŻYDOWSKIEJ WARSZAWA SINGERA.

BORYS Andżelika - (ur. 14 października 1973) działaczka polonijna na Białorusi, bezprawnie wybrana przewodniczącą Związku Polaków na Białorusi. Urodziła się w Grodnie w ówczesnej Białoruskiej SRR. Ukończyła szkołę średnią w grodzieńskiej wiosce Podlipki, a następnie technikum pedagogiczne w Zamościu oraz studia pedagogiczne i psychologiczne w Białymstoku. Po studiach powróciła na Białoruś, by wykładać język polski w polskiej szkole w Grodnie i we wsi Odelsk. Od 1995 została członkiem Związku Polaków na Białorusi (ZPB) i w 1998 została przewodniczącą wydziału edukacji. Na szóstym zjeździe ZPB w marcu 2005 została wybrana niezgodnie ze statutem przewodniczącą Związku, zastępując na tym stanowisku Tadeusza Kruczkowskiego. Dlatego też 12 maja Ministerstwo Sprawiedliwości Białorusi unieważniło zjazd. Ma także obywatelstwo USA. Nieskrywanie realizuje politykę odłączenia Białorusi od wpływów Rosji. Jej działalność na Białorusi - wspierana przez kolejne antyrosyjskie rządy w Polsce - szkodzi interesom białoruskiej poloni. Dr Marek Głogoczowski napisał na blogu: „skąd się wzięła ta Andżelika Borys, 32-letnia nauczycielka? W liczącej obecnie sto tysięcy mieszkańców Lidzie biwakowaliśmy gościnnie w eleganckim Domu Polskim, wybudowanym dziesięć lat temu za pieniądze III RP. Od liczącej 72 lata kierowniczki tego Domu, pani Izabeli Tyrkin, dowiedzieliśmy się kolejnych interesujących szczegółów wojny polsko-polskiej, jaka została stoczona w roku ubiegłym przez działaczy Związku Polaków Białorusi, przy bardzo aktywnym wsparciu strony zwycięsko-przegranej przez władze III RP. Zarówno pani Czajka z Mińska jak i pani Tyrkin z Lidy pytały się nas, skąd się wzięła ta Andżelika Borys, 32-letnia nauczycielka, którą starsze od niej średnio dwa razy gremium działaczy ZPB, w marcu ubiegłego roku w Grodnie, uczyniło swoją przełożoną? (Pani Izabela była obecna na tym specyficznym walnym zebraniu, ale z niego wyszła, gdy zobaczyła co się święci.) Kierowniczka Domu w Lidzie opowiadała nam, że już od momentu, kiedy Borys została członkiem Zarządu ZPB, to robiła wszystko, aby sabotować pracę prezesa tej organizacji, ponoć bardzo utalentowanego dra Kruczkowskiego z Uniwersytetu Grodzieńskiego, pełniącego także funkcję Sekretarza Stowarzyszenia Europejskich Organizacji Polonijnych z siedzibą w Warszawie. Przypomniałem zatem pani Izabeli (czytała ona bowiem mój artykuł wGłosie znad Niemna rok temu), że grupa dywersyjna pani Borys została przeszkolona do wykonania swej misji w Polsce, także i w Zakopanem, w czasie stażu w redakcji powiązanego z Gazetą Wyborczą, Tygodnika Podhalańskiego. Poinformowałem ją ponadto, że we wrześniu ubiegłego roku byłem w Krakowie, w Pałacu Decjusza, na otwartym dla publiczności sympozjum Non Violent Revolutions, gdzie wypowiadali się, głównie zresztą po angielsku, młodzi organizatorzy niedawnych kolorowych rewolucji w Serbii, w Gruzji i na Ukrainie. I choć operujący tylko językiem angielskim, dostojny wiekiem moderator tego sympozjum zapewniał publiczność, że i na Białorusi kolorowa rewolucja się uda, to obecni na sali młodzi Białorusini byli bardzo sceptyczni odnośnie sukcesu demokracji w ich kraju. Pani Izabela nam opowiedziała, że w ramach sankcji za brak poparcia dla commandante Borys, Konsulat Polski (czyżby naprawdę polski?) w Grodnie otrzymał nakaz odmawiania wiz wjazdowych do naszego (czyżby naprawdę naszego?) kraju wszystkim, zazwyczaj starszym już wiekiem działaczom ZPB. Tym właśnie działaczom, dzięki których staraniom i zazwyczaj społecznej pracy, Polacy na Białorusi po 1990 roku tak sprawnie się zorganizowali i wyposażyli w liczne tam Domy Polskie. Około 50 tych działaczy otrzymuje z Konsulatu RP od zeszłego roku odpowiedź, że ich obecność w Polsce mogłaby okazać się być niebezpieczną dla państwa.

BORYS-DAMIĘCKA Barbara - reżyser, dyrektor teatru „Syrena” w Warszawie.

Borysiuk Bolesław - LISTA NR 12; (ur. 1 maja 1948 w Jałowcu) poseł na Sejm RP V kadencji (od 2005). Wybrany z okręgu lubelskiego liczbą 8 256 głosów. Należy do partii Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej. Ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim z tytułem magistra. Działał w Zrzeszeniu Studentów Polskich. W latach 80. przez kilka miesięcy wicenaczelny tygodnika „Rzeczywistość (organu „twardogłowej frakcji PZPR). Doktorat, dotyczący ruchu oporu na północy Lubelszczyzny zdobył eksternistycznie w Wyższej Szkole Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym PZPR. Do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej należał od 1971 r. Jego syn Tomasz jest dziennikarzem, od 2006 członkiem Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (z rekomendacji Samoobrony). Ma też drugiego, młodszego syna Piotra. Jest niekiedy wymieniany przez środki masowego przekazu jako osoba powiązana z nieprawidłowościami w przemyśle zbrojeniowym. Sam Borysiuk temu zaprzecza. Borysiuk wymieniany jest także jako jeden z doradców spółki Art-B. Prokuratura bada, czy w roku 2001 wyłudził stopień oficerski. W czasie rządów koalicji PiS-LPR-SOMOOBRONA, media oskarżały go o ingerowanie w konkursy na stanowiska wicedyrektorów oddziałów KRUS w celu zatrudnienia działaczy Samoobrony.

BORYSOWICZ Abram - funkcjonariusz komisariatu NKWD w Mińsku. Brał bezpośredni udział w mordzie katyńskim jako jeden z jego kierowników.

BORZYMIŃSKA Zofia - LISTA NR 2; doktor, dział Naukowy, Żydowski Instytut Historyczny. Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 1998) - Wpływ szkoły rabinów na przemiany kulturowe Żydów warszawskich w drugiej połowie XIX i XX wieku.

BORZYMSKA Zofia - „Dzieje Żydów w Polsce XIX wiek. Wybór tekstów źródłowych”, Warszawa 1994.

BOSAK Henryk - (ur. 1931) pułkownik, oficer wywiadu. W 1951 słuchacz Szkoły Oficerskiej w Legionowie, od 1953 oficer Departamentu VII (wywiad) Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Następnie od grudnia 1954 oficer Departamentu I Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego, od 1956 Departamentu I Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W tym samym czasie zastępca naczelnika wydziału oraz naczelnik wydziału. Rezydent wywiadu w Rabacie, Paryżu, Genewie, Belgradzie i Budapeszcie. Na emeryturze od sierpnia 1990. Napisał 6 książek o wywiadzie: „Werbownik” ( (I-wyd - 1992), „Oficer centrali”, „Rezydenci i agentki” (2004), „Wnuk generała”, „Wywiadowcza wiza”, „Rezydent z Genewy”.

BOSAKOWSKI Ryszard - LISTA NR 13; OP, ksiądz dominikanin, przewodniczący Komisji i Koordynator Rodziny Dominikańskiej. Duszpasterz akademicki. Związany z „Więzią”.

BOSSAK Jerzy - właściwie Jerzy Szelubski (ur. 31 lipca 1910 w Rostowie nad Donem, zm. 23 maja 1989 w Warszawie) reżyser filmów dokumentalnych, pedagog, dziennikarz. Ukończył prawo i filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Przed wojną w Lwowie, redagował między innymi dział filmowy w piśmie „Sygnały”, współpracował z pismem „Dziennik Popularny”, w 1928 r. był współzałożycielem Stowarzyszenia Miłośników Filmu Artystycznego „Start”. W czasie wojny od 1943 roku uczestniczył w tworzeniu „Czołówki Filmowej” Wojska Polskiego, towarzysząc jako filmowiec przemarszowi armii polskiej aż do Berlina. Po wojnie był profesorem PWST w Łodzi. W latach 1944-1948 pełnił funkcję redaktora Polskiej Kroniki Filmowej, współpracował z Wytwórnią Filmową „Czołówka”, a później był kierownikiem artystycznym Wytwórni Filmów Dokumentalnych.

BOTWIN Naftali - polonofob, komunista, zbrodniarz, agent sowiecki, terrorysta, terminator szewski. W 1922 wstąpił do żydowskiej organizacji Cukunft związanej z Bundem. W 1923 przeszedł do Komunistycznego Związku Młodzieży, a w 1925 został członkiem Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy we Lwowie. Agent sowieckiego GPU. Po aresztowaniu komunistów W. Hibnera, W. Kniewskiego i H. Rutkowskiego po krwawej walce ulicznej w Warszawie 18 VII 1925, wykonał 27 VII 1925 wyrok partii na agencie Polskiej Policji J. Cechnowskim, który rozpracował terrorystyczną agenturę sowiecką w Polsce, zasadniczo przyczyniając się do wykrycia komunistycznej grupy Bagińskiego i Wieczorkiewicza. Uznany winnym zabójsta, Botwin został skazany przez sąd doraźny na śmierć i stracony 6 VIII 1925. Propaganda sowiecka i jej agenci w zachodniej Europie protestowali przeciwko „białemu terrorowi w Polsce, ignorując fakt, że to Botwin był terrorystą. Po wojnie komuniści nazwali jedną z ulic w Rembertowie jego imieniem (nie zmieniono tej nazwy do 1998!).

BOYS Mary - profesor Teologii Praktycznej nowojorskiego seminarium Union Theological Seminary. Siostra Mary to znana postać działająca w światku „dialogujących katolików”. Razem z innymi osobami wymienionymi w kilku miejscach na tej liście, podpisała ona w 2002 roku dokument pt. „Święte Zobligowanie: Przemyślenia na temat wiary chrześcijańskiej w relacji do Judaizmu i Żydów”[ A Sacred Obligation: Rethinking Christian Faith in Relation to Judaism and the Jewish People”], które oznajmia, że: „Chrześcijanie przez całe wieki utrzymywali, że ich przymierze z Bogiem zastąpiło [...] przymierze Żydów. Odrzucamy tę pretensję”. Innymi słowy: siostra Mary odrzuca to, co przez całe wieki chrześcijanie nauczali, w co wierzyli, co było - i niezaprzeczalnie dalej i niezmiennie jest! - podstawą Wiary. Dalej dokument obwieszcza, że „Przy niedawnym przyznaniu się chrześcijan, iż przymierze Boga z Żydami jest wieczne, chrześcijanie mogą teraz rozpoznać w tradycji żydowskiej działanie zbawczej siły Boga. Jeśli zatem Żydzi, którzy nie dzielą naszej wiary w Chrystusa są w stanie przymierza z Bogiem, chrześcijanie potrzebują nowych dróg na zrozumienie uniwersalnego znaczenia Chrystusa”. Z tej nowomowy wynika niewątpliwie, iż dokonano niedawno pewnej teologicznej transakcji, odwracającej podstawy wiary katolickiej. Jak ma jednak konkretnie wyglądać to „uniwersalne znaczenie Chrystusa”, tego siostra Mary nie wyjaśnia. Czyżby ta „uniwersalność” to nic innego tylko rozmycie Osoby Chrystusa w historyczno-mitologiczno-sentymentalną postać, wygodną dla wszystkich, w tym i dla Żydów? Po tym wszystkim oczywiście nie dziwi jasne stwierdzenie, iż „Chrześcijanie nie powinni dążyć do konwersji Żydów”. W sumie jest to znane motto posoborowego Kościoła, który wyrzekł się nawracania Żydów uważając, iż każdy powinien czekać na „swojego” Mesjasza. Dla Żydów niezbędnym krokiem w przyjściu „ich” Mesjasza jest polityczne zaistnienie państwa Izrael i jego ekspansja do „Wielkiego Izraela”. Również i te dążenia popierają sygnatariusze. Podpisując swego czasu inny list [List podpisany przez Mary C. Boys, SNJM, dr. P. Cunnignham i ojca J. Pawlikowskiego wydrukowany został w neokatolickim piśmie America, 14 października, 2002], siostra Mary Boys wyznała, iż nie wierzy w natchnione księgi Pisma Świętego, nazywając je zwyczajnie „opiniami” autorów. Zaś bojąc się filmu Gibsona wyznała, iż: „Jako członek Kościoła Katolickiego, oceniam jego [Reżysera] myślenie jako dziwaczne i niebezpieczne i sugeruję, by Żydzi sądzili go w ten sam sposób. Wydaje się, że mamy [w osobie reżysera i w samym filmie] do czynienia, w najlepszym przypadku, z pobrzeżami katolickości, z tragicznie przekręconymi stosunkami pomiędzy Judaizmem a Chrześcijaństwem. Jest to pomnożone przez arogancję wielkiego bogactwa [Mel Gibson wyłożył swoje własne pieniądze na wyprodukowanie filmu, co - jak widać - i tego przeciwnicy nie mogą ścierpieć.] pozwalającego na wyprodukowanie filmu, który otworzy [zabliźnione] rany historii”. Wobec tego typu stwierdzeń należy zadać kilka zasadniczych pytań do ludzi pokroju siostry Mary: czy dalej recytują oni Credo, czy dalej wyznają oni Prawdy w nim zawarte? Wydaje się, że stając się neokatolikami całkowicie wymienili je na modernistyczny relatywizm (fragm. Lech Maziakowski BIBUŁA - pismo niezależne Nr 17, grudzień 2003).

BOŻEK Dariusz - LISTA NR 10; mgr, pełnomocnik dyrektora ds. Systemu Zarządzania Jakością; Kierownik Oficyny Wydawniczej Centrum Doradztwa i Doskonalenia Nauczycieli w Szczecinie.

Bożek Jacek - LISTA NR 6; Wilkowice, ur. w 1958 roku. Przewodniczący Zieloni 2004. Założyciel (1988), prezes i lider Klubu Gaja. Dyrektor Gaia Club UK w Wielkiej Brytanii oraz Prezes Club Gaia Nederland w Holandii. Z zawodu społeczny innowator. Od najmłodszych lat miał kłopoty z ukończeniem formalnej edukacji. Wędrował po świecie, poszukując swojej własnej drogi. Ukończył wiele kursów w kraju i zagranicą dotyczących ekologii i działań społecznych. Stypendysta rządu Nowej Południowej Walii w Australii, pracował w Rainforest Information Center. Uczestnik projektów Teatru Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Występował w Teatrze Pantomimy w Bielsku-Białej, założył teatr „Warsztat. Wydawca biuletynu „Wolny Tybet i działacz na rzecz uchodźców tybetańskich. Prowadził działalność gospodarczą. Uczestniczył w niezależnym ruchu ekologicznym w czasach PRL-u (Żarnowiec, Czorsztyn). W marcu 1988 roku powołuje Klub Gaja, jedną z najbardziej znanych organizacji społecznych. Twórca programu edukacji społecznej „Droga Wojownika Gai, redaktor książki i audycji radiowej pod tym samym tytułem. Koordynator Ogólnopolskiej Kampanii „Teraz Wisła, która otrzymała wiele nagród i wyróżnień. Współautor książek „Jak uratować rzekę, „Save the River oraz „Człowiek i pies. Redaktor naczelny biuletynu „Wisła Fax. Publikował w wielu miejscach. Serce projektu „Sztuka dla Ziemi. Reżyser happeningów i spektakli m.in. „Prezentacja, „Dzika rzeka w sercu Europy, „Krótka historia o Pegazie, który był Aniołem. Wykłada i prowadzi warsztaty. W kwietniu 2002 roku honorowy tytuł Człowieka Roku Polskiej Ekologii za rok 2001. Od 25 lat mieszka z ukochaną w Wilkowicach w Beskidzie Małym, pracują razem. Mają dwie córki i psa. Wszyscy są wegetarianami oprócz psa.

BOŻEK Renata - LISTA NR 10; ur. 1970r., psycholożka, feministka, nauczycielka akademicka, dziennikarka. Jest autorką artykułów naukowych i mniej naukowych z zakresu psychologii i studiów nad płcią kulturową. „Madame Sinobroda” jest jej pierwszą powieścią.

BOŻYK Maks - (ur. 3 maja 1899, zm. 5 kwietnia 1970 w Nowym Jorku) aktor żydowskiego pochodzenia, który zasłynął głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz.

