Wielka Encyklopedia Żydów | K-L-M

Wielka Encyklopedia Żydów

KACZMAREK Robert – LISTA NR 18, reżyser i producent filmowy, ma na swoim koncie m.in. takie filmy jak: „Jednostka Kisiel, „Jedynie prawda jest ciekawa, „TW Bolek.

KACZYŃSKI Andrzej – LISTA NR 18, profesor nadzwyczajny w Zakładzie Podstaw Geometrii na Politechnice Warszawskiej.

KACZYŃSKI Piotr Maciej – LISTA NR 18, Centre for European Policy Studies w Brukseli, współautor książki „Mosty przez Atlantyk? Postawy Polaków, Czechów, Słowaków wobec Stanów Zjednoczonych.

KALBARCZYK Tomasz – LISTA NR 14, doktorant Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, nauczyciel akademicki Wyższej Szkoły Ekonomii i Innowacji w Lublinie, nauczyciel w PGLO im. I.J. Paderewskiego

KAMIŃSKA Małgorzata – LISTA NR 18, tłumacz przysięgły z języka rosyjskiego.

KAMIŃSKI Wojciech – LISTA NR 18, pianista i organista jazzowy, kompozytor i aranżer. Założyciel i współzałożyciel „Ragtime Jazz Band, „Old Timers i „Swing Workshop. Grał m.in. w zespołach „Warszawscy Stompersi, „Hagaw, „Royal Rag, „Sami Swoi, „Gold Washboard i „Big Band Stodoła. Zadebiutował w 1961 r. z zespołem „Ragtime Jazz Band i z tymże zespołem w trzy lata później zdobył na SFJ Jazz bad Odrą wyróżnienie indywidualne i zespołowe. Był kierownikiem muzycznym TEATRU PIOSENKI klubu studenckiego „Stodoła w Warszawie. Występował na festiwalach Jazz Jambore i Old Jazz Meeting, gdzie zdobył Złotą Tarkę. Był muzykiem studyjnym, współpracował z Operetką Warszawską i Filharmonią Narodową w Warszawie. Koncertował w całej Europie i na drugiej półkuli. Nagrał kilkanaście płyt solowych i zespołowych oraz kilka płyt szkoleniowych dla Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego, gdzie był również szefem szkolenia przez kilka lat. Jako szef dydaktyczny prowadził też Warsztaty Muzyczne w Chodzieży i Bolesławcu. Był kierownikiem muzycznym Andrzeja Rosiewicza i Ireny Jarockiej. Akompaniował Mariannie Wróblewskiej, Ewie Bem, Hannie Banaszak, Stanisławowi Sojce, Danucie Rinn, Barbarze Kowalskiej a także Beryl Bryden i Joe Muranai. Od kilku lat koncertuje przeważnie solowo i bardzo sporadycznie. Jest odznaczony odznaką Zasłużonego Działacza Kultury.

KAPCZYŃSKI Piotr – LISTA NR 18, wielka postać gdańskiego podziemia. Założyciel wydawnictwa „Alternatywy i wydawca „Przeglądu Politycznego, do którego pisało całe gdańskie podziemie. Wydawał książki, a zarobione pieniądze przeznaczał na prasę podziemną.

KAPSA Jarosław – LISTA NR 18, ur. 11 maja 1958 w Krakowie, polityk, dziennikarz, urzędnik samorządowy, poseł na Sejm X kadencji. Od 1978 pracował jako górnik dołowy w Kopalni Węgla Kamiennego „Staszic. W czasie odbywania służby wojskowej w okresie sierpień 1980 kwiecień 1981 został ukarany aresztem za organizację rady żołnierskiej w jednostce w Pleszewie. Następnie pracował kilka miesięcy w zarządzie regionu Solidarności. W stanie wojennym początkowo ukrywał się, został jednak zatrzymany i internowany na okres od 31 grudnia 1981 do 13 grudnia 1982. Po zwolnieniu działał w podziemnych strukturach związku, współpracował z pismami niezależnymi „Wytrwamy, „Nadzieja i „Dyskurs, w 1985 (razem z Markiem Wójcikiem) założył jawny Komitet Obrony Interesów Społeczeństwa Regionu Częstochowa. Aresztowano go za nielegalną działalność w grudniu 1985, zwolniono po trzech miesiącach. Od 1987 należał do Ruchu Wolność i Pokój. W 1989 został sekretarzem Komitetu Obywatelskiego, z którego list uzyskał mandat posła X kadencji. Od 1992 do 2002 pracował jako dziennikarz „Dziennika Częstochowskiego 24 godziny i „Gazety Częstochowskiej. W 2002 został zatrudniony w Biurze Prasowym częstochowskiego urzędu miasta. W latach 90. należał do Unii Demokratycznej i Unii Wolności

KAPSA Kacper – LISTA NR 18, Stowarzyszenie POTO.

KARPIŃSKI Marek – LISTA NR 18, autor książki „Najstarszy zawód świata. Historia prostytucji.

KAZIMIERCZUK Sergiusz – LISTA NR 18, fotoedytor, redaktor Fundacji Ośrodka Karta, prowadzenie działu zdjęć historycznych w Polskiej Agencji Fotografów FORUM.

KAŹMIERCZAK Władysław – LISTA NR 14, ur. 1951 w Psarach, artysta współczesny i pionier polskiego performance. Kurator festiwali performance, autor tekstów o tej sztuce. Obecnie mieszka w Anglii. Studiował na ASP w Krakowie na Wydziale Malarstwa 1971-1976 u prof. Jonasza Sterna. Pierwsze akcje realizował w 1974 na festiwalu studenckim w Gdańsku. W latach 70. działał w krakowskim i wrocławskim środowisku krytyków i artystów niezależnych oraz w galeriach prezentujących sztukę żywą: Galeria “X” (kurator: Zbigniew Makarewicz) oraz „Zakład nad Fosą” (kurator: Wojciech Stefanik) we Wrocławiu. W 1981 zorganizował wspólnie z Arturem Tajberem pierwszy polski przegląd sztuki performance „Manifestacje / Performance” w Krakowie, w Galerii Sztuki Nowoczesnej Krystyny i Wojciecha Sztabów. W 1991 wyjechał z Krakowa do Słupska, gdzie organizuje od 1993 Międzynarodowy Festiwal Performance „Zamek Wyobraźni”, Seminarium Polsko-Irlandzkie „Dni Irlandzkie”, Festiwal „Performance Polski” (1995). Poprzez swoją pracę kuratorską i organizatorską przyczynił się do rozwoju polskiego i europejskiego performance. 1991-2006 dyrektor Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej w Słupsku. Zrealizował ponad 240 performance od 1974. W swoich performance posługuje się ironią i groteską wobec sztuki, religii, polityki i globalnych zmian w świecie. Nie angażuje się w wypowiedzi poprzez inne media. Performance jest dla niego jedyną formą wypowiedzi artystycznej. Od 1997 występuje z Ewą Rybską. W 2006 roku po awanturze wywołanej przez słupskich samorządowców oraz posłankę PiS Jolantę Szczypińską wyjechał do Anglii, gdzie do dziś mieszka. Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Kuratorów Sztuki IKT.

KAŹMIERCZAK Władysław – LISTA NR 14, ur. 1951 w Psarach, artysta współczesny i pionier polskiego performance. Kurator festiwali performance, autor tekstów o tej sztuce. Obecnie mieszka w Anglii. Studiował na ASP w Krakowie na Wydziale Malarstwa 1971-1976 u prof. Jonasza Sterna. Pierwsze akcje realizował w 1974 na festiwalu studenckim w Gdańsku. W latach 70. działał w krakowskim i wrocławskim środowisku krytyków i artystów niezależnych oraz w galeriach prezentujących sztukę żywą: Galeria X (kurator: Zbigniew Makarewicz) oraz „Zakład nad Fosą (kurator: Wojciech Stefanik) we Wrocławiu. W 1981 zorganizował wspólnie z Arturem Tajberem pierwszy polski przegląd sztuki performance „Manifestacje / Performance w Krakowie, w Galerii Sztuki Nowoczesnej Krystyny i Wojciecha Sztabów. W 1991 wyjechał z Krakowa do Słupska, gdzie organizuje od 1993 Międzynarodowy Festiwal Performance „Zamek Wyobraźni, Seminarium Polsko-Irlandzkie „Dni Irlandzkie, Festiwal „Performance Polski (1995). Poprzez swoją pracę kuratorską i organizatorską przyczynił się do rozwoju polskiego i europejskiego performance. 1991-2006 dyrektor Bałtyckiej Galerii Sztuki Współczesnej w Słupsku. Zrealizował ponad 240 performance od 1974. W swoich performance posługuje się ironią i groteską wobec sztuki, religii, polityki i globalnych zmian w świecie. Nie angażuje się w wypowiedzi poprzez inne media. Performance jest dla niego jedyną formą wypowiedzi artystycznej. Od 1997 występuje z Ewą Rybską. W 2006 roku po awanturze wywołanej przez słupskich samorządowców oraz posłankę PiS Jolantę Szczypińską wyjechał do Anglii, gdzie do dziś mieszka. Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Kuratorów Sztuki IKT.

KĘSZYCKI Marcin - LISTA NR 18, aktor, zagrał m.in. w „O tym jak zabronić grać na trąbkach, „Smok z Oxy, „0 1 0.

KIEŁCZEWSKA Małgorzata LISTA NR 18, lek. med. Spec. endokrynolog.

KIEŁCZEWSKI Andrzej LISTA NR 18, prezes Zarządu Przedsiębiorstwa Przemysły Spożywczego Pepees S.A. w Łomży

KILISZEK Joanna LISTA NR 18, dyrektorka Instytutu Polskiego przy Liebknechtstrasse w Berlinie.

KIPTA Ewa LISTA NR 18, członkini stowarzyszenia Wolnego Słowa, architekt, powieściopisarka.

Klinika Endokrynologii, Diabetologii i Chorób Wewnętrznych AMB.

KOBYZEW-GŁADZKA Elżbieta LISTA NR 18, tłumacz z języka szwedzkiego, norweskiego i niemieckiego.

KOCHAŃSKA Barbara LISTA NR 18, doktor nauk o polityce, wykładowca w Wyższej Szkole Zarządzania i Bankowości w Poznaniu.

KOCHAŃSKI Kamil LISTA NR 18, grafik, rysownik.

KOLARZOWSKI Jerzy LISTA NR 18, doktor nauki prawnych, wykładowca w Instytucie Historii Prawa na Uniwersytecie Warszawskim, członek zarządu Towarzystwa Naukowego Prakseologii.

KOŁACZKOWSKI-BOCHENEK Andrzej LISTA NR 18, członek Związku Literatów Polskich.

KOŁODNA Tamara LISTA NR 18

KOMOREK Tomasz LISTA NR 18, informatyk.

KOMORNICKA Dorota LISTA NR 18, prezeska Funduszu Lokalnego Masywu Śnieżnika.

KORDOS Marek LISTA NR 18, doktor habilitowany matematyki, profesor w Instytucie Matematyki na Uniwersytecie Warszawskim.

KOSELAK Arkadiusz – LISTA NR 14, językoznawca, Metz, Francja.

KOSIOROWSKA-GĘSKICKA Grażyna – LISTA NR 14, nauczyciel akademicki, Warszawa.

KOSIOROWSKA-GĘSKICKA Grażyna LISTA NR 14, nauczyciel akademicki, Warszawa.

KOSTRZYŃSKI Hubert - LISTA NR 18, kierownik działu marketingu w AEGON Powszechne Towarzystwo Emerytalne S.A.

KOŚCIELSKI Zygmunt - LISTA NR 18, były szef Prasowej Agencji Telewizyjnej. W styczniu 2007 r. TVP 3 wyemitowała program, w którym zasugerowano, że pełniąc funkcję dyrektora w TVP był on w rzeczywistości oficerem WSI o pseudonimie „Burski.

KOTKOWSKA-MICHALSKA Zofia - LISTA NR 18, aktorka.

KOWALCZYK Stanisław Henryk LISTA NR 14

KOWALEWSKI Paweł - LISTA NR 18, malarz, autor instalacji, pedagog, przedsiębiorca. Urodzony 20 września 1958 w Warszawie, mieszka w Warszawie. W latach 1978-1983 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem pod kierunkiem Stefana Gierowskiego. W tym czasie był już członkiem Gruppy, zawiązanej z jego udziałem w końcu 1982. Uczestniczył we wszystkich kolejnych wystawach i akcjach Gruppy, był współwydawcą jej pisma „Oj dobrze już (7 numerów w latach 1984-1988). Od 1985 jest pedagogiem na Wydziale Wzornictwa Przemysłowego ASP w Warszawie. W 1991 założył i prowadzi do dziś własną agencję reklamową.

KOWALEWSKI Tomasz - LISTA NR 18, członek Związku Polskich Artystów Plastyków.

KOZIEŁ Jacek - LISTA NR 18, doktor nauk filologicznych, autor książek przygotowujących do egzaminu maturalnego z języka polskiego.

KOZIERKIEWICZ-WIDERMAŃSKA Ewa - LISTA NR 18, reporterka „Detektywa.

KOZŁOWSKI Henryk - LISTA NR 18, autor książki „Przewodnik po biznesie

KRAJEWSKA Anna - LISTA NR 18,profesor doktor habilitowana ekonomii, wykładowca w Instytucie Ekonomii Uniwersytetu Łódzkiego.

KRAJEWSKA-KRANAS Iwona - LISTA NR 18, z wykształcenia matematyk, ukończyła studia podyplomowe z matematyki i informatyki. Nauczycielka z 20-letnim stażem, współautorka podręczników do informatyki, wydawca, szef redakcji.

KRAMARZ Małgorzata - LISTA NR 18, doradca psychologiczno - pedagogiczny w Akademii Familijnej we Wrocławiu. Posiada bogate doświadczenie w rozwiązywaniu problemów dzieci i ich rodziców. Pracowała również w Katolickim Ośrodku Adopcyjnym, pełniąc funkcję dyrektora, oraz w Domu Samotnej Matki jako pedagog.

KRASUCKA Małgorzata - LISTA NR 18, urodziła się w Warszawie w 1952 roku, 1971-1974 - studia w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowniach prof. Janusza Przybylskiego i prof. Stefana Gierowskiego. Poza malarstwem ilustruje książki, projektuje plakaty i znaki graficzne. Ilustrowała książki m.in. dla: Ludwiki Woźnickiej, Lewisa Carrola, Roberta Stillera, Mordechaja Gebirtiga, Rabindranatha Tagore, Andrzeja Waligórskiego, I.B. Singera. Blisko 1300 jej prac znajduje się w kolekcjach prywatnych i galeriach w kraju i na świecie. Wystawy malarskie artystki gościły w Szwecji, USA, Niemczech, Francji, Emiratach Arabskich i wielu miastach Polski. W Galerii „Zapiecek wystawia po raz drugi. Jej poprzednia wystawa „Zielono mi i Fioletowo (1999) cieszyła się ogromnym powodzeniem.

KRAWCZYK Bogdan - LISTA NR 18, agent ubezpieczeniowy, dyrektor oddziału II Allianz Polska, Warszawa.

KRAWCZYK Marek - LISTA NR 18, profesor doktor habilitowany medycyny, specjalność chirurgia, dziekan I Wydziału Lekarskiego z Oddziałem Stomatologicznym AM w Warszawie, sekretarz generalny Towarzystwa Chirurgów Polskich.

KREMPLEWSKI Andrzej - LISTA NR 18, doktorant w Katedrze Kryminologii i Polityki Kryminalnej Uniwersytetu Warszawskiego, Fundacja Helsińska.

KRETKOWSKA Ola LISTA NR 8, Międzywydziałowe Koło Naukowe Gender UW, rzeczniczka prasowa Zielonych 2004.

KRETKOWSKI Sławomir - LISTA NR 18, związany był z działalnością tzw. komandosów, którym przewodził Adam Michnik. 9 XI 1968 Sąd wojewódzki dla m. st. Warszawy uznaje jego przynależność do tajnej organizacji skazuje na półtora roku.

KRUCZKOWSKA Maria - LISTA NR 18, dziennikarka „Gazety Wyborczej.

KRUKOWSKI Krzysztof - LISTA NR 18, doktor organizacji i zarządzania, Katedra Organizacji i Zarządzania na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie.

KRZYSZTOŃ Robert - LISTA NR 18, pracownik Instytutu Paderewskiego.

KSI”ŻEK Zygmunt - LISTA NR 18, ur. 1954 w Sandomierzu, scenarzysta, poeta. Autor tekstów piosenek m.in. Michała Bajora, Zbigniewa Wodeckiego, Ryszarda Rynkowskiego czy zespołu Brathanki, współpracownik Piwnicy pod Baranami. Jego sztuki teatralne reżyserowali m.in. Márta Mészáros („Urodziny mistrza), Krzysztof Jasiński („Sztuka kochania) i Igor Michalski („Sceny miłosne dla dorosłych). Twórca scenariuszy filmów animowanych („Żeby inaczej pięknie raczej , „Biały Pies i „Dla Noemi), dobranocek dla dzieci oraz scenariusza spektaklu Piwnicy pod Baranami „Groble, Groble czyli Piotra Skrzyneckiego opowieść o żywych i umarłych. Autor powieści i wierszy dla dzieci: „Królestwo zielonej polany, „Pioseneczki dla moich siostrzeńców. Wspólnie z kompozytorem Piotrem Rubikiem jest twórcą wielokrotnie nagradzanego „Tryptyku Świętokrzyskiego, w którego skład wchodzą oratoria: „Świętokrzyska Golgota, „Tu Es Petrus i „Psałterz Wrześniowy; a także kantaty „Zakochani w Krakowie, która została stworzona w związku z obchodami 750-lecia lokacji Krakowa. W 2007 roku wspólnie z kompozytorem Bartłomiejem Gliniakiem jest twórcą dwupłytowego „Oratorium Siedem Pieśni Marii.

Kształcila się w Amherst College, Oksfordzie i Szkole Nauk Społecznych przy IFiS PAN. W 1999 roku obroniła doktorat z literatury angielskiej. Wykłada na Uniwersytecie Warszawskim: w Ośrodku Studiów Amerykańskich i na Gender Studies. Jest współzałożycielką nieformalnej grupy „Porozumienie 8 marca, która organizuje, co roku 8 marca feministyczne Manify. Napisała książkę: „Świat bez kobiet. Płeć w polskim życiu publicznym o nieobecności kobiet w życiu publicznym. Pisze eseje i felietony. Niektóre z esejów ze „Świata bez kobiet ukazały się w „Gazecie Wyborczej, „Res Publice Nowej, „Ośce, „Zadrze i „Katedrze. Członek Rady Programowej Programu Spraw Precedensowych w żydolewackij Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Żona fotografa Bernarda Ossera.

KUBIAK Hieronim - LISTA NR 18, ur. 30 września 1934, socjolog, działacz polityczny; prof. zw. dr hab. Uniwersytetu Jagiellońskiego, dyrektor Instytutu Badań Polonijnych UJ; w latach stanu wojennego (1981-1982) w najwyższych władzach PZPR. Publikował prace z zakresu socjologii narodu i religii. Obecnie jest pracownikiem naukowo-dydaktycznym Instytutu Socjologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek PZPR od 1953 do 1989 roku. Sekretarz KC PZPR (1981-1982), członek Biura Politycznego KC (1981-1986). Członek Fundacji Kultury Polskiej (od 1987), współzałożyciel Stowarzyszenie „Kuźnica w Krakowie (od 1976). Członek Polskiej Rady Badań Pokoju (od 1986), przewodniczący (od 1990). Członek Fundacji „Semper Polonia (od 1998). Ważniejsze publikacje: „Polski narodowy Kościół katolicki w Stanach Zjednoczonych Ameryki w latach 1897-1965 (doktorat 1968, UJ), „Religijność a środowisko społeczne. Studium zmian pod wpływem ruchów migracyjnych ze wsi do miast (habilitacja 1972, UJ), „Zanikające pokrewieństwo (1987).

KULIŃSKA Monika - LISTA NR 18, fotograf.

KUNCEWICZ Agnieszka - LISTA NR 18, radna Rady Warszawy (dawniej LiD, później niezależna, teraz według współpracująca z Platformą Obywatelską).

KUPIECKI Dariusz - LISTA NR 18, był szefem Rządowego Centrum Informatycznego PESEL przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, prokurent, przedstawiciel zarządu Allianz, rekomenduje kwestie związane z informatyzacją firmy.

KUTA Krystyna - LISTA NR 18, urodziła się w Szczecinie 22 grudnia 1956 r. Kuta rozpoczęła działalność opozycyjną jako studentka Uniwersytetu im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pierwotnie była zaangażowana w pracę radiowęzła studenckiego, działającego w akademikach, w związku z tym miewała kontakty z podobnymi ośrodkami gdzie indziej: w Gdańsku i w Warszawie; ten drugi kierunek kiedyś, wskutek pomyłkowego wejścia do innego pokoju, niż zamierzała, zetknął Krystynę z środowiskiem studentów kolportujących tzw. „bibułę. Od tej pory Kuta również kolportowała niezależne publikacje, pochodzące głównie od Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR i jego środowiska. Od grudnia 1979 r. uczestniczyła w studenckich spotkaniach samokształceniowych w Toruniu. Zbierała w 1980 r. podpisy pod listami protestacyjnymi w obronie studentów warszawskich, bitych przez SB. Regularnie przywoziła „bibułę z Warszawy. Należała do Klubu Samoobrony Społecznej Wielkopolski i Ziemi Kujawsko-Dobrzyńskiej (1980), a także do toruńskiego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania (1981). Będąc pracowniczką Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego (a potem: Zarządu Regionalnego) NSZZ „Solidarność w Toruniu utworzyła i redagowała praktycznie jednoosobowo (nominalnie - z dwoma kolegami: ze ś.p. Andrzejem Sobkowiakiem i z Konradem Turzyńskim) legalny periodyk związkowy pt. „Sprawy (1981; ukazały się numery 1 oraz 2-3). Szczególnie z tamtych czasów wiele osób zapamiętało piękną brunetkę z długim warkoczem, trzymającą za rączkę swoją córeczkę Anię, a w drugiej ręce niosącą wiklinowy kosz z „bibułą. Internowana od 13 grudnia 1981 r. do 24 lipca 1982 r., najpierw w Fordonie a potem w Gołdapi, później włączyła się do podziemnej „Solidarności, znowu zajmując się kolportażem. Pisała także wiersze o tematyce, nawiązującej do niełatwej sytuacji Polski, i publikowała je pod własnym nazwiskiem. Przystąpiła do Solidarności Walczącej, zostając jednym z jej zaprzysiężonych członków i współtworząc Oddział tej Organizacji w Toruniu; w związku z tym (ok. 1984 r.) utworzyła kanał kontaktów między Toruniem a Wrocławiem i Poznaniem.

KWIATKOWSKI Jan - LISTA NR 18, prof. dr hab., matematyk, wykładowca na Wydziale Matematyki i Informatyki na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika.

LACHOWSKI Aleksander – LISTA NR 18, w latach 1976-1980 student Politechniki Warszawskiej, a zarazem działacz opozycji, autor książki „Figurant, w której publikuje dokumenty z własnej teczki, otrzymanej z IPN, opatrując je wspomnieniami i komentarzami.

LANGREN Katarzyna - artystka, dziennikarka, córka Zdzisława Langrena (grafik, rysownik, karykaturzysta), napisała książkę o własnym ojcu.

LEMPP Albrecht – LISTA NR 4, ur. 1953, doktor nauk humanistycznych, slawista, menadżer kultury i tłumacz literatury polskiej na język niemiecki. Zasiada w radzie Fundacji Kultury „Haus Europa, jest członkiem rzeczywistym Stowarzyszenia Willa Decjusza. Pracował w Deutsches Polen-Institut w Darmstadt, był wicedyrektorem w Instytucie Adama Mickiewicza. W 2000 roku na zlecenie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego jako szef Zespołu Literackiego „polska2000 przygotował program literacki polskiej prezentacji na Targi Książki we Frankfurcie, podczas których Polska była gościem honorowym. W czerwcu 2007 otrzymał nagrodę Transatlantyk przyznawaną przez Instytut Książki za zasługi na rzecz promocji literatury polskiej za granicą. Od (2003) jest członkiem zarządu i dyrektorem Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej.

LESSER Gabriele LISTA NR 4, niemiecki historyk i politolog - opublikowała m.in. w Niemczech książkę o historii Uniwersytetu Jagiellońskiego podczas okupacji. W latach 80. współpracowała z polskimi środowiskami opozycyjnymi. Od 1996 r. mieszka w Polsce jako korespondentka prasy niemieckiej.

LESZCZYŃSKI Anatol Lichtenstein ur. 1921 w Choroszczy, zm. 1996 w Warszawie, pseud. literacki Jan Litoń Nasierowicz, historyk, oficer LWP. Podczas II wojny światowej przebywał w Związku Radzieckim, był w Armii Czerwonej i LWP. Studiował na Wydziale Dyplomacji w Akademii Nauk Politycznych. Autor kilku książek sensacyjnych, scenariusza filmowego (powstałego na podstawie jednego z utworów) - „Spotkanie ze szpiegiem. Pracował w ŻIH-u, gdzie był znawcą problemów samorządu żydowskiego w Polsce. Autor książki „Sejm Żydów Korony 1623-1764.

LESZCZYŃSKI Jakub ur. 1876 w Horodyszczu, zm. 1966 w Jerozolimie, historyk, demograf, satyryk, posiadał wykształcenie religijne. Brat Józefa Leszczyńskiego.

LESZCZYŃSKI Józef ur. 1884 w Horodyszczu, zm. 1935, pseud. Chmurner, działacz polityczny i oświatowy.

Lewica to największe skażenie tego świata. -„Czym jest bowiem lewicowość? To schizma od cywilizacji, świadectwo kulturalnego niedorozwoju, żywy wyraz plebejskiego pochodzenia to prostactwo.... A może hurtem zabronić czytania literatury polskiej powiedzmy wydanej w latach 1860 - 1945. Zebrać spalić na stosie; ogień powinien podłożyć najlepiej w jakieś europejskie święto, jakiś autorytet, na przykład hiszpański premier, no i potem Parada Równości oczywiście.

ŁOZIŃSKI Krzysztof – LISTA NR 18, publicysty znanego z zaangażowania w obronę praw człowieka.

ŁUBNIEWSKI Jakub – LISTA NR 18, reżyser teledysków, ma na swoim koncie m.in. wideoklipy do utworu „Sen WWO, oraz „W aucie Sokoła&Pono.

ŁUCHNIAK Artur – LISTA NR 18, aktor filmowy.

ŁYSAKOWSKI Tomasz mgr, pracownik etatowy w SWPS, zainteresowania naukowe: językoznawstwo (gramatyka porównawcza języków indoeuropejskich, psycholingwistyka); medioznawstwo (reklama i PR w mediach, nowe technologie informacyjne); badania nad perswazyjnością struktur gramatycznych i modyfikowaniem stereotypów społecznych.

MACHALICA Piotr – LISTA NR 8, ur. 13 lutego 1955 w Pszczynie, aktor teatralny i filmowy, wykonawca piosenki aktorskiej. Wywodzi się z aktorskiej rodziny. Jego ojcem był Henryk Machalica. Ma dwóch starszych braci-bliźniaków: Krzysztofa (ur. 1952, zam. w Zielonej Górze), instruktora sportowego Zastalu Zielona Góra i Aleksandra, aktora poznańskiego Teatru Nowego. W 1981 roku ukończył warszawską PWST. Na ekranie zadebiutował w 1979 roku. Obecnie gra w Teatrze Powszechnym w Warszawie. Ponadto jest uznanym wykonawcą piosenki aktorskiej. Został nagrodzony m.in. na Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu w 1986. Śpiewa głównie piosenki Okudżawy i Brassensa. Od 1 lipca 2006 roku jest dyrektorem artystycznym Teatru im. Adama Mickiewicza w Częstochowie.

MACIEJEWSKA Małgorzata LISTA NR 8

MACIEJEWSKI Wiesław LISTA NR 18, urodził się w 1929 roku w Skierniewicach, zmarł w 2005 r. w Łodzi. Fotografował od końca lat czterdziestych XX wieku. Od 1955 r. był członkiem Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego, w 1963 został przyjęty do Związku Polskich Artystów Fotografików. Posiadał tytuł AFIAP. Brał udział w kilkudziesięciu wystawach krajowych i zagranicznych zdobywając wiele nagród i wyróżnień. W 1988 roku został odznaczony Medalem ZPAF „Za zasługi dla rozwoju fotografii. W 1997 roku otrzymał Medal z okazji 50-lecia ZPAF za zasługi w dziedzinie fotografii

MADALIŃSKI Michał – LISTA NR 18, właściciel Tekstowni.pl.

Magisterium (1973), doktorat (1978), habilitacja (1991). Zatrudniony w Instytucie Historycznym UW od 1973 kolejno jako doktorant, starszy asystent, adiunkt od 1979, profesor nadzwyczajny od 1995. Kierownik Studium Zaocznego Historii w latach 1993-2002. Członek Komisji Historii Kobiet Komitetu Nauk Historycznych PAN. Członek redakcji Przeglądu Historycznego od 1974, Przewodniczący Rady Naukowej Archiwum UW 1996-1999, od 2004 koordynator Zespołu Badawczego Historii Społecznej Polski XX i XX wieku. Członek Komitetu Głównego Olimpiady Historycznej.

MAJCHEREK Janusz - LISTA NR 8, ur. 1959 w Turku, krytyk teatralny, wykładowca. W latach 2002-2008 prodziekan Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Jest absolwentem Wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej PWST . W latach 1996-2006 był redaktorem naczelnym czasopisma Teatr. Od marca 2006 roku naczelnym tego pisma jest Jacek Kopciński. Obecnie Janusz Majcherek jest członkiem kolegium redakcyjnego Teatru.

MAJEWSKA MOORE Barbara – LISTA NR 8

Malarz, rysownik, filmowiec i twórca komiksów (drukowanych cyklicznie m.in. w „Machinie i „Przekroju). W 1999 roku otrzymał Grand Prix na BIENNALE MALARSTWA „BIELSKA JESIEŃ, w 2003 roku nagrodę „Pegaza w dziedzinie sztuki. W 2006 r. magazyn sztuki współczesnej „Flash Art opublikował nazwiska. Zarówno krytycy, jak i marszandzi umieścili Wilhelma Sasnala na pierwszym miejscu listy 100 najważniejszych młodych artystów świata. 16 listopada 2006 Wilhelm Sasnal otrzymał najważniejszą europejską nagrodę artystyczną - imienia Vincenta van Gogha.

MALCHER Zofia – LISTA NR 18.

MALESA Dorota – LISTA NR 8, dziennikarka „Newsweeka.

MARCOLLA Aleksandra – LISTA NR 8, projektant-grafik

MASECKI Marcin – LISTA NR 8, ur. 1982 w Warszawie, pianista jazzowy i klasyczny. Ukończył prestiżowe Berklee College of Music w Bostonie. Grał m.in. w trio z Wojciechem Pulcynem (kontrabas) i Grzegorzem Grzybem (perkusja), w formacjach Alchemik, z którą nagrał trzy płyty, „Alchemik, „Sfera Szeptów i „Drakula w Bukareszcie, oraz Oxen. W 1998 roku nagrał płytę „Tribute to Marek & Wacek z Andrzejem Jagodzińskim, a w 2000 roku obaj muzycy wraz z Kwartetem Prima Vista nagrali płytę z muzyką filmową z okresu międzywojennego „Gdzie są filmy z tamtych lat. W 2005 wystąpił gościnnie na płycie „Czarno widzę zespołu Afro Kolektyw. Współpracował też z takimi artystami jak: Tomasz Stańko, George Garzone, Hal Crook, Dave Samuels, Michał Urbaniak, Wojciech Waglewski, Reni Jusis i in. Często gra koncerty solowe i duety między innymi ze swoją żoną, Candelarią Saenz Valiente, perkusistami Zivem Ravitzem, Wojtekiem Soburą (z którym tworzy zespół Wczasowicz Paweł), czy Sebastianem Frankiewiczem. Występuje w trio z Raphaelem Rogińskim (gitara) i Maciem Morettim (perkusja). Ten ostatni skład w 2008 roku wydał płytę koncertową zatytułowaną „2525252525 (od nazwy klubu, w którym koncert miał miejsce - Chłodna 25 w Warszawie). W roku 2007, chcąc nagrać „Sztukę Fugi Johanna Sebastiana Bacha, zaproponował oryginalny pomysł jej wydania i wyprodukowania. Współproducentem nagrania mógł zostać każdy, kto na wskazane konto wpłacił dowolną kwotę. Po zebraniu odpowiedniej sumy pieniędzy „Sztuka Fugi ma zostać wkrótce zamieszczona w Internecie na licencji Creative Commons, a każdy współproducent dostanie specjalne nagrania dodatkowe. Współautorem tego pomysłu jest Wojtek Zrałek-Kossakowski (związany z „Krytyką Polityczną). W tym też roku wydał płytę „Mięso.

Maszkiewicz Mariusz - LISTA NR.9, 11, (ur. W 1959 roku w Iławie) dr nauk humanistycznych, dyplomata, publicysta, działacz społeczny i gospodarczy. Działacz ruchu „Wolność i Pokój (1986-1990), szef sztabu wyborczego częstochowskiej „Solidarności (1989). Pierwszy polski powojenny przedstawiciel na Litwie (1991-94), radca minister Ambasady RP w Wilnie. Za wkład w rozwój stosunków polsko-litewskich odznaczony Orderem Wielkiego Księcia Giedymina. Pierwszy polski Konsul Generalny w Grodnie (1994-97), Ambasador RP na Białorusi (1998-2002). Założyciel (2002) firmy doradczej „Biuro Promocji Gospodarczej Europa Wschód, pomagającej polskim firmom w kontaktach gospodarczych na rynkach byłego ZSRR.

Maszkiewicz Mariusz - LISTA NR.9, 11, (ur. W 1959 roku w Iławie) dr nauk humanistycznych, dyplomata, publicysta, działacz społeczny i gospodarczy. Działacz ruchu „Wolność i Pokój” (1986-1990), szef sztabu wyborczego częstochowskiej „Solidarności” (1989). Pierwszy polski powojenny przedstawiciel na Litwie (1991-94), radca minister Ambasady RP w Wilnie. Za wkład w rozwój stosunków polsko-litewskich odznaczony Orderem Wielkiego Księcia Giedymina. Pierwszy polski Konsul Generalny w Grodnie (1994-97), Ambasador RP na Białorusi (1998-2002). Założyciel (2002) firmy doradczej „Biuro Promocji Gospodarczej Europa Wschód”, pomagającej polskim firmom w kontaktach gospodarczych na rynkach byłego ZSRR.

Maślanko Mieczysław-Mojżesz - „Obrońca w procesach politycznych. Tak „bronił swych podopiecznych, że porównał grupę Moczarskiego do Gestapo i Abwehry twierdząc, że: „wszystkie te instytucje zostały powołane przez klasy posiadające, które chcą zatrzymać koło historii. (wg T.M. Płużański, „Adwokaci, - „Najwyższy Czas, 26 stycznia 2003 rok) W podobny sposób Maślanko „bronił - oskarżając szefa II Zarządu Głównego WiN płk. Franciszka Niepokólczyckiego, słynnego „Łupaszkę, czyli mjr. Zygmunta Szendzielarza, dowódcę V Wileńskiej Brygady AK, narodowca Adama Doboszyńskiego, rotmistrza Witolda Pileckiego i współoskarżonych, gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila. Maślanko zgodził sie z większością rzekomych dowodów „winy gen. „Nila. Niegodne zachowanie Maślanki, robiącego wszystko, by pogrążyć oskarżonych, których miał bronić, było tym bardziej oburzające, że on sam został uratowany od śmierci w Oświęcimiu przez słynnego narodowca Jana Mosdorfa.

Maślanko Mieczysław-Mojżesz - „Obrońca” w procesach politycznych. Tak „bronił” swych podopiecznych, że porównał grupę Moczarskiego do Gestapo i Abwehry twierdząc, że: „wszystkie te instytucje zostały powołane przez klasy posiadające, które chcą zatrzymać koło historii”. (wg T.M. Płużański, „Adwokaci”, - „Najwyższy Czas”, 26 stycznia 2003 rok) W podobny sposób Maślanko „bronił” - oskarżając szefa II Zarządu Głównego WiN płk. Franciszka Niepokólczyckiego, słynnego „Łupaszkę”, czyli mjr. Zygmunta Szendzielarza, dowódcę V Wileńskiej Brygady AK, narodowca Adama Doboszyńskiego, rotmistrza Witolda Pileckiego i współoskarżonych, gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”. Maślanko zgodził sie z większością rzekomych dowodów „winy” gen. „Nila”. Niegodne zachowanie Maślanki, robiącego wszystko, by pogrążyć oskarżonych, których miał bronić, było tym bardziej oburzające, że on sam został uratowany od śmierci w Oświęcimiu przez słynnego narodowca Jana Mosdorfa.

MAŚLEJ Aleksander – LISTA NR 8, przewodniczący Zjednoczenia Łemków . Autor książki „Moja Łemkowszczyzna. Tryptyk.

Matejewski-Kugelschwanc Ryszard - Główny gangster od przemytu złota i dukatów w MBP, fikcyjnie skazany na 5 lat więzienia. Ryszard Matejewski (ur. 8 listopada 1923) - generał brygady LWP, wiceminister spraw wewnętrznych PRL w latach: 1969-1971. W latach: 1953-1954 szef Wojewódzkiego Urzędu Publicznego w Gdańsku. Od 1954 wicedyrektor Departamentu Śledczego MBP. Od 1965 dyrektor generalny do spraw SB w MSW. Był przywódcą nielegalnej grupy rabunkowej SB, która pozyskiwała złoto i dewizy na potrzeby bieżącej działalności operacyjnej. W czasie tej operacji dokonał defraudacji mienia SB na własny użytek. Sprawa znana jako afera „Zalew (od miejsca ukrycia precjozów na działkach nad Zalewem Zegrzyńskim) spowodowała jego upadek. Skazany na 12 lat więzienia. Konferansjer, producent telewizyjny, satyryk, aktor i reżyser.

Matejewski-Kugelschwanc Ryszard - Główny gangster od przemytu złota i dukatów w MBP, fikcyjnie skazany na 5 lat więzienia. Ryszard Matejewski (ur. 8 listopada 1923) - generał brygady LWP, wiceminister spraw wewnętrznych PRL w latach: 1969-1971. W latach: 1953-1954 szef Wojewódzkiego Urzędu Publicznego w Gdańsku. Od 1954 wicedyrektor Departamentu Śledczego MBP. Od 1965 dyrektor generalny do spraw SB w MSW. Był przywódcą nielegalnej grupy rabunkowej SB, która pozyskiwała złoto i dewizy na potrzeby bieżącej działalności operacyjnej. W czasie tej operacji dokonał defraudacji mienia SB na własny użytek. Sprawa znana jako afera „Zalew” (od miejsca ukrycia precjozów na działkach nad Zalewem Zegrzyńskim) spowodowała jego upadek. Skazany na 12 lat więzienia. Konferansjer, producent telewizyjny, satyryk, aktor i reżyser.

Matejuk Anna – LISTA NR.10, rzecznik prasowy Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Opolu.

Matejuk Anna LISTA NR.10, rzecznik prasowy Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Opolu.

MATELSKI Przemek, ZABRZE: Jeśli ktoś jest w posiadaniu informacji mogących ujawnić, lub naprowadzić na winnych szerzeniu treści i symboli: antysemickich, nazistowskich, nienawiści do innych nacji i mniejszości, to bardzo proszę o kontakt. Chętnie podejmę temat, aby, choć w części pokazać, że taki problem w Polsce istnieje i, że należy problem jak najprędzej rozwiązać. Mam możliwość zaprezentowania problemu w telewizji. Proszeępilnie o kontakt - P.Matelski@tvn.pl; Wiadomości24.pl

Mateńko Marcin - mgr, członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, Łuków.

Materna Jerzy - (ur. 25 marca 1956 w Zielonej Górze, woj. lubuskie) poseł na Sejm RP V kadencji (od 2005). Należy do partii Prawo i Sprawiedliwość.

Materna Krzysztof (ur. 28 października 1948 w Sosnowcu) - Konferansjer, prezenter telewizyjny, kpiarz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. E. Plater w Sosnowcu. Rozpoczynał karierę jako pracownik Zjednoczonych Przedsiębiorstw Rozrywkowych, był reżyserem oraz dyrektorem artystycznym koncertów na festiwalach opolskich i sopockich. Współtwórca programów radiowych i telewizyjnych, m.in.: „Spotkania z balladą, „60 minut na godzinę. Pod koniec lat 80. i na początku 90. XX wieku wraz z Wojciechem Mannem tworzył popularny duet telewizyjny realizując programy.

Materna Krzysztof (ur. 28 października 1948 w Sosnowcu) - Konferansjer, prezenter telewizyjny, kpiarz. Absolwent II Liceum Ogólnokształcącego im. E. Plater w Sosnowcu. Rozpoczynał karierę jako pracownik Zjednoczonych Przedsiębiorstw Rozrywkowych, był reżyserem oraz dyrektorem artystycznym koncertów na festiwalach opolskich i sopockich. Współtwórca programów radiowych i telewizyjnych, m.in.: „Spotkania z balladą”, „60 minut na godzinę”. Pod koniec lat 80. i na początku 90. XX wieku wraz z Wojciechem Mannem tworzył popularny duet telewizyjny realizując programy.

Materska Katarzyna - Członek Stowarzyszenia „Midrasz, które wydaje żydowski miesięcznik „Midrasz. Zajmuje się prenumeratą. Tel. 22/654-31-56.

Materska Katarzyna - Członek Stowarzyszenia „Midrasz”, które wydaje żydowski miesięcznik „Midrasz”. Zajmuje się prenumeratą. Tel. 22/654-31-56.

Mateusiak Anna – LISTA NR.9, nauczyciel języka niemieckiego.

Mateusiak Anna LISTA NR.9, nauczyciel języka niemieckiego.

Matkowski Adam,związał się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja Hatikvah.

Matkowski Adam,związał się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja – Hatikvah.

Matlak Lidia – LISTA NR.9, Dyrektor Biura Obsługi Interesantów w Urzędzie Miasta Szczecin.

Matlak Lidia LISTA NR.9, Dyrektor Biura Obsługi Interesantów w Urzędzie Miasta Szczecin.

Matlak Michał – LISTA NR.9, student MISH Uniwersytetu Wrocławskiego i Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie.

Matlak Michał LISTA NR.9, student MISH Uniwersytetu Wrocławskiego i Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie.

Matoga Katarzyna – LISTA NR.10, pracownik biura prasowego Urzędu Marszałkowskiego Województwa Małopolskiego.

Matoga Katarzyna LISTA NR.10, pracownik biura prasowego Urzędu Marszałkowskiego Województwa Małopolskiego.

Matthau Walter - „Niedawno zmarły aktor (...) wyróżniony został wysokim odznaczeniem za czyny bojowe w Air Force w trakcie II wojny światowej. (Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Matthau Walter - „Niedawno zmarły aktor (...) wyróżniony został wysokim odznaczeniem za czyny bojowe w Air Force” w trakcie II wojny światowej. (“Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 14).

Matusiak Marek – LISTA NR.5, dr.inż. Jest pracownikiem Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi oraz Uniwersytetu Warszawskiego.

Matusiak Marek LISTA NR.5, dr.inż. Jest pracownikiem Wyższej Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi oraz Uniwersytetu Warszawskiego.

Matuszewski Ignacy - (1891-1946) W latach: 1929-31 minister skarbu. W okresie od 1932-36 redaktor rządowej „Gazety Polskiej. Dyplomata, dyrektor departamentu MSZ; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.

Matuszewski Ignacy - (1891-1946) W latach: 1929-31 minister skarbu. W okresie od 1932-36 redaktor rządowej „Gazety Polskiej”. Dyplomata, dyrektor departamentu MSZ; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.

Matuszewski Ryszard – LISTA NR.4, (ur.1962), Lider Bractwa Zakonnego Himavanti.

Matuszewski Ryszard LISTA NR.4, (ur.1962), Lider Bractwa Zakonnego Himavanti.

Matuszewski Sebastian – LISTA NR.8,10, nauczyciel, doktorant w Instytucie Filozofii UW, współtwórca Monitora Edukacji.

Matuszewski Sebastian LISTA NR.8,10, nauczyciel, doktorant w Instytucie Filozofii UW, współtwórca Monitora Edukacji.

Matuszewski Władysław - Urodzony w 1982 r., pseudonim „Waga jeden z przywódców antify, groźny w starciu bezpośrednim, często działa pod wpływem amfetaminy lub innych narkotyków.

Matuszewski Władysław - Urodzony w 1982 r., pseudonim „Waga” jeden z przywódców antify, groźny w starciu bezpośrednim, często działa pod wpływem amfetaminy lub innych narkotyków.

Matuszewski Zbigniew - Były dyrektor generalny MSZ za rządów SLD. Ambasador w Londynie, został odwołany, odgrażał się, że jeszcze powróci. Pułkownik WSI.

Matwin Stanisław – LISTA NR.4, 9, prof. Informatyki, urodził się we Wrocławiu. Jest informatykiem, absolwentem Wydziału Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Był prezesem Canadian Society for Computational Studies of Intelligence. Jest autorem lub współautorem ponad 100 artykułów w uznanych pismach. Obecnie jest profesorem technologii i inżynierii informacji na Uniwersytecie w Ottawie w Kanadzie. Od wielu lat współpracuje naukowo z Zakładem Wspomagania i Analizy Decyzji, przekazując książki i oprogramowanie oraz, inspirując wiele badań z dziedziny sztucznej inteligencji - od algorytmów genetycznych i sieci neuronowych po algorytmy ochrony informacji osobistej.

Matwin Stanisław LISTA NR.4, 9, prof. Informatyki, urodził się we Wrocławiu. Jest informatykiem, absolwentem Wydziału Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego. Był prezesem Canadian Society for Computational Studies of Intelligence. Jest autorem lub współautorem ponad 100 artykułów w uznanych pismach. Obecnie jest profesorem technologii i inżynierii informacji na Uniwersytecie w Ottawie w Kanadzie. Od wielu lat współpracuje naukowo z Zakładem Wspomagania i Analizy Decyzji, przekazując książki i oprogramowanie oraz, inspirując wiele badań z dziedziny sztucznej inteligencji - od algorytmów genetycznych i sieci neuronowych po algorytmy ochrony informacji osobistej.

Matwin Władysław - Wróg Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego. Polonofob, jeden z członków-założycieli Związku Patriotów Polskich. Zajmował kilka ważnych stanowisk, był między innymi wydawcą naczelnego organu prasowego komunistów „Trybuny Ludu w latach 1953-1957. Przewodniczący Zarządu Głównego ZMP i sekretarz KC PZPR.

Matwin Władysław - Wróg Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego. Polonofob, jeden z członków-założycieli Związku Patriotów Polskich. Zajmował kilka ważnych stanowisk, był między innymi wydawcą naczelnego organu prasowego komunistów „Trybuny Ludu” w latach 1953-1957. Przewodniczący Zarządu Głównego ZMP i sekretarz KC PZPR.

Matyasik Michał – LISTA NR.9, dr, pracownik dydaktyczny Zakładu Prawnej i Politycznej Ochrony Praw Człowieka Instytutu Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Matynia Elżbieta – LISTA NR.9, socjolog, politolog, pracuje w New School University, NY.

Matysiak Joanna - Zajmuje się zarządzaniem w Stowarzyszeniu „Midrasz, które wydaje żydowski miesięcznik „Midrasz.

Matysiak Joanna - Zajmuje się zarządzaniem w Stowarzyszeniu „Midrasz”, które wydaje żydowski miesięcznik „Midrasz”.

Matysik - harfa, Barbara Tritt - flet.

Matysik Cecylia. Wzięła udział w imprezce:VII DZIEŃ DIALOGU CHRZEŚCIJAŃSKO- ŻYDOWSKIEGO SYMPOZJUM (15 STYCZNIA 2004r.wPoznaniu) „STANIECIE SIĘ BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM Menuet z II Suity „Arlezjanka, J. Massenet - Medytacja z opery „Thais, Cecylia Matysik - harfa, Barbara Tritt - flet

Matysik Cecylia. Wzięła udział w imprezce:VII DZIEŃ DIALOGU CHRZEŚCIJAŃSKO- ŻYDOWSKIEGO SYMPOZJUM (15 STYCZNIA 2004r.wPoznaniu) „STANIECIE SIĘ BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM” Menuet z II Suity „Arlezjanka”, J. Massenet - Medytacja z opery „Thais”, Cecylia Matysik - harfa, Barbara Tritt - flet

Matywiecki Menasze - Członek Sztabu Głównego GL, bandyta.

Matywiecki Piotr - LISTA NR.4, urodzony 5 VI 1943 r. w Warszawie. Poeta, eseista, krytyk literacki. Autor antologii poetyckich. Edytor. Redaktor czasopism literackich. Członek polskiego PEN Clubu, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Ostatnio wydane tomy poetyckie: „Zwyczajna, symboliczna, prawdziwa (Warszawa 1998 r.), „Ta chmura powraca (Kraków 2005 r.). W roku 1994 wydał „Kamień graniczny, książkę eseistyczną poświęconą: filozoficznym, historiozoficznym i socjologicznym rozważaniom, dotyczącym zagłady Żydów. Za „Kamień graniczny otrzymał trzy nagrody: w 1994 r. nagrodę „Fundacji Kultury , w 1995 roku nagrodę im. Pruszyńskiego przyznawaną przez polski PEN Club oraz odznaczenie honorowe Stowarzyszenia Żydów - Kombatantów (1995 r.). Polonofob, felietonista żydowskiego pisma „Midrasz. „Poeta, pisarz, autor siedmiu tomów wierszy oraz książki eseistycznej „Kamień graniczny, stanowiącej próbę rozrachunku autora z tematem Holokaustu i niezawinionego cierpienia Żydów. Ostatnio wydał tom wierszy „Ta chmura powraca oraz książkę „Twarz Tuwima`adh. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 19).

Maurer Jadwiga - Polonofob, kłamca i oszczerca. Według niej Mickiewicz był Żydem.Z MATKI OBCEJ : SZKICE O POWIAZANIACH MICKIEWICZA ZE SWIATEM ŻYDOW „.Kielczanka, która naukową i literacką karierę zrobiła w Monachium, gdzie osiadła po emigracji z Polski. - Maurer to nazwisko w Polsce ciągle mało znane. Tak potoczyły się losy tej literatury, że dopiero teraz będziemy mogli ją w pełni poznawać - mówi Jerzy Daniel, wydawca tomu opowiadań „Sobowtóry autorstwa Jadwigi Maurer. W kraju autorka bardziej znana jest jako literaturoznawca.Janusz Odrowąż-Pieniążek - dyrektor Muzeum Literatury w Warszawie na łamach „Rzeczypospolitej z dnia 13-14 lipca 1996 roku napisal, iż nie ma na to żadnego dowodu. Tego typu pseudoodkrycia określił jako filosemickie i koniunkturalne.

Maurer Jadwiga - Polonofob, kłamca i oszczerca. Według niej Mickiewicz był Żydem.”Z MATKI OBCEJ—” : SZKICE O POWIAZANIACH MICKIEWICZA ZE SWIATEM ŻYDOW „.Kielczanka, która naukową i literacką karierę zrobiła w Monachium, gdzie osiadła po emigracji z Polski. - Maurer to nazwisko w Polsce ciągle mało znane. Tak potoczyły się losy tej literatury, że dopiero teraz będziemy mogli ją w pełni poznawać - mówi Jerzy Daniel, wydawca tomu opowiadań „Sobowtóry” autorstwa Jadwigi Maurer. W kraju autorka bardziej znana jest jako literaturoznawca.Janusz Odrowąż-Pieniążek - dyrektor Muzeum Literatury w Warszawie na łamach „Rzeczypospolitej” z dnia 13-14 lipca 1996 roku napisal, iż nie ma na to żadnego dowodu. Tego typu pseudoodkrycia określił jako filosemickie i koniunkturalne.

Maurin Krzysztof (ur. 1923) jest profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Był twórcą i kierownikiem Katedry Metod Matematycznych Fizyki U.W. Jego najważniejsze prace to monografia Metody przestrzeni Hilberta (1959), Analiza, Methods of Hilberts Spaces (1967), General Eigenfunction Expensions and Unitary Representations of Topological Groups (1968). W 1981 wydał tom drugi z serii Offene Systeme.(info.ze str. GNOSIS)

Maurin Krzysztof (ur. 1923) jest profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Był twórcą i kierownikiem Katedry Metod Matematycznych Fizyki U.W. Jego najważniejsze prace to monografia Metody przestrzeni Hilberta (1959), Analiza, Methods of Hilbert’s Spaces (1967), General Eigenfunction Expensions and Unitary Representations of Topological Groups (1968). W 1981 wydał tom drugi z serii Offene Systeme.(info.ze str. GNOSIS)

Mayenowa Maria Renata - Teoretyk literatury.

Mayer Louis - Producent filmowy, mobilizował intelektualistów i artystów żydowskich do akcji przeciwko hitleryzmowi. (Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Mayer Louis - Producent filmowy, mobilizował intelektualistów i artystów żydowskich do akcji przeciwko hitleryzmowi. (“Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 14).

Mayzel Wacław - 1847-1916, histolog, odkrywca mitotycznego podziału jądra.

Mazanik Halina - Dokonała udanego zamachu na Wilhelma Kubego nazistowskiego namiestnika Białorusi. „Zdołała jako „stuprocentowa Aryjka, zapewnić sobie, oczywiście przy udziale podziemia, miejsce pokojówki w rezydencji Kubego. 21 września 1943 podłożyła w sypialni dygnitarza, dokładnie pod jego łóżkiem, bombę, która równo o północy eksplodowała, gdy znużony satrapa legł na spoczynek. Gdy Halina Mazanik, po ulokowaniu ładunku opuszczała rezydencję, ochraniarze zauważyli jej zdenerwowanie. „Bili mnie ząb - wyjaśniła...Potem dołączyła do partyzantów w lesie, a po wojnie przesłuchiwał ją na Łubiance sam Beria - dochodził, czy aby zamachowczyni „nie poszła za daleko we współpracy z Kubem !. (Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 17).

Mazanik Halina - Dokonała udanego zamachu na Wilhelma Kubego nazistowskiego namiestnika Białorusi. „Zdołała jako „stuprocentowa Aryjka”, zapewnić sobie, oczywiście przy udziale podziemia, miejsce pokojówki w rezydencji Kubego. 21 września 1943 podłożyła w sypialni dygnitarza, dokładnie pod jego łóżkiem, bombę, która równo o północy eksplodowała, gdy znużony satrapa legł na spoczynek. Gdy Halina Mazanik, po ulokowaniu ładunku opuszczała rezydencję, ochraniarze zauważyli jej zdenerwowanie. „Bili mnie ząb” - wyjaśniła...Potem dołączyła do partyzantów w lesie, a po wojnie przesłuchiwał ją na Łubiance sam Beria - dochodził, czy aby zamachowczyni „nie poszła za daleko we współpracy z Kubem !”. (“Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 17).

Mazgis Bogdan - LISTA NR 13, mgr, WYDZIAŁ INŻYNIERII KSZTAŁTOWANIA ŚRODOWISKA I GEODEZJI - Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu.

Maziarski Wojciech - (ur. 1960 w Chorzowie)LISTA NR.9, 11, dziennikarz i w latach 80. działacz opozycyjny. Studiował hungarystykę w Budapeszcie i na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 80. pisał w prasie podziemnej, m.in. w kwartalniku Obóz. Założyciel i szef Serwisu Informacyjnego „Solidarności (1988) i Wschodnioeuropejskiej Agencji Informacyjnej. Korespondent polskiej sekcji BBC (1990-1991). W latach: 1991-2001 pracował w Gazecie Wyborczej, gdzie specjalizował się w reportażu społecznym i problematyce państw ościennych. Był również dziennikarzem Przekroju. Od 2001 pracuje w tygodniku Newsweek Polska, gdzie najpierw był szefem działu społecznego, a później działu publicystyki. Od 2007 roku jest zastępcą redaktora naczelnego.Skrytykował profesorów Uniwersytutu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu za apel skierowany do rektorów o poddanie się lustracji.

Maziarski Wojciech - (ur. 1960 w Chorzowie)LISTA NR.9, 11, dziennikarz i w latach 80. działacz opozycyjny. Studiował hungarystykę w Budapeszcie i na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 80. pisał w prasie podziemnej, m.in. w kwartalniku Obóz. Założyciel i szef Serwisu Informacyjnego „Solidarności” (1988) i Wschodnioeuropejskiej Agencji Informacyjnej. Korespondent polskiej sekcji BBC (1990-1991). W latach: 1991-2001 pracował w Gazecie Wyborczej, gdzie specjalizował się w reportażu społecznym i problematyce państw ościennych. Był również dziennikarzem Przekroju. Od 2001 pracuje w tygodniku Newsweek Polska, gdzie najpierw był szefem działu społecznego, a później działu publicystyki. Od 2007 roku jest zastępcą redaktora naczelnego.Skrytykował profesorów Uniwersytutu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu za apel skierowany do rektorów o poddanie się lustracji.

Mazor Baruch - Dyrektor fundacji The Fisher Fund założonej przez prawnika Fishera Gideona. Fundacja domaga się pieniędzy od rządu niemieckiego na pomoc dla dzieci tych osób, które przeżyły holokaust. Dzieci te mają cierpieć na zaburzenia psychiczne spowodowane tym, że ich rodzice żyli i przeżyli holokaust. Biorąc pod uwagę jak zachowuje się młodzież żydowska podczas wycieczek do Polski, roszczenia te są ze wszechmiar zasadne.

Mazowiecki Tadeusz-Icek Dikman - LISTA NR.4, 5,11 i 15, Tzw. „pierwszy katolicki premier o biskupie Kaczmarku: „(...) Błędna postawa polityczna ks. biskupa Kaczmarka doprowadziła go do kolizji z prawem. (...) Uwikłał się we współpracę z ośrodkami wywiadu amerykańskiego, (...) z jego stanowiska wynikało wiązanie się z imperialistyczną i nastawioną na wojnę polityką rządu Stanów Zjednoczonych ( ... ) Imperializm amerykański, pragnący, przy pomocy nowej wojny, narzucić panowanie swego ustroju wyzysku i krzywdy społecznej krajom, które obrały nową drogę dziejową, usiłuje różnymi drogami oddziaływać na duchowieństwo oraz ludzi wierzących. (fragment artykułu pt. „Wnioski: wrocławski „Tygodnik Katolicki, 27 września 1953). Wróg Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego. Polonofob, stalinowiec, komunista, agent NKWD, kolaborował z okupacyjną żydobolszewicką władzą w latach stalinowskich, współpracował z szefem NKWD na Polskę, generałem Sierowem przy organizowaniu PAX. Współzałożyciel PAX i KIK (Klub Inteligencji Katolickiej - „żydokatolewica), arcybydlę i szuja. 24 sierpnia 1989 r. Sejm, na wniosek prezydenta generała Wojciecha Jaruzelskiego, powołał Tadeusza Mazowieckiego, na stanowisko premiera. Przewodniczący rady redakcyjnej katolewackiego miesiecznika „Więź. Były doradca Wałęsy. Odznaczony Orderem Orła Białego.W „Głosie Polskim z dn. 13-19.02.2007 r. w artykule Michała Miłosza pt. „Międzynarodowi kapusie możemy przeczytać m.in.: „Tadeusz Mazowiecki nie mógł siedzieć cicho, gdy demokracja w Polsce umiera. W wywiadzie dla włoskiego „Avvenire stwierdził: „Naród polski nie umie przebaczać i nie zna litości. Poskarżył się przy tym na młodych badaczy i dziennikarzy, którzy „rzucają sie na archiwa IPN-u, i na „ultrakonserwatywny rząd. Całkiem nieźle jak na byłego publicystę „katolickiego opluwającego skazanego w pokazowym, stalinowskim procesie biskupa Kaczmarka. Mógłby już w sprawie lustracji w polskim Kościele się nie odzywać. Członek organizacji masońskich m.in. jest przewodniczącym Stowarzyszenia Euroatlantyckiego, oraz członkiem Rady Polityki Zagranicznej. W tygodniku „Wprost, z dn. 20 maja 2007 roku, opublikowano notatkę z przesłuchania Mazowieckiego przez SB w lutym 1983 roku. Przyszły premier relacjonował dla SB jakie nastroje panują w „Solidarności oraz wyraził swoją opinię o Geremku. W notatce jest m.in.: „(...). Wywody T. Mazowieckiego w trakcie rozmowy sprowadzały się do następujących elementów: (...) W przypadku reaktywowania działalności NSZZ „Solidarności, ruch ten, mimo swojej niejednolitości, potrafiłby porozumieć się z władzą w imię dobra narodu. Mówiąc o niejednolitości poglądów w łonie przywódców b. „Solidarności, T. Mazowiecki nadmienił, że najbardziej ekstremalni spośród nich, tacy jak Jurczyk i Rulewski oraz inni, zostaliby z czasem wyeliminowani z ruchu. Nadmienił ponadto, że przeceniono pozycję Geremka, bowiem jego dorobek naukowy jest stosunkowo nikły i jako naukowiec nie posiada autentycznego autorytetu. W końcowej fazie rozmowy T. Mazowiecki przyznał, że osłabienie polityczne pozycji Polski na arenie międzynarodowej było m.in. wynikiem działalności b. „Solidarności. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei na str.218-219 czytamy: „Za rządów Mazowieckiego długo i spokojnie palono tony dokumentów z archiwów służb specjalnych, jednoczesnie wmawiając społeczeństwu, że nie można ujawnic akt szpiegów i donosicieli SB z powodu domniemanej możliwości fałszerstwa i tym samym krzywdzenia niewinnych. Przecież gen. Kiszczak wielekroć publicznie informował, że osobiście wręczył premierowi Mazowieckiemu oraz ministrowi MSW Krzysztofowi Kozłowskiemu (od 1956 r. publicyście „Tygodnika Powszechnego) i uczestnikowi Okrągłego Stołu - pełną listę agentów SB, będących wtedy posłami, senatorami, członkami rządu. Takie upublicznienie akt donosicieli odbyło się w Czechosłowacji i nie nastąpiło tam żadne personalne trzęsienie ziemi.