BRACH-CZAINA Jolanta - LISTA NR 6 i 10; urodziła się w Warszawie, studiowała fizykę i filozofię w Warszawie, a reżyserię teatralną w Paryżu. Jest profesorem na UW, filozofką, kulturoznawczynią. Główne nurty zainteresowań Jolanty Brach-Czainy to filozofia sztuki oraz filozofia istnienia. Publikuje artykuły, eseje, książki, m.in.: „Na drogach dwudziestowiecznej myśli teatralnej” (1975), „Etos nowej sztuki” (1984). Jej „Szczeliny istnienia” (1992, 1999) - książka-wydarzenie, inspirująca polskich artystów i pisarzy - otrzymała w 1994 roku nagrodę literacką Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek. Książkę Brach-Czainy nazwano „biblią feminizmu”, w kręgu badań feministycznych pełniła ona rolę pseudointelektualnego bodźca. Często publikuje brednie i kłamstwa w „Midraszu”, m.in.cykl: „Księga żydowskich wspomnień”: „W 1968 roku wyjeżdżającym z Polski Żydom wolno było wywieźć tylko rzeczy osobiste, używane i w ściśle ograniczonej ilości. A że od otrzymania zgody na wyjazd do terminu wyjazdu dawano 14 dni, więc Polacy mogli za bezcen kupować wyprzedawane w pośpiechu domowe sprzęty, ubrania, książki. Także zajmować wolne miejsca pracy. Wreszcie - mieszkania po wyjeżdżających przydzielano nowym lokatorom. W każdym pogromie poza irracjonalnym wybuchem nienawiści i przemocy jest jeszcze racjonalny element grabieży. Strzyżenie owiec.(...) Tymczasem od 1966 roku w partii, wojsku, UB i policji zaczęła narastać antysemicka nagonka, której kulminacją był rok 1968. Bromberga wyrzucono z PWN-u, aresztowano pod absurdalnymi zarzutami, w nieskończoność przesłuchiwano. Szykanami objęto całą rodzinę. Wreszcie - wypędzono z Polski. Jak wielu innych Żydów”.

BRACŁAWSKA Irena - LISTA NR 3; publikuje artykuły popularno-naukowe w: „Słowo Żydowskie, „Gazeta Żydowska”, „Głos Ofiar Nazizmu”, i innych.

BRADERSAN Mojzesz - polonofob, komuch, stalinowiec, członek ZPP - stalinowski Związek Patriotów Polskich z Moskwy, zatwierdzony przez Stalina.

BRADERSAN Mojżesz - członek ZPP - stalinowski Związek Patriotów Polskich z Moskwy, zatwierdzony przez Stalina.

BRAITER Andrzej - ambasador RP, San Jose, Costa Rica.

BRALCZYK Jerzy - LISTA NR 6; ur. 23 maja 1947 w Ciechanowie, prof. językoznawca, specjalista w zakresie języka mediów, reklamy i polityki.

BRAND Maja - Koordynatorka Programów Edukacyjnych, Żydowskie Stowarzyszenie Czulent, ul. Dietla 64/6 31-039 Kraków.

BRANDEL Adam - pułkownik, szef Wydziału Informacyjnego i Dywizji Kościuszkowskiej.

BRANDSTAETTER Roman - 1906-88, pisarz, dramaturg, chrześcijanin-syjonista. Poeta i tłumacz, znawca Pisma Świętego. Urodził się w żydowskiej rodzinie inteligenckiej jako syn Ludwika i Marii z domu Brandstaetter. „Przed drugą wojną światową wyraźnie sympatyzował z syjonizmem, a w jego publicystyce pojawiały się nawet wątki antychrześcijańskie. Rzecz zadziwiająca - przeżył nawrócenie na katolicyzm w czasie wojny, mieszkając wśród Żydów w Jerozolimie. Było to już w czasie, gdy czuł się strasznie wypalony wewnętrznie, po opuszczeniu przez żonę i otrzymaniu wiadomości o zamordowaniu jego rodziców w komorze gazowej”. Po nawróceniu napisał liczne utwory o tematyce chrześcijańskiej, m.in. „Kroniki Asyżu”, „Pieśń o moim Chrystusie” i słynną tetralogię powieściową „Jezus z Nazaretu”, przetłumaczoną m.in. na język niemiecki i włoski („Kurier Codzienny” - „Żydzi w obronie Kościoła katolickiego”, prof. Jerzy Robert Nowak, 1-3 czerwca 2007).

BRANDT Andrzej - LISTA NR 4; mgr inż. Informatyk, Warszawska Wyższa Szkoła Informatyki.

BRANDT Jerzy - LISTA NR 14; nauczyciel WOS-u w Zespole Szkół Zawodowych im. Stanisława Staszica w Opolu. Przedstawiciel Zarządu Oddziału Związku Nauczycielstwa Polskiego w Opolu.

BRANDYS Kazimierz - Landau - ur. 27 października 1916 r. w Łodzi, zm. 11 marca 2000 w Paryżu. Pisarz, skłonny do różnych uogólnień w duchu antypolonizmu, pisał na łamach paryskiej „Kultury” w 1983 roku: „Po powrocie do Polski ci zagubieni, biedni ludzie popełnili wielki błąd. Pozwolili się użyć jako narzędzie stalinizmu. W społeczeństwie antysemityzmu nie było, pojawił się on natomiast w rządzącej partii. (...) Przybyli z obcą armią, by aresztować i rządzić”. Polonofob urodzony w Łodzi, stalinowiec. Od 1977 r. był redaktorem „Zapisu”. Od 1978 r. działał w Towarzystwie Kursów Naukowych. Jego powieść „Nierzeczywistość” była pierwszą powieścią wydaną przez Niezależną Oficynę Wydawniczą NOWA (1977), a pamiętnik „Miesiące. Wspomnienia z teraźniejszości” jej setną publikacją. Kolejne tomy wymienionych książek ukazały się w NOW-ej w latach 1987-89; fragmenty drukowały pisma podziemne w latach 1977-81.

BRANDYS Marian - 1919-1998. Pisarz, publicysta, w „Dzienniku 1976-1977” zapisał: „Żydzi, którzy pozostali, weszli niemal w całości do klasy rządzącej (...). Żydzi garnęli się do władzy jak ćmy do ognia”. W 1978 r. był współzałożycielem Towarzystwa Kursów Naukowych. W latach 1980-89 opublikował szereg książek historycznych (np. „Moje przygody z historią”), literackich i wspomnieniowych w wydawnictwach: Niezależna Oficyna Wydawnicza NOWA, CDN, Oficyna WE. Fragmenty książek i inne teksty publikował w pismach: „Puls”, „Nowy Zapis”, „Krytyka”. Jego mieszkanie (i żony Haliny Mikołajskiej) było miejscem spotkań opozycji i niezależnych intelektualistów.

BRANIEWSKI Edward - Brandsteter - generał, były komendant młodzieżowej organizacji „Służba Polsce”, były komendant AWP.

BRATKIEWICZ Agnieszka - LISTA NR 6; psycholog, pracownik Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej. W ramach działalności Kampanii Przeciw Homofobii - współautorka książki pt. „Jestem gejem. Jestem lesbijką: komu mogę o tym powiedzieć?” (Warszawa, 2005). Podręcznik został przekazany uczestnikom warsztatów oraz poradniom psychologicznym i bibliotekom w całej Polsce.

BRATKOWSKA Katarzyna - aborcjonistka, feministka, absolwentka filologii polskiej UW oraz Szkoły Nauk Społecznych PAN. Działaczka ruchów kobiecych i krytyk literacki. Współzałożycielka Porozumienia Kobiet 8 Marca, członkini składu hiphopowego Duldung. Wykładała na Gender Studies UW, obecnie wykłada w Wyższej Szkole Dziennikarstwa, współorganizatorka Manif i wieców. W 2006 roku powołała do życia nieformalną grupę Pro Choice 2006, która to grupa została przekształcona została w Stowarzyszenie Same o Sobie. S.O.S.! Działa na rzecz przywrócenia prawa do legalnej aborcji w Polsce. Inicjatorka akcji „Aborcyjny coming out. W roku 2006 „Gazeta Wyborcza nominowała ją do tytułu Kobieta Roku.

BRATKOWSKA Krystyna - LISTA NR 13; polonofob, skarbnik, członek „Otwartej Rzeczpospolitej”, „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii” powstałego w 1999 r. Rada Programowa żydowskiego pisma „Midrasz”. W jej mieszkaniu przez kilka miesięcy drukowano pismo „Myśl Niezależna” (1982). Potem do końca 1989 r. pracowała dla dwutygodnika „KOS”. Pośredniczyła w kontaktach między redakcją a drukarnią. Od 1983 r. była sekretarzem redakcji. Zajmowała się również kolportażem „Tu Teraz” i Zeszytów Edukacji Narodowej.

BRATKOWSKA Roma - Warszawa. W latach 70. i 80. była zaangażowana w organizowanie i prace Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość” oraz w działalność podziemną Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W latach 80. współorganizowała spotkania środowiska dziennikarskiego - tzw. „Dzwonek Niedzielny” (gazeta mówiona).

BRATKOWSKI Andrzej - Blumstein - urodzony w 1936 r. w Warszawie. Jest bratem znanego dziennikarza Stefana Bratkowskiego. Ukończył budownictwo lądowe na Politechnice Krakowskiej, jest doktorem nauk technicznych. Zaangażowany w organizację i prace Konserwatorium „Doświadczenie i Przyszłość”. Pomagał technicznie i udzielał swego mieszkania na nagrania „Gazety Dźwiękowej” Stefana Bratkowskiego. Wersja do druku W latach 1959-91 pracował w Centralnym Ośrodku Badawczo-Projektowym Budownictwa Przemysłowego „Bistyp”, gdzie doszedł do stanowiska dyrektora. Od 1956 r. do końca istnienia PZPR był jej członkiem, a w latach 1989-91 posłem. W 1990 r. współtworzył Polską Unię Socjaldemokratyczną, kierowaną przez T. Fiszbacha. W latach 1992-93 był ministrem budownictwa w rządzie H. Suchockiej. Był ekspertem skrajnie liberalnego Centrum Analiz Społeczno-Ekonomicznych. Pełnił również funkcję prezesa Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz stał na czele zarządu Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych.

BRATKOWSKI Piotr - LISTA NR 5; ur. 11 kwietnia 1955 roku w Warszawie. Poeta, prozaik, krytyk literacki i publicysta. W latach 1977-80 współpracował z „Pulsem”, pisząc razem z Antonim Pawlakiem kronikę kulturalną, którą kontynuował w latach 80. w „Nowym Zapisie”, a potem w „Kulturze Niezależnej”. Publikował recenzje, eseje, przekłady, wiersze w „Pulsie”, „Wezwaniu”, „Tygodniku Mazowsze”, „Brulionie”, „Metrum”, antologiach. Działał w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych i uczestniczył w Tygodniach Kultury Chrześcijańskiej. Od 1990 roku pracuje jako redaktor i dziennikarz, m.in. w „Gazecie Wyborczej”, w „Newsweeku” i w „Rzeczpospolitej”. Debiutował w roku 1972, czytając swoje wiersze jako przerywnik w monodramie Wojciecha Siemiona „Jak to było naprawdę”, napisanym na podstawie opowiadania Antoniego Słonimskiego. Na łamach prasy literackiej zadebiutował w roku 1975. W latach 80. popularnośćprzyniosły mu felietony o muzyce rockowej publikowane w miesięczniku „Literatura”. W 1989 roku otrzymał za nie nagrodę artystyczną im. Stanisława Wyspiańskiego.

BRATKOWSKI Stefan - Blumstein - LISTA NR 11; urodzony w 1934 r. we Wrocławiu. Ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie następnie pracował jako asystent. W latach 1956-57 był dziennikarzem tygodnika „Po Prostu”, związanego z żydowską frakcją w PZPR. Następnie był sekretarzem redakcji tygodnika „Kulisy”, a w latach 1970-73 i 1980-81 redagował dodatek „Życie i Nowoczesność” w „Życiu Warszawy”. Od 1954 do 1981 należał do PZPR, a w latach 1956-57 był członkiem Komitetu Centralnego Związku Młodzieży Socjalistycznej. Inicjator i współtwórca paramasońskiego Konwersatorium „Doświadczenie i Przyszłość” (1978-82). Współtwórca raportów „DiP”. Współwydawca i autor „Gazety Dźwiękowej” (1984-88). Od 1985 r. redaktor „Gazety Niecodziennej”. Współtwórca gazety mówionej „Dzwonek Niedzielny” (od 1985). Publikował w prasie podziemnej, m.in. „Vacacie”, „Tygodniku Wojennym” i Bibliotece „Tygodnika Wojennego”. Od 1980 r. był prezesem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, a od 1991 jest honorowym prezesem SDP. W latach 1986-90 zasiadał w Komitecie Obywatelskim przy L. Wałęsie, później brał udział w obradach Okrągłego Stołu, a następnie był jednym z założycieli „Gazety Wyborczej”. W latach 1991-92 kierował Spółdzielnią Wydawniczą „Czytelnik”. Był stałym felietonistą „Rzeczpospolitej” i czołową postacią obozu żydomasońskiego w polskim dziennikarstwie. Czerwony dziennikarz PRL-u, piewca Jaruzelskiego i stanu wojennego w Polsce, przeciwnik dekomunizacji w naszym kraju, członek Klubu im. K. Marksa. Związany ze środowiskami Unii Demokratycznej, a później Unii Wolności. Pisał: „Udział Żydów w elicie reżimu był tak duży, tak ostentacyjny, jakby chciano ostatecznie reżim z nim utożsamić. Nie tylko we władzach partii i nie tylko w aparacie represji. Kiedy młoda wtedy moja przyjaciółka, dziennikarka radiowa, w roku 1955 weszła na posiedzenie kolegium krakowskiego radia, kilkanaście osób zaczęło ze śmiechem bić brawo; piękna dziewczyna myślała, że to dla jej urody; zażenowana spytała skąd te brawa. Usłyszała, że zebrani postanowili bić brawo, kiedy pierwszy goj wejdzie na salę” (S. Bratkowski „Pod wspólnym niebem” - „Rzeczpospolita”, 27 stycznia 2001 roku). Pełen jadu nienawiści do „narodowców” i prawicy; tropienie rzekomych „antysemitów” idzie w parze u Bratkowskiego z konsekwentnym rozgrzeszaniem twórców stanu wojennego i działań postkomunistów, ciągłym wybielaniem ich intencji. Co ciekawe, uważa, że pogrom kielecki był zbrodnią zorganizowaną przez NKWD. W swojej książce „Pod wspólnym niebem”, powołał się na film dokumentalny autorstwa Andrzeja Miłosza „Henio”. Film jednoznacznie opowiada się za wersją, iż zbrodni dokonali komuniści. Opiera się to na relacji Henryka Błaszczyka, który został rzekomo porwany w 1946 roku. Jego ojciec był konfidentem bezpieki. „Zachód przyznajmy, uwierzył we wszystko. Chciał uwierzyć. Pogrom kielecki udowodnił, że Polacy zasłużyli na swój los i należało ich zostawić Sowietom” (S. Bratkowski „Pod wspólnym niebem”, Warszawa 2001, s. 198).

BRAUDE Zygmunt (ur. 1903) - funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej. Przed wojną członek adwokatury w Warszawie, działacz KPP. W czasie wojny oficer polityczny i oficer śledczy 1 Dywizji Piechoty w ZSRR. Od 26 września 1944 r. Kierownik Biura Prawnego Resortu Bezpieczeństwa Publicznego, następnie p.o. dyrektora Gabinetu Ministra BP (1945-1952). Po opuszczeniu MBP (w stopniu podpułkownika) został kierownikiem redakcji literatury rosyjskiej w Państwowym Instytucie Wydawniczym, wiosną 1969 r. przeszedł na emeryturę, a niedługo potem wyjechał do Izraela.

BRAUN (Bronek)-Blumsztajn - pracownik Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Siedlcach. Brał udział w porwaniu i zabójstwie 16 byłych żołnierzy podziemia niepodległościowego. Przeniesiony służbowo do innej miejscowości.

BRAUN Andrzej - Lista nr 3; ur. w 1923 roku w Łodzi, członek ZWZ, potem żołnierz AK, debiutował w 1946 r., poeta, powieściopisarz, reporter, eseista. Po wojnie studiował filologię polską w Łodzi i Wrocławiu, a potem w Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (1949-50). Od 1948 r. mieszka w Warszawie, czł. redakcji „Nowej Kultury” (1950-59), kierownik literacki Zespołu Filmowego „Droga”, kierownik działu filmowego w TVP w latach 1959-64. Członek ZLP 1947-81 (wiceprezes ZG 1980-81), prezes Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w latach 1990-93, prezes Polskiego Towarzystwa Conradowskiego.

BRAUN Juliusz - (ur. 29 sierpnia 1948) dziennikarz i polityk. Jest absolwentem wydziału geologicznego Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1989 r. był posłem na Sejm RP I, II i III kadencji z ramienia następujących ugrupowań politycznych: NSZZ „Solidarność”, Unia Demokratyczna, Unia Wolności. Przez dwie kadencje Sejmu pełnił również funkcję przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu. W latach 1990-1991 redaktor naczelny Gazety Kieleckiej. Był przewodniczącym KRRiTV.

BRAUN Kazimierz - (ur. 29.VI.1936) reżyser teatralny, teatrolog, pedagog. Urodził się w 29 czerwca 1936 roku w Mokrsku Dolnym. W 1958 roku ukończył Wydział Filologiczny Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, na tej samej uczelni uzyskał też doktorat. W 1962 roku zdobył dyplom Wydziału Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. W 1985 roku Kazimierz Braun wyemigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie wykładał na wielu uniwersytetach, m.in. na Uniwersytecie Nowojorskim z siedzibą w Buffalo, a także reżyserował i pisał. Dziś jest profesorem uniwersytetów we Wrocławiu, Santa Cruz, Nowym Jorku i Buffalo. Sporadycznie reżyseruje w Polsce. Przygotował m.in. we wrocławskim Teatrze Polskim „MIAZGĘ” Jerzego Andrzejewskiego (1991), a w Teatrze Nowym w Poznaniu „OLEANNĘ” Davida Mameta (2002). Najnowsza jego polska premiera to „SZKŁO BOLESNE” wg własnego tekstu z Teatru Nowego w Łodzi (2004) - nieudana, przypominająca szkolną akademię, próba zmierzenia się z historią Powstania Warszawskiego (fragm. Monika Mokrzycka-Pokora marzec 2006r. Instytut Adama Mickiewicza).