Mazowiecki Tadeusz-Icek Dikman - LISTA NR.4, 5,11 i 15, Tzw. „pierwszy katolicki premier” o biskupie Kaczmarku: „(...) Błędna postawa polityczna ks. biskupa Kaczmarka doprowadziła go do kolizji z prawem. (...) Uwikłał się we współpracę z ośrodkami wywiadu amerykańskiego, (...) z jego stanowiska wynikało wiązanie się z imperialistyczną i nastawioną na wojnę polityką rządu Stanów Zjednoczonych ( ... ) Imperializm amerykański, pragnący, przy pomocy nowej wojny, narzucić panowanie swego ustroju wyzysku i krzywdy społecznej krajom, które obrały nową drogę dziejową, usiłuje różnymi drogami oddziaływać na duchowieństwo oraz ludzi wierzących”. (fragment artykułu pt. „Wnioski”: wrocławski „Tygodnik Katolicki”, 27 września 1953). Wróg Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego. Polonofob, stalinowiec, komunista, agent NKWD, kolaborował z okupacyjną żydobolszewicką władzą w latach stalinowskich, współpracował z szefem NKWD na Polskę, generałem Sierowem przy organizowaniu PAX. Współzałożyciel PAX i KIK (Klub Inteligencji Katolickiej - „żydokatolewica”), arcybydlę i szuja. 24 sierpnia 1989 r. Sejm, na wniosek prezydenta generała Wojciecha Jaruzelskiego, powołał Tadeusza Mazowieckiego, na stanowisko premiera. Przewodniczący rady redakcyjnej katolewackiego miesiecznika „Więź”. Były doradca Wałęsy. Odznaczony Orderem Orła Białego.W „Głosie Polskim” z dn. 13-19.02.2007 r. w artykule Michała Miłosza pt. „Międzynarodowi kapusie” możemy przeczytać m.in.: „Tadeusz Mazowiecki nie mógł siedzieć cicho, gdy demokracja w Polsce umiera. W wywiadzie dla włoskiego „Avvenire” stwierdził: „Naród polski nie umie przebaczać i nie zna litości”. Poskarżył się przy tym na młodych badaczy i dziennikarzy, którzy „rzucają sie na archiwa IPN-u”, i na „ultrakonserwatywny rząd”. Całkiem nieźle jak na byłego publicystę „katolickiego” opluwającego skazanego w pokazowym, stalinowskim procesie biskupa Kaczmarka. Mógłby już w sprawie lustracji w polskim Kościele się nie odzywać”. Członek organizacji masońskich m.in. jest przewodniczącym Stowarzyszenia Euroatlantyckiego, oraz członkiem Rady Polityki Zagranicznej. W tygodniku „Wprost”, z dn. 20 maja 2007 roku, opublikowano notatkę z przesłuchania Mazowieckiego przez SB w lutym 1983 roku. Przyszły premier relacjonował dla SB jakie nastroje panują w „Solidarności” oraz wyraził swoją opinię o Geremku. W notatce jest m.in.: „(...). Wywody T. Mazowieckiego w trakcie rozmowy sprowadzały się do następujących elementów: (...) W przypadku reaktywowania działalności NSZZ „Solidarności”, ruch ten, mimo swojej niejednolitości, potrafiłby porozumieć się z władzą w imię dobra narodu. Mówiąc o niejednolitości poglądów w łonie przywódców b. „Solidarności”, T. Mazowiecki nadmienił, że najbardziej ekstremalni spośród nich, tacy jak Jurczyk i Rulewski oraz inni, zostaliby z czasem wyeliminowani z ruchu. Nadmienił ponadto, że przeceniono pozycję Geremka, bowiem jego dorobek naukowy jest stosunkowo nikły i jako naukowiec nie posiada autentycznego autorytetu. W końcowej fazie rozmowy T. Mazowiecki przyznał, że osłabienie polityczne pozycji Polski na arenie międzynarodowej było m.in. wynikiem działalności b. „Solidarności”. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei” na str.218-219 czytamy: „Za rządów Mazowieckiego długo i spokojnie palono tony dokumentów z archiwów służb specjalnych, jednoczesnie wmawiając społeczeństwu, że nie można ujawnic akt szpiegów i donosicieli SB z powodu domniemanej możliwości fałszerstwa i tym samym krzywdzenia niewinnych. Przecież gen. Kiszczak wielekroć publicznie informował, że osobiście wręczył premierowi Mazowieckiemu oraz ministrowi MSW Krzysztofowi Kozłowskiemu (od 1956 r. publicyście „Tygodnika Powszechnego”) i uczestnikowi Okrągłego Stołu - pełną listę agentów SB, będących wtedy posłami, senatorami, członkami rządu. Takie upublicznienie akt donosicieli odbyło się w Czechosłowacji i nie nastąpiło tam żadne personalne trzęsienie ziemi”.

Mazur Edward - Biznesmen mieszkający w USA, o którego ekstradycję zwróciła się Polska w związku z zabójstwem Komendanta Głównego Policji Marka Papały. Jest podejrzany o jego zlecenie. Amerykanie zgodzili się na rozpoczęcie procesu ekstradycji. Dowodami przeciwko Mazurowi są m.in. stenogramy z podsłuchów pruszkowskich mafiosów. Według prokuratury Mazur miał pośredniczyć w znalezieniu płatnych morderców. Wskazał na niego inny płatny zabójca Artur Z., którego biznesmen nakłaniał do przyjęcia zlecenia. „Okazało się, że Mazur zna prawie wszystkich ważniejszych polityków w Polsce. Znał także Ałganowa. Kiedy pojawiał się w Warszawie, mieszkał w sąsiedztwie Ałganowa, w tzw. „zatoce czerwonych świń, gdzie wtedy mieszkali wszyscy główni bossowie SLD - Kwasniewski, Leszek Miller, Józef Oleksy i inni (...). Już wtedy otwarcie podejrzewano go o to, że w kwietniu 1988 roku spotkał się w gdańskim hotelu Marina z gangsterami: Andrzejem Zielińskim ksywa „Słowik, Nikodemem Skotarczykiem ksywa „Nikoś, Kazimierzem Hedbergiem ps. „Kartofel i rosyjskim byłym komandosem specnazu Arturem Zinajewskim ps. „Iwan. To na tym spotkaniu miano podjąć decyzję o zabiciu generała M. Papały, a stało się to 25 czerwca 1998 (...). Płatny zabójca Artur Zinajewski ps. „Iwan obciążający E. Mazura wymieniał nazwiska, poza Józefem Sasinem, R. Kurnika i płk Hipolita Starszaka. Mazur jest ojcem chrzestnym syna Sasina - Jacka. Dziś 72-letni Sasin, to nemrod Bezpieki: Rozpoczynał karierę w sierpniu 1953 r. w ówczesnym Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego (...). Podobnym gigantem był Hipolit Starszak, który do MSW trafił już w czasach, gdy tym „resortem kierował Mieczysław Moczar. ( „Grabarze polskiej nadziei, H. Pająk, str. 272, 274)

Mazur Edward - Biznesmen mieszkający w USA, o którego ekstradycję zwróciła się Polska w związku z zabójstwem Komendanta Głównego Policji Marka Papały. Jest podejrzany o jego zlecenie. Amerykanie zgodzili się na rozpoczęcie procesu ekstradycji. Dowodami przeciwko Mazurowi są m.in. stenogramy z podsłuchów pruszkowskich mafiosów. Według prokuratury Mazur miał pośredniczyć w znalezieniu płatnych morderców. Wskazał na niego inny płatny zabójca Artur Z., którego biznesmen nakłaniał do przyjęcia zlecenia. „Okazało się, że Mazur zna prawie wszystkich ważniejszych polityków w Polsce. Znał także Ałganowa. Kiedy pojawiał się w Warszawie, mieszkał w sąsiedztwie Ałganowa, w tzw. „zatoce czerwonych świń”, gdzie wtedy mieszkali wszyscy główni bossowie SLD - Kwasniewski, Leszek Miller, Józef Oleksy i inni (...). Już wtedy otwarcie podejrzewano go o to, że w kwietniu 1988 roku spotkał się w gdańskim hotelu Marina z gangsterami: Andrzejem Zielińskim ksywa „Słowik”, Nikodemem Skotarczykiem ksywa „Nikoś”, Kazimierzem Hedbergiem ps. „Kartofel” i rosyjskim byłym komandosem specnazu Arturem Zinajewskim ps. „Iwan”. To na tym spotkaniu miano podjąć decyzję o zabiciu generała M. Papały, a stało się to 25 czerwca 1998 (...). Płatny zabójca Artur Zinajewski ps. „Iwan” obciążający E. Mazura wymieniał nazwiska, poza Józefem Sasinem, R. Kurnika i płk Hipolita Starszaka. Mazur jest ojcem chrzestnym syna Sasina - Jacka. Dziś 72-letni Sasin, to nemrod Bezpieki: Rozpoczynał karierę w sierpniu 1953 r. w ówczesnym Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego (...). Podobnym gigantem był Hipolit Starszak, który do MSW trafił już w czasach, gdy tym „resortem kierował Mieczysław Moczar. ( „Grabarze polskiej nadziei”, H. Pająk, str. 272, 274)

MAZUR Eliasz 1889-?, przemysłowiec nazywany „warszawskim Rotszyldem. W okresie XX-lecia międzywojennego był właścicielem młynów i współwłaścicielem łuskarni ryżu w Gdyni. Związany z cadykiem z Góry Kalwarii, był członkiem władz międzynarodowych i krajowych Agudy. Na początku lat 30 został wybrany na prezesa Żydowskiej gminy Wyznaniowej w Warszawie.

Mazur Franciszek - (ur. 1 sierpnia 1895 w Wolkowcach na Podolu, zm. 7 marca 1975 w Warszawie) - działacz PZPR, prawnik. Był kierownikiem polityki wyznaniowej partii. Od 1917 należał do PPS. W okresie rewolucji październikowej przebywał w Rosji, brał udział w wojnie domowej, był członkiem Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) od 1919. Powrócił do Polski w 1930 i wstąpił do KPP, należał do Komitetu Centralnego partii (1930-1938). Kierował pracą Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, był więziony. Okres II wojny światowej spędził w ZSRR.Od 1945 ponownie w kraju, członek PPR. Etatowo również związany z partią - kierownik Wydziału Organizacyjnego KC PPR 1946-1948. Od grudnia 1948 członek PZPR.

Mazur Jerzy - Uniwerytet Jagielloński, Kraków. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 2002) - rozdział: Joszko ze Lwowa - theloneator totius Regni - i jego działalność na tle dziejów Żydów lwowskich na przełomie XV i XVI wieku. Mazur-Jędrzejewska Krystyna LISTA NR.10, socjolog, emerytka.

Mazur Jerzy - Uniwerytet Jagielloński, Kraków. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 2002) - rozdział: Joszko ze Lwowa - theloneator totius Regni - i jego działalność na tle dziejów Żydów lwowskich na przełomie XV i XVI wieku. Mazur-Jędrzejewska Krystyna – LISTA NR.10, socjolog, emerytka.

Mazur Małgorzata – LISTA NR.9, Mgr inż.Ma 49 lat. Jest absolwentką Wydziału Budownictwa Politechniki Śląskiej (1982 r.) i studium podyplomowego – w zakresie budownictwa na terenach objętych eksploatacją górniczą - na tymże wydziale (1986r.). Ukończyła również studia podyplomowe w zakresie administracji i zarządzania na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2005 r.). Ukończyła także kurs mykologiczno-budowlany na prawach studium podyplomowego na Politechnice Krakowskiej, dający jej wiedzę z zakresu ochrony budynków przed korozją biologiczną (1998 r.).Posiada również, od 1988 r., uprawnienia budowlane bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej. Karierę zawodową rozpoczynała w 1982 roku - pracowała jako asystent projektanta, później starszy asystent i projektant w Zakładzie Projektowania i Usług Inwestycyjnych „Inwestprojekt-Śląsk” w Katowicach oraz Spółdzielczym Biurze Projektów „Inwestprojekt” w Dąbrowie Górniczej. Później w firmie telekomunikacyjnej „Telbud” była kosztorysantem, kierownikiem działu przygotowania produkcji w zakresie budownictwa ogólnego i teletechniki, kierownikiem budowy infrastruktury towarzyszącej na budowie autostrady A-4. Pracowała też w Wydziale Administracji Architektoniczno-Budowlanej w Urzędzie Miasta w Sosnowcu, a ostatnio pełniła w tym mieście urząd Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Mazur Małgorzata LISTA NR.9, Mgr inż.Ma 49 lat. Jest absolwentką Wydziału Budownictwa Politechniki Śląskiej (1982 r.) i studium podyplomowego w zakresie budownictwa na terenach objętych eksploatacją górniczą - na tymże wydziale (1986r.). Ukończyła również studia podyplomowe w zakresie administracji i zarządzania na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (2005 r.). Ukończyła także kurs mykologiczno-budowlany na prawach studium podyplomowego na Politechnice Krakowskiej, dający jej wiedzę z zakresu ochrony budynków przed korozją biologiczną (1998 r.).Posiada również, od 1988 r., uprawnienia budowlane bez ograniczeń w specjalności konstrukcyjno-budowlanej. Karierę zawodową rozpoczynała w 1982 roku - pracowała jako asystent projektanta, później starszy asystent i projektant w Zakładzie Projektowania i Usług Inwestycyjnych „Inwestprojekt-Śląsk w Katowicach oraz Spółdzielczym Biurze Projektów „Inwestprojekt w Dąbrowie Górniczej. Później w firmie telekomunikacyjnej „Telbud była kosztorysantem, kierownikiem działu przygotowania produkcji w zakresie budownictwa ogólnego i teletechniki, kierownikiem budowy infrastruktury towarzyszącej na budowie autostrady A-4. Pracowała też w Wydziale Administracji Architektoniczno-Budowlanej w Urzędzie Miasta w Sosnowcu, a ostatnio pełniła w tym mieście urząd Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego.

Mazur Marek – LISTA NR.9, prezes Polskich Linii Lotniczych LOT.

Mazur Marek LISTA NR.9, prezes Polskich Linii Lotniczych LOT.

Mazurek Tadeusz – LISTA NR.16, kompozytor, dyrygent, jest członkiem Double Travel – międzynarodowej grupy twórczej, powołanej do życia w Lublinie 13 grudnia 1986 r. przez tróję twórców, związanych z Centrum Sztuki Galeria El w Elblągu. Waldemara „Disney’a” Bochniarza, (saksofonistę jazzowego i muzycznego performera),Waldemmara„Dziaka”,(psychoterapeutę z PTHP i happenera) i Lecha Przychodzkiego , poetę, happenera i teoretyka sztuki.

Mazurek Tadeusz LISTA NR.16, kompozytor, dyrygent, jest członkiem Double Travel międzynarodowej grupy twórczej, powołanej do życia w Lublinie 13 grudnia 1986 r. przez tróję twórców, związanych z Centrum Sztuki Galeria El w Elblągu. Waldemara „Disneya Bochniarza, (saksofonistę jazzowego i muzycznego performera),Waldemmara„Dziaka,(psychoterapeutę z PTHP i happenera) i Lecha Przychodzkiego , poetę, happenera i teoretyka sztuki.

Mazurek Wanda – LISTA nr 10, kierownik Muzeum Okręgowego w Koninie.

Mazurek Wanda LISTA nr 10, kierownik Muzeum Okręgowego w Koninie.

Mazurkiewicz Antoni – LISTA NR.4, informatyk, prof. dr hab.. Profesor zwyczajny w Instytucie Podstaw Informatyki Polskiej Akademii Nauk.

Mazurkiewicz Antoni LISTA NR.4, informatyk, prof. dr hab.. Profesor zwyczajny w Instytucie Podstaw Informatyki Polskiej Akademii Nauk.

Mazurkiewicz Małgorzata – LISTA NR.9, choreograf, tancerka, aktorka, mim.

Mazurkiewicz Małgorzata LISTA NR.9, choreograf, tancerka, aktorka, mim.

Mazuz Menahem - Prokurator generalny Izraela. Doprowadził do wyroku skazującego wobec prezydenta mosze Kacawa.

Mądra Katarzyna – LISTA NR.9, pracownik Młodzieżowego Domu kultury „Pod Akacją” w Lublinie.

Mądra Katarzyna LISTA NR.9, pracownik Młodzieżowego Domu kultury „Pod Akacją w Lublinie.

Mąka Pink - Sekretarz Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego na terenie Śląska.

Mech Cezary - „Dr, były wiceminister finansów, absolwent czołowej szkoły biznesu IESE (Barcelona), główny autor programu gospodarczego PiS, pomysłodawca rządowej „kotwicy budżetowej w wysokości 30 mld zł (...). W chwili, gdy Polska przyjmie euro, utraci możliwość oddziaływania na politykę monetarną. Będzie ona wówczas uzależniona od sytuacji gospodarczej państw, które stanowia silę napedowa Unii Europejskiej, czyli Francji i Niemiec. Stanie sie tak zwłaszcza wtedy, gdy przyjelibyśmy euro po złym kursie (...). My zas utracimy możliwość wpływania na wartość euro w chwili wejścia do eurolandu (...). Niestety, ale obserwujemy jakis przedziwny powrót do polityki Balcerowicza i jego środowiska, choć formalnie nie kieruje już on NBP (...). Wzorem Balcerowicza podnosi sie stopy procentowe po to, aby zafundować sobie zwolnienie gospodarcze w okresie wyborow parlamentarnych i prezydenckich (...). Zwolennicy euro przekonują, że gdy przyjmiemy wspólną walutę UE, wówczas będa tańsze kredyty, a inflacja na własciwym poziomie? - Dochodzimy w ten sposób do absurdu. Mówi się bowiem, że jeśli przyjmiemy wspólna walutę UE, stopy procentowe będą niższe. Ale obecnie to przeciez od nas zależy, jakie one będą. Gdy wprowadzimy euro, nie będziemy mieli na to wpływu, bo ich poziom będzie ustalał Europejski Bank Centralny. (Nasz Dziennik - „Wystarczy powiązać złotówkę z euro, przyjmować go nie trzeba, z dr Cezarym Mechem rozmawia Mariusz Bober, 7-8 lipca 2007)

Mech Cezary - „Dr, były wiceminister finansów, absolwent czołowej szkoły biznesu IESE (Barcelona), główny autor programu gospodarczego PiS, pomysłodawca rządowej „kotwicy budżetowej” w wysokości 30 mld zł (...). W chwili, gdy Polska przyjmie euro, utraci możliwość oddziaływania na politykę monetarną. Będzie ona wówczas uzależniona od sytuacji gospodarczej państw, które stanowia silę napedowa Unii Europejskiej, czyli Francji i Niemiec. Stanie sie tak zwłaszcza wtedy, gdy przyjelibyśmy euro po złym kursie (...). My zas utracimy możliwość wpływania na wartość euro w chwili wejścia do eurolandu (...). Niestety, ale obserwujemy jakis przedziwny powrót do polityki Balcerowicza i jego środowiska, choć formalnie nie kieruje już on NBP (...). Wzorem Balcerowicza podnosi sie stopy procentowe po to, aby zafundować sobie zwolnienie gospodarcze w okresie wyborow parlamentarnych i prezydenckich (...). Zwolennicy euro przekonują, że gdy przyjmiemy wspólną walutę UE, wówczas będa tańsze kredyty, a inflacja na własciwym poziomie? - Dochodzimy w ten sposób do absurdu. Mówi się bowiem, że jeśli przyjmiemy wspólna walutę UE, stopy procentowe będą niższe. Ale obecnie to przeciez od nas zależy, jakie one będą. Gdy wprowadzimy euro, nie będziemy mieli na to wpływu, bo ich poziom będzie ustalał Europejski Bank Centralny”. (“Nasz Dziennik” - „Wystarczy powiązać złotówkę z euro, przyjmować go nie trzeba”, z dr Cezarym Mechem rozmawia Mariusz Bober, 7-8 lipca 2007)

Mecwaldowski Wojciech.Absolwent Wydziału Aktorskiego PWST im.L.Solskiego w Krakowie, Filia we Wrocławiu - 2004. W Teatrze Polskim we Wrocławiu od 1.09.2004.

Medem Włodzimierz - Twórca Bundu.Uważał, że „rewolucja październikowa jest oszu-. stwem i narzuceniem dyktatury proletariatowi

Medem Włodzimierz - Twórca Bundu.Uważał, że „rewolucja październikowa jest oszu-. stwem i narzuceniem dyktatury proletariatowi”

Meder Stefan - prokurator, sędzia, ur. 26.12.1909 r. w Przeworsku. Rodzice: Aleksander i Józefa z d. Radky. Skończył prawo na UAM w 1932 roku. W 1944 wstąpił do WP. Podprokurator WPO w Krakowie i Bydgoszczy. Sędzia: WSR i WSO w Bydgoszczy. Awansowany na majora w 1948 roku. Od 1951 roku w rezerwie. Radca prawny i adwokat w Chojnicach i Sepólnie Krajeńskim. Zmarł w 1981 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 roku.

Meder Stefan - prokurator, sędzia, ur. 26.12.1909 r. w Przeworsku. Rodzice: Aleksander i Józefa z d. Radky. Skończył prawo na UAM w 1932 roku. W 1944 wstąpił do WP. Podprokurator WPO w Krakowie i Bydgoszczy. Sędzia: WSR i WSO w Bydgoszczy. Awansowany na majora w 1948 roku. Od 1951 roku w rezerwie. Radca prawny i adwokat w Chojnicach i Sepólnie Krajeńskim. Zmarł w 1981 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 roku.

Mederer Florian - WUBP Rzeszów.

Meir - Rabin żydowski z Rothenburga. Jego synowie także byli rabinami: Samuel, Jakub Tama, Izaak.

Meir Israel Lau - (ur. 1 czerwca 1937 w Piotrkowie Trybunalskim), rabin izraelski. Syn rabina Mojżesza Chaima Lau, ostatniego rabina Piotrkowa Trybunalskiego, który zginął obozie w Treblince. Od 1945 roku w Palestynie. 21 lutego 1993 roku wybrany na stanowisko naczelnego rabina Izraela, pozostał nim do 2003 roku. Brat Naftalego Lau-Lavie, polityka izraelskiego. Meirtchak B. - Autorka książki pt. „Żydzi - żołnierze wojsk polskich polegli na frontach....

Meisels Ber - Dow Ber (Berisz) Meisels (ur. 1798 w Szczekocinach, zm. 15 lutego 1878 w Warszawie) - rabin krakowski, następnie warszawski, opowiadał się za udzielaniem poparcia przez Żydów Polakom walczącym z Rosjanami, sympatyzował z powstaniami narodowowyzwoleńczymi.
Urodził się w położonych niedaleko Radomia Szczekocinach. Potem, wraz z rodzicami, zamieszkał w Kamieńcu Podolskim, w którym jego ojciec pełnił funkcję rabina (Dow Ber kształcił się u niego). W 1820 roku Dow Ber Meisels ożenił się, a następnie, wraz z żoną, wyjechał do Krakowa, gdzie razem z teściem założył spółkę handlową (wg innych źródeł - bank). Działalność tę prowadził także w późniejszym czasie, między innymi dostarczając broń dla walczących w powstaniu listopadowym. Od 1832 roku był naczelnym rabinem krakowskim, brał także udział w powstaniu krakowskim w 1846 roku. W tym czasie też znajdował się w ciągłym sporze z Senatem Wolnego Miasta Krakowa, walcząc o zniesienie przepisów dyskryminujących Żydów. Kiedy miasto stało się częścią Austrii, rabin zaangażował się jeszcze bardziej w politykę, kandydując do senatu miasta. Udało mu się, wobec czego, został także delegowanym do parlamentu austriackiego. W 1848 roku wydał odezwę do Żydów polskich, w której wzywał ich do poparcia dążeń uczestników Wiosny Ludów.
W 1856 roku Meisels został nadrabinem w Warszawie. Stało się tak dzięki poparciu, jakie udzielili mu działacze i zwolennicy ruchu asymilacyjnego. Od tego czasu w synagogach warszawskich wzywał po polsku do jedności Żydów z Polakami w walce wyzwoleńczej. Pomimo tego, że Warszawa była wówczas jednym z największych skupisk żydowskich w Europie, pozycja Krakowa w hierarchii religijnej była wyższa, dlatego też Meisels używał tytułu rabin krakowski zamieszkały w Warszawie. W 1861 roku, na znak solidarności z duchowieństwem katolickim (które zamknęło kościoły po zbezczeszczeniu ich przez Kozaków rozbijających pochody niepodległościowe), nakazał zamknięcie synagog warszawskich. Podobnie uczynili rabini: Izaak Kramsztyk i Markus Jastrow. Był także członkiem Delegacji Miejskiej w czasie pogrzebu pięciu poległych 2 marca 1861, który to pogrzeb przeistoczył się w demonstrację solidarności różnych stanów społeczeństwa Królestwa Kongresowego. Za udział w tej manifestacji społeczno-politycznej został aresztowany. Osadzono go w Cytadeli Warszawskiej.
Kiedy wybuchło powstanie styczniowe w 1863 roku został zmuszony przez władze carskie do opuszczenia Królestwa Polskiego. Przebywał między innymi w Wiedniu. Kilka lat później pozwolono mu wrócić, ale od tego czasu jego działalność była już ściśle kontrolowana. Pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej w Warszawie. Jego pogrzeb przerodził się w ogromną manifestację polsko-żydowskiej jedności wobec carskiego ucisku.

Meitner Lise - Żydówka z Austrii: „która zdaniem wielu wniosła decydujący wkład w doprowadzenie do zbudowania w USA bomby atomowej, choć sama, tam, w Los Alamos, przy realizacji programu „Project Manhattan osobiście nie uczestniczyła, przebywając w Szwecji, dokąd zbiegła z Niemiec. Ale, jak się okazuje, to ona, współpracownica sławnego fizyka niemieckiego Otto Hahna, świadoma zaawansowania Niemców w badaniach atomowych, dostarczyła Einsteinowi materiały, na których podstawie uczony zaalarmował prezydenta Roosevelta, że hitlerowcy mogą sięgnąć po energię atomową do celów wojennych. (Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Meitner Lise - Żydówka z Austrii: „która zdaniem wielu wniosła decydujący wkład w doprowadzenie do zbudowania w USA bomby atomowej, choć sama, tam, w Los Alamos, przy realizacji programu „Project Manhattan” osobiście nie uczestniczyła, przebywając w Szwecji, dokąd zbiegła z Niemiec. Ale, jak się okazuje, to ona, współpracownica sławnego fizyka niemieckiego Otto Hahna, świadoma zaawansowania Niemców w badaniach atomowych, dostarczyła Einsteinowi materiały, na których podstawie uczony zaalarmował prezydenta Roosevelta, że hitlerowcy mogą sięgnąć po energię atomową do celów wojennych”. (“Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 14).

Meitz Sebastian - rocznik 1984. Absolwent 64 Liceum Ogólnokształcącego im. S.I. Witkiewicza w Warszawie. Obecnie student Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW. Polonofob, silnie zaangażowany w organizacje pozarządowe. Od lat członek ZHP, współpracuje również z Forum Dialogu Między Narodami. Przewodniczący Polskiej Rady Młodzieży. Absolwent XII Szkoły Liderów Społeczeństwa Obywatelskiego. Przewodnik po Warszawie. Pracuje jako lektor niemieckiego w BRE Banku S.A. Członek - „Klubu 01.

Mejna Katarzyna – LISTA NR.10, studentka Uniwersytetu Gadańskiego, ateistka.

Mejna Katarzyna LISTA NR.10, studentka Uniwersytetu Gadańskiego, ateistka.

Melak Stefan – LISTA NR.9, pracownik Instytutu Pamięci Narodowej.

Melak Stefan LISTA NR.9, pracownik Instytutu Pamięci Narodowej.

Melanowski Tobiasz – LISTA NR.10, ur. 1985 w Mikołowie, obecnie mieszka w: Mikołowie i Krakowie. Autor wielu tekstów publikowanych na łamach prasy literackiej, a także arkuszy poetyckich „Gimnastyka korekcyjna” (wydanego w Mikołowie w 2001 roku), „Inny wrzesień” (wydanie bibliofilskie, Zabrze 2003) oraz tomiku „Wycieczki krajoznawcze” (wydanego w Biurze Literackim Port Legnica w 2002 roku). Wiersze ogłoszone zostały także w Programie 2 Polskiego Radia oraz w Telewizji Wrocław. Tłumaczony na języki: angielski, niemiecki, ukraiński i słoweński. Występował na wielu krajowych spotkaniach autorskich oraz festiwalach (m.in. Port Legnica, Port Wrocław, Poeci Śląska w Bielsku-Białej) oraz, ostatnio, na festiwalu Literatur.Fuenf w Monachium (wystąpienie relacjonowane na żywo w bawarskim radiu oraz nagrane dla telewizji).

Melanowski Tobiasz LISTA NR.10, ur. 1985 w Mikołowie, obecnie mieszka w: Mikołowie i Krakowie. Autor wielu tekstów publikowanych na łamach prasy literackiej, a także arkuszy poetyckich „Gimnastyka korekcyjna (wydanego w Mikołowie w 2001 roku), „Inny wrzesień (wydanie bibliofilskie, Zabrze 2003) oraz tomiku „Wycieczki krajoznawcze (wydanego w Biurze Literackim Port Legnica w 2002 roku). Wiersze ogłoszone zostały także w Programie 2 Polskiego Radia oraz w Telewizji Wrocław. Tłumaczony na języki: angielski, niemiecki, ukraiński i słoweński. Występował na wielu krajowych spotkaniach autorskich oraz festiwalach (m.in. Port Legnica, Port Wrocław, Poeci Śląska w Bielsku-Białej) oraz, ostatnio, na festiwalu Literatur.Fuenf w Monachium (wystąpienie relacjonowane na żywo w bawarskim radiu oraz nagrane dla telewizji).

Melchior Małgorzata - dr hab.,LISTA NR.4, 5 i 16 socjolog, adiunkt w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, członek Senatu UW. Ukończyła interdyscyplinarne studia w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW (1979). Doktorat obroniła (1990) w Instytucie Socjologii UW (Społeczna tożsamość jednostki - propozycja podejścia badawczego /na przykładzie wywiadów z Polakami pochodzenia żydowskiego urodzonymi w latach 1944-1955/). Przewód habilitacyjny zamknęła w 2004 r. książką „Zagłada a tożsamość. Polscy Żydzi ocaleni ››na aryjskich papierach‹‹. Analiza doświadczenia biograficznego. Od 1979 roku pracuje na Uniwersytecie Warszawskim - w IPSiR, a następnie w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych. Zainteresowania badawcze: problematyka jednostkowej tożsamości społecznej; socjologiczne zagadnienia mniejszości społecznych; historia zagłady i stosunków polsko-żydowskich; sytuacje graniczne a wybory biograficzne; przeszłość i pamięć o przeszłości w biografiach jednostkowych i w życiu społeczeństw. Najważniejsze publikacje książkowe: „Społeczna tożsamość jednostki (w świetle wywiadów z Polakami pochodzenia żydowskiego urodzonymi w latach 1944-1955), „Zagłada a tożsamość. Polscy Żydzi ocaleni ››na aryjskich papierach‹‹. Analiza doświadczenia biograficznego.Jest córką MARII GOTHELF-MELCHIOR (1914-1964) i ROMANA MELCHIORA (1914-1998), dąbrowszczaków, potem w komunustycznym Ruchu Oporu FTP-MOI, Francja .Wraz z braćmi Krzysztofem - w Szwecji i Karolem - w Paryżu podpisała LISTĘ NR 16.

Melchior Małgorzata - dr hab.,LISTA NR.4, 5 i 16 socjolog, adiunkt w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego, członek Senatu UW. Ukończyła interdyscyplinarne studia w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji UW (1979). Doktorat obroniła (1990) w Instytucie Socjologii UW (“Społeczna tożsamość jednostki - propozycja podejścia badawczego /na przykładzie wywiadów z Polakami pochodzenia żydowskiego urodzonymi w latach 1944-1955/”). Przewód habilitacyjny zamknęła w 2004 r. książką „Zagłada a tożsamość. Polscy Żydzi ocaleni ››na aryjskich papierach‹‹. Analiza doświadczenia biograficznego”. Od 1979 roku pracuje na Uniwersytecie Warszawskim - w IPSiR, a następnie w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych. Zainteresowania badawcze: problematyka jednostkowej tożsamości społecznej; socjologiczne zagadnienia mniejszości społecznych; historia zagłady i stosunków polsko-żydowskich; sytuacje graniczne a wybory biograficzne; przeszłość i pamięć o przeszłości w biografiach jednostkowych i w życiu społeczeństw. Najważniejsze publikacje książkowe: „Społeczna tożsamość jednostki (w świetle wywiadów z Polakami pochodzenia żydowskiego urodzonymi w latach 1944-1955)”, „Zagłada a tożsamość. Polscy Żydzi ocaleni ››na aryjskich papierach‹‹. Analiza doświadczenia biograficznego”.Jest córką MARII GOTHELF-MELCHIOR (1914-1964) i ROMANA MELCHIORA (1914-1998), dąbrowszczaków, potem w komunustycznym Ruchu Oporu FTP-MOI, Francja .Wraz z braćmi Krzysztofem - w Szwecji i Karolem - w Paryżu podpisała LISTĘ NR 16.

Meller Adam - dyplomata, członek: KPP, PPR i PZPR, przed II wojną światową wyemigrował z Ustrzyk Dolnych do Francji, w 1940 zaciągnął się do armii francuskiej (Kampania francuska 1940), po kapitulacji trafił do Résistance jako „Conrad, po powrocie do Polski w 1947, służył w Informacji Wojskowej, w latach 1957 - 1965 przedstawiciel PRL przy ONZ w Genewie. Następnie pracował w MSZ jako dyrektor Departamentu II (obejmował Chiny, Wietnam, Komisję Rozejmową w Korei), w następstwie wydarzeń marca 1968 wysłany na wcześniejszą emeryturę 22 kwietnia 1968. Ojciec Stefana Mellera, polskiego ambasadora w Paryżu i Moskwie, ministra spraw zagranicznych. Dziadek Marcina Mellera, dziennikarza, prezentera telewizyjnego i redaktora naczelnego polskiej edycji Playboya „Stefan Meller jakoś nie potrafił wytłumaczyć, jakie były powody emigracji jego rodziny do Francji. Twierdził: „Gdy pytałem o to ojca, widziałem tylko twarz pokerzysty. Sprawę szerzej wyjaśnił Krzysztof Górecki w „Naszej Polsce, pisząc, że stary Meller był jednym z funkcjonariuszy zawodowego aparatu partyjnego KPP, którzy jako kurierzy Komiternu zostali po rozwiązaniu KPP przerzuceni za granicę. W oparciu o uchwałę Międzynarodówki Komunistycznej kierowano ich do Francji, gdzie było najważniejsze skupisko tych wysłanników Komiternu. (Byli wśród nich m.in. tacy znani później staliniści, jak: Zygmunt Modzelewski, Eugeniusz Szyr czy Bolesław Mołojec, zamordowany przez „swoich po zabiciu Marcelego Nowotki). Kurierzy Komiternu tacy jak stary Meller zajmowali sie m.in. organizacja przerzutu terrorystów i broni do republikańskiej Hiszpanii. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Francję komuniści żydowskiego pochodzenia, w tym ojciec Mellera, stanowczo odmówili służby w walczącej na terenie Francji armii gen. Władysława Sikorskiego. Tym intensywniej rozwijali za to potajemną działalność komunistyczną - właśnie wtedy ojciec Mellera przyjął partyjny pseudonim „Conrad, ktory po wojnie pozostal częścią jego nazwiska. Według opowieści Stefana Mellera (ur. 1942) jego związani z komunistami rodzice w czasie wojny w wózku z synem przewozili nielegalna bibułę (...). Po powrocie do Polski, po wojnie Adam Meller, były agenturalny bojownik komunistyczny we Francji, szedł dalej w ślad za swoim powołaniem, stając się funkcjonariuszem powszechnie znienawidzonej donosicielskiej stalinowskiej Informacji Wojskowej (...). Później stary Meller zaczął robić intensywną karierę w dyplomacji PRL, gdzie bardzo poszukiwano ludzi z takim agenturalnym doświadczeniem. Nie wyszedl tylko pomysł z mianowaniem A.Mellera ambasadorem PRL w Paryżu. Francuzi odmówili przyznania mu tzw. agrement, zbyt dobrze pamiętając o jego wojennej roli jako kuriera Kominternu. Dalej awansował jednak w strukturach MSZ-owskich, dochodząc aż do stopnia dyrektora departamentu. Kariera ta została jednak gwaltownie przerwana w 1968 roku. Starego Mellera usuniętoz MSZ. Zdaniem K.Góreckiego (Nasza Polska z 29 września 2005 r.), powodem usunięcia były nie tylko czystki pomarcowe, ile „problemy związane ze sferą zdrowia psychicznego i skandal obyczajowy. (Wirtualna Polska, 06.25.2007)

Meller Adam - dyplomata, członek: KPP, PPR i PZPR, przed II wojną światową wyemigrował z Ustrzyk Dolnych do Francji, w 1940 zaciągnął się do armii francuskiej (Kampania francuska 1940), po kapitulacji trafił do Résistance jako „Conrad”, po powrocie do Polski w 1947, służył w Informacji Wojskowej, w latach 1957 - 1965 przedstawiciel PRL przy ONZ w Genewie. Następnie pracował w MSZ jako dyrektor Departamentu II (obejmował Chiny, Wietnam, Komisję Rozejmową w Korei), w następstwie wydarzeń marca 1968 wysłany na wcześniejszą emeryturę 22 kwietnia 1968. Ojciec Stefana Mellera, polskiego ambasadora w Paryżu i Moskwie, ministra spraw zagranicznych. Dziadek Marcina Mellera, dziennikarza, prezentera telewizyjnego i redaktora naczelnego polskiej edycji Playboya „Stefan Meller jakoś nie potrafił wytłumaczyć, jakie były powody emigracji jego rodziny do Francji. Twierdził: „Gdy pytałem o to ojca, widziałem tylko twarz pokerzysty”. Sprawę szerzej wyjaśnił Krzysztof Górecki w „Naszej Polsce”, pisząc, że stary Meller był jednym z funkcjonariuszy zawodowego aparatu partyjnego KPP, którzy jako kurierzy Komiternu zostali po rozwiązaniu KPP przerzuceni za granicę. W oparciu o uchwałę Międzynarodówki Komunistycznej kierowano ich do Francji, gdzie było najważniejsze skupisko tych wysłanników Komiternu. (Byli wśród nich m.in. tacy znani później staliniści, jak: Zygmunt Modzelewski, Eugeniusz Szyr czy Bolesław Mołojec, zamordowany przez „swoich” po zabiciu Marcelego Nowotki). Kurierzy Komiternu tacy jak stary Meller zajmowali sie m.in. organizacja przerzutu terrorystów i broni do republikańskiej Hiszpanii. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Francję komuniści żydowskiego pochodzenia, w tym ojciec Mellera, stanowczo odmówili służby w walczącej na terenie Francji armii gen. Władysława Sikorskiego. Tym intensywniej rozwijali za to potajemną działalność komunistyczną - właśnie wtedy ojciec Mellera przyjął partyjny pseudonim „Conrad”, ktory po wojnie pozostal częścią jego nazwiska. Według opowieści Stefana Mellera (ur. 1942) jego związani z komunistami rodzice w czasie wojny w wózku z synem przewozili nielegalna bibułę (...). Po powrocie do Polski, po wojnie Adam Meller, były agenturalny bojownik komunistyczny we Francji, szedł dalej w ślad za swoim powołaniem, stając się funkcjonariuszem powszechnie znienawidzonej donosicielskiej stalinowskiej Informacji Wojskowej (...). Później stary Meller zaczął robić intensywną karierę w dyplomacji PRL, gdzie bardzo poszukiwano ludzi z takim agenturalnym doświadczeniem. Nie wyszedl tylko pomysł z mianowaniem A.Mellera ambasadorem PRL w Paryżu. Francuzi odmówili przyznania mu tzw. agre’ment, zbyt dobrze pamiętając o jego wojennej roli jako kuriera Kominternu. Dalej awansował jednak w strukturach MSZ-owskich, dochodząc aż do stopnia dyrektora departamentu. Kariera ta została jednak gwaltownie przerwana w 1968 roku. Starego Mellera usuniętoz MSZ. Zdaniem K.Góreckiego (“Nasza Polska” z 29 września 2005 r.), powodem usunięcia były nie tylko czystki pomarcowe, ile „problemy związane ze sferą zdrowia psychicznego i skandal obyczajowy”. (Wirtualna Polska, 06.25.2007)

Meller Katarzyna .Córka byłego szefa MSZ Stefana Mellera i siostra naczelnego „Playboya będzie rzecznikiem spółki PL 2012 - napisała „Rzeczpospolita16.40.2008r. ma odpowiadać za dobry wizerunek polskich przygotowań do Mistrzostw Europy w piłce nożnej. Nowa rzeczniczka spółki jest z wykształcenia anglistą. Mówi biegle także po francusku, gdyż w trakcie studiów na Uniwersytecie Warszawskim wyjechała na Sorbonę. Następnie, przez ponad cztery lata, była prezesem fundacji przyznającej nagrody literackie Nike. Odpowiadała za sprawy organizacyjne i finansowe.Ponadto wie, że piłka jest okrągła a bramki są dwie !.

Meller Katarzyna .Córka byłego szefa MSZ Stefana Mellera i siostra naczelnego „Playboya” będzie rzecznikiem spółki PL 2012 - napisała „Rzeczpospolita”16.40.2008r. ma odpowiadać za dobry wizerunek polskich przygotowań do Mistrzostw Europy w piłce nożnej. Nowa rzeczniczka spółki jest z wykształcenia anglistą. Mówi biegle także po francusku, gdyż w trakcie studiów na Uniwersytecie Warszawskim wyjechała na Sorbonę. Następnie, przez ponad cztery lata, była prezesem fundacji przyznającej nagrody literackie Nike. Odpowiadała za sprawy organizacyjne i finansowe.Ponadto wie, że piłka jest okrągła a bramki są dwie !.

Meller Marcin - LISTA NR 10, Syn Stefana, wnuk Adama. Były redaktor naczelny „Playboya. Po sesji zdjęciowej z Kubą Wojewódzkim oraz rozebranymi jego fankami powiedział, że potrzebna była osoba cherlawa i zniewieściała. Pracował w „Polityce, skąd wyrzucił go redaktor Baczyński, bowiem nie przyniósł na czas tekstu. „Jak wyznał w wywiadzie dla „Dużego Formatu, wiedział, że ojciec „pod mostem go nie zostawi. Najpierw chyba głównie dzieki koneksjom ojca został prezenterem telewizyjnym (...). W postkomunistycznej „Trybunie z 26 marca 2007 r. informowano o wiecu proaborcyjnym pt. „Stop fanatykom: Romanom i Rydzykom. Wśród sygnatariuszy listu poparcia dla feministycznej manifestacji znalazło się m.in. nazwisko Marcina Mellera obok Wijciecha Olejniczaka, Kazimiery Szczuki, Krystyny Kofty, Magdaleny Środy i Izabeli Cywińskiej. (Wirtualna Polska, 06.25.2007) Byłdziałaczem NZS-u, organizował happeningi Pomarańczowej Alternatywy oraz warszawskie balangi.

Meller Marcin - LISTA NR 10, Syn Stefana, wnuk Adama. Były redaktor naczelny „Playboya”. Po sesji zdjęciowej z Kubą Wojewódzkim oraz rozebranymi jego fankami powiedział, że potrzebna była osoba cherlawa i zniewieściała. Pracował w „Polityce”, skąd wyrzucił go redaktor Baczyński, bowiem nie przyniósł na czas tekstu. „Jak wyznał w wywiadzie dla „Dużego Formatu”, wiedział, że ojciec „pod mostem go nie zostawi”. Najpierw chyba głównie dzieki koneksjom ojca został prezenterem telewizyjnym (...). W postkomunistycznej „Trybunie” z 26 marca 2007 r. informowano o wiecu proaborcyjnym pt. „Stop fanatykom: Romanom i Rydzykom”. Wśród sygnatariuszy listu poparcia dla feministycznej manifestacji znalazło się m.in. nazwisko Marcina Mellera obok Wijciecha Olejniczaka, Kazimiery Szczuki, Krystyny Kofty, Magdaleny Środy i Izabeli Cywińskiej”. (Wirtualna Polska, 06.25.2007) Byłdziałaczem NZS-u, organizował happeningi Pomarańczowej Alternatywy oraz warszawskie balangi.

Meller Stefan - Syn Adama, ojciec Marcina. (ur. 4 lipca 1942 w Lyonie, Francja, zm. 4 lutego 2008 w Warszawie) dyplomata , historyk, publicysta, polityk, profesor nauk humanistycznych. Od 31 października 2005 do 9 maja 2006 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych oraz przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1966. W 1974 uzyskał stopień doktora, zaś w 1985 doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie historii. Od 1993 był profesorem. W latach: 1966-1968 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, z którego został usunięty po wydarzeniach marcowych. Został również usunięty z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Otrzymał sześcioletni zakaz wykonywania zawodu. Przez ten czas utrzymywał się z pracy kasjera w spółdzielni kosmetycznej „Izis i był nauczycielem francuskiego. W tym czasie napisał i obronił pracę doktorską i w 1974 podjął pracę w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Od 1975 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w latach: 1981-1984 był prorektorem tej uczelni. W czasie stanu wojennego pomagał represjonowanym studentom. Współpracował ze środowiskami opozycyjnymi, publikował w wydawnictwach drugiego obiegu. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei na str. 300 możemy przeczytać: „Nominacje personalne Kaczyńskich po zwycięstwie parlamentarnym i potem prezydenckim, musiały budzić co najmniej zdumienie (...). Rząd Kazimierza Marcinkiewicza mianował na stanowisko ministra Spraw Zagranicznych starego komucha z ekipy SLD i głębiej jeszcze - szlachciurę jerozolimskiego Stefana Mellera, wtedy ambasadora w Moskwie. Po prostu swój mianował swego. Pewnym usprawiedliwieniem było pochodzenie Mellera z tejże „szlachty jerozolimskiej, a wedle Juliana Tuwima, na którego swego czasu powoływał sie Stanisław Michalkiewicz - z „judejczyków, czym Michalkiewicz o mało co nie wywołał trzeciej wojny światowej. Nominację tę natychmiast podbudowano subtelnymi pretekstami. A to, że Meller to stary wyga dyplomacji, więc debiutancki obóz Kaczyńskich musi przez jakiś czas korzystać z usług takich weteranów. A to rzekomą strategią stwarzania pozorów dla Rosji, że w polityce nowej ekipy nie będzie trzęsienia ziemi, a Meller stanie się wypróbowanym łącznikiem dyplomatycznym z Moskwą. Wirtualna Polska z dn. 06.25.2007: „Przypuszczalnie powołując geremkowca stefana Mellera do rządu, chciano choć częściowo zneutralizować krajowe i zagraniczne ataki na rząd PiS. Gorąco nakłaniał przywódców PiS do zaakceptowania kandydatury Mellera jego stary protektor Władyslaw Bartoszewski. Niezależnie jednak od intencji, które kierowały wzięciem Mellera do rządu, posunięcie to okazało sie dużym błędem. Sam Meller po odejściu z rządu „odpłacił się Kaczyńskim typowym dlań poczuciem wdzięczności poprzez udział w haniebnym liście ósemki byłych ministrów spraw zagranicznych niegodnie atakujacych polski rząd. Stefan Meller urodził się w czasie wojny we Francji (...). Szybko postawił na komunizm, idąc śladami stalinowskiego ojca. Wstąpił do PZPR juz na przedostatnim roku studiów. Awansował na pierwszego sekretarza Komitetu Uczelnianego ZMS na UW, co mogło mu otworzyć drogę do blyskawicznej kariery (...). Przez pewien czas (do 1965 r.) S.Meller utrzymywał związek miłosny z Agnieszką Kliszkówną, córką jednrgo z najpotężniejszych wówczas prominentów partyjnych, członka Biura Politycznego KC PZPR Zenona Kliszki, prawej ręki Władysława Gomułki. Szanse na błyskawiczną kariere popsuły bardzo bliskie związki S.Mellera z michnikowcami, których bardzo mocno popierał jako pierwszy sekretarz KC PZPR. Ostateczny cios marzeniom S.Mellera o karierze politycznej w owym czasie zadał przebieg wydarzeń marcowych 1968 roku. W dzień po wyrzuceniu starego Mellera z MSZ nader ostro zaatakowano samego Stefana Mellera na zebraniu PZPR w Polskim Instytucje Spraw Międzynarodowych, gdzie pracował od mniej więcej roku. Został usunięty z PZPR i z pracy w PISM (...). Tłumaczono usunięcie S.Mellera tym, że ten młodzian był powszechnie nielubiany w PISM, także wśród „żydowskich towarzyszy, z powodu wyjątkowego zarozumialstwa i buty, cech dość szczegolnych w sytuacji, gdy niczego jeszcze nie dokonał. Po usunięciu z PISM początkowo imał się różnych prac, m.in. pracował jako kasjer w spółdzielni kosmetycznej „Izis. Później dostał etat w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, gdzie wykładał historię narodów radzieckich. Następnie zatrudniono go w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, gdzie w końcu nawet został prorektorem. Jak widać, pomimo usunięcia z partii wyraźnie pomagały mu przeróżne koligacje. Ciekawe, że nawet związki z KOR nie przeszkadzały mu w wyjazdach na Zachód. Według K.Góreckiego: „Począwszy od 1970 r. rokrocznie przebywa na stypendiach we Francji (por. K.Górecki, MSZ odzyskane, czyli zwrot o 360 stopni, „Nasza Polska, 14 listopada 2006 r.) Jeśli ta informacja jest całkowicie ścisla, to prawdziwie ułatwia zrozumienie rozmiarow „układów, z jakich korzystali wówczas rzekomo prześladowani ludzie z żydowskich kręgów Warszawki. Zaczyna wówczas pisać o XVIII-wiecznej rewolicji francuskiej. Jedną z książek wydaje wspólnie z osławionym zwolennikiem stanu wojennego prof. Janem Baszkiewiczem. Na początku lat 90. Meller redaguje miesięcznik „Mówią wieki i robi to wyraźnie w duchu uprawiania „poprawnej politycznie wersji historii, z wyraźnymi uprzedzeniami do tradycyjnego polskiego patriotyzmu (...). Od 1992 r. rozpoczyna sie przyśpieszona, błyskawiczna kariera S.Mellera w MSZ. Zostaje wicedyrektorem departamentu, a za rządow SLD (premierostwo J.Oleksego) - po raz pierwszy wiceministrem spraw zagranicznych. Potem zostaje nominowany na ambasadora we Francji (do 2001 r.). W czasie gdy dyskutowano o jego kandydaturze na stanowisko ambasadora we Francji, na posiedzeniu sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych jeden z jej członków, przypominając dawna pracę S.Mellera jako kasjera w spółdzielni kosmetycznej „Izis, powiedział: „Dobrze się składa, że w kraju słynnym z produkcji kosmetyków będzie nas reprezentował człowiek o takim doświadczeniu (S.Meller mial kiedys legitymację starszej kosmetyczki!). Wedluk K.Góreckiego: „Działalność Mellera na stanowisku ambasadora RP w Paryżu była różnie oceniana. Nikt nie był pod wrażeniem jego fachowości i profesjonalizmu (...). Jeden z jego współpracowników mówi: „jego dobry francuski pokrywał arogancję, chęć podporządkowania sobie wszystkich, włącznie z organizacjami emigracyjnymi. W końcówce pobytu prowadził sie z partnerka, która jest bliska przyjaciółką Kwaśniewskiej. Mówiono wtedy, że przez nia załatwił sobie awans na wiceministra, mimo że oceny jego ambasadorowania były nie najlepsze (K.Górecki, op. cit.) W 2003 r. został skierowany na ambasadora do Moskwy. Ocena jego pracy na tym stanowisku była jeszcze gorsza, tym bardziej, że nie znał języka rosyjskiego! I takiego człowieka wydelegowano na placowke do Moskwy z kraju, gdzie jest tak wielu dyplomatów z doskonałą znajomością języka Puszkina! (...). Krzysztof Górecki, pisze: „Jeszcze gorsza była praca w Moskwie. Bardziej kiepskiego ambasadora trudno sobie wyobrazić. Zawalił wszystko, co było można, otaczał się słuzbami, promował posłuszne miernoty, jego raporty polityczne były, krótko mówiąc, „gonitwą myśli (...). Jesienią 2005 r. S.Meller zostaje ministrem spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Było to najfatalniejsze chyba posunięcie ze strony premiera i władz PiS. Krzysztof Górecki tak oceniał późniejszy bilans „rządów Stefana Mellera w MSZ: „Meller nie zrobił nic, aby w MSZ cokolwiek zmienić. Przeciwnie, dał wyraźnie do zrozumienia: żadnych zmian, zapomnijcie o lustracji i dekomunizacji (...). Stał jak mur na straży poprzedniego układu (...). Ambasadorów miano odwołać sześćdziesięciu, odwolano sześciu. Reszta śmieje sie w kułak, czekając na upadek rządów PiS (K.Górecki, Kontynuatorzy kontynuacji, „Nasza Polska z 5 grudnia 2006 r.) (...). Dość szczególne było jego zachowanie, już na początku urzędowania, jako ministra spraw zagranicznych. W pierwszej podróży zagranicznej, która jest zawsze traktowana jako wyraźny symbol ważności kierunku nadawanego polityce, Meller pojechał do Moskwy! (...). Wyjazd Mellera do Moskwy okazał się całkowitym fiaskiem (...).
Stefan Meller urodził się w czasie wojny we Francji w rodzinie komunisty Adama Mellera, który wyemigrował z Ustrzyk Dolnych na kilka lat przed wojną. Stefan Meller jakoś nie potrafił wytłumaczyć, jakie były powody emigracji jego rodziny do Francji. Twierdził: „Gdy pytałem o to ojca, widziałem tylko twarz pokerzysty. Stary Meller był jednym z funkcjonariuszy zawodowego aparatu partyjnego KPP, którzy jako kurierzy Kominternu zostali po rozwiązaniu KPP przerzuceni za granicę. W oparciu o uchwałę Międzynarodówki Komunistycznej kierowano ich do Francji, gdzie było najważniejsze skupisko tych wysłanników Kominternu. (Byli wśród nich m.in. tacy znani później staliniści, jak: Zygmunt Modzelewski, Eugeniusz Szyr czy Bolesław Mołojec, zamordowany przez „swoich po zabiciu Marcelego Nowotki). Kurierzy Kominternu tacy jak stary Meller zajmowali się m.in. organizacją przerzutu terrorystów i broni do republikańskiej Hiszpanii. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Francję komuniści żydowskiego pochodzenia, w tym ojciec Mellera, stanowczo odmówili służby w walczącej na terenie Francji armii gen. Władysława Sikorskiego. Tym intensywniej rozwijali za to potajemną działalność komunistyczną - właśnie wtedy ojciec Mellera przyjął partyjny pseudonim „Conrad, który po wojnie pozostało częścią jego nazwiska. Według opowieści Stefana Mellera (ur. 1942) jego rodzice, związani z komunistami, w czasie wojny, w wózku z synem przewozili nielegalną bibułę. Jak stwierdził na łamach „Faktu z 18 lipca 2006 r.: „Pamiętajmy także, że interes narodowy ma swoje granice. Jest nią europejska solidarność, która realnie istnieje. By to zrozumieć, potrzebne jest przemeblowanie mózgu. Jak wielka jest ta rzekoma europejska „solidarność, rzeczywiście mogliśmy się łatwo przekonać w ciągu ostatnich kilku lat. Choćby z zaleceń prezydenta Francji Chiraca, by Polska „siedziała cicho, ze sprawy osławionego gazociągu rosyjsko-niemieckiego na dnie Bałtyku, z traktowania polskich robotników w różnych krajach Europy Zachodniej, choćby ostatnio w Niemczech. I kto tu powinien „przemeblować mózg? Warto jeszcze przypomnieć pogróżki Mellera z cytowanego już wywiadu w „Dużym Formacie z 8 maja 2006 r.: „Ja też jestem optymistą (...) dlatego, że jesteśmy w Unii Europejskiej, i dlatego, że osoby, które warcholą politycznie w Polsce, długo warcholić nie będą. Nie uda im się to (...). A wyrosnąć im nie powinniśmy pozwolić. Bo jesteśmy w Unii Europejskiej.