BRAUNEK Małgorzata - LISTA NR 10 i 13; ur. 30 stycznia 1947 w Szamotułach - aktorka filmowa i teatralna. W 1969 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie na wydziale aktorskim. W 1970 wyróżniona jakoGwiazda Sezonu Filmowego. Zagrała w przeszło 20 filmach, w tym „Żywot Mateusza”, „Polowanie na muchy”, „Trzecia część nocy”, „Potop”, „Lalka” (wersja TV). Poza filmem grała na scenie Teatru Narodowego w Warszawie w latach 1971-74. W latach 80. zerwała z aktorstwem, aby powrócić do zawodu około roku 2001. Buddystka, zwierzchnik Stowarzyszenia Buddyjskiego „Kandzeon”, wspiera ruch na rzecz praw człowieka w Chinach. Jest także wegetarianką, wspiera akcje na rzecz praw zwierząt.

BRAUNER Artur Abraham - urodzony 01.08.1918 roku w Łodzi. Jego ojcem był Moshe Brauner, który był właścicielem hurtowni drewna. Wraz z rodziną znalazł się w getcie w Łodzi. Z getta udało się całej rodzinie uciec. Uratowany w czasie wojny przez polskich chłopów. Producent antypolskiego filmu pt. „Z piekła do piekła”. Film został nakręcony na Białorusi. Tematem filmu jest rzekomy pogrom Żydów dokonany przez Polaków w Kielcach. Po wojnie jego rodzice wraz z trójką dzieci wyjechali do Izraela. Artur ze swoim bratem Wolfem wyjechali do Niemiec. W 1946 roku zakładają firmę CCC-Film-Kunst. Z Niemiec wyjeżdżają do USA. Jego firma CCC (Central Cinema Company) wyprodukowała ok. 300 filmów. Brauner odbierał Oscary i Złote Globy. Był gościem honorowym IV Festiwalu Filmowego „Żydowskie Motywy” zorganizowanego w Warszawie w dniach 5-10 maja 2007 roku. Na festiwalu pokazano 6 filmów których był producentem m.in.: „Europa, Europa” Agnieszki Holland, „Tragarz puchu” Janusza Kijowskiego, „Miłość w Niemczech” Andrzeja Wajdy. Brauner jest producentem takich filmów jak: „Ósmy dzień tygodnia” (1958) Aleksandra Forda, „Wedle wyroków twoich” Jerzego Hoffmana, „Warszawa roku 5073” Janusza Kijowskiego, „Gorzkie żniwa” Agnieszki Holland. Brauner został uhonorowany przez Muzeum Kinematografii w Łodzi nagrodą Artura.

BRAUNSTEIN Inka - kolportowała „Tygodnik Mazowsze” w środowisku „Solidarności” Pracowników Wydawnictw. Wspomina: „Kolportowałam Tygodnik Mazowsze od początku jego istnienia do końca w środowisku wydawniczym, głównie w Spółdzielni Wydawniczej Czytelnik, gdzie pracowałam. Pierwsze numery (dostałam je chyba od Joanny Szczęsnej) przepisywałam na maszynie w kilku egzemplarzach i rozdawałam znajomym i rodzinie. Potem, kiedy nasza Solidarność Pracowników Wydawnictw się zorganizowała, odbierałam Tygodnik w punkcie rozdzielczym, który prowadziła Halina Andrzejewska - albo u niej w domu na Stępińskiej, albo w Wydawnictwie WAiF, gdzie pracowała. Halina zmarła w 2005 roku” (gazeta.pl).

BREITENWALD Michał - aktor.

BREITENWALD Michał - ur. w Miechowie 22.07.1955 r. Aktor teatrów: im. A. Fredry w Gnieźnie (1977-79), im. W. Horzycy w Toruniu (1979-82), im. W. Bogusławskiego w Kaliszu (1982-83), Polskiego w Bydgoszczy (1983-84), Rozmaitości w Warszawie (1984-88), Zespołu J. Wiśniewskiego (1992-93).

BREITER Emil - 1886-1943. Adwokat, żołnierz Piłsudskiego, krytyk literacki, publicysta.

BRENER Chaim - ortodoks, członek Rady Nadzorczej Spółdzielni Kredytowej (1929), członek Zarządu Związku Kupców (1932).

BRENER Seweryn - adwokat, zamieszkały przy ulicy Pereca, w latach 30. płacił ponad 100 zł rocznej składki na gminę żydowską, jeden z kilkudziesięciu najbogatszych zamościan - Żydów.

BRESLER Agnieszka - współredaktor naczelna i pomysłodawczyni Serwisu. Serwis Teatralny „Teatr dla Was” pod redakcją Agnieszki Bresler i Wiesława Kowalskiego. Napisała o sobie : „Była studentka wiedzy o teatrze UAM. Z wyboru aktorka. Ma za sobą role w wielu spektaklach lęborskiego Teatru Bez Nazwy, spektaklu Sala nr 16 Teatru Muzycznego w Gdyni, projekcie performance Oczy-szczalnia poznańskiej Grupy Invitro, pokazach samodzielnie zrealizowanej etiudy na podst. Lamentu paranoika S. Kinga. Próbowała też dziennikarstwa (Dziennik Bałtycki, Świat imprez). W tej chwili mieszka w Szkocji, gdzie uczy sie aktorstwa i gra w Teatrze Ramshorn w Glasgow”. Na ww. stronie można znaleźć m.in. obszerny program: Wrzesień w Teatrze Żydowskim w Warszawie, czy 8 i 9 września 2007 - Ruiny Teatru Miejskiego w Gliwicach CYMESY ŻYDOWSKIEJ KULTURY - odsłona III.

BRETT - bankier, finansował stowarzyszenie masońskie Okrągły Stół, założone przez Rhodesa („Grabarze polskiej nadziei”, Henryk Pająk, str. 104).

BREWERMAN Jekiel - dowódca oddziału „Bartosz Głowacki”.

BRIAN Maks - aktor żydowskiego pochodzenia, który zasłynął głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz.

BRITMANN Agnieszka - skarbnik Żydowskiej Ogólnopolskiej Organizacji Młodzieżowej (ZOOM).

BRODA Szymon - Centrum Analiz Rynku Pracy, Akademia Techniczno-Humanistyczna w Bielsku Białej.

BRODACKI Janusz - aktor Teatru Żydowskiego w Warszawie.

BRODERSON Mojżesz (Mosze) - (1890-1956), dziennikarz, pisarz, malarz, rysownik, ilustrator, scenarzysta. Urodził się 23 XI 1890 r. w Moskwie, syn kupca Meira. Po kilku latach rodzice przenieśli się do Łodzi, pozostawiając syna pod opieką dziadka Szmuela Lajba Turowa w Nieświeżu, gdzie do dziewiątego roku życia uczył się w chederze. Po zamieszkaniu w Łodzi uczył się w Szkole Handlowej Zgromadzenia Kupców. Wcześnie debiutował jako poeta drukowanym w Piotrkowie w 1913 r. tomikiem wierszy „Szwarce fliterlach” (Czarne płatki). Okres wojny i rewolucji spędził w Moskwie. Do środowiska młodych artystów rosyjskich pochodzenia żydowskiego wprowadzili go Lazar Lisicki i Josif Czajkow. W 1918 r. wraz z poetami Gerszonem Brando, Danielem Czarnym i Mosze Hailperinem opublikował tom poezji „Zalberfert” oraz zbiór wierszy własnych „Toisnd hundert tankies” (Sto tysięcy czołgów). Prócz tego zamieścił kilka liryków w almanachu literackim Kunstring (Pierścień sztuki). Na początku stycznia 1919 r. znalazł się w Wilnie i podjął współpracę z Ludowym Komisariatem Litwy i Białorusi, publikując kilka wierszy w wydanym przez Ludowy Komisariat Oświaty miesięczniku „Die naje Welt”. W lutym przeszedł na stronę polską, powrócił do Łodzi. W 1922 r. wraz z Jecheskielem Mojżeszem Neumanem, Icchakiem Braunerem i muzykiem Henochem Konem założył żydowski teatr marionetek „Chad Gadija” (Kózka), w 1926 r. szkołę dramatyczną, pod koniec października 1927 r. teatr rewiowy „Ararat”, którego był kierownikiem literackim. W 1932 r. w teatrze „Ararat” został wystawiony program „Młacht fun der Welt” pióra M. Brodersona i J. Obarzanka, z muzyką Bajgelmana i oprawą sceniczną Diny Matusówny. W 1928 r. ukazały się w Wilnie książki „Feter sznajder” (Dziad śnieżny) i „Caplmenczelech” (Pajacyki). We wrześniu 1939 r. znalazł się w Białymstoku, a następnie w Moskwie. Był współpracownikiem Sekcji Żydowskiej Związku Patriotów Polskich. Prawdopodobnie wskutek zarządzonych przez Stalina represji wobec intelektualistów pochodzenia żydowskiego, został aresztowany i zesłany do obozu pracy. Wrócił do Polski w bardzo złym stanie zdrowia, zmarł 17 VIII 1956 r. w Warszawie. Pochowany na cmentarzu przy ul. Okopowej, po zdewastowaniu grobu córka poety Anetta Burstyn (ur. 1920) przewiozła prochy ojca do Izraela na cmentarz Kiriat Szaul pod Tel Awiwem (Oficyna Bibliofilów Łódź).

BRODNICKI Pascal - z pochodzenia jest włoskim żydem, choć słychać w jego paplaninie akcent francuski. Od 2004 roku gotuje przed całą Polską na antenie telewizji TVN w sobotnim magazynie „Pascal: po prostu gotuj”. Jego programy były przyczyną wielu poważnych chorób niestrawności u osób stosujących jego harcerskie przepisy kulinarne. Także Programu „Pascal Express”, nie powinniśmy oglądać w TVN od poniedziałku do piątku przed popołudniowymi „Faktami”, tylko w to miejsce kupić sobie w najbliższym sklepie zupę w proszku. Będzie taniej i ...zdrowiej!!!. Otrzymał w 2006 roku „Zdechłego Psa Kulinarnego” za najgorszy program kulinarny roku.

BRODZIK Joanna - LISTA NR 10; (ur. 11 stycznia 1973 w Krośnie Odrzańskim) -aktorka. W 1996 r. ukończyła warszawską PWST. W 2003 roku otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki komediowej na IV Festiwalu Dobrego Humoru w Trójmieście, a w 2004 dostała nagrodę „Wiktora” dla najlepszej aktorki za rolę w serialu „Kasia i Tome”. Była laureatką konkursu „Z Cinema do Cannes”. W 2006 r. odcisnęła swoją dłoń na Bursztynowej Promenadzie Gwiazd podczas Festiwalu Gwiazd w Gdańsku. W 2007 r. została nagrodzona Telekamerą w kategorii Najlepsza Aktorka. W tym samym roku otrzymała tytuł „Najpiękniejsza 2006” przyznany przez dwutygodnik „Viva!” oraz „Kobieta Roku Glamour 2006” w pierwszej polskiej edycji konkursu na „Kobietę Glamour” organizowanym przez miesięcznik „Glamour”. Została uznana za „Najlepszą aktorkę w serialu obyczajowym” (rola Magdy Miłowicz w serialu „Magda M.”) i „Najlepsza aktorkę w filmie fabularnym” (rola Sygity w filmie „Jasne błękitne okna”) na Cieszyńskim Festiwalu Filmowym w 2007 roku. W telewizyjnej „Dwójce” w wiosennej ramówce można było zobaczyć jej autorski program „Dookoła siebie”. To już drugi autorski program aktorki, wcześniej prowadziła 10 odcinkowy cykl „Ona czyli ja” w TVN Style.

BRODZKA-WALD Alina - LISTA NR 2; profesor, historyk literatury. Wchodzi w skład jury, które przyznaje coroczne nagrody Żydowskiego Instytutu Historycznego im. Łukasza Hirszowicza. Jest członkiem RADY NAUKOWEJ INSTYTUTU BADAŃ LITERACKICH POLSKIEJ AKADEMII NAUK. Towarzystwo Naukowe Warszawskie, Wydział I Językoznawstwa i Historii Literatury - członek zwyczajny.

BRODZKI Stanisław - Bronstein - członek Klubu im. K. Marksa. Polonofob, były dziennikarz „Trybuny Ludu” - oficjalnego organu KC PZPR.

BROJER Wojciech - pracownik naukowy Instytutu Historii PAN. Zakres podstawowych zainteresowań naukowych: historia kultury, wyobraźnia społeczeństwa średniowiecznego, historia kaznodziejstwa. W 2003 r. laureat ,,Klio” - Nagrody Historyków dla najlepszej monografii naukowej za pracę „Diabeł w wyobraźni średniowiecznej. Trzynastowieczne exempla kaznodziejskie diabeł w wyobraźni średniowiecznej”. Współautor przekładów: „Sefer Jecira” i „Sefer ha-Bahir”. Sefer Jecira, czyli Księga Stworzenia, powstała prawdopodobnie w Aleksandrii, w środowisku ortodoksyjnych Żydów związanych z kulturą hellenistyczną. Została napisana w języku hebrajskim. Jest ona zwięzłym opisem stworzenia, obrazem, w którym Bóg Księgi Rodzaju kreuje świat o strukturze greckiego kosmosu. Sefer ha-Bahir (hebr. Księga Światła Ukrytego zwana też Księgą Jasności) - jeden z podstawowych, kanonicznych tekstów kabały. Ma postać midraszu. Zredagowany został pod koniec XII w. w Prowansji i stanowi kompilację notatek z czasów gaonim, relacjonujących nieortodoksyjne, często antynomijne poglądy nauczających mistrzów (zródło: eGNOSIS).

BROMBERG Adam - dziadek i ojciec Adama Bromberga, prowadzili skup chmielu. Dziadek zbudował pierwszą w Lublinie suszarnię. Po jego śmierci ojciec rozwinął geszeft, zbudował kamienicę i dom pod miastem. Byli zamożną i bardzo liczną rodziną. Nie przeżyli wojny. Uchowały się tylko dwie osoby: Adam Bromberg w ZSRS i jego bratanica Dorota w Polsce. W Związku Sowieckim był oficerem politycznym. W stalinowskim PRL-u jako żydokomunista, należał do kręgu zbrodniczego aparatu terroru. Zaczynał jako politruk w marynarce wojennej. Stamtąd skierowano go na dyrektora PWN (Państwowe Wydawnictwo Naukowe) w latach 1953-1965. W 1968r. uciekł wraz z córką Dorotą do Szwecji. W Sztokholmie założyli wydawnictwo Brombergs Bokforlag. Sprytnie kupowali prawa do książek żydowskich pisarzy. Gdy Singer i Miłosz dostali Nagrodę Nobla, Brombergs Bokforlag stało się znanym na świecie wydawnictwem.

BROMBERG Dorota - żydowska emigrantka z 1968 roku. Prowadzi własne wydawnictwo w Szwecji. Jej ojciec był dyrektorem PWN.

BROMBERG-BYTKOWSKI Zygmunt (Izydor) - (1866-1923), dramaturg, poeta, pedagog, działacz syjonistyczny. Urodził się w Stryju, do gimnazjum uczęszczał w Tarnowie, gdzie z Abrahamem Salzem i Edwardem Schwagerem założył kółko studenckie „Bar Kochba”, którego zadaniem było odrodzenie narodowe Żydów. Podczas studiów prawniczych na Uniwersytecie Wiedeńskim był entuzjastą i propagatorem idei utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie. Razem z Salzem i Schwagerem uczestniczył w I Kongresie Syjonistycznym w Bazylei (1897), z upoważnienia galicyjskiego stowarzyszenia Ahawat-Zion nabył od barona Rotszylda duży obszar ziemi na terenie palestyńskiej Galilei, gdzie w latach 1898-1901 był administratorem i przywódcą założonej tam pierwszej kolonii Żydów pochodzących z zaboru austriackiego, zwanej „Machnajim”. W 1902 r. grunty i nieruchomości kolonistów palestyńskich zostały przejęte przez Jewish Colonisation Association (JCA), a Bromberg powrócił do kraju i ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Lwowskim. Po złożeniu w 1908 r. egzaminu pedagogicznego podjął pracę w II Gimnazjum we Lwowie. Był jednym z założycieli syjonistycznej partii Hitachdut. W 1917 r. przeniósł się do Łodzi i objął stanowisko dyrektora Gimnazjum Żeńskiego Towarzystwa Żydowskich Szkół Średnich. Kandydował bez powodzenia do Sejmu Ustawodawczego (1919). Współpracował z prasą polską, polsko-żydowską i niemiecką. Drukował swoje wiersze, rozprawy naukowe i przekłady w czasopismach: „Życie”, „Chimera”, „Lamus”, „Wiedza i Życie”, „Dziennik Krakowski”, „Krytyka”, „Nasz Kraj”, „Nowe Mody”, „Nowe Słowo Polskie”, „Nowe Życie”, „Nowy Głos Polski”, „Postęp”, „Przegląd Tygodniowy”, „Przemysłowiec”, „Rocznik Samborski”, „Rocznik Żydowski”, „Światło”, „Beiträge zur Esthätik”, „Bohemia”, „Der Jude”. Zajmował się twórczością Gerhardta Hauptmanna poświęcił jej dwie prace w języku niemieckim oraz estetyką w sztuce żydowskiej Kontemplative und ekstatische Kunst (Lwów 1910). Przekładał Lessinga: „Natan mędrzec”, oraz Maeterlincka: „Intruz i Ślepcy”. Pośmiertnie ukazał się jego przekład „Pieśni nad pieśniami”. W języku polskim opublikował m.in. dramat w 4 aktach „Ines de Castro” (Lwów 1906) i „O monologu w dramacie” (Lwów 1909). W Łodzi redagował w latach 1919-1921 syjonistyczny miesięcznik żydowski w języku polskim „Tel-Awiw”, wydawany przez Towarzystwo Haibri Hacair. Bromberg był członkiem zarządu i prezesem Łódzkiego Żydowskiego Towarzystwa Muzycznego i Literackiego „Hazomir”, członkiem zarządu Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Nauczycieli Żydów, uczestniczył w organizowaniu wystaw sztuki. Zmarł 13 III 1923 r. w Łodzi (Oficyna Bibliofilów Łódź).