Meller Stefan - Syn Adama, ojciec Marcina. (ur. 4 lipca 1942 w Lyonie, Francja, zm. 4 lutego 2008 w Warszawie) – dyplomata , historyk, publicysta, polityk, profesor nauk humanistycznych.
Od 31 października 2005 do 9 maja 2006 sprawował urząd ministra spraw zagranicznych oraz przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza.
Absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego, który ukończył w 1966. W 1974 uzyskał stopień doktora, zaś w 1985 doktora habilitowanego nauk humanistycznych w dziedzinie historii. Od 1993 był profesorem. W latach: 1966-1968 był pracownikiem naukowo-dydaktycznym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, z którego został usunięty po wydarzeniach marcowych. Został również usunięty z Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Otrzymał sześcioletni zakaz wykonywania zawodu. Przez ten czas utrzymywał się z pracy kasjera w spółdzielni kosmetycznej „Izis” i był nauczycielem francuskiego. W tym czasie napisał i obronił pracę doktorską i w 1974 podjął pracę w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku. Od 1975 wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w latach: 1981-1984 był prorektorem tej uczelni. W czasie stanu wojennego pomagał represjonowanym studentom. Współpracował ze środowiskami opozycyjnymi, publikował w wydawnictwach drugiego obiegu. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei” na str. 300 możemy przeczytać: „Nominacje personalne Kaczyńskich po zwycięstwie parlamentarnym i potem prezydenckim, musiały budzić co najmniej zdumienie (...). Rząd Kazimierza Marcinkiewicza mianował na stanowisko ministra Spraw Zagranicznych starego komucha z ekipy SLD i głębiej jeszcze - szlachciurę jerozolimskiego Stefana Mellera, wtedy ambasadora w Moskwie. Po prostu swój mianował swego. Pewnym usprawiedliwieniem było pochodzenie Mellera z tejże „szlachty jerozolimskiej”, a wedle Juliana Tuwima, na którego swego czasu powoływał sie Stanisław Michalkiewicz - z „judejczyków”, czym Michalkiewicz o mało co nie wywołał trzeciej wojny światowej. Nominację tę natychmiast podbudowano subtelnymi pretekstami. A to, że Meller to stary wyga dyplomacji, więc debiutancki obóz Kaczyńskich musi przez jakiś czas korzystać z usług takich weteranów. A to rzekomą strategią stwarzania pozorów dla Rosji, że w polityce nowej ekipy nie będzie trzęsienia ziemi, a Meller stanie się wypróbowanym łącznikiem dyplomatycznym z Moskwą”. Wirtualna Polska z dn. 06.25.2007: „Przypuszczalnie powołując geremkowca stefana Mellera do rządu, chciano choć częściowo zneutralizować krajowe i zagraniczne ataki na rząd PiS. Gorąco nakłaniał przywódców PiS do zaakceptowania kandydatury Mellera jego stary protektor Władyslaw Bartoszewski. Niezależnie jednak od intencji, które kierowały wzięciem Mellera do rządu, posunięcie to okazało sie dużym błędem. Sam Meller po odejściu z rządu „odpłacił się” Kaczyńskim typowym dlań poczuciem wdzięczności poprzez udział w haniebnym liście ósemki byłych ministrów spraw zagranicznych niegodnie atakujacych polski rząd. Stefan Meller urodził się w czasie wojny we Francji (...). Szybko postawił na komunizm, idąc śladami stalinowskiego ojca. Wstąpił do PZPR juz na przedostatnim roku studiów. Awansował na pierwszego sekretarza Komitetu Uczelnianego ZMS na UW, co mogło mu otworzyć drogę do blyskawicznej kariery (...). Przez pewien czas (do 1965 r.) S.Meller utrzymywał związek miłosny z Agnieszką Kliszkówną, córką jednrgo z najpotężniejszych wówczas prominentów partyjnych, członka Biura Politycznego KC PZPR Zenona Kliszki, prawej ręki Władysława Gomułki. Szanse na błyskawiczną kariere popsuły bardzo bliskie związki S.Mellera z michnikowcami, których bardzo mocno popierał jako pierwszy sekretarz KC PZPR. Ostateczny cios marzeniom S.Mellera o karierze politycznej w owym czasie zadał przebieg wydarzeń marcowych 1968 roku. W dzień po wyrzuceniu starego Mellera z MSZ nader ostro zaatakowano samego Stefana Mellera na zebraniu PZPR w Polskim Instytucje Spraw Międzynarodowych, gdzie pracował od mniej więcej roku. Został usunięty z PZPR i z pracy w PISM (...). Tłumaczono usunięcie S.Mellera tym, że ten młodzian był powszechnie nielubiany w PISM, także wśród „żydowskich towarzyszy”, z powodu wyjątkowego zarozumialstwa i buty, cech dość szczegolnych w sytuacji, gdy niczego jeszcze nie dokonał. Po usunięciu z PISM początkowo imał się różnych prac, m.in. pracował jako kasjer w spółdzielni kosmetycznej „Izis”. Później dostał etat w filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku, gdzie wykładał historię narodów radzieckich. Następnie zatrudniono go w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej, gdzie w końcu nawet został prorektorem. Jak widać, pomimo usunięcia z partii wyraźnie pomagały mu przeróżne koligacje. Ciekawe, że nawet związki z KOR nie przeszkadzały mu w wyjazdach na Zachód. Według K.Góreckiego: „Począwszy od 1970 r. rokrocznie przebywa na stypendiach we Francji (por. K.Górecki, MSZ odzyskane, czyli zwrot o 360 stopni, „Nasza Polska”, 14 listopada 2006 r.) Jeśli ta informacja jest całkowicie ścisla, to prawdziwie ułatwia zrozumienie rozmiarow „układów”, z jakich korzystali wówczas rzekomo prześladowani ludzie z żydowskich kręgów Warszawki. Zaczyna wówczas pisać o XVIII-wiecznej rewolicji francuskiej. Jedną z książek wydaje wspólnie z osławionym zwolennikiem stanu wojennego prof. Janem Baszkiewiczem. Na początku lat 90. Meller redaguje miesięcznik „Mówią wieki” i robi to wyraźnie w duchu uprawiania „poprawnej politycznie” wersji historii, z wyraźnymi uprzedzeniami do tradycyjnego polskiego patriotyzmu (...). Od 1992 r. rozpoczyna sie przyśpieszona, błyskawiczna kariera S.Mellera w MSZ. Zostaje wicedyrektorem departamentu, a za rządow SLD (premierostwo J.Oleksego) - po raz pierwszy wiceministrem spraw zagranicznych. Potem zostaje nominowany na ambasadora we Francji (do 2001 r.). W czasie gdy dyskutowano o jego kandydaturze na stanowisko ambasadora we Francji, na posiedzeniu sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych jeden z jej członków, przypominając dawna pracę S.Mellera jako kasjera w spółdzielni kosmetycznej „Izis”, powiedział: „Dobrze się składa, że w kraju słynnym z produkcji kosmetyków będzie nas reprezentował człowiek o takim doświadczeniu” (S.Meller mial kiedys legitymację starszej kosmetyczki!). Wedluk K.Góreckiego: „Działalność Mellera na stanowisku ambasadora RP w Paryżu była różnie oceniana. Nikt nie był pod wrażeniem jego fachowości i profesjonalizmu (...). Jeden z jego współpracowników mówi: „jego dobry francuski pokrywał arogancję, chęć podporządkowania sobie wszystkich, włącznie z organizacjami emigracyjnymi. W końcówce pobytu prowadził sie z partnerka, która jest bliska przyjaciółką Kwaśniewskiej. Mówiono wtedy, że przez nia załatwił sobie awans na wiceministra, mimo że oceny jego ambasadorowania były nie najlepsze” (K.Górecki, op. cit.) W 2003 r. został skierowany na ambasadora do Moskwy. Ocena jego pracy na tym stanowisku była jeszcze gorsza, tym bardziej, że nie znał języka rosyjskiego! I takiego człowieka wydelegowano na placowke do Moskwy z kraju, gdzie jest tak wielu dyplomatów z doskonałą znajomością języka Puszkina! (...). Krzysztof Górecki, pisze: „Jeszcze gorsza była praca w Moskwie. Bardziej kiepskiego ambasadora trudno sobie wyobrazić. Zawalił wszystko, co było można, otaczał się słuzbami, promował posłuszne miernoty, jego raporty polityczne były, krótko mówiąc, „gonitwą myśli” (...). Jesienią 2005 r. S.Meller zostaje ministrem spraw zagranicznych w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Było to najfatalniejsze chyba posunięcie ze strony premiera i władz PiS. Krzysztof Górecki tak oceniał późniejszy bilans „rządów” Stefana Mellera w MSZ: „Meller nie zrobił nic, aby w MSZ cokolwiek zmienić. Przeciwnie, dał wyraźnie do zrozumienia: żadnych zmian, zapomnijcie o lustracji i dekomunizacji (...). Stał jak mur na straży poprzedniego układu (...). Ambasadorów miano odwołać sześćdziesięciu, odwolano sześciu. Reszta śmieje sie w kułak, czekając na upadek rządów PiS” (K.Górecki, Kontynuatorzy kontynuacji, „Nasza Polska” z 5 grudnia 2006 r.) (...). Dość szczególne było jego zachowanie, już na początku urzędowania, jako ministra spraw zagranicznych. W pierwszej podróży zagranicznej, która jest zawsze traktowana jako wyraźny symbol ważności kierunku nadawanego polityce, Meller pojechał do Moskwy! (...). Wyjazd Mellera do Moskwy okazał się całkowitym fiaskiem (...).
Stefan Meller urodził się w czasie wojny we Francji w rodzinie komunisty Adama Mellera, który wyemigrował z Ustrzyk Dolnych na kilka lat przed wojną. Stefan Meller jakoś nie potrafił wytłumaczyć, jakie były powody emigracji jego rodziny do Francji. Twierdził: „Gdy pytałem o to ojca, widziałem tylko twarz pokerzysty”. Stary Meller był jednym z funkcjonariuszy zawodowego aparatu partyjnego KPP, którzy jako kurierzy Kominternu zostali po rozwiązaniu KPP przerzuceni za granicę. W oparciu o uchwałę Międzynarodówki Komunistycznej kierowano ich do Francji, gdzie było najważniejsze skupisko tych wysłanników Kominternu. (Byli wśród nich m.in. tacy znani później staliniści, jak: Zygmunt Modzelewski, Eugeniusz Szyr czy Bolesław Mołojec, zamordowany przez „swoich” po zabiciu Marcelego Nowotki). Kurierzy Kominternu tacy jak stary Meller zajmowali się m.in. organizacją przerzutu terrorystów i broni do republikańskiej Hiszpanii. Po napaści Niemiec hitlerowskich na Francję komuniści żydowskiego pochodzenia, w tym ojciec Mellera, stanowczo odmówili służby w walczącej na terenie Francji armii gen. Władysława Sikorskiego. Tym intensywniej rozwijali za to potajemną działalność komunistyczną - właśnie wtedy ojciec Mellera przyjął partyjny pseudonim „Conrad”, który po wojnie pozostało częścią jego nazwiska. Według opowieści Stefana Mellera (ur. 1942) jego rodzice, związani z komunistami, w czasie wojny, w wózku z synem przewozili nielegalną bibułę. Jak stwierdził na łamach „Faktu” z 18 lipca 2006 r.: „Pamiętajmy także, że interes narodowy ma swoje granice. Jest nią europejska solidarność, która realnie istnieje. By to zrozumieć, potrzebne jest przemeblowanie mózgu”. Jak wielka jest ta rzekoma europejska „solidarność”, rzeczywiście mogliśmy się łatwo przekonać w ciągu ostatnich kilku lat. Choćby z zaleceń prezydenta Francji Chiraca, by Polska „siedziała cicho”, ze sprawy osławionego gazociągu rosyjsko-niemieckiego na dnie Bałtyku, z traktowania polskich robotników w różnych krajach Europy Zachodniej, choćby ostatnio w Niemczech. I kto tu powinien „przemeblować mózg”? Warto jeszcze przypomnieć pogróżki Mellera z cytowanego już wywiadu w „Dużym Formacie” z 8 maja 2006 r.: „Ja też jestem optymistą (...) dlatego, że jesteśmy w Unii Europejskiej, i dlatego, że osoby, które warcholą politycznie w Polsce, długo warcholić nie będą. Nie uda im się to (...). A wyrosnąć im nie powinniśmy pozwolić. Bo jesteśmy w Unii Europejskiej”.

Melman Mosze - Komunista, członek antypolskiego ZPP - stalinowski - Związek Patriotów Polskich z Moskwy, zatwierdzony przez Stalina.

Melman Wiktor – LISTA NR.16, syn pisarki Idy Kamińskiej, jest dziennikarzem, mieszka w Nowym Yorku, współpracuje z „Gazetą żydowską”.

Melman Wiktor LISTA NR.16, syn pisarki Idy Kamińskiej, jest dziennikarzem, mieszka w Nowym Yorku, współpracuje z „Gazetą żydowską.

Melodysta - warszawska rodzina klezmerska, z której pochodził Jerzy Petersburski, a po matce Henryk Gold. A. Melodysta był autorem muzyki do piosenek Fiakier i Ja chcę tak naprawdę wykonywanych przez Hankę Ordonównę. Ja chcę tak naprawdę nagrały Kinga Preis i Jolanta Fraszyńska (płyta Syrena Elektro).

Melonowska Justyna - LISTA NR 15, jest psychologiem religii, doktorantką w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. Zajmuje się teologią płci oraz filozofią seksualności i macierzyństwa. Przygotowuje pracę doktorską na temat kapłaństwa w Kościele katolickim obrządku łacińskiego w kontekście katolickiej teologii płci. Publikuje w „Tygodniku Powszechnym.

Melzer Barbara, Urodziła się i wychowała w Poznaniu, i tam ukończyła Studium Wokalne.Jej karierę rozpoczął musical „Metro. Gdy z racji pochodzenia zrobiono z niej gwiazdę. Dzięki pracy ze Stokłosą i Józefowiczem miała okazję występować z „Metrem na Broadwayu. Teraz śpiewa i tańczy jako Velma w „Chicago. Od 1992 roku związana z warszawskim Teatrem Buffo, który prowadzą twórcy „Metra. W latach 90-tych Barbara Melzer paskudziła piosenkami telewizyjne programy „MdM (Wojciecha Manna i Krzysztofa Materny).Kontrowersyjna laureatka Wrocławskiego Przeglądu Piosenki Aktorskiej w 2002r.

Melzer Barbara, Urodziła się i wychowała w Poznaniu, i tam ukończyła Studium Wokalne.Jej karierę rozpoczął musical „Metro”. Gdy z racji pochodzenia zrobiono z niej gwiazdę. Dzięki pracy ze Stokłosą i Józefowiczem miała okazję występować z „Metrem” na Broadwayu. Teraz śpiewa i tańczy jako Velma w „Chicago”. Od 1992 roku związana z warszawskim Teatrem Buffo, który prowadzą twórcy „Metra”. W latach 90-tych Barbara Melzer paskudziła piosenkami telewizyjne programy „MdM” (Wojciecha Manna i Krzysztofa Materny).Kontrowersyjna laureatka Wrocławskiego Przeglądu Piosenki Aktorskiej w 2002r.

Mencwel Andrzej - LISTA NR.5,11,16, profesor w Instytucie Kultury Polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego i na Wydziale Reżyserii Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie; wykładowca historii i antropologii kultury (polskiej i porównawczej); eseista, krytyk, publicysta. Od 1992 roku kierownik Katedry Kultury Polskiej, od roku 1998 wraz z jej przekształceniem w Instytut Kultury Polskiej - jego dyrektor; wiceprezes Rady Fundacji Polska Katedra w Uniwersytecie Jerozolimskim, członek Komitetu Nauk o Literaturze PAN, członek Komisji Ekspertów Ministra Edukacji Narodowej. Autor i współautor licznych publikacji, książek i podręczników.

Mende’s-France Pierre - Współpracownik generała de Gaulle’a. „Późniejszy premier Francji, służył w lotnictwie Free French Air Force”. (“Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 15).

Mendec Marta – LISTA NR.10, studentka Antropologii Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Partii Zielonych.

Mendec Marta LISTA NR.10, studentka Antropologii Kultury Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Partii Zielonych.

Mendelbaum Henryk - PUBP Będzin

Mendell Agnieszka,aktorka .Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienicew Lublinie.

Mendell Agnieszka,aktorka .Ośrodek Praktyk Teatralnych „Gardzienice”w Lublinie.

Mendelsohn Erich - Architekt, dążył do syntezy tradycji arabskiej i zachodniej architektury okresu modernizmu.

Mendelsohn Ezra - Słynny historyk żydowski, który opisał postawę Żydów w Poznańskiem. Zgermanizowani syjoniści utworzyli w Poznaniu narodową radę (Volksrat) w 1918 roku. Domagali się autonomii narodowej w byłym zaborze pruskim. W okresie II RP „najbardziej naturalnym sojusznikiem Żydów byli Niemcy.(E. Mendelsohn: „Zionism in Poland. The Formative Years 1915-1926, New HeaVen, London 1981, s. 105). Jeszcze w 1910 roku, w Poznańskiem na 26 422 Żydów za Niemców uważało się 26 400, a za Polaków tylko 22. Dane pochodzą ze spisu ludności. (M. Stecka „Żydzi w Polsce, Warszawa 1921, s. 45). O sytuacji w Galicji tak pisał: „Niemało syjonistów miało nadzieję na niepodległy okręg Wschodniej Galicji pod kontrolą Ligi Narodów czy w charakterze mandatu jednego z Wielkich Mocarstw zamiast bezpośredniego związku z Warszawą. W 1910 roku w Poznańskiem na 26 422 Żydów, tylko 22 podało się za Polaków, reszta uważała się za Niemców. O Polsce międzywojennej pisał: „Jeżeli chodzi o stronę żydowską, to powinniśmy przyznać, że wiele zawdzięczamy Polakom. Przede wszystkim mamy dług wdzięczności wobec polskiej wolności, która pozwoliła Żydom w latach 1920-1930 uczestniczyć w polityce, otwierać szkoły i pisać, tak jak chcieli (...). Międzywojenna Polska była względnie wolnym krajem. ( „The Jews in Poland, E. Mendelsohn, Kraków, 1992, s. 138). „Prawdą jest, że państwo polskie, inaczej niż Węgry i Rumunia, powstrzymało się od wprowadzenia ustaw antyżydowskich pod koniec lat trzydziestych. Prawdą jest też, że w Polsce, inaczej niz w większości innych krajów wschodnioeuropejskich, istniała w tym okresie poważna opozycja wobec skrajnego antysemityzmu. (Żydzi Europy Środkowowschodniej w okresie międzywojennym Ezra Mendelsohn, Warszawa 1992, s. 122).

Mendelsohn Ezra - Słynny historyk żydowski, który opisał postawę Żydów w Poznańskiem. Zgermanizowani syjoniści utworzyli w Poznaniu narodową radę (Volksrat) w 1918 roku. Domagali się autonomii narodowej w byłym zaborze pruskim. W okresie II RP „najbardziej naturalnym sojusznikiem Żydów byli Niemcy”.(E. Mendelsohn: „Zionism in Poland. The Formative Years 1915-1926”, New HeaVen, London 1981, s. 105). Jeszcze w 1910 roku, w Poznańskiem na 26 422 Żydów za Niemców uważało się 26 400, a za Polaków tylko 22. Dane pochodzą ze spisu ludności. (M. Stecka „Żydzi w Polsce”, Warszawa 1921, s. 45). O sytuacji w Galicji tak pisał: „Niemało syjonistów miało nadzieję na niepodległy okręg Wschodniej Galicji pod kontrolą Ligi Narodów czy w charakterze mandatu jednego z Wielkich Mocarstw zamiast bezpośredniego związku z Warszawą”. W 1910 roku w Poznańskiem na 26 422 Żydów, tylko 22 podało się za Polaków, reszta uważała się za Niemców. O Polsce międzywojennej pisał: „Jeżeli chodzi o stronę żydowską, to powinniśmy przyznać, że wiele zawdzięczamy Polakom. Przede wszystkim mamy dług wdzięczności wobec polskiej wolności, która pozwoliła Żydom w latach 1920-1930 uczestniczyć w polityce, otwierać szkoły i pisać, tak jak chcieli (...). Międzywojenna Polska była względnie wolnym krajem”. ( „The Jews in Poland”, E. Mendelsohn, Kraków, 1992, s. 138). „Prawdą jest, że państwo polskie, inaczej niż Węgry i Rumunia, powstrzymało się od wprowadzenia ustaw antyżydowskich pod koniec lat trzydziestych. Prawdą jest też, że w Polsce, inaczej niz w większości innych krajów wschodnioeuropejskich, istniała w tym okresie poważna opozycja wobec skrajnego antysemityzmu”. (“Żydzi Europy Środkowowschodniej w okresie międzywojennym” Ezra Mendelsohn, Warszawa 1992, s. 122).

Mendelson Kałmen - (inne źródła podają Kalman) ps. Madanowski - podchorąży Wojska Polskiego, jeden z inicjatorów powstania Żydowskiego Związku Wojskowego, w którym był odpowiedzialny za departament zajmujący się ewakuacją dzieci żydowskich na „stronę aryjską. Był jednym z pierwszych członków żydowskiego ruchu oporu. Uczestniczył w powstaniu w getcie warszawskim, ranny przedostał się na aryjska stronę, a po wojnie zrelacjonował przebieg walk w getcie.

Mendelson Kałmen - (inne źródła podają Kalman) ps. Madanowski - podchorąży Wojska Polskiego, jeden z inicjatorów powstania Żydowskiego Związku Wojskowego, w którym był odpowiedzialny za departament zajmujący się ewakuacją dzieci żydowskich na „stronę aryjską”. Był jednym z pierwszych członków żydowskiego ruchu oporu. Uczestniczył w powstaniu w getcie warszawskim, ranny przedostał się na aryjska stronę, a po wojnie zrelacjonował przebieg walk w getcie.

Mendelson Stanisław - Mendelsohn Stanisław, pseudonim Aleksander Messin (1857-1913), polski polityk, publicysta. Jeden z głównych działaczy Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). 1875-1878 współorganizator kółek socjalistycznych w Warszawie. Od 1878 na emigracji w Szwajcarii, działał we: Francji i Wielkiej Brytanii. Współzałożyciel i redaktor pierwszych „polskich czasopism socjalistycznych: Równość, Przedświt, Walka Klas. 1880 jeden z socjalistów oskarżonych w procesie, w Krakowie. Następnie organizował kółka socjalistyczne w Poznaniu, za co był 1882-1884 więziony przez władze pruskie. 1888 współzałożyciel II Proletariatu, w 1889 uczestniczył w przygotowaniu inauguracyjnego zjazdu II Międzynarodówki. Po wystąpieniu z PPS zbliżył się do ruchu ludowego w Galicji. Napisał m.in. Historię ruchu komunistycznego we Francji w 1871 (1904). Inicjował zjazd założycieli PPS w Poznaniu (1892) i stworzył jej program.

Mendelson Stanisław - Mendelsohn Stanisław, pseudonim Aleksander Messin (1857-1913), polski polityk, publicysta. Jeden z głównych działaczy Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS). 1875-1878 współorganizator kółek socjalistycznych w Warszawie. Od 1878 na emigracji w Szwajcarii, działał we: Francji i Wielkiej Brytanii. Współzałożyciel i redaktor pierwszych „polskich” czasopism socjalistycznych: Równość, Przedświt, Walka Klas. 1880 jeden z socjalistów oskarżonych w procesie, w Krakowie. Następnie organizował kółka socjalistyczne w Poznaniu, za co był 1882-1884 więziony przez władze pruskie. 1888 współzałożyciel II Proletariatu, w 1889 uczestniczył w przygotowaniu inauguracyjnego zjazdu II Międzynarodówki. Po wystąpieniu z PPS zbliżył się do ruchu ludowego w Galicji. Napisał m.in. Historię ruchu komunistycznego we Francji w 1871 (1904). Inicjował zjazd założycieli PPS w Poznaniu (1892) i stworzył jej program.

Mendelssohn Mojżesz -(ur. 6 września 1729 w Dessau, zm. 4 stycznia 1786 w Berlinie ,otworzył drogą do fali konwersji na chrześcijaństwo.Mendelssohn ). Filozof żydowski i niemiecki, znany i ceniony pisarz, językoznawca, pierwszy propagator zrównania praw Żydów z ludnością nieżydowską w krajach niemieckich, przyjaciel Gottholda Ephraima Lessinga. Prekursor i przedstawiciel ruchu oświecenia żydowskiego w Europie (haskali). Dla jednych był trzecim Mojżeszem w historii (po Mojżeszu biblijnym i Mojżeszu Majmonidesie) od którego miała się otworzyć nowa epoka w historii Żydów. Inni widzieli w nim tego, który doprowadził do asymilacji Żydów i stracenia przez nich tożsamości, a także zatracenia tradycyjnych wartości judaizmu. Był dziadkiem Felixa Medelssohna-Bartholdyego. W 1755 roku protestował przeciwko ustanowieniu kantonów szwajcarskich, które to miały zabraniać Żydom z terenu Szwajcarii posiadanie dzieci. W 1757 roku został członkiem Pruskiej Akademii Nauk. Dokonał też tłumaczenia, wbrew wielu ortodoksyjnym Żydom, na język niemiecki i wydał świętą księgę Żydów - Torę, a za jego życia ukazały się 3 wydania. Gotthold Ephraim Lessing (pisarz, dramaturg i myśliciel) będąc jednym z najwybitniejszych przedstawicieli niemieckiego oświecenia uwiecznił w roku 1779 Mosesa Mendelssohna w swym poemacie „Natan mędrzec (Nathan der Weise).

Mendes-France Pierre - Współpracownik generała de Gaullea. „Późniejszy premier Francji, służył w lotnictwie Free French Air Force. (Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 15).

Mendl Menachem - Cadyk Żydów chasydzkich. „W partmerstwie ze stowarzyszeniem chasydów rymanowskich odbudowujemy synagogę w Rymanowie. Jest to pierwszy w powojennej historii Polski przypadek odbudowy synagogi w celach sakralnych. Będą ją odwiedzać chasydzi pielgrzymujący do grobu cadyka Menachema Mendla. Realizacja projektu świadczy o tym, że dziedzictwo żydowskie w Polsce może odzyskać swój religijny wymiar i służyc Żydom z całego świata. (Folder reklamowy Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego). Wiadomo, że przynajmniej w najbliższym czasie synagogi nie będą służyć jako miejsce kultu religijnego Polaków. W przyszłości może być z tym różnie. Jednak wiadomo już dziś, że to z kieszeni polskiego podatnika finansuje się miejsca żydowskiego kultu religijnego. Odbywa sie to kosztem niedorzywionych polskich dzieci i popadających w ruinę zabytków polskiej architektury, w tym także obiektów sakralnych. Cóż każda władza ma swoje priorytety, z tym, że nie zawsze są one zgodne z poczuciem narodowej tożsamości znacznej części Narodu.

Mendl Menachem - Cadyk Żydów chasydzkich. „W partmerstwie ze stowarzyszeniem chasydów rymanowskich odbudowujemy synagogę w Rymanowie. Jest to pierwszy w powojennej historii Polski przypadek odbudowy synagogi w celach sakralnych. Będą ją odwiedzać chasydzi pielgrzymujący do grobu cadyka Menachema Mendla. Realizacja projektu świadczy o tym, że dziedzictwo żydowskie w Polsce może odzyskać swój religijny wymiar i służyc Żydom z całego świata”. (Folder reklamowy Fundacji Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego). Wiadomo, że przynajmniej w najbliższym czasie synagogi nie będą służyć jako miejsce kultu religijnego Polaków. W przyszłości może być z tym różnie. Jednak wiadomo już dziś, że to z kieszeni polskiego podatnika finansuje się miejsca żydowskiego kultu religijnego. Odbywa sie to kosztem niedorzywionych polskich dzieci i popadających w ruinę zabytków polskiej architektury, w tym także obiektów sakralnych. Cóż każda władza ma swoje priorytety, z tym, że nie zawsze są one zgodne z poczuciem narodowej tożsamości znacznej części Narodu.

Mendrygał Piotr – LISTA NR.9, Prezes Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego „Rob-Ziem”.

Mendrygał Piotr LISTA NR.9, Prezes Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego „Rob-Ziem.

Mendza-Drozd Marzena – LISTA NR.9, członek Europejskiego komitetu -Ekonomiczno-Społecznego, reprezentant polskich organizacji pozarządowych, członek Mazowieckiego Regionalnego Kamitetu Sterującego, prezes Stowarzyszenia Dialog Społeczny, łącznik ds. funduszy strukturalnych woj. Maz. Członek zarządu Stowarzyszenia na rzecz Forum Incjatywy Pozarządowych, członek Stowarzyszenia Koln/Jawor. Była kierownikiem Projektu Incjatywy Proeuropejskiego oraz Programów Phare/Tacis LIEN i Demokracja. Założycielka i kierownik w latach 1993-2000 Centrum Informacji dla Organizacji Pozarządowych BORDO. Prowadziła szreg szkoleń dla samorządowców i organizacji pozarządowych w zakresie Funduszy Strukturalych i systemów ich wdrażania.

Mendza-Drozd Marzena LISTA NR.9, członek Europejskiego komitetu -Ekonomiczno-Społecznego, reprezentant polskich organizacji pozarządowych, członek Mazowieckiego Regionalnego Kamitetu Sterującego, prezes Stowarzyszenia Dialog Społeczny, łącznik ds. funduszy strukturalnych woj. Maz. Członek zarządu Stowarzyszenia na rzecz Forum Incjatywy Pozarządowych, członek Stowarzyszenia Koln/Jawor. Była kierownikiem Projektu Incjatywy Proeuropejskiego oraz Programów Phare/Tacis LIEN i Demokracja. Założycielka i kierownik w latach 1993-2000 Centrum Informacji dla Organizacji Pozarządowych BORDO. Prowadziła szreg szkoleń dla samorządowców i organizacji pozarządowych w zakresie Funduszy Strukturalych i systemów ich wdrażania.

Mensfelt Jarosław - Rzecznik Muzeum Auschwitz-Birkenau. O usunięcie Davida Irvinga, historyka nagującego holokaust, z odbywających się w Warszawie,52. Międzynarodowych Targów Książki, zabiegało Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau. Placowka o jego wizycie poinformowała policję, a organizator targów usunął wystawcę książek Irvinga - powiedział rzecznik muzeum Jarosław Mensfelt. (pl.pregierz, 06.29.2007)

Mentel Marcin „Freddie - Gitarzysta zespołu Closterkeller.

Mentel Marcin „Freddie” - Gitarzysta zespołu Closterkeller.

Mentzel Zbigniew (ur. 1951) -pisarz, eseista i felietonista Tygodnika Powszechnego , Przekroju. Akcja jego ostatniej książki pt. „Wszystkie języki świata toczy się w Polsce 10 lat po upadku komunizmu.

Mentzel Zbigniew (ur. 1951) -pisarz, eseista i felietonista Tygodnika Powszechnego , Przekroju. Akcja jego ostatniej książki pt. „Wszystkie języki świata” toczy się w Polsce 10 lat po upadku komunizmu.

Meretik Jan – LISTA NR.9, 16, prezes Zarządu firmy Coris Varsovie.

Meretik Jan LISTA NR.9, 16, prezes Zarządu firmy Coris Varsovie.

Mergler Lech - członek Zarządu koła w Poznaniu, w Zielonych od jesieni 2003 r. Współzałożyciel stowarzyszenia Neutrum w Poznaniu, kiedyś inżynier od elektroniki, od początku lat 90. wydawca, potem redaktor i publicysta.

Merkel Jacek-Samuel Nelken - (ur. 20 listopada 1954) polityk, biznesmen.Były pracownik Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Zaufany Wałęsy. Szef rady nadzorczej firmy wydającej „Życie. Szara eminencja liberałów w Polsce. Polonofob, „biznesmen, działacz Kongresu Liberalno-Demokratycznego, Unii Wolności oraz Platformy Obywatelskiej. Był członkiem władz NSZZ „Solidarność (prezydium Zarządu Regionu i prezydium Komisji Krajowej). Uczestnik obrad Okrągłego Stołu. Szef sztabu wyborczego Lecha Wałęsy w 1990 r. Po jego zwycięstwie wyborczym, do 12 marca 1991 r. minister stanu do spraw bezpieczeństwa narodowego w Kancelarii Prezydenta RP. Poseł na Sejm kontraktowy w latach 1989-91 z ramienia OKP i Sejm I kadencji w latach 1991-93, jako członek Kongresu Liberalno-Demokratycznego.Członek prezydium Rady Krajowej i szef kampanii wyborczej KLD w 1993 roku. Po porażce KLD w wyborach parlamentarnych i połączeniu KLD z Unią Demokratyczną członek Rady Krajowej Unii Wolności. „Dlaczego po narodzinach rzekomo „Trzeciej RP, w Gdańsku zweryfikowano negatywnie zaledwie 15 procent byłych milicjantów, niewielu esbekow, choć tam dali szczególny popis swojego bandytyzmu i determinacji? Nie tylko w 1981 roku, ale już w grudniu 1970? Przewodniczącym Komisji Weryfikacyjnej był tam 24-karatowy Polak Jacek Merkel - „wybitny działacz „Solidarności, w 1989 roku członek Komisji Społeczno-Politycznej powołanej przez generała Czesława Kiszczaka, uczestnik obrad plenarnych Okrągłego Stołu w grupie roboczej do spraw pluralizmu związkowego - ustawy o związkach zawodowych. Potem Merkel pełnił funkcję prezesa Chase Banku w Gdańsku, choć był absolwentem Instytutu Okrętowego Politechniki Gdańskiej. Członkiem tejże Komisji Weryfikacyjnej był także Franciszek Jamroż, późniejszy prezydent Gdańska, zamieszany w „skandale finansowe. (Grabarze polskiej nadziei, Henryk Pająk, str. 217)

Merkel Jacek-Samuel Nelken - (ur. 20 listopada 1954) polityk, biznesmen.Były pracownik Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Zaufany Wałęsy. Szef rady nadzorczej firmy wydającej „Życie”. Szara eminencja liberałów w Polsce. Polonofob, „biznesmen”, działacz Kongresu Liberalno-Demokratycznego, Unii Wolności oraz Platformy Obywatelskiej. Był członkiem władz NSZZ „Solidarność” (prezydium Zarządu Regionu i prezydium Komisji Krajowej). Uczestnik obrad Okrągłego Stołu. Szef sztabu wyborczego Lecha Wałęsy w 1990 r. Po jego zwycięstwie wyborczym, do 12 marca 1991 r. minister stanu do spraw bezpieczeństwa narodowego w Kancelarii Prezydenta RP. Poseł na Sejm kontraktowy w latach 1989-91 z ramienia OKP i Sejm I kadencji w latach 1991-93, jako członek Kongresu Liberalno-Demokratycznego.Członek prezydium Rady Krajowej i szef kampanii wyborczej KLD w 1993 roku. Po porażce KLD w wyborach parlamentarnych i połączeniu KLD z Unią Demokratyczną członek Rady Krajowej Unii Wolności. „Dlaczego po narodzinach rzekomo „Trzeciej RP”, w Gdańsku zweryfikowano negatywnie zaledwie 15 procent byłych milicjantów, niewielu esbekow, choć tam dali szczególny popis swojego bandytyzmu i determinacji? Nie tylko w 1981 roku, ale już w grudniu 1970? Przewodniczącym Komisji Weryfikacyjnej był tam 24-karatowy Polak Jacek Merkel - „wybitny” działacz „Solidarności”, w 1989 roku członek Komisji Społeczno-Politycznej powołanej przez generała Czesława Kiszczaka, uczestnik obrad plenarnych Okrągłego Stołu w grupie roboczej do spraw pluralizmu związkowego - ustawy o związkach zawodowych. Potem Merkel pełnił funkcję prezesa Chase Banku w Gdańsku, choć był absolwentem Instytutu Okrętowego Politechniki Gdańskiej. Członkiem tejże Komisji Weryfikacyjnej był także Franciszek Jamroż, późniejszy prezydent Gdańska, zamieszany w „skandale” finansowe. (“Grabarze polskiej nadziei”, Henryk Pająk, str. 217)

MERKEL Jerzy ur. 1881 Lwów, zm. 1976 Wiedeń, malarz, mąż malarki Luizy Rozenblum.

Merker Aleksander - Polonofob, komunista, były dyrektor generalny Urzędu ds Wyznań, (który był wydziałem SB w PRL) w Warszawie. Członek redakcji „Racjonalista - magazyn racjonalistów, sceptyków i ateistów.

Merker Aleksander - Polonofob, komunista, były dyrektor generalny Urzędu ds Wyznań, (który był wydziałem SB w PRL) w Warszawie. Członek redakcji „Racjonalista” - magazyn racjonalistów, sceptyków i ateistów.

Merle Zofia - (ur.30. 03. 1938w Warszawie). Aktorka, po zdaniu egzaminu eksternistycznego w 1963r. W latach 1956-66 grała w Studenckim Teatrze Satyryków, następnie w stołecznych teatrach: Komedia (1966-84; 1985-90), Dramatycznym (1984-85), Północnym (1990-92).

Merta Tomasz – lista nr.5, Historyk myśli politycznej, publicysta. Zwiazany ze środowiskiem konserwatywnym. Współautor programu Prawa i Sprawiedliwości w dziedzinie kultury. Członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Meczeństwa. Współautor i współredaktor książek „W obronie zdrowego rozsądku” oraz „Pamięć i odpowiedzialność”, a także programów nauczania i podręczników: wiedzy o społeczeństwie, historii i przedsiębiorczości oraz metodycznych podreczników dla nauczycieli. Publikował m.in. w „Znaku”, „Życiu”, „Rzeczpospolitej”, „Gazecie Wyborczej”, „Przegladzie Politycznym”, „Więzi”, „Newsweeku” i „Ozonie”. 4 listopada 2005 r. powołany na stanowisko podsekretarz stanu oraz Generalnego Konserwatora Zabytków w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 1-2).

Merta Tomasz lista nr.5, Historyk myśli politycznej, publicysta. Zwiazany ze środowiskiem konserwatywnym. Współautor programu Prawa i Sprawiedliwości w dziedzinie kultury. Członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Meczeństwa. Współautor i współredaktor książek „W obronie zdrowego rozsądku oraz „Pamięć i odpowiedzialność, a także programów nauczania i podręczników: wiedzy o społeczeństwie, historii i przedsiębiorczości oraz metodycznych podreczników dla nauczycieli. Publikował m.in. w „Znaku, „Życiu, „Rzeczpospolitej, „Gazecie Wyborczej, „Przegladzie Politycznym, „Więzi, „Newsweeku i „Ozonie. 4 listopada 2005 r. powołany na stanowisko podsekretarz stanu oraz Generalnego Konserwatora Zabytków w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 1-2).

Meryn Mojżesz - Niemcy mianowali go przewodniczącym Judenratów w Zagłębiu Dąbrowskim i na Śląsku z siedzibą w Sosnowcu. Był nie tylko „królem tamtejszych Żydów, ale także starał się w 1940 roku (m.in. u Reinharda Heydricha - szefa Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy i Adolfa Eichmanna) o to, aby władze niemieckie przyznały mu kierownictwo nad wszystkimi gettami w okupowanej Polsce. Potępiony za kolaborację z Niemcami przez polskie władze podziemne, był z początku widziany przez wielu Żydów jako nowy król żydowski. Kiedy w kwietniu 1941 roku, odwiedził getto warszawskie, przyjmowano go właśnie jak króla. (Emanuel Ringelblum „Kronika getta warszawskiego. Warszawa 1983).

Meryn Mojżesz - Niemcy mianowali go przewodniczącym Judenratów w Zagłębiu Dąbrowskim i na Śląsku z siedzibą w Sosnowcu. Był nie tylko „królem” tamtejszych Żydów, ale także starał się w 1940 roku (m.in. u Reinharda Heydricha - szefa Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy i Adolfa Eichmanna) o to, aby władze niemieckie przyznały mu kierownictwo nad wszystkimi gettami w okupowanej Polsce. Potępiony za kolaborację z Niemcami przez polskie władze podziemne, był z początku widziany przez wielu Żydów jako nowy król żydowski. Kiedy w kwietniu 1941 roku, odwiedził getto warszawskie, przyjmowano go właśnie jak króla. (Emanuel Ringelblum „Kronika getta warszawskiego”. Warszawa 1983).

Merz Emil - Wchodził w skład kolegium Sądu Najwyższego, które zatwierdziło wyrok śmierci na polskiego bohatera generala Fieldorfa. Morderca w todze.

Messner Zbigniew - (ur. 13 marca 1929 roku w Stryju) działacz państwowy, premier Polski w latach: 1985-1988. Ekonomista, pracownik naukowy. Ukończył studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach, w 1961 doktoryzował się na tej uczelni. W 1977 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1968 prorektor, a od 1975 rektor tej uczelni. Członek PZPR; od 1981 w Biurze Politycznym, równolegle sekretarz KW PZPR w województwie katowickim. Wicepremier ds. ekonomicznych od 1983 roku, 6 listopada 1985 roku - po mianowaniu Wojciecha Jaruzelskiego na funkcję Przewodniczącego Rady Państwa - powołany na Prezesa Rady Ministrów. Jako ekonomista miał się zająć wprowadzaniem trudnych reform gospodarczych (drugiego etapu reformy), które w jego wydaniu okazały się kompletnym fiaskiem. Społeczeństwo w referendum w 1987 wypowiedziało się przeciwko proponowanemu „radykalnemu uzdrowieniu gospodarki oraz odrzuciło „polski model głębokiej demokratyzacji życia politycznego. W wyniku klęski referendum 19 września 1988 Messner złożył dymisję. Członek Rady Państwa aż do jej rozwiązania w 1989 roku. Poseł na Sejm w latach 1985-1989. Kandydował bez powodzenia na posła w czerwcowych wyborach z 1989; powrócił do działalności naukowej. Obecnie jest prezesem Stowarzyszenia Księgowych oraz przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej Krajowej Izbie Biegłych Rewidentów.

Messner Zbigniew - (ur. 13 marca 1929 roku w Stryju) działacz państwowy, premier Polski w latach: 1985-1988. Ekonomista, pracownik naukowy. Ukończył studia w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Katowicach, w 1961 doktoryzował się na tej uczelni. W 1977 uzyskał tytuł profesora zwyczajnego. Od 1968 prorektor, a od 1975 rektor tej uczelni. Członek PZPR; od 1981 w Biurze Politycznym, równolegle sekretarz KW PZPR w województwie katowickim. Wicepremier ds. ekonomicznych od 1983 roku, 6 listopada 1985 roku - po mianowaniu Wojciecha Jaruzelskiego na funkcję Przewodniczącego Rady Państwa - powołany na Prezesa Rady Ministrów. Jako ekonomista miał się zająć wprowadzaniem trudnych reform gospodarczych (“drugiego etapu reformy”), które w jego wydaniu okazały się kompletnym fiaskiem. Społeczeństwo w referendum w 1987 wypowiedziało się przeciwko proponowanemu „radykalnemu uzdrowieniu gospodarki” oraz odrzuciło „polski model głębokiej demokratyzacji życia politycznego”. W wyniku klęski referendum 19 września 1988 Messner złożył dymisję. Członek Rady Państwa aż do jej rozwiązania w 1989 roku. Poseł na Sejm w latach 1985-1989. Kandydował bez powodzenia na posła w czerwcowych wyborach z 1989; powrócił do działalności naukowej. Obecnie jest prezesem Stowarzyszenia Księgowych oraz przewodniczącym Komisji Egzaminacyjnej Krajowej Izbie Biegłych Rewidentów.

Mestel Jacob - (zm. 1959) - aktor i scenarzysta który zasłynął głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz. W połowie lat 20. XX wieku wyemigrował do USA, gdzie kontynuował karierę aktorską.

Mett Mieczysław-Mett Chaim - prokurator, ur. 21.03.1921 w Warszawie. Rodzice: Seweryn i Salomeia. Od 1941 do 1945 roku w Armii Czerwonej. W 1945 oddelegowany do WP. Skończył OSP. Asesor, oficer śledczy, podprokurator WPR w Warszawie. Awansowany na kapitana w 1954 roku. Od 1955 w rezerwie. Prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w Warszawie. Studia prawne na UW przerwał. Od 1968 roku w Izraelu. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrpclaw 2005 roku.

Mett Mieczysław-Mett Chaim - prokurator, ur. 21.03.1921 w Warszawie. Rodzice: Seweryn i Salomeia. Od 1941 do 1945 roku w Armii Czerwonej. W 1945 oddelegowany do WP. Skończył OSP. Asesor, oficer śledczy, podprokurator WPR w Warszawie. Awansowany na kapitana w 1954 roku. Od 1955 w rezerwie. Prokurator Prokuratury Wojewódzkiej w Warszawie. Studia prawne na UW przerwał. Od 1968 roku w Izraelu. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrpclaw 2005 roku.

Metz Piotr - Polonofob, dziennikarz radiowy, jeden z twórców radia RMF FM . Obecnie kierownicze stanowisko spółki Eurozet - właściciela Radia Zet.

Metzenbaum H. - „Już w 1981 roku senator Hollings protestował, tytułując senatora H. Metzenbauma, jako senatora z ramienia żydowskiej organizacji Bnai Brith. Pod naciskiem lobby izraelskiego, senator Hollings był zmuszony wycofać wzmiankę o Bnai Brith, z dokumentów senatu USA. Żydzi nadal dominuja debaty i postanowienia senatu i izby deputowanych w USA. (Tylko Polska - „Wysoki koszt uległości USA wobec Izraela, str. 9, nr 350)

Metzenbaum H. - „Już w 1981 roku senator Hollings protestował, tytułując senatora H. Metzenbauma, jako senatora z ramienia żydowskiej organizacji B’nai Brith. Pod naciskiem lobby izraelskiego, senator Hollings był zmuszony wycofać wzmiankę o B’nai Brith, z dokumentów senatu USA. Żydzi nadal dominuja debaty i postanowienia senatu i izby deputowanych w USA”. (“Tylko Polska” - „Wysoki koszt uległości USA wobec Izraela”, str. 9, nr 350)

Metzger Gustaw - Twórca, w kwietniu 2007 roku miał wystawę w warszawskiej Zachęcie. Na wystawie można było zobaczyć m.in. klatkę w której był przetrzymywany podczas swego procesu Adolf Eichman. Jego rodzina wywodzi się od polskich Żydów z Norymbergi.

Metzger Yona - Główny rabin aszkenazyjski. Jest finansowany przez biuro premiera Izraela. Rozdzielenie religii od państwa dotyczy wszystkich religii oprócz tej „jedynej prawdziwej.

Metzger Yona - Główny rabin aszkenazyjski. Jest finansowany przez biuro premiera Izraela. Rozdzielenie religii od państwa dotyczy wszystkich religii oprócz tej „jedynej prawdziwej”.

Meyer Krzysztof - (ur. 11 sierpnia 1943 w Krakowie)– kompozytor, pianista, pedagog i autor książek o muzyce. Urodził się w rodzinie lekarzy, lecz pianistką była matka jego ojca Stanisława Abłamowicz-Meyerowa. W 1952 roku rozpoczął naukę gry na fortepianie pod kierunkiem Haliny Ekierówny. Od 1954 roku uczył się kompozycji u Stanisława Wiechowicza - początkowo prywatnie, a od 1962 jako student Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Po śmierci Wiechowicza w 1963 roku Meyer znalazł się w gronie pierwszych studentów w klasie Krzysztofa Pendereckiego. Studia w krakowskiej PWSM zwieńczył dwoma dyplomami: z kompozycji (1965) i teorii muzyki (1966). Naukę kontynuował w Paryżu pod kierunkiem Nadii Boulanger (1964, 1966, 1968) oraz prywatnie pod kierunkiem Witolda Lutosławskiego. W latach 1966-1987 nauczał przedmiotów teoretycznych w Akademii Muzycznej w Krakowie. W uczelni tej pełnił również obowiązki prorektora (1972-75) oraz kierownika Katedry Teorii Muzyki (1975-87). Od 1987 roku jest profesorem kompozycji w Hochschule für Musik w Kolonii. W 1964 roku po raz pierwszy wykonano publicznie jego utwór symfoniczny (I Symfonia, Krakowska Filharmonia). W 1965 roku zadebiutował na „Warszawskiej Jesieni” (I Kwartet smyczkowy) - jako najmłodszy kompozytor w historii festiwalku. W następnych latach uczestniczył w konkursach kompozytorskich, zdobywając liczne nagrody, wśród nich: I nagrodę na Konkursie im. G. Fitelberga (1968) za III Symfonię, Grand Prix księcia Pierre de Monaco (1970) za operę Cyberiada (częściowo sfilmowaną przez polską TV, a w całości wystawioną w 1986 roku w Wuppertalu), I nagrodę na Konkursie im. Karola Szymanowskiego (1974) za IV Symfonię, dwukrotnie odznaczenia na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu (1970 za II Kwartet smyczkowy; 1976 za III Kwartet smyczkowy). W latach 1966-68 jako pianista współpracował z Zespołem MW2. Koncertowali w Polsce i większości krajów europejskich, prezentując bulwersujący niekiedy repertuar ówczesnej awangardy. W późniejszych latach Meyer występował zazwyczaj jako kameralista lub wykonawca własnej muzyki; w tym charakterze dokonał też szeregu nagrań płytowych. Przez długie lata Meyer udzielał się w Związku Kompozytorów Polskich. W latach 1971-89 był członkiem Zarządu Głównego tego stowarzyszenia, w latach 1985-89 jego prezesem. Oprócz tego przez czternaście lat (1974-88) uczestniczył w pracach komisji programowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Obecnie jest członkiem władz poznańskiego oddziału stowarzyszenia.

Meyer Krzysztof - (ur. 11 sierpnia 1943 w Krakowie) kompozytor, pianista, pedagog i autor książek o muzyce. Urodził się w rodzinie lekarzy, lecz pianistką była matka jego ojca Stanisława Abłamowicz-Meyerowa. W 1952 roku rozpoczął naukę gry na fortepianie pod kierunkiem Haliny Ekierówny. Od 1954 roku uczył się kompozycji u Stanisława Wiechowicza - początkowo prywatnie, a od 1962 jako student Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie. Po śmierci Wiechowicza w 1963 roku Meyer znalazł się w gronie pierwszych studentów w klasie Krzysztofa Pendereckiego. Studia w krakowskiej PWSM zwieńczył dwoma dyplomami: z kompozycji (1965) i teorii muzyki (1966). Naukę kontynuował w Paryżu pod kierunkiem Nadii Boulanger (1964, 1966, 1968) oraz prywatnie pod kierunkiem Witolda Lutosławskiego. W latach 1966-1987 nauczał przedmiotów teoretycznych w Akademii Muzycznej w Krakowie. W uczelni tej pełnił również obowiązki prorektora (1972-75) oraz kierownika Katedry Teorii Muzyki (1975-87). Od 1987 roku jest profesorem kompozycji w Hochschule für Musik w Kolonii. W 1964 roku po raz pierwszy wykonano publicznie jego utwór symfoniczny (I Symfonia, Krakowska Filharmonia). W 1965 roku zadebiutował na „Warszawskiej Jesieni (I Kwartet smyczkowy) - jako najmłodszy kompozytor w historii festiwalku. W następnych latach uczestniczył w konkursach kompozytorskich, zdobywając liczne nagrody, wśród nich: I nagrodę na Konkursie im. G. Fitelberga (1968) za III Symfonię, Grand Prix księcia Pierre de Monaco (1970) za operę Cyberiada (częściowo sfilmowaną przez polską TV, a w całości wystawioną w 1986 roku w Wuppertalu), I nagrodę na Konkursie im. Karola Szymanowskiego (1974) za IV Symfonię, dwukrotnie odznaczenia na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu (1970 za II Kwartet smyczkowy; 1976 za III Kwartet smyczkowy). W latach 1966-68 jako pianista współpracował z Zespołem MW2. Koncertowali w Polsce i większości krajów europejskich, prezentując bulwersujący niekiedy repertuar ówczesnej awangardy. W późniejszych latach Meyer występował zazwyczaj jako kameralista lub wykonawca własnej muzyki; w tym charakterze dokonał też szeregu nagrań płytowych. Przez długie lata Meyer udzielał się w Związku Kompozytorów Polskich. W latach 1971-89 był członkiem Zarządu Głównego tego stowarzyszenia, w latach 1985-89 jego prezesem. Oprócz tego przez czternaście lat (1974-88) uczestniczył w pracach komisji programowej Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień. Obecnie jest członkiem władz poznańskiego oddziału stowarzyszenia.

Meyer Maria - aktorka teatralna. Zadebiutowała w olsztyńskim Teatrze im. Stefana Jaracza. W roku 1981 wystąpiła we Wrocławiu na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej i zajęła pierwsze miejsce. W tym samym roku, a także cztery lata później wzięła udział w festiwalu w Opolu. Kolejnym jej krokiem było podjęcie pracy w katowickim Teatrze Śląskim. Grała tu m.in. w „Operetce (jako Albertynka), „Hamlecie (Ofelia) i „Cydzie (Szimena). W 1985 dała gościnny występ w „Huśtawce (Gizela) i przedstawieniu „Dzisiaj wielki bal w Operze w Chorzowskim Teatrze Rozrywki, gdzie trzy lata później podjęła pełnoetatową pracę. Jej największymi rolami były: Anna w „Dwa razy tak, Polly w „Operze za trzy grosze, Sally Bowles w „Cabarecie, Helena w „Firmie, Hudel w „Skrzypku na dachu oraz tytułowa w polskiej prapremierzeEvity. Za tę ostatnią otrzymała Specjalną Złotą Maskę. Na jej koncie znajdują się także: nagroda ZASP im. Leny Starke, nagroda Wojewody Katowickiego dla Młodych Twórców i nagroda prezydenta miasta Chorzowa w dziedzinie kultury. W 1996 wygrała plebiscyt na najpopularniejszą aktorkę, zorganizowany przez katowicką Gazetę Wyborczą i Wojewodę Katowickiego. Gra solowe koncerty, zarówno w kraju, jak i za granicą. W założonym przez siebie w 1998 teatrze Ma Scala wyprodukowała dwa spektakle: „Jestem znów. Maria Meyer śpiewa Brela i „Ordonka. Miłość ci wszystko wybaczy. Przedpremiewowy pokaz tego drugiego dobył się w Tel Awiwie.

Meyer Maria - aktorka teatralna. Zadebiutowała w olsztyńskim Teatrze im. Stefana Jaracza. W roku 1981 wystąpiła we Wrocławiu na Przeglądzie Piosenki Aktorskiej i zajęła pierwsze miejsce. W tym samym roku, a także cztery lata później wzięła udział w festiwalu w Opolu. Kolejnym jej krokiem było podjęcie pracy w katowickim Teatrze Śląskim. Grała tu m.in. w „Operetce” (jako Albertynka), „Hamlecie” (Ofelia) i „Cydzie” (Szimena). W 1985 dała gościnny występ w „Huśtawce” (Gizela) i przedstawieniu „Dzisiaj wielki bal w Operze” w Chorzowskim Teatrze Rozrywki, gdzie trzy lata później podjęła pełnoetatową pracę. Jej największymi rolami były: Anna w „Dwa razy tak”, Polly w „Operze za trzy grosze”, Sally Bowles w „Cabarecie”, Helena w „Firmie”, Hudel w „Skrzypku na dachu” oraz tytułowa w polskiej prapremierze”Evity”. Za tę ostatnią otrzymała Specjalną Złotą Maskę. Na jej koncie znajdują się także: nagroda ZASP im. Leny Starke, nagroda Wojewody Katowickiego dla Młodych Twórców i nagroda prezydenta miasta Chorzowa w dziedzinie kultury. W 1996 wygrała plebiscyt na najpopularniejszą aktorkę, zorganizowany przez katowicką Gazetę Wyborczą i Wojewodę Katowickiego. Gra solowe koncerty, zarówno w kraju, jak i za granicą. W założonym przez siebie w 1998 teatrze Ma Scala wyprodukowała dwa spektakle: „Jestem znów. Maria Meyer śpiewa Brela” i „Ordonka. Miłość ci wszystko wybaczy”. Przedpremiewowy pokaz tego drugiego dobył się w Tel Awiwie.

Meyerson Emile - 1859-1933, filozof z Lublina.

Meysztowicz Jan ,autor wielu książek historycznych.

Meysztowicz Jerzy - (ur. 1 października 1958 w Krakowie) działacz państwowy i polityczny. Studiował na Wydziale Nauk Humanistycznych Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (uzyskał absolutorium). Działał w Unii Demokratycznej i Unii Wolności, był m.in. członkiem Zarządu partii. W 1993 r. bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski. W latach: 1998-1999 pełnił funkcję wicewojewody krakowskiego, następnie (do 2001) wicewojewody małopolskiego. W wyborach bez powodzenia ubiegał się o mandat poselski. 2005 został członkiem Rady Politycznej Partii Demokratycznej - demokraci.pl. Członek Związku Polskich Kawalerów Maltańskich.

Mędala Stanisław - ks., prof. dr hab., członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, Warszawa. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badanaich polskich (Krakó 1995) - Przegląd badań nad literaturą międzytestamentalną w Polsce w ostatnim dziesięcioleciu (1986-1995).

Mędala Stanisław - ks., prof. dr hab., członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich, Warszawa. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badanaich polskich” (Krakó 1995) - Przegląd badań nad literaturą międzytestamentalną w Polsce w ostatnim dziesięcioleciu (1986-1995).

Mędrzecki Włodzimierz - LISTA NR 5,11, dr hab., prof. UW, doc. Instytutu Historycznego PAN. Specjalista: etnografii historycznej, historii najnowszej, historii społecznej. Prof. Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej UW oraz doc. Instytutu Historii im. Tadeusza Manteuffla PAN. Członek Polskiego Towarzystwa Hostorycznego.

Mędykowski Witold - Przeciw swoim: „Wzorce kolaboracji żydowskiej w Krakowie i okolicy. Historyk, mgr inż., pracownik archiwum Yad Vashem oraz Ośrodka Badań Historii i Kultury Żydów Polskich, doktorant Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie. Zainteresowania badawcze: historia Zagłady na ziemiach polskich, praca przymusowa, zagadnienia ekonomiczne w okresie okupacji hitlerowskiej, konflikty etniczne. (Rocznik naukowy Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN).

Mędykowski Witold - Przeciw swoim: „Wzorce kolaboracji żydowskiej w Krakowie i okolicy”. Historyk, mgr inż., pracownik archiwum Yad Vashem oraz Ośrodka Badań Historii i Kultury Żydów Polskich, doktorant Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie. Zainteresowania badawcze: historia Zagłady na ziemiach polskich, praca przymusowa, zagadnienia ekonomiczne w okresie okupacji hitlerowskiej, konflikty etniczne. (Rocznik naukowy Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN).

Mich Marcin, Sekretarz Portalu Gaylife i Redaktor Naczelny Drag Queen Life

Michalak Henryk - Ks. kapelan „Gazety Polskiej.

Michalak Henryk - Ks. kapelan „Gazety Polskiej”.

Michalak Henryk (ur. 19 stycznia 1947 w Karsznicach zm. 14 maja 1994 w Łodzi) historyk, nauczyciel akademicki, polityk, przedsiębiorca, poseł na Sejm X kadencji. W 1975 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Łódzkim. Po skończeniu studiów został zatrudniony na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie pracował przez 18 lat. Od 1975 był asystentem w Zakładzie Nauk Pomocniczych Historii, po prawie 15 latach przeszedł do Katedry Historii Historiografii. W latach: 1968-1971 należał do PZPR. W 1980 wstąpił do „Solidarności, zajmował się m.in. kolportażem prasy podziemnej. Sprawował mandat posła na Sejm X kadencji, z rekomendacji Komitetu Obywatelskiego, przy Lechu Wałęsie, później należał do Unii Demokratycznej. Pracował w kilku komisjach sejmowych. Po zakończeniu pracy w parlamencie zajął się działalnością gospodarczą.

Michalak Henryk (ur. 19 stycznia 1947 w Karsznicach zm. 14 maja 1994 w Łodzi) – historyk, nauczyciel akademicki, polityk, przedsiębiorca, poseł na Sejm X kadencji. W 1975 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Łódzkim. Po skończeniu studiów został zatrudniony na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie pracował przez 18 lat. Od 1975 był asystentem w Zakładzie Nauk Pomocniczych Historii, po prawie 15 latach przeszedł do Katedry Historii Historiografii. W latach: 1968-1971 należał do PZPR. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, zajmował się m.in. kolportażem prasy podziemnej. Sprawował mandat posła na Sejm X kadencji, z rekomendacji Komitetu Obywatelskiego, przy Lechu Wałęsie, później należał do Unii Demokratycznej. Pracował w kilku komisjach sejmowych. Po zakończeniu pracy w parlamencie zajął się działalnością gospodarczą.

Michalak Tomasz – LISTA NR.9, fotograf od lat 70-tych związany z opozycją demokratyczną w Polsce, wieloletni współpracownik Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWa, podziemny drukarz. Jest autorem ogromnej kolekcji zdjęciowej, dokumentującej działania opozycji demokratycznej w Polsce, w latach 70-tych i 80-tych m.in. zdjęcia ze Stoczni Gdańskiej z sierpnia 1980, dokumentację niezależnych imprez kulturalnych z 1980-81 roku (pokazy filmów, spotkanie z Czesławem Miłoszem), zebranie członków KSS KOR oraz dokumentację akcji ulotkowej w obronie Bogdana Grzesiaka i Mirosława Chojeckiego (kwiecień 1980), wykonaną przez Zbigniewa Jabłońskiego, a przechowaną i udostępnioną przez Tomasza Michalaka.

Michalak Tomasz LISTA NR.9, fotograf od lat 70-tych związany z opozycją demokratyczną w Polsce, wieloletni współpracownik Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWa, podziemny drukarz. Jest autorem ogromnej kolekcji zdjęciowej, dokumentującej działania opozycji demokratycznej w Polsce, w latach 70-tych i 80-tych m.in. zdjęcia ze Stoczni Gdańskiej z sierpnia 1980, dokumentację niezależnych imprez kulturalnych z 1980-81 roku (pokazy filmów, spotkanie z Czesławem Miłoszem), zebranie członków KSS KOR oraz dokumentację akcji ulotkowej w obronie Bogdana Grzesiaka i Mirosława Chojeckiego (kwiecień 1980), wykonaną przez Zbigniewa Jabłońskiego, a przechowaną i udostępnioną przez Tomasza Michalaka.

Michalczuk Anna Danuta - LISTA NR 15, ur. 1979, Opole. Mgr - Uniwersytet Wrocławski, Filologia polska o specjalności dziennikarskiej. Obecnie doktorantka UWr i lektork języka polskiego jako obcego (Szkoła Języka Polskiego i Kultury dla Cudzoziemców U Wr, Centrum dla Obcokrajowców we Wrocławiu).

Michalczyk Grzegorz - LISTA NR 15, ks., duszpasterz akademicki w parafii św. Jakuba Apostoła, w Warszawie. Członek Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej.

Michalik Joanna – LISTA NR. 10, dr hab. prof. AŚ w Kielcach, pracownik Instytutu Biologii AŚ W Kielcach oraz Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Izotopów „Polatom”.

Michalik Joanna LISTA NR. 10, dr hab. prof. AŚ w Kielcach, pracownik Instytutu Biologii AŚ W Kielcach oraz Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Izotopów „Polatom.

Michalik Martyna - LISTA NR 11, studentka filologii polskiej i ukraińskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Interesuje się polsko-ukraińską komparatystyką literacką. Należy do inicjatywy studenckiej Wolna Ukraina, założonej jesienią 2004 r., w przededniu wyborów prezydenckich na Ukrainie. Felietonistka.

Michalska Aneta – LISTA NR.9, projektuje modę.

Michalska Aneta LISTA NR.9, projektuje modę.

Michalski Artur – LISTA NR.9, adwokat, jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (1998). Ukończył aplikację adwokacką przy Okręgowej Radzie Adwokacjkiej w Warszawie (2003). Uczestniczył w kursie prawa europejskiego, zorganizowanym przez King’S College w Londynie. W latach: 1998-2007 pracował w kancelarii prawnej Wardyński i Wspólnicy, w departamencie nieruchomości. Począwszy od lipca 2007 stoi na czele zespołu prawa obrotu nieruchomościami i inwestycji budowlanych w warszawskim biursze kancelarii prawnej Weil, Gotshal & Manges. Specjalizuje się w prawie dotyczącym nieruchomości i w zagadnieniach reprywatyzacji.

Michalski Artur LISTA NR.9, adwokat, jest absolwentem Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego (1998). Ukończył aplikację adwokacką przy Okręgowej Radzie Adwokacjkiej w Warszawie (2003). Uczestniczył w kursie prawa europejskiego, zorganizowanym przez KingS College w Londynie. W latach: 1998-2007 pracował w kancelarii prawnej Wardyński i Wspólnicy, w departamencie nieruchomości. Począwszy od lipca 2007 stoi na czele zespołu prawa obrotu nieruchomościami i inwestycji budowlanych w warszawskim biursze kancelarii prawnej Weil, Gotshal & Manges. Specjalizuje się w prawie dotyczącym nieruchomości i w zagadnieniach reprywatyzacji.

Michalski Bohdan - LISTA NR 13, dr hab. prof. SWPS w Warszawie, nauki o sztukach pięknych;

Michalski Kazimierz - właśc. Pizło (ur. 28 listopada 1925), pułkownik Ludowego Wojska Polskiego, długoletni pracownik wywiadu wojskowego PRL, m.in. szef Oddziału II (Operacyjnego) Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. W 1947 słuchacz Akademii Sztabu Generalnego. Następnie dyrektor Biura w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W latach: 1983-1987 - ambasador PRL w Turcji.

Michalski Krzysztof – LISTA NR.9, „To członek żydomasońskiego ekskluzywnego Klubu Europa Instytutu Nauk o Ziemi i członek założyciel sorosowskiej Fundacji Batorego (jest członkiem Rady), razem z: Geremkiem, Suchocką, Turowiczem, Borusewiczem, Kołakowskim, Marcinem Królem, Olgą Krzyżanowską, Michnikiem i Rapaczyńskim”. (“Grabarze polskiej nadziei”, H. Pająk, str. 350). Filozof, dyrektor Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu.

Michalski Krzysztof LISTA NR.9, „To członek żydomasońskiego ekskluzywnego Klubu Europa Instytutu Nauk o Ziemi i członek założyciel sorosowskiej Fundacji Batorego (jest członkiem Rady), razem z: Geremkiem, Suchocką, Turowiczem, Borusewiczem, Kołakowskim, Marcinem Królem, Olgą Krzyżanowską, Michnikiem i Rapaczyńskim. (Grabarze polskiej nadziei, H. Pająk, str. 350). Filozof, dyrektor Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu.

Michalski Maciej – LISTA NR. 10, tłumacz.