BROMKE Adam - profesor slawista, socjolog.

BROMSKI Jacek - reżyser, scenarzysta, producent. Kieruje studiem filmowym „Zebra, a od 1988 roku jest prezesem SFP.

BRON Michał (Bronstein) - (ur. 1 stycznia 1909) pułkownik WP, oficer wywiadu wojskowego (Oddziału II Sztabu Generalnego LWP). Urodzony prawdopodobnie w Rosji, do 1921 przebywał w Związku Radzieckim. W latach 1936-1939 brał udział jako ochotnik w toczącej się wówczas w Hiszpanii wojnie domowej (zob. Hiszpańska wojna domowa) pomiędzy wojskami rządowymi i rebeliantami dowodzonymi przez generała Francisco Franco. Od 1943 oficer Wojska Polskiego, w 1945 przez jakiś czas służył w Korpusie Bezpieczeństwa Wewnętrznego (ramieniu zbrojnym Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego) jako szef Wydziału Wychowania Kadr KBW. W lutym 1946 wysłany jako attaché wojskowy do Belgradu; po powrocie do kraju w 1948 rozpoczął służbę w wywiadzie wojskowym (Oddział II SG LWP). Od lipca 1948 zastępca szefa Wydziału I Oddziału II SG WP, w kwietniu 1949 szef. W październiku 1950 słuchacz kursu doskonalenia dowódców przy Akademii Sztabu Generalnego i od września 1951 szef Wydziału Operacyjnego Sztabu 8 Korpusu Piechoty w Olsztynie. Następnie od kwietnia 1952 redaktor naczelny „Myśli Wojskowej”. Aresztowany niespodziewanie 11 listopada 1952, wyszedł na wolność 30 listopada 1954; od lutego 1955 zastępca redaktora naczelnego „Nowych Czasów”. W kwietniu 1957 ponownie wyjechał jako attaché wojskowy do Belgradu; po powrocie w 1959 zwolniony z wywiadu wojskowego (od 1951 Zarządu II SG WP). W 1984 roku wyjechał do dzieci w Szwecji.

BRONA Michał - (ur. 1909) walczył w Hiszpanii w 129. Brygadzie Międzynarodowej, internowany w obozach Gurs i Vernet, potem w ZSRR: oficer 2 armii WP, więziony w Polsce przez Informację Wojskową 1952-1954; torturowany, dwukrotny attaché wojskowy w Jugosławii; opuścił Polskę w 1984r., dołączając do dzieci w Szwecji: syn Michał Bron Jr, pracownik naukowy, Uppsala, córka Sara Ebner, Lund, Szwecja, które podpisały LISTĘ NR 16.

BRONDWAJN Rachmil - przywódca Bundu, członek Zarządu Publicznej Biblioteki - Czytelni im. I. L. Pececa (1921), skarbnik Żydowskiej Ligi Oświaty Ludowej, członek Zarządu Kultur Ligi, brakarz drzewny (1929), działacz Komitetu Niesienia Pomocy Żydom - uchodźcom z Niemiec (1938)

BRONES Motel - ur. 1913, s. Wolfa, subiekt, zam. ul. Zamenhofa 1, aresztowany za udział w manifestacji komunistycznej na Rynku przed Magistratem 22 lutego 1933 r., skazany na 2 lata więzienia z zawieszeniem na 5 lat (1933), przewodniczący Związku Zawodowego Pracowników Handlowych, Przemysłowych i Biurowych RP (1934).

BRONFMAN Edgar - będąc prezesem Światowego Kongresu Żydów odwiedził Polskę, gdzie był usilnie przekonywany przez ekipę Jaruzelskiego, że „Solidarność” to antysemici w słowach i czynach.

BRONIATOWSKI Michał - LISTA NR 16. Syn Mieczysława, szef polskiego oddziału agencji Reutera. Wiceprezes Interfaksu, odpowiedzialny za serwisy zagraniczne agencji (na stałe rezydujący w Moskwie).

BRONIATOWSKI Michał - polonofob, szef polskiego oddziału agencji Reutera. Syn zbrodniarza pułkownika UB, SB, Mieczysława Broniatowskiego.

BRONIATOWSKI Mieczysław - (1912-1989) Walczył w Hiszpanii w XIII Brygadzie. Polonofob, zbrodniarz, pułkownik UB, od roku 1945 był dyrektorem Centralnej Szkoły Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi, a następnie dyrektorem Departamentu Społeczno-Administracyjnego MSW.

BRONIATOWSKI Mieczysław (1912-1989) - funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej. Oficer (major) LWP, dyrektor Centralnej Szkoły Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi, dyrektor Biura Społeczno-Administracyjnego URM, dyrektor Departamentu Społeczno-Administracyjnego MSW. W czasie hiszpańskiej wojny domowej wziął udział w walkach batalionu Dąbrowszczaków, w składzie XIII Brygady Międzynarodowej w stopniu porucznika. Po 1945 był kierownikiem Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, z ramienia którego organizował struktury powiatowe UB m. in. w Płocku i wojewódzkie w Rzeszowie. Był autorem wydanych w 1986 wspomnień Zaczęło się za Pirenejami.

BRONIEK Zofia - LISTA NR 5; artysta - malarz, dnia 1 października 2002 r. otrzymała honorową odznakę „Zasłużony dla Miasta - Ogrodu Podkowa Leśna”. Od lat osiemdziesiątych brała udział w tworzeniu nowej podkowiańskiej rzeczywistości, angażując się w pracę Komitetu Obywatelskiego, Parafialnego Komitetu Pomocy Bliźniemu i przyczyniając się do reaktywowania Towarzystwa Przyjaciół Miasta - Ogrodu Podkowa Leśna. Jest aktywnym członkiem Zarządu Towarzystwa. Zorganizowała Galerię w czytelni Jana Pawła II przy kościele św. Krzysztofa, wydała kilkanaście książek o losach naszego miasta i regionu oraz 36 numerów „Podkowiańskiego Magazynu Kulturalnego”.

BRONISZÓWNA Seweryna-S. Chwat - 1887-1982. Aktorka, siostra A. Watta.

BROSS Wiktor - 1903-94. Kardiochirurg, profesor AM.

BROSZKIEWICZ Jerzy - 1922-93. Pisarz, dramaturg.

BROSZKOWSKI Paweł - LISTA NR 15; b. Prezes Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie. Także prezes Rady Fundacji im. Ks. Stefana Niedzielaka.

BROWAREK Aldona, LISTA NR 3; dr, kardiolog - Instytut Kardiologii im. Prymasa Tysiąclecia Stefana Kardynała Wyszyńskiego

BROWAREK Tadeusz, LISTA NR 3; prezes zarządu i właściciel spółki z o.o. Lumena, specjalizującej się w usługach integracyjnych i wdrożeniowych w sektorze administracji publicznej, bankowości, finansów i przemysłu. Browarek ukończył Wydział Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej Politechniki Warszawskiej. Następnie pracował jakoinżynier w Instytucie Chemii Fizycznej PAN, Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Informatyki i biurze podróży Almatur. W 1987 r. założył Lumenę. W 1999 r. obroty firmy wyniosły 95,2 mln zł. Szacunkowa wartość kapitału (wg „Telinfo”) należącego do Browarka to 60 mln zł. W 2000 r. 93. pozycja na liście 100 najbogatszych Polaków tygodnika „Wprost”.

BROWARNY Wojciech – LISTA NR 17, kierownik Pracowni Literatury Polskiej po 1989 roku na Uniwersytecie Wrocławskim.

BROWARNY Wojciech LISTA NR 17, kierownik Pracowni Literatury Polskiej po 1989 roku na Uniwersytecie Wrocławskim.

BROWN Gordon - od lipca 2007 premier Wielkiej Brytanii. „Podkreślał swoje związki z Izraelem. Podczas uroczystego obiadu zorganizowanego w kwietniu br. przez klub „Przyjaciół Izraela” Labour Party, Brown przypomniał rolę swojego ojca, który jako gorący zwolennik Izraela i „chrześcijańsko-syjonistyczny” działacz (był m.in. przewodniczącym prosyjonistycznej frakcji Church of Scotland’s Israel Committee w protestanckim tzw. kościele Szkocji), odpowiednio ukształtował postawę swojego syna” (tygodnik „Tylko Polska”, 07.10.2007).

BROWN Michael - związany z Centrum Badań nad Kulturą Żydowską w Kanadzie (Toronto).

BROWNING Christopher - historyk, profesor historii na University of North Carolina w Chapel Chill; ostatnio opublikował The Origins of the Final Solution: University of Nebraska Press, 200. Raporty żydowskiego „informatora” z warszawskiego getta [oprac. Christopher R. Browning i Izrael Gutman]. Przywołane szerszej publiczności raporty żydowskiego informatora gestapo z getta warszawskiego, wraz z szerokim omówieniem dwu znakomitych historyków Zagłady dają czytelnikowi możliwość refleksji nad zagadnieniem kolaboracji w obliczu śmierci i upodlenia... (Rocznik naukowy Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN).

Brudziński Joachim - LISTA NR 9 (ur. 4 lutego 1968 w Świerklańcu) nauczyciel akademicki, poseł na Sejm RP V kadencji (od 2005). Wybrany z okręgu szczecińskiego liczbą 14 731 głosów. Należy do partii Prawo i Sprawiedliwość. W trakcie studiów działał w duszpasterstwie akademickim Ojców Jezuitów. Od 1993 członek Porozumienia Centrum, a następnie PiS. Od sierpnia 2002 do lipca 2006 prezes Zachodniopomorskiego Zarządu Regionalnego PiS. Od lipca 2006 jest Sekretarzem Generalnym partii Prawo i Sprawiedliwość oraz Przewodniczącym Zarządu Głównego PiS. - „Nie ma chyba brzydszego psa niż taki wygolony pudel - powiedział kilka dni temu w Radiu TOK FM sekretarz generalny PiS Joachim Brudziński. „Rzeczpospolita pisze o oburzeniu, jakie wywołał tym stwierdzeniem w środowisku miłośników tych psów. „Trudno się odnosić do bełkotu lewaka, niezależnie, czy jest to lewak hiszpański, niemiecki czy polski. Głupota nie ma barw narodowych czy partyjnych. Mam nadzieję, że pod tymi hasłami nie podpisuje się premier Hiszpanii. Czerwiec 2007, wywiad w odpowiedzi na postulat hiszpańskiego socjalisty (i homoseksualisty) Pedro Zerolo, który zaproponował wyrzucenie Polski z UE za sprzeciw wobec homoseksualnej propagandy.

BRUKWICKI Jerzy - LISTA NR 11; kierownik Galerii Krytyków „Pokaz” w Warszawie. Urodził się w 1945 - krytyk sztuki, dziennikarz, szef warszawskiej Galerii Krytyków Pokaz. Współpracownik Instytutu Adama Mickiewicza (redaguje strony internetowe: www.culture.pl) i redakcji magazynu LOT Kaleidoscope. W latach 80. współtworzył ruch kultury niezależnej (ważniejsze wystawy: Czas smutku, czas nadziei; Polska Pieta; Plastycy stoczniowcom; obecność), wydawca i redaktor pisma poświęconego sprawom kultury „Wybór”, redaktor tygodnika „PWA. Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, współpracownik wydawnictw: NOWA, Przedświt, Pokolenie. Kurator wielu wystaw w kraju i za granicą m.in.: Magdaleny Abakanowicz, Jana Młodożeńca, Józefa Szajny, Andrzeja Wajdy, plakatów i grafiki „Solidarności”.

BRUMBERG Abraham - polonofob, felietonista żydowskiego pisma „Midrasz”.

BRUN Eugenia - polonofob, stalinowiec, komunistka, w okresie międzywojennym agent sowiecki, politruk. Odznaczona przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski (Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego”, Warszawa 1978-92).

BRUN Julian - polonofob, komunista, szwagier Józefa Unszlichta. Działacz komunistyczny, publicysta, krytyk literacki, nieprzejednany przeciwnik niepodległości Polski. 1905-08 działacz SDKPiL w Warszawie. W 1908 wyjechał z Polski, przebywając głównie we Francji i Bułgarii. Do Polski wrócił w 1919 i wstąpił do Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (później KPP). Stał się jednym z teoretyków i czołowych działaczy partii. Współredaktor „Nowego Przeglądu. 1923-25 członek KC, a w latach 1930-38 zastępca członka KC KPP. 1920-21 więziony za prosowiecką działalność. Aresztowany ponownie 8 VIII 1924 za działalność antypaństwową i skazany na 8 lat więzienia. W lutym 1926 w drodze wymiany więźniów politycznych wyjechał do ZSRR. W 1927 został korespondentem sowieckiej agencji prasowej TASS w Paryżu, jednak jeszcze tego samego roku został wydalony z Francji. 1927-29 korespondent TASS w Wiedniu. Jako sowiecki dziennikarz szkalował w prasie europejskiej kraj, w którym się urodził (J.A. Starostecki). 1936-38 kierował ośrodkiem wydawniczym KC KPP w Brukseli. W 1940 internowany przez władze belgijskie, został przewieziony do obozu St. Cyprien we Francji, z którego uciekł. W czerwcu 1941 wraz z ewakuowanymi pracownikami ambasady sowieckiej w Vichy wyjechał do ZSRR. Został skierowany do sowieckiej machiny propagandowej w języku polskim (polska redakcja przy radiostacji ukraińskiej w Saratowie 1941-42). Jego spuścizna propagandowa obejmuje ponad 200 pozycji.

BRUN Stefania-z domu Unszlicht - polonofob, komunistka, siostra Józefa Unszlichta. Od 1903 działała w Warszawie w szeregach SDKPiL. W Krakowie w 1912 wyszła za mąż za Juliana Bruna i wraz z nim przebywała na emigracji do 1919. Po powrocie do Polski wstąpiła w szeregi KPP. W 1926 wyjechała wraz ze zwolnionym z więzienia mężem do Moskwy. W latach 1926-28 razem z nim w Niemczech, Paryżu i Wiedniu. W 1928 wróciła do Moskwy, a w 1930 rozwiodła się z mężem. Do 1937 pracowała jako kierownik Sekretariatu Przedstawicielstwa KPP przez Międzynarodówce Komunistycznej. We wrześniu 1938 aresztowana i zesłana do łagru. W 1945 zwolniona z łagru i skierowana do budowy komunistycznej Polski. Wstąpiła do PPR. Jednak nabyta w łagrze choroba uniemożliwiła jej aktywną pracę w szeregach partii. Tłumaczyła więc na język polski dzieła klasyków marksizmu.

BRUNER Mikołaj - pionier rentgenologii.

BRUS Włodzimierz - 1921, ekonomista, profesor UW, SGPiS, Uniwersytetu Oksford. Od 1968 roku na emigracji. W wieku dwudziestu paru lat został majorem WP do spraw politycznych. Zostaje oddelegowany na uczelnię, gdzie w wieku 28 lat!!! (1949 r.) zostaje profesorem Szkoły Głównej Planowania i Statystyki. Tytuł profesora otrzymał bez jakiegokolwiek dorobku naukowego. Profesor Adam Strzembosz w „Rzeczpospolitej” z 18 marca 1996 roku stwierdza m.in., że Brus powinien zostać pozbawiony tytułów i stopni naukowych za udział w budowaniu reżimu totalitarnego. Brus był propagatorem stalinizmu w Polsce. W wieku 28 lat zostaje oddelegowany na uczelnię, gdzie robi zawrotną karierę, nawet jak na innych półanalfabetów żydowskich, którzy znaleźli się w Polsce. Pisać umiał i owszem, ale jego wiedza władania piórem ograniczała się do obsmarowywania Polski niepodległej z lat 1918-1939. Pisał w niej jako: „(...) bezwzględnej, faszystowskiej dyktaturze sanacji (...) straszliwej zgniliźnie ówczesnej Polski (...)”. W 1945 roku ukazała się jego broszura wydana w Wydawnictwie Oddziału Propagandy Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego Wojska Polskiego „Urojenia i rzeczywistość. Prawda o ZSRR”. Sławił w niej radziecką demokrację, gospodarkę i kulturę. Pisał w niej m.in.: „(...) Obywatel ZSRR posiada ogromne prawa polityczne”. Potwierdzał kłamstwa sowieckie, iż zbrodni w Katyniu dokonali Niemcy. Kolejne „dzieło” Brusa to „ZSRR a wojna polsko-niemiecka 1939 r.”. Za ww. „twórczość naukową” został uhonorowany tytułem profesora. Po uzyskaniu tytułu naukowego, zapragnął sprawdzić w praktyce swoje urojenia rodem z Bolszewii. W 1951 roku na I Kongresie Nauki Polskiej, wystąpił jako ekspert w dziedzinie nauk ekonomicznych mówiąc, że są one „z istoty swej partyjne”. Wzorem dla niego byli tacy wybitni intelektualiści jak Bierut i Minc. W 1968 roku wyjechał z Polski. Mąż ppłk. Heleny Wolińskiej-Brus - Ochsmann - zbrodniarki, ludobójczyni, prokuratora i mordercy sądowego. Na stałe obydwoje od lat 60. mieszkają w Anglii i otrzymują wysokie emerytury z Polski za zbrodnie popełnione na Polakach. Na emigracji przedstawiał się jako ofiara systemu i osoba, która walczyła o demokrację. Krakowskie „Arcana” opisały, jak Brus został zwerbowany przez bezpiekę z NRD. Został on przyłapany z kochanką, bojąc się swojej mściwej żony, zgodził się na współpracę.

BRUSKI Jan Jacek - LISTA NR 5; doktor historii na Uniwersytecie Jagiellońskim, zajmuje się stosunkami polsko-czechosłowacko-ukraińskimi w dwudziestoleciu międzywojennym.

BRUSZTEJN Benjamin - polonofob, syjonista, działacz Poalej Syjon w Wilnie. Powiedział prasie litewskiej, że „przyłączenie Wilna do Litwy to zwycięstwo idei sprawiedliwości historycznej” (Piotr Łossowski, „Litwa a sprawy polskie 1939-1940”, Warszawa 1985).

BRYCH Wanda - LISTA NR 16; córka dąbrowszczaka, Warszawa.

BRYKALSKI Dawid - (ur. 25 października 1970) dziennikarz prasowy i publicysta oraz pisarz fantastyczny. Absolwent socjologii na Uniwersytecie Łódzkim. Publikował na łamach takich czasopism jak: „Nowa Fantastyka”, „SFinks”, „Maxim”, „Machina”, „Sfera”, „Reset”, „Gazeta Wyborcza”, „Muza”, „Teraz Rock”, „Echo Miasta” (łącznie 51 czasopism). Organizator konwentów fantastycznych.

BRYLL Ernest - poeta, pisarz, dziennikarz i tłumacz. W latach 1991-95 Bryll był ambasadorem RP w Republice Irlandii.

BRYN Jerzy - Izrael Alter - pułkownik, pracownik MSZ.

BRYNDAL Rafał - LISTA NR 8, ur. 1960 w Kościanie, satyryk, autor tekstów i dziennikarz Radia ZET, twórca zespołów kabaretowych, sztuk teatralnych oraz scenariuszy sitcomów. Podjął naukę w szkole hotelarskiej, a za trzecim razem zdał na studia prawnicze. Swoją przygodę z kabaretem rozpoczął na studiach. Razem z Mariuszem Lubomskim stworzył kabaret I z Poznania i Torunia, który zdobył pierwszą nagrodę na festiwalu PAK-a w Krakowie i odbył tournée po Polsce, prezentując w klubach studenckich piosenki, a jedna z nich pt. „Impreza w klubie harcerza” przeszła do historii muzyki biesiadnej. Po czwartym roku został skreślony z listy studentów. Na 60. urodziny swojego ojca, w 1992 założył wraz z bratem Jackiem zespół pod nazwą „Atrakcyjny Kazimierz i Cyganie”. Po powrocie z Kanady, pisał teksty, wykorzystywane w programach, m.in. talk-show Alicji Resich-Modlińskiej, a także był autorem felietonów miesięczników: „Twój Styl” i magazynu popkulturalnego „Machina”, którego został dyrektorem muzycznym. Wraz z Anną Popek „na wyjeździe” prowadził program „Załóż się” z Radia ZET. W Radiu ZET prowadził audycje radiowe „Rozmowy rolowane” (1998-2006) z Rafałem Sławoniem, Martą Lipińską i Edytą Jungowską, a następnie Szyc z Bryndalem, czyli o dwóch takich, co mogą ukraść wszystko (2007) z Borysem Szycem. Wystąpił w roli prowadzącego talk-show w filmie Bogusława Lindy „Jasne błękitne okna” (2006). Na stałe współpracuje z tygodnikiem „Przekrój”.

BRYSTIGER Julia - Preis - (z d. Prajs) znana także jako Brystygier, Bristiger, Brustiger, Briestiger, Brystygierowa, Bristigierowa, pseud. „Luna”, „Krwawa Luna”, „Daria”, „Ksenia”, „Maria”, pseud. literacki „Julia Preiss” (ur. 25 listopada 1902 w Stryju, zm. 9 października 1975 w Warszawie), funkcjonariuszka aparatu bezpieczeństwa Polski Ludowej. Od 1920 żona działacza syjonistycznego Natana Brystygiera (zm. 1930); matka artysty-plastyka Michała. Była córką żydowskiego aptekarza. W 1920 ukończyła gimnazjum we Lwowie, a w 1926 studia historyczne na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie, następnie kontynuowała naukę w Paryżu. W 1928 zdała egzamin pedagogiczny we Lwowie. Doktor filozofii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1928-29 pracowała jako nauczyciel historii w gimnazjum C. Epsteina w Wilnie i w żydowskim seminarium nauczycielskim „Tarbuch”. Od 1927 działała w Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom (MOPR) i w komórce techniki partyjnej Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (KPZU). Po zwolnieniu jej w 1929 z pracy z powodów politycznych, utrzymywała się z udzielania korepetycji we Lwowie. Od kwietnia 1931 była wydawcą i redaktorem legalnego tygodnika komunistycznego „Przegląd Współczesny”. Od połowy tego roku była członkiem egzekutywy Komitetu Obwodowego MOPR. Od 1931 działała w Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. W październiku 1931 została skazana na 2 tygodnie więzienia za działalność komunistyczną. Od 1932 była funkcjonariuszem partyjnym (tzw. funkiem - etatowym działaczem partii), pełniąc kolejno funkcje sekretarza propagandy i agitacji Komitetu Obwodowego KPZU we Lwowie, Przemyślu, Drohobyczu i od września 1932 ponownie we Lwowie. Za działalność w zdelegalizowanych strukturach komunistycznych w październiku 1932 została ponownie aresztowana i skazana na rok więzienia (jeszcze wówczas podawała, że jest wyznania mojżeszowego). Po zwolnieniu została członkiem egzekutywy KC MOPR. Obsługiwała obwody wołyński i stanisławowski tej organizacji. Pod koniec 1934 została na krótko zawieszona w prawach członka partii; po złożeniu samokrytyki latem 1935 objęła funkcję sekretarza Komitetu Okręgowego KPZU Stryj-Sambor; od 1935 zajmowała się problematyką chłopską i rolną w Centralnej Redakcji KPZU we Lwowie. W 1936 została sekretarzem Komitetu Centralnego MOPR Zachodniej Ukrainy; organizowała prokomunistyczny Kongres Pracowników Kultury we Lwowie (maj 1936). W kwietniu 1937 została kolejny raz aresztowana i skazana na 2 lata więzienia. W czasie odbywania kary była starostą komuny więziennej (grupy więźniów odbywających wyroki za działalność komunistyczną). Po zajęciu Ziem Wschodnich Rzeczypospolitej przez Armię Czerwoną przyjęła obywatelstwo sowieckie i pracowała w Radzie Związków Zawodowych we Lwowie oraz była sekretarzem Komitetu Obwodowego MOPR. W 1940 została „członkiem wszechzwiązkowym” KC MOPR; w tym czasie współpracowała - razem z grupą innych kolaborantów - z radzieckim wydawnictwem w języku polskim „Nowe Widnokręgi” we Lwowie. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej zbiegła do Charkowa, a następnie do Samarkandy. W latach 1943-1944 w Zarządzie Głównym Związku Patriotów Polskich w Związku Radzieckim. W październiku 1944 została przyjęta do PPR. Od grudnia 1944 pracowała w Resorcie Bezpieczeństwa Publicznego na stanowiskach kierownika sekcji, kierownika wydziału, od 1945 p.o., a następnie dyrektora Departamentu V Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Charakterystyczny jest typ instrukcji wydawany przez nią funkcjonariuszom na odprawach: „W istocie cała polska inteligencja jest przeciwna systemowi komunistycznemu i właściwie nie ma szans na jej reedukację. Pozostaje więc jej zlikwidowanie. Ponieważ jednak nie można zrobić błędu, jaki uczyniono w Rosji po rewolucji w 1917 r., eksterminując inteligencję i w ten sposób opóźniając rozwój gospodarczy kraju, należy wytworzyć taki system nacisków i terroru, aby przedstawiciele inteligencji nie ważyli się być czynni politycznie” (Czesław Leopold, Krzysztof Lechicki „Więźniowie polityczni w Polsce 1945-1956”, Wydawnictwo Młoda Polska, Gdańsk 1981, s. 20). Brystiger nadzorowała pierwszy etap śledztwa: osobiście katowała zatrzymanych, miała własne wyrafinowane metody znęcania się nad nimi (np. biła pejczem mężczyzn po genitaliach i przycinała je szufladą). Ofiarą takich tortur padł m.in. szef propagandy PSL na województwo olsztyńskie Szafarzyński, który wkrótce po sesji przesłuchań zmarł z ogólnego wycieńczenia. Jeden z uwięzionych tak ją wspomina: zbrodnicze monstrum przewyższające okrucieństwem niemieckie dozorczynie z obozów koncentracyjnych. Żołnierz AK i były więzień polityczny Anna Rószkiewicz-Litwinowiczowa tak wspomina Brystiger w swojej książce: „Julia Brystygierowa słynęła z sadystycznych tortur zadawanych młodym więźniom, była zdaje się zboczona na punkcie seksualnym i tu miała pole do popisu” (A. Rószkiewicz-Litwinowiczowa „Trudne decyzje. Kontrwywiad Okręgu Warszawa AK 1943-1944, więzienie 1949-1954”, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1991, s. 106). Więźniom w czasie przesłuchań wykręcała jądra w imadło. Była delegatem na I zjazd PPR (1945), II Zjazd PPR (1948) i Kongres Zjednoczeniowy PZPR, na którym została wybrana do Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej (w jej skład wchodziła do marca 1954). Zajmowała się partiami, organizacjami i ugrupowaniami religijnymi. Brała czynny udział w wypowiedzianej przez komunistów wojnie z Kościołem katolickim; np. w 1950 aresztowano 132 księży. Odeszła z resortu bezpieczeństwa 16 listopada 1956. Próbowała później swoich sił jakopisarka, wydała m.in. powieść „Krzywe litery”. Kierowany przez nią departament nadzorował Kościół katolicki i miał na oku intelektualistów. Przed śmiercią została ochrzczona i przeszła na katolicyzm.

BRYSTIGER Michał - stworzył dywersyjny Klub „Krzywego Koła”, protoplastę KOR. Michał Bristiger jest bardzo bliskim powinowatym Mariana Krzaklewskiego, do niedawna szefa AWS i kandydata tej partii na prezydenta Polski poniżej fragment pamiętnika Pani Alicji Bondarczuk, tygodnik „Tylko Polska”: „Żydów przyciągałam zawsze jak magnes. Więcej miałam adoratorów Żydów niż Polaków. Kiedy pomyślę, że moim absztyfikantem był syn Krwawej Luny, Michał Brystiger, to ciarki mnie przechodzą. Michał był krytykiem muzycznym i poznałam go chyba na jakimś koncercie w Filharmonii. Zaprowadził mnie kiedyś do Ośrodka Kultury Czechosłowackiej, który pewnie do dzisiaj istnieje przy ul. Marszałkowskiej. Zbierali się tam młodzi ludzie, kontestujący narzucony nam ustrój. Oczywiście w zakamuflowanej formie. Były to spotkania przy muzyce i poezji, dyskusje towarzyskie. Zastanawiam się, czy dzieci żydowskich zbrodniarzy wiedziały wtedy, co robią ich rodzice. Ja wówczas nie miałam o tym zielonego pojęcia, ale sądzę, że Michał Brystiger był jednak tego świadomy i być może mamuśka posyłała go na te spotkania w celu penetrowania środowiska. A czy o zbrodniach tatusia wiedziała Lusia Berman? Kiedy po wielu latach białe plamy w naszej historii zaczęły się wypełniać ukrywanymi dotąd faktami i żydowskie zbrodnie stały się powszechnie znane, nabrałam do tego środowiska odrazy”. Ostatecznie syn Brystygierowej, Michał, wyjechał do Izraela razem ze swoja żoną. A jest nią siostra byłego premiera i szefa Solidarności, Mariana Krzaklewskiego.

BRZECHWA Jan - J. Lesman - 1900-66, poeta, bajopisarz; stryjeczny brat innego poety, Bolesława Leśmiana. Współpracował z systemem stalinowskim i komunistycznym. W artykule „Spór o kolaboranta Brzechwę” autorstwa prof. Jerzego Roberta Nowaka zamieszczonego w „Kurierze Codziennym” z dnia 8-10 czerwca 2007 roku, możemy m.in. przeczytać: „Jan Brzechwa - świetny bajkopisarz dla dzieci - miał w swym życiorysie haniebne 10 lat pierwszego okresu powojennego, kiedy „najdziksze wyprawiał swawole” w ohydnym stalinowskim duchu (...). Przypomnijmy więc„czerwonym” i „różowym” kłamczuchom, że nie chodzi o kilka, lecz o paręset wierszy i satyr, zebranych w aż 8 kolaboranckich tomach.

BRZECHWA Krystyna - córka Jana Brzechwy. „Twierdziła, w wywiadzie dla „Życia” z 8 lipca 2000 r., że jej ojciec chyba w żadnym z wierszy „nie sławił ani Bieruta, ani Stalina”. Jest to niestety twierdzenie nieprawdziwe, gdyż - jak udowadniam na przytoczonym niżej przykładzie - Jan Brzechwa z werwą sławił Stalina w wierszu „Nowa Huta”. 
Na to, żebyśmy w Polsce socjalizm 
zbudowali, 
Potrzeba więcej maszyn, potrzeba 
więcej stali, 
(...) Trzeba nam pióra przekuć 
na młoty i kilofy, 
W ogniu hutniczych piecy trzeba 
hartować strofy, 
W ogniu, co serca krzepi i mózgi 
doskonali - 
Sta - li! 
Sta - li!! 
Sta - li!!! 
Niech mnożą się traktory, które zaorzą pola, 
Niech mnożą sie maszyny i książki, 
i przedszkola, 
A jeszcze stal i węgiel. I znowu stal 
i węgiel! 
Górnicy i hutnicy kują naszą potęgę. 
Nie masz granicy szczęścia, gdy 
tworzy się epoka: 
Płucom oddech szeroki, młodych droga szeroka, 
Przyszłość należy do tych, czyja wola niezłomna, 
Drogę wskazał nam Stalin 
 - chwała mu wiekopomna! 
Świat nowy budujemy od podstaw, od podwalin 
Sta - lin! 
Sta - lin!! 
Sta - lin!!!

BRZESKI Rafał - Warszawa. W latach 1982-89 kolportował wydawnictwa i prasę (m.in.: „CDN - Głos Wolnego Robotnika”, „KOS”, „Robotnik”, „Tygodnik Mazowsze”, „Wola”), przede wszystkim wśród pracowników Polskiego Radia.

BRZEZIECKI Andrzej - LISTA NR 5; ur. 1978 r., jest dziennikarzem i publicystą, redaktorem „Tygodnika Powszechnego”, członkiem zespołu „Krytyki Politycznej”, stale współpracuje z „Gazetą Wyborczą”. Współautor „Przed Bogiem” (2005) - książki o polskiej religijności i Kościele.

BRZEZIŃSKI Zbigniew - były doradca prezydenta Cartera, mason loży Bnai-Brith. Współzałożyciel Bilderberg Group i Komisji Trójstronnej. Działał zakulisowo na rzecz wyboru Karola Wojtyły na papieża. Pomagał mu w tym H. Kissinger, D. Rockefeller, żydowscy kardynałowie z Watykanu, oraz inni przedstawiciele światowego żydostwa. Kardynał Karol Wojtyła spotkał się podczas swojej nieoficjalnej podróży do USA i Kanady z masonem Trudeau. Brzeziński należał do pierwszych gości przyjętych przez nowo wybranego papieża. W kanadyjskim filmie biograficznym o Janie Pawle II, Brzeziński powiedział, że papież zwrócił się do niego: „Ty mnie wybrałeś, więc musisz mnie odwiedzić” (H. Pająk „Grabarze polskiej nadziei”).

BRZEZIŃSKI Zdzisław Jesse - to osobnik ukrywający się. Niemalże anonim, tak jak jego spora część publikacji.Stworzył „cudowną” witrynę POLONICA.NET. pełną kłamstw, przeinaczeń i „pomyłek”, ku uciesze starszych braci w niewierze. Możecie tam sprawdzić, czy macie zdrowy umysł, choć podobno nie ma zdrowych, są tylko nieprzebadani!!!

BRZOSTOWICZ Magdalena - LISTA NR 10; nauczyciel w Centrum Kształcenia Ustawicznego w Kutnie, także bibliotekarka.