Michalski Maciej LISTA NR. 10, tłumacz.

Michalski Maksymilian – LISTA NR.9, członek Małopolskiego Związku Piłki Nożnej.

Michalski Maksymilian LISTA NR.9, członek Małopolskiego Związku Piłki Nożnej.

Michałek Bronisław - Krytyk filmowy, zrobił niespodziewaną karierę dyplomatyczną, szwagier Tadeusza Mazowieckiego.

Michałek Elżbieta – LISTA NR.9, członek Terenowego Komitetu Ochrony Praw Dziecka w Szczecinie.

Michałek Elżbieta LISTA NR.9, członek Terenowego Komitetu Ochrony Praw Dziecka w Szczecinie.

Michałowicz Jacek - Teatr Żydowski w Warszawie.

Michałowska Anna - dr , adiunkt Centrum im. Anielewicza. Ur. 1968; 1994 - dyplom studiów judaistycznych, Oxford Centre for Hebrew and Jewish Studies; 1995 - magisterium z hebraistyki, praca magisterska: „Pinkas gminy żydowskiej w Boćkach; 1999 - doktorat z historii, praca doktorska napisana pod kierunkiem prof. Antoniego Mączaka: „Władze wielkopolskich gmin żydowskich: Poznań i Swarzędz (połowa XVII - XVIII wiek) Zainteresowania badawcze: historia i kultura Żydów w Rzeczypospolitej XVI-XVIII w. Najważniejsze publikacje: „MIĘDZY DEMOKRACJ” A OLIGARCHI”. Władze gmin żydowskich w Poznaniu i Swarzędzu (od połowy XVII do końca XVIII wieku); „NOWY CMENTARZ ŻYDOWSKI W OLKUSZU [współautorzy: K. Kocjan, D. Rozmus, M. Rozmus, A. Witek].

Michałowska Anna - dr , adiunkt Centrum im. Anielewicza. Ur. 1968; 1994 - dyplom studiów judaistycznych, Oxford Centre for Hebrew and Jewish Studies; 1995 - magisterium z hebraistyki, praca magisterska: „Pinkas gminy żydowskiej w Boćkach”; 1999 - doktorat z historii, praca doktorska napisana pod kierunkiem prof. Antoniego Mączaka: „Władze wielkopolskich gmin żydowskich: Poznań i Swarzędz (połowa XVII - XVIII wiek)” Zainteresowania badawcze: historia i kultura Żydów w Rzeczypospolitej XVI-XVIII w. Najważniejsze publikacje: „MIĘDZY DEMOKRACJĄ A OLIGARCHIĄ. Władze gmin żydowskich w Poznaniu i Swarzędzu (od połowy XVII do końca XVIII wieku)”; „NOWY CMENTARZ ŻYDOWSKI W OLKUSZU” [współautorzy: K. Kocjan, D. Rozmus, M. Rozmus, A. Witek].

Michałowska -Mycielska Anna ( ur. 1968r.), dr. adiunkt ŻIH, Uniwersytet Warszawki. Centrum Badania i Nauczania Dziejów i Kultury Żydów w Polsce im. Mordechaja Anielewicza. Przedmioty: Historia i kultura Żydów.Tolerancja - nieufność - wrogość. Postawy wobec ludności żydowskiej w Rzeczypospolitej XVI-XVIII wieku . Historia nowożytna Polski. Historia Żydów w Polsce (do końca XVIII w.). Historia Żydów w Polsce (do końca XVIII w.) Wstęp do judaizmu. W 1993 - magisterium z historii, dyplom z wyróżnieniem, praca magisterska napisana pod kierunkiem prof. Antoniego Mączaka: „Stanisław Antoni Szczuka - początki kariery patrona 1994 - dyplom studiów judaistycznych, Oxford Centre for Hebrew and Jewish Studies 1995 - magisterium z hebraistyki, dyplom z wyróżnieniem; praca magisterska: „Pinkas gminy żydowskiej w Boćkach 1999 - doktorat z historii, praca doktorska napisana pod kierunkiem prof. Antoniego Mączaka: „Władze wielkopolskich gmin żydowskich: Poznań i Swarzędz (połowa XVII - XVIII wiek). Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 2002) - atorka rozdziału Stosunki między Żydami a Karaimami w Wielkim Księstwie Litewskim.

Michałowska -Mycielska Anna ( ur. 1968r.), dr. adiunkt ŻIH, Uniwersytet Warszawki. Centrum Badania i Nauczania Dziejów i Kultury Żydów w Polsce im. Mordechaja Anielewicza. Przedmioty: Historia i kultura Żydów.Tolerancja - nieufność - wrogość. Postawy wobec ludności żydowskiej w Rzeczypospolitej XVI-XVIII wieku . Historia nowożytna Polski. Historia Żydów w Polsce (do końca XVIII w.). Historia Żydów w Polsce (do końca XVIII w.) Wstęp do judaizmu. W 1993 - magisterium z historii, dyplom z wyróżnieniem, praca magisterska napisana pod kierunkiem prof. Antoniego Mączaka: „Stanisław Antoni Szczuka - początki kariery patrona” 1994 - dyplom studiów judaistycznych, Oxford Centre for Hebrew and Jewish Studies 1995 - magisterium z hebraistyki, dyplom z wyróżnieniem; praca magisterska: „Pinkas gminy żydowskiej w Boćkach” 1999 - doktorat z historii, praca doktorska napisana pod kierunkiem prof. Antoniego Mączaka: „Władze wielkopolskich gmin żydowskich: Poznań i Swarzędz (połowa XVII - XVIII wiek)”. Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 2002) - atorka rozdziału Stosunki między Żydami a Karaimami w Wielkim Księstwie Litewskim.

Michałowska-Smak Anna - LISTA NR 15, dr astronom, Warszawa. Członek Polskiego Towarzystwa Astronomicznego.

Michałowski Jacek – LISTA NR.4, Prezydium Zarządu KIK.

Michałowski Jacek LISTA NR.4, Prezydium Zarządu KIK.

Michałowski Jan - ambasador w Hadze. Z opublikowanego 16.02.2007 Raportu WSI wynika , że w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, aż 108 pracowników było agentami tych służb, 32 było umieszczonych w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, w Centralach Handlu Zagranicznego 383, a w firmach polonijnych 25 (Raport WSI, s.11-17 ) Do tej pory, po 19 latach, na placówkach dyplomatycznych III Rzeczypospolitej wśród 172 ambasadorów, konsulów i radców 75% z nich reprezentują przemalowani na biało absolwenci szkół moskiewskich. http://www.msz.gov.pl

Michlic Joanna – LISTA NR.4,dr, pracuje w Instytucie Yad Vashem, publikuje w piśmie żydowskim „Midrasz”.

Michlic Joanna LISTA NR.4,dr, pracuje w Instytucie Yad Vashem, publikuje w piśmie żydowskim „Midrasz.

Michna Waldemar - Członek kierownictwa Zsl z lat 80. W dniu 19.06.98. został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez prezydenta żydokomuny Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Michnik Adam-Aron Szechter - (ur. 1946), historyk, publicysta. W wieku 11 lat wstępuje do „walterowców.Jego ojciec był skazany przed wojną na 10 lat więzienia za szpiegostwo na rzecz ZSRR, brat Stefan sądowy morderca z czasów PRL. Ojciec Adama i Stefana Michnika Ozjasz Szechter: „był jednym z aktywnych działaczy nielegalnej Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, aresztowany i skazany w procesie „łuckim za szpiegostwo na rzecz Związku Sowieckiego. Po 1944 roku pracował jako kierownik Wydziału Prasowego Centralnej Rady Związków Zawodowych i zastępca redaktora naczelnego „Głosu Pracy. (Kurier Codzienny z dn. 2-4 marca 2007, „Sędzia Stefan Michnik, Krzysztof Szwagrzyk). Adam Michnik był członkiem PZPR, KOR, KO, obecnie jest redaktorem naczelnym „Gazety Wyborczej. Ułatwił postkomunistom powrót do władzy. Uhonorowany przez Kapitułę Nagrody Orła Jana Karskiego w 2006 roku za: „czynienie Polski lepszą. Jest na „ty z Jaruzelskim, a Kiszczaka ogłosił „człowiekiem honoru. W 1992 roku ,w Paryżu, pomagał Jaruzelskiemu promować jego książkę. Gdy, z sali padły oskarżenia pod adresem generała, Michnik krzyknął: „Odpieprzcie się od generała. Wróg Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego. Polonofob, komunista, arcybydlę; tajny agent UB i SB od 1968 roku, bliski współpracownik gen. SB Kiszczaka. Członek i uczestnik - „Klub Krzywego Koła; klub skupiał elitę intelektualną, miał na celu prowadzenie dyskusji ideologicznych (m.in.: Jan Józef Lipski, Witold Jedlicki, Aleksander Małachowski, Stanisław Ossowski, Paweł Jasienica, Antoni Słonimski, Jan Olszewski, Aniela Steinsbergowa, Adam Michnik, Anna Rudzińska, Jerzy Kornacki, Adam Schaf). Członek KOR-u - żydokomuna (KOR powstał z najbardziej antypolskich struktur partyjnych: WKP(b), KPZU, KPU(b), KPB(b), KPF, KPD(Niemiec), MOPR-u). Jak przystało na osobę z komunistycznym rodowodem, mieszkał w dużym i eleganckim mieszkaniu, w sąsiedztwie innych towarzyszy z PZPR i SB, w Alei Przyjaciół w Warszawie. W tym samym budynku mieszkał były minister Bezpieczeństwa Publicznego Stanisław Radkiewicz. (Wprost, 22. 11. 91 r. ). Członek zarządu antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowską Fundacji im. Stefana Batorego. Były pracownik UOP-u, antysemita M. Grecki, autor pracy „Konfidenci są wśród nas... tak pisał: „Tak zwana «Komisja Michnika» działała na terenie MSW, mając dostęp do najtajniejszych materiałów, w okresie od 12 kwietnia do 27 czerwca 1990 roku (...) W jej skład weszli: Andrzej Ajnenkiel, Jerzy Holzer, Adam Michnik i Bogdan Kroll. Jeden z nich figurował w kartotekach jako TW. Jedynym materiałem, który po sobie pozostawiła «Komisja», jest liczące dwie strony sprawozdanie, wraz z enigmatycznym spisem materiałów archiwalnych i wnioskiem o przekwalifikowanie kategorii dokumentów z tej wyrywkowej listy. Nie wiadomo do jakich dokumentów członkowie «Komisji» mieli dostęp. Nie wiadomo czy z tych materiałów nie zostały sporządzone kopie bądź odpisy, nie wiadomo wreszcie, gdzie takowe - jeśli istnieją - są przechowywane. Wiadomo, że jej członkowie mieli dostęp do akt współpracowników: UB i SB. Nie wiadomo, w jaki sposób pracowała «Komisja», nie istnieją żadne dokumenty, które mogłyby wskazać, z jakich obszarów archiwum MSW korzystali jej członkowie. «Komisja» miała zapewne wgląd do wszystkich dokumentów, o jakie jej członkowie prosili - mówili pracownicy Biura Ewidencji i Archiwum OP. Na pewno mieli też dostęp do materiałów operacyjnych, wszystkich opatrzonych klauzulą «tajne specjalnego znaczenia». Nie ma jednak żadnej podstawy prawnej działania «Komisji». Korzystanie z dokumentów odbywało się poza wszelkimi procedurami obowiązującymi w MSW. Nadprezydent III RP. Brat: Stefan Szwedowicz - zbrodniarz UB, sądowy morderca, wielokrotnie wydawał wyroki śmierci na polskich narodowych bohaterów, żołnierzy AK, WiN, NSZ. Ojciec: Szechter agent NKWD i UB, stalinowiec, fanatyczny komunista, jeden z przywódców Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy konsekwentnie dążyła do rozbicia Polski, oderwania wielkiej części jej ziem i przyłączenia do już rusyfikowanej skrajnym sowieckim terrorem wschodniej Ukrainy. Aresztowany i skazany w tzw. procesie łódzkim za szpiegostwo na rzecz Związku Sowieckiego. Adam Michnik zawsze starał się pozytywnie pisać o swoim ojcu. Stwierdza np. ,że czuł się jak „absolutnie polski Polak, „był dumny z polskiej tożsamości. (Między panem a plebanem, Kraków 1995, s. 50). W książce „Akcje specjalne, H. Piecucha, Warszawa 1996, s. 76, możemy przeczytać, że ten „dumny z polskiej tożsamości Ozjasz Szechter był starym, wypróbowanym agentem Moskwy w Polsce. Wchodził razem z: Brystygierową, Bermanem, Chajnem, Groszem, Kasmanem i innymi w skład wydzielonej komórki, bezpośrednio podporządkowanej Moskwie. Adam Michnik w wywiadzie z Danielem Cohn-Benditem powiedział: „Mój ojciec był bardzo znanym działaczem komunistycznej partii przed wojną, siedział osiem lat w więzieniu. Po wojnie nie odgrywał żadnej roli. Nie odgrywał, bo nie chciał jej odgrywać. (...) „Przez wszystkie lata bardzo konsekwentnie unikał peerelowskiej kariery. Jest to kłamstwem,bowiem od stycznia 1951 roku do 11 marca 1953 roku, był zastępcą redaktora naczelnego organu związków zawodowych - „Głosu Pracy.Jego szefem był Bolesław Gebert, ojciec pracującego obecnie u Michnika Dawida Warszawskiego (Geberta). Zdaniem Żebrowskiego (Żebrowski L. „Paszkwil Wyborczej, Warszawa 1995, s. 35) (...) „Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że z powodu zaszłości nie powierzono mu wysokich funkcji partyjnych. W „Polityce Polskiej Michnik pisze, że „od ojca otrzymał niezwykle mocny zastrzyk myślenia antyreżimowego. To, że Adam Michnik ma ojca (Szechter), który był agentem Moskwy i brata stalinowskiego - mordercę sądowego (Stefan Michnik), jest jednym z powodów, dla których tak gwałtownie przeciwstawia się rozliczeniom ze zbrodniami komunizmu oraz lustracji. Mogłoby to zagrozić „jego legendzie opozycjonisty, męczennika walczącego z komunizmem. Michnik posunął się nawet do usprawiedliwiania swego brata (...) „Kiedy zapadały najgorsze wyroki, Stefan był dwudziestoparoletnim człowiekiem, który niewiele rozumiał z tego, co sie działo. (Między panem a plebanem, Kraków, 1995). Prawda była jednak inna. Młody, ambitny podporucznik, chciał jak najszybciej awansować, więc z tym większą gorliwościaą skazywał na śmierć oficerów wyższych od siebie stopniem. Rzeczywiście przyśpieszyło to jego karierę, bowiem mając lat 27 był już kapitanem. Sam o sobie mówi, że był w młodości narodowym nihilistą. Skończył z tym po 1968 roku. (Między panem a plebanem, s. 91). Oddzielnym tematem jest jego matka, której głównym zadaniem było sowietyzowanie polskiej młodzieży. Sam Adam Michnik powiedział o swojej matce: (...) „Matka wywodziła się z całkowicie spolonizowanej żydowskiej rodziny. (...)...całkowita identyfikacja z polskością. (Między panem a plebanem, Kraków, 1995, s. 46-47). Jak ta całkowita identyfikacja z polskością matki Michników przejawiała sie w praktyce, o tym niżej. Po więcej informacji zapraszamy tu ->> http://www.polonica.net/czerwone-zyciorysy_Michnik.htm. Przez ok. 10 lat był sekretarzem Antoniego Słonimskiego, który zasiadał w ścisłych władzach masonerii. Pytany o to, odpowiedział, że nic o tym nie wiedział. W trakcie konferencji panelowej, w Kanadzie usprawiedliwiał wydawcę „Mausa. (Głos Polski z dn. 13-19.02.2007, artykuł pt. „Gorzej niż kompromitacja): „Polemizując z ks. bp. T. Pieronkiem, cynicznie usprawiedliwiał nazwanie Polaków w książce żydowskiego autora A. Spigelmana „Maus świniami: Przecież świnia to bardzo sympatyczne zwierzątko, księże biskupie. Co w świni jest złego?. Czesław Bielecki w „Tygodniku Solidarność stwierdził, że sam jest Żydem, dlatego jeszcze bardziej nie znosi, gdy ktoś jest oskarżany o antysemityzm ze względów politycznych. Odnosiło się to do rzucania fałszywych oskarżeń o antysemityzm przez Michnika, jako jedną z jego cech działalności. W 1977 roku w wydanej w Paryżu książce „Lewica, kościół, dialog Michnik pisał; „Katolicyzm równał sie dla nas z: antysemityzmem, z faszyzmem i ciemnogrodem i wszelkimi zjawiskami antypostępowości. Michnik jest jedną z przeszkód na drodze do prawdziwego dialogu polsko-żydowskiego. W kwietniu 1990 roku, na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie powiedział m.in.: „Polsce grozi antykomunistyczna dyktatura, antykomunizm z bolszewicką twarzą, któremu towarzyszyć będą: szowinizm, klerykalizm, populizm i ksenofobia, nie mówiąc o groźbie antysemityzmu. W 1989 roku popiera działania rabina Weissa w Oświęcimiu, ale już w 1994 roku określa je jako prowokowanie awantury. W swojej książce „Między panem a plebanem (s. 217) oraz w „Gazecie Wyborczej z dnia 4 lipca 1991 roku nagłaśnia Bolesława Tejkowskiego jako przykład antysemityzmu. W trakcie rozmowy z socjologiem niemieckim Jurgenem Habermasem powiedział, że zanim przyszli Niemcy, Polacy mieli już swój obóz w Berezie Kartuskiej (Polityka, 1993, nr 47). Tego typu wypowiedzi sprzyjają rozprzestrzenianiu sie plotek na temat polskich obozów koncentracyjnych. W „Między panem a plebanem tak pisze o marcu 1968 roku: „Marzec to było rżenie demona. Wtedy - pierwszy raz za mojego życia - w olsce zarżał przerażający demon nacjonalizmu. W tej samej książce skrytykował Prymasa Tysiąclecia kardynała Stefana Wyszyńskiego, że: „Ani razu nie zdobył się na jednoznaczne potępienie antysemityzmu, istniejącego wśród Polakow i na polskiej ziemi. Nie potępił przedwojennego getta ławkowego, ani pogromów antyżydowskich. Michnik nigdy nie zdobył się na potępienie antypolonizmu, samorozrachunek za kolaborację Żydów z bolszewikami przeciwko Polsce i narodowi polskiemu. W 1985 roku chcial kompromisu z władza co znalazło odzwierciedlenie w jego książce „Takie czasy. Miało to polegać m.in. na obsadzeniu częsci stanowisk w radach narodowych i parlamencie przez opozycję. (Grabarze polskiej nadziei 1980-2005, Henryk Pająk, str. 97) Autor książki „Wyznania nawróconego dysydenta. (Tylko Polska - „Etos podkładal sobie świnie, Robert Larkowski, str. 1, 5, nr 349): „14 października Rakowski zanotował w swym dzienniku: „Wieczorem, bez uprzedzenia, watargnął do nas AM (Adam Michnik - R.L.). Wracał z ambasady radzieckiej. Wybieram sie do Moskwy (...). AM starał się mnie przekonać, że jestem w PRL tym,>ktory może ten kraj wyciągdąć z dna, w jaki sie znalazł<. Nie wiem, na jakiej podstawie tak sądzi. Zalecał nawiazanie kontaktu z Geremkiem, choć ostrzegał, ze nie powinienem z nim tak otwarcie rozmawiać, jak my rozmawiamy. O Wałęsie powiedział, że jest to dureń (...). A w ogóle, to cele wtargnięcia do mnie określił w ten sposób: >Jadę do Moskwy (...) i przyszedłem do pana po sugestie. Z kim warto rozmawiać, co im mówić itd<. Występuje tutaj kolejny przyklad podkładania świń jednemu autorytetowi, przez inny. Michnik wyraźnie ostrzega Rakowskiego, żeby nie spoufalal sie z Geremkiem (oficjalnie swoim najlepszym kumplem), pewnie na tle waśni ambicjonalnych. Rakowski notuje stan podnieceniaAM na tle spodziewanej podróży do Moskwy. Myśląc o sprawie głębiej, ta skromna notatka wali w gruzy wymyślona legendę mniejszego zła Okrągłego Stołu, który zapobiegł wojskowej interwencji Jaruzelskiego i Gorbaczowa. Liberalowie partyjni i postkorowcy, chcieli porozumienia z państwem Gorbaczowa (...). Jak inaczej na polityczny rekonesans do Moskwy po konsultacjach z rosyjska ambasadą, nie bojąc się zamachu czy internowania, wybierałby się król opozycjonistów Adam Michnik.
Pod jego rządami „Gazeta Wyborcza została przekształcona w najbardziej poczytną i wpływową gazetę codzienną w Polsce. Na bazie majątku tej gazety powstała spółka Agora S.A., która aktualnie (maj 2004) jest jednym z największych koncernów medialnych w Polsce, dysponując obok „Gazety Wyborczej 11 tytułami miesięczników, portalem internetowym gazeta.pl, agencją reklamy zewnętrznej AMS oraz udziałami w kilkunastu stacjach radiowych. Sam Adam Michnik nie objął - według znanych oświadczeń udzielanych w wywiadach prasowych - ani jednego udziału w spółce „Agora, nie piastuje też, oprócz redaktora naczelnego, żadnego stanowiska zarządczego w tej spółce, co jest ewenementem w polskim życiu gospodarczym. Udziały przyznane Michnikowi są przechowywane przez „Agorę.

Michnik Adam-Aron Szechter - (ur. 1946), historyk, publicysta. W wieku 11 lat wstępuje do „walterowców”.Jego ojciec był skazany przed wojną na 10 lat więzienia za szpiegostwo na rzecz ZSRR, brat Stefan sądowy morderca z czasów PRL. Ojciec Adama i Stefana Michnika Ozjasz Szechter: „był jednym z aktywnych działaczy nielegalnej Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, aresztowany i skazany w procesie „łuckim” za szpiegostwo na rzecz Związku Sowieckiego. Po 1944 roku pracował jako kierownik Wydziału Prasowego Centralnej Rady Związków Zawodowych i zastępca redaktora naczelnego „Głosu Pracy”. (“Kurier Codzienny” z dn. 2-4 marca 2007, „Sędzia Stefan Michnik”, Krzysztof Szwagrzyk). Adam Michnik był członkiem PZPR, KOR, KO, obecnie jest redaktorem naczelnym „Gazety Wyborczej”. Ułatwił postkomunistom powrót do władzy. Uhonorowany przez Kapitułę Nagrody Orła Jana Karskiego w 2006 roku za: „czynienie Polski lepszą”. Jest na „ty” z Jaruzelskim, a Kiszczaka ogłosił „człowiekiem honoru”. W 1992 roku ,w Paryżu, pomagał Jaruzelskiemu promować jego książkę. Gdy, z sali padły oskarżenia pod adresem generała, Michnik krzyknął: „Odpieprzcie się od generała”. Wróg Polskości, Narodu Polskiego i Wolnego i Niepodległego Państwa Polskiego. Polonofob, komunista, arcybydlę; tajny agent UB i SB od 1968 roku, bliski współpracownik gen. SB Kiszczaka. Członek i uczestnik - „Klub Krzywego Koła”; klub skupiał elitę intelektualną, miał na celu prowadzenie dyskusji ideologicznych (m.in.: Jan Józef Lipski, Witold Jedlicki, Aleksander Małachowski, Stanisław Ossowski, Paweł Jasienica, Antoni Słonimski, Jan Olszewski, Aniela Steinsbergowa, Adam Michnik, Anna Rudzińska, Jerzy Kornacki, Adam Schaf). Członek KOR-u - żydokomuna (KOR powstał z najbardziej antypolskich struktur partyjnych: WKP(b), KPZU, KPU(b), KPB(b), KPF, KPD(Niemiec), MOPR-u). Jak przystało na osobę z komunistycznym rodowodem, mieszkał w dużym i eleganckim mieszkaniu, w sąsiedztwie innych towarzyszy z PZPR i SB, w Alei Przyjaciół w Warszawie. W tym samym budynku mieszkał były minister Bezpieczeństwa Publicznego Stanisław Radkiewicz. (“Wprost”, 22. 11. 91 r. ). Członek zarządu antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowską Fundacji im. Stefana Batorego. Były pracownik UOP-u, antysemita M. Grecki, autor pracy „Konfidenci są wśród nas...” tak pisał: „Tak zwana «Komisja Michnika» działała na terenie MSW, mając dostęp do najtajniejszych materiałów, w okresie od 12 kwietnia do 27 czerwca 1990 roku (...) W jej skład weszli: Andrzej Ajnenkiel, Jerzy Holzer, Adam Michnik i Bogdan Kroll. Jeden z nich figurował w kartotekach jako TW. Jedynym materiałem, który po sobie pozostawiła «Komisja», jest liczące dwie strony sprawozdanie, wraz z enigmatycznym spisem materiałów archiwalnych i wnioskiem o przekwalifikowanie kategorii dokumentów z tej wyrywkowej listy. Nie wiadomo do jakich dokumentów członkowie «Komisji» mieli dostęp. Nie wiadomo czy z tych materiałów nie zostały sporządzone kopie bądź odpisy, nie wiadomo wreszcie, gdzie takowe - jeśli istnieją - są przechowywane. Wiadomo, że jej członkowie mieli dostęp do akt współpracowników: UB i SB. Nie wiadomo, w jaki sposób pracowała «Komisja», nie istnieją żadne dokumenty, które mogłyby wskazać, z jakich obszarów archiwum MSW korzystali jej członkowie. «Komisja» miała zapewne wgląd do wszystkich dokumentów, o jakie jej członkowie prosili - mówili pracownicy Biura Ewidencji i Archiwum OP. Na pewno mieli też dostęp do materiałów operacyjnych, wszystkich opatrzonych klauzulą «tajne specjalnego znaczenia». Nie ma jednak żadnej podstawy prawnej działania «Komisji». Korzystanie z dokumentów odbywało się poza wszelkimi procedurami obowiązującymi w MSW”. Nadprezydent III RP. Brat: Stefan Szwedowicz - zbrodniarz UB, sądowy morderca, wielokrotnie wydawał wyroki śmierci na polskich narodowych bohaterów, żołnierzy AK, WiN, NSZ. Ojciec: Szechter agent NKWD i UB, stalinowiec, fanatyczny komunista, jeden z przywódców Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy. Komunistyczna Partia Zachodniej Ukrainy konsekwentnie dążyła do rozbicia Polski, oderwania wielkiej części jej ziem i przyłączenia do już rusyfikowanej skrajnym sowieckim terrorem wschodniej Ukrainy. Aresztowany i skazany w tzw. procesie łódzkim za szpiegostwo na rzecz Związku Sowieckiego. Adam Michnik zawsze starał się pozytywnie pisać o swoim ojcu. Stwierdza np. ,że czuł się jak „absolutnie polski Polak”, „był dumny z polskiej tożsamości”. (“Między panem a plebanem”, Kraków 1995, s. 50). W książce „Akcje specjalne”, H. Piecucha, Warszawa 1996, s. 76, możemy przeczytać, że ten „dumny z polskiej tożsamości” Ozjasz Szechter był starym, wypróbowanym agentem Moskwy w Polsce. Wchodził razem z: Brystygierową, Bermanem, Chajnem, Groszem, Kasmanem i innymi w skład wydzielonej komórki, bezpośrednio podporządkowanej Moskwie. Adam Michnik w wywiadzie z Danielem Cohn-Benditem powiedział: „Mój ojciec był bardzo znanym działaczem komunistycznej partii przed wojną, siedział osiem lat w więzieniu. Po wojnie nie odgrywał żadnej roli. Nie odgrywał, bo nie chciał jej odgrywać”. (...) „Przez wszystkie lata bardzo konsekwentnie unikał peerelowskiej kariery”. Jest to kłamstwem,bowiem od stycznia 1951 roku do 11 marca 1953 roku, był zastępcą redaktora naczelnego organu związków zawodowych - „Głosu Pracy”.Jego szefem był Bolesław Gebert, ojciec pracującego obecnie u Michnika Dawida Warszawskiego (Geberta). Zdaniem Żebrowskiego (Żebrowski L. „Paszkwil Wyborczej”, Warszawa 1995, s. 35) (...) „Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że z powodu zaszłości nie powierzono mu wysokich funkcji partyjnych”. W „Polityce Polskiej” Michnik pisze, że „od ojca otrzymał niezwykle mocny zastrzyk myślenia antyreżimowego”. To, że Adam Michnik ma ojca (Szechter), który był agentem Moskwy i brata stalinowskiego - mordercę sądowego (Stefan Michnik), jest jednym z powodów, dla których tak gwałtownie przeciwstawia się rozliczeniom ze zbrodniami komunizmu oraz lustracji. Mogłoby to zagrozić „jego legendzie” opozycjonisty, męczennika walczącego z komunizmem. Michnik posunął się nawet do usprawiedliwiania swego brata (...) „Kiedy zapadały najgorsze wyroki, Stefan był dwudziestoparoletnim człowiekiem, który niewiele rozumiał z tego, co sie działo”. (“Między panem a plebanem”, Kraków, 1995). Prawda była jednak inna. Młody, ambitny podporucznik, chciał jak najszybciej awansować, więc z tym większą gorliwościaą skazywał na śmierć oficerów wyższych od siebie stopniem. Rzeczywiście przyśpieszyło to jego karierę, bowiem mając lat 27 był już kapitanem. Sam o sobie mówi, że był w młodości narodowym nihilistą. Skończył z tym po 1968 roku. (“Między panem a plebanem”, s. 91). Oddzielnym tematem jest jego matka, której głównym zadaniem było sowietyzowanie polskiej młodzieży. Sam Adam Michnik powiedział o swojej matce: (...) „Matka wywodziła się z całkowicie spolonizowanej żydowskiej rodziny. (...)“...całkowita identyfikacja z polskością”. (“Między panem a plebanem”, Kraków, 1995, s. 46-47). Jak ta całkowita identyfikacja z polskością matki Michników przejawiała sie w praktyce, o tym niżej. Po więcej informacji zapraszamy tu ->> http://www.polonica.net/czerwone-zyciorysy_Michnik.htm. Przez ok. 10 lat był sekretarzem Antoniego Słonimskiego, który zasiadał w ścisłych władzach masonerii. Pytany o to, odpowiedział, że nic o tym nie wiedział. W trakcie konferencji panelowej, w Kanadzie usprawiedliwiał wydawcę „Mausa”. (“Głos Polski” z dn. 13-19.02.2007, artykuł pt. „Gorzej niż kompromitacja”): „Polemizując z ks. bp. T. Pieronkiem, cynicznie usprawiedliwiał nazwanie Polaków w książce żydowskiego autora A. Spigelmana „Maus” świniami: Przecież świnia to bardzo sympatyczne zwierzątko, księże biskupie. Co w świni jest złego?”. Czesław Bielecki w „Tygodniku Solidarność” stwierdził, że sam jest Żydem, dlatego jeszcze bardziej nie znosi, gdy ktoś jest oskarżany o antysemityzm ze względów politycznych. Odnosiło się to do rzucania fałszywych oskarżeń o antysemityzm przez Michnika, jako jedną z jego cech działalności. W 1977 roku w wydanej w Paryżu książce „Lewica, kościół, dialog” Michnik pisał; „Katolicyzm równał sie dla nas z: antysemityzmem, z faszyzmem i ciemnogrodem i wszelkimi zjawiskami antypostępowości”. Michnik jest jedną z przeszkód na drodze do prawdziwego dialogu polsko-żydowskiego. W kwietniu 1990 roku, na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie powiedział m.in.: „Polsce grozi antykomunistyczna dyktatura, antykomunizm z bolszewicką twarzą, któremu towarzyszyć będą: szowinizm, klerykalizm, populizm i ksenofobia, nie mówiąc o groźbie antysemityzmu”. W 1989 roku popiera działania rabina Weissa w Oświęcimiu, ale już w 1994 roku określa je jako prowokowanie awantury. W swojej książce „Między panem a plebanem” (s. 217) oraz w „Gazecie Wyborczej” z dnia 4 lipca 1991 roku nagłaśnia Bolesława Tejkowskiego jako przykład antysemityzmu. W trakcie rozmowy z socjologiem niemieckim Jurgenem Habermasem powiedział, że zanim przyszli Niemcy, Polacy mieli już swój obóz w Berezie Kartuskiej (“Polityka”, 1993, nr 47). Tego typu wypowiedzi sprzyjają rozprzestrzenianiu sie plotek na temat polskich obozów koncentracyjnych. W „Między panem a plebanem” tak pisze o marcu 1968 roku: „Marzec to było rżenie demona. Wtedy - pierwszy raz za mojego życia - w olsce zarżał przerażający demon nacjonalizmu”. W tej samej książce skrytykował Prymasa Tysiąclecia kardynała Stefana Wyszyńskiego, że: „Ani razu nie zdobył się na jednoznaczne potępienie antysemityzmu, istniejącego wśród Polakow i na polskiej ziemi. Nie potępił przedwojennego getta ławkowego, ani pogromów antyżydowskich”. Michnik nigdy nie zdobył się na potępienie antypolonizmu, samorozrachunek za kolaborację Żydów z bolszewikami przeciwko Polsce i narodowi polskiemu. W 1985 roku chcial kompromisu z władza co znalazło odzwierciedlenie w jego książce „Takie czasy”. Miało to polegać m.in. na obsadzeniu częsci stanowisk w radach narodowych i parlamencie przez opozycję. (“Grabarze polskiej nadziei 1980-2005”, Henryk Pająk, str. 97) Autor książki „Wyznania nawróconego dysydenta”. (“Tylko Polska” - „Etos podkładal sobie świnie”, Robert Larkowski, str. 1, 5, nr 349): „14 października Rakowski zanotował w swym dzienniku: „Wieczorem, bez uprzedzenia, watargnął do nas AM (Adam Michnik - R.L.). Wracał z ambasady radzieckiej. Wybieram sie do Moskwy (...). AM starał się mnie przekonać, że jestem w PRL tym,>ktory może ten kraj wyciągdąć z dna, w jaki sie znalazł<. Nie wiem, na jakiej podstawie tak sądzi. Zalecał nawiazanie kontaktu z Geremkiem, choć ostrzegał, ze nie powinienem z nim tak otwarcie rozmawiać, jak my rozmawiamy. O Wałęsie powiedział, że jest to dureń (...). A w ogóle, to cele wtargnięcia do mnie określił w ten sposób: >Jadę do Moskwy (...) i przyszedłem do pana po sugestie. Z kim warto rozmawiać, co im mówić itd<”. Występuje tutaj kolejny przyklad podkładania świń jednemu autorytetowi, przez inny. Michnik wyraźnie ostrzega Rakowskiego, żeby nie spoufalal sie z Geremkiem (oficjalnie swoim najlepszym kumplem), pewnie na tle waśni ambicjonalnych. Rakowski notuje stan podnieceniaAM na tle spodziewanej podróży do Moskwy. Myśląc o sprawie głębiej, ta skromna notatka wali w gruzy wymyślona legendę mniejszego zła Okrągłego Stołu, który zapobiegł wojskowej interwencji Jaruzelskiego i Gorbaczowa. Liberalowie partyjni i postkorowcy, chcieli porozumienia z państwem Gorbaczowa (...). Jak inaczej na polityczny rekonesans do Moskwy po konsultacjach z rosyjska ambasadą, nie bojąc się zamachu czy internowania, wybierałby się król opozycjonistów Adam Michnik. Pod jego rządami „Gazeta Wyborcza” została przekształcona w najbardziej poczytną i wpływową gazetę codzienną w Polsce. Na bazie majątku tej gazety powstała spółka Agora S.A., która aktualnie (maj 2004) jest jednym z największych koncernów medialnych w Polsce, dysponując obok „Gazety Wyborczej” 11 tytułami miesięczników, portalem internetowym gazeta.pl, agencją reklamy zewnętrznej AMS oraz udziałami w kilkunastu stacjach radiowych. Sam Adam Michnik nie objął - według znanych oświadczeń udzielanych w wywiadach prasowych - ani jednego udziału w spółce „Agora”, nie piastuje też, oprócz redaktora naczelnego, żadnego stanowiska zarządczego w tej spółce, co jest ewenementem w polskim życiu gospodarczym. Udziały przyznane Michnikowi są przechowywane przez „Agorę”.

Michnik Helena - Polonofob, matka Adama Michnika i Stefana Michnika-Szwedowicza zbrodniarza UB. Działaczka komunistyczna, po II wojnie pisała głównie dogmatyczne, fałszowane podręczniki szkolne. Zalecała jak walczyć z religią katolicką. Fragment „Komentarza dla klasy IX ogólnokształcącej szkoły korespondencyjnej stopnia licealnego. Komentarz znajdował się w podręcznikach: „Historia wieków średnich - E. Kosiński, „Historia nowożytna - A. W. Jefimow, „Historia Polski - S. Missalowa i J. Schoen-Brenner. (...) „Nie wystarczy np. powiedzieć, że Kościół był główną podporą feudalizmu, lecz trzeba to udowodnić. (...) Przez hasło >błogosławieni maluczcy< duchem utrwalał ciemnotę i zacofanie mas ludowych. (...) Głosząc, że ci, którzy cierpią na tym świecie, będą zbawieni po śmierci, rozbrajał rewolucyjną walkę mas ludowych. „Należała do aktywistów Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie. Była też propagatorką idei organizacji pionierskiej w Polsce. Po wojnie została nauczycielka w Korpusie Kadetów KBW. (Kurier Codzienny z dn. 2-4 marca 2007)

Michnik Helena - Polonofob, matka Adama Michnika i Stefana Michnika-Szwedowicza zbrodniarza UB. Działaczka komunistyczna, po II wojnie pisała głównie dogmatyczne, fałszowane podręczniki szkolne. Zalecała jak walczyć z religią katolicką. Fragment „Komentarza dla klasy IX ogólnokształcącej szkoły korespondencyjnej stopnia licealnego”. Komentarz znajdował się w podręcznikach: „Historia wieków średnich” - E. Kosiński, „Historia nowożytna” - A. W. Jefimow, „Historia Polski” - S. Missalowa i J. Schoen-Brenner. (...) „Nie wystarczy np. powiedzieć, że Kościół był główną podporą feudalizmu, lecz trzeba to udowodnić. (...) Przez hasło >błogosławieni maluczcy< duchem utrwalał ciemnotę i zacofanie mas ludowych. (...) Głosząc, że ci, którzy cierpią na tym świecie, będą zbawieni po śmierci, rozbrajał rewolucyjną walkę mas ludowych”. „Należała do aktywistów Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej „Życie”. Była też propagatorką idei organizacji pionierskiej w Polsce. Po wojnie została nauczycielka w Korpusie Kadetów KBW”. (“Kurier Codzienny” z dn. 2-4 marca 2007)

Michnik Stefan - „Urodził się 28.09.1929 roku w Drohobyczu. Syn Heleny z d. Michnik. Jest bratem przyrodnim Adama Michnika. Do 1939 roku kształcił się w szkole powszechnej we Lwowie. W Uzbekistanie ukończył szkołe średnią. Po powrocie do kraju, przez rok, uczył się w Gimnazjum i Liceum Energetycznym w Warszawie. Razem z rodzicami oraz braćmi Jerzym i Adamem mieszkali w Warszawie przy ekskluzywnej alei Przyjaciół 9/13. Ich sąsiadami byli dygnitarze partyjni i najwyżsi funkcjonariusze Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Aktywnie działał w Związku Walki Młodych. W 1948 roku był już sekretarzem koła Związku Młodzieży Polskiej na terenie elektrowni warszawskiej, gdzie pracowal jako laborant-elektryk. W dniu 7 grudnia wstapil do PPR, później PZPR. Rekomendacja partii umożliwiła mu rozpoczęcie kariery prawniczej. 28 sierpnia 1949 zapisał się, jako ochotnik, do Oficerskiej Szkoły Prawniczej w Jeleniej Górze. W podaniu o przyjęcie do szkoły napisał: Służba w odrodzonym Wojsku Polskim będzie dla mnie zaszczytem i dlatego tez pragnę poświęcić sie jej i (...) w charakterze oficera - prawnika służyć Polsce Ludowej. Do 25 lutego 1951 poznał podstawy prawa (...). Nie przepadał za terenoznawstwem i zajęciami z wychowania fizycznego. Poza tym nauka nie sprawiała mu żadnych problemów. Należał do najlepszych studentów z zakresu: prawa karnego, materialnego, prawa o ustroju sądow i prokuratur, regulaminów służby wewnętrznej, języka polskiego i rosyjskiego. (Kurier Codzienny z dn. 2-4 marca 2007 r. „Sędzia Stefan Michnik, Krzysztof Szwagrzyk). Wolny czas poświęcał na uświadamianie kolegów co do wagi zmian ustrojowych i oczywiście znaczenia wygrania II wojny przez Związek Radziecki. Jego wysiłki zostały dobrze zrozumiane przez przełożonych i w 1950 roku jest już w egzekutywie Oddziałowej Organizacji Partyjnej PZPR. W pierwszych miesiącach nauki został zwerbowany przez Informację Wojskową. Jest informatorem Sekcji Informacji przy OSP nr 2 w Jeleniej Górze (13.03.50). Kierował nią kpt. Henryk Kosmaty, ktory zapisał: „Na zaproponowaną mu współpracę zgodził się chętnie. Pisemne zobowiazanie do współpracy złożył dla swego oficera prowadzącego podporucznika Mariana Strączyńskiego. Brzmiało ono: „Ja, Stefan Michnik (...) zobowiązuję sie do współpracy z Organami Informacji Odrodzonego Wojska Polskiego, mając na celu wykrycie: szpiegów, sabotażystów, dywersantów i wszelkiego rodzaju innego wrogiego elementu, działającego na szkodę Wojska Polskiego i ustroju Polski ludowej. Przyjął pseudonim „Kazimierczak. Pierwsze 1000 złotych za donoszenie na kolegów otrzymał 15.04.50 r. Szybko awansował z tajnego informatora na rezydenta Informacji Wojskowej w Jeleniej Górze. W kwietniu 1951 został asesorem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie. Został także rezydentem Wydziału Informacji Garnizonu Warszawskiego. Zorganizował grupę 6 informatorow, przez co Informacja Wojskowa miała bezpośredni wgląd w środowisko prawnicze w Warszawie. W dniu 10 czerwca 1953 roku Informacja skończyła współpracę z Michnikiem. Powodem była jego przynależność do PZPR. Po kursie prawniczym w Jeleniej Górze, rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W ciągu 4 lat nauki zaliczył tylko I stopień studiów prawniczych. Studiów prawniczych nigdy nie skończył. Zameldował się do służby (27.03.51) w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie. Już dwa tygodnie poźniej wydaje swoj pierwszy wyrok. Skazał na dożywocie żołnierza Narodowego Zjednoczenia Wojskowego Stanisława Bronarskiego ps. „Mirek. Od jesieni 1951 roku uczestniczył w procesach grupy gen. Stanisława Tatara, płk. Mariana Utnika i płk. Stanisława Nowickiego ps. „TUN. W procesach tych było oskarżonych prawie 100 osób, a wyroków śmierci zapadło 40. Szef Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie płk. Mieczysław Widaj przydziela wówczas 22 letniego asesora Michnika do składu sędziowskiego z ppłk.Feliksem Aspisem (przedwojenny adwokat z Łodzi) i mjr. Teofilem Karczmarzem. W pierwszym dniu działalności (15.11.51.) nowy skład sędziowski orzekł wyrok śmierci dla mjr. Jerzego Lewandowskiego i skazał na 13 lat więzienia płk. Bronisława Maszlanka. W dniu 29.11.51. orzekaja kolejną karę śmierci wobec mjr. Zefiryna Machalli. Był on przedwojennym oficerem, walczył we wrześniu 1939 roku, został wywieziony do Związku Sowieckiego. Służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Wrócił do Polski, od 1947 roku był w Sztabie Generalnym WP. Wyrok wykonano 10.01.52., nie powiadamiając rodziny skazanego. W trakcie „procesu nie dopuszczono obrońcy oskarżonego do udziału w „procesie. Pochowano go w tajemnicy na tzw. Łączce. Dzisiaj znajduje się tam kwatera Cmentarza Komunalnego na Powązkach. Kolejną ofiarą Michnika był Bolesław Jędrzejewski ps. „Karol, członek Delegatury Rządu RP na powiat płocki. Został skazany na 15 lat więzienia za „współpracę z gestapo oraz „przynależność do WiN-u. W dniu 30 stycznia ogłosił dwie kary smierci dla Józefa Marcinkowskiego ps. „Wybój, „Sęp( stracony 02.04.52. o gdz. 20.10 w więzieniu mokotowskim) oraz dla Henryka Gutowskiego, członków Samoobrony Ziemi Mazowieckiej. W dniu nastepnym Michnik został awansowany na porucznika. W lipcu 1952 roku skazano na smierć żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych: Karola Sękę, Stanisława Okunińskiego, Tadeusza Moniuszkę. T. Moniuszko został ułaskawiony przez Bieruta, pozostali zginęli w wiezieniu na Mokotowie. Od czerwca 1952 roku Michnik bierze udział w procesach odpryskowych „TUN. Na karę smierci zostaje skazany płk. Maksymilian Chojecki, na kary pozbawienia wolności od 12 do 15 lat zostają skazani: płk. Stanisław Wecki, płk. Romuald Sidorski, płk. Aleksander Kowalski, mjr. Zenon Tarasiewicz, ppłk. Władysław Żaczkiewicz. Pod przewodnictwem Michnika składy sędziowskie Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie skazały m.in. członków oddziału Wacława Grabowskiego ps. „Puszczyk: Tadeusza Adamskiego, Stanisława Nowakowskiego, Ryszarda Żerańskiego. Na jego liście znajdują sie także członkowie tzw. V Komendy WiN m.in. Stefan Polakowski i skazany na śmierć Franciszek Blok. W dniu 05.01.53. Michnik orzeka wyrok śmierci wobec Huberta Cieślaka, za „próbę obalenia ustroju przemocą. W marcu tego roku uznał, iż należy: „wyeliminować ze społeczeństwa Felicję Wolff. W dniu 10.10.53. bierze udział w egzekucji na rtm. Andrzeju Czaykowskim ps. „Garda. Mordu dokonano w więzieniu na Mokotowie. Swoja „pracę w Wojskowym Sadzie Rejonowym w Warszawie zakończył 20.11. 53 roku. Zostaje kierownikiem gabinetu Katedry Nauk Wojskowo-Prawniczych Akademii Wojskowo-Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie. W 1956 roku usiłował tłumaczyć swoją „pracę w Wojskowym Sądzie rejonowym: „Używano nas - młodych sędziów - do rozpoznawania tych spraw, dlatego że nas łatwo było można dostosować do systemu, używać jako bezwiedne narzędzie terroru w stosunku do niewinnych ludzi. Nam wtedy imponowało powiedzenie o zaostrzającej sie walce klasowej i nieprawdę powie ten, kto by twierdził, że wtedy z niechęcią rozpatrywał sprawy. Ja wiem, że raczej ludzie garnęli się do tych spraw, sam muszę przyznać, że kiedy pierwszy raz dostałem poważną sprawę, to nosiłem ją przy sobie i staralem się, żeby mi tej sprawy nie odebrano. Gdy rozpoczynała się odwilż 1956 roku Michnik zajmował stanowisko instruktora Wydziału Szkolenia Oddziału I Organizacji i Planowania Zarządu Sądownictwa Wojskowego. W 1957 roku został wymieniony w Raporcie Komisji Mazura (najmłodszy oficer). Zawarte w Raporcie informacje o „pracy Michnika stały się podstawą do zwolnienia go ze służby. Łącznie skazał na smierć co najmniej 9 osób, z których wszystkie po 1956 roku zostały zrehabilitowane. W dniu 26.07.57 roku kapitan Michnik (28 lat) zostaje przeniesiony do rezerwy. Podejmuje pracę w adwokaturze warszawskiej, w okresie od 1958 do 1968 jest redaktorem wydawnictwa MON. Na przełomie 1968/1969 jest likwidatorem szkód warszawskiego PZU. W 1969 roku podejmuje starania by wyjechać do USA, gdzie mieszka jego brat Jerzy (od1956). Władze USA nie wyrażają zgody. Wyjeżdża do Szwecji, która była wówczas wśród Żydów popularna. W latach: 1969-1971 wyjechało do niej 2.500 osób pochodzenia żydowskiego. Podjął pracę bibliotekarza na uniwersytecie w Uppsali. W 1995 roku przeszedł na emeryturę. Sędzia stalinowski, morderca w todze, który powinien zostać postawiony przed sądem za zbrodnie, których dopuścił się na Narodzie Polskim, został w latach 70. współpracownikiem Radia Wolna Europa. Pisał także w paryskiej „Kulturze pod ps. Karol Szwedowicz, popierał Solidarność. W „Życiu z 11 lutego 1999 roku pisano, że S. Michnik wydał około 20 wyroków śmierci w procesach politycznych. Już na początku swojej zbrodniczej kariery, mógł sądzić oficerów z wyższym od niego stopniem. Wielokrotnie był członkiem składu sędziowskiego w warszawskim Wojskowym Sądzie Rejonowym. Sąd ten prowadził najważniejsze sprawy, które często kończyły się wyrokami śmierci. IPN obiecywał, że zwróci się do Szwecji o ekstradycję Stefana Michnika jako zbrodniarza sądowego. Zapowiadał to prof. Witold Kulesza, szef pionu śledczego IPN (Życie Warszawy z 10 sierpnia 2000 r.). Wycofano się jednak z tej obietnicy. Czyżby troska o to, żeby nie osłabić „autorytetu naczelnego z koszernej Adama Michnika? Sam Adam Michnik wydrukował w „Wyborczej raport tzw. komisji Mariana Mazura z 1956 roku, w którym przedstawiono wyniki badań przejawów łamania praworządności w organach sądownictwa wojskowego. Było w nim nazwisko Stefana Michnika. Tym samym Adam Michnik uniknął oskarżeń, iż nie jest zwolennikiem rozliczenia komunistycznych zbrodni, nawet gdy chodzi o członków jego rodziny. Stefan Michnik mieszka sobie spokojnie w Szwecji pod Uppsalą. Słucha muzyki poważnej, czyta dużo książek, udziela wywiadów. Szwedzi nie wydadzą go Polsce, bowiem w jego szwedzkich dokumentach data urodzenia jest inna o 1 dzień niż w polskich. Jest zdania, że służył krajowi, a o tym, że UB fałszowała akta nie wiedział. Był sędzią między innymi w procesach: majora Zefiryna Machalli (wyrok śmierci, pośmiertnie rehabilitowany); pułkownika Maksymiliana Chojeckiego (niewykonany wyrok śmierci); majora Jerzego Lewandowskiego (niewykonany wyrok śmierci); pułkownika Stanisława Weckiego wykładowcy Akademii Sztabu Generalnego (13 lat więzienia, zmarł torturowany, pośmiertnie zrehabilitowany); majora Zenona Tarasiewicza; pułkownika Romualda Sidorskiego redaktora naczelnego Przeglądu Kwatermistrzowskiego (12 lat więzienia, zmarł wskutek złego stanu zdrowia, pośmiertnie zrehabilitowany); podpułkownika Aleksandra Kowalskiego; majora Karola Sęki, artylerzysty spod Radomia, przedwojennego oficera, potem oficera Narodowych Sił Zbrojnych (wyrok śmierci, stracony w 1952 roku). Wymieniony przez Komisję Mazura jako jeden z sędziów łamiących praworządność. Adam Michnik w swoich wspomnieniach zawartych w książce Między panem,a plebanem tłumaczy działania swojego brata w latach: 1951-1956 jego młodzieńczą naiwnością i twierdzi, że rola Stefana Michnika w aparacie stalinowskiego terroru została wyolbrzymiona ze względu na rolę, jaką w najnowszej historii Polski odegrał on sam. Instytut Pamięci Narodowej rozważa obecnie wniosek o ekstradycję Stefana Michnika.

Michnik Stefan - „Urodził się 28.09.1929 roku w Drohobyczu. Syn Heleny z d. Michnik. Jest bratem przyrodnim Adama Michnika. Do 1939 roku kształcił się w szkole powszechnej we Lwowie. W Uzbekistanie ukończył szkołe średnią. Po powrocie do kraju, przez rok, uczył się w Gimnazjum i Liceum Energetycznym w Warszawie. Razem z rodzicami oraz braćmi Jerzym i Adamem mieszkali w Warszawie przy ekskluzywnej alei Przyjaciół 9/13. Ich sąsiadami byli dygnitarze partyjni i najwyżsi funkcjonariusze Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Aktywnie działał w Związku Walki Młodych. W 1948 roku był już sekretarzem koła Związku Młodzieży Polskiej na terenie elektrowni warszawskiej, gdzie pracowal jako laborant-elektryk. W dniu 7 grudnia wstapil do PPR, później PZPR. Rekomendacja partii umożliwiła mu rozpoczęcie kariery prawniczej. 28 sierpnia 1949 zapisał się, jako ochotnik, do Oficerskiej Szkoły Prawniczej w Jeleniej Górze. W podaniu o przyjęcie do szkoły napisał: Służba w odrodzonym Wojsku Polskim będzie dla mnie zaszczytem i dlatego tez pragnę poświęcić sie jej i (...) w charakterze oficera - prawnika służyć Polsce Ludowej. Do 25 lutego 1951 poznał podstawy prawa (...). Nie przepadał za terenoznawstwem i zajęciami z wychowania fizycznego. Poza tym nauka nie sprawiała mu żadnych problemów. Należał do najlepszych studentów z zakresu: prawa karnego, materialnego, prawa o ustroju sądow i prokuratur, regulaminów służby wewnętrznej, języka polskiego i rosyjskiego”. (“Kurier Codzienny” z dn. 2-4 marca 2007 r. „Sędzia Stefan Michnik”, Krzysztof Szwagrzyk). Wolny czas poświęcał na uświadamianie kolegów co do wagi zmian ustrojowych i oczywiście znaczenia wygrania II wojny przez Związek Radziecki. Jego wysiłki zostały dobrze zrozumiane przez przełożonych i w 1950 roku jest już w egzekutywie Oddziałowej Organizacji Partyjnej PZPR. W pierwszych miesiącach nauki został zwerbowany przez Informację Wojskową. Jest informatorem Sekcji Informacji przy OSP nr 2 w Jeleniej Górze (13.03.50). Kierował nią kpt. Henryk Kosmaty, ktory zapisał: „Na zaproponowaną mu współpracę zgodził się chętnie”. Pisemne zobowiazanie do współpracy złożył dla swego oficera prowadzącego podporucznika Mariana Strączyńskiego. Brzmiało ono: „Ja, Stefan Michnik (...) zobowiązuję sie do współpracy z Organami Informacji Odrodzonego Wojska Polskiego, mając na celu wykrycie: szpiegów, sabotażystów, dywersantów i wszelkiego rodzaju innego wrogiego elementu, działającego na szkodę Wojska Polskiego i ustroju Polski ludowej”. Przyjął pseudonim „Kazimierczak”. Pierwsze 1000 złotych za donoszenie na kolegów otrzymał 15.04.50 r. Szybko awansował z tajnego informatora na rezydenta Informacji Wojskowej w Jeleniej Górze. W kwietniu 1951 został asesorem Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie. Został także rezydentem Wydziału Informacji Garnizonu Warszawskiego. Zorganizował grupę 6 informatorow, przez co Informacja Wojskowa miała bezpośredni wgląd w środowisko prawnicze w Warszawie. W dniu 10 czerwca 1953 roku Informacja skończyła współpracę z Michnikiem. Powodem była jego przynależność do PZPR. Po kursie prawniczym w Jeleniej Górze, rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W ciągu 4 lat nauki zaliczył tylko I stopień studiów prawniczych. Studiów prawniczych nigdy nie skończył. Zameldował się do służby (27.03.51) w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie. Już dwa tygodnie poźniej wydaje swoj pierwszy wyrok. Skazał na dożywocie żołnierza Narodowego Zjednoczenia Wojskowego Stanisława Bronarskiego ps. „Mirek”. Od jesieni 1951 roku uczestniczył w procesach grupy gen. Stanisława Tatara, płk. Mariana Utnika i płk. Stanisława Nowickiego ps. „TUN”. W procesach tych było oskarżonych prawie 100 osób, a wyroków śmierci zapadło 40. Szef Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie płk. Mieczysław Widaj przydziela wówczas 22 letniego asesora Michnika do składu sędziowskiego z ppłk.Feliksem Aspisem (przedwojenny adwokat z Łodzi) i mjr. Teofilem Karczmarzem. W pierwszym dniu działalności (15.11.51.) nowy skład sędziowski orzekł wyrok śmierci dla mjr. Jerzego Lewandowskiego i skazał na 13 lat więzienia płk. Bronisława Maszlanka. W dniu 29.11.51. orzekaja kolejną karę śmierci wobec mjr. Zefiryna Machalli. Był on przedwojennym oficerem, walczył we wrześniu 1939 roku, został wywieziony do Związku Sowieckiego. Służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Wrócił do Polski, od 1947 roku był w Sztabie Generalnym WP. Wyrok wykonano 10.01.52., nie powiadamiając rodziny skazanego. W trakcie „procesu” nie dopuszczono obrońcy oskarżonego do udziału w „procesie”. Pochowano go w tajemnicy na tzw. Łączce. Dzisiaj znajduje się tam kwatera Cmentarza Komunalnego na Powązkach. Kolejną ofiarą Michnika był Bolesław Jędrzejewski ps. „Karol”, członek Delegatury Rządu RP na powiat płocki. Został skazany na 15 lat więzienia za „współpracę z gestapo” oraz „przynależność do WiN-u. W dniu 30 stycznia ogłosił dwie kary smierci dla Józefa Marcinkowskiego ps. „Wybój”, „Sęp”( stracony 02.04.52. o gdz. 20.10 w więzieniu mokotowskim) oraz dla Henryka Gutowskiego, członków Samoobrony Ziemi Mazowieckiej. W dniu nastepnym Michnik został awansowany na porucznika. W lipcu 1952 roku skazano na smierć żołnierzy Narodowych Sił Zbrojnych: Karola Sękę, Stanisława Okunińskiego, Tadeusza Moniuszkę. T. Moniuszko został ułaskawiony przez Bieruta, pozostali zginęli w wiezieniu na Mokotowie. Od czerwca 1952 roku Michnik bierze udział w procesach odpryskowych „TUN”. Na karę smierci zostaje skazany płk. Maksymilian Chojecki, na kary pozbawienia wolności od 12 do 15 lat zostają skazani: płk. Stanisław Wecki, płk. Romuald Sidorski, płk. Aleksander Kowalski, mjr. Zenon Tarasiewicz, ppłk. Władysław Żaczkiewicz. Pod przewodnictwem Michnika składy sędziowskie Wojskowego Sądu Rejonowego w Warszawie skazały m.in. członków oddziału Wacława Grabowskiego ps. „Puszczyk”: Tadeusza Adamskiego, Stanisława Nowakowskiego, Ryszarda Żerańskiego. Na jego liście znajdują sie także członkowie tzw. V Komendy WiN m.in. Stefan Polakowski i skazany na śmierć Franciszek Blok. W dniu 05.01.53. Michnik orzeka wyrok śmierci wobec Huberta Cieślaka, za „próbę obalenia ustroju przemocą”. W marcu tego roku uznał, iż należy: „wyeliminować ze społeczeństwa” Felicję Wolff. W dniu 10.10.53. bierze udział w egzekucji na rtm. Andrzeju Czaykowskim ps. „Garda”. Mordu dokonano w więzieniu na Mokotowie. Swoja „pracę” w Wojskowym Sadzie Rejonowym w Warszawie zakończył 20.11. 53 roku. Zostaje kierownikiem gabinetu Katedry Nauk Wojskowo-Prawniczych Akademii Wojskowo-Politycznej im. Feliksa Dzierżyńskiego w Warszawie. W 1956 roku usiłował tłumaczyć swoją „pracę” w Wojskowym Sądzie rejonowym: „Używano nas - młodych sędziów - do rozpoznawania tych spraw, dlatego że nas łatwo było można dostosować do systemu, używać jako bezwiedne narzędzie terroru w stosunku do niewinnych ludzi. Nam wtedy imponowało powiedzenie o zaostrzającej sie walce klasowej i nieprawdę powie ten, kto by twierdził, że wtedy z niechęcią rozpatrywał sprawy. Ja wiem, że raczej ludzie garnęli się do tych spraw, sam muszę przyznać, że kiedy pierwszy raz dostałem poważną sprawę, to nosiłem ją przy sobie i staralem się, żeby mi tej sprawy nie odebrano”. Gdy rozpoczynała się odwilż 1956 roku Michnik zajmował stanowisko instruktora Wydziału Szkolenia Oddziału I Organizacji i Planowania Zarządu Sądownictwa Wojskowego. W 1957 roku został wymieniony w Raporcie Komisji Mazura (najmłodszy oficer). Zawarte w Raporcie informacje o „pracy” Michnika stały się podstawą do zwolnienia go ze służby. Łącznie skazał na smierć co najmniej 9 osób, z których wszystkie po 1956 roku zostały zrehabilitowane. W dniu 26.07.57 roku kapitan Michnik (28 lat) zostaje przeniesiony do rezerwy. Podejmuje pracę w adwokaturze warszawskiej, w okresie od 1958 do 1968 jest redaktorem wydawnictwa MON. Na przełomie 1968/1969 jest likwidatorem szkód warszawskiego PZU. W 1969 roku podejmuje starania by wyjechać do USA, gdzie mieszka jego brat Jerzy (od1956). Władze USA nie wyrażają zgody. Wyjeżdża do Szwecji, która była wówczas wśród Żydów popularna. W latach: 1969-1971 wyjechało do niej 2.500 osób pochodzenia żydowskiego. Podjął pracę bibliotekarza na uniwersytecie w Uppsali. W 1995 roku przeszedł na emeryturę. Sędzia stalinowski, morderca w todze, który powinien zostać postawiony przed sądem za zbrodnie, których dopuścił się na Narodzie Polskim, został w latach 70. współpracownikiem Radia Wolna Europa. Pisał także w paryskiej „Kulturze” pod ps. Karol Szwedowicz, popierał Solidarność. W „Życiu” z 11 lutego 1999 roku pisano, że S. Michnik wydał około 20 wyroków śmierci w procesach politycznych. Już na początku swojej zbrodniczej kariery, mógł sądzić oficerów z wyższym od niego stopniem. Wielokrotnie był członkiem składu sędziowskiego w warszawskim Wojskowym Sądzie Rejonowym. Sąd ten prowadził najważniejsze sprawy, które często kończyły się wyrokami śmierci. IPN obiecywał, że zwróci się do Szwecji o ekstradycję Stefana Michnika jako zbrodniarza sądowego. Zapowiadał to prof. Witold Kulesza, szef pionu śledczego IPN (“Życie Warszawy” z 10 sierpnia 2000 r.). Wycofano się jednak z tej obietnicy. Czyżby troska o to, żeby nie osłabić „autorytetu” naczelnego z koszernej Adama Michnika? Sam Adam Michnik wydrukował w „Wyborczej” raport tzw. komisji Mariana Mazura z 1956 roku, w którym przedstawiono wyniki badań przejawów łamania praworządności w organach sądownictwa wojskowego. Było w nim nazwisko Stefana Michnika. Tym samym Adam Michnik uniknął oskarżeń, iż nie jest zwolennikiem rozliczenia komunistycznych zbrodni, nawet gdy chodzi o członków jego rodziny. Stefan Michnik mieszka sobie spokojnie w Szwecji pod Uppsalą. Słucha muzyki poważnej, czyta dużo książek, udziela wywiadów. Szwedzi nie wydadzą go Polsce, bowiem w jego szwedzkich dokumentach data urodzenia jest inna o 1 dzień niż w polskich. Jest zdania, że służył krajowi, a o tym, że UB fałszowała akta nie wiedział. Był sędzią między innymi w procesach: majora Zefiryna Machalli (wyrok śmierci, pośmiertnie rehabilitowany); pułkownika Maksymiliana Chojeckiego (niewykonany wyrok śmierci); majora Jerzego Lewandowskiego (niewykonany wyrok śmierci); pułkownika Stanisława Weckiego wykładowcy Akademii Sztabu Generalnego (13 lat więzienia, zmarł torturowany, pośmiertnie zrehabilitowany); majora Zenona Tarasiewicza; pułkownika Romualda Sidorskiego redaktora naczelnego Przeglądu Kwatermistrzowskiego (12 lat więzienia, zmarł wskutek złego stanu zdrowia, pośmiertnie zrehabilitowany); podpułkownika Aleksandra Kowalskiego; majora Karola Sęki, artylerzysty spod Radomia, przedwojennego oficera, potem oficera Narodowych Sił Zbrojnych (wyrok śmierci, stracony w 1952 roku). Wymieniony przez Komisję Mazura jako jeden z sędziów łamiących praworządność. Adam Michnik w swoich wspomnieniach zawartych w książce Między panem,a plebanem tłumaczy działania swojego brata w latach: 1951-1956 jego młodzieńczą naiwnością i twierdzi, że rola Stefana Michnika w aparacie stalinowskiego terroru została wyolbrzymiona ze względu na rolę, jaką w najnowszej historii Polski odegrał on sam. Instytut Pamięci Narodowej rozważa obecnie wniosek o ekstradycję Stefana Michnika.

Michno Leszek - Fundacja Pinel, w latach: 1993-1996 dziennikarz ‘Gazety Wyborczej’, zajmujący się tematami dotyczącymi m.in: związków zawodowych, osób niepełnosprawnych, bezrobocia, emerytów i rencistów. Od 1996 roku trener i konsultant. Przeprowadził kilkaset szkoleń w Polsce i zagranicą. Facilitował proces tworzenia planu strategicznego dla Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Krakowie (2003). Prowadził także proces tworzenia założeń do strategii promocji dla Miasta Kraków (2003).W zeszłym roku holenderski rząd - za pośrednictwem fundacji Matra - wyasygnował około 390 tys. zł na założenie wypożyczalni rowerów, prowadzonej przez inwalidów. W ramach projektu „Dwa koła”, realizowanego przez holenderską firmę konsultingową Wesseling Group przy współpracy z Małopolską Agencją Energii i Środowiska, sprowadzono 98 rowerów górskich, miejskich (z możliwością przewozu małych dzieci) i młodzieżowych oraz urządzono wypożyczalnię wraz z serwisem rowerowym i narciarskim. - Zrobiliśmy coś naprawdę fajnego - cieszy się Leszek Michno, przedstawiciel Wesseling Group. - Miastu daliśmy wypożyczalnię, a ludziom pracę i możliwość przygotowania kolejnych niepełnosprawnych do jej podjęcia - wyjaśnia. Już w zeszłym roku przy ul. Józefa 5 w wypożyczalni „Dwa koła” na pełnym etacie pracowały trzy osoby.(Jerzy Kłeczek 24.04.2003 Gazeta Wyborcza).No i proszę czego to oni nie wymyślą aby tylko bezczelnie móc wyrywać kasę.

Michno Leszek - Fundacja Pinel, w latach: 1993-1996 dziennikarz Gazety Wyborczej, zajmujący się tematami dotyczącymi m.in: związków zawodowych, osób niepełnosprawnych, bezrobocia, emerytów i rencistów. Od 1996 roku trener i konsultant. Przeprowadził kilkaset szkoleń w Polsce i zagranicą. Facilitował proces tworzenia planu strategicznego dla Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Krakowie (2003). Prowadził także proces tworzenia założeń do strategii promocji dla Miasta Kraków (2003).W zeszłym roku holenderski rząd - za pośrednictwem fundacji Matra - wyasygnował około 390 tys. zł na założenie wypożyczalni rowerów, prowadzonej przez inwalidów. W ramach projektu „Dwa koła, realizowanego przez holenderską firmę konsultingową Wesseling Group przy współpracy z Małopolską Agencją Energii i Środowiska, sprowadzono 98 rowerów górskich, miejskich (z możliwością przewozu małych dzieci) i młodzieżowych oraz urządzono wypożyczalnię wraz z serwisem rowerowym i narciarskim. - Zrobiliśmy coś naprawdę fajnego - cieszy się Leszek Michno, przedstawiciel Wesseling Group. - Miastu daliśmy wypożyczalnię, a ludziom pracę i możliwość przygotowania kolejnych niepełnosprawnych do jej podjęcia - wyjaśnia. Już w zeszłym roku przy ul. Józefa 5 w wypożyczalni „Dwa koła na pełnym etacie pracowały trzy osoby.(Jerzy Kłeczek 24.04.2003 Gazeta Wyborcza).No i proszę czego to oni nie wymyślą aby tylko bezczelnie móc wyrywać kasę.

Michoels Salomon - Aktor, w czasie II wojny światowej wchodził w skład Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego w ZSRR. (Midrasz, styczeń 2005).

Michoels Salomon - Aktor, w czasie II wojny światowej wchodził w skład Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego w ZSRR. (“Midrasz”, styczeń 2005).

Michowski Edward Jan - LISTA NR 15, misjonarz werbista.

Michta Stanisław - prokurator, ur. 08.04.1922 r. w Masłowie, pow. Kielce. Rodzice: Jan i Agnieszka z d. Piwko. Podczas wojny w AL. Oficer śledczy PUBP w Kielcach. Od 1947 r. w WP. Oficer śledczy, podprokurator WPR we Wroclawiu i Zielonej Górze. Awansowany na stopien kapitana w 1951 roku. Od 1955 roku w rezerwie. Wiceprokurator Prokuratury Wojewodzkiej w Zielonej Górze. Skończył prawo na UWr w 1962 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Michta Stanisław - prokurator, ur. 08.04.1922 r. w Masłowie, pow. Kielce. Rodzice: Jan i Agnieszka z d. Piwko. Podczas wojny w AL. Oficer śledczy PUBP w Kielcach. Od 1947 r. w WP. Oficer śledczy, podprokurator WPR we Wroclawiu i Zielonej Górze. Awansowany na stopien kapitana w 1951 roku. Od 1955 roku w rezerwie. Wiceprokurator Prokuratury Wojewodzkiej w Zielonej Górze. Skończył prawo na UWr w 1962 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Mickiewicz Danuta – LISTA NR.9, pracownik Katedry Dróg i Mostów Politechniki Szczecińskiej.

Mickiewicz Danuta LISTA NR.9, pracownik Katedry Dróg i Mostów Politechniki Szczecińskiej.

Micuła Grzegorz - Współpracownik niejawny WSI w zakresie działań wykraczających poza sprawy obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych RP. Brał udział w rozpracowywaniu mniejszości narodowych w Polsce. Dziennikarz „Gromady. Rolnik Polski.

Miecińska Blanka – LISTA NR.4, dziennikarz.

Miecińska Blanka LISTA NR.4, dziennikarz.

Miecugow Grzegorz (ur. 22 listopada 1955 w Krakowie) jest dziennikarzem i felietonistą. Jest wicedyrektorem programowym w TVN24. Współtworzył Fakty w telewizji TVN. W stacji prowadzi m.in. Gościa Porannego oraz nadawany okazyjnie Inny punkt widzenia. Jest również współgospodarzem Szkła kontaktowego. Grzegorz Miecugow komentuje wydarzenia ze świata polityki na platformie onet.tv.Wcześniej pracował w Wiadomościach Telewizji Polskiej oraz III Programie Polskiego Radia (w audycji Zapraszamy do Trójki). W TVN24 był gospodarzem programu Cały ten świat, a w TVN Turbo prowadził magazyn Testosteron. W stacjach TVN i TVN24, prowadził także program Wybory 2005. Prowadził pierwszą polską edycję reality show Big Brother. Wykładowca na wielu uczelniach, na stałe związany z Collegium Civitas. Wespół z Tomaszem Sianeckim, laureat Wiktora 2006.

Mieczkowski Janusz - brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 1998) - Działalność organizacji i instytucji żydowskich w Szczecinie w latach 1945-1998.

Mieczkowski Janusz - brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 1998) - Działalność organizacji i instytucji żydowskich w Szczecinie w latach 1945-1998.

Mieczysławski Jan - poeta.

Mieczysławski Jan - poeta.

Miedziński Tomasz - „W swych wspomnieniach napisał: „Do dziś brzmią mi w uszach złowieszcze słowa marsza, śpiewanego przez oddział siczowy: „budem strilaty, rizaty nożem, poky z Ukrainy Żydów (czasem Lachów) prożenem. Akcja „wyrżnięcia Polaków, tak jak w przypadku eksterminacji Żydów, była: planowa, systematyczna i nadzorowana bezpośrednio przez OUN-UPA. Jak sie szacuje w wyniku czystki etnicznej jakiej dokonała OUN-UPA na Wołyniu zginęło, według różnych szacunków, od 200 tysięcy do 120 tysięcy Polaków. (Kurier Codzienny - „OUN-owski szowinizm, Monika Rotulska, 4-6 maja 2007)

Miedziński Tomasz - „W swych wspomnieniach napisał: „Do dziś brzmią mi w uszach złowieszcze słowa marsza, śpiewanego przez oddział siczowy: „budem strilaty, rizaty nożem, poky z Ukrainy Żydów (czasem Lachów) prożenem”. Akcja „wyrżnięcia” Polaków, tak jak w przypadku eksterminacji Żydów, była: planowa, systematyczna i nadzorowana bezpośrednio przez OUN-UPA. Jak sie szacuje w wyniku czystki etnicznej jakiej dokonała OUN-UPA na Wołyniu zginęło, według różnych szacunków, od 200 tysięcy do 120 tysięcy Polaków”. (“Kurier Codzienny” - „OUN-owski szowinizm”, Monika Rotulska, 4-6 maja 2007)

Mielnik Bazyli - sędzia, ur. 17.03. w Lublinie. Rodzice: Sylwester i Maria z d. Bielecka. Od 1944 r. w WP. Skończył Szkołę Oficerow Polityczno-Wychowawczych oraz OSP. Sędzia WSR w Katowicach i Krakowie. Szef WSG w Krakowie i Katowicach. Studiował prawo na UJ. Awansowany na płk. w 1968 roku. Zmarł w 1969 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Mielnik Bazyli - sędzia, ur. 17.03. w Lublinie. Rodzice: Sylwester i Maria z d. Bielecka. Od 1944 r. w WP. Skończył Szkołę Oficerow Polityczno-Wychowawczych oraz OSP. Sędzia WSR w Katowicach i Krakowie. Szef WSG w Krakowie i Katowicach. Studiował prawo na UJ. Awansowany na płk. w 1968 roku. Zmarł w 1969 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Mienżyński Wiaczesław-Rudolfowicz - Komunista, wysoki funkcjonariusz policji politycznej i bezpieczeństwa, zastępca szefa Czeka Feliksa Dzierżyńskiego, szef Zjednoczonego Państwowego Zarządu Politycznego OGPU w latach 1926 - 1934.

Miernowska Ewa – LISTA NR.4, dr, nauczyciel akademicki, pracuje na University of Wisconsin-Madison w USA.

Miernowska Ewa LISTA NR.4, dr, nauczyciel akademicki, pracuje na University of Wisconsin-Madison w USA.

Miernowski Jan – LISTA NR.4, prof. UW, pracownik Instytutu Romanistyki UW, Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowowschodniej UW.

Miernowski Jan LISTA NR.4, prof. UW, pracownik Instytutu Romanistyki UW, Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowowschodniej UW.

Mierzejewska-Krzyżowska Barbara Maria - LISTA NR 15, dr nauk kultury fizycznej, neurobiolog, pracownik naukowy Katedry Przyrodniczych Podstaw Kultury Fizycznej AWF w Poznaniu.

Mierzwiak Marek - LISTA NR 15, dziennikarz Polskiego Radia Katowice, w którym rozpoczął pracę w 1976 roku po ukończeniu filologii polskiej na uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W roku 1980 zorganizował w rozgłośni „Solidarność i został członkiem komisji zakładowej. 13 grudnia 1981 roku internowany na przeszło 7 miesięcy. Najpierw z zakładzie karnym w Zabrzu - Zaborzu, później przebywał w ośrodku odosobnienia w Uhercach. Przez cały czas współpracował z: prasą podziemna i „Tygodnikiem Powszechnym. Nie należy i nigdy nie nalezał do żadnej partii. Jest za to członkiem Stowarzyszernia Diennikarzy Polskich - w oddziale katowickim sprawuje funkcję wiceprezesa, jest członkiem Ssyndykatu Dziennikarzy Polskich i członkiem Krajowego Klubu Reportażu. Najwieksze osiagnięcie to wyróżnienie w najbardziej prestiżowym konkursie radiowym Prix Italia, w roku 1992. W chwili obecnej zajmuje sie publicystyką kulturalną - jego „Ścieżki miłości pokazujace zawiłości miłosne i erotyczne znanych i sławnych ludzi maja juz 50 odcinków.

Mierzwiak Marek - LISTA NR 15, dziennikarz Polskiego Radia Katowice, w którym rozpoczął pracę w 1976 roku po ukończeniu filologii polskiej na uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W roku 1980 zorganizował w rozgłośni „Solidarność” i został członkiem komisji zakładowej. 13 grudnia 1981 roku internowany na przeszło 7 miesięcy. Najpierw z zakładzie karnym w Zabrzu - Zaborzu, później przebywał w ośrodku odosobnienia w Uhercach. Przez cały czas współpracował z: prasą podziemna i „Tygodnikiem Powszechnym”. Nie należy i nigdy nie nalezał do żadnej partii. Jest za to członkiem Stowarzyszernia Diennikarzy Polskich - w oddziale katowickim sprawuje funkcję wiceprezesa, jest członkiem Ssyndykatu Dziennikarzy Polskich i członkiem Krajowego Klubu Reportażu. Najwieksze osiagnięcie to wyróżnienie w najbardziej prestiżowym konkursie radiowym Prix Italia, w roku 1992. W chwili obecnej zajmuje sie publicystyką kulturalną - jego „Ścieżki miłości” pokazujace zawiłości miłosne i erotyczne znanych i sławnych ludzi maja juz 50 odcinków.

Mierzwicka Dorota – LISTA NR.9, obibok, mieszka w Tczewie.

Mierzwicka Dorota LISTA NR.9, obibok, mieszka w Tczewie.

Mierzwińska Halina – LISTA NR.4, emerytowany nauczyciel języka polskiego w I Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku.

Mierzwińska Halina LISTA NR.4, emerytowany nauczyciel języka polskiego w I Liceum Ogólnokształcącym im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku.

Mieses Józef - urodził się 1 października 1882 roku w Przemyślu, w żydowskiej rodzinie kupieckiej. Ukończył Państwowe Gimnazjum Klasyczne, a następnie uzyskał stopień doktora filozofii na Uniwersytecie w Wiedniu (1907), gdzie jednocześnie studiował w Wyższej Szkole Rabinackiej. Od 1920 roku w Wojsku Polskim, w latach: 1921-32 był naczelnym rabinem WP w stopniu pułkownika. W 1932 odszedł w stan spoczynku. Od 1920 roku w Wojsku Polskim, w latach 1921-32 był naczelnym rabinem WP w stopniu pułkownika. W 1932 odszedł w stan spoczynku. Zginął w czasie okupacji hitlerowskiej podczas homoseksualnej orgii.

Mieses Mateusz - 1885-1945, badacz historii Żydów polskich.

Mieszczanek Anna (ur. 1954) - dziennikarka, zwolniona z pracy w stanie wojennym, w latach 80. redaktorka podziemnego pisma „Karta, później m.in. prywatny wydawca. W latach: 1996-1997 wiceprezes Społecznego Instytutu Ekologicznego, uczestnik ruchu kobiecego. Założyciel i pierwszy Prezes Zarządu Stowarzyszenia Forum Mediacji i Mediatorów, inicjator powstania Ośrodka Mediacji Rodzinnych, przy Fundacji „Zadbać o świat. Autorka wydanej w podziemiu i nagrodzonej przez Fundację „Polcul książki o wydarzeniach marca 1968 w Polsce oraz współautorka (z Wojciechem Eichelbergerem) bestsellera „Jak wychować szczęśliwe dzieci.

Mieszczanek Anna (ur. 1954) - dziennikarka, zwolniona z pracy w stanie wojennym, w latach 80. redaktorka podziemnego pisma „Karta”, później m.in. prywatny wydawca. W latach: 1996-1997 wiceprezes Społecznego Instytutu Ekologicznego, uczestnik ruchu kobiecego. Założyciel i pierwszy Prezes Zarządu Stowarzyszenia Forum Mediacji i Mediatorów, inicjator powstania Ośrodka Mediacji Rodzinnych, przy Fundacji „Zadbać o świat”. Autorka wydanej w podziemiu i nagrodzonej przez Fundację „Polcul” książki o wydarzeniach marca 1968 w Polsce oraz współautorka (z Wojciechem Eichelbergerem) bestsellera „Jak wychować szczęśliwe dzieci”.

Mietkowski Mieczysław-Mojżesz Bobrowicki - (ur. 15 listopada 1903 r. - zm. 27 kwietnia 1990 r. w Warszawie). Przed wojną członek KPP, później: PPR i PZPR. Pułkownik, policjant żydowski w gettcie, doradca ministra BP, a później z-ca ministra MBP.(1945-1954). Od 24 lutego 1949 był członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce. Szef Zarządu Politycznego Wojska Polskiego. Zgodnie z jego dyrektywą: „Wszyscy Żydzi pracujący w aparacie politycznym, podają w ankietach i wszędzie prezentują się jako Polacy. W niektórych przypadkach Żydzi - pracownicy polityczni chodzą nawet do kościoła na nabożeństwa i żegnają się (...). W sprawozdaniach, które Mietkowski przesyła do organów kierowniczych, fakt przesycenia aparatu politycznego Żydami również jest starannie ukryty. W rzeczywistości, stan narodowościowy aparatu politycznego Armii Polskiej na dzień 1 czerwca 1944 roku wygląda następująco: na 44 oficerów Zarządu Politycznego (łącznie z redakcją gazety wojskowej i kierownictwem Domu Armii Polskiej) - 34 Żydów, 5 Polaków z ZSRR oraz 5 Polaków z Polski, przy czym wszystkie stanowiska kierownicze (szef Zarządu Politycznego, jego zastępca, szefowie wydziałów, redaktor gazety) są obsadzone przez Żydów. Zastępcami dowódcy dywizji oraz brygad są Żydzi, z wyjątkiem jednego Polaka. (...) W wydziałach politycznych dywizji na 28 odpowiedzialnych pracowników politycznych - 17 Żydów, na 43 pracowników politycznych na szczeblu pułku - 31 Żydów. W pułkowym aparacie politycznym poszczególnych pułków (...) nie ma ani jednego Polaka. Na 86 zastępców dowódców batalionów - 57 Żydów. (...) Nauczycielka ludowa Józefa Kancarówna (...) w rozmowie ze mną 3 czerwca zaznaczyła, że Polaków - pracowników politycznych wyżej niż kompania na stanowiska nie mianują, ponieważ wszystkie stanowiska zajęte są przez Żydów. (Kurier Codzienny z dn. 8-10 grudnia 2006 roku.). Blokował oddawanie mienia Żydom z powodu niechęci politycznej do własności prywatnej.

Mietkowski Mieczysław-Mojżesz Bobrowicki - (ur. 15 listopada 1903 r. - zm. 27 kwietnia 1990 r. w Warszawie). Przed wojną członek KPP, później: PPR i PZPR. Pułkownik, policjant żydowski w gettcie, doradca ministra BP, a później z-ca ministra MBP.(1945-1954). Od 24 lutego 1949 był członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce. Szef Zarządu Politycznego Wojska Polskiego. Zgodnie z jego dyrektywą: „Wszyscy Żydzi pracujący w aparacie politycznym, podają w ankietach i wszędzie prezentują się jako Polacy. W niektórych przypadkach Żydzi - pracownicy polityczni chodzą nawet do kościoła na nabożeństwa i żegnają się (...). W sprawozdaniach, które Mietkowski przesyła do organów kierowniczych, fakt przesycenia aparatu politycznego Żydami również jest starannie ukryty. W rzeczywistości, stan narodowościowy aparatu politycznego Armii Polskiej na dzień 1 czerwca 1944 roku wygląda następująco: na 44 oficerów Zarządu Politycznego (łącznie z redakcją gazety wojskowej i kierownictwem Domu Armii Polskiej) - 34 Żydów, 5 Polaków z ZSRR oraz 5 Polaków z Polski, przy czym wszystkie stanowiska kierownicze (szef Zarządu Politycznego, jego zastępca, szefowie wydziałów, redaktor gazety) są obsadzone przez Żydów. Zastępcami dowódcy dywizji oraz brygad są Żydzi, z wyjątkiem jednego Polaka. (...) W wydziałach politycznych dywizji na 28 odpowiedzialnych pracowników politycznych - 17 Żydów, na 43 pracowników politycznych na szczeblu pułku - 31 Żydów. W pułkowym aparacie politycznym poszczególnych pułków (...) nie ma ani jednego Polaka. Na 86 zastępców dowódców batalionów - 57 Żydów. (...) Nauczycielka ludowa Józefa Kancarówna (...) w rozmowie ze mną 3 czerwca zaznaczyła, że Polaków - pracowników politycznych wyżej niż kompania na stanowiska nie mianują, ponieważ wszystkie stanowiska zajęte są przez Żydów”. (“Kurier Codzienny” z dn. 8-10 grudnia 2006 roku.). Blokował oddawanie mienia Żydom z powodu niechęci politycznej do własności prywatnej.

Międzyrzecki Artur-Fuchs - (ur. 6 listopada 1922 r. w Warszawie, zm. 2 listopada 1996 r. w Warszawie), poeta, tłumacz literatury francuskiej i anglosaskiej, działacz społeczny i polityczny. W latach: 1940-1942 przebywał w ZSRR, następnie w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie (brał udział w walkach o Monte Cassino). Po wojnie, do 1949 r. we Francji (gdzie studiował), następnie powrócił do kraju. W latach :195658 współredaktor „Nowej Kultury, 196568 „Poezji. Publikował także na łamach tygodnika „Świat. Od 1991 r. prezes polskiego Pen Clubu, wiceprezes światowego PEN. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach pięćdziesiątych autor prokomunistycznych wierszy propagandowych (np. Wiersz o śmierci Stalina). Oprócz twórczości własnej dokonał również przekładów utworów: Apollinairea, Rimbauda, Baudelairea, Mandelsztama. W latach siedemdziesiątych uczestniczył, w pracach Centrum Dialogu (Editions du Dialogue) Księży Pallotynów w Paryżu (dyrektor ks. Józef Sadzik). W 1992 r. wydał wraz z żoną Julią Hartwig antologię poezji amerykańskiej Opiewam nowoczesnego człowieka.

Międzyrzecki Artur-Fuchs - (ur. 6 listopada 1922 r. w Warszawie, zm. 2 listopada 1996 r. w Warszawie), poeta, tłumacz literatury francuskiej i anglosaskiej, działacz społeczny i polityczny. W latach: 1940-1942 przebywał w ZSRR, następnie w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie (brał udział w walkach o Monte Cassino). Po wojnie, do 1949 r. we Francji (gdzie studiował), następnie powrócił do kraju. W latach :1956–58 współredaktor „Nowej Kultury”, 1965–68 „Poezji”. Publikował także na łamach tygodnika „Świat”. Od 1991 r. prezes polskiego Pen Clubu, wiceprezes światowego PEN. Był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W latach pięćdziesiątych autor prokomunistycznych wierszy propagandowych (np. Wiersz o śmierci Stalina). Oprócz twórczości własnej dokonał również przekładów utworów: Apollinaire’a, Rimbauda, Baudelaire’a, Mandelsztama. W latach siedemdziesiątych uczestniczył, w pracach Centrum Dialogu (Editions du Dialogue) Księży Pallotynów w Paryżu (dyrektor ks. Józef Sadzik). W 1992 r. wydał wraz z żoną Julią Hartwig antologię poezji amerykańskiej Opiewam nowoczesnego człowieka.

Międzyrzecki Dawid - Zastępca szefa Wydziału VIII WUBP w Łodzi.

Migaszewski Franciszek – LISTA NR.4, Dyrektor ds, Strategii i Rozwoju Agmar Telecom.

Migaszewski Franciszek LISTA NR.4, Dyrektor ds, Strategii i Rozwoju Agmar Telecom.

Migdał-Matla Małgorzata – LISTA NR.10, filolog polski, Zieloni.

Migdał-Matla Małgorzata LISTA NR.10, filolog polski, Zieloni.

Mikiciński Samson - Był do 1939 roku internacjonalistą i kombinatorem, a do historii przeszedł jako podwójny agent, wspołpracował z Abwehrą już od 1938 roku. Po upadku Polski, w 1939 roku znalazł się w Paryżu, gdzie został zatrudniony przez polskie czynniki emigracyjne jako emisariusz do Polski. Odbył kilka podróży, przewożąc dla polskiego podziemia miliony złotych polskich. Troska o bezpieczeństwo przesyłki pieniędzy do Polski opłacała się Abwehrze, bo wprowadzała Mikicińskiego głęboko w polskie stosunki polityczne. Aresztowany przez polski i brytyjski wywiad w styczniu 1941 roku. Był trzymany w więzieniu w Hajfie, podczas próby ucieczki z aresztu został zastrzelony. W dzisiejszych czasach pewnie zostałby wybrany w demokratycznych wyborach na prezydenta Polski....

Miklaszewki Stanisław ,prof. dr hab. Akademii Ekonomicznej w Krakowie Ośrodek Badań Europejskich im. Józefa Hieronima Retingera. Pełnomocnik Rektora ds. Ośrodka Badań Europejskich im. Józefa Hieronima Retingera.

Miklaszewki Stanisław ,prof. dr hab. Akademii Ekonomicznej w Krakowie

Mikłasz Paweł - Polonofob, agent SB, Tajny Współpracownik SB „Jan Lewandowski. Dzisiaj - biznesmen, przedstawiciel nowojorskiego „Nowego Dziennika i organizator pojednania Polaków i Żydów. Co prawda został aresztowany w związku z przekrętami funduszy PFRON, ale szybko wyszedł dzięki protekcji posłów Zbigniewa Bujaka, Jana Lityńskiego i Janusza Onyszkiewicza. Modelowy beneficjent grubej kreski.

Mikłasz Paweł - Polonofob, agent SB, Tajny Współpracownik SB „Jan Lewandowski”. Dzisiaj - biznesmen, przedstawiciel nowojorskiego „Nowego Dziennika” i organizator pojednania Polaków i Żydów. Co prawda został aresztowany w związku z przekrętami funduszy PFRON, ale szybko wyszedł dzięki protekcji posłów Zbigniewa Bujaka, Jana Lityńskiego i Janusza Onyszkiewicza. Modelowy beneficjent grubej kreski.

Mikołajczyk Edward -(ur. 20 października 1940, Czechowice-Dziedzice), dziennikarz telewizyjny. Absolwent Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego (1964). W latach 1974-75 studiował w Zaocznym Wyższym Studium Zawodowym Realizacji Telewizyjnych Programów Dziennikarskich PWSFTviT w Łodzi. W latach 70. współprowadzący Studio 2. Później pracował m.in. w służbie dyplomatycznej (Jugosławia), był także rzecznikiem prasowym Polskiego Związku Piłki Nożnej. Obecnie pracuje w Akademii Telewizyjnej TVP S.A. Współpracownik niejawny WSI w zakresie działań wykraczających poza sprawy obronności państwa i bezpieczeństwa Sił Zbrojnych RP. Dziennikarz, pracował w koncernie ITI. Zajmował się typowaniem dziennikarzy do ewentualnej współpracy z WSI.

Mikołajczyk Edward -(ur. 20 października 1940, Czechowice-Dziedzice), dziennikarz telewizyjny.

Mikołajczyk Magdalena – LISTA NR.5, doc. WSBiP w ostrowcu Św. Jest pracownikiem Instytutu AP w Krakowie oraz Wydziału Ekonomii i Politologii w Ostrowcu Św., a także wyższej Szkoły Biznesu i Przędsiębiorczości w Ostrowcu Św.

Mikołajczyk Magdalena LISTA NR.5, doc. WSBiP w ostrowcu Św. Jest pracownikiem Instytutu AP w Krakowie oraz Wydziału Ekonomii i Politologii w Ostrowcu Św., a także wyższej Szkoły Biznesu i Przędsiębiorczości w Ostrowcu Św.

Mikołajczyk Małgorzata – LISTA NR.5, jest matematykiem, pracuje w Instytucie Matematyki na Uniwersytecie we Wrocławiu.

Mikołajczyk Małgorzata LISTA NR.5, jest matematykiem, pracuje w Instytucie Matematyki na Uniwersytecie we Wrocławiu.

Mikołajczyk Mirosław - brał udział w konferencji pt. „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 1995) - Instytut Dialogu Katolicko-Judaistycznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie: powstanie, działalnośc i perspektywy.

Mikołajczyk Mirosław - brał udział w konferencji pt. „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich” (Kraków 1995) - Instytut Dialogu Katolicko-Judaistycznego Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie: powstanie, działalnośc i perspektywy.

Mikołajska Halina - (ur. 22 marca 1925 w Krakowie - zm. 22 czerwca 1989 w Warszawie) - aktorka. Aktorka teatrów krakowskich, wrocławskich i warszawskich. W latach 1953-1962 była wykładowczynią w warszawskiej PWST. W okresie PRL była działaczką opozycji, od 1976 r. członkinią KOR-u. Organizowała akcje protestacyjne oraz niezależny ruch oświatowy w ramach Towarzystwa Kursów Naukowych. Wielokrotnie nękana przez Służbę Bezpieczeństwa. Sygnatariuszka listu 59. W okresie stanu wojennego Halina Mikołajska została internowana. Była żoną pisarza Mariana Brandysa. Została pochowana na cmentarzu w Laskach pod Warszawą.

Mikos Jarosław – LISTA NR.16, tłumacz.

Mikos Jarosław LISTA NR.16, tłumacz.

Mikrut Izabela.Autorka recenzji książeczki: Przy szabasowych świecach. Humor żydowski Horacy Safrin, Wydawnictwo: Iskry 2006

Mikulski Barbara-Ann Kutz - Były senator USA.

Mikusiński Wiktor – LISTA NR.9, porucznik, wstąpił do milicji w 1976 r., tuż po studiach,. Pracował w sekcji zabójstw Komendy Stołecznej. Potem awansował na szefa sekcji ds: kradzieży samochodów, kieszonkowców, fałszerstw i narkotyków. Poznał od podszewki panujące w MO układy. Przewodniczący Komitetu Założycielskiego ZZMO, z funkcji tej zrezygnował w dniu 6 czerwca 1981 r.

Mikusiński Wiktor LISTA NR.9, porucznik, wstąpił do milicji w 1976 r., tuż po studiach,. Pracował w sekcji zabójstw Komendy Stołecznej. Potem awansował na szefa sekcji ds: kradzieży samochodów, kieszonkowców, fałszerstw i narkotyków. Poznał od podszewki panujące w MO układy. Przewodniczący Komitetu Założycielskiego ZZMO, z funkcji tej zrezygnował w dniu 6 czerwca 1981 r.

Mikuś Teodor - (ur. 3 września 1910 w Łodzi) - generał brygady MO, dyrektor Departamentu Kadr i Szkolenia MSW w latach:1958-1973, komendant MO w Łodzi w latach: 1957-1958, kierownik łódzkiego Wojewódzkiego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w latach 1955-1956, szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi w 1954, szef WUBP w Białymstoku w latach: 1949-1951, zastępca szefa WUBP w Łodzi w latach: 1948-1949. Odznaczony odznaczeniami radzieckimi: 50 lat Czeka i Orderem Czerwonej Gwiazdy.

Milbrandt Agnieszka – LISTA NR.9, dyrektor szkół, Samodzielne Koło Terenowe nr. 77 Społecznego Towarzystwa Oświatowego.

Milbrandt Agnieszka LISTA NR.9, dyrektor szkół, Samodzielne Koło Terenowe nr. 77 Społecznego Towarzystwa Oświatowego.

Milch Erhard - Feldmarszałek Hitlera. Skazany w procesie norymberskim na 10 lat więzienia za udział w zbrodniach przeciwko ludzkości. Hitler i Goring wiedzieli kim był Milch, stworzyli mu nawet nowy życiorys. Goring miał kiedyś powiedzieć: „Ja decyduję kto jest Żydem. Milch był zastępcą Goringa, a więc był współodpowiedzialny za naloty na obiekty cywilne.

Milch Erhard - Feldmarszałek Hitlera. Skazany w procesie norymberskim na 10 lat więzienia za udział w zbrodniach przeciwko ludzkości. Hitler i Goring wiedzieli kim był Milch, stworzyli mu nawet nowy życiorys. Goring miał kiedyś powiedzieć: „Ja decyduję kto jest Żydem”. Milch był zastępcą Goringa, a więc był współodpowiedzialny za naloty na obiekty cywilne.

Milczanowska Magdalena – LISTA NR.10, zootechnik, mieszka we Włocławku.

Milczanowska Magdalena LISTA NR.10, zootechnik, mieszka we Włocławku.

Milczanowski Andrzej-Aaron Edelman - Były minister Spraw Wewnętrznych u Mazowieckiego, zażarty przeciwnik lustracji. Mason, członek Rady Polityki Zagranicznej. „Szlachcic jerozolimski lansowany przez Wałęsę w Szczecinie przeciwko Marianowi Jurczykowi. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei na str. 219, 265 czytamy m.in.: „Za rządow pierwszego rzekomo „postkomunistycznego premiera Mazowieckiego, efektowną karierę robi powołany na szefa Biura Ochrony Państwa Andrzej Milczanowski, szczeciński prokurator z lat 60., potem członek Unii Demokratycznej. W okresie kampanii wyborczej do Sejmu Milczanowski bezprawnie i tajnie zarządził „sprawdzanie 7.000. kandydatów na posłów i senatorów. Ich listę następnie udostępnił innemu nietykalnemu - Krzysztofowi Bieleckiemu. Rząd Olszewskiego usunął go ze stanowiska, ale ponownie powolany przez krótkotrwałego, pożal się Boże, premiera Pawlaka po obaleniu rządu J. Olszewskiego - Milczanowski obejmuje stanowisko ministra Spraw Wewnętrznych, a potem ogłasza klamliwie, spreparowane informacje - pokazując w TV nieistniejący szyfrogram o rzekomym postawieniu w stan gotowości bojowej Nadwiślańskich jednostek MSW (...). MSW kierowane przez Milczanowskiego prowadziło nielegalną inwigilację działaczy partii i stowarzyszeń prawicowych, a była juz połowa lat 90., jakby środek „Trzeciej RP. W 1993 roku - za „rządów A. Milczanowskiego, ujawniono instrukcję nr oo15, która dawała wydziałom analitycznym UOP zgodę na „działania operacyjne przeciwko partiom politycznym. Instrukcja przeciekła do mediów. UOP w odpowiedzi wszczął wewnętrzne śledztwo w poszukiwaniu sprawców „przecieku. Ukierunkowano je wyłącznie przeciwko funkcjonariuszom UOP z nowego, nie esbeckiego naboru. Kilku musiało odejść z UOP.

Milczanowski Andrzej-Aaron Edelman - Były minister Spraw Wewnętrznych u Mazowieckiego, zażarty przeciwnik lustracji. Mason, członek Rady Polityki Zagranicznej. „Szlachcic jerozolimski” lansowany przez Wałęsę w Szczecinie przeciwko Marianowi Jurczykowi. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei” na str. 219, 265 czytamy m.in.: „Za rządow pierwszego rzekomo „postkomunistycznego” premiera Mazowieckiego, efektowną karierę robi powołany na szefa Biura Ochrony Państwa Andrzej Milczanowski, szczeciński prokurator z lat 60., potem członek Unii Demokratycznej. W okresie kampanii wyborczej do Sejmu Milczanowski bezprawnie i tajnie zarządził „sprawdzanie” 7.000. kandydatów na posłów i senatorów. Ich listę następnie udostępnił innemu nietykalnemu - Krzysztofowi Bieleckiemu. Rząd Olszewskiego usunął go ze stanowiska, ale ponownie powolany przez krótkotrwałego, pożal się Boże, premiera Pawlaka po obaleniu rządu J. Olszewskiego - Milczanowski obejmuje stanowisko ministra Spraw Wewnętrznych, a potem ogłasza klamliwie, spreparowane informacje - pokazując w TV nieistniejący szyfrogram o rzekomym postawieniu w stan gotowości bojowej Nadwiślańskich jednostek MSW (...). MSW kierowane przez Milczanowskiego prowadziło nielegalną inwigilację działaczy partii i stowarzyszeń prawicowych, a była juz połowa lat 90., jakby środek „Trzeciej RP”. W 1993 roku - za „rządów” A. Milczanowskiego, ujawniono instrukcję nr oo15, która dawała wydziałom analitycznym UOP zgodę na „działania operacyjne” przeciwko partiom politycznym. Instrukcja przeciekła do mediów. UOP w odpowiedzi wszczął wewnętrzne śledztwo w poszukiwaniu sprawców „przecieku”. Ukierunkowano je wyłącznie przeciwko funkcjonariuszom UOP z nowego, nie esbeckiego naboru. Kilku musiało odejść z UOP”.

Milczanowski Jacek – LISTA NR.4, współpracuje z Teatrem im. słowackiego w Krakowie. W 1984 r. ukończył PWST w Krakowie.

Milczanowski Jacek LISTA NR.4, współpracuje z Teatrem im. słowackiego w Krakowie. W 1984 r. ukończył PWST w Krakowie.

Milczanowski Jerzy - sędzia ur. 21.02.1927 r. we Lwowie. Rodzice: Marian i Anna z d. Kmiecik. Od 1948 r. w WP. Słuchacz OSP. Asesor WSR we Wroclawiu. W 1953 roku przeniesiony do rezerwy. W 1955 roku kończy prawo na UW. Adwokat i obrońca wojskowy w Zgorzelcu i Ostrowie Wielkopolskim. W 1963 roku wraca do wojska. Sędzia Sądu ŚOW, zastępca szefa Sądu Marynarki Wojennej. Szef WSG w Zielonej Górze. Awansowany na płk w 1981 roku. Od 1985 roku w rezerwie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Milczanowski Jerzy - sędzia ur. 21.02.1927 r. we Lwowie. Rodzice: Marian i Anna z d. Kmiecik. Od 1948 r. w WP. Słuchacz OSP. Asesor WSR we Wroclawiu. W 1953 roku przeniesiony do rezerwy. W 1955 roku kończy prawo na UW. Adwokat i obrońca wojskowy w Zgorzelcu i Ostrowie Wielkopolskim. W 1963 roku wraca do wojska. Sędzia Sądu ŚOW, zastępca szefa Sądu Marynarki Wojennej. Szef WSG w Zielonej Górze. Awansowany na płk w 1981 roku. Od 1985 roku w rezerwie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Milczarek Dariusz – LISTA NR.6, dr hab., Dyrektor Centrum Europejskiego Uniwersytetu Warszawskiego,red. Nacz „Studiów Europejskich”.

Milczarek Dariusz LISTA NR.6, dr hab., Dyrektor Centrum Europejskiego Uniwersytetu Warszawskiego,red. Nacz „Studiów Europejskich.

Milczarek Marta – LISTA NR.9, członek Niezależnego Zrzeszenia Studentów Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, studentka historii sztuki.

Milczarek Marta LISTA NR.9, członek Niezależnego Zrzeszenia Studentów Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza, studentka historii sztuki.

Milewicz Ewa - (ur. 1947), dziennikarka i publicystka. Obecnie związana z dziennikiem „Gazeta Wyborcza. Aktywna działaczka KOR-u (od roku 1980), współpracowała z wydawnictwem NOWA, w sierpniu 1980 przebywała w Stoczni Gdańskiej, w stanie wojennym i później publikowała w prasie podziemnej („Niezależność, „Dokumenty i informacje). Jest autorką terminu „falandyzacja prawa (naginanie prawa w doraźnym interesie interpretatora). W 2000 roku napisała słynne zdanie „SLD mniej wolno, bo po szkarlatynie, ciężkiej chorobie, jaką była PRL, obowiązuje kwarantanna. Z wykształcenia prawnik. Po przebytym w dzieciństwie polio do dziś porusza się o kulach i na wózku.Przeciwnik lustracji. Zaproszona w dniu kobiet przez panią prezydentową do Pałacu Prezydenckiego,gdzie maiła miejsce słynna rozróba związana z krytyką o.Rydzyka.

Milewicz Ewa - (ur. 1947), dziennikarka i publicystka. Obecnie związana z dziennikiem „Gazeta Wyborcza”. Aktywna działaczka KOR-u (od roku 1980), współpracowała z wydawnictwem NOWA, w sierpniu 1980 przebywała w Stoczni Gdańskiej, w stanie wojennym i później publikowała w prasie podziemnej („Niezależność”, „Dokumenty i informacje”). Jest autorką terminu „falandyzacja prawa” (naginanie prawa w doraźnym interesie interpretatora). W 2000 roku napisała słynne zdanie „SLD mniej wolno, bo po szkarlatynie, ciężkiej chorobie, jaką była PRL, obowiązuje kwarantanna”. Z wykształcenia prawnik. Po przebytym w dzieciństwie polio do dziś porusza się o kulach i na wózku.Przeciwnik lustracji. Zaproszona w dniu kobiet przez panią prezydentową do Pałacu Prezydenckiego,gdzie maiła miejsce słynna rozróba związana z krytyką o.Rydzyka.

Milewicz Przemysław – LISTA NR.9, pracownik Muzeum Historii Polski.

Milewicz Przemysław LISTA NR.9, pracownik Muzeum Historii Polski.

Milewski Edward-Mojsezon Szaja Dawid - prokurator, sędzia. Urodzony 13.11.1911 r. w Kosowie Lackim, pow. Sokołów Podlaski. Rodzice: Adam (Abram Hersz) i Elka Liba z d. Kapłan. Skończył prawo na UW w 1936 roku. Od 1944 r. w WP. Oficer śledczy, podprokurator, wiceprokurator WPO w Krakowie, szef WSR w Katowicach. Awansowany na ppłk w 1949 roku. Od 1955 roku w rezerwie. Adwokat w Warszawie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Krakow-Wroclaw 2005 r.

Milewski Jerzy-Dawid Machonbaum - ur. 27 marca 1935 w Łopuchówku k/Murowanej Gośliny (od 1998 w województwie wielkopolskim, zm. 11 lutego 1997) fizyk, polityk, działacz państwowy. Doktor nauk technicznych, fizyk[1]. W latach 1957-1981 pracował w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku. Od 1980 działał w NSZZ „Solidarność. W 1981 był sekretarzem Sieci Organizacji Zakładowych NSZZ „Solidarność Wiodących Zakładów Pracy, zajmującej się przygotowaniem ustawy o samorządzie pracowniczym. W latach 1982-1991 kierownik Biura Koordynacyjnego NSZZ „Solidarność w Brukseli. W 1991 powrócił do Polski. W styczniu 1991 objął stanowisko szefa BBN, od listopada minister stanu w Kancelarii Prezydenta. Od listopada 1993 sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej. W czerwcu 1994 odwołany ze stanowiska szefa BBN. Po dymisji ministra Piotra Kołodziejczyka w listopadzie 1994 do momentu powołania Zbigniewa Okońskiego w marcu 1995 pełnił obowiązki kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej. Po wyborach prezydenckich w 1995 i wyborze Aleksandra Kwaśniewskiego powrócił do pracy w Kancelarii Prezydenta na stanowisku szefa BBN.Były szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Był szefem biura „Solidarności w Brukseli. „Dlaczego Jerzy Milewski (nie mylić z gen. Mirosławem Milewskim, głównym bohaterem afery „Żelazo), kierownik Biura Solidarności w Brukseli koordynującego pomoc zachodu dla Solidarności, podobno nigdy nie rozliczył się z ośmiu milionów dolarów, ktore Biuro otrzymało na pomoc dla Solidarności, głównie od zachodnich potężnych organizacji związkowych i Watykanu? Czy nie zasiliły one kasy powstającej „Gazety Wyborczej? Pytanie jeszcze wazniejsze, wręcz kluczowe - dlaczego większość transportow pomocy dla Solidarności wtedy jeszcze podziemnej, przygotowywanych przez tegoż kierownika Biura - Jerzego Milewskiego, wpadała w łapy milicji i SB tuż po przekroczeniu granicy, zasilając MO i SB najwyższej jakości maszynami drukarskimi i komputerami? (zob.: „Kiszczak mówi, BGW, 1992) Na to pytanie odpowiedział sam szef Bezpieki generał Władysław Pożoga w książce Henryka Piecucha „Jaruzelski nigdy tego nie powie. - Na Rakowieckiej znajdowała się pełna dokumentacja finansowa zagranicznych struktur Solidarności i ich rozliczeń z krajem. Gdyby ktoś chciał podziemnej, przygotowywanych przez tegoż kierownika Biura - Jerzego Milewskiego, wpadała w łapy milicji i SB tuż po przekroczeniu granicy, zasilając MO i SB najwyższej jakości maszynami drukarskimi i komputerami? (zob.: „Kiszczak mówi, BGW, 1992) Na to pytanie odpowiedział sam szef Bezpieki generał Władysław Pożoga w książce Henryka Piecucha „Jaruzelski nigdy tego nie powie. - Na Rakowieckiej znajdowała się pełna dokumentacja finansowa zagranicznych struktur Solidarności i ich rozliczeń z krajem. Gdyby ktoś chciał zrobić bilans, nie musiałby objeżdżać Paryża, Brukseli, Sztokholmu, Nowego Jorku czy innych miast. Wystarczyło przyjść do nas i poprosić o odpowiednie dokumenty. Najdrobniejszy przepływ gotówki, bilanse, sprawozdania, zapotrzebowania i pokwitowania były w pamięci komputera. W ciągu kilku minut można było uzyskać gotowe wydruki. Wystarczyło wrzucic odpowiednią dyskietkę do stacji dysków. Piecuch: Gdzie sa teraz te dyskietki? - Nie wiem. Gdy odchodziłem z resortu, były na swoim miejscu, w Biurze „C. A na zjazdach Solidarności mówiło się o niemożliwości rozliczenia z tych milionów dolarow. Dlaczego Milewski (...) kupował dla konspiracyjnych drukarni w kraju najnowocześniejsze, najszybsze komputery objęte embargiem COCOMU-u, które natychmiast po przekroczeniu granicy dostawały się w ręce czekających tam esbekow i milicjantów, a Milewski, alarmowany o tych wpadkach, wysyłał następne? Komandor Wawrzyniak był w stanie wojennym odpowiedzialny z ramienia wywiadu za inwigilację także Biura Solidarności w Brukseli. Potem komandor Wawrzyniak, jakby w uznaniu dla jego skuteczności w inwigilacji Solidarności, został podwładnym Jerzego Milewskiego w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Tak nowa Polska Ludowa nagradzała funkcjonariuszy i agentów za niszczenie opozycji i Solidarności. Pomimo zarzutow i pytań o miliony dolarów, o te wpadki z transportami dla Solidarności, Milewski został powołany do kancelarii prezydenta Wałęsy i powierzono mu kierowanie Biurem Bezpieczeństwa Narodowego. Kto o tym zdecydował? Przecież nazwisko Jerzego Milewskiego znalazło sie na słynnej „Liście Macierewicza przedstawionej w Sejmie z adnotacją, iż kartoteka została założona już w 1964 roku. Bardzo długi staż niektórych weteranów. (Grabarze polskiej nadziei, Henryk Pająk, str. 217-218).

Milewski Jerzy-Dawid Machonbaum - ur. 27 marca 1935 w Łopuchówku k/Murowanej Gośliny (od 1998 w województwie wielkopolskim, zm. 11 lutego 1997) – fizyk, polityk, działacz państwowy. Doktor nauk technicznych, fizyk[1]. W latach 1957-1981 pracował w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku. Od 1980 działał w NSZZ „Solidarność”. W 1981 był sekretarzem Sieci Organizacji Zakładowych NSZZ „Solidarność” Wiodących Zakładów Pracy, zajmującej się przygotowaniem ustawy o samorządzie pracowniczym. W latach 1982-1991 kierownik Biura Koordynacyjnego NSZZ „Solidarność” w Brukseli. W 1991 powrócił do Polski. W styczniu 1991 objął stanowisko szefa BBN, od listopada minister stanu w Kancelarii Prezydenta. Od listopada 1993 sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej. W czerwcu 1994 odwołany ze stanowiska szefa BBN. Po dymisji ministra Piotra Kołodziejczyka w listopadzie 1994 do momentu powołania Zbigniewa Okońskiego w marcu 1995 pełnił obowiązki kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej. Po wyborach prezydenckich w 1995 i wyborze Aleksandra Kwaśniewskiego powrócił do pracy w Kancelarii Prezydenta na stanowisku szefa BBN.Były szef Biura Bezpieczeństwa Narodowego. Był szefem biura „Solidarności” w Brukseli. „Dlaczego Jerzy Milewski (nie mylić z gen. Mirosławem Milewskim, głównym bohaterem afery „Żelazo”), kierownik Biura Solidarności w Brukseli koordynującego pomoc zachodu dla Solidarności, podobno nigdy nie rozliczył się z ośmiu milionów dolarów, ktore Biuro otrzymało na pomoc dla Solidarności, głównie od zachodnich potężnych organizacji związkowych i Watykanu? Czy nie zasiliły one kasy powstającej „Gazety Wyborczej”? Pytanie jeszcze wazniejsze, wręcz kluczowe - dlaczego większość transportow pomocy dla Solidarności wtedy jeszcze podziemnej, przygotowywanych przez tegoż kierownika Biura - Jerzego Milewskiego, wpadała w łapy milicji i SB tuż po przekroczeniu granicy, zasilając MO i SB najwyższej jakości maszynami drukarskimi i komputerami? (zob.: „Kiszczak mówi”, BGW, 1992) Na to pytanie odpowiedział sam szef Bezpieki generał Władysław Pożoga w książce Henryka Piecucha „Jaruzelski nigdy tego nie powie”. - Na Rakowieckiej znajdowała się pełna dokumentacja finansowa zagranicznych struktur Solidarności i ich rozliczeń z krajem. Gdyby ktoś chciał podziemnej, przygotowywanych przez tegoż kierownika Biura - Jerzego Milewskiego, wpadała w łapy milicji i SB tuż po przekroczeniu granicy, zasilając MO i SB najwyższej jakości maszynami drukarskimi i komputerami? (zob.: „Kiszczak mówi”, BGW, 1992) Na to pytanie odpowiedział sam szef Bezpieki generał Władysław Pożoga w książce Henryka Piecucha „Jaruzelski nigdy tego nie powie”. - Na Rakowieckiej znajdowała się pełna dokumentacja finansowa zagranicznych struktur Solidarności i ich rozliczeń z krajem. Gdyby ktoś chciał zrobić bilans, nie musiałby objeżdżać Paryża, Brukseli, Sztokholmu, Nowego Jorku czy innych miast. Wystarczyło przyjść do nas i poprosić o odpowiednie dokumenty. Najdrobniejszy przepływ gotówki, bilanse, sprawozdania, zapotrzebowania i pokwitowania były w pamięci komputera. W ciągu kilku minut można było uzyskać gotowe wydruki. Wystarczyło wrzucic odpowiednią dyskietkę do stacji dysków. Piecuch: Gdzie sa teraz te dyskietki? - Nie wiem. Gdy odchodziłem z resortu, były na swoim miejscu, w Biurze „C”. A na zjazdach Solidarności mówiło się o niemożliwości rozliczenia z tych milionów dolarow. Dlaczego Milewski (...) kupował dla konspiracyjnych drukarni w kraju najnowocześniejsze, najszybsze komputery objęte embargiem COCOMU-u, które natychmiast po przekroczeniu granicy dostawały się w ręce czekających tam esbekow i milicjantów, a Milewski, alarmowany o tych wpadkach, wysyłał następne? Komandor Wawrzyniak był w stanie wojennym odpowiedzialny z ramienia wywiadu za inwigilację także Biura Solidarności w Brukseli. Potem komandor Wawrzyniak, jakby w uznaniu dla jego skuteczności w inwigilacji Solidarności, został podwładnym Jerzego Milewskiego w Biurze Bezpieczeństwa Narodowego. Tak nowa Polska Ludowa nagradzała funkcjonariuszy i agentów za niszczenie opozycji i Solidarności. Pomimo zarzutow i pytań o miliony dolarów, o te wpadki z transportami dla Solidarności, Milewski został powołany do kancelarii prezydenta Wałęsy i powierzono mu kierowanie Biurem Bezpieczeństwa Narodowego. Kto o tym zdecydował? Przecież nazwisko Jerzego Milewskiego znalazło sie na słynnej „Liście Macierewicza” przedstawionej w Sejmie z adnotacją, iż kartoteka została założona już w 1964 roku. Bardzo długi staż niektórych weteranów”. (“Grabarze polskiej nadziei”, Henryk Pająk, str. 217-218).

Milewski Marek - członek Zarządu „Racji.

Milewski Marek - członek Zarządu „Racji”.

Milewski Mirosław - (ur. 1 maja 1928 w Lipsku), generał Milicji Obywatelskiej.

Milewski Mirosław - (ur. 1 maja 1928 w Lipsku), generał Milicji Obywatelskiej. Pracownik aparatu bezpieczeństwa PRL od lipca 1945 roku. Przeszedł wszystkie szczeble kariery. Zaczynał w Urzędzie Bezpieczeństwa, w Augustowie, który związany jest z obławą augustowską. Od początku lat 60. pracował w MSW, początkowo w Wojewódzkim Urzędzie w Białymstoku. W latach 70. był dyrektorem I Departamentu MSW, później wiceministrem i ministrem MSW (1981). Był członkiem Biura Politycznego i sekretarzem KC PZPR. Do połowy lat 80. był zaliczany do bliskich współpracowników gen. Wojciecha Jaruzelskiego. Jego nazwisko jest wiązane z przedawnioną obecnie aferą „Żelazo” oraz zabójstwem księdza Jerzego Popiełuszki.

Milewski Roman-Muttermilch Roman - prokurator, ur. 08.03.1899 r. w Warszawie. Rodzice: Mieczysław i Róża z d. Stande. Skończył prawo na UJK w 1925 roku. Od 1944 r. w WP. Oficer śledczy i prokurator WPO we Wrocławiu. Wiceprokurator Wydziału IX NPW. Awansowany na majora w 1947 roku. Od 1953 roku w rezerwie. Adwokat i obrońca wojskowy. Zmarł w 1966 r. Na podstawie „Prawnicy czasu Bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Milewski Roman-Muttermilch Roman - prokurator, ur. 08.03.1899 r. w Warszawie. Rodzice: Mieczysław i Róża z d. Stande. Skończył prawo na UJK w 1925 roku. Od 1944 r. w WP. Oficer śledczy i prokurator WPO we Wrocławiu. Wiceprokurator Wydziału IX NPW. Awansowany na majora w 1947 roku. Od 1953 roku w rezerwie. Adwokat i obrońca wojskowy. Zmarł w 1966 r. Na podstawie „Prawnicy czasu Bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Milewski Zdobysław – LISTA NR.9,(ur. 25 sierpnia 1956 r. w Tarnowie), polityk, urzędnik samorządowy, poseł na Sejm II kadencji. Ukończył w 1981 r. studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach: 1981-1990 nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1991 r. współpracował z UD, był asystentem Hanny Suchockiej. Od 1992 do 1993 pełnił funkcję sekretarza prasowego premier Hanny Suchockiej. W latach: 1993-1997 z listy nowosądeckiej Unii Demokratycznej sprawował mandat posła na Sejm II kadencji. Następnie należał do Unii Wolności i SKL.

Milewski Zdobysław LISTA NR.9,(ur. 25 sierpnia 1956 r. w Tarnowie), polityk, urzędnik samorządowy, poseł na Sejm II kadencji. Ukończył w 1981 r. studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W latach: 1981-1990 nauczyciel akademicki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1991 r. współpracował z UD, był asystentem Hanny Suchockiej. Od 1992 do 1993 pełnił funkcję sekretarza prasowego premier Hanny Suchockiej. W latach: 1993-1997 z listy nowosądeckiej Unii Demokratycznej sprawował mandat posła na Sejm II kadencji. Następnie należał do Unii Wolności i SKL.

Miliband Adolf „Ralph - Ojciec Davida, nowego ministra spraw zagranicznych W. Brytanii, oraz Eda nowego dyrektora Biura Gabinetu. Urodził się w Brukselii. „Przebywa w Belgii do 1940 roku, gdzie - jak podaje w swojej biografii - już w wieku 12 lat przyłącza się do syjonistycznej, skrajnie lewicowej, organizacji podburzającej miejscowa ludność belgijską. W wieku 16 lat przedostaje się, wraz z ojcem, do Londynu, gdzie robi błyskawiczną karierę, zaczynając już w 1941 roku prestiżową London School of Economics. Latem 1940 roku, czyli od razu po przybyciu do Anglii, Adolf „Ralph Miliband nad grobem Karola Marksa na cmentarzu Highgate składa przysięgę dochowania wiernośći ideom komunizmu (...). Synowie (...) wychowywali sie w podlondyńskim domu, ktory jak wspominaja - przesiąkniety był lewicowa atmosferą i częstymi wizytami działaczy międzynarodówki komunistycznej. (Bibuła-pismo niezależne, 07.10.2007)

Miliband Adolf „Ralph” - Ojciec Davida, nowego ministra spraw zagranicznych W. Brytanii, oraz Eda nowego dyrektora Biura Gabinetu. Urodził się w Brukselii. „Przebywa w Belgii do 1940 roku, gdzie - jak podaje w swojej biografii - już w wieku 12 lat przyłącza się do syjonistycznej, skrajnie lewicowej, organizacji podburzającej miejscowa ludność belgijską. W wieku 16 lat przedostaje się, wraz z ojcem, do Londynu, gdzie robi błyskawiczną karierę, zaczynając już w 1941 roku prestiżową London School of Economics. Latem 1940 roku, czyli od razu po przybyciu do Anglii, Adolf „Ralph” Miliband nad grobem Karola Marksa na cmentarzu Highgate składa przysięgę dochowania wiernośći ideom komunizmu (...). Synowie (...) wychowywali sie w podlondyńskim domu, ktory jak wspominaja - przesiąkniety był lewicowa atmosferą i częstymi wizytami działaczy międzynarodówki komunistycznej”. (“Bibuła-pismo niezależne”, 07.10.2007)

Miliband David - Syn Adolfa, wnuk Samuela. „Na wyjątkowo szczególną uwagę zasluguje nominacja nowego ministra spraw zagranicznych. „Został nim 41-letni David Miliband, wnuk Żyda z Warszawy i syn Ralpha Miliband (prawdziwe imię : Adolf), znanego piewcy marksizmu i komunizmu. David Miliband obejmuje to najważniejsze stanowisko polityki zagranicznej w rządzie brytyjskim, jako drugi w historii najmłodszy minister SZ, pomimo braku jakiejkolwiek praktyki w służbie zagranicznej. Wydaje się, że w wielu przypadkach, wystarcza odpowiednia sympatia ideologiczna: oprócz ojca Adolfa „Ralpha - wykładowcy ekonomii marksistowskiej na brytyjskich i amerykańskich uniwersytetach, współtworcy Nowej Lewicy i wydawcy skrajnie lewicowych pism (...). W Parlamencie brytyjskim sytuacja wygląda podobnie. Jeśli chodzi o ilość parlamentarzystow pochodzenia żydowskiego, Wielka Brytania znajduje sie na drugim miejscu, na świecie zaraz po Izraelu. Według oficjalnych danych, w Wielkiej Brytanii zasiada we wszystkich szczeblach Parlamentu 59 Żydów (18 w Izbie Gmin i 41 w Izbie Lordów, przy czym niektóre żydowskie organizacje twierdzą, że w Izbie Lordów jest 46 Żydów. (Bibuła-pismo niezależne, 07.10.2007)

Miliband David - Syn Adolfa, wnuk Samuela. „Na wyjątkowo szczególną uwagę zasluguje nominacja nowego ministra spraw zagranicznych. „Został nim 41-letni David Miliband, wnuk Żyda z Warszawy i syn Ralpha Miliband (prawdziwe imię : Adolf), znanego piewcy marksizmu i komunizmu. David Miliband obejmuje to najważniejsze stanowisko polityki zagranicznej w rządzie brytyjskim, jako drugi w historii najmłodszy minister SZ, pomimo braku jakiejkolwiek praktyki w służbie zagranicznej. Wydaje się, że w wielu przypadkach, wystarcza odpowiednia sympatia ideologiczna: oprócz ojca Adolfa „Ralpha” - wykładowcy ekonomii marksistowskiej na brytyjskich i amerykańskich uniwersytetach, współtworcy Nowej Lewicy i wydawcy skrajnie lewicowych pism” (...). W Parlamencie brytyjskim sytuacja wygląda podobnie. Jeśli chodzi o ilość parlamentarzystow pochodzenia żydowskiego, Wielka Brytania znajduje sie na drugim miejscu, na świecie zaraz po Izraelu. Według oficjalnych danych, w Wielkiej Brytanii zasiada we wszystkich szczeblach Parlamentu 59 Żydów (18 w Izbie Gmin i 41 w Izbie Lordów, przy czym niektóre żydowskie organizacje twierdzą, że w Izbie Lordów jest 46 Żydów. (“Bibuła-pismo niezależne”, 07.10.2007)

Miliband Ed - Brat Davida, syn Adolfa, wnuk Samuela. „W rządzie premiera Browna (...) 37-letni Ed Miliband będzie nadzorował dzialanie Biura Gabinetu, czyli departamentu odpowiedzialnego za wprowadzanie w zycie decyzji rządu.