BRZOZA Czesław - „Żydowska mozaika polityczna w Polsce 1917-1927”. Wybór dokumentów i opracowanie: Czesław Brzoza, Księgarnia Akademicka. Kraków 2003. Interesująco kształtowała się sytuacja polityczna Żydów w Polsce, ponieważ podziały polityczne nie pokrywały się z podziałami natury narodowościowej, duże znaczenie miały również tendencje asymilatorskie, i tak np. w wyborach w 1928 i 1930 na listy BBWR głosowali zarówno chasydzi pozostający pod wpływem ortodoksyjnych rabinów, jak i asymilatorzy. Zmieniło się to w momencie kiedy część organizacji syjonistycznych przystąpiła do Bloku Mniejszości Narodowych. Poza tymże blokiem pozostawali fołkiści, ugrupowania socjalistyczne oraz część syjonistów. Jednak sytuacja Bloku zmieniła się znacząco po przewrocie majowym. W efekcie powstał odrębny blok Ogólno-Żydowski Narodowy Blok Wyborczy związany z Żydowską Partią Ludową. Wśród ugrupowań robotniczych największą popularnością cieszył się Bund wchodzący w układy z PPS. Kolejne rozdziały prezentują jak przebiegały te zmiany, jak rozkładały się głosy i układały się wzajemne stosunki tychże ugrupowań: Bloku Obrony Praw Narodowości Żydowskiej w Polsce, Ogólno-Żydowskiego Narodowego Bloku Gospodarczego i in. W wyborach do sejmu III kadencji zgłoszono 170 list okręgowych ugrupowań żydowskich. Nowa ordynacja wyborcza z 1935 wprowadzała daleko idące zmiany prowadzące do marginalizacji wpływu partii politycznych na wyniki wyborów, co wywołało zdecydowany sprzeciw ugrupowań zarówno narodowych, jak i komunistycznych, ale także i żydowskich. Na uwagę zasługuje opracowanie materiału: zamieszczone na końcu tabele, noty biograficzne, słowniczek ważniejszych pojęć i skrótów, zestawienie Kongresów syjonistycznych do 1939, czy wreszcie cały zespół indeksów - osób, miejscowości, partii i organizacji. Zamieszczone dokumenty, takie jak np. „Żydzi w Królestwie Polskim” (tekst opublikowany w Wiadomościach Polskich w 1917 w kilku częściach) czy cykl opracowany przez J. Halperna „Żydowskie partie polityczne w Królestwie Polskim” (opublikowany w kolejnych numerach „Nowego Dziennika” w 1918), stanowią cenne źródło informacji o ówczesnej wiedzy na tematy żydowskie.

BRZOZOWSKA Anna - mgr, Opole, związała się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja - Hatikvah.

BRZOZOWSKA-FILIPOWICZ Anna - LISTA NR 10; główny specjalista, wykształcenie wyższe prawnicze, główny specjalista w Miejskim Biurze Rzecznika Konsumentów w Warszawie, Wesoła.

BRZOZOWSKI Jerzy LISTA NR 18, doktor habilitowany nauk filologicznych, wykładowca na Uniwersytecie Jagiellońskim.

BRZOZOWSKI Mariusz - LISTA NR 10; absolwent Wydziału Tkaniny i Ubioru ASP w Łodzi. Wraz z Marcinem Paprockim od czterech lat projektują wspólnie ubrania sygnowane metką Paprocki & Brzozowski. Na koncie mają między innymi Złotą Nitkę z Międzynarodowych Targów Łódzkich, nagrodę Stowarzyszenia Promowania Młodych Europejskich Talentów, publikację w angielskim piśmie „Sleazenation”, dwukrotną nominację miesięcznika „Elle” do tytułu Projektant Roku oraz udział w pokazie „Polska jest trendy” w Belwederze. W marcu Marcin i Mariusz otworzyli autorski butik w Warszawie przy ulicy Mokotowskiej 73.

BRZYSZCZ Marek - muzyk (saksofon tenorowy i sopranowy); gra koncerty gitarowe m.in. w Centrum Kultury Żydowskiej.

BRZYWCZY Monika - LISTA NR 10; dziennikarka, redaktor naczelna magazynu „Cafe” i rzeczniczka prasowa Projektu Praga.

BUBAŁA Jacek LISTA NR 18, prezes zarządu IBCnet Polska

BUBER Martin - filozof, teolog, publicysta, profesor Uniwersytetu we Frankfurcie. Martin Buber (ur. 8 lutego 1878 w Wiedniu, zm. 13 czerwca 1965 w Jerozolimie) - żydowski filozof religii. Dorastał we Lwowie. Był badaczem chasydyzmu. Pisał również na temat relacji chrześcijaństwa do judaizmu. Przez Żydów uważany jest za współtwórcę nurtu filozofii zwanego filozofią dialogu (książka „Ja i Ty”), w Polsce rozwijanego m.in. przez ks. Józefa Tischnera i innych judeochrześcijańskich oszołomów.

BUBNICKI Rafał - LISTA NR 4; pracownik Instytutu Badań Literackich PAN w Warszawie, współautor książki „Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956-89”, tom II.

Bubula Barbara - LISTA NR 12; (ur. 4 marca 1963 r. w Krakowie) tłumaczka, publicystka polityczna, pedagog, działaczka samorządowa, polityk partii Prawo i Sprawiedliwość .W wyborach 25 września 2005 została wybrana do Sejmu z okręgu wyborczego Kraków. W środowisku politologów znana jest jako tłumaczka słynnej książki amerykańskiego konserwatysty R. Weavera „Idee mają konsekwencje. W latach 1999-2003 była prezesem Stowarzyszenia „Samorządny Kraków zajmującego się m.in. zwalczaniem korupcji. W latach 1999-2001 kierowała spółdzielnią mieszkaniową Budostal. W latach 2000-2004 członkini redakcji czasopisma „Obywatel oraz przewodnicząca rady programowej fundacji Instytut Spraw Obywatelskich. W latach 1993-1996 była sekretarzem Naczelnej Rady Politycznej Zjednoczenia Polskiego (1993-96), od 1995 była członkiem Rady Naczelnej Stowarzyszenie Rodzin Katolickich. W latach 1990-2005 radna Krakowa, w czterech kolejnych kadencjach. W Radzie Miasta zajmowała się budżetem, majątkiem gminy, rozwojem gospodarczym, planowaniem przestrzennym i ochroną środowiska. Wiceprezeses Zarządu Okręgowego PiS w Krakowie.

BUCH Szloma - ur. 1898, członek Zarządu Związku Zawodowego Pracowników Handlowych i Biurowych (1932), komunista

BUCHALIK Małgorzata - LISTA NR 5; tłumacz, Kraków.

BUCHANAN George - ambasador USA w Piotrogrodzie w czasie wybuchu rewolucji żydowskiej w 1917 roku. Pośredniczył przy udzielaniu kredytów przez żydowskich bankierów Morgana, Tothschilda, Kuhn-Loeb’a dla żydowskich rewolucjonistów w Rosji („Grabarze polskiej nadziei”, Henryk Pająk, str. 104).

BUCHBIDNDER Szymon - 1853-1908. Malarz, uczeń Matejki.

BUCHBINDER Józef - 1839-1909, malarz.

BUCHHOLTZ Tomasz - Warszawa. Współtwórca i redaktor pism: „Jaruzela” (1982-86), „Głos szarego członka” (1989).

BUCHNER Władysław - 1860-1939. Dziennikarz, satyryk, właściciel „Muchy” - najdłużej ukazującego się w Polsce pisma satyrycznego, w którym w latach II RP była cała masa antyżydowskich tekstów i rysunków. Teraz, w IV RP żydokaczorów, jest ustawowy zakaz szydzenia z Żydów!!!

BUCHOLC Janusz - Grudziądz. W latach 1982-88 współzałożyciel, redaktor, drukarz i kolporter niezależnego pisma „Iskra”. W latach 1987-89 współzałożyciel i współpracownik podziemnego biuletynu „Niezależność”. 13 grudnia 1981 r. internowany za działalność związkową, więziony w Zakładzie Karnym w Potulicach, zwolniony 13 marca 1982 r.

BUCHOWSKI Michał - LISTA NR 6; ur. 1955, prof. dr hab. antropolog kulturowy i społeczny, pracownik naukowy Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Członek Komitetu Nauk Etnologicznych PAN, interesuje się refleksją etnologiczną nad sposobami myślenia i systemami wierzeniowymi oraz współczesnymi przemianami w krajach postsocjalistycznych w Europie Środkowej, autor wielu prac naukowych.

BUCHWALD MAGDALENA. - kompozytorka, urodzona 10 marca 1972 w Złotowie. W latach 1992-93 studiowała muzykologię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Następnie, w latach 1993-99, studiowała kompozycję w Akademii Muzycznej w Poznaniu u Andrzeja Koszewskieg i Lidii Zielińskiej. Od 1997 do 1998 odbywała studia uzupełniające w zakresie teorii muzyki i nowych mediów w Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie pod kierunkiem Matthiasa Hermanna i Helmuta Lachenmanna (analiza) oraz Davida Masona i Ulricha Süße (muzyka elektroakustyczna). Polskie Centrum Informacji Muzycznej Związek Kompozytorów Polskich, styczeń 2005.

BUCZKOWSKI Adam - LISTA NR 10; ur. 1970 r., magister socjologii UAM w Poznaniu, obecnie doktorant w Szkole Nauk Społecznych przy IFiS PAN w Warszawie. Przygotowuje rozprawę doktorską na temat roli ciała i seksualności w tworzeniu i podtrzymywaniu rodzaju.

BUCZKOWSKI Piotr - urodzony w 1950 r. w Szczecinie. Ukończył socjologię na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, jest doktorem habilitowanym nauk społecznych oraz profesorem w Instytucie Socjologii UAM. W latach 1975-79 pracował w Instytucie Filozofii UAM, następnie był pracownikiem naukowym w Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie i Zakładzie Psychologii PAN w Poznaniu. Od 1990 r. był radnym w gminie Mosina, a także przewodniczącym Prezydium Krajowego Sejmiku Samorządu Terytorialnego. Od 1992 r. kierował polską delegacją do Stałej Konferencji Władz Lokalnych i Regionalnych Rady Europy w Strasburgu. W latach 1993-97 był posłem z ramienia Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Należał do Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego i był doradcą premiera J. Buzka.

BUCZYŃSKI Artur - LISTA NR 11; Forum Liberalne, znalazł się w Komitecie Honorowym Obywatelskiej Inicjatywy na rzecz budowy w Warszawie Mostu im. Jacka Kuronia.

 Budner Alfred - LISTA NR 12; (ur. 30 sierpnia 1950 w Tomaszewie) poseł Samoobrony IV i V kadencji. Wykształcenie średnie zawodowe (Państwowe Technikum Hodowlane). Do 22 września 2006 poseł Samoobrony RP. Następnie wstąpił do Ruchu Ludowo-Narodowego, by po jego rozpadzie zostać posłem niezrzeszonym. Córką Alfreda Budnera jest Margareta Budner, senator VI kadencji.

Budner Margareta - (ur. 11 czerwca 1975 w Koninie) z zawodu lekarz medycyny, senator VI kadencji wybrana z ramienia Samoobrony RP z okręgu wyborczego Konin. Od 2001 jest członkinią Samoobrony RP. 7 grudnia 2006 wystąpiła z klubu parlamentarnego Samoobrony, jednak 24 stycznia 2007 wstąpiła do Koła Senatorów Niezależnych i Ludowych (w którym zasiadają m.in. Kazimierz Kutz i Maciej Płażyński). Jest córką Alfreda Budnera, posła Samoobrony regionu konińskiego.

Budnik Jerzy - LISTA NR 12; (ur. 30 maja 1951 roku w Wejherowie) działacz samorządowy, poseł na Sejm RP. Ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego. Pracował w PAX. W latach 80. był działaczem Solidarności i jej Komitetów Obywatelskich; w latach 90. był radnym oraz przez dwie kadencje sprawował funkcję Prezydenta Wejherowa. Od 1999 roku był radnym Sejmiku Województwa Pomorskiego i wiceszefem Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego na Pomorzu. Jest działaczem Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego. W latach 1997-2001 był posłem Akcji Wyborczej Solidarność na Sejm RP III kadencji. Startując w wyborach w 2001 roku z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu wyborczym Gdynia został wybrany posłem na Sejm RP IV kadencji. W wyborach w 2005 roku ponownie uzyskał mandat z listy PO.

BUDNIK Jowita - LISTA NR 10; de domo Miondlikowska (ur. 28 listopada 1973 roku w Warszawie), aktorka telewizyjna i filmowa. Jest wychowanką młodzieżowego ogniska Machulskich przy Teatrze Ochota oraz absolwentką Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych na Uniwersytecie Warszawskim. Na ekranie zadebiutowała w wieku 12 lat w „Kochankach mojej mamy” Radosława Piwowarskigo. Dużą popularność przyniósł jej udział w pierwszej polskiej telenoweli „W labiryncie”, w której wcieliła się w postać zbuntowanej córki jednego z głównych bohaterów, odtwarzanego przez Marka Kondrata. Jest agentką m.in. Joanny Brodzik. Przełomem w jej życiu zawodowym było spotkanie z Krzysztofem Krauze, który w 2000 roku obsadził ją w jednej z głównych ról w swoim telewizyjnym filmie „Sieć” z cyklu „Wielkie rzeczy”. W 2005 roku Krauze oraz Joanna Kos-Krauze z myślą o niej napisali scenariusz filmu „Plac Zbawiciela”. Budnik zagrała kobietę upokarzaną i gnębioną przez męża i teściową. Jej rola spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem większości krytyków oraz jurorów XXXI Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, którzy przyznali jej nagrodę za pierwszoplanową rolę żeńską.

Budnik Krzysztof - urodzony w 1960 r. we Wrocławiu. Ukończył prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 1985-90 był sędzią Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie i Wałbrzychu. Od 1990 r. był dyrektorem wydziału spraw obywatelskich Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu, a od 1992 r. radcą prawnym w Urzędzie Skarbowym w Wałbrzychu oraz w Urzędzie Miejskim w Świebodzicach. W latach 1993-97 był posłem z ramienia Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Od 1997 r. był wiceministrem spraw wewnętrznych, któremu podlega m.in. działalność policji.

BUDREWICZ Olgierd-Eller - dziennikarz, podróżnik.

BUDROWSKA Bogusława - LISTA NR 10; pracuje w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, prowadziła zajęcia w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej oraz na Gender Studies przy ISNS UW. W swoich badaniach zajmowała się instytucją i doświadczeniem macierzyństwa. Książka jej autorstwa „Macierzyństwo” jako punkt zwrotny w życiu kobiety (2000) zdobyła nagrody FNP i OŚKi. Uczestniczyła w przygotowywaniu raportów dla ISP, UNDP, Banku Światowego.

BUDZIAK Anna - LISTA NR 5; mgr, asystent Katedry Ukrainistyki UJ, językoznawca.

BUDZISZEWSKI Jerzy - Joshua Ben Or - mieszka w Nowym Jorku, fotografik specjalizujący się w tematyce żydowskiej. Wspólnie z Tadeuszem Rolke zorganizował wystawę „Żywym i umarłym”, która była prezentowana w synagodze w Tykocinie, w galerii w Białymstoku oraz w Stowarzyszeniu Architektów Polskich w Warszawie.

BUDZYNER Salo (Salem) - (1872-1940) przemysłowiec, senator RP. Urodził się 13 VII 1872 r. w Tomaszowie Mazowieckim. W 1894 r. kupił małą fabrykę wyrobów wełnianych przy ul. Piotrkowskiej 39, był wspólnikiem firmy „Hirszenberg i Birnbaum”. W 1905 r. produkował chustki kaszmirowe drukowane. W 1928 r. został wybrany na senatora II kadencji z woj. warszawskiego, reprezentując ortodoksyjną partię „Agudas Israel”. Był prezesem pełnomocnym Gminy Żydowskiej i Komitetu Ratunkowego dla Udzielania Pożyczek Żydom w Łodzi, członkiem zarządów Łódzkiego Towarzystwa „Talmud Tora” i Towarzystwa Pomocy Ubogim i Chorym Żydom „Linas Hacedek”. Pod koniec 1939 r. zdobył dla siebie i swojej rodziny fałszywe wizy greckie, dzięki którym otrzymał tranzytowe wizy włoskie. Wyjechał do Triestu, gdzie po kilku miesiącach zmarł na serce. Pochowany na miejscowym cmentarzu, jego grób został przykryty polską flagą, jako wyraz szacunku dla zmarłego senatora RP ( Oficyna Bibliofilów Łódź).

BUDZYŃSKA Anna - aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich w Polsce.

BUDZYŃSKA Regina-z domu-Habergryc - polonofob, komunistka, ur. w Łodzi. Od 1919 działała w szeregach Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPP) w Warszawie. Aresztowana na początku 1920 za działalność wywrotową, w drodze wymiany więźniów politycznych wyjechała w maju t.r. do Rosji Sowieckiej. Wstąpiła do partii sowieckiej i pracowała w „polskich organizacjach komunistycznych w Moskwie i Piotrogrodzie (Petersburgu), w przedstawicielstwie sowieckim w Rydze (Łotwa) i Komunistycznym Uniwersytecie Mniejszości Narodowych Zachodu w Moskwie (1922-24). W 1924 skierowana do pracy partyjnej w Polsce, dokąd przyjechała nielegalnie wraz z H. Steinem-Kamieńskim i Z. Unszlicht-Osińską i weszła w skład Tymczasowego Sekretariatu Krajowego. Jednocześnie działała w jaczejkach partyjnych na terenie Warszawy, Łodzi i Zagłębia Dąbrowskiego. 1926-27 na przeszkoleniu w Instytucie Czerwonej Profesury w Moskwie. W tym czasie w Związku Sowieckim rozpoczęła się walka między żydami a nie-żydami o wpływy w partii i rządzie. Budzyńska, oczywiście, popierała frakcję żydowską, tzw. grupę opozycyjną G. Zinowjewa. W XII 1927 wykluczona z partii sowieckiej i wydalona z Moskwy. Przebywała w Archangielsku, a następnie w Charkowie. Po potępieniu grupy żydowskiej Zinowjewa i trockizmu w 1930, ponownie przyjęta do partii. W 1931 powróciła do Moskwy i pracowała jako wykładowca na uczelniach, następnie jako redaktor w wydawnictwie państwowym. Autorka takich propagandowych publikacji jak: „Lenin - zbiorek dla młodzieży (ok. 1924) czy „O ruchu wolnomyślicielskim w Polsce (Mińsk 1932). W styczniu 1935 aresztowana i skazana na 5 lat łagru za popieranie opozycyjnych grup żydowskich w partii. Zlikwidowana w ZSRR w 1937.