Miliband Samuel „Sam - Dziadek Davida, i Eda, ojciec Adolfa. „Był zagorzałym komunistą i wrogiem Polski. To on w wojnie 1920 roku zaciągnął sie dobrowolnie do Armii Czerwonej i walczył w jej szeregach przeciwko Polsce. Wkrotce po tym ucieka z polski do Belgii. (Bibuła-pismo niezależne, 07.10.2007).

Miliband Samuel „Sam” - Dziadek Davida, i Eda, ojciec Adolfa. „Był zagorzałym komunistą i wrogiem Polski. To on w wojnie 1920 roku zaciągnął sie dobrowolnie do Armii Czerwonej i walczył w jej szeregach przeciwko Polsce. Wkrotce po tym ucieka z polski do Belgii”. (“Bibuła-pismo niezależne”, 07.10.2007).

Milinkiewicz Aleksander - Do niedawna lider tzw. białoruskiej opozycji. „Ostatnio w kraju podobno ogarniętym terrorem „dyktatora Łukaszenki, Białorusi, w Mińsku odbył się kongres...opozycji. Nie było policyjnych nalotów, aresztowan ani podobnych ekscesów, które potwierdziłyby słuszność oskarżeń tzw. „wolnego świata o niszczenie opozycyjnych ugrupowań przez panujący reżim. Zaś sam kongres potwierdził podział „opozycjonistów zgodnie z podziałami na „amerykańskiej scenie politycznej. W USA mamy do czynienia z dwoma środowiskami żydów zarządzających polityką tego państwa. Jest to mianowicie środowisko skupione wokół G.Sorosa i drugie związane z rodziną Kristolów. Soros głównie steruje tzw. Partią Demokratyczną i skłonny jest, w wydanej światu walce, hołdować spokojnemu przejmowaniu kontroli nad kolejnymi narodami. Z kolei środowisko związane z Kristolami, zarządzające neokonserwatystami (republikanie) podejmuje brutalne akcje takie jak: wojna w Iraku czy Afganistanie, budowa tarczy antyrakietowej. Inicjatywy takie burzą niestety równowaę sił przez co świat staje się bardziej podatny na konflikt globalny. Dokładnie tak samo wygląda „białoruska opozycja. Część podlega wpływom neokonserwatystów „amerykańskich inni jak np. grupa Milinkiewicza środowisku Sorosa. (www.jednodniówka.com, 07.05.2007) Milinkiewicz został zaproszony do Warszawy na obchody 25 rocznicy powstania „Solidarności Walczącej w dniu 13 czerwca. Żyd z Polski (Borusewicz, obecnie marszałek Senatu) zaprosił Żyda z Białorusi.

Milinkiewicz Aleksander - Do niedawna lider tzw. białoruskiej opozycji. „Ostatnio w kraju podobno ogarniętym terrorem „dyktatora” Łukaszenki, Białorusi, w Mińsku odbył się kongres...opozycji. Nie było policyjnych nalotów, aresztowan ani podobnych ekscesów, które potwierdziłyby słuszność oskarżeń tzw. „wolnego świata” o niszczenie opozycyjnych ugrupowań przez panujący reżim. Zaś sam kongres potwierdził podział „opozycjonistów” zgodnie z podziałami na „amerykańskiej” scenie politycznej. W USA mamy do czynienia z dwoma środowiskami żydów zarządzających polityką tego państwa. Jest to mianowicie środowisko skupione wokół G.Sorosa i drugie związane z rodziną Kristolów. Soros głównie steruje tzw. Partią Demokratyczną i skłonny jest, w wydanej światu walce, hołdować spokojnemu przejmowaniu kontroli nad kolejnymi narodami. Z kolei środowisko związane z Kristolami, zarządzające neokonserwatystami (republikanie) podejmuje brutalne akcje takie jak: wojna w Iraku czy Afganistanie, budowa tarczy antyrakietowej. Inicjatywy takie burzą niestety równowaę sił przez co świat staje się bardziej podatny na konflikt globalny. Dokładnie tak samo wygląda „białoruska opozycja”. Część podlega wpływom neokonserwatystów „amerykańskich” inni jak np. grupa Milinkiewicza środowisku Sorosa”. (www.jednodniówka.com, 07.05.2007) Milinkiewicz został zaproszony do Warszawy na obchody 25 rocznicy powstania „Solidarności Walczącej” w dniu 13 czerwca. Żyd z Polski (Borusewicz, obecnie marszałek Senatu) zaprosił Żyda z Białorusi.

Miliszkiewicz Janusz ,felietonista Przy Ormianinie najmądrzejszy Żyd, to tylko głupi goj - mówi stare polskie przysłowie.(...) Zmarł całożyciowy partner Jerzego Waldorffa, kolekcjonera antyków, inicjatora muzeów sztuki. Przed śmiercią Waldorff wprost mówił o swojej orientacji seksualnej. Kłopoty z pochówkiem zakończyły się szczęśliwie, ponieważ to on uratował katolickie Powązki. Dwa grzyby w barszcz to jednak cokolwiek za dużo. Zmarły przyjaciel czeka w urnie. Nie ma pomysłu co dalej. Kiedy po śmierci Waldorffa jego trumnę wystawiono w Operze Narodowej, wartę przy niej pełnił jego najbliższy przyjaciel. Premier Jerzy Buzek podszedł i złożył mu wyrazy współczucia. Tzw. wolna prasa nigdy o tym nawet nie pisnęła. Mein kampf. Syfilis na palecie.(...) Z historii sztuki wiadomo, że tylko dwaj malarze nie współżyli z modelkami. Chodzi o Kazimierza Lasockiego (1871-1952), który portretował krowy oraz o Andrzeja Novaka Zemplińskiego, który dziś portretuje klacze.Oryginał,który swoje felietony zilustrował fotka będąc ubrany w masońską szarfę i kielnię.Oto tytuły niektórych jego felietonów: Tandeta w kościele. Obrzezany Nikifor. Polacy schodzą z drzew. Masońskie wersety.(żródło: artbiznes.pl)

Miller Artur - Prokurator Sądu Najwyższego; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.

Miller Katarzyna - LISTA NR.9, 10, psycholog, poetka, filozof, autorka wielu artykułów w pismach kobiecych (min. cyklu „to nie bajka w „Zwierciadle); wykładowca na podyplomowych studiach Gender Studies, na Uniwersytecie Warszawskim. Współautorka wydanej niedawno książki „Chcę być kochana, tak jak chcę. Związana z Ośrodkiem Rozwoju Osobistego „Alcha w Warszawie.

Miller Katarzyna - LISTA NR.9, 10, psycholog, poetka, filozof, autorka wielu artykułów w pismach kobiecych (min. cyklu „to nie bajka” w „Zwierciadle”); wykładowca na podyplomowych studiach Gender Studies, na Uniwersytecie Warszawskim. Współautorka wydanej niedawno książki „Chcę być kochana, tak jak chcę”. Związana z Ośrodkiem Rozwoju Osobistego „Alcha” w Warszawie.

Miller Leszek - Były premier, polonofob, urodzony w Łodzi. Agent sowiecki KGB pseudonim „Minim, lewicowiec, komunista. Politolog, sekretarz KC PZPR, w latach 1986-1988 I sekretarz KW PZPR w Skierniewicach. W 1989 roku w wywiadzie dla francuskiej gazety „La Liberation powiedział na temat roli Polski: „Niejednokrotnie uważamy się tutaj za Mesjaszy, tak jakby wszystko kręciło się wokół nas. W rzeczywistosci nie jesteśmy nawet małym słoniem, jesteśmy raczej dużą myszą. Podczas seminarium „Chrześcijanie i Żydzi 2-3.05.96 r.) zorganizowanego przez Instytut Polski w Sztokholmie Miller i Michnik doszli do takiej zgodności poglądów, iż wywołało to zdziwienie na sali. Miller potępił także marzec 1968 roku, co spotkało sie z życzliwym przyjęciem na sali. Znalazł się ktoś odważny na sali i zadał pytanie: „Dlaczego pańskie ugrupowanie nie widzi innych, którym uczyniło krzywdy? Dlaczego widzi tylko pokrzywdzonych w marcu 1968 roku, a nie widzi tego, że pokrzywdzonym bliźnim jest również Polak? W dniu 18.09.96 roky „Gazeta Wyborcza opublikowała wystąpienie Millera na spotkaniu w Tel Awiwie z Żydami pochodzącymi z Łodzi. Miller powiedział tam m.in.: „nacjonalistyczna prawica wsącza jad rasizmu i szowinizmu. Stwierdził, że w Polsce ma miejsce antysemityzm bez Żydów. Nie wymienił nikogo z nazwiska, ale sugerował, iz chodzi mu o ks. Prałata H. Jankowskiego. „Leszek premier Miller wziął - pardon - miał wziąć wziątkę (ros. wziatku) w postaci trzech milionów dolarów za „przychylność podczas prywatyzacji polskich hut stali na rzecz firmy Mittal (...). „Czuwał nad tą „prywatyzacją mister minister Szarawarski. (Grabarze polskiej nadziei, H. Pająk, str. 397)

Miller Leszek - Były premier, polonofob, urodzony w Łodzi. Agent sowiecki KGB pseudonim „Minim”, lewicowiec, komunista. Politolog, sekretarz KC PZPR, w latach 1986-1988 I sekretarz KW PZPR w Skierniewicach. W 1989 roku w wywiadzie dla francuskiej gazety „La Liberation” powiedział na temat roli Polski: „Niejednokrotnie uważamy się tutaj za Mesjaszy, tak jakby wszystko kręciło się wokół nas. W rzeczywistosci nie jesteśmy nawet małym słoniem, jesteśmy raczej dużą myszą”. Podczas seminarium „Chrześcijanie i Żydzi” 2-3.05.96 r.) zorganizowanego przez Instytut Polski w Sztokholmie Miller i Michnik doszli do takiej zgodności poglądów, iż wywołało to zdziwienie na sali. Miller potępił także marzec 1968 roku, co spotkało sie z życzliwym przyjęciem na sali. Znalazł się ktoś odważny na sali i zadał pytanie: „Dlaczego pańskie ugrupowanie nie widzi innych, którym uczyniło krzywdy? Dlaczego widzi tylko pokrzywdzonych w marcu 1968 roku, a nie widzi tego, że pokrzywdzonym bliźnim jest również Polak?” W dniu 18.09.96 roky „Gazeta Wyborcza” opublikowała wystąpienie Millera na spotkaniu w Tel Awiwie z Żydami pochodzącymi z Łodzi. Miller powiedział tam m.in.: „nacjonalistyczna prawica wsącza jad rasizmu i szowinizmu”. Stwierdził, że w Polsce ma miejsce antysemityzm bez Żydów. Nie wymienił nikogo z nazwiska, ale sugerował, iz chodzi mu o ks. Prałata H. Jankowskiego. „Leszek premier Miller wziął - pardon - miał wziąć wziątkę (ros. wziatku) w postaci trzech milionów dolarów za „przychylność” podczas prywatyzacji polskich hut stali na rzecz firmy Mittal (...). „Czuwał” nad tą „prywatyzacją” mister minister Szarawarski”. (“Grabarze polskiej nadziei”, H. Pająk, str. 397)

MILLER Marcin LISTA NR 8, ur. 27 maja 1970 w Prostkach koło Ełku, lider i wokalista zespołu disco polo Boys. Oprócz 20 płyt nagranych z macierzystą grupą na swoim koncie ma także wydaną w 2000 roku solową płytę pt. „Zakochany facet. Wiele koncertuje. Ma na swoim koncie występ w filmie z 1997 pt. Kochaj i rób co chcesz oraz z 2004 pt. Trzymajmy się planu. Kompozytor i autor tekstów. Jego utwory takie jak „Jesteś szalona, „Wolność, „Kochana uwierz mi stały się przebojami. 6 grudnia 2007 Marcin wraz z zespołem po 2 latach przerwy wydał płytę „Na Lajcie.

Miller Marek - Urodzony w Łodzi; dziennikarz, pisarz. Członek Polskiej Akademii Filmowej; wspołpracuje z Żydowskim Instytutem Historycznym.

Milner - Członek masońskiej loży Round Table (Okrągły stół). Był w jej najwęższym kręgu razem z Rhodesem, Steadem, Brettem. „Milner to uczeń Ruskina, członek Zjednoczonej Wielkiej Loży Anglii, roszczącej sobie pretensje do rangi światowej loży - matki wszystkich rytów wolnomularstwa. Po śmierci Rhodesa Milner został liderem Round Table. W latach 1897-1905 Milner był gubernatorem i wysokim komisarzem w Afryce Południowej, gdzie szkolił elitarną grupę złotej młodzieży, przysposabiając ją do zajmowania kluczowych stanowisk w rządach i międzynarodowej finansjerze. Amerykańskim odpowiednikiem takiej szkoły przywódców jest słynny uniwersytet Yale, gdzie od połowy XIX wieku istnieje loża masońska „Czaszka i Piszczele dająca masońską formację elitarnej grupie studentów. Jej członkami były trzy pokolenia Bushów - dziadek Prescott oraz George senior i George syn - póżniejszy prezydent USA. „Piszczelowcem jest także prezydent Clinton oraz były kandydat na prezydenta, Żyd Kerry. To liderzy Round Table uratowali żydobolszewicką rewolucję październikową z 1917 roku. Pojawia się tam Milner wraz z George Buchananem, ambasadorem w Piotrogrodzie. Rozdzielają kredyty dla bandy Lenina-Trockiego z banków Morgana, Rothschilda, Kuhn-Loeba i Lazarda - członków Okrągłego Stołu.

Milner - Członek masońskiej loży Round Table (Okrągły stół). Był w jej najwęższym kręgu razem z Rhodesem, Steadem, Brettem. „Milner to uczeń Ruskina, członek Zjednoczonej Wielkiej Loży Anglii, roszczącej sobie pretensje do rangi światowej loży - matki wszystkich rytów wolnomularstwa. Po śmierci Rhodesa Milner został liderem Round Table. W latach 1897-1905 Milner był gubernatorem i wysokim komisarzem w Afryce Południowej, gdzie szkolił elitarną grupę złotej młodzieży, przysposabiając ją do zajmowania kluczowych stanowisk w rządach i międzynarodowej finansjerze. Amerykańskim odpowiednikiem takiej szkoły przywódców jest słynny uniwersytet Yale, gdzie od połowy XIX wieku istnieje loża masońska „Czaszka i Piszczele” dająca masońską formację elitarnej grupie studentów. Jej członkami były trzy pokolenia Bushów - dziadek Prescott oraz George senior i George syn - póżniejszy prezydent USA. „Piszczelowcem” jest także prezydent Clinton oraz były kandydat na prezydenta, Żyd Kerry. To liderzy Round Table uratowali żydobolszewicką rewolucję październikową z 1917 roku. Pojawia się tam Milner wraz z George Buchananem, ambasadorem w Piotrogrodzie. Rozdzielają kredyty dla bandy Lenina-Trockiego z banków Morgana, Rothschilda, Kuhn-Loeb’a i Lazarda - członków Okrągłego Stołu”.

Milnikiel Eugeniusz - Ambasador PRL w Londynie 1951-1956.

Milsztein S. R. - Naczelnik NKWD do spraw jeńców wojennych. Wspólpracował z Berią przy mordowaniu Polaków.

Miłosz Andrzej. - Wspólnie z Piotrem Weychertem wyreżyserował dokument „Pogrom, dotyczący wydarzeń w Kielcach w dniu 01.07.1946 roku. (1996). Także z Weychertem zrobił film „Henio. Jest to imię chłopca, którego porwanie stało się przyczyną tzw. pogromu kieleckiego (1996). Oba filmy mają antypolską wymowę. Kolejnym filmem Miłosza z Weychertem był dokument pt. „Wizy życia(1997).

Miłosz Andrzej. - Wspólnie z Piotrem Weychertem wyreżyserował dokument „Pogrom”, dotyczący wydarzeń w Kielcach w dniu 01.07.1946 roku. (1996). Także z Weychertem zrobił film „Henio”. Jest to imię chłopca, którego porwanie stało się przyczyną tzw. pogromu kieleckiego (1996). Oba filmy mają antypolską wymowę. Kolejnym filmem Miłosza z Weychertem był dokument pt. „Wizy życia”(1997).

Miłosz Czesław-Kunat - Poeta, noblista. Polonofob, lewicowiec, renegat, oszczerca i paszkwilant zniesławiający Polskę i Polaków, komunistyczny kolaborant.(ur. 30 czerwca 1911 w Szetejniach, zm. 14 sierpnia 2004 w Krakowie) prawnik i dyplomata, poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz; w latach 19511989 na emigracji, do 1960 we Francji, następnie w Stanach Zjednoczonych; w Polsce do 1980 obłożony cenzurą; laureat Neustadt International Prize for Literature (1978) i literackiej Nagrody Nobla (1980); profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i Uniwersytetu Harvarda; w 1993 powrócił do kraju, członek Polskiej Akademii Umiejętności, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, odznaczony Orderem Orła Białego; pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce; brat Andrzeja Miłosza. Nazwisko Miłosza pojawiło się w książce pt. „Masoneria polska 1993 dr.Stanisława Krajskiego gdzie czytamy: W 1947 r. Stempowski (który był wtedy Wielkim Mistrzem) informuje za pośrednictwem, jak wszystko na to wskazuje, Czesława Miłosza, wielkiego komandora masonerii w USA J. H. Cowlesa, „że masoneria polska podzieliła los sąsiednich (...) i wyginęła - przestała istnieć. (informacja ta została zaczerpnięta z: L. Hass, Druga wizyta Johna Henrego Cowlesa w Polsce, Ars Regia nr 2(3)93, s. 100). Na uwagę zasługuje też materiał autorstwa noblisty pt. „O historii polskiej literatury, wolnomyślicielach i masonach (Kultura nr 4/70, s. 21). Bardzo ciekawy jest też jeden z rozdziałów w książce Aleksandra Fiuta „Rozmowy z Czesławem Miłoszem, który nosi tytuł „Sekretny zjadacz trucizn manichejskich, w którym poeta mówi o swoich związkach ideowych z manicheizmem i kabałą (do obu doktryn odwołuje się masoneria). Całe życie nienawidził Polskę, Polaków, katolicyzm i polskość. W 1939 r. uznał nowy rozbiór Polski i przyłączenie Wilna do Litwy, przyjmując obywatelstwo litewskie; podobnie postąpiło kilka tysięcy Żydów z Wileńszczyzny (Władysław Wielhorski, „Polska a Litwa., Londyn 1947). Odznaczony Orderem Orła Białego . Kolaborował ze stalinowskim reżimem. W swoim artykule z dnia 22 stycznia 1995 roku, który ukazał sie w „Gazecie Wyborczej wraca do rozmowy jaką przeprowadził polski minister Roman Łychowski z żydowskim Jointem: „Joint obiecał dać na ten cel 10 czy 15 milionów dolarów. Ale pod jednym warunkiem: rząd polski nie dopuści do emigracji Żydów do Stanów Zjednoczonych. Na zaskoczenie Romana Łychowskiego nasi rozmówcy odpowiedzieli, że Żydzi „kapotowi pobudzają tylko antysemityzm w Stanach Zjednoczonych, czemu oni chcą przeciwdziałać. W „Kurierze Codziennym z dn. 6-9 kwietnia 2007 roku w artykule Henryka Łupińskiego „Czciciele ucieleśnień prawdziwych wartości możemy m.in. przeczytać: „Mieliśmy wcześniej zachwyty nad noblistą Czesławem Miłoszem. Choć polskość wzbudzała u noblisty wręcz odrazę, z czy zresztą się nie krył, peanom po dziś dzień nie ma końca. Bo i jakże - tu polska zniewolona a Polak (Miłosz uważał się za Litwina) doznaje takiego zaszczytu! Ostatecznie opluwacz Polski ( a wpierw sługus PRL-u na placowce dyplomatycznej) został pogrzebany w jednym z panteonów narodowych, na Skałce w Krakowie. (Tylko Polska - „Poprawność polityczna-zmora naszych czasów, dr Feliks A. Krzan, str. 12, nr 349): „Byłem kiedyś bardzo zaszokowany, że laureat Nagrody Nobla Czeslaw Milosz zostal pochowany na Skałce. Wałęsa i kardynał Macharski kierowali się poprawnościa polityczną i wzięli udzial w pogrzebie człowieka, ktory nazwal Matkę Boską Częstochowską Matką Pogańską, a naród polski narodem przeklętym. Był on niewątpliwie ateistą i polakożercą. W wywiadzie dla wydawanego w USA żydowskiego czasopisma „Tikkun (nr. 2 z 1987r.), mówiąc o żydowskich komunistach: „Oni zajęli wszystkie czołowe pozycje w Polsce, również w bardzo okrutnej policji bezpieczeństwa, ponieważ byli po prostu bardziej godni zaufania niż miejscowa ludność. (...) Pierwsze kadry polskiej komunistycznej partii w 1945 roku, były złożone z ludzi w mundurach, w bardzo dużej proporcji będących intelektualistami żydowskiego pochodzenia.

Miłosz Czesław-Kunat - Poeta, noblista. Polonofob, lewicowiec, renegat, oszczerca i paszkwilant zniesławiający Polskę i Polaków, komunistyczny kolaborant.(ur. 30 czerwca 1911 w Szetejniach, zm. 14 sierpnia 2004 w Krakowie) – prawnik i dyplomata, poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz; w latach 1951–1989 na emigracji, do 1960 we Francji, następnie w Stanach Zjednoczonych; w Polsce do 1980 obłożony cenzurą; laureat Neustadt International Prize for Literature (1978) i literackiej Nagrody Nobla (1980); profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i Uniwersytetu Harvarda; w 1993 powrócił do kraju, członek Polskiej Akademii Umiejętności, Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, odznaczony Orderem Orła Białego; pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce; brat Andrzeja Miłosza. Nazwisko Miłosza pojawiło się w książce pt. „Masoneria polska 1993” dr.Stanisława Krajskiego gdzie czytamy: W 1947 r. Stempowski (który był wtedy Wielkim Mistrzem) informuje za pośrednictwem, jak wszystko na to wskazuje, Czesława Miłosza, wielkiego komandora masonerii w USA J. H. Cowlesa, „że masoneria polska podzieliła los sąsiednich (...) i wyginęła - przestała istnieć.” (informacja ta została zaczerpnięta z: L. Hass, Druga wizyta Johna Henrego Cowlesa w Polsce, Ars Regia nr 2(3)93, s. 100). Na uwagę zasługuje też materiał autorstwa noblisty pt. „O historii polskiej literatury, wolnomyślicielach i masonach” (“Kultura” nr 4/70, s. 21). Bardzo ciekawy jest też jeden z rozdziałów w książce Aleksandra Fiuta „Rozmowy z Czesławem Miłoszem”, który nosi tytuł „Sekretny zjadacz trucizn manichejskich”, w którym poeta mówi o swoich związkach ideowych z manicheizmem i kabałą (do obu doktryn odwołuje się masoneria). Całe życie nienawidził Polskę, Polaków, katolicyzm i polskość. W 1939 r. uznał nowy rozbiór Polski i przyłączenie Wilna do Litwy, przyjmując obywatelstwo litewskie; podobnie postąpiło kilka tysięcy Żydów z Wileńszczyzny (Władysław Wielhorski, „Polska a Litwa”., Londyn 1947). Odznaczony Orderem Orła Białego . Kolaborował ze stalinowskim reżimem. W swoim artykule z dnia 22 stycznia 1995 roku, który ukazał sie w „Gazecie Wyborczej” wraca do rozmowy jaką przeprowadził polski minister Roman Łychowski z żydowskim Jointem: „Joint obiecał dać na ten cel 10 czy 15 milionów dolarów. Ale pod jednym warunkiem: rząd polski nie dopuści do emigracji Żydów do Stanów Zjednoczonych. Na zaskoczenie Romana Łychowskiego nasi rozmówcy odpowiedzieli, że Żydzi „kapotowi” pobudzają tylko antysemityzm w Stanach Zjednoczonych, czemu oni chcą przeciwdziałać”. W „Kurierze Codziennym” z dn. 6-9 kwietnia 2007 roku w artykule Henryka Łupińskiego „Czciciele ucieleśnień prawdziwych wartości” możemy m.in. przeczytać: „Mieliśmy wcześniej zachwyty nad noblistą Czesławem Miłoszem. Choć polskość wzbudzała u noblisty wręcz odrazę, z czy zresztą się nie krył, peanom po dziś dzień nie ma końca. Bo i jakże - tu polska zniewolona a Polak (Miłosz uważał się za Litwina) doznaje takiego zaszczytu! Ostatecznie opluwacz Polski ( a wpierw sługus PRL-u na placowce dyplomatycznej) został pogrzebany w jednym z panteonów narodowych, na Skałce w Krakowie”. (“Tylko Polska” - „Poprawność polityczna-zmora naszych czasów”, dr Feliks A. Krzan, str. 12, nr 349): „Byłem kiedyś bardzo zaszokowany, że laureat Nagrody Nobla Czeslaw Milosz zostal pochowany na Skałce. Wałęsa i kardynał Macharski kierowali się poprawnościa polityczną i wzięli udzial w pogrzebie człowieka, ktory nazwal Matkę Boską Częstochowską Matką Pogańską, a naród polski narodem przeklętym. Był on niewątpliwie ateistą i polakożercą”. W wywiadzie dla wydawanego w USA żydowskiego czasopisma „Tikkun” (nr. 2 z 1987r.), mówiąc o żydowskich komunistach: „Oni zajęli wszystkie czołowe pozycje w Polsce, również w bardzo okrutnej policji bezpieczeństwa, ponieważ byli po prostu bardziej godni zaufania niż miejscowa ludność. (...) Pierwsze kadry polskiej komunistycznej partii w 1945 roku, były złożone z ludzi w mundurach, w bardzo dużej proporcji będących intelektualistami żydowskiego pochodzenia”.

Minc Hilary - (ur. 24 sierpnia 1905 w Kazimierzu Dolnym - zm. 26 listopada 1974 w Warszawie) - działacz komunistyczny, ekonomista, od 1921 roku członek KPP, w okresie powojennym pełnił szereg funkcji państwowych (m. in. minister przemysłu, minister przemysłu i handlu, wicepremier ds. gospodarczych), mąż dziennikarki Julii Minc. Urodził się w żydowskiej rodzinie Oskara i Stefanii z domu Fajersztajn. W okresie międzywojennym wstąpił do Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej. Później studiował prawo i ekonomię w Polsce, a następnie we Francji, gdzie się doktoryzował. W 1928 roku wydalony z kraju przez władze francuskie. Udał się na wschód, przebywał m.in. we Lwowie, a następnie w Samarkandzie (w 1939 roku). W czasie II wojny światowej zaangażował się w tworzenie Związku Patriotów Polskich i Biura Komunistów Polskich w ZSRR. Został oficerem politycznym w I Dywizji Piechoty im. T.Kościuszki. W Rządzie Tymczasowym objął tekę ministra przemysłu. Postulował centralizację gospodarczą w Polsce, propagował i wdrażał system nakazowo-rozdzielczy. W 1949 roku stanął na czele Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Był także przewodniczącym Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. W 1948 roku Hilary Minc wstąpił w szeregi PZPR, a w 1949 roku został wicepremierem. Był jednym z twórców Planu Sześcioletniego - programu rozwoju polskiej gospodarki i przemysłu. Jego żona, Julia Minc z domu Heflich, stała na czele Polskiej Agencji Prasowej. Od 24 lutego 1949 był członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce. W 1956 roku, na fali wydarzeń czerwcowych, usunięto go z Biura Politycznego. Złożył samokrytykę, ale w 1959 roku został zmuszony do wystąpienia z partii.. Studiował prawo na UW, a ekonomię w Tuluzie i Paryżu. Prokurator Wojskowej Prokuratury 1. DP. WP. W 1943 roku awansowany na płk. Także w tym samym roku zdegradowany do stopnia plutonowego podchorążego. Ponownie awansowany na płk. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia- Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Minc Hilary - (ur. 24 sierpnia 1905 w Kazimierzu Dolnym - zm. 26 listopada 1974 w Warszawie) - działacz komunistyczny, ekonomista, od 1921 roku członek KPP, w okresie powojennym pełnił szereg funkcji państwowych (m. in. minister przemysłu, minister przemysłu i handlu, wicepremier ds. gospodarczych), mąż dziennikarki Julii Minc. Urodził się w żydowskiej rodzinie Oskara i Stefanii z domu Fajersztajn. W okresie międzywojennym wstąpił do Związku Polskiej Młodzieży Socjalistycznej. Później studiował prawo i ekonomię w Polsce, a następnie we Francji, gdzie się doktoryzował. W 1928 roku wydalony z kraju przez władze francuskie. Udał się na wschód, przebywał m.in. we Lwowie, a następnie w Samarkandzie (w 1939 roku). W czasie II wojny światowej zaangażował się w tworzenie Związku Patriotów Polskich i Biura Komunistów Polskich w ZSRR. Został oficerem politycznym w I Dywizji Piechoty im. T.Kościuszki. W Rządzie Tymczasowym objął tekę ministra przemysłu. Postulował centralizację gospodarczą w Polsce, propagował i wdrażał system nakazowo-rozdzielczy. W 1949 roku stanął na czele Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego. Był także przewodniczącym Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów. W 1948 roku Hilary Minc wstąpił w szeregi PZPR, a w 1949 roku został wicepremierem. Był jednym z twórców Planu Sześcioletniego - programu rozwoju polskiej gospodarki i przemysłu. Jego żona, Julia Minc z domu Heflich, stała na czele Polskiej Agencji Prasowej. Od 24 lutego 1949 był członkiem Komisji Bezpieczeństwa KC PZPR, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce. W 1956 roku, na fali wydarzeń czerwcowych, usunięto go z Biura Politycznego. Złożył samokrytykę, ale w 1959 roku został zmuszony do wystąpienia z partii.. Studiował prawo na UW, a ekonomię w Tuluzie i Paryżu. Prokurator Wojskowej Prokuratury 1. DP. WP. W 1943 roku awansowany na płk. Także w tym samym roku zdegradowany do stopnia plutonowego podchorążego. Ponownie awansowany na płk. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”- Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Minc Julia - Niedouczona działaczka o mentalności kucharki, żona jednego z czołowych żydowskich prominentów doby stalinowskiej, dyktatora gospodarki Hilarego Minca. Przez wiele lat szefowa PAP. Minister edukacji narodowej w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza (w latach 1996-1997).

Minc Tadeusz, ur. 4 II 1924, Łódź, zm. 22 II 1992, Warszawa, reżyser, aktor; współpraca z teatrami w Łodzi, Gdańsku, Wrocławiu i Warszawie; inscenizacje, m.in. Tragedia o Bogaczu i Łazarzu Anonima Gdańskiego, Kartoteka T. Różewicza, Ślub W. Gombrowicza. 1952 - Srebrny Krzyż Zasługi 1955 - Złoty Krzyż Zasługi

Mincer Laura – LISTA NR 5, 13, dr, jest pracownikiem Uniwersytetu Rzymskiego La Sapienza, tłumaczem z języka włoskiego.

Mincer Laura LISTA NR 5, 13, dr, jest pracownikiem Uniwersytetu Rzymskiego La Sapienza, tłumaczem z języka włoskiego.

Mink Emanuel (l. 97) Paryż, Francja, ostatni komendant kompanii żydowskiej im. Naftalego Botwina w XIII Brygadzie Międzynarodowej im. J. Dąbrowskiego, członek Ruchu Oporu we Francji, więźń Auschwitz.Jego syn Georges Mink, profesor socjologii w Paryżu podpisał LISTĘ NR 16.

Minkiewicz Jan – LISTA NR.9, dziennikarz, członek Stowarzyszenia Przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii.

Minkiewicz Jan LISTA NR.9, dziennikarz, członek Stowarzyszenia Przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii.

Minkiewicz Janusz - Pisarz, satyryk; zbiór wierszy „Lenin w Poroninie. Współpracował z: żydokomunistycznym „Przekrojem, „Szpilkami, „Cyrulikiem Warszawskim. Zajmował się przekładami, głównie literatury rosyjskiej.

Minkiewicz Janusz - Pisarz, satyryk; zbiór wierszy „Lenin w Poroninie”. Współpracował z: żydokomunistycznym „Przekrojem”, „Szpilkami”, „Cyrulikiem Warszawskim”. Zajmował się przekładami, głównie literatury rosyjskiej.

Minkowski Aleksander – LISTA NR.9, (ur. 7 lutego 1933 r. w Warszawie), prozaik, reportażysta i scenarzystam filmowy. W 1951 r. ukończył LO we Wrocławiu. Ukończył filologię rosyjską na UW. W okresie wojny przebywał, z rodzicami, na zesłaniu w poóżonej na dalekiej północy w obrębie ZSRR Republice Komi, z której wspomnienia zawarł w książce „Droga do Niury” (1964) oraz w pierwszym rozdziale wydanej w 1966 r. książki „Gruby”. Debiutował w 1966 r, na łamach tygodnika „Przegląd Kulturalny” jako prozaik. W 1959 r. reżyser Jerzy Jarocki wystawił w Teatrze Śląskim im. Wyspiańskiego w Katowicach jego stukę „Fałszerz i jego córka”, napisaną wspólnie z E. Kabatcem. W tach 1954-1957 był zwiąany z redakcją „Po prostu”, a od 1958 do 1961 pracował jako reportażysta w prestiżówym tygodniku „Świat”, wraz z Lucjanem Wolańskim, Wiesławem Górnickim, Aleksandrem Ziemnym, Marianem Brandysem i Kazimierzem Dziewnowskim, z którym opublikował wspólnie tom reportaży ze Związku Sowieckiego pt. „Pięć tysięcy kilometrów przyszłości” (Wyd. Iskry), 1961 r.

Minkowski Aleksander LISTA NR.9, (ur. 7 lutego 1933 r. w Warszawie), prozaik, reportażysta i scenarzystam filmowy. W 1951 r. ukończył LO we Wrocławiu. Ukończył filologię rosyjską na UW. W okresie wojny przebywał, z rodzicami, na zesłaniu w poóżonej na dalekiej północy w obrębie ZSRR Republice Komi, z której wspomnienia zawarł w książce „Droga do Niury (1964) oraz w pierwszym rozdziale wydanej w 1966 r. książki „Gruby. Debiutował w 1966 r, na łamach tygodnika „Przegląd Kulturalny jako prozaik. W 1959 r. reżyser Jerzy Jarocki wystawił w Teatrze Śląskim im. Wyspiańskiego w Katowicach jego stukę „Fałszerz i jego córka, napisaną wspólnie z E. Kabatcem. W tach 1954-1957 był zwiąany z redakcją „Po prostu, a od 1958 do 1961 pracował jako reportażysta w prestiżówym tygodniku „Świat, wraz z Lucjanem Wolańskim, Wiesławem Górnickim, Aleksandrem Ziemnym, Marianem Brandysem i Kazimierzem Dziewnowskim, z którym opublikował wspólnie tom reportaży ze Związku Sowieckiego pt. „Pięć tysięcy kilometrów przyszłości (Wyd. Iskry), 1961 r.

Minkowski Anatol - W latach 1937-39 dyrektor Polskiego Instytutu Rozrachunkowego.

Minkowski Maurycy - 1881-1930, malarz głuchoniemy, obrazy Żydów w małych miasteczkach.

Minkowski Mieczysław - neuropsychiatra.

Minkowski Piotr - Zastępca dyrektora Banku Gospodarstwa Krajowego; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.

Miodowicz Alfred - (ur. 28 czerwca 1929 w Poznaniu).Ojciec Konstantego, polonofob, komunistyczny działacz związkowy , polityk. 1959-1990 członek PZPR; 1986-1990 członek KC PZPR, 1986-1989 członek Biura Politycznego KC PZPR; 1985-1986 przewodniczący Komisji Wniosków, Skarg i Sygnałów od Ludności KC PZPR. 1948-1952 działał w organizacjach młodzieżowych; 1952 podjął pracę w Hucie im. Lenina, był tam m.in. pierwszym nagrzewnicowym wielkich pieców. Działał w związkach zawodowych, 1983-1987 przewodniczący Komitetu Wykonawczego Federacji Hutniczych Związków Zawodowych; 1984 został przewodniczącym Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych. 1985-1986 członek Rady Państwa, 1985-1989 poseł na Sejm PRL IX kadencji. Przeciwnik Wałęsy w debacie telewizyjnej jesienią 1988, następnie brał udział w obradach Okrągłego Stołu. W 1991 został zastąpiony na stanowisku przewodniczącego OPZZ przez Ewę Spychalską. Od 1992 był przewodniczącym Ruchu Ludzi Pracy. Należał do władz Światowej Federacji Związków Zawodowych (członek Rady Generalnej). Syn Konstanty jest politykiem „prawicy, działaczem i posłem Platformy Obywatelskiej.

Miodowicz Konstanty – LISTA NR.9, Syn Alfreda, polonofob, należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów, wspólnie z Janem M. Rokitą założył pacyfistyczny Ruch „Wolność i Pokój”. W latach: 1990-1996 był zatrudniony w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Urzędzie Ochrony Państwa, gdzie, jako szef kontrwywiadu, uczestniczył w budowie polskich służb specjalnych. W Sejmie III kadencji był posłem Akcji Wyborczej Solidarność (był członkiem klubu parlamentarnego SKL). Do Sejmu IV i V kadencji dostał się z listy Platformy Obywatelskiej w Kielcach. Jest członkiem komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz komisji do spraw Służb Specjalnych. Członek Rady Programowej Fundacji Instytut Lecha Wałęsy.

Miodowicz Konstanty LISTA NR.9, Syn Alfreda, polonofob, należał do Niezależnego Zrzeszenia Studentów, wspólnie z Janem M. Rokitą założył pacyfistyczny Ruch „Wolność i Pokój. W latach: 1990-1996 był zatrudniony w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Urzędzie Ochrony Państwa, gdzie, jako szef kontrwywiadu, uczestniczył w budowie polskich służb specjalnych. W Sejmie III kadencji był posłem Akcji Wyborczej Solidarność (był członkiem klubu parlamentarnego SKL). Do Sejmu IV i V kadencji dostał się z listy Platformy Obywatelskiej w Kielcach. Jest członkiem komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz komisji do spraw Służb Specjalnych. Członek Rady Programowej Fundacji Instytut Lecha Wałęsy.

Mioduski Kryspin płk - Urodzony 25.10.1923 r. w Górze Kalwarii. prokurator, sędzia. Rodzice: Albin i Alina z d. Gutkowska. Mianowany na stopień płk. w 1953 roku. Zmarł w 1987 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego (1935 r.) dr nauk prawnych (1968 r.). Od kwietnia 1945 r. w Ludowym Wojsku Polskim na stanowiskach: szefa wydziału w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej, szefa Wojskowej Prokuratury Rejonowej w Warszawie. Od 1949 r. w Sądownictwie Wojskowym na stanowiskach: wiceprezesa Najwyższego Sądu Wojskowego, zastępcy Prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego. W 1955 r. przeniesiony do rezerwy. Ponownie powołany do wojska w 1957 r. pracował na kierowniczych stanowiskach w Najwyższym Sądzie Wojskowym, a następnie w Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego. W 1971 r. przeniesiony do rezerwy. Sędzia Mioduski utrzymał w mocy wyrok śmierci m.in. dla: Zdzisława Ficka - wyrok wykonany w 1952 r., a w 1956 r. sprawę umorzono z braku dowodów winy. Był współautorem opracowanych zasad współzawodnictwa między sędziami.

Mioduski Kryspin płk - Urodzony 25.10.1923 r. w Górze Kalwarii. prokurator, sędzia. Rodzice: Albin i Alina z d. Gutkowska. Mianowany na stopień płk. w 1953 roku. Zmarł w 1987 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego (1935 r.) dr nauk prawnych (1968 r.). Od kwietnia 1945 r. w Ludowym Wojsku Polskim na stanowiskach: szefa wydziału w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej, szefa Wojskowej Prokuratury Rejonowej w Warszawie. Od 1949 r. w Sądownictwie Wojskowym na stanowiskach: wiceprezesa Najwyższego Sądu Wojskowego, zastępcy Prezesa Najwyższego Sądu Wojskowego. W 1955 r. przeniesiony do rezerwy. Ponownie powołany do wojska w 1957 r. pracował na kierowniczych stanowiskach w Najwyższym Sądzie Wojskowym, a następnie w Izbie Wojskowej Sądu Najwyższego. W 1971 r. przeniesiony do rezerwy. Sędzia Mioduski utrzymał w mocy wyrok śmierci m.in. dla: Zdzisława Ficka - wyrok wykonany w 1952 r., a w 1956 r. sprawę umorzono z braku dowodów winy. Był współautorem opracowanych zasad współzawodnictwa między sędziami.

MIODUSZEWSKI Grzegorz LISTA NR 8, malarz.

MIRECKI Piotr - Zastępca Dyrektora Departamentu Współpracy Międzynarodowej MSWiA.

Mirkowicz Tomasz – LISTA NR.4, tłumacz literatury anglojęzycznej, krytyk literacki, pisarz. Jako krytyk specjalizował się w amerykańskim postmodernizmie. W czasie stanu wojennegoaktywnie wspierał opozycję demokratyczną - w jego mieszkaniu ukrywał się Zbigniew Bujak.

Mirkowicz Tomasz LISTA NR.4, tłumacz literatury anglojęzycznej, krytyk literacki, pisarz. Jako krytyk specjalizował się w amerykańskim postmodernizmie. W czasie stanu wojennegoaktywnie wspierał opozycję demokratyczną - w jego mieszkaniu ukrywał się Zbigniew Bujak.

Mirowski Daniel-Frydberg Izrael - Personalny w Urzędzie Cenzury w czasach PRL-u.

Mirska Klara - Autorka książki „W cieniu wielkiego strachu, w której pisze, że dyrektor Centralnego Archiwum Państwowego Gerber Rafał, świadomie dążył do zatarcia dowodów na pomoc jaką nieśli Polacy Żydom podczas wojny. Opuściła Polskę w 1968 roku, nie miała w swych wspomnieniach dość złych słów dla odmalowania niegodziwości niektórych przedstawicieli środowisk żydowskich w czasie wojny. Opisała np. następującą historię: „Syn przewodniczącego Judenratu jednego z gett został skazany przez Niemców na śmierć. Przyprowadził go na egzekucję jego ojciec. On miał go powiesić w ciągu kilku minut. Gdyby tego nie uczynił, miał sam zostać powieszony. Taki niesamowity żart wymyślili Niemcy. Ojciec, któremu chęć pozostania przy życiu przysłoniła wszelkie uczucia miłości rodzicielskiej, zaczął poganiać syna. Czynił to na oczach rozbawionych Niemców i stojących w milczeniu przy tej scenie Żydów: No, prędko rozbieraj buty! No, pośpiesz się, i tak ci nic nie pomoże (...) „Zebrałam wiele zeznań o Polakach, którzy ratowali Żydów, i nieraz myślę: Polacy są dziwni. Potrafią być zapalczywi i niesprawiedliwi. Ale nie wiem, czy w jakimkolwiek innym narodzie znalazłoby się tylu romantyków, tylu ludzi szlachetnych, tylu ludzi bez skazy, tylu aniołów, którzy by z takim poświęceniem, a takim lekceważeniem własnego życia, tak ratowali obcych.(Wg K. Mirska: „W cieniu wielkiego strachu, Paryż 1980, s. 447). W sierpniu 1942 r. żydowski policjant Calel Perechodnik w getcie w Otwocku wyciągnął z bezpiecznej kryjówki swoją żonę i córeczkę i odprowadził je do transportu śmierci.prof. Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 2006-08-07

Mirska Klara - Autorka książki „W cieniu wielkiego strachu”, w której pisze, że dyrektor Centralnego Archiwum Państwowego Gerber Rafał, świadomie dążył do zatarcia dowodów na pomoc jaką nieśli Polacy Żydom podczas wojny. Opuściła Polskę w 1968 roku, nie miała w swych wspomnieniach dość złych słów dla odmalowania niegodziwości niektórych przedstawicieli środowisk żydowskich w czasie wojny. Opisała np. następującą historię: „Syn przewodniczącego Judenratu jednego z gett został skazany przez Niemców na śmierć. Przyprowadził go na egzekucję jego ojciec. On miał go powiesić w ciągu kilku minut. Gdyby tego nie uczynił, miał sam zostać powieszony. Taki niesamowity żart wymyślili Niemcy. Ojciec, któremu chęć pozostania przy życiu przysłoniła wszelkie uczucia miłości rodzicielskiej, zaczął poganiać syna. Czynił to na oczach rozbawionych Niemców i stojących w milczeniu przy tej scenie Żydów: ‘No, prędko rozbieraj buty! No, pośpiesz się, i tak ci nic nie pomoże’” (...) „Zebrałam wiele zeznań o Polakach, którzy ratowali Żydów, i nieraz myślę: Polacy są dziwni. Potrafią być zapalczywi i niesprawiedliwi. Ale nie wiem, czy w jakimkolwiek innym narodzie znalazłoby się tylu romantyków, tylu ludzi szlachetnych, tylu ludzi bez skazy, tylu aniołów, którzy by z takim poświęceniem, a takim lekceważeniem własnego życia, tak ratowali obcych”.(Wg K. Mirska: „W cieniu wielkiego strachu”, Paryż 1980, s. 447). W sierpniu 1942 r. żydowski policjant Calel Perechodnik w getcie w Otwocku wyciągnął z bezpiecznej kryjówki swoją żonę i córeczkę i odprowadził je do transportu śmierci.prof. Jerzy Robert Nowak, Nasz Dziennik, 2006-08-07

Mirska Maria-Knopf - Pianistka i literatka.

Mirski Michał-Mojsze Hersz Tabacznik - Od 1927 w KPP, członek redakcji pism: „Cum Kampf, „Literarisze Tribune, „Zyben Tog, tłumacz na język żydowski „Anty-Duhringa Fryderyka Engelsa. (1936-1937) więzień Berezy Kartuskiej, w czasie wojny w ZSRR. (1945-1949) przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Żydowskiego w Łodzi. WKŻ w Łodzi był lokalnym oddziałem Centralnego Komitetu Żydów w Polsce. Powstał on w Lublinie jesienią 1944 roku. W komitecie przewagę mieli komuniści. Byli tez przedstawiciele innych organizacji jak: Ogólnożydowska Partia Robotnicza „Bund, Zjednoczenie Syjonistów-Demokratów „Ichud, Poalej Syjon-Lewica, Poalej Syjon-Prawica, Haszomer Hacair i Hitachdut. Główny nacisk położono na początku na działalność opiekuńczo-socjalną tj. na wydawanie zapomóg finansowych, odzieży, obuwia, żywności. Później zaczęto zakładać przedszkola, Domy Dziecka, bursy. W 1946 roku reaktywowało się Towarzystwo Opieki Zdrowotnej Ludności Żydowskiej. W kwietniu 1945 roku zaczął ukazywać się periodyk w języku jidysz „Dos Naje Lebn. W latach 1945-1949 wydawano w Łodzi ponad 20 gazet żydowskich w języku jidysz, polskim i hebrajskim. Powstawały biuletyny informacyjne i gazety jednodniowe. Powstała Żydowska Agencja Prasowa. W latach pięćdziesiatych i sześćdziesiątych Mirski był członkiem redakcji „Nowych Dróg. W 1968 roku wyjechał do Danii. Po opuszczeniu Polski działał w Bundzie.

Mirski Michał-Mojsze Hersz Tabacznik - Od 1927 w KPP, członek redakcji pism: „Cum Kampf”, „Literarisze Tribune”, „Zyben Tog”, tłumacz na język żydowski „Anty-Duhringa” Fryderyka Engelsa. (1936-1937) więzień Berezy Kartuskiej, w czasie wojny w ZSRR. (1945-1949) przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Żydowskiego w Łodzi. WKŻ w Łodzi był lokalnym oddziałem Centralnego Komitetu Żydów w Polsce. Powstał on w Lublinie jesienią 1944 roku. W komitecie przewagę mieli komuniści. Byli tez przedstawiciele innych organizacji jak: Ogólnożydowska Partia Robotnicza „Bund”, Zjednoczenie Syjonistów-Demokratów „Ichud”, Poalej Syjon-Lewica, Poalej Syjon-Prawica, Haszomer Hacair i Hitachdut. Główny nacisk położono na początku na działalność opiekuńczo-socjalną tj. na wydawanie zapomóg finansowych, odzieży, obuwia, żywności. Później zaczęto zakładać przedszkola, Domy Dziecka, bursy. W 1946 roku reaktywowało się Towarzystwo Opieki Zdrowotnej Ludności Żydowskiej. W kwietniu 1945 roku zaczął ukazywać się periodyk w języku jidysz „Dos Naje Lebn”. W latach 1945-1949 wydawano w Łodzi ponad 20 gazet żydowskich w języku jidysz, polskim i hebrajskim. Powstawały biuletyny informacyjne i gazety jednodniowe. Powstała Żydowska Agencja Prasowa. W latach pięćdziesiatych i sześćdziesiątych Mirski był członkiem redakcji „Nowych Dróg”. W 1968 roku wyjechał do Danii. Po opuszczeniu Polski działał w Bundzie.

Mirski Mieczysław-Kahan - sędzia, ur. 11.08.1930 r. w Warszawie. Rodzice: Bronisław i Helena z d. Gusiak. W 1949 r. wstąpił do WP. Był słuchaczem OSP. Został asesorem WSO w Warszawie. Oficer do zleceń doradcy ds. wojskowego wymiaru sprawiedliwości GZP MON. Awansowany na stopień kpt. Szef WSR w Zielonej Górze, zastępca szefa Sądu Marynarki Wojennej. Zastępca szefa Sądu WOW. Od 1956 r. przeniesiony do rezerwy. Adwokart i obrońca wojskowy. Wyjechał do Australii w 1961 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r. Porucznik ps. „Kahan. Członek składów sędziowskich w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie. Morderca w todze, orzekał m.in. ze Stefanem Michnikiem

Mirski Mieczysław-Kahan - sędzia, ur. 11.08.1930 r. w Warszawie. Rodzice: Bronisław i Helena z d. Gusiak. W 1949 r. wstąpił do WP. Był słuchaczem OSP. Został asesorem WSO w Warszawie. Oficer do zleceń doradcy ds. wojskowego wymiaru sprawiedliwości GZP MON. Awansowany na stopień kpt. Szef WSR w Zielonej Górze, zastępca szefa Sądu Marynarki Wojennej. Zastępca szefa Sądu WOW. Od 1956 r. przeniesiony do rezerwy. Adwokart i obrońca wojskowy. Wyjechał do Australii w 1961 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r. Porucznik ps. „Kahan”. Członek składów sędziowskich w Wojskowym Sądzie Rejonowym w Warszawie. Morderca w todze, orzekał m.in. ze Stefanem Michnikiem

Mirski Piotr ,animator kultury. Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NNw Lublinie. Zajmuje się przede wszystkim muzyką klezmerską. Jest wokalistą i gitarzystą zespołu „Klezmaholics.

Mirski Piotr ,animator kultury. Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN”w Lublinie.

Misiąg Wojciech - Były wiceminister finansów,autor wielu książek.

Misiuna Małgorzata - LISTA NR 13, Przewodnicząca Komisji Stowarzyszenie Zdrowie i My

Misiuna Władysław - LISTA NR 13, twórca Stowarzyszenia Przyjaźni Polsko-Izraelskiej w Radomiu.

Mismer Fryderyk (1911-1988), sierżant XIII Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego, po upadku Republiki internowany w obozach Gurs, Vernet, od 1941 w ZSRR, oficer 2. armii WP, po wojnie w Wojsku Polskim, zwolniony w sierpniu 1967r. Syn Andrzej Mismer, Warszawa podpisał listę nr 16.

Missalowa Gryzelda - Polonofob, profesor była współautorką dogmatycznych podręczników szkolnych fałszujących prawdziwą historię Polski. Podręczniki były wydawane na zlecenia KC PZPR oraz lokalnych komitetów.

Miszczuk Kazimierz – LISTA NR.9, ppor. II plutonu członek AK.

Miszczuk Kazimierz LISTA NR.9, ppor. II plutonu członek AK.

Miszewski Jacek - dziennikarz m.in Więzi.

Miśko Wojciech – LISTA NR.9, historyk, współpracuje z Instytutem Pamięci Narodowej.

Miśko Wojciech LISTA NR.9, historyk, współpracuje z Instytutem Pamięci Narodowej.

Mitelman Jankiel - Członek zarządu Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Łodzi.

Mitkowska Agnieszka – LISTA NR.4, szefowa Towarzystwa Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu.

Mitkowska Agnieszka LISTA NR.4, szefowa Towarzystwa Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu.

Mitros Katarzyna – LISTA NR.9, neurobiolog, pracowała naukowo w zespole zajmującym się plastycznością ośrodkowego układu nerwowego, zmianami rozwojowymi. Została wyróżniona nagrodą Sekretarza Naukowego PAN. Prowadziła z sukcesem domowe przedszkole w USA (Austin, Teksas).

Mitros Katarzyna – LISTA NR.9, pisarz, autor m.in. książki „Jak wychować geniusza przez zabawę”. Zajmuje się naukowo zmianami rozwojowymi, pamiecią i uczeniem się. Proponuje zabawy, które wprowadzają dzieci w świat przedmiotów, ludzi i przyrody.

Mitros Katarzyna LISTA NR.9, neurobiolog, pracowała naukowo w zespole zajmującym się plastycznością ośrodkowego układu nerwowego, zmianami rozwojowymi. Została wyróżniona nagrodą Sekretarza Naukowego PAN. Prowadziła z sukcesem domowe przedszkole w USA (Austin, Teksas).

Mitros Katarzyna LISTA NR.9, pisarz, autor m.in. książki „Jak wychować geniusza przez zabawę. Zajmuje się naukowo zmianami rozwojowymi, pamiecią i uczeniem się. Proponuje zabawy, które wprowadzają dzieci w świat przedmiotów, ludzi i przyrody.

Mittal Lakshimi N. - „Nabywcą Polskich Hut Stali okazał się jeden z największych bogaczy na świecie, „judejczyk zmiksowany z Hindusem, co dało mieszankę, za pomocą której można poskramiać niegrzeczne dzieci. Mittal jest piąty na światowej liście bogaczy. Urodzony w Indiach mieszka w Londynie, lata własnym odrzutowcem, wesele corki Vaniszy wyprawił w Wersalu, co kosztowało go marne 65 milionów USD, ale to przecież małe piwo w porównaniu z tym, co zdobył na „prywatyzacji Polskich Hut Stali. Jego Mittal Steel działa w 60 krajach i zatrudnia ponad 330 tysięcy tyraków. Większość jego hut znajduje się w Europie. Oprocz hut polskich „zakupił ukraiński Kryworiżstal. Teraz Polska kupuje wyroby hutnicze u Mittala. W czym problem?. (Grabarze polskiej nadziei, H. Pająk, str. 316)

Mittal Lakshimi N. - „Nabywcą Polskich Hut Stali okazał się jeden z największych bogaczy na świecie, „judejczyk” zmiksowany z Hindusem, co dało mieszankę, za pomocą której można poskramiać niegrzeczne dzieci. Mittal jest piąty na światowej liście bogaczy. Urodzony w Indiach mieszka w Londynie, lata własnym odrzutowcem, wesele corki Vaniszy wyprawił w Wersalu, co kosztowało go marne 65 milionów USD, ale to przecież małe piwo w porównaniu z tym, co zdobył na „prywatyzacji” Polskich Hut Stali. Jego Mittal Steel działa w 60 krajach i zatrudnia ponad 330 tysięcy tyraków. Większość jego hut znajduje się w Europie. Oprocz hut polskich „zakupił” ukraiński Kryworiżstal. Teraz Polska kupuje wyroby hutnicze u Mittala. W czym problem?”. (“Grabarze polskiej nadziei”, H. Pająk, str. 316)

Mittelman Icek - Szpicel, donosiciel tajnej policji carskiej; powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

Mitzner Piotr - LISTA NR 11,16, prof. Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Ośrodek Kultury Podkowa.Zajmuje się naukami filologicznymi, zwłaszca filologią polską.

Mitzner Piotr -LISTA NR.4, (pseud Jan Pławski, Jan Miciak), ur. 1955 w Warszawie, teatrolog, eseista, pisarz. Syn Larysy Mitzner pseud. Barbara Gordon,1918-1987), autorki powieści sensacyjnych i utworów dla dzieci oraz (Zbigniewa Mitznera 1910-1968 pseud. Jan Szeląg), publicysty i dziennikarza. Ukończył Wydział Wiedzy o Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Pracował w działach literackich teatrów: Teatru Powszechnego w Warszawie, Teatru im. S. Jaracza w Łodzi i in. W latach 1981-1989 należał do kierownictwa niezależnego wydawnictwa „Krąg. Od 1983r. Do 1997 r. współredaktor „Karty. W latach: 1993-1999 dyrektor ośrodka kultury „Koło Podkowy. Od 1999 r.wykładowcaUniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (m.in. prodziekan Wydziału Nauk Humanistycznych w latach 200-2005. Obecnie zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Nowaja Polsza Współpracuje m.in. z „Dialogiem, „Podkowiańskim Magazynem Kulturalnym, „Zeszytami Literackimi Jego córka Anna (ur.1985) jest studentką filozofii i filologii klasycznej MISH-u na Uniwersytecie Warszawskim, poetką (Na pamiątkę lasu, Koło Podkowy Spółka Poetów, Podkowa Leśna( 1999)Laureat Nagrody Literackiej Fundacji Kultury(2000). Mieszka w Warszawie.

Mitzner Piotr -LISTA NR.4, (pseud Jan Pławski, Jan Miciak), ur. 1955 w Warszawie, teatrolog, eseista, pisarz. Syn Larysy Mitzner pseud. Barbara Gordon,1918-1987), autorki powieści sensacyjnych i utworów dla dzieci oraz (Zbigniewa Mitznera 1910-1968 pseud. Jan Szeląg), publicysty i dziennikarza. Ukończył Wydział Wiedzy o Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie. Pracował w działach literackich teatrów: Teatru Powszechnego w Warszawie, Teatru im. S. Jaracza w Łodzi i in. W latach 1981-1989 należał do kierownictwa niezależnego wydawnictwa „Krąg”. Od 1983r. Do 1997 r. współredaktor „Karty”. W latach: 1993-1999 dyrektor ośrodka kultury „Koło Podkowy”. Od 1999 r.wykładowcaUniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (m.in. prodziekan Wydziału Nauk Humanistycznych w latach 200-2005. Obecnie zastępca redaktora naczelnego miesięcznika „Nowaja Polsza” Współpracuje m.in. z „Dialogiem”, „Podkowiańskim Magazynem Kulturalnym”, „Zeszytami Literackimi” Jego córka Anna (ur.1985) jest studentką filozofii i filologii klasycznej MISH-u na Uniwersytecie Warszawskim, poetką (Na pamiątkę lasu, Koło Podkowy Spółka Poetów, Podkowa Leśna( 1999)Laureat Nagrody Literackiej Fundacji Kultury(2000). Mieszka w Warszawie.