BUDZYŃSKA-BRUN Celina - polonofob, komuch, wykładowca Centralnej Szkoły KC PPR, PZPR.

BUDZYŃSKA-BRUN Celina - wykładowca Centralnej Szkoły KC PPR, PZPR.

BUGAJ Maciej - sekta , „Polski Kościół Dialogu.

 BUGAJ Ryszard -I zaak Blumfeld - LISTA NR 8; urodzony w 1944 r. w Gawłowie. W 1971 r. ukończył ekonomię na Uniwersytecie Warszawskim. W 1968 był usunięty z uczelni za udział w protestach żydowskich. Pisywał do „Biuletynu Informacyjnego” KOR (l. 70.). Autor pierwszej niezależnej broszury ekonomicznej „Uwagi o sytuacji gospodarczej kraju” (1978). W latach 80. jeden z współzałożycieli i wydawców kwartalnika społeczno-politycznego „21”. Internowany. Współpracownik Komitetu Obrony Robotników. W 1989 r. został doktorem nauk ekonomicznych. Od 1973 r. pracował w Instytucie Planowania i w Komisji Planowania Rady Ministrów, a od 1982 w Instytucie Nauk Ekonomicznych PAN. Od 1976 r. był współpracownikiem KOR-u, zaś w latach 1980-81 był członkiem Zarządu Regionu Mazowsze „Solidarności”, doradcą Komisji Krajowej oraz delegatem na I Zjazd związku, gdzie kierował zespołem ds. gospodarczych. W stanie wojennym został internowany, a następnie doradzał podziemnej Krajowej Komisji Wykonawczej „S”. W 1989 r. uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu i został posłem aż do 1997 r. W 1990 r. razem z A. Małachowskim i K. Modzelewskim był współtwórcą „Solidarności Pracy”, a w latach 1992-97 przewodniczącym Unii Pracy. W 1999 r. wystąpił z UP. Założyciel partii politycznej Forum Polska Praca. Na początku 2006 roku powrócił do Unii Pracy, gdzie pełnił funkcję Przewodniczącego Rady Politycznej tej partii. 4 września 2006 roku ponownie opuścił Unię Pracy z powodu zawarcia przez UP koalicji wyborczej podczas wyborów samorządowych z SLD, SdPl i Partią Demokratyczną-demokraci.pl. 3 maja 2007 został przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

BUGAJSKI Ryszard LISTA NR 18, ur. 27 kwietnia 1943 w Warszawie, reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, oraz pisarz i scenarzysta. Laureat wielu nagród na festiwalach filmowych, m.in. „Złotego Grona w Łagowie, nagrody publiczności i nagrody specjalnej na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, nagrody Srebrny Hugo na Festiwalu Filmowym w Chicago. Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim i reżyserię w PWSFTviT w Łodzi, którą ukończył w 1973 roku. 30 czerwca 2008 odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

BUGALSKI Dariusz LISTA NR 18, ur. 16 października 1961 w Augustowie, filmolog, poeta, dziennikarz oraz prezenter radiowo-telewizyjny. Studiował krótko historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim i filozofię na Uniwersytecie Łódzkim, a ukończył na tej uczelni kulturoznawstwo (specjalizacja filmoznawstwo) w 1986 r. Po studiach podjął pracę w Muzeum Sztuki w Łodzi, gdzie był m.in. autorem programu edukacyjnego. Pracę dziennikarską rozpoczął w 1998 w radiu TOK FM, następnie pracował w TVN-ie, prowadząc przez kilka miesięcy program interwencyjny „Uwaga. W 2001 r. przeszedł do Programiu 3 Polskiego Radia. Prowadził audycje „Polska według Polaków, „Wszystko, co najważniejsze oraz „Według Polaków. Na antenie TVP2 był jednym z gospodarzy programu „Pytanie na śniadanie. Obecnie prowadzi „Klub Trójki oraz „Trójkę pod księżycem. Dariusz Bugalski jest również pisarzem i poetą. Publikował w „Twórczości, „Frazie, „Czasie Kultury. Był współzałożycielem Stowarzyszenia Literackiego im. K.K.Baczyńskiego, powołanego w Łodzi w 1990 r. W 1992 r. otrzymał za tomik „Turtle, turtle, turtle nagrodę Polskiego Towarzystwa Wydawców za debiut. Zajmował się również krytyką sztuki („Format, „Exit, „Pokaz, „Fraza). Jest członkiem Fundacji CTN.

BUJAK Zbigniew - LISTA NR 8; ur. 29 listopada 1954 w Łopusznie. W latach 1973-81 pracował w Zakładach Mechanicznych „Ursus”. Od 1978 r. kolportował (wraz ze Z. Janasem i A. Czerwińskim) niezależną prasę i wydawnictwa dostarczane przez J. Łojaka. Organizował spotkania robotników z Ursusa m.in. z Jackiem Kuroniem i Janem Lityńskim. W 1980 r. przewodniczący Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego Mazowsze, od 1981 r. Zarządu Regionu Mazowsze. Członek prezydiów Krajowej Komisji Porozumiewawczej i Komisji Krajowej. Od 1982 r. kierował Regionalną Komisją Wykonawczą Mazowsze. Członek Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej, od 1987 r., Krajowej Komisji Wykonawczej. Należał do Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania (założonego w grudniu 1980 r.). W stanie wojennym jeden z głównych przywódców podziemia. Współpracownik Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Wielokrotnie zatrzymywany. Aresztowany w maju 1986 r., zwolniony we wrześniu na mocy amnestii. W 1988 r. otrzymał Nagrodę Praw Człowieka im. Roberta F. Kennedy’ego. W 1989 roku uczestniczył w obradach okrągłego stołu. Polityczny wychowanek J. Kuronia, działacz „Solidarności”, gorliwy tropiciel rzekomego polskiego antysemityzmu, nacjonalizmu, ksenofobii etc. Lekceważy tradycje narodowe. Członek Rady Programowej Instytutu Spraw Publicznych. W stanie wojennym aresztowany w piwnicy Żyda Mieczysława Rakowskiego, ostatniego I sekretarza KC PZPR. Członek Rady Politycznej Unii Wolności - Partia Demokratyczna. W 1990 roku jeden z przywódców skrajnie ultralewicowego ugrupowania dawnej lewicy laickiej ROAD, z którego później powstała Unia Demokratyczna. W 1991 r. założył własny Ruch Demokratyczno-Społeczny, który w 1992 r. wszedł w skład Unii Pracy. W latach 1991-97 był posłem, a od 1993 r. przewodniczącym sejmowej komisji spraw wewnętrznych. W 1999 roku zainicjował tworzenie Komitetów Aborcyjnych. Typ działacza-papugi, o poglądach stanowiących lustrzane odbicie poglądów Kuronia, Geremka i Michnika. Sprzedał legitymację „Solidarności” na aukcji, zorganizowanej przez żonę generała Czesława Kiszczaka. Były członek zarządu antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą, żydowskiej Fundacji im. Stefana Batorego, założonej w Nowym Jorku przez Żyda, masona, spekulanta George’a Sorosa. W latach 1990-91 był jej pierwszym prezesem. W 1999 roku skończył Nauki Polityczne na UW, gdzie studiował także filozofię. W 1998 r. wstąpił do Unii Wolności, gdzie został członkiem Zarządu. Był prezesem Głównego Urzędu Ceł. Urban powiedział o Bujaku: „Ewolucje postawy Bujaka warto obserwować, czekając cierpliwie na dalsze postępy ich myślenia... Nie ignorujemy wezwań z ich strony”. Ma się rozumieć, „ewolucje postawy” nie tylko Bujaka, lecz całej tej korowskiej paki, były w permanentnym rozwoju. Konsekwentnie dojrzewały do Magdalenki („Grabarze polskiej nadziei”, Henryk Pająk, str. 100).

BUJAKIEWICZ Katarzyna - aktorka.

BUJALSKA-GRUM Gabriela LISTA NR 18, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego

BUJKO Zimowit - proszę nie dać się zmylić jego staropolskim imieniu!!! Sekretarz Generalny RACJI Polskiej Lewicy. Działacz lewicowy, organizator wielu akcji protestacyjnych i społecznych. Oficer rezerwy Marynarki Wojennej. Pochodzi z Gdyni.

BUK Małgorzata - polonofob, aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich w Polsce.

BUKIEWICZ Bożenna - (ur. 14 lutego 1952 w Żarach), z wykształcenia mgr inż. mechanik konstruktor, poseł na Sejm RP V kadencji z listy Platformy Obywatelskiej. Do 2005 pełniła funkcję radnej Zielonej Góry. W wyborach samorządowych w 2006 roku w pierwszej turze na prezydenta Zielonej Góry zwyciężyła Janusza Kubickiego, kandydata Lewicy i Demokratów, ale przegrała z nim w drugiej turze.

BUKOJEMSKI Michał - polonofob, reżyser tematyki żydowskiej, współpracuje z Żydowskim Instytutem Historycznym. Jego dokument „Świat Marii” otwierał tegoroczny IV Międzynarodowy Festiwal Filmowy Żydowskie Motywy w Warszawie. Bohaterką filmu jest Tirza Kshepitsky, która wyjechała z Polski po II wojnie światowej. Wyjechała, bo bała się polskiego antysemityzmu: „Miejscowi cieszyli się, że nie będzie Żydów, wpatrywali się we mnie podejrzliwie”. Według niej żaden z Polaków nie zasługiwał na zaufanie. Mówi to osoba, która przeżyła okupację dzięki sfałszowanym dokumentom na nazwisko Marii Miłkowskiej. Ciekawe skąd uzyskała aryjskie dokumenty i metrykę chrztu? Według niej we współczesnej Polsce istnieje antysemityzm, czego doświadcza m.in. młodzież izraelska przyjeżdżająca do Polski. Swoimi negatywnymi wspomnieniami dzieli się z kobietami i mężczyznami służącymi w izraelskiej armii. Proszę sobie wyobrazić sytuację, w której w polskiej armii odbywają się prelekcje na temat zbrodni dokonanych na narodzie polskim przez zażydzony i kierowany przez Żydów Urząd Bezpieczeństwa. Bukojemski jest absolwentem Wydziału Operatorskiego PWSTViT w Łodzi. Był operatorem filmowym w WF „Czołówka”, a potem przez wiele lat w Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie. Pierwsza połowa lat 90. to okres współpracy z telewizją ABC News w Warszawie a później w Moskwie. Ten okres życia podsumowuje film „Wojny innych ludzi” o początkach konfliktu w Czeczenii. Obecnie jest samodzielnym producentem filmów dokumentalnych. Najbardziej znane, oprócz wymienionego wyżej, to „Mana Masza” o macierzyństwie wśród lesbijek oraz cykl pięciu filmów dokumentalnych „Z kroniki Auschwitz” (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 57).

BUKOWICZ Abram - polonofob, komunista, stalinowiec, agent sowiecki. Zmobilizowany do Wojska Polskiego podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920, przeszedł na stronę Armii Czerwonej. Walczył w jej szeregach do końca wojny polsko-bolszewickiej (X 1920), po czym osiadł w Witebsku, a następnie w Piotrogrodzie (Petersburgu). W 1923 rozpoczął studia w Komunistycznym Uniwersytecie Mniejszości Narodowych Zachodu w Moskwie, a w 1924 został członkiem sowieckiej partii komunistycznej WKP(b). W 1929 wysłany nielegalnie jako agent do Polski. Działał w Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi, która dążyła do oderwania od Polski ziem północno-wschodnich, włącznie z Wilnem i Białymstokiem. Aresztowany w Wilnie lipcu 1930, został skazana na 3 lata więzienia. Po wyjściu z więzienia w 1934 działał w Białymstoku (także w związkach zawodowych). W marcu 1936 wysłany do obozu w Berezie Kartuskiej (do VII 1937) i ponownie w marcu 1939. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939, został działaczem partyjnym w Komitecie Obwodowym sowieckiej partii w Białymstoku. Prześladował Polaków i polskość w tym mieście. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 zgłosił się do Armii Czerwonej. Był oficerem zawodowym w stopniu podpułkownika do 1956. Wierny ideałom KPZB (oderwania od Polski Ziem Wschodnich), nie wyjechał do Polski w nowych granicach, ani podczas pierwszej repatriacji (1944-48), ani podczas drugiej (1956-58), chociaż pochodził z Zamościa.

BUKOWSKI Krzysztof - reżyser. Zrealizował film o Alexie DANZIGu (Izrael) według scenariusza Michała Sobelmana. Alex Danzig wyjechał z Warszawy z rodzicami, jako dziewięciolatek, w roku 1957. Od lat mieszka w kibicu Nir-Oz na pustyni Negev. W Izraelu skończył studia historyczne, później przez lata uczył w szkole oraz pracował w kibucu. Po trzydziestu latach od wyjazdu, po raz pierwszy przyjechał do Polski. Obecnie jest zatrudniony w Ministerstwie Edukacji, kształci przewodników izraelskich pilotujących grupy młodzieży po Polsce, jak również sam pokazuje Polskę grupom Izraelczyków.

BUKOWSKI Piotr - redaktor naczelny /Wrocław/homiki.pl (strona gejów i lesbijek)

BULMAN Krystyna - LISTA NR 10; socjolog, od 1997 r. jest członkinią Międzynarodowego Forum Kobiet i pełni funkcję dyrektora Ośrodka Szkoleniowego, w ramach którego organizowane są szkolenia w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy w firmach, dla wszystkich grup pracowniczych. Jednocześnie pracuje w korporacji prawniczej jakoorganizator szkoleń. Warszawa.

BUŁA Edmund - gen. bryg. (ur. 1926), Ludowego Wojska Polskiego, wieloletni funkcjonariusz organów kontrwywiadu wojskowego, Głównego Zarządu Informacji WP/MON i Wojskowej Służby Wewnętrznej, od 15 sierpnia 1986 do 31 sierpnia 1990 szef WSW. Służbę w organach kontrwywiadu wojskowego rozpoczął w 1945, jako słuchacz Kursu Oficerów Informacji, następnie po ukończeniu kursu w sierpniu (1945), oficer Wydziału Informacji w 17 DP w Krakowie i od 1947 w 28 pp 9 DP w Przemyślu. Po opuszczeniu 9 DP służył jako starszy oficer Oddziału II Głównego Zarządu Informacji WP, zajmującego się walką z agenturą przeciwnika i tropieniem jej, przesłuchiwaniem jeńców wojennych będących przedmiotem zainteresowania organów informacji. Później szef Wydziału Informacji w Marynarce Wojennej i słuchacz kursu w Związku Radzieckim. Po powrocie do kraju szef Oddziału Informacji Korpusu Armijnego, następnie do sierpnia 1986 szef Zarządu Wojskowej Służby Wewnętrznej Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. W sierpniu 1986 zastąpił na stanowisku szefa WSW gen. dyw. Edwarda Poradkę, sprawował tę funkcję aż do rozwiązania WSW, czyli do sierpnia 1990, w międzyczasie w 1987 został awansowany do stopnia generała brygady. W 1990 przeniesiony w stan spoczynku. Edmund Buła występuje w raporcie Macierewicza jako osoba odpowiedzialna za zniszczenie akt WSW w latach 1988-1989. Z ustaleń wynika, że przed zniszczeniem akta te były sfotografowane, a mikrofilmy Buła osobiście przekazał GRU, czyli wywiadowi ZSRR.

BUŁAT Mirosława Maria - dr, Katedra Teatru na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Autorka książki „Krakowski Teatr Żydowski. Krokewer Jidisz teater. Między szundem a sztuką”, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2006. Wielką jakością tej pracy jest niesamowita bibliografia (14 stron!) i sięganie do bardzo wielu materiałów archiwalnych w języku jidisz. To właśnie pozwoliło pogłębić temat, dotychczas traktowany bardzo pobieżnie. Dzięki temu praca zawiera niesłychaną ilość ciekawostek i anegdot. Wielka liczba notatek biograficznych nadaje tej pozycji sporą rangę w badaniach nad światem krakowskiej kultury i sztuki. Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 1995 i 2007) - autorka m.in. rozdziału „Historia teatru żydowskiego w Krakowie: rekonesans badawczy”.

BUŁHAK Henryk - LISTA NR 4; związany z Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina.

BUŁTOWICZ Katarzyna - LISTA NR 5; fotoedytor.

BUNSCH Jacek - reżyser urodzony w Krakowie w 1954 roku. Ukończył filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim, później Wydział Reżyserii Dramatu w krakowskiej PWST (1981 r.). Reżyserował m.in. „Play - Schulz. Sanatorium Pod Klepsydrą” wg Brunona Schulza, adaptacja i reżyseria: Jacek Bunsch. Od maja 2003 roku sprawował funkcję dyrektora artystycznego Teatru im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie, a od 1 września 2004 roku jest dyrektorem Teatru Miejskiego im. W. Gombrowicza w Gdyni.

BURAS Alicja i Jacek - LISTA NR 5; tłumacze języka niemieckiego. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

BURDAJEWICZ Mariusz - dr nauk historycznych, specjalista archeologii Izraela, Cypru i Nubii. Pracuje w Muzeum Narodowym w Warszawie.

BUREK Aleksandra - LISTA NR 10; dr, filozofka, redaktorka kwartalnika etnografia.org

BURGIN Juliusz - (ur. 1906 w Otwocku - zm. 9 lutego 1973 w Warszawie) ślusarz, działacz komunistyczny, funkcjonariusz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, pułkownik LWP, współpracownik NKWD i NKGB od 1939. Od 1925 był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej i od 1927 Komunistycznej Partii Polski. Wielokrotnie więziony za działalność antypaństwową w latach: 1926, 1928, 1929-1933, 1935 i 1936-1939. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w 1941 wstąpił do Armii Czerwonej. Jako agent Międzynarodówki Komunistycznej w Moskwie został skierowany w lipcu 1943 do 1 Dywizji im. T. Kościuszki. Od listopada 1944 był szefem Wydziału Politycznego w 1 Korpusie Pancernym 2 Armii WP. Od czerwca 1945 do czerwca 1947 był naczelnikiem Wydziału II Samodzielnego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. W latach 1947-1948 redaktor naczelny „Głosu Ludu”. W latach 1948-1949 dyrektor Gabinetu Ministra Bezpieczeństwa Publicznego, od 1949 do 1950 szef I Inspektoratu Ministerstwa Obrony Narodowej. Od lutego 1950 do lipca 1951 był pierwszym polskim ambasadorem w Chińskiej Republice Ludowej, a od września 1950 był ambasadorem w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej. W latach 1951-1957 był wiceministrem transportu drogowego i lotniczego. Od 1959 do 1963 prezes Spółdzielni Wydawniczej „Książka i Wiedza” w Warszawie. Był współzałożycielem i sekretarzem generalnym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Chińskiej i członkiem prezydium Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli.

BURIAN Paweł - mgr, pracuje w Muzeum Narodowym w Gdańsku.

BURLEWICZ Paweł – LISTA NR 17, politolog, dziennikarz, Warszawa.

BURLEWICZ Paweł LISTA NR 17, politolog, dziennikarz, Warszawa.

BURNETKO Krzysztof - LISTA NR 3, 5 i 13. W latach osiemdziesiątych XX w. redaktor podziemnego dwutygodnika „Promieniści”, korespondent „Radia Wolna Europa”. Dziennikarz „Tygodnika Powszechnego” i „Polityki”.

BURSKA Lidia - LISTA NR 2; dr, historyk literatury. Instytut Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Pracownia: Pracownia Literatury XX i XXI wieku. Publikuje m.in. w „Gazecie Koszernej”.

BURSZTA-KUBIAK Iwona LISTA NR 18, Dyrektor Biura do Spraw Społecznych, Kultury i Współpracy z Organizacjami Pozarządowymi.

BURSZTEJN Benjamin - polonofob, dywersant, syjonista, polakożerca, fanatycznie i zajadle nienawidził polskości, Polaków i Polskę. Działacz Poalej Syjon w Wilnie; powiedział prasie litewskiej, że „przyłączenie Wilna do Litwy to triumf idei sprawiedliwości historycznej (Piotr Łossowski, „Litwa a sprawy polskie 1939-1940, Warszawa 1985).

BURY Andrzej - zastępca szefa białostockiej Prokuratury Okręgowej.

BURYŁA Sławomir (ur. 1969) - absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. Autor książki „Prawda mitu i literatury”, edytor krytycznego wydania dwóch tomów prozy Tadeusza Borowskiego. Ostatnio wydał „Opisać Zagładę. Holocaust w twórczości Henryka Grynberga”. Zajmuje się literaturą wojny i okupacji, a zwłaszcza problematyką Holocaustu, oglądaną m.in. pod kątem obecności w niej pytań o trudne wybory moralne, dobroć Boga, istotę żydowskiej i polskiej pamięci (Rocznik naukowy Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN).

BURZYŃSKA Anna - LISTA NR 10; ur. w 1957 r. Urodziła się i mieszka w Krakowie. Pracuje na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, jest doktorem habilitowanym, prowadzi Katedrę Teorii Literatury. Wykłada na polonistyce i w Studium Literacko-Artystycznym UJ. Zajmuje się najnowszymi teoriami w amerykańskich i francuskich badaniach literackich. Jest autorką kilkudziesięciu prac naukowych o ponowoczesności i postmodernizmie, m.in. książki pt. „Dekonstrukcja i interpretacja” (Kraków 2001), która otrzymała Nagrodę „Literatury na Świecie” w dziedzinie literaturoznawstwa, translatologii i leksykografii za rok 2001. Jest również pisarką, dramatopisarką i scenarzystką. Napisała powieści pt. „Fabulant”. Powiastka intertekstualna (Kraków 1997), „Miłość i inne kłopoty” (w druku) oraz dziewięć sztuk teatralnych, z których cztery zostały wydane w tomie pt. „Nicland” (Kraków 2004).

BURZYŃSKA Beata – LISTA NR 17, doktor zootechniki, pracuje w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN.

BURZYŃSKA Beata LISTA NR 17, doktor zootechniki, pracuje w Instytucie Biochemii i Biofizyki PAN.

BURZYŃSKI JAKUB - śpiewak (kontratenor), dyrygent, teoretyk muzyki. Urodzony 11 lutego 1976 w Zabrzu.

BUSZA Andrzej - LISTA NR 3; ur. w Krakowie 1 stycznia 1938 roku. Wojenne lata spędził na Środkowym Wschodzie, skąd wyjechał do Anglii pod koniec 1947 roku. Studiował w St. Joseph College, Beulah Hill w Londynie, a później w University College London. W czasie studiów na londyńskim uniwersytecie aktywnie współuczestniczył w życiu kulturalnym polonijnej społeczności. Był jednym z założycieli University of London Polish Student Society oraz był członkiem zarządu wydawnictw: Merkuriusz, a potem Kontynentów; został mianowanym wykładowcą w English Department of the University of British Columbia w Vancouver w Kanadzie. Obecnie jest Associate Professor w tym samym departamencie podobnie jak w programie Literackiej Komparatystyki. W 1962 dostał nagrodę im. Kościelskiego; został honorowym członkiem Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie. Jest także specjalnym członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Uniwersyteckich Profesorów Anglistów. Oprócz tego jeździ z wykładami po Europie i Stanach Zjednoczonych Ameryki.

BUSZEK Artur LISTA NR 18, ur. 2 marca 1983 roku w Krakowie. Skończył S.P. nr 58 im. Tadeusza Kościuszki. W latach 1994 - 1999 był harcerzem oraz instruktorem ZHP pełniąc m.in. funkcję drużynowego 19 KLGZ „Orlęta, którą założył przy swojej szkole. Dwukrotnie brał udział w „Białej Służbie będąc sanitariuszem podczas VII i VIII Pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny. W 2002 roku ukończył V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego. Otrzymał indeks na Wydziale Zarządzania i Komunikacji Społecznej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Rozpoczoł także studia na Wydziale Historycznym UJ. Od stycznia 2002 r. jest członkiem Unii Wolności oraz Stowarzyszenia Młode Centrum (obecnie w Komisji Rewizyjnej Koła Kraków).

BUŚ Mariusz - LISTA NR 5; ur. 25 marca 1970 roku -szachista, mistrz międzynarodowy od roku 1991. Od roku 2001 nie występuje w turniejach szachowych klasyfikowanych do szachowego rankingu ELO.

BUZEK Jerzy Karol - (ur. 3 lipca 1940 w Smilovicach, pol. Śmiłowice, Zaolzie) polityk żydoprawicowy, profesor. Poseł na Sejm III kadencji oraz premier rządu RP w latach 1997-2001, a obecnie poseł do Parlamentu Europejskiego, wybrany 13 czerwca 2004 roku największą w Polsce liczbą głosów. Jest członkiem całkowicie zażydzonego Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Mąż Ludgardy Buzek, ojciec Agaty Buzek. 13 czerwca 2004 roku Jerzy Buzek został wybrany na posła do Parlamentu Europejskiego z listy Platformy Obywatelskiej. Uzyskał w wyborach 173 389 głosów (to jest 22,14% w okręgu śląskim) - najwięcej spośród wszystkich kandydatów (jego wynik dał liście PO 3 mandaty). W Parlamencie Europejskim jest członkiem frakcji politycznej - Europejskiej Partii Ludowej - Europejscy Demokraci (PPE-ED). Ostatnio z jarmułką na głowie składał wieniec na grobie Yitzhaka Rabina. Przez Leszka Bubla wielokrotnie - w trakcie walki o utrzymanie krzyży na oświęcimskim Żwirowisku - publicznie nazywany „Łobuzkiem”. W końcu na polecenie żydowskich rasistów nakazał usunięcie krzyży, których tak wytrwale przez rok bronili Kazimierz Świtoń i Leszek Bubel.

BUZGAN Chewel - (ur. 1897, zm. 26 kwietnia 1971 w Warszawie) reżyser oraz aktor teatralny i filmowy. Wieloletni aktor Wileńskiej Grupy Dramatycznej oraz Teatru Żydowskiego w Warszawie. Przez wiele lat podróżował po świecie, dając liczne występy teatralne. Został pochowany na cmentarzu żydowskim na Okopowej.

BYCZEWSKI Iwo LISTA NR 18, ur. 29 lutego 1948, Poznań, prawnik, polityk i dyplomata, obecnie ambasador RP w Belgii. W latach 1991 - 1995 wiceminister spraw zagranicznych. Absolwent prawa na Uniwersytecie Adama Mickiewicza, doktoryzował się w Instytucie Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk. W swojej karierze pracował naukowo (1982 - 1989), był urzędnikiem państwowym (1977 - 1982, 1989 - 1995) oraz działał w biznesie. W służbie dyplomatycznej od 2001, od 2002 na obecnym stanowisku. Mąż aktorki Anny Nehrebeckiej

BYCZKIEWICZ Anna - LISTA NR 5; mgr, Uniwersytet Łódzki.

BYK-BORECKI Czesław - ubek z Olsztyna, znany z brutalnych metod przesłuchań.

BYKOWSKA Sylwia - LISTA NR 10; mgr, doktorantka historii na UG, pracownik gdańskiego IPN.

BYKOWSKI Paweł - LISTA NR 10; mgr, socjolog, asystent w Katedrze Nauk Społecznych - Wydział Zarządzania i Ekonomii Politechniki Gdańskiej.

BYLINOWA Elżbieta – LISTA NR 17, współautorka publikacji „Kolekcje historyczne. Księgozbiory szlacheckie XVI-XVII wieku”.

BYLINOWA Elżbieta LISTA NR 17, współautorka publikacji „Kolekcje historyczne. Księgozbiory szlacheckie XVI-XVII wieku.

Był członkiem Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej. Wykłada w Collegium Civitas.

BYRA Ilona - dyrektor sprzedaży - „Gazeta Wyborcza” Plac Solny 2/3, 50-060 Wrocław.

BYRSKA Barbara – LISTA NR 17, Interactive Manager w Andersen Press.

BYRSKA Barbara LISTA NR 17, Interactive Manager w Andersen Press.

BYRSKI Krzysztof Maria – LISTA NR 17, prof. dr hab. nauk filologicznych, profesor Instytutu Orientalistycznego na Uniwersytecie Warszawskim, członek Komitetu Etyki w Nauce i Komitetu Nauk o Kulturze PAN.

BYRSKI Krzysztof Maria LISTA NR 17, prof. dr hab. nauk filologicznych, profesor Instytutu Orientalistycznego na Uniwersytecie Warszawskim, członek Komitetu Etyki w Nauce i Komitetu Nauk o Kulturze PAN.

BYRSKI Marcin - aktywista żydowski, współorganizator festiwali żydowskich w Polsce.

BYRSKI Tadeusz - polonofob, dywersant, komunista, uczestnik spotkań „Klubu Krzywego Koła. „Klub Krzywego Koła - klub ten zaczął się formować w pierwszej połowie 1955 r. za zgodą i poparciem płk Julii Brystygier, kierującej wówczas jednym z departamentów Ministerstwa d/s Bezpieczeństwa Publicznego. Syn Julii Brystygier, plastyk Michał Brystygier, był jednym z pierwszych sympatyków Klubu. W grudniu 1955 r. grupa założycieli Klubu (Garzteccy, Król, Sufin i Perlman) prezentowała swą działalność i zamierzenia w piśmie przesłanym do rąk Jakuba Bermana i Jerzego Morawskiego, a nadto prowadziła bezpośrednie rozmowy ówczesną przewodniczącą Zarządu Głównego ZMR Heleną Jaworską. W następstwie tych kroków, Klub zaczął rozwijać w pełni już oficjalną działalność, podjął bliską współpracę z tygodnikiem „Po prostu i uzyskat stały kontakt z władzami partyjnymi, które do współdziałania z Klubem wyznaczyły Henrykę Broniatowska, b. oficera I Armii WP a wówczas redaktora wydawnictwa „Iskry. Broniatowska po pewnym czasie została członkiem Klubu i wspierała narastające w nim poglądy rewizjonistyczne. Najliczniejszą grupę członków Klubu (ponad 50 osób) stanowili dziennikarze, literaci i publicyści. Drugą liczną grupą byli socjologowie (około 50 osób). Pozostałe, mniej liczne grupy, to ekonomiści, prawnicy, historycy, plastycy i inni. W działalności Klubu, z reguły jakouczestnicy zebrań i dyskusji, brali także udział niektórzy studenci Uniwersytetu Warszawskiego, m.in. Karol Modzelewski, Jacek Kuroń, Jadwiga Lewicka, Janina Frenzel, Jakub Karpiński i inni. Spośród uczniów szkół średnich na zebrania Klubu przychodził Adam Michnik. Sympatykiem Klubu byt również Antoni Zambrowski. W kierownictwie Klubu stopniowo coraz mocniejszą pozycję zajmowali rewizjoniści i reakcjoniści. Zarząd Klubu powołany w kwietniu 1961 r. tworzyli Paweł Jasienica (Lech Beynar), Aleksander Małachowski, Jan Józef Lipski, Marta Miklaszewska-Będkowska, Jerzy Duracz, Tadeusz Byrski i Witold Jedlicki. Wokół nich skupiła się grupa członków i sympatyków Klubu znanych ze szczególnie zdecydowanych rewizjonistycznych i reakcyjnych poglądów. W grupie tej byli m.in.: Anna Rudzińska, Wojciech Ziembiński, Jan Wolski, Jan Olszewski, Aniela Steinsberg, Jerzy Jedlicki, Jan Wyka, Jerzy Kornacki, Ludwik Hass, Filip Istner, Leszek Kołakowski i Bronisław Baczko. Choć Klub uległ likwidacji w dniu 1.02.1962 r. - wielu jego członków nie przestało działać. Większość z nich przeszło do innych klubów i stowarzyszeń, głównie zaś do: Polskiego Towarzystwa Socjologicznego, Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, Towarzystwa Kultury Moralnej, Klubu Inteligencji Katolickiej, Klubu Dobrej Roboty, a także do Klubu Członków środowiska „Życie.

BYRT Andrzej - były agent SB i były ambasador RP w Berlinie, powołany przez Aleksandra Kwaśniewskiego.

BYSZEWSKI Piotr LISTA NR 18, aurot książki „Działania Służby Bezpieczeństwa wobec organizacji Ruch.

BYTEŃSKA Romana (Romea) - (ok. 1910 - ?) prawnik. Po ukończeniu Wydziału Prawa na Uniwersytecie Warszawskim (1932) pracowała w Łodzi jako aplikantka sądowa. W październiku 1939 r. podjęła pracę w charakterze urzędniczki korespondentki w centralnym sekretariacie getta. W marcu 1941 r. została przeniesiona do sądu w getcie na stanowisko prokuratora.

BYWALEC SZYMON. - dyrygent, urodzony 11 lutego 1974 w Tychach. Ukończył dyrygenturę symfoniczno-operową w klasie Jana Wincentego Hawela w Akademii Muzycznej w Katowicach, a także klasę oboju Jerzego Kotyczki w Akademii Muzycznej w Krakowie. Swoje umiejętności pogłębiał na kursach dyrygenckich, m.in. u Gianluigiego Gelmettiego i Lothara Zagroska w Accademia Musicale Chigiana w Sienie, której był stypendystą. Jest stałym dyrygentem ORKIESTRY MUZYKI NOWEJ, która zajmuje się promowaniem muzyki najnowszej i klasyki XX wieku. Występował z nią na wielu festiwalach muzyki współczesnej, m.in. na „WARSZAWSKIEJ JESIENI” (1999, 2000 i 2002). Z zespołem tym dokonał też nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia, a w Teatrze Śląskim w Katowicach przygotował pierwszą w Polsce inscenizację HISTORII ŻOŁNIERZA Igora Strawińskiego w tłumaczeniu Jonasza Kofty. Pracuje również na stanowisku asystenta w Akademii Muzycznej w Katowicach. Polskie Centrum Informacji Muzycznej Związek Kompozytorów Polskich, czerwiec 2003.