Mitzner Zbigniew - Polonofob, współzałożyciel (wraz z Erykiem Lipińskim) i wydawca lewicowego i komunistycznego ilustrowanego tygodnika satyrycznego „Szpilki.„Zenit i Nadir książka, która czekała pięćdziesiąt lat. „Nie wydamy tej książki, bo może być ona zachętą do zamachu na towarzysza Jakuba (Bermana) powiedziała Helena Zatorska, która sprawowała w latach pięćdziesiątych nadzór nad literaturą. „Powieść o UB, szkalująca ustrój dowodził cenzor, uzasadniając zakaz druku powieści napisanej przez człowieka, który przez całe życia pozostał wierny socjalistycznym ideałom. Zbigniew Mitzner, pseudonim Jan Szeląg debiutował w 1928 roku na łamach „Robotnika, w 1930 roku wstąpił do PPS. Przed wojną redagował między innymi „Płomienie, „Echo Tygodnia, był założycielem i właścicielem „Szpilek. Został obdarzony chyba dużym temperamentem i niepokornym charakterem, skoro w latach 193638 wytoczono mu piętnaście procesów prasowych. Był na liście osób przeznaczonych do zamknięcia w Berezie Kartuskiej. Krytyczny wobec komunizmu. Na początku drugiej wojny światowej aresztowało go NKWD. Został uwolniony dzięki zabiegom Kazimierza Krukowskiego. W 1940 roku konspirował w Wilnie w organizacji „Wolność, gdzie zetknął się z Czesławem Miłoszem. Od 1940 roku mieszkał w Warszawie. Gromadził rękopisy dla wydawnictwa „Wisła, które miało powstać po wojnie. W 1944 roku został zatrzymany przez NKWD lub UB. Odbyła się rozmowa z Jerzym Borejszą, w czasie której odebrano mu „ Szpilki. Zakazano założenia prywatnego wydawnictwa. Czy podpisał lojalkę? trudno powiedzieć. W każdym razie powiedziano mu, że jeżeli nie chce trafić do więzienia, ma się nie wychylać. (Nie zacieram śladów wywiad z Piotrem Mitznerem, PM 2000 nr 1). W okresie stalinowskim Zbigniew Mitzner jako dziennikarz i wydawca w zasadzie wykonywał to, czego od niego oczekiwano. W 1956 roku w czasie „odwilży poddał krytyce miniony okres. Powieść Zenit i Nadir powstawała od listopada do lutego 1957 roku i stanowi dyskusję nad stalinizmem, a właściwie rozpisane na głosy oskarżenie systemu. Akcja powieści jest zbudowana wokół niedokonanego zamachu na jednego z twórców komunizmu w Polsce Magnusa. Pierwowzorem tej postaci jest Jakub Berman, w okresie stalinowskim bardzo wpływowy członek KC PZPR. Fabułę stanowią historie życia różnych ludzi ; dawnej łączniczki i kochanki Magnusa, niedoszłych zamachowców i ideowego oficera UB, któremu referat Chruszczowa otworzył oczy i przywrócił wrażliwość, utraconą w służbie partii. Jest on związany romansowym węzłem z żoną dawnego żołnierza akowskiego podziemia, ofiary socjalistycznego terroru. Postacie są zaledwie naszkicowane, zredukowane do kilku najbardziej podstawowych cech. Losy bohaterów przedstawione zostały w ogólnym zarysie i uproszczeniu. To raczej różne warianty wojennych i powojennych losów Polaków niż przejmujące opowieści o bolesnych i trudnych doświadczeniach. Jest bowiem Zenit i nadir przypowieścią o wyobcowaniu władzy i świecie totalitarnym, w którym miejsce zdrowego rozsądku zajęła ideologia. Usprawiedliwia ona absurd, zło i okrucieństwo. Zbigniew Mitzner dobrze znał Podkowę Leśną. Równolegle z pisaniem powieści publikował krytyczne wobec władzy felietony na łamach czasopism „Świat i „Polska. W listopadzie 1957 roku został usunięty z partii i otrzymał zakaz druku. Podupadł na zdrowiu i razem z żoną, także dziennikarką (Larysą Zajączkowską, potem autorką kryminałów publikującą pod pseudonimem Barbara Gordon) przeniósł się w okolice Podkowy Leśnej (zamieszkał w pobliskich Borkach). W 1961 roku zdjęto zakaz druku. Zbigniew Mitzner pisywał felietony i wykładał na Wydziale Dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. W wywiadzie udzielonym Magazynowi Podkowiańskiemu w 2000 roku (MP nr 1) Piotr Mitzner mówi: W 1962 roku ojca „przywrócono do łask. Był cały szczęśliwy! Pozwolono mu wstąpić do partii, ale bez zaliczenia stażu w przedwojennej PPS, a w PPS był od 1930 roku. Jednym słowem go upokorzono. Wrócił do nich, ale od czasu do czasu brykał, kłócił się z nimi, różne rzeczy mu się nie podobały. Do końca życia pozostał jednak partyjnym przekonanym, nawróconym pepeesowcemsocjalistą. Zmarł w 1968 roku. .

Mitzner Zbigniew - Polonofob, współzałożyciel (wraz z Erykiem Lipińskim) i wydawca lewicowego i komunistycznego ilustrowanego tygodnika satyrycznego „Szpilki”.„Zenit i Nadir” – książka, która czekała pięćdziesiąt lat. „Nie wydamy tej książki, bo może być ona zachętą do zamachu na towarzysza Jakuba” (Bermana) – powiedziała Helena Zatorska, która sprawowała w latach pięćdziesiątych nadzór nad literaturą. „Powieść o UB, szkalująca ustrój” – dowodził cenzor, uzasadniając zakaz druku powieści napisanej przez człowieka, który przez całe życia pozostał wierny socjalistycznym ideałom. Zbigniew Mitzner, pseudonim Jan Szeląg debiutował w 1928 roku na łamach „Robotnika”, w 1930 roku wstąpił do PPS. Przed wojną redagował między innymi „Płomienie”, „Echo Tygodnia”, był założycielem i właścicielem „Szpilek”. Został obdarzony chyba dużym temperamentem i niepokornym charakterem, skoro w latach 1936–38 wytoczono mu piętnaście procesów prasowych. Był na liście osób przeznaczonych do zamknięcia w Berezie Kartuskiej. Krytyczny wobec komunizmu. Na początku drugiej wojny światowej aresztowało go NKWD. Został uwolniony dzięki zabiegom Kazimierza Krukowskiego. W 1940 roku konspirował w Wilnie w organizacji „Wolność”, gdzie zetknął się z Czesławem Miłoszem. Od 1940 roku mieszkał w Warszawie. Gromadził rękopisy dla wydawnictwa „Wisła”, które miało powstać po wojnie. W 1944 roku został zatrzymany przez NKWD lub UB. Odbyła się rozmowa z Jerzym Borejszą, w czasie której odebrano mu „ Szpilki”. Zakazano założenia prywatnego wydawnictwa. Czy podpisał lojalkę? – trudno powiedzieć. W każdym razie powiedziano mu, że jeżeli nie chce trafić do więzienia, ma się nie wychylać. (Nie zacieram śladów – wywiad z Piotrem Mitznerem, PM 2000 nr 1). W okresie stalinowskim Zbigniew Mitzner jako dziennikarz i wydawca w zasadzie wykonywał to, czego od niego oczekiwano. W 1956 roku w czasie „odwilży” poddał krytyce miniony okres. Powieść Zenit i Nadir powstawała od listopada do lutego 1957 roku i stanowi dyskusję nad stalinizmem, a właściwie rozpisane na głosy oskarżenie systemu. Akcja powieści jest zbudowana wokół niedokonanego zamachu na jednego z twórców komunizmu w Polsce – Magnusa. Pierwowzorem tej postaci jest Jakub Berman, w okresie stalinowskim bardzo wpływowy członek KC PZPR. Fabułę stanowią historie życia różnych ludzi ; dawnej łączniczki i kochanki Magnusa, niedoszłych zamachowców i ideowego oficera UB, któremu referat Chruszczowa otworzył oczy i przywrócił wrażliwość, utraconą w służbie partii. Jest on związany romansowym węzłem z żoną dawnego żołnierza akowskiego podziemia, ofiary socjalistycznego terroru. Postacie są zaledwie naszkicowane, zredukowane do kilku najbardziej podstawowych cech. Losy bohaterów przedstawione zostały w ogólnym zarysie i uproszczeniu. To raczej różne warianty wojennych i powojennych losów Polaków niż przejmujące opowieści o bolesnych i trudnych doświadczeniach. Jest bowiem Zenit i nadir przypowieścią o wyobcowaniu władzy i świecie totalitarnym, w którym miejsce zdrowego rozsądku zajęła ideologia. Usprawiedliwia ona absurd, zło i okrucieństwo. Zbigniew Mitzner dobrze znał Podkowę Leśną. Równolegle z pisaniem powieści publikował krytyczne wobec władzy felietony na łamach czasopism „Świat” i „Polska”. W listopadzie 1957 roku został usunięty z partii i otrzymał zakaz druku. Podupadł na zdrowiu i razem z żoną, także dziennikarką (Larysą Zajączkowską, potem autorką kryminałów publikującą pod pseudonimem Barbara Gordon) przeniósł się w okolice Podkowy Leśnej (zamieszkał w pobliskich Borkach). W 1961 roku zdjęto zakaz druku. Zbigniew Mitzner pisywał felietony i wykładał na Wydziale Dziennikarstwa na Uniwersytecie Warszawskim. W wywiadzie udzielonym Magazynowi Podkowiańskiemu w 2000 roku (MP nr 1) Piotr Mitzner mówi: W 1962 roku ojca „przywrócono do łask”. Był cały szczęśliwy! Pozwolono mu wstąpić do partii, ale bez zaliczenia stażu w przedwojennej PPS, a w PPS był od 1930 roku. Jednym słowem go upokorzono. Wrócił do nich, ale od czasu do czasu brykał, kłócił się z nimi, różne rzeczy mu się nie podobały. Do końca życia pozostał jednak partyjnym przekonanym, nawróconym pepeesowcem–socjalistą. Zmarł w 1968 roku. .

Młodawska Ewa – LISTA NR.10, prowadzi własną działalność, jest właścicielem firmy Maverick.

Młodawska Ewa LISTA NR.10, prowadzi własną działalność, jest właścicielem firmy Maverick.

Młodzińska Agnieszka – LISTA NR.9, nauczyciel języka angielskiego.

Młodzińska Agnieszka LISTA NR.9, nauczyciel języka angielskiego.

Młotkowski Jan – LISTA NR.9, (ur. 17 czerwca 1928 w Wołyniu, zm. 25 maja 2007 w Poznaniu), biolog, działacz społeczny. Autor kilku pozycji książkowych, z zakresu medycyny naturalnej pozytywnie zaopiniowanych przez lekarzy. Są to jedne z pierwszych pozycji autorstwa rodzimego wskazujące na problem ziołolecznictwa, a także nadmiernego stosowania środków farmakologicznych na wszelakie dolegliwości. Autor ukazuje w jakim stopniu wadliwa dieta i stres są odpowiedzialne za choroby, i omawia metody walki ze skutkami za pomocą jogi. Prekursor połączenia ćwiczeń jogi w uzyskiwaniu poprawy stanu zdrowia w połączeniu z wiarą chrześcijańską (z reguły joga należąca do ćwiczeń wschodnich oparta jest i rozumiana jako uzupełnienie wschodnich filozofii). W pozycjach tych m.in. wnioskuje, że podstawą i źródłem wszelkich schorzeń jest wadliwa dieta i stres. .W 1976 roku wyjechał na zaproszenie Polonii Amerykańskiej uczestnicząc w obchodach 200. rocznicy Niepodległości Stanów Zjednoczonych. Tam też, jako Członek Honorowy Stowarzyszenia Pamięci Kapitana Stanisława Młotkowskiego w Wilmington spotkał się z amerykańskimi naukowcami.Reaktywował zlikwidowane wcześniej Towarzystwo Gimnastyczne “Sokół”, zarejestrowane w dniu 6 listopada 1989 roku i nawiązując tym samym do Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół, które odegrało rolę w odzyskiwaniu niepodległości w latach I wojny światowej jako najliczniejsza organizacja niepodległościowa. Jednym z honorowych członków Towarzystwa jest Prymas Kardynał Józef Glemp. Ponadto Jan Młotkowski napisał kilka pozycji książkowych mówiących o mordach nacjonalistów ukraińskich na Polakach w latach 1939-1947 OUN-B (banderowcy). Niektóre pozycje były wydawane pod pseudonimem Jan Sokół przez Ośrodek Pojednania Polsko-Ukraińskiego w Chicago, a także Polskie Towarzystwo Miłośników Krzemieńca i Ziemi Krzemienieckiej im. Juliusza Słowackiego w Poznaniu (praca zbiorowa pod redakcją Jana Młotkowskiego) - jest to wydanie dwujęzyczne polsko-niemieckie i polsko-angielskie. Pozycja ta opierała się na wystawie rysunków ilustrujących metody tortur nacjonalistów ukraińskich, niektóre reprodukcje zamieszczono z opisami (data dokonania zbrodni, miejsce, rejon) w cytowanej pozycji. Wystawa była eksponowana w różnych miastach Polski. Napisał też katalog do wystawy. W pracy tej znajdują się również teksty Wiktora Poliszczuka kanadyjskiego poltologa ukraińskiego pochodzenia.

Młotkowski Jan LISTA NR.9, (ur. 17 czerwca 1928 w Wołyniu, zm. 25 maja 2007 w Poznaniu), biolog, działacz społeczny. Autor kilku pozycji książkowych, z zakresu medycyny naturalnej pozytywnie zaopiniowanych przez lekarzy. Są to jedne z pierwszych pozycji autorstwa rodzimego wskazujące na problem ziołolecznictwa, a także nadmiernego stosowania środków farmakologicznych na wszelakie dolegliwości. Autor ukazuje w jakim stopniu wadliwa dieta i stres są odpowiedzialne za choroby, i omawia metody walki ze skutkami za pomocą jogi. Prekursor połączenia ćwiczeń jogi w uzyskiwaniu poprawy stanu zdrowia w połączeniu z wiarą chrześcijańską (z reguły joga należąca do ćwiczeń wschodnich oparta jest i rozumiana jako uzupełnienie wschodnich filozofii). W pozycjach tych m.in. wnioskuje, że podstawą i źródłem wszelkich schorzeń jest wadliwa dieta i stres. .W 1976 roku wyjechał na zaproszenie Polonii Amerykańskiej uczestnicząc w obchodach 200. rocznicy Niepodległości Stanów Zjednoczonych. Tam też, jako Członek Honorowy Stowarzyszenia Pamięci Kapitana Stanisława Młotkowskiego w Wilmington spotkał się z amerykańskimi naukowcami.Reaktywował zlikwidowane wcześniej Towarzystwo Gimnastyczne Sokół, zarejestrowane w dniu 6 listopada 1989 roku i nawiązując tym samym do Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego Sokół, które odegrało rolę w odzyskiwaniu niepodległości w latach I wojny światowej jako najliczniejsza organizacja niepodległościowa. Jednym z honorowych członków Towarzystwa jest Prymas Kardynał Józef Glemp. Ponadto Jan Młotkowski napisał kilka pozycji książkowych mówiących o mordach nacjonalistów ukraińskich na Polakach w latach 1939-1947 OUN-B (banderowcy). Niektóre pozycje były wydawane pod pseudonimem Jan Sokół przez Ośrodek Pojednania Polsko-Ukraińskiego w Chicago, a także Polskie Towarzystwo Miłośników Krzemieńca i Ziemi Krzemienieckiej im. Juliusza Słowackiego w Poznaniu (praca zbiorowa pod redakcją Jana Młotkowskiego) - jest to wydanie dwujęzyczne polsko-niemieckie i polsko-angielskie. Pozycja ta opierała się na wystawie rysunków ilustrujących metody tortur nacjonalistów ukraińskich, niektóre reprodukcje zamieszczono z opisami (data dokonania zbrodni, miejsce, rejon) w cytowanej pozycji. Wystawa była eksponowana w różnych miastach Polski. Napisał też katalog do wystawy. W pracy tej znajdują się również teksty Wiktora Poliszczuka kanadyjskiego poltologa ukraińskiego pochodzenia.

Młynarski Andrzej – LISTA NR.16, prof., członek zarządu Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Katowicach. Zajmuje się naukami filozoficznymi oraz międzynarodowymi stosunkami gospodarczymi. Jest pracownikem Instytutu Nauk Politycznych AŚ w Kielcach i Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Młynarski Andrzej LISTA NR.16, prof., członek zarządu Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Katowicach. Zajmuje się naukami filozoficznymi oraz międzynarodowymi stosunkami gospodarczymi. Jest pracownikem Instytutu Nauk Politycznych AŚ w Kielcach i Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Młynarski Wojciech - ur. 26 marca 1941 w Warszawie, poeta, kompozytor, reżyser i wykonawca piosenki autorskiej, satyryk, artysta kabaretowy, autor tekstów piosenek i librett, tłumacz, znany przede wszystkim z autorskich recitali. W 1963 roku ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował na początku lat 60. w klubie studenckim Hybrydy (kabaret, teatr Hybrydy). Od 1963 stale uczestniczył w Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Od połowy lat 60. współpracował m.in. z kabaretem Dudek (piosenki: „W Polskę idziemy, „W co się bawić) czy Kabaretem Owca. W latach 60. pracował w telewizyjnej redakcji rozrywki. Stworzył wówczas cykl piosenek Porady sercowe z których jedna - „Polska miłość weszła do klasyki repertuaru, zaś „Niedziela na Głównym (1964), była jego reakcją na wielki sukces piosenki Gilberta Bécaud - Dimanche ŕ Orly. W latach 70. zaczął pisać większe formy, zwłaszcza libretta operowe i musicalowe: Henryk VI na łowach, Cień, Awantura w Recco. Jest autorem przekładów piosenek z musicali „Kabaret, „Jesus Christ Superstar i „Chicago . Na scenie teatru Ateneum zrealizował programy autorskie poświęcone wybitnym wykonawcom i twórcom piosenki artystycznej Brel, Hemar, Ordonka i Wysocki. Wojciech Młynarski stał jednym z najważniejszych poetów tworzących i kultywujących formę piosenki poetyckiej . W 2007 roku Wojciech Młynarski wydał zebrane swoje utwory w książce Moje ulubione drzewo czyli Młynarski obowiązkowo. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Laureat nagrody Grand Prix 45. Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (2008) i Diamentowego Mikrofonu. Jest żonaty z Adrianną Godlewską (ich córkami są prezenterki telewizyjne, Agata i Paulina Młynarskie; mają także syna Jana). W dniu 10.04.00. został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Młynarski Wojciech - ur. 26 marca 1941 w Warszawie, poeta, kompozytor, reżyser i wykonawca piosenki autorskiej, satyryk, artysta kabaretowy, autor tekstów piosenek i librett, tłumacz, znany przede wszystkim z autorskich recitali. W 1963 roku ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Debiutował na początku lat 60. w klubie studenckim Hybrydy (kabaret, teatr Hybrydy). Od 1963 stale uczestniczył w Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Od połowy lat 60. współpracował m.in. z kabaretem Dudek (piosenki: „W Polskę idziemy”, „W co się bawić”) czy Kabaretem Owca. W latach 60. pracował w telewizyjnej redakcji rozrywki. Stworzył wówczas cykl piosenek Porady sercowe z których jedna - „Polska miłość” weszła do klasyki repertuaru, zaś „Niedziela na Głównym” (1964), była jego reakcją na wielki sukces piosenki Gilberta Bécaud - “Dimanche ŕ Orly”. W latach 70. zaczął pisać większe formy, zwłaszcza libretta operowe i musicalowe: Henryk VI na łowach, Cień, Awantura w Recco. Jest autorem przekładów piosenek z musicali „Kabaret”, „Jesus Christ Superstar” i „Chicago” . Na scenie teatru Ateneum zrealizował programy autorskie poświęcone wybitnym wykonawcom i twórcom piosenki artystycznej – Brel, Hemar, Ordonka i Wysocki. Wojciech Młynarski stał jednym z najważniejszych poetów tworzących i kultywujących formę piosenki poetyckiej . W 2007 roku Wojciech Młynarski wydał zebrane swoje utwory w książce “Moje ulubione drzewo czyli Młynarski obowiązkowo”. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Laureat nagrody Grand Prix 45. Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (2008) i Diamentowego Mikrofonu. Jest żonaty z Adrianną Godlewską (ich córkami są prezenterki telewizyjne, Agata i Paulina Młynarskie; mają także syna Jana). W dniu 10.04.00. został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Mochnacki Andrzej - członek Rady Fundacji FORUM DIALOGU MIĘDZY NARODAMI. KANCELARIA PRAWNICZA S.C. Krystyna Marut, Andrzej Mochnacki i S-ka Gliwice.

Moczulski Robert Leszek - ur. 7 czerwca 1930 w Warszawie, polityk, historyk, współzałożyciel Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, założyciel i przywódca ZINO, założyciel i długoletni przywódca Konfederacji Polski Niepodległej. Pseudonimy: Lem, Leszek Karpatowicz, Natalia Naruszewicz, Rt., Robert Trzywdar. W 1952 ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Był dziennikarzem w „Życiu Warszawy, „Dookoła Świata i tygodniku „Stolica (w latach 1961-1977). W 1972 opublikował książkę „Wojna Polska 1939. W 1977 organizował Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, którego był rzecznikiem (obok Andrzeja Czumy). Wielokrotnie aresztowany i więziony w czasach PRL. Łącznie w więzieniach przebywał około 6 lat, jako więzień polityczny. Od 1979 był przewodniczącym KPN. W III RP bezskutecznie ubiegał się o wybór do Sejmu w wyborach czerwcowych w 1989 z okręgu Kraków-Podgórze; był posłem z Krakowa w I i II kadencji Sejmu w latach 1991-1993 i 1993-1997. W Sejmie był autorem „rozszyfrowania skrótu PZPR jako „Płatni Zdrajcy, Pachołki Rosji. W 1990 ubiegał się o urząd prezydenta RP. Zajął ostatnie, 6. miejsce, zdobywając 411 516 głosów, czyli 2,50%. W 1992 został umieszczony na liście tajnych współpracowników SB przez Antoniego Macierewicza. Po uchwaleniu ustawy lustracyjnej w 1997 złożył wniosek do sądu lustracyjnego o oczyszczenie go z tego podejrzenia. W 2005 został uznany za kłamcę lustracyjnego - wedle ustaleń sądu w latach 1969-1977 był agentem SB i otrzymywał za swoje donosy wynagrodzenie. 12 września 2006 sąd II instancji podtrzymał wyrok, odrzucając tezę Moczulskiego, jakoby SB sfałszowała dokumenty w 1984. Moczulski przegrał kasację w Sądzie Najwyższym.Tajny współpracownik SB. Niegdyś koncesjonowany przez SB i PZPR przywódca KPN - „Konfederacja Polski Niepodległej. Agent SB, TW pseudonim „Lech. W jego własnoręcznie napisanym „curriculum vitae, możemy przeczytać: „Jestem synem nauczyciela gimnazjalnego - Stanisława i Janiny z Reymerow (...). Do czerwca 1945 r., kurs kl. III w Gimnazjum Samorządowym w Mariówce Opoczyńskiej. W lipcu 1945 r., przeniosłem sie wraz z rodzicami do Sopotu. (...) W październiku 1946 r., wstapiłem do ZWM i stałem się od razu aktywnym jego członkiem, działajac zwłaszcza jako prelegent. W połowie roku 1947, zostałem kierownikiem kółka i we wrześniu 1947 r. wszedłem do Zarządu Koła Szkolnego ZWM w Sopocie, jako referent wychowania ideologicznego. (...) W dniu 12 I 1948 r., wstapiłem do Polskiej Partii Robotniczej w Gdyni, gdzie powołany zostalem do egzekutywy (...). W maju 1948 r. zostałem wybrany na Dzielnicową, a następnie na Miejską Konferencję Ideologiczną PPR i PPS. W lipcu wszedłem do aktywu Wojewódzkiego PPR w Gdansku. Karierę „niepodległościowego opozycjonisty, rozpoczął Moczulski po zawarciu swojego drugiego małżeństwa z Marią vel „Majka (Żona Krzysztofa Krola - Elżbieta jest jej córką). Rozwijała się ta działalność w serdecznej przyjaźni z rodziną znanego politruka pułkownika Zbigniewa Załuskiego (1926 - 1978). Jego żona była córką wysokiej rangi funkcjonariusza KGB. Być może to wyjaśnia najwiecej. Doktorat zrobił w Pułtusku, jego promotorem był Geremek. Obecnie jest wykładowcą w Akademii Humanistycznej w Pułtusku.

Moczulski Robert Leszek - ur. 7 czerwca 1930 w Warszawie, polityk, historyk, współzałożyciel Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, założyciel i przywódca ZINO, założyciel i długoletni przywódca Konfederacji Polski Niepodległej. Pseudonimy: Lem, Leszek Karpatowicz, Natalia Naruszewicz, Rt., Robert Trzywdar. W 1952 ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Był dziennikarzem w „Życiu Warszawy”, „Dookoła Świata” i tygodniku „Stolica” (w latach 1961-1977). W 1972 opublikował książkę „Wojna Polska 1939”. W 1977 organizował Ruch Obrony Praw Człowieka i Obywatela, którego był rzecznikiem (obok Andrzeja Czumy). Wielokrotnie aresztowany i więziony w czasach PRL. Łącznie w więzieniach przebywał około 6 lat, jako więzień polityczny. Od 1979 był przewodniczącym KPN. W III RP bezskutecznie ubiegał się o wybór do Sejmu w wyborach czerwcowych w 1989 z okręgu Kraków-Podgórze; był posłem z Krakowa w I i II kadencji Sejmu w latach 1991-1993 i 1993-1997. W Sejmie był autorem „rozszyfrowania” skrótu PZPR jako „Płatni Zdrajcy, Pachołki Rosji”. W 1990 ubiegał się o urząd prezydenta RP. Zajął ostatnie, 6. miejsce, zdobywając 411 516 głosów, czyli 2,50%. W 1992 został umieszczony na liście tajnych współpracowników SB przez Antoniego Macierewicza. Po uchwaleniu ustawy lustracyjnej w 1997 złożył wniosek do sądu lustracyjnego o oczyszczenie go z tego podejrzenia. W 2005 został uznany za kłamcę lustracyjnego - wedle ustaleń sądu w latach 1969-1977 był agentem SB i otrzymywał za swoje donosy wynagrodzenie. 12 września 2006 sąd II instancji podtrzymał wyrok, odrzucając tezę Moczulskiego, jakoby SB sfałszowała dokumenty w 1984. Moczulski przegrał kasację w Sądzie Najwyższym.Tajny współpracownik SB. Niegdyś koncesjonowany przez SB i PZPR przywódca KPN - „Konfederacja Polski Niepodległej”. Agent SB, TW pseudonim „Lech”. W jego własnoręcznie napisanym „curriculum vitae”, możemy przeczytać: „Jestem synem nauczyciela gimnazjalnego - Stanisława i Janiny z Reymerow (...). Do czerwca 1945 r., kurs kl. III w Gimnazjum Samorządowym w Mariówce Opoczyńskiej. W lipcu 1945 r., przeniosłem sie wraz z rodzicami do Sopotu. (...) W październiku 1946 r., wstapiłem do ZWM i stałem się od razu aktywnym jego członkiem, działajac zwłaszcza jako prelegent. W połowie roku 1947, zostałem kierownikiem kółka i we wrześniu 1947 r. wszedłem do Zarządu Koła Szkolnego ZWM w Sopocie, jako referent wychowania ideologicznego. (...) W dniu 12 I 1948 r., wstapiłem do Polskiej Partii Robotniczej w Gdyni, gdzie powołany zostalem do egzekutywy (...). W maju 1948 r. zostałem wybrany na Dzielnicową, a następnie na Miejską Konferencję Ideologiczną PPR i PPS. W lipcu wszedłem do aktywu Wojewódzkiego PPR w Gdansku”. Karierę „niepodległościowego opozycjonisty”, rozpoczął Moczulski po zawarciu swojego drugiego małżeństwa z Marią vel „Majka” (Żona Krzysztofa Krola - Elżbieta jest jej córką). Rozwijała się ta działalność w serdecznej przyjaźni z rodziną znanego politruka pułkownika Zbigniewa Załuskiego (1926 - 1978). Jego żona była córką wysokiej rangi funkcjonariusza KGB. Być może to wyjaśnia najwiecej. Doktorat zrobił w Pułtusku, jego promotorem był Geremek. Obecnie jest wykładowcą w Akademii Humanistycznej w Pułtusku.

Moćko Wojciech – LISTA NR.8, mgr inż., pracownik Zakładu Techniki Świetlnej PW.

Moćko Wojciech LISTA NR.8, mgr inż., pracownik Zakładu Techniki Świetlnej PW.

Modlinger Jerzy Maurycy -LISTA NR.9, urodzony 6 wrzesnia 1990 roku we Lwowie, rodzice: Bernard i Rozalia (Rachel) z domu Hamer. Magister prawa UJK (1929). Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel w prywatnej szkole i gimnazjum żydowskim w Równem (1928-1931), aplikant sądowy w Sądzie Okręgowym w Równem (1931-1933),aplikant adwokacki w kancelarii mecenasa J. Totta we Lwowie (1936-1939). Podczas kampanii wrzesniowej 1939 r. dowodził plutonem pionierów 52. pp. Od 18 wrzesnia 1939 roku przebywał w niewoli sowieckiej, więziony w Starobielsku, Pawliszczewie-Borze i Griazowcu. po przybyciu do obozu w Griazowcu delegata gen. W. Andersa w 1941 roku, wraz z innymi członkami krasnogo ugołka odmówił wstąpienia do formującej się armii. 22 lipca 1944 roku wstapił ochotniczo do WP: pomocnik oficera operacyjnego Wydziału Personalnego sztabu zaopatrzenia WP w Lublinie (1944), kierownik kancelarii i pomocnik szefa sztabu 28. pp9. DP (1945-1946), szef I Wydziału sztabu 9. DP (1946-1948), kierownik referatu personalnego Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego (1948-1949). W późniejszych latach pracował jako starszy pomocnik szefa Oddziału I ds. Szkoleniowych NPW (1957-1960). 24 grudnia 1960 roku został przeniesiony do rezerwy. Po zwolnieniu z wojska pracował jako adwokat i obrońca wojskowy w Żyrardowie (1963-1975) i Warszawie (od 1975). Zmarł 3 marca 1983 roku w Warszawie. Stopień wojskowy: podpółkownik-1951.

Modlinger Jerzy Maurycy -LISTA NR.9, urodzony 6 wrzesnia 1990 roku we Lwowie, rodzice: Bernard i Rozalia (Rachel) z domu Hamer. Magister prawa UJK (1929). Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel w prywatnej szkole i gimnazjum żydowskim w Równem (1928-1931), aplikant sądowy w Sądzie Okręgowym w Równem (1931-1933),aplikant adwokacki w kancelarii mecenasa J. Totta we Lwowie (1936-1939). Podczas kampanii wrzesniowej 1939 r. dowodził plutonem pionierów 52. pp. Od 18 wrzesnia 1939 roku przebywał w niewoli sowieckiej, więziony w Starobielsku, Pawliszczewie-Borze i Griazowcu. po przybyciu do obozu w Griazowcu delegata gen. W. Andersa w 1941 roku, wraz z innymi członkami “krasnogo ugołka” odmówił wstąpienia do formującej się armii. 22 lipca 1944 roku wstapił ochotniczo do WP: pomocnik oficera operacyjnego Wydziału Personalnego sztabu zaopatrzenia WP w Lublinie (1944), kierownik kancelarii i pomocnik szefa sztabu 28. pp9. DP (1945-1946), szef I Wydziału sztabu 9. DP (1946-1948), kierownik referatu personalnego Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego (1948-1949). W późniejszych latach pracował jako starszy pomocnik szefa Oddziału I ds. Szkoleniowych NPW (1957-1960). 24 grudnia 1960 roku został przeniesiony do rezerwy. Po zwolnieniu z wojska pracował jako adwokat i obrońca wojskowy w Żyrardowie (1963-1975) i Warszawie (od 1975). Zmarł 3 marca 1983 roku w Warszawie. Stopień wojskowy: podpółkownik-1951.

Modras Ronald - autor książki „Kościół katolicki i antysemityzm w Polsce w latach 1933-1939. W Kościele katolickim i antysemityzmie w Polsce w latach 1933-1939 Ronald Modras dotyka korzeni i przyczyn postaw w stosunku do Żydów, które mogliśmy obserwować w Polsce na przestrzeni całego XX wieku, a które ukształtowały się w znacznym stopniu w latach przedwojennych.

Modras Ronald - autor książki „Kościół katolicki i antysemityzm w Polsce w latach 1933-1939”. W Kościele katolickim i antysemityzmie w Polsce w latach 1933-1939 Ronald Modras dotyka korzeni i przyczyn postaw w stosunku do Żydów, które mogliśmy obserwować w Polsce na przestrzeni całego XX wieku, a które ukształtowały się w znacznym stopniu w latach przedwojennych.

Modrzejewski Filip – LISTA NR.5, jest fotografikiem, mieszka w Warszawie.

Modrzejewski Filip LISTA NR.5, jest fotografikiem, mieszka w Warszawie.

Modzelewska Jadwiga-Jadwiga Brun - pierwsza żona Z. Modzelewskiego.

Modzelewska Marta – LISTA NR 8

Modzelewska Marta LISTA NR 8

MODZELEWSKA Marta LISTA NR 8

Modzelewska Natalia-Natalia Wilder - druga żona Z. Modzelewskiego.

Modzelewska-Kossowska Ewa – LISTA NR.4, psychoanalityk, członek Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego.

Modzelewska-Kossowska Ewa LISTA NR.4, psychoanalityk, członek Polskiego Towarzystwa Psychoanalitycznego.

Modzelewski Bartłomiej – LISTA NR 8

Modzelewski Bartłomiej LISTA NR 8

MODZELEWSKI Bartłomiej LISTA NR 8

Modzelewski Jarosław – LISTA NR 8, malarz, rysownik, pedagog. Ur. 8. 10. 1955 r. w Warszawie. Studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem prof. Stefana Gierowskiego. Od 1982 pracuje jako pedagog w macierzystej uczelni. W 1982 był współzałożycielem GRUPPY. Jej członkowie w swym malarstwie, a także akcjach i wystąpieniach efemerycznych oraz demonstrowanej postawie dawali wyraz napięciom, dylematom i wyborom artystycznym czasu stanu wojennego. Problemy te zawarte są też w publicystyce publikowanej w ich piśmie “Oj dobrze już” (1984-1988), którego Modzelewski był współwydawcą.

Modzelewski Jarosław LISTA NR 8, malarz, rysownik, pedagog. Ur. 8. 10. 1955 r. w Warszawie. Studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem prof. Stefana Gierowskiego. Od 1982 pracuje jako pedagog w macierzystej uczelni. W 1982 był współzałożycielem GRUPPY. Jej członkowie w swym malarstwie, a także akcjach i wystąpieniach efemerycznych oraz demonstrowanej postawie dawali wyraz napięciom, dylematom i wyborom artystycznym czasu stanu wojennego. Problemy te zawarte są też w publicystyce publikowanej w ich piśmie Oj dobrze już (1984-1988), którego Modzelewski był współwydawcą.

MODZELEWSKI Jarosław LISTA NR 8, malarz, rysownik, pedagog. Ur. 8. 10. 1955 r. w Warszawie. Studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie pod kierunkiem prof. Stefana Gierowskiego. Od 1982 pracuje jako pedagog w macierzystej uczelni. W 1982 był współzałożycielem GRUPPY. Jej członkowie w swym malarstwie, a także akcjach i wystąpieniach efemerycznych oraz demonstrowanej postawie dawali wyraz napięciom, dylematom i wyborom artystycznym czasu stanu wojennego. Problemy te zawarte są też w publicystyce publikowanej w ich piśmie „Oj dobrze już (1984-1988), którego Modzelewski był współwydawcą.

Modzelewski Karol-Fiszer Samuel Mendel – LISTA NR 8, ur. w 1937 roku. Profesor historii średniowiecznej, a zarazem były senator OKP i działacz Unii Pracy.Pasierb byłego ministra Spraw Zagranicznych Z. Modzelewskiego, szef dolnośląskiej „Solidarności”. Polonofob, komunista; pochodzi z rodziny przedwojennych komunistów, a jego ojczymem był czołowy stalinowiec, minister spraw zagranicznych w latach 1947-1951, Zygmunt Modzelewski. Współautor razem z Jackiem Kuroniem „Listu Otwartego” do członków PZPR. Po powstaniu „Solidarności” (podobno to on wymyślił nazwę związku), był rzecznikiem prasowym KKS, a w latach 1980-1981 - Krajowej Komisji Porozumiewawczej. W roku 1981 był członkiem Zarządu Regionu Dolny Śląsk. W latach 1989 - 1991 senator. Działał początkowo w lewicowej Solidarności Pracy, potem (1992) wraz z Ryszardem Bugajem i Aleksandrem Małachowskim, współtworzył Unię Pracy, której był „honorowym przewodniczącym”. Kawaler Orderu Orła Białego; otrzymał go wspólnie z Jackiem Kuroniem w czerwcu 1998 roku, odznaczony przez prezydenta żydokomuny Kwasniewskiego-Stoltzmana. Był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w Polsce 2005 r.

Modzelewski Karol-Fiszer Samuel Mendel LISTA NR 8, ur. w 1937 roku. Profesor historii średniowiecznej, a zarazem były senator OKP i działacz Unii Pracy.Pasierb byłego ministra Spraw Zagranicznych Z. Modzelewskiego, szef dolnośląskiej „Solidarności. Polonofob, komunista; pochodzi z rodziny przedwojennych komunistów, a jego ojczymem był czołowy stalinowiec, minister spraw zagranicznych w latach 1947-1951, Zygmunt Modzelewski. Współautor razem z Jackiem Kuroniem „Listu Otwartego do członków PZPR. Po powstaniu „Solidarności (podobno to on wymyślił nazwę związku), był rzecznikiem prasowym KKS, a w latach 1980-1981 - Krajowej Komisji Porozumiewawczej. W roku 1981 był członkiem Zarządu Regionu Dolny Śląsk. W latach 1989 - 1991 senator. Działał początkowo w lewicowej Solidarności Pracy, potem (1992) wraz z Ryszardem Bugajem i Aleksandrem Małachowskim, współtworzył Unię Pracy, której był „honorowym przewodniczącym. Kawaler Orderu Orła Białego; otrzymał go wspólnie z Jackiem Kuroniem w czerwcu 1998 roku, odznaczony przez prezydenta żydokomuny Kwasniewskiego-Stoltzmana. Był członkiem komitetu wyborczego Włodzimierza Cimoszewicza w wyborach prezydenckich w Polsce 2005 r.

Modzelewski Zygmunt -Fischer - 15 kwietnia 1900 w Częstochowie - 18 czerwca 1954 w Warszawie, polityk i ekonomista, minister spraw zagranicznych. Pochodził z rodziny robotniczej. Studiował na Uniwersytecie i w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu, 1928 uzyskał doktorat z ekonomii (1951 także dr filozofii), 1951 prof. zwyczajny, 1952 członek rzeczywisty PAN. Od 1917 członek SDKPiL, od 1918 Komunistycznej Partii RP (późniejszej KPP). 1923-1937 przebywał we Francji (wyjechał na sfałszowanym paszporcie wystawionym na nazwisko Fiszer), należał do Francuskiej Partii Komunistycznej (był nawet członkiem jej Komitetu Centralnego 1924-1925). 1937-1945 przebywał w ZSRR, działał w Związku Patriotów Polskich i przy Centralnym Biurze Komunistów Polskich, 1944 był pierwszym dyrektorem Agencji „Polpress. Od 1944 członek PPR, był członkiem KC PPR 1945-1948. 1945 ambasador RP w ZSRR, 1945-1947 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych; 1947-1951 minister spraw zagranicznych. Od 1951 pracownik (i rektor) Instytutu Nauk Społecznych przy KC PZPR. Należał już wówczas do PZPR i był członkiem jej KC. 1952-1954 członek Rady Państwa, zmarł w trakcie kadencji. Był posłem do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL I kadencji (od 1945). 1954 odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej.

Modzelewski Zygmunt -Fischer - 15 kwietnia 1900 w Częstochowie - 18 czerwca 1954 w Warszawie, polityk i ekonomista, minister spraw zagranicznych. Pochodził z rodziny robotniczej. Studiował na Uniwersytecie i w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu, 1928 uzyskał doktorat z ekonomii (1951 także dr filozofii), 1951 prof. zwyczajny, 1952 członek rzeczywisty PAN. Od 1917 członek SDKPiL, od 1918 Komunistycznej Partii RP (późniejszej KPP). 1923-1937 przebywał we Francji (wyjechał na sfałszowanym paszporcie wystawionym na nazwisko Fiszer), należał do Francuskiej Partii Komunistycznej (był nawet członkiem jej Komitetu Centralnego 1924-1925). 1937-1945 przebywał w ZSRR, działał w Związku Patriotów Polskich i przy Centralnym Biurze Komunistów Polskich, 1944 był pierwszym dyrektorem Agencji „Polpress”. Od 1944 członek PPR, był członkiem KC PPR 1945-1948. 1945 ambasador RP w ZSRR, 1945-1947 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych; 1947-1951 minister spraw zagranicznych. Od 1951 pracownik (i rektor) Instytutu Nauk Społecznych przy KC PZPR. Należał już wówczas do PZPR i był członkiem jej KC. 1952-1954 członek Rady Państwa, zmarł w trakcie kadencji. Był posłem do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL I kadencji (od 1945). 1954 odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej.

Moes Jerzy - ur. 29.09.1955, Warszawa. W latach 1961-62 występował w Teatrze Dolnośląskim w Jeleniej Górze, w latach 1962-63 w Teatrze im. Stefana Żeromskiego w Kielcech, w latach 1963-64 w Teatrze Rozmaitości we Wrocławiu, w latach 1964-66 w warszawskim Teatrze Dramatycznym, w latach 1966-67 w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, w latach 1967-68 w Operetce Śląskiej w Gliwicach, w latach 1968-69 w Teatrze Dramatycznym we Wrocławiu, w latach 1969-72 w warszawskim Teatrze Ateneum, w latach 1973-76 w Teatrze Ziemi Mazowieckiej i w latach 1976-80 w Teatrze im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku.

Mofaz Szaul - minister obrony Izraela. „Wymieniając po imieniu kilku obecnych przywódców Hamasu ostrzegł, że jeśli kontynuowac będą terror przeciwko Izraelowi: „poślemy ich tam, dokąd posłaliśmy szejka Jassina i kilku innych organizatorów hamasowskiego terroru. („Midrasz-pismo żydowskie - „Nowy Rok z nową nadzieją, Aleksander Klugman, nr 10, październik 2005, str. 8)

Mofaz Szaul - minister obrony Izraela. „Wymieniając po imieniu kilku obecnych przywódców Hamasu ostrzegł, że jeśli kontynuowac będą terror przeciwko Izraelowi: „poślemy ich tam, dokąd posłaliśmy szejka Jassina i kilku innych organizatorów hamasowskiego terroru”. („Midrasz-pismo żydowskie” - „Nowy Rok z nową nadzieją”, Aleksander Klugman, nr 10, październik 2005, str. 8)

Mogielski Marcin - LISTA NR 15, ks. dominikanin, ur. 1972 r., mieszka i pracuje w Warszawie, mgr teologii moralnej i lic. teologii duchowości. Jest duszpasterzem akademickimi moderatorem podforum „ksiądz na www.poronienie.pl. Jest również opiekunem duchowym rodziców z doświadczeniem utraty dziecka.

Mogielski Marcin - LISTA NR 15, ks. dominikanin, ur. 1972 r., mieszka i pracuje w Warszawie, mgr teologii moralnej i lic. teologii duchowości. Jest duszpasterzem akademickimi moderatorem podforum „ksiądz” na www.poronienie.pl. Jest również opiekunem duchowym rodziców z doświadczeniem utraty dziecka.

Mogilnicki Jan – LISTA NR.9, ur. 25 grudnia 1947 r. w Zalesiu Górnym, absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTvIT(1971).

Mogilnicki Jan LISTA NR.9, ur. 25 grudnia 1947 r. w Zalesiu Górnym, absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTvIT(1971).

Mojzesowicz Wojciech - ur. 25 czerwca 1954 w Bydgoszczy, polityk, poseł na Sejm RP, rolnik indywidualny, od 9 września 2006 do 23 października 2006 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W 1989 został po raz pierwszy wybrany do Sejmu z listy ZSL; już jako członek PSL uzyskał mandat w kolejnej kadencji (1991-1993). Po kilkuletniej przerwie w 2001 wybrany po raz trzeci na posła, tym razem z ramienia Samoobrony; w Sejmie IV kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W trakcie kadencji przeszedł do założonego przez siebie koła Polski Blok Ludowy, które potem zostało wchłonięte przez PiS i z poparciem tej partii wszedł w 2005 do Sejmu V kadencji. Mandat uzyskał w okręgu bydgoskim. 9 września 2006, po rezygnacji z funkcji przewodniczącego sejmowej Komisji Rolnictwa, mianowany został przez premiera Jarosława Kaczyńskiego na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów odpowiedzialnego za kwestię polityki rolnej, pełnił tą funkcję do 23 października 2006. Od 1 czerwca 2007 do 10 lipca 2007 poseł niezrzeszony. Odszedł z klubu parlamentarnego PiS w sprzeciwie wobec obecności Andrzeja Leppera i Samoobrony w rządzie i koalcji. Wrócił do klubu PiS 10 lipca 2007, gdy „zerwana została koalicja PiS-Samoobrona-LPR, a Lepper został wyrzucony z rządu Jarosława Kaczyńskiego. Jeden z bohaterów (obok Renaty Beger) tzw. afery taśmowej (2006), która pokazała jego prawdziwe oblicze - cynicznego politycznego gracza bez żadnej etyki oraz zwykłego buraka. 25 października 2006 r. sejmowa Komisja Etyki ukarała go upomnieniem za udział w tzw. aferze taśmowej. Ciężarowiec upokorzył boksera - napisał niemiecki dziennik Frankfurter Allgemeine Zeitung w relacji o powołaniu Wojciecha Mojzesowicza, śmiertelnego wroga przywódcy chłopów (Andrzeja) Leppera, na ministra rolnictwa. Porównuje go do boksera, który na krótko przed nokautem zagoniony został do narożnika. Nie ma wyjścia, przeciwnik okłada go pięściami, a sędzia nie chce przerwać pojedynku - czytamy. Przeciwnikiem i sędzią jest w tym przypadku jedna i ta sama osoba, premier Jarosław Kaczyński.

Mojzesowicz Wojciech - ur. 25 czerwca 1954 w Bydgoszczy, polityk, poseł na Sejm RP, rolnik indywidualny, od 9 września 2006 do 23 października 2006 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W 1989 został po raz pierwszy wybrany do Sejmu z listy ZSL; już jako członek PSL uzyskał mandat w kolejnej kadencji (1991-1993). Po kilkuletniej przerwie w 2001 wybrany po raz trzeci na posła, tym razem z ramienia Samoobrony; w Sejmie IV kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W trakcie kadencji przeszedł do założonego przez siebie koła Polski Blok Ludowy, które potem zostało wchłonięte przez PiS i z poparciem tej partii wszedł w 2005 do Sejmu V kadencji. Mandat uzyskał w okręgu bydgoskim. 9 września 2006, po rezygnacji z funkcji przewodniczącego sejmowej Komisji Rolnictwa, mianowany został przez premiera Jarosława Kaczyńskiego na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów odpowiedzialnego za kwestię polityki rolnej, pełnił tą funkcję do 23 października 2006. Od 1 czerwca 2007 do 10 lipca 2007 poseł niezrzeszony. Odszedł z klubu parlamentarnego PiS w sprzeciwie wobec obecności Andrzeja Leppera i Samoobrony w rządzie i koalcji. Wrócił do klubu PiS 10 lipca 2007, gdy „zerwana” została koalicja PiS-Samoobrona-LPR, a Lepper został wyrzucony z rządu Jarosława Kaczyńskiego. Jeden z bohaterów (obok Renaty Beger) tzw. afery taśmowej (2006), która pokazała jego prawdziwe oblicze - cynicznego politycznego gracza bez żadnej etyki oraz zwykłego buraka. 25 października 2006 r. sejmowa Komisja Etyki ukarała go upomnieniem za udział w tzw. aferze taśmowej. “Ciężarowiec upokorzył boksera” - napisał niemiecki dziennik “Frankfurter Allgemeine Zeitung” w relacji o powołaniu Wojciecha Mojzesowicza, “śmiertelnego wroga przywódcy chłopów (Andrzeja) Leppera”, na ministra rolnictwa. Porównuje go do boksera, który na krótko przed nokautem zagoniony został do narożnika. “Nie ma wyjścia, przeciwnik okłada go pięściami, a sędzia nie chce przerwać pojedynku” - czytamy. Przeciwnikiem i sędzią jest w tym przypadku jedna i ta sama osoba, premier Jarosław Kaczyński”.

Mojżeszowicz-Mojsezon - major UB, wiceprokurator. W 1947 roku kazał aresztować na podstawie sfabrykowanych oskarżeń majora Mieczysława Słabego, byłego lekarza westerplatczyków, najsłynniejszej bohaterskiej formacji polskiej wojny obronnej 1939 roku. Major Słaby już po kilku miesiącach przesłuchań zmarł w wieku zaledwie 42 lat na skutek ran odniesionych podczas śledztwa. Mojżeszowicz napisał własnoręcznie rzekome zeznania majora Słabego, przyznającego się w nich do tego, jakoby „działał na szkodę państwa polskiego. Majora Słabego nakłoniono zaś do podpisania sformułowanych przez prokuratora zeznań. Skatowany major umarł przed skazaniem i wyrokiem.

Mojżeszowicz-Mojsezon - major UB, wiceprokurator. W 1947 roku kazał aresztować na podstawie sfabrykowanych oskarżeń majora Mieczysława Słabego, byłego lekarza westerplatczyków, najsłynniejszej bohaterskiej formacji polskiej wojny obronnej 1939 roku. Major Słaby już po kilku miesiącach przesłuchań zmarł w wieku zaledwie 42 lat na skutek ran odniesionych podczas śledztwa. Mojżeszowicz napisał własnoręcznie rzekome zeznania majora Słabego, przyznającego się w nich do tego, jakoby „działał na szkodę państwa polskiego”. Majora Słabego nakłoniono zaś do podpisania sformułowanych przez prokuratora zeznań. Skatowany major umarł przed skazaniem i wyrokiem.

Mokry Włodzimierz – LISTA NR.5, urodził się 18 kwietnia 1949 r. w Drawie, polski prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego, twórca Fundacji Św. Włodzimierza, poseł na Sejm X Kadencji. Ukończył szkołę podstawową w Ostrym Bardzieoraz IV Liceum Ogólnokształcącym w Legnicy(1966), zdając na maturze także egzamin z języka ukraińskiego. W 1972 r. został absolwentem studiów humanistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1978 r. uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Ruska Trójca. Karta z życia kulturalno-literackiego Ukraińców w Galicji w pierwszej połowie XIX w., wypromowanej przez profesora Ryszarda Łużnego. W 1997 r. został doktorem habilitowanym w oparciu o publikację Literatura i myśl filozoficzno-religijna ukraińskiego romantyzmu. Szewczenko, Kostomarow, Szaszkiewicz. W 2002 r. otrzymał tytuł profesora.Jest założycielem i prezesem Fundacji św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej wKrakowie. W 1987 r. został uhonorowany nagrodą Fundacji Jana Pawła II za osiągnięcia naukowe ukazujące chrześcijańskie korzenie kultury ukraińskiej oraz za działalność na rzecz porozumienia polsko-ukraińskiego. Został także laureatem międzynarodowej nagrody Fundacji Krzyżanowskich (1992) Niezależnej Fundacji Sprzyjania Kulturze Polskiej Polcul Foundation(1997) kawalerem Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski.

Mokry Włodzimierz LISTA NR.5, urodził się 18 kwietnia 1949 r. w Drawie, polski prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego, twórca Fundacji Św. Włodzimierza, poseł na Sejm X Kadencji. Ukończył szkołę podstawową w Ostrym Bardzieoraz IV Liceum Ogólnokształcącym w Legnicy(1966), zdając na maturze także egzamin z języka ukraińskiego. W 1972 r. został absolwentem studiów humanistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1978 r. uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Ruska Trójca. Karta z życia kulturalno-literackiego Ukraińców w Galicji w pierwszej połowie XIX w., wypromowanej przez profesora Ryszarda Łużnego. W 1997 r. został doktorem habilitowanym w oparciu o publikację Literatura i myśl filozoficzno-religijna ukraińskiego romantyzmu. Szewczenko, Kostomarow, Szaszkiewicz. W 2002 r. otrzymał tytuł profesora.Jest założycielem i prezesem Fundacji św. Włodzimierza Chrzciciela Rusi Kijowskiej wKrakowie. W 1987 r. został uhonorowany nagrodą Fundacji Jana Pawła II za osiągnięcia naukowe ukazujące chrześcijańskie korzenie kultury ukraińskiej oraz za działalność na rzecz porozumienia polsko-ukraińskiego. Został także laureatem międzynarodowej nagrody Fundacji Krzyżanowskich (1992) Niezależnej Fundacji Sprzyjania Kulturze Polskiej Polcul Foundation(1997) kawalerem Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski.

Mokrzycki Edmund - 6 stycznia 1937 - 4 sierpnia 2001, socjolog,publicysta, którego artykuły zamieszczane są m.in. w „Gazecie Wyborczej, „Rzeczpospolitej, „Res Publice.

Mokrzycki Edmund - 6 stycznia 1937 - 4 sierpnia 2001, socjolog,publicysta, którego artykuły zamieszczane są m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Res Publice”.

Molak Adam - data urodzenia: 1980, wykształcenie: egz. eksternistyczny Państwowa Szkoła Aktorska przy T. Żydowskim w Warszawie, znajomość języków: angielski, niemiecki.

Moldauer Anna - Komisja Kontrolująca Polskiej Unii Studentów Żydowskich.

Molenda Adam – LISTA NR.4, urodzony w 1964r. W latach 1986 – 1992 studiował w Instytucie Kształcenia Plastycznego, Uniwersytet Śląski, Filia w Cieszynie. W latach 1989 – 1993 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowniach: grafiki prof. Andrzeja Pietscha i malarstwa prof. Jerzego Nowosielskiego. Zajmuje się malarstwem, wideo i teorią sztuki.

Molenda Adam LISTA NR.4, urodzony w 1964r. W latach 1986 1992 studiował w Instytucie Kształcenia Plastycznego, Uniwersytet Śląski, Filia w Cieszynie. W latach 1989 1993 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowniach: grafiki prof. Andrzeja Pietscha i malarstwa prof. Jerzego Nowosielskiego. Zajmuje się malarstwem, wideo i teorią sztuki.

Molenda Alicja- LISTA NR.5, jest wydawcą tygodnika „Przełom, jest członkiem Związku Kontroli Dystrybucji Prasy.

Molenda Alicja- LISTA NR.5, jest wydawcą tygodnika „Przełom”, jest członkiem Związku Kontroli Dystrybucji Prasy.

Molga Dagmara - LISTA NR 10, pedagożka, Warszawa.

Molga Irena - plastyczka, malarka. Odpowiadając na pytanie Rity Pragier, dlaczego wielu Żydów tkwiło w UB mówi: „Duża część - to byli ludzie durni. Nie mający rozeznania w realiach. Chłopcy bez wykształcenia. (...)I nagle taki dostał stopień oficera! Władzę nad ludźmi! I sklep za żółtymi firankami. (R. Pragier, „Żydzi czy Polacy, Warszawa 1992, s. 147)

Molga Irena - plastyczka, malarka. Odpowiadając na pytanie Rity Pragier, dlaczego wielu Żydów tkwiło w UB mówi: „Duża część - to byli ludzie durni. Nie mający rozeznania w realiach. Chłopcy bez wykształcenia. (...)I nagle taki dostał stopień oficera! Władzę nad ludźmi! I sklep za żółtymi firankami”. (R. Pragier, „Żydzi czy Polacy”, Warszawa 1992, s. 147)

Molisak Alina – LISTA NR.11, dr, pracownik Instytutu Literatury Polskiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Molisak Alina LISTA NR.11, dr, pracownik Instytutu Literatury Polskiej Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Molka Halina - ur. 4 kwietnia 1953 w Kalinkach, powiat radomszczański, woj. łódzkie, posłanka na Sejm RP V kadencji. Były członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, później Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej. 21 września 2006 r. opuściła klub parlamentarny Samoobrony, przechodząc do nowopowstałego Ruchu Ludowo-Narodowego. Od 26 kwietnia 2007 członek Koła Posłów Bezpartyjnych.

Moll Jadwiga Anna - LISTA NR 15, prof. dr hab., kardiolog dziecięcy. Doc. Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi.

Moll Jadwiga Anna - LISTA NR 15, prof. dr hab., kardiolog dziecięcy. Doc. Instytutu “Centrum Zdrowia Matki Polki” w Łodzi.

Molska Zofia - prokurator; wyraziła niezadowolenie z wyroku zapadłego w sprawie Leszka Bubla (art. 256 k.k. w związku z zart. 257 k.k.) i zapowiedziała podjęcie starań w celu złożenia apelacji od wyroku przez prokuratora z Prokuratury Rejonowej Warszawa-Praga Płn. „Takie zachowania trzeba tępić - powiedziała, aby przypodobać się zgromadzonym dziennikarzom i złożyć hołd poprawności politycznej.

Molska Zofia - prokurator; wyraziła niezadowolenie z wyroku zapadłego w sprawie Leszka Bubla (art. 256 k.k. w związku z zart. 257 k.k.) i zapowiedziała podjęcie starań w celu złożenia apelacji od wyroku przez prokuratora z Prokuratury Rejonowej Warszawa-Praga Płn. „Takie zachowania trzeba tępić” - powiedziała, aby przypodobać się zgromadzonym dziennikarzom i złożyć hołd poprawności politycznej.

Mołojec Bolesław - ps. Edward Długi, ur. 9 lutego 1909 w Henrykowie koło Tomaszowa Mazowieckiego, zm. 29 lub 31 grudnia 1942 w Warszawie, działacz komunistyczny. W latach 1935-36 był członkiem Sekretariatu KC KZMP, w czasie wojny domowej w Hiszpanii był w stopniu majora dowódcą Brygady Międzynarodowej im. Jarosława Dąbrowskiego. W 1939 przebywał w Paryżu, gdzie kierował Tymczasowym Ośrodkiem Kierowniczym KPP, następnie (1940) przebywał w ZSRR. Od jesieni 1941 r. w Polsce, był członkiem Grupy Inicjatywnej i współzałożycielem PPR, dowodził Gwardią Ludową. Został oskarżony o zabójstwo Marcelego Nowotki i zabity na polecenie władz PPR.

MOMBERG Jadwiga LISTA NR 18, założyła wraz z mężem Klub Przyjaciół Dużych Drapieżników w Bieszczadach.

Monash John - „Marszałek Montgomery, słynny dowódca armii brytyjskiej podczas II wojny światowej, powiedział o nim: „Mogę nazwać Sir Johna Monasha najlepszym wodzem zachodniego frontu w Europie. Przyszedł na świat w 1865 roku w żydowskiej rodzinie o polskich korzeniach. W 1918 roku objął dowództwo nad całością sił zbrojnych Australii. Wcześniej dowodził czwartą brygadą piechoty na Gallipoli (była to nieudana próba usunięcia tureckich umocnień wzdłuż cieśniny Dardanele, uniemożliwiającym aliantom wpłynięcie na Morze Czarne) oraz trzecią dywizją. Jego oddziały uczestniczyły w licznych starciach, m.in. pod Messyną i Passchedaele. Był błyskotliwym taktykiem (opracował na przykład sposób skutecznej obrony przed karabinami maszynowymi). Zmarł w 1931 roku jako zasłużony oficer, uhonorowany wieloma odznaczeniami. („Midrasz, styczeń 2005, str. 18).

Monash John - „Marszałek Montgomery, słynny dowódca armii brytyjskiej podczas II wojny światowej, powiedział o nim: „Mogę nazwać Sir Johna Monasha najlepszym wodzem zachodniego frontu w Europie”. Przyszedł na świat w 1865 roku w żydowskiej rodzinie o polskich korzeniach. W 1918 roku objął dowództwo nad całością sił zbrojnych Australii. Wcześniej dowodził czwartą brygadą piechoty na Gallipoli (była to nieudana próba usunięcia tureckich umocnień wzdłuż cieśniny Dardanele, uniemożliwiającym aliantom wpłynięcie na Morze Czarne) oraz trzecią dywizją. Jego oddziały uczestniczyły w licznych starciach, m.in. pod Messyną i Passchedaele. Był błyskotliwym taktykiem (opracował na przykład sposób skutecznej obrony przed karabinami maszynowymi). Zmarł w 1931 roku jako zasłużony oficer, uhonorowany wieloma odznaczeniami”. („Midrasz”, styczeń 2005, str. 18).

Mond Bernard - ur. 14 listopada 1887 w Stanisławowie, zm. 5 lipca 1957 w Krakowie. Generał Piłsudskiego, w 1920 r. dowódca brygady ochotniczej. Był synem Maurycego i Salomei Spanier.

Moniuszko Clara-Langauer - pianistka, Francja.

Moniuszko Michał – LISTA NR.4, ur. W 1977 r.w Sejnach, absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, członek Fundacji Pogranicze.

Moniuszko Michał LISTA NR.4, ur. W 1977 r.w Sejnach, absolwent polonistyki na Uniwersytecie Warszawskim, członek Fundacji Pogranicze.

Monnet Jean (1888-1979) - francuski dyplomata, współtwórca Planu Schumana. W 1976 r. za swoje zasługi dla budowania jedności europejskiej otrzymał tytuł Obywatela Europy.

Montagna Dora - sekretarz zarządu Fundacji dla Wolności. Urodzona w Turynie 13 sierpnia 1979 r. Absolwentka wydziału Lingue e Letterature Straniere (Języki i Literatura Obca) na Univerisita degli Studi w Turynie, ze specjalizacją w Iberystyce. Studiowała również na Universidad de Oviedo w Hiszpanii (2000-2001) i na Uniwersytecie Warszawskim (2002). Od roku 2001 interesuje się w szczególności europejskimi projektami dotyczącymi mobilności (SOCRATES, LEONARDO, EVS), integracji europejskiej (LARGE EUROPE) i promocja inicjatyw młodzieżowych. Od 2002 jest nauczycielka włoskiego w Warszawie.

Montagu Ewen Edwar Samuel - „Finansista, był oficerem wywiadu marynarki, a następnie szefem kontrwywiadu w Ministerstwie Marynarki Wojennej - to on był pomysłodawcą i realizatorem supertajnej operacji „Mincemeat w 1943 r., kiedy to „doprowadzono do wyrzucenia przez morze na brzeg hiszpański zwłok rzekomego oficera brytyjskiego z dokumentami mającymi świadczyć o alianckim planie lądowania na Sardynii (a nie, jak było naprawdę - na Sycylii). W ten sposób wprowadzono w błąd sztab niemiecki (generał Franco powiadomił Berlin o cennych „zwłokach), zapewniając pomyślny desant na Sycylii. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 15).

Montagu Ewen Edwar Samuel - „Finansista, był oficerem wywiadu marynarki, a następnie szefem kontrwywiadu w Ministerstwie Marynarki Wojennej - to on był pomysłodawcą i realizatorem supertajnej operacji „Mincemeat” w 1943 r., kiedy to „doprowadzono” do wyrzucenia przez morze na brzeg hiszpański zwłok rzekomego oficera brytyjskiego z dokumentami mającymi świadczyć o alianckim planie lądowania na Sardynii (a nie, jak było naprawdę - na Sycylii). W ten sposób wprowadzono w błąd sztab niemiecki (generał Franco powiadomił Berlin o cennych „zwłokach”), zapewniając pomyślny desant na Sycylii”. („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 15).

Moras Maria - LISTA NR 13, Sekretarz Zarządu Brzeskiego Stowarzyszenia Promocji Zdrowia.

Morawiecki Kornel - przewodniczący „Solidarności Walczącej. Organizacja istniała w latach 1982-1992. Wydawała m.in. pisma: „Solidarność Walcząca, „Biuletyn Dolnośląski.

Morawiecki Kornel - przewodniczący „Solidarności Walczącej”. Organizacja istniała w latach 1982-1992. Wydawała m.in. pisma: „Solidarność Walcząca”, „Biuletyn Dolnośląski”.

Morawińska Agnieszka - „Historyk sztuki, doktor nauk humanistycznych. Autorka i organizatorka wielu wystaw, m.in. Galerii Sztuki Polskiej w Muzeum Narodowym w Warszawie. Od lipca 2001 roku dyrektor „Zachęty Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie. Była ambasador RP w Związku Australijskim, Nowej Zelandii i Papui Nowej Gwinei. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 26).

Morawińska Agnieszka - „Historyk sztuki, doktor nauk humanistycznych. Autorka i organizatorka wielu wystaw, m.in. Galerii Sztuki Polskiej w Muzeum Narodowym w Warszawie. Od lipca 2001 roku dyrektor „Zachęty” Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie. Była ambasador RP w Związku Australijskim, Nowej Zelandii i Papui Nowej Gwinei”. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 26).

Morawska-Nowak Barbara – LISTA NR.9, sekretarz Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.

MORAWSKA-NOWAK Barbara LISTA NR 18, ur. 3 I 1936 w Krakowie, z wykształcenia biolog, z zawodu bibliotekarka i dokumentalistka. Od 1981 aktywna w staraniach o zorganizowanie nowego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego, od 1989 sekretarz jego zarządu głównego, współredaktor biuletynu PTT „Wołanie, od 1990 red. drugiego biuletynu PTT „Co słychać?, od 1992 współredaktor „Pamiętnika Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.

Morawska-Nowak Barbara LISTA NR.9, sekretarz Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego.

Morawski Jerzy - dziennikarz, reporter, scenarzysta i realizator filmów dokumentalnych. Dziennikarz „Życia,„Rzeczpospoliteji.in.gazet, autor książek reporterskich: „Nieważkość, „Ślad kuli, „Głosy z Monachium, „Portrety w podczerwieni. Z kinematografią związany od 1985 roku (współpraca realizatorska przy filmie „Jak działa otwieracz), w latach 90. uczestniczył w powstawaniu filmów: „Kontrwywiad, „Spadł, umarł, utonął (1994), „Departament IV, Psy totalitaryzmu (1996, jako współreżyser), „Świat Luny (1997), „Marcowa prasa. Łódź 68 (1998), „W sercu ukrył miasto. Lwów Zbigniewa Herberta (1999, jako reżyser i scenarzysta), dziennikarz autor paszkwili m.in:w dzienniku„Rzeczpospolita: „Mroczne strony Milionera, „Ekstradycja Kobylańskiego. autor telewizyjnego, zresztą nieudolnego paszkwilu „Imperium ojca Rydzyka, „Sąd nad synagogą
W poznańskiej synagodze kąpią się dzieci. To pozostałość wojny. Wtedy hitlerowcy zbezcześcili żydowską świątynie, największą między Berlinem i Warszawą. Usunęli zdobienia z murów, a w jej wnętrzu urządzili pływalnię dla żołnierzy Wehrmachtu. Teraz europoseł PiS Marcin Libicki zaproponował, by synagogę zburzyć. W Poznaniu zawrzało.(...) Historyk sztuki Marcin Libicki uważa się także za historyka. Powołując się na różne publikacje naukowe, mówi: -Żydzi, którzy mieszkali w Poznaniu w XIX wieku, byli całkowicie zniemczeni. Niemcy kładli ogromny nacisk, aby oni czuli się Niemcami. W 1833 roku wydali ustawę, która dotyczyła naturalizacji Żydów. Ona wskazywała Żydom, że mogą zostać uznani za pełnoprawnych obywateli Niemiec, ale muszą przyjąć nazwisko niemieckie i swobodnie posługiwać się językiem niemieckim. To był wstęp do zupełnego zniemczenia Żydów poznańskich. Oni tak dalece poczuli się Niemcami, że de facto byli Niemcami wyznania mojżeszowego. Rzeczpospolita 4 marca 2006r.

Morawski Jerzy - dziennikarz, reporter, scenarzysta i realizator filmów dokumentalnych. Dziennikarz „Życia”,„Rzeczpospolitej”i.in.gazet, autor książek reporterskich: „Nieważkość”, „Ślad kuli”, „Głosy z Monachium”, „Portrety w podczerwieni”. Z kinematografią związany od 1985 roku (współpraca realizatorska przy filmie „Jak działa otwieracz”), w latach 90. uczestniczył w powstawaniu filmów: „Kontrwywiad”, „Spadł, umarł, utonął” (1994), „Departament IV, Psy totalitaryzmu” (1996, jako współreżyser), „Świat Luny” (1997), „Marcowa prasa. Łódź ‘68” (1998), „W sercu ukrył miasto. Lwów Zbigniewa Herberta” (1999, jako reżyser i scenarzysta), dziennikarz autor paszkwili m.in:w dzienniku„Rzeczpospolita”: „Mroczne strony Milionera”, „Ekstradycja Kobylańskiego”. autor telewizyjnego, zresztą nieudolnego paszkwilu „Imperium ojca Rydzyka”, „Sąd nad synagogą”.
W poznańskiej synagodze kąpią się dzieci. To pozostałość wojny. Wtedy hitlerowcy zbezcześcili żydowską świątynie, największą między Berlinem i Warszawą. Usunęli zdobienia z murów, a w jej wnętrzu urządzili pływalnię dla żołnierzy Wehrmachtu. Teraz europoseł PiS Marcin Libicki zaproponował, by synagogę zburzyć. W Poznaniu zawrzało.(...) Historyk sztuki Marcin Libicki uważa się także za historyka. Powołując się na różne publikacje naukowe, mówi: -Żydzi, którzy mieszkali w Poznaniu w XIX wieku, byli całkowicie zniemczeni. Niemcy kładli ogromny nacisk, aby oni czuli się Niemcami. W 1833 roku wydali ustawę, która dotyczyła naturalizacji Żydów. Ona wskazywała Żydom, że mogą zostać uznani za pełnoprawnych obywateli Niemiec, ale muszą przyjąć nazwisko niemieckie i swobodnie posługiwać się językiem niemieckim. To był wstęp do zupełnego zniemczenia Żydów poznańskich. Oni tak dalece poczuli się Niemcami, że de facto byli Niemcami wyznania mojżeszowego. Rzeczpospolita 4 marca 2006r.

Morawski Jerzy-Izaak Szloma - były sekretarz KC PZPR. Komunista, członek Politbiura KC PZPR, sekretarz KC, przywódca „puławian, wysoki funkcjonariusz Komisji Prasowej KC PZPR, redaktor naczelny „Trybuny Ludu, wiceprezes NIK-u w latach 1959-1963.

Morawski Jerzy-Izaak Szloma - były sekretarz KC PZPR. Komunista, członek Politbiura KC PZPR, sekretarz KC, przywódca „puławian”, wysoki funkcjonariusz Komisji Prasowej KC PZPR, redaktor naczelny „Trybuny Ludu”, wiceprezes NIK-u w latach 1959-1963.

Morawski Piotr - reżyser dokumentu „Marzec 68 - obiektywem policyjnej kamery (2001). W filmie wykorzystano archiwalne nagrania SB, które są omawiane przez osoby biorące udział w tamtych wydarzeniach.

Morawski Piotr - reżyser dokumentu „Marzec 68 - obiektywem policyjnej kamery” (2001). W filmie wykorzystano archiwalne nagrania SB, które są omawiane przez osoby biorące udział w tamtych wydarzeniach.

Morawski Stanisław - funkcjonariusz PRL-owskich organów bezpieczeństwa, m.in. dyrektor Departamentu III i IV Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Dyrektor Biura Historycznego MSW. 15 kwietnia 1975 roku przekazany do dyspozycji dyrektora Departamentu Kadr Ministerstwa Spraw Wewnętrznych.

Morawski Stefan - naukowiec, były dziekan Wydziału Filozoficznego UW, odsunięty po marcu 1968 roku. W tekście publikowanym w książce „Krajobraz po szoku (Warszawa 1989, s. 20) wyznawał: „(...) popełniono mnóstwo błędów, wysuwając tuż po wojnie ludzi pochodzenia żydowskiego na wysokie stanowiska w Służbie Bezpieczeństwa i wojsku. A większość z nich na nie chyba nie zasługiwała(...) Jestem przekonany, że ta społeczność dała się w niecny sposób wykorzystać jako instrument w długoletniej krucjacie ujarzmiania Polski przez Stalina. W świetle tego: nie to zaważyło, że w polskiej partii komunistycznej - tak jak w ogóle w historii ruchu komunistycznego - był ogromny procent ludzi pochodzenia żydowskiego. Zaważyło to, że tymi właśnie ludźmi, ponieważ innych nie było, obsadzano najwyższe i najlepsze stanowiska. A ludzie ci częstokroć nie mieli odpowiednich kwalifikacji, to był za duży kapelusz na owe głowy.

Morawski Stefan - naukowiec, były dziekan Wydziału Filozoficznego UW, odsunięty po marcu 1968 roku. W tekście publikowanym w książce „Krajobraz po szoku” (Warszawa 1989, s. 20) wyznawał: „(...) popełniono mnóstwo błędów, wysuwając tuż po wojnie ludzi pochodzenia żydowskiego na wysokie stanowiska w Służbie Bezpieczeństwa i wojsku. A większość z nich na nie chyba nie zasługiwała(...) Jestem przekonany, że ta społeczność dała się w niecny sposób wykorzystać jako instrument w długoletniej krucjacie ujarzmiania Polski przez Stalina. W świetle tego: nie to zaważyło, że w polskiej partii komunistycznej - tak jak w ogóle w historii ruchu komunistycznego - był ogromny procent ludzi pochodzenia żydowskiego. Zaważyło to, że tymi właśnie ludźmi, ponieważ innych nie było, obsadzano najwyższe i najlepsze stanowiska. A ludzie ci częstokroć nie mieli odpowiednich kwalifikacji, to był za duży kapelusz na owe głowy”.

Mordasewicz Jeremi - ekspert gospodarczy Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych „Lewiatan. Lewiatan - legendarny potwór morski, symbolizujący zło.

Mordasewicz Jeremi - ekspert gospodarczy Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywatnych „Lewiatan”. Lewiatan - legendarny potwór morski, symbolizujący zło.

Morder Joseph - reżyser, autor filmu „El Cantor. Film był pokazany na IV Miedzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył sie w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Większą część swego dzieciństwa spędził w Guayaqui w Ekwadorze. W 1962 przeniósł się do Paryża. Jego prace nasycone sa kolorystyką południowo-amerykańską, którą przesiąkł za młodu. Od 1970 zapisuje na taśmie filmowej wszystkie manifestacje (1 maja, kampanie wyborcze, wielkie stocznie) dla Archiwum Morlock. Zajmuje się również dziennikarstwem (Cinema) i wykładami o filmie (Paris I, Femis). (Folder IV Miedzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 32).

Morder Joseph - reżyser, autor filmu „El Cantor”. Film był pokazany na IV Miedzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył sie w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Większą część swego dzieciństwa spędził w Guayaqui w Ekwadorze. W 1962 przeniósł się do Paryża. Jego prace nasycone sa kolorystyką południowo-amerykańską, którą przesiąkł za młodu. Od 1970 zapisuje na taśmie filmowej wszystkie manifestacje (1 maja, kampanie wyborcze, wielkie stocznie) dla Archiwum Morlock. Zajmuje się również dziennikarstwem (Cinema) i wykładami o filmie (Paris I, Femis)”. (Folder IV Miedzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 32).

Mordko Chaim - szpicel, donosiciel tajnej policji carskiej; powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

Morejno Zew Wawa - ur. 1919 w Warszawie, zm. 2002 w Nowym Jorku, rabin. Przewodniczący Naczelnej Rady Religijnej i Naczelny Rabin Polski. Wyemigrował w roku 1973 do USA, gdzie pełnił funkcję rabina chasydów Ger w Nowym Jorku.

Morel Salomon - ur. 15 listopada 1919 w Garbowie, zm. 14 lutego 2007 w Tel Awiwie. Polonofob, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa w PRL, oskarżony o zbrodnie przeciwko ludzkości. Po wybuchu wojny chcąc uniknąć pobytu w getcie, rodzina Morelów musiała się ukrywać. W czasie wojny Salomon wraz z bratem ukrywał się w gospodarstwie Józefa Tkaczyka, w Garbowie (Józef Tkaczyk został w 1983 r. uhonorowany medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata). W celu zdobycia pieniędzy i żywności organizował wraz z bratem i grupą innych napady rabunkowe na mieszkańców wiosek. Grupa została schwytana przez GL, Morel całą odpowiedzialność zrzucił na swojego brata i został wcielony do pododdziału gospodarczego GL. W 1944 po zajęciu Lublina przez Armię Czerwoną został strażnikiem więziennym. Od lutego 1945 był komendantem Obozu Zgoda w Świętochłowicach gdzie z różnych przyczyn, w tym mordów na więźniach, zginęło do 2500 osób. Zbrodniarz, ludobójca, wraz z podwładnymi z UB dokonał zbrodni w obozie w Świętochłowicach. W ciągu niecałego roku kierował wymordowaniem około 1.650. więźniów. Żydowski autor John Sack w książce pt. „Oko za oko pisał: „Przypomnę tu tylko jedną z ulubionych zabaw ludobójczego kata ze Świętochłowic S. Morela polegającą na ustawianiu piramid z ludzi, którym kazał się kłaść czwórkami jedni na drugich. Gdy stos ciał był już dostatecznie duży, wskakiwał na nich, by jeszcze zwiększyć ciężar. Po takich zabawach ludzie z górnych części stosu wychodzili w najlepszym wypadku z połamanymi żebrami, natomiast dolna czwórka lądowała w kostnicy. Ofiary były oskarżane o niechęć do komunistycznej władzy. Obóz został założony w ostatnich dniach lutego 1945 roku, a zlikwidowany 16 listopada 1945 roku. W 1946 r. władze PRL odznaczyły go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W lutym 1949 zostało mu powierzone stanowisko komendanta Centralnego Obozu Pracy w Jaworznie, który po zakończeniu Akcji Wisła został przekształcony w Więzienie Progresywne dla Młodocianych Przestępców. Morel zastąpił tam na stanowisku komendanta kapitana NKWD Iwana Mordasowa. W książce Marka J. Chodakiewicza „Żydzi i Polacy (Warszawa 2000) czytamy: „Między 1945 a 1949 rokiem w obozie w Jaworznie zmarło około 10.000. więźniów. Różne relacje potwierdzają wyjątkowe okrucieństwo okazywane wobec młodocianych polskich więźniów przez komendanta Morela. Począwszy od witania przez niego kolejnych transportów młodocianych więźniów typowym dlań powitaniem: Popatrzcie na słońce, bo niektórzy widzą je po raz ostatni! Czy słowami: Jesteście bandytami, pokażemy wam tutaj, co znaczy wojowanie przeciwko władzy ludowej. Poza katuszami fizycznymi, Morel lubił zadawać swoim ofiarom różne udręki psychiczne. Na przykład kazał pisać po tysiąc razy: Nienawidzę Piłsudskiego. Zarzucano mu doprowadzenie do śmierci ok. 1.500. osób. W 1954 został ponownie odznaczony - Złotym Krzyżem Zasługi. Do roku 1956 nadzorował obozy pracy dla więźniów. Po 1956 roku pracował w różnych zakładach karnych na terenie Śląska. W 1960r. otrzymał odznakę Wzorowego Funkcjonariusza Służby Więziennej. Był m.in. naczelnikiem Wojewódzkiego Aresztu Śledczego w Katowicach, skąd odszedł na emeryturę w 1968 r. Miał stopień pułkownika służby więziennej. W roku 1992 bez przeszkód wyjechał do Izraela. Był ojcem popularnej w latach 70. piosenkarki Danuty Morel. Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu wszczęła wobec niego śledztwo. Przed jego wyjazdem zdążono go raz przesłuchać, ale nie postawiono mu zarzutów. 30 września 1996 roku Salomonowi Morelowi postawiono dziewięć zarzutów, w tym ludobójstwa - pobicia, znęcania się fizycznego i moralnego, sprowadzenia niebezpieczeństwa powszechnego dla życia i zdrowia więźniów. Oskarżony m. in. o stosowanie wyszukanej metody tortur tzw. piramidy, polegającej na skakaniu po ułożonych w stos więźniach. Po latach swoje zachowanie uzasadniał wcześniejszymi przeżyciami z obozu Auschwitz-Birkenau, gdzie miał przebywać jako więzień, co jednak było mistyfikacją i nie znajduje oparcia w faktach.19 grudnia 2003r. Sąd Rejonowy w Katowicach wydał w sprawie Morela postanowienie o tymczasowym aresztowaniu na okres 7 dni od daty zatrzymania. Nastąpiło to na wniosek Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Katowicach. W postanowieniu mówi się o tym, że w okresie od lutego do listopada 1945 roku w Świętochłowicach, będąc funkcjonariuszem Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego - Departamentu Więziennictwa, jako Naczelnik Obozu Zgoda, dopuścił się zbrodni przeciwko ludzkości, stanowiącej zbrodnię komunistyczną na umieszczonych w tym obozie (ze względów narodowościowych i politycznych) więźniach. W lipcu 2005 Izrael odmówił wydania Morela polskim władzom, gdyż prawo izraelskie nie przewiduje ekstradycji swoich obywateli. wczesny minister sprawiedliwości Andrzej Kalwas zapowiedział wtedy, że nie będzie kolejnych starań o jego wydanie. Za Salomonem Morelem wystosowano list gończy. Otrzymywał z Biura Emerytalnego Służby Więziennej emeryturę w wysokości ok. 5 tysięcy złotych. W lutym 2006 na kilka miesięcy zawieszono wypłacanie mu emerytury - podstawą do tego był brak kilku dokumentów, które jednak Morel szybko przesłał pocztą. Pod koniec lutego 2007 r. rodzina Salomona Morela w Izraelu poinformowała, że zmarł on w połowie miesiąca w Tel Awiwie i został tam pochowany.

Morel Salomon - ur. 15 listopada 1919 w Garbowie, zm. 14 lutego 2007 w Tel Awiwie. Polonofob, funkcjonariusz aparatu bezpieczeństwa w PRL, oskarżony o zbrodnie przeciwko ludzkości. Po wybuchu wojny chcąc uniknąć pobytu w getcie, rodzina Morelów musiała się ukrywać. W czasie wojny Salomon wraz z bratem ukrywał się w gospodarstwie Józefa Tkaczyka, w Garbowie (Józef Tkaczyk został w 1983 r. uhonorowany medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata). W celu zdobycia pieniędzy i żywności organizował wraz z bratem i grupą innych napady rabunkowe na mieszkańców wiosek. Grupa została schwytana przez GL, Morel całą odpowiedzialność zrzucił na swojego brata i został wcielony do pododdziału gospodarczego GL. W 1944 po zajęciu Lublina przez Armię Czerwoną został strażnikiem więziennym. Od lutego 1945 był komendantem Obozu Zgoda w Świętochłowicach gdzie z różnych przyczyn, w tym mordów na więźniach, zginęło do 2500 osób. Zbrodniarz, ludobójca, wraz z podwładnymi z UB dokonał zbrodni w obozie w Świętochłowicach. W ciągu niecałego roku kierował wymordowaniem około 1.650. więźniów. Żydowski autor John Sack w książce pt. „Oko za oko” pisał: „Przypomnę tu tylko jedną z ulubionych zabaw ludobójczego kata ze Świętochłowic S. Morela polegającą na ustawianiu piramid z ludzi, którym kazał się kłaść czwórkami jedni na drugich. Gdy stos ciał był już dostatecznie duży, wskakiwał na nich, by jeszcze zwiększyć ciężar. Po takich zabawach ludzie z górnych części stosu wychodzili w najlepszym wypadku z połamanymi żebrami, natomiast dolna czwórka lądowała w kostnicy”. Ofiary były oskarżane o niechęć do komunistycznej władzy. Obóz został założony w ostatnich dniach lutego 1945 roku, a zlikwidowany 16 listopada 1945 roku. W 1946 r. władze PRL odznaczyły go Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W lutym 1949 zostało mu powierzone stanowisko komendanta Centralnego Obozu Pracy w Jaworznie, który po zakończeniu Akcji “Wisła” został przekształcony w Więzienie Progresywne dla Młodocianych Przestępców. Morel zastąpił tam na stanowisku komendanta kapitana NKWD Iwana Mordasowa. W książce Marka J. Chodakiewicza „Żydzi i Polacy” (Warszawa 2000) czytamy: „Między 1945 a 1949 rokiem w obozie w Jaworznie zmarło około 10.000. więźniów. Różne relacje potwierdzają wyjątkowe okrucieństwo okazywane wobec młodocianych polskich więźniów przez komendanta Morela. Począwszy od witania przez niego kolejnych transportów młodocianych więźniów typowym dlań powitaniem: Popatrzcie na słońce, bo niektórzy widzą je po raz ostatni! Czy słowami: Jesteście bandytami, pokażemy wam tutaj, co znaczy wojowanie przeciwko władzy ludowej. Poza katuszami fizycznymi, Morel lubił zadawać swoim ofiarom różne udręki psychiczne. Na przykład kazał pisać po tysiąc razy: Nienawidzę Piłsudskiego. Zarzucano mu doprowadzenie do śmierci ok. 1.500. osób. W 1954 został ponownie odznaczony - Złotym Krzyżem Zasługi. Do roku 1956 nadzorował obozy pracy dla więźniów. Po 1956 roku pracował w różnych zakładach karnych na terenie Śląska. W 1960r. otrzymał odznakę Wzorowego Funkcjonariusza Służby Więziennej. Był m.in. naczelnikiem Wojewódzkiego Aresztu Śledczego w Katowicach, skąd odszedł na emeryturę w 1968 r. Miał stopień pułkownika służby więziennej. W roku 1992 bez przeszkód wyjechał do Izraela. Był ojcem popularnej w latach 70. piosenkarki Danuty Morel. Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu wszczęła wobec niego śledztwo. Przed jego wyjazdem zdążono go raz przesłuchać, ale nie postawiono mu zarzutów. 30 września 1996 roku Salomonowi Morelowi postawiono dziewięć zarzutów, w tym ludobójstwa - pobicia, znęcania się fizycznego i moralnego, sprowadzenia niebezpieczeństwa powszechnego dla życia i zdrowia więźniów. Oskarżony m. in. o stosowanie wyszukanej metody tortur tzw. “piramidy”, polegającej na skakaniu po ułożonych w stos więźniach. Po latach swoje zachowanie uzasadniał wcześniejszymi przeżyciami z obozu Auschwitz-Birkenau, gdzie miał przebywać jako więzień, co jednak było mistyfikacją i nie znajduje oparcia w faktach.19 grudnia 2003r. Sąd Rejonowy w Katowicach wydał w sprawie Morela postanowienie o tymczasowym aresztowaniu na okres 7 dni od daty zatrzymania. Nastąpiło to na wniosek Oddziałowej Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Katowicach. W postanowieniu mówi się o tym, że w okresie od lutego do listopada 1945 roku w Świętochłowicach, będąc funkcjonariuszem Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego - Departamentu Więziennictwa, jako Naczelnik Obozu Zgoda, dopuścił się zbrodni przeciwko ludzkości, stanowiącej zbrodnię komunistyczną na umieszczonych w tym obozie (ze względów narodowościowych i politycznych) więźniach. W lipcu 2005 Izrael odmówił wydania Morela polskim władzom, gdyż prawo izraelskie nie przewiduje ekstradycji swoich obywateli. ”wczesny minister sprawiedliwości Andrzej Kalwas zapowiedział wtedy, że nie będzie kolejnych starań o jego wydanie. Za Salomonem Morelem wystosowano list gończy. Otrzymywał z Biura Emerytalnego Służby Więziennej emeryturę w wysokości ok. 5 tysięcy złotych. W lutym 2006 na kilka miesięcy zawieszono wypłacanie mu emerytury - podstawą do tego był brak kilku dokumentów, które jednak Morel szybko przesłał pocztą. Pod koniec lutego 2007 r. rodzina Salomona Morela w Izraelu poinformowała, że zmarł on w połowie miesiąca w Tel Awiwie i został tam pochowany.

Morewski Abraham - ur. 1886, zm. 1964 w Warszawie, pisarz i aktor, który zasłynął głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz.

Morga Paweł (właść. Andrzej Osęka) – LISTA NR.10, ur. W 1932 r., krytyk sztuki i publicysta, studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Związany m.in. z:„Po prostu”, „Przeglądem kulturalnym”, tygodnikiem„Kultura”, miesięcznikiem „Kultura Niezależna” , „Kulturą paryską”, „Gazetą Wyborczą”. Jako Paweł Morga otrzymał Nagrodę im. Mieroszewskiego za rok 1986.

Morga Paweł (właść. Andrzej Osęka) LISTA NR.10, ur. W 1932 r., krytyk sztuki i publicysta, studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim. Związany m.in. z:„Po prostu, „Przeglądem kulturalnym, tygodnikiem„Kultura, miesięcznikiem „Kultura Niezależna , „Kulturą paryską, „Gazetą Wyborczą. Jako Paweł Morga otrzymał Nagrodę im. Mieroszewskiego za rok 1986.

Morgenstern Janusz - urodzony w 1922 roku w Mikulińcach, okolice Tarnopola, obecnie na Ukrainie. Skończył studia na Wydziale Reżyserii PWSF w Łodzi (1954). Zaczynał jako asystent Wajdy. Kierownik artystyczny Zespołu Filmowego „Perspektywa. Od 1987 do 1989 był członkiem Komitetu Kinomatografii. Jest autorem ponad 30 filmów dokumentalnych, długometrażowych, fabularnych. Realizował także seriale telewizyjne np. „Stawka większa niż życie oraz spektakle telewizyjne. Producent filmowy, otrzymywał nagrody i wyróżnienia. Wchodził w skład Rady Programowej IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbywał się w dniach 5-10 maja 2007 roku w kinie „Muranów w Warszawie. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 07).

Morgenstern Janusz - urodzony w 1922 roku w Mikulińcach, okolice Tarnopola, obecnie na Ukrainie. Skończył studia na Wydziale Reżyserii PWSF w Łodzi (1954). Zaczynał jako asystent Wajdy. Kierownik artystyczny Zespołu Filmowego „Perspektywa”. Od 1987 do 1989 był członkiem Komitetu Kinomatografii. Jest autorem ponad 30 filmów dokumentalnych, długometrażowych, fabularnych. Realizował także seriale telewizyjne np. „Stawka większa niż życie” oraz spektakle telewizyjne. Producent filmowy, otrzymywał nagrody i wyróżnienia. Wchodził w skład Rady Programowej IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbywał się w dniach 5-10 maja 2007 roku w kinie „Muranów” w Warszawie. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 07).

Morgentau Henry jr. - jeden z nielicznych Żydów z otoczenia prezydenta Roosevelta, którzy usiłowali wywrzec na nim presję w celu ratowania Żydów w Europie. „Prezydent stworzył grono znakomitych doradców i współpracowników do kierowania państwem w stanie wojny. Wśród nich znalazło się wielu Żydów o wysokim autorytecie, jak Henry Morgentau. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Morgentau Henry jr. - jeden z nielicznych Żydów z otoczenia prezydenta Roosevelta, którzy usiłowali wywrzec na nim presję w celu ratowania Żydów w Europie. „Prezydent stworzył grono znakomitych doradców i współpracowników do kierowania państwem w stanie wojny. Wśród nich znalazło się wielu Żydów o wysokim autorytecie, jak Henry Morgentau”. („Midrasz”, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej”, str. 14).

Morgiewicz Emil - ur. 1940 w Wilnie, działacz polityczny w czasach PRL, jeden z twórców podziemnej organizacji Ruch. Ukończył prawo i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1966 sformułował program polityczny dla organizacji Ruch, był później jej mózgiem, wydając i redagując Biuletyn Ruchu. Wiosną 1970 r. został aresztowany w przeddzień planowanego podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie (sam był przeciwny tej akcji ), skazany na cztery lata więzienia w procesie działaczy Ruchu (po siedem lat - otrzymali Andrzej Czuma i Stefan Niesiołowski). Po wyjściu na wolność pisze krytyczny raport o sytuacji w polskim więziennictwie, wysłany do Amnesty International. Został znów aresztowany pod zarzutem przekazywania za granicę fałszywych informacji mogących zaszkodzić PRL. Tym razem siedział kilka tygodni. W 1975 wstępuje do AI. Członek Komitetu Obrony Robotników (KOR) .Jako członek KOR bierze udział w rozmowach na temat powołania komitetu reprezentującego wszystkie stronnictwa opozycyjne. Po tym, jak Leszek Moczulski podejmuje decyzję o powołaniu ROPCiO bez udziału przedstawicieli KOR, nie podpisuje deklaracji założycielskiej. Do ROPCiO wstępuje kilka miesięcy później, gdy KOR przekształca się w Komitet Samoobrony Społecznej KOR . Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 internowany , spędził pół roku w więzieniu w Białołęce. Więzienie nadwerężyło jego zdrowie. W 1983 r. wyjechał do RFN na leczenie. Na emigracji spędził siedem lat, współpracując w Monachium z Radiem Wolna Europa. Przez pewien czas związany m.in. z prowadzoną przez ks. Franciszka Blachnickiego Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów. Wrócił do Polski w 1990 r. i znalazł pracę w Kancelarii Senatu RP - pierwszy raz w życiu w wyuczonym zawodzie prawnika. 23 września 2006 odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

Morgiewicz Emil - ur. 1940 w Wilnie, działacz polityczny w czasach PRL, jeden z twórców podziemnej organizacji Ruch. Ukończył prawo i dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1966 sformułował program polityczny dla organizacji Ruch, był później jej “mózgiem”, wydając i redagując Biuletyn Ruchu. Wiosną 1970 r. został aresztowany w przeddzień planowanego podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie (sam był przeciwny tej akcji ), skazany na cztery lata więzienia w procesie działaczy Ruchu (po siedem lat - otrzymali Andrzej Czuma i Stefan Niesiołowski). Po wyjściu na wolność pisze krytyczny raport o sytuacji w polskim więziennictwie, wysłany do Amnesty International. Został znów aresztowany pod zarzutem przekazywania za granicę fałszywych informacji mogących zaszkodzić PRL. Tym razem siedział kilka tygodni. W 1975 wstępuje do AI. Członek Komitetu Obrony Robotników (KOR) .Jako członek KOR bierze udział w rozmowach na temat powołania komitetu reprezentującego wszystkie stronnictwa opozycyjne. Po tym, jak Leszek Moczulski podejmuje decyzję o powołaniu ROPCiO bez udziału przedstawicieli KOR, nie podpisuje deklaracji założycielskiej. Do ROPCiO wstępuje kilka miesięcy później, gdy KOR przekształca się w Komitet Samoobrony Społecznej KOR . Po wprowadzeniu stanu wojennego 13 grudnia 1981 internowany , spędził pół roku w więzieniu w Białołęce. Więzienie nadwerężyło jego zdrowie. W 1983 r. wyjechał do RFN na leczenie. Na emigracji spędził siedem lat, współpracując w Monachium z Radiem Wolna Europa. Przez pewien czas związany m.in. z prowadzoną przez ks. Franciszka Blachnickiego Chrześcijańską Służbą Wyzwolenia Narodów. Wrócił do Polski w 1990 r. i znalazł pracę w Kancelarii Senatu RP - pierwszy raz w życiu w wyuczonym zawodzie prawnika. 23 września 2006 odznaczony przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta. Członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

Moric Rajmund - ur. 27 czerwca 1944 w Katowicach, woj. śląskie, przodownik pracy, poseł na Sejm IX (PRL) i V kadencji RP. Ma wykształcenie wyższe. Należy do partii Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej, były członek PZPR.

Morozowski Andrzej - razem z Sekielskim prowadzi program „Teraz my. Pracuje w TVN i TVN 24. Przyznał się publicznie, że jest Żydem. W „Gazecie Wyborczej skomentował rezolucję Parlamentu Europejskiego dotyczącą rosnącej nietolerancji, homofobii i ksenofobii w Polsce. Zabrał głos jako Polak żydowskiego pochodzenia: „Czuję i myślę jak Polak, słabo znam kulturę żydowską, święta obchodzę chrześcijańskie. (...) Pewno sam bym o swoim pochodzeniu zapomniał gdyby nie strach. Gdy byłem dzieckiem, moi rodzice ukrywali przede mna, że ojciec jest Żydem. Dowiedzialem sie o tym w 1968 roku, gdy moich rodzicow i ich znajomych żydowskiego pochodzenia zaczęto traktowac inaczej niż pozostałych. Wiele przyszywanych ciotek i wujków wtedy wyjechało. My zostaliśmy. Ale od tamtej pory zawsze trochę sie boję. Czy aby 68 się nie powtórzy. (...) Moją reakcja obronną stało się też głośne, niemal ostentacyjne, mówienie o moim pochodzeniu. Nigdy nie spotkałem sie z reakcja negatywną. (...) Gdy w SLD (...) zaczęto szukać kandydata na prezydenta i pojawiło sie nazwisko Marka Borowskiego, ktoś z polityków tej partii powiedział mi, że przeszkodą dla tej kandydatury może być jego pochodzenie. Żydowskie własnie. Według Morozowskiego w Polsce nie ma antysemityzmu, ale ludzie w dalszym ciągu boją się przyznać do swego pochodzenia.

Morozowski Andrzej - razem z Sekielskim prowadzi program „Teraz my”. Pracuje w TVN i TVN 24. Przyznał się publicznie, że jest Żydem. W „Gazecie Wyborczej” skomentował rezolucję Parlamentu Europejskiego dotyczącą rosnącej nietolerancji, homofobii i ksenofobii w Polsce. Zabrał głos jako Polak żydowskiego pochodzenia: „Czuję i myślę jak Polak, słabo znam kulturę żydowską, święta obchodzę chrześcijańskie. (...) Pewno sam bym o swoim pochodzeniu zapomniał gdyby nie strach. Gdy byłem dzieckiem, moi rodzice ukrywali przede mna, że ojciec jest Żydem. Dowiedzialem sie o tym w 1968 roku, gdy moich rodzicow i ich znajomych żydowskiego pochodzenia zaczęto traktowac inaczej niż pozostałych. Wiele przyszywanych ciotek i wujków wtedy wyjechało. My zostaliśmy. Ale od tamtej pory zawsze trochę sie boję. Czy aby 68 się nie powtórzy. (...) Moją reakcja obronną stało się też głośne, niemal ostentacyjne, mówienie o moim pochodzeniu. Nigdy nie spotkałem sie z reakcja negatywną. (...) Gdy w SLD (...) zaczęto szukać kandydata na prezydenta i pojawiło sie nazwisko Marka Borowskiego, ktoś z polityków tej partii powiedział mi, że przeszkodą dla tej kandydatury może być jego pochodzenie. Żydowskie własnie”. Według Morozowskiego w Polsce nie ma antysemityzmu, ale ludzie w dalszym ciągu boją się przyznać do swego pochodzenia.

Morris Benny - „Izraelski historyk, profesor na Uniwersytecie Ben-Guriona w Beer Szewie i publicysta „Jerusalem Post. W niezbyt zakamuflowanej formie propaguje wszczęcie wojny z Iranem: Dni Izraela są policzone. Jeśli sam nie zrzuci bomby atomowej na Iran, zostanie starty z mapy. („Tylko Polska - „Nadchodzi drugi holocaust, nr 347, str. 1)

Morris Benny - „Izraelski historyk, profesor na Uniwersytecie Ben-Guriona w Beer Szewie i publicysta „Jerusalem Post”. W niezbyt zakamuflowanej formie propaguje wszczęcie wojny z Iranem: Dni Izraela są policzone. Jeśli sam nie zrzuci bomby atomowej na Iran, zostanie starty z mapy”. („Tylko Polska” - „Nadchodzi drugi holocaust”, nr 347, str. 1)

Morstin-Surzycka Katarzyna – LISTA NR.5, absolwentka Wydziału Architektury Wnętrz ASP w Krakowie.

Morstin-Surzycka Katarzyna LISTA NR.5, absolwentka Wydziału Architektury Wnętrz ASP w Krakowie.

Mortkowicz Jakub - ur. 1876 w Radomiu - zm. 1931 w Warszawie, księgarz i wydawca książek w międzywojennej Polsce. Mąż tłumaczki Janiny Mortkowicz. Popełnił samobójstwo, ponieważ jego firma zbankrutowała i był ścigany przez wierzycieli.

Mortkowicz Janina - ur. 1875, zm. 1960, żona Jakuba, pisarka, tłumaczka utworów dla dzieci i młodzieży.

Mortkowicz-Olczakowa Hanna - 1876-1967, córka Jakuba, pisarka.

Mosiewicz Magdalena - LISTA NR 6, 8, ur. 16 lipca 1967. Aktywnie działa w warszawskim kole Zielonych 2004. Jest wegetarianką. Członkini Zarządu Europejskiej Partii Zielonych. Autorka filmów dokumentalnych, dyrektorka festiwalu kultury niezależnej „Poza murami, działaczka Federacji Zielonych. Studia: Uniwersytet Jagielloński - filozofia, PWSFTviT Łódź - wydział operatorski. Związana ze środowiskami twórczymi i feministycznymi Trójmiasta, Krakowa i Warszawy. Przewodniczy Zielonym 2004 od ich powstania we wrześniu 2003 roku. Jako jedyna przedstawicielka Zielonych z Europy Środkowo-Wschodniej została wybrana przez europejskich Zielonych do Green Dream Team podczas kampanii do PE. W czerwcu 2004 r. startowała w wyborach do Parlamentu Europejskiego z listy Zielonych 2004 i uzyskała 899 głosów. Zieloni 2004 nie przekroczyli wówczas progu wyborczego.

Mosiewicz Magdalena - LISTA NR 6, 8, ur. 16 lipca 1967. Aktywnie działa w warszawskim kole Zielonych 2004. Jest wegetarianką. Członkini Zarządu Europejskiej Partii Zielonych. Autorka filmów dokumentalnych, dyrektorka festiwalu kultury niezależnej „Poza murami”, działaczka Federacji Zielonych. Studia: Uniwersytet Jagielloński - filozofia, PWSFTviT Łódź - wydział operatorski. Związana ze środowiskami twórczymi i feministycznymi Trójmiasta, Krakowa i Warszawy. Przewodniczy Zielonym 2004 od ich powstania we wrześniu 2003 roku. Jako jedyna przedstawicielka Zielonych z Europy Środkowo-Wschodniej została wybrana przez europejskich Zielonych do Green Dream Team podczas kampanii do PE. W czerwcu 2004 r. startowała w wyborach do Parlamentu Europejskiego z listy Zielonych 2004 i uzyskała 899 głosów. Zieloni 2004 nie przekroczyli wówczas progu wyborczego.

Mosiołek-Kłosińska Katarzyna – LISTA NR.4, dr, pracuje w Instytucie Języka Polskiego na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Mosiołek-Kłosińska Katarzyna LISTA NR.4, dr, pracuje w Instytucie Języka Polskiego na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego.

Moskalik Justyna – LISTA NR.5, jest dyrygentem Chóru Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I stopnia KANTATA, Kwintet Fortepianowy, zajmuje się także działalnością charytatywną.

Moskalik Justyna LISTA NR.5, jest dyrygentem Chóru Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I stopnia KANTATA, Kwintet Fortepianowy, zajmuje się także działalnością charytatywną.

Moskwa Danuta – LISTA NR.9, wiceprezes Zarządu Fundacji Naszym Dzieciom.

Moskwa Danuta LISTA NR.9, wiceprezes Zarządu Fundacji Naszym Dzieciom.

Moskwa Jacek - LISTA NR 5, 9, ur. 1948 - dziennikarz, watykanista, od 1990 akredytowany przy Stolicy Apostolskiej. Członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Ukończył prawo na UW. Wykładowca Wyższej Szkoły Dzennikarskiej im. Melchiora Wańkowicza w Warszawie. Publicysta m.in. „Pątnicy, Warszawa 1985.

Moskwa Katarzyna – LISTA NR.9, adwokat, mieszka w Poznaniu.

Moss Piotr - kompozytor, od 1981 mieszka w Paryżu. W 1984 roku przyjął obywatelstwo francuskie.

Mossakowska Małgorzata – LISTA NR.4, dr, pracownik Międzynarodowego Instytutu Biologii Molekularnej i Komórkowej.

Mosse Mojżesz Marcus - ur. 3 sierpnia 1808 w Grodzisku Wielkopolskim, zm. 10 listopada 1865. Od lat 30. XIX wieku był lekarzem w Grodzisku Wielkopolskim.

Mostek Małgorzata- LISTA NR.9, studentka II roku Międzywydziałowych Indywidualnych Studiów Humanistycnych.

Mostovoy Peter - reżyser filmowy z Rosji/Izraela. Wchodził w skład jury IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył sie w Warszawie w dniach 5-10 maja 2007 roku. „Urodził się w Rosji, ukończył Rosyjską Akademię Filmową (VGIK), jest autorem dwóch pełnometrażowych filmów i ponad trzydziestu filmów dokumentalnych. Jest laureatem licznych Międzynarodowych Festiwali Filmowych, m.in. Złotego Smoka (Kraków 1969 za „Tylko Trzy Lekcje), Brązowego Lajkonika (Kraków 1969 za „Mistrz Biełkowski), nagrodę „Interfilm Protestanckiego Centrum Filmowego Oberhausen 1991 za „One of the many wondering stars). Był członkiem jury na wielu Międzynarodowych Festiwalach (Kraków 2003, St. Petersburg 2003). W latach 1988-1993 kierował Moskiewskim Studiem Filmowym RISK, wykładał reżyserię w Rosji i prowadził seminaria w Narodowym Centrum Studiów Ekranowych w Oslo (Norwegia). Od 1993 roku mieszka na stałe w Izraelu i pracuje jako niezależny reżyser dla izraelskiej telewizji. Jego ostatni film „Scena Izrael 2005) pokazywany byłna Miedzynarodowych Festiwalach Filmowych w Portugalii, Polsce, Niemczech, Meksyku, Rosji, Izraelu, Bułgarii i otrzymał szereg nagród: Narodową Nagrodę Rosji „Laurels za najlepszy film pełnometrażowy 2005, Srebrny Warszawski Feniks (Miedzynarodowy Festiwal Filmowy-Żydowskie Motywy 2006), Grand Prix „Golden Chest Międzynarodowy Festiwal Telewizyjny Plovdiv 2006. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego-Żydowskie Motywy, str. 13).

Mostowicz Arnold -ur. 6 kwietnia 1914 r. w Łodzi, zm. 3 lutego 2002 w Warszawie, pisarz, dziennikarz, tłumacz, manipulator i kombimator. Przez blisko 20 lat PRL-u redaktor naczelny „Gazety Krakowskiej” i „Szpilek” z których to został usunięty w wyniki kampanii w 1968r. Przewodniczący Stowarzyszenia Żydów Kombatantów.

Mosz-Chęciński Michał - autor „Jedenaste przykazanie; Nie zapomnij. Wziął udział w VIII Dniach Książki Żydowskiej w 2005 roku w Warszawie.

MOSZCZEŃSKA Irena - LISTA NR 18, współautorka książki dla studentów uczących się języka niemieckiego na lektoratach na kierunkach ekonomicznych - „Wirteschaftsdeutsch einfach.

Moszczyńska Anna-Kahane - działacz społeczny, Wlk. Brytania.

Moszkowicz Abraham - szpicel, donosiciel tajnej policji carskiej; powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

Moszkowicz Daniel - ps. Jerzy, ur. 1905 w Warszawie - zm. 1943 w Białymstoku, sierżant WP, członek żydowskiego ruchu oporu w Getcie Białostockim, działacz komunistyczny.Był zastępcą komendanta powstania w getcie białostockim - Mordechaja Tanenbauma.

Moszkowicz Michał - pisarz.

Moszkowski Maurycy - 1854-1925, pianista i kompozytor.

Moszyński Piotr – LISTA NR.9, dziennikarz, korespondent we Francji. Pierwsze stanowisko w prasie uzyskał mając lat 16: został korespondentem raczkującego wówczas pisma „Jazz Forum” na województwo poznańskie. W tym charakterze - ale wykraczając poza swoje kompetencje terytorialne - spotkał w Warszawie Rolling Stonesów, lecz z wrażenia jedynie dałe im płytę do podpisania, co było trudno wydrukować jako wywiad. W radio wystąpił po raz pierwszy trzy lata później w „Studio Rytm” Witolda Pogranicznego, gdzie w trzech odcinkach zrelacjonował pobyt na festiwalu na wyspie Wight. Relacje te bardzo się Pogranicznemu podobały, ale się uparł, żeby go nie odkryć dla radia, więc musiał czekać, aż zrobi to najpierw RFI, a potem Zetka. Generalnie jednak więcej pisze niż mówi: w latach 1979-82 w „Polityce”, a od kilku lat w tygodniku „Wprost”. Po drodze został magistrem (naprawdę!) psychologii i przez kilka lat pracował w tej roli naukowo w PAN-ie.

Mościcki Paweł – LISTA NR.10, absolwent kulturoznawstwa i student filozofii na Uniwersytecie Warszawskim, studiuje także w Collegium Invisibile. Członek redakcji „Przeglądu Filozoficzno-Literackiego”. Zajmuje się współczesną filozofią, teorią literatury, literaturą. Publikował artykuły i przekłady (m.in. Derridy, Marina, Guattariego) w „Principiach”, „Sztuce i filozofii”, „Arteriach”, „Przeglądzie Filozoficzno-Literackim”, „Res Publice Nowej”, „Kresach”, „Glissandzie”. Jest także jednym z tłumaczy Przestrzeni literackiej Maurice’a Blanchota, mającej niebawem ukazać się nakładem wydawnictwa Universitas. Mieszka w Warszawie.

Mottl Franciszek - prokurator, ur. 10.09.1896 r. w Krakowie. Rodzice: ojciec Wincenty. Doktor prawa na UJ w 1923 roku. W trakcie okupacji był zatrudniony w Sądzie Okręgowym w Warszawie. Od 1944 r. w WP. Prokurator WPG w Chelmie, podprokurator NPW. Awansowany na stopień majora w 1945 roku. W 1945 roku zdemobilizowany. Zmarł w 1948 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Motyka Grzegorz - LISTA NR. 5, 11, dr historii. Specjalista historii najnowszej Polski i Ukrainy. Pracownik Instytutu Pamięci Narodowej - Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu oraz Instytutu Studiów Politycznych PAN.

Motyka Lucjan - komunista, wieloletni członek PZPR; minister kultury (12.XII.1964 - 26.X.1971 r.).

Motyl Bogdan - polonofob, członek redakcji „Racjonalista” - magazyn racjonalistów, sceptyków i ateistów. Publicysta,„ Bez Dogmatu”, „Fakty” i „Mity, politolog”.

Motz Jerzy- członek Rady Młodych Przedsiębiorców, zwiazany z branżą reklamowo-marketingową od ponad dziesięciu lat. Prezes zarządu i współzałożyciel GG Investment, odpowiedzialny za controlling finansowy spółek portfelowych, projekty z zakresu mergers i acquisitions. W 1997 r. z jego inicjatywy powstala struktura kapitalowa Grupa Galicja zrzeszająca spółki działające w obszarze marketingu oraz komunikacji reklamowej. W 2001 r. doprowadził do połączenia dwóch wiodących spółek z Grupy Galicja (Marketing House i Dialog) z Euro RSCG - jedną z największych sieci reklamowych na świecie. W 2005 roku został powołany na stanowisko prezesa zarządu holdingu Euro RSCG Polska, będącego wiodącą grupą komunikacji marketingowej w Polsce. Od 2002 r. czynnie zarządza i rozwija spółkę deweloperską Real Management działającą w oszarze inwestycji biurowo - magazynowych i rezydencjalnych.(info.ze str.RMP)

Możdżer Leszek - pianista, kompozytor i aranżer. Urodzony w 1971 roku, na fortepianie grał od piątego roku życia. Przeszedł wszystkie szczeble formalnej edukacji aż do dyplomu Akademii Muzycznej im. Stanisława Moniuszki w Gdańsku, którą ukończył w 1996. Koncertuje na całym świecie np.7.09.2007r. w Teatrze Żydowskim w Warszawie podczas IV edycji Festiwalu Kultury Żydowskiej Warszawa Singera. Do współpracy zapraszali go między innymi: Tomasz Stańko, Janusz Muniak, Michał Urbaniak, Zbigniew Preisner, Lester Bowie, David Friesen. Napisał muzykę do spektaklu „Mandarynki i pomarańcze” do wierszy Tuwima - w stylu jazzowo-rockowym. Premiera odbyła się na gali wrocławskiego Przeglądu Piosenki Aktorskiej (marzec 2003), a obecnie spektakl jest w repertuarze wrocławskiej Operetki. Ma też za sobą współpracę z artystami popowymi, rockmanami, a ostatnio ziomuje z hiphopowcami.

Mrowiec Janusz - ambasador w Algierze. Z opublikowanego 16.02.2007 Raportu WSI wynika , że w Ministerstwie Spraw Zagranicznych aż 108 pracowników było agentami tych służb, 32 było umieszczonych w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, w Centralach Handlu Zagranicznego 383 a w firmach polonijnych 25 (Raport WSI, s.11-17 ). Do tej pory, po 19 latach, na placówkach dyplomatycznych III Rzeczypospolitej wśród 172 ambasadorów, konsulów i radców 75% z nich reprezentują przemalowani na biało absolwenci szkół moskiewskich. http://www.msz.gov.pl

Mrozek Andrzej Józef LISTA NR.9, mgr, doktorant w Instytucie Religioznawstwa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 2007) -odczyt pt. „Deuteronomistyczne korzenie wczesnego judaizmu.

Mrozek Wojtek - klarnecista. Wyksztalcenie muzyczne zdobyl w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie, natomiast tytul magistra - w Monako. Posiada wiele nagrod muzycznych. Mimo krotkiej jeszcze, kariery muzycznej, odwiedzil wiele panstw poczawszy od najpowazniejszych scen Polski, Niemiec, Austrii, Szwajcarii, Czech, Bulgarii, Slowacji, Stanow Zjednoczonych Ameryki, Chile. Koncertowal rowniez w Ukrainie. Od 1992 roku Pan W. Mrozek związany jest z Yehudi Menuhin LMN, dając dużą liczbę koncertów.

Mroziewicz Robert prof. dr hab. - polonofob, komunista, dawny czerwony walterowiec: „Kuroń był naszym guru, lepił z nas nowych, lepszych ludzi”. Historyk; profesor w Collegium Civitas, zastępca kierownika Katedry Stosunków Międzynarodowych Collegium Civitas; w latach 1971-1989 w Instytucie Historii PAN; b. ambasador Rzeczypospolitej Polskiej przy Narodach Zjednoczonych w Nowym Jorku, gdzie pełnił m.in. funkcję przewodniczącego Rady Społecznej i Ekonomicznej; b. wiceminister w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (1992), a także b. minister w Ministerstwie Obrony Narodowej (1997-1999). Autor wielu publikacji naukowych w tym m.in. pracy Dyplomacja USA wobec Ameryki centralnej - 1822-1850 (Warszawa, 1997). W Collegium Civitas wykłada przedmiot „Ameryka Łacińska: cywilizacja i przestrzeń”.

Mrozińska-Badura Barbara - LISTA NR 15, dr.socjologii Wydział Pedagogiczny WSEH w Skierniewicach. Redaktor naczelna TV Toya. Na ręce prezydenta Jerzego Kropiwnickiego wpłynął list z podziękowaniami z redakcji TV Toya. Redaktor naczelna Barbara Mrozińska-Badura oraz dyrektor biura reklamy Agnieszka Chodorowicz dziękują za współpracę przy realizacji cyklu pod nazwą „Łódź Żydowskie Miasto. Łódź, 19 lutego 2002 r. Redaktor naczelny Telewizji TOYA Barbara Mrozińska Badura Zgodnie z art. 31 i 32 Prawa prasowego domagam się w tym samym czasie antenowym sprostowania nieprawdziwej informacji przekazanej 18.02.2002 r. o godz.17.20 i 20.05 w serwisie „Wydarzeń Telewizji Kablowej Toya. Autor Sławomir Macias tak skomentował przekazanie przez prezydenta Łodzi do dyspozycji Straży Miejskiej wyposażenia, które będzie służyć poszkodowanym w razie takich zdarzeń jak pożar, katastrofa budowlana czy konieczność ewakuacji lokatorów ze względu na niebezpieczeństwo zdetonowania bomby:
„Samochód wyposażono w częściowo wydobyte z magazynu i odkurzone pojemniki na żywność, ubrania i koce. Termosy i część przedmiotów to nowe dary od sponsorów. Jak się pokazać w mediach łódzkich? Otóż wystarczy wyciągnąć stare, zakurzone leżące niedawno przedmioty, odkurzyć, wymyć stary, używany samochód, zrobić nową interesującą nalepkę i zrobić z tego przedstawienie dla mediów pod hasłem: przekazujemy nowe-stare i nowo-stare przedmioty w ramach nowo-starej akcji w zasadzie nie wiadomo jakiej akcji.
Te pokłady niczym nie usprawiedliwionej i niepojętej agresji dziennikarza mają zastąpić telewidzom TOYA informację, że wyposażenie tzw. samochodu socjalnego, wspierającego działania Zespołów Doraźnej Pomocy powołanych przy wszystkich delegaturach Urzędu Miasta Łodzi kosztowało 12 tys zł., z czego część pokryli sponsorzy. Za pieniądze te zakupiono termosy, koce, maski przeciwgazowe, kurtki ocieplane, dresy, buty itp. zgodnie ze wskazaniami ratowników, którzy tylko w ub. roku. gasili w Łodzi 947 pożarów w obiektach mieszkalnych, które pochłonęły 26 śmiertelnych ofiar.
Naśmiewanie się z działań, które mają służyć niesieniu doraźnej pomocy ludziom w nieszczęściu, i posługiwanie się w tym celu jawną nieprawdą graniczy z nihilizmem moralnym i dlatego kopię tego sprostowania kieruję do Krajowej Rady Radia i Telewizji z prośbą o zajęcie stanowiska. Jolanta Markuszewska, Rzecznik prasowy Prezydenta Łodzi .
2007-01-15 Łódzka(koszerna)telewizja Toya od nowego roku stała się samodzielną firmą - Telewizja Toya sp. z.o.o. Telewizja odłączyła się od firmy matki Toya sp.z.o.o., operatora jednej z największych sieci kablowych w Polsce.
Prezesem Telewizji Toya sp.z.o.o. została Barbara Mrozińska - Badura, dotychczasowy redaktor naczelny tv Toya.

Mrożek Józef - szef WUBP w Gdańsku.

Mrożek Sławomir - polonofob, dramatopisarz i prozaik. W latach 1963-1996 mieszkał poza krajem, w Paryżu, USA, Niemczech, Meksyku, w roku 1996 wrócił do Polski, mieszka w Krakowie. Od 1994 roku publikuje stale rysunki, współpracuje z „Gazetą Wyborczą. Swój podpis, obok 52 innych osób, Mrożek złożył pod rezolucją, jaką członkowie krakowskiego Oddziału Związku Literatów Polskich wystosowali 8 lutego 1953 roku. Czytamy w niej m.in.: „Wyrażamy bezwzględne potępienie dla zdrajców Ojczyzny, którzy wykorzystując swe duchowe stanowiska i wpływ na część młodzieży skupionej w KSM działali wrogo wobec narodu i państwa ludowego, uprawiali - za amerykańskie pieniądze - szpiegostwo i dywersję. Potępiamy tych dostojników z wyższej hierarchii kościelnej, którzy sprzyjali knowaniom antypolskim i okazywali zdrajcom pomoc oraz niszczyli cenne zabytki kulturalne. Wobec tych faktów zobowiązujemy się w twórczości swojej jeszcze bardziej bojowo i wnikliwiej niż dotychczas podejmować aktualne problemy walki o socjalizm i ostrzej piętnować wrogów narodu - dla dobra Polski, silnej i sprawiedliwej. Wielu znanych literatów wystąpiło przeciwko oskarżonym w procesie kurii krakowskiej. Wśród nich był m.in. Sławomir Mrożek, znany dziś niemal na całym świecie - przez wielu uważany za wybitnego. Ponad pół wieku temu na łamach „Dziennika Polskiego w artykule zatytułowanym: „Zbrodnia główna i inne pisał m.in.:„Wszyscy bohaterowie procesu korzystali z praw obywatelskich, byli osobami i instytucjami w Polsce, wewnątrz narodu. I wszystkie swoje wysiłki skierowali przeciw Polsce, przeciw narodowi. (...). Występowali zawsze - i musieli to stwierdzać - w imieniu amerykańskiego wywiadu, w imieniu interesów politycznych Watykanu, w imieniu interesów rządu Adenauera. Występowali - jeżeli mówić o motywach osobistych - w imieniu osobistego zarobku na zdradzie, a jeśli można mówić o jakiejś sprawie ogólnej, to ich sprawa, sprawa, za którą odpowiadali przed sądem, była sprawą rewizjonistów hitlerowskich, sprawą kardynałów robiących interesy na obrotach bankowych, sprawą militarystów amerykańskich, sprawą imperialistów, sprawą byłych obszarników polskich.... I tak można by cytować kompromitujący artykuł. Przytoczmy jeszcze tylko jego zakończenie: „Dlatego potrzebna jest nasza czujność. Nie ma zbrodni, której byśmy się po nich nie mogli spodziewać. Zaciekłość niedobitków będzie tym większa, im bardziej będą się upodobniać do SS-manów, do rycerzy płonącego krzyża - Ku-Klux-Klanu, do brunatnych i czarnych koszul - występując w tym samym, co SS-mani, krzyżowcy i inni falangiści interesie. Ale jednocześnie tym bliżsi będą przegranej - oddalając się coraz bardziej od tego, co jest treścią życia i przyszłością narodu. Występując przeciw wszystkim żywym jego siłom. Walcząc z przyszłością, która - jak wiadomo od początku świata - zawsze staje się teraźniejszością. Odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski przez Aleksandra Kwaśniewskiego, syna Izaaka Stoltzmana.

Mróz Krzysztof - LISTA NR.8,10,wiceprzewodniczący „Racji” Polskiej Lewicy. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Sekretarz Polskiego Stowarzyszenia Wolnomyślicieli i członek Narodowej Rady ds. Integracji Europejskiej. Bankowiec, rzeczoznawca. Absolwent historii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz studiów podyplomowych Uniwersytetu Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej. Członek Pro Feminy.

Mróz Lech – LISTA NR.9, ur. w 1939 r., prof. dr hab., dyrektor Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Warszawskiego, cyganolog. Prowadził badania w Bieszczadach, Mongolii, wśród koczowników w Indiach, Czarnogórze, na Bałkanach.

Mróz Władysław - ur. 1926, zamordowany w 1960, kapitan, oficer polskiego wywiadu zagranicznego (Departament I MSW). Urodzony w 1926 roku pochodził z byłych kresów wschodnich. Po wybuchu II wojny światowej jako trzynastoletni chłopiec uciekł wraz z rodzicami do Związku Radzieckiego. Do 1944 roku losy W. Mroza nie zostały ustalone, w tym właśnie roku (1944) pojawił się w Kujbyszewie, gdzie rozpoczął jako jeden z najmłodszych słuchaczy kurs wywiadowczy w tamtejszej szkole Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych. Po zakończeniu wojny powrócił do Polski, gdzie rozpoczął pracę w wywiadzie cywilnym działającym w strukturach Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego jako Wydział II Samodzielny MBP. Był jednym z pierwszych funkcjonariuszy zaangażowanych w powstanie sieci wywiadu nielegalnego. Według zbiegłego na Zachód w 1967 roku oficera Departamentu I MSW, podpułkownika Janusza Kochańskiego, w latach 1947-1949 Mróz pełnił ważną funkcję w organizowaniu siatek nielegałów na terenie państw skandynawskich. Często wyjeżdżał do Szwecji, posługując się fałszywym paszportem, jako obywatel jednego z krajów zachodnich. Następnie od 1950 do 1953 roku Mróz, korzystając z oficjalnego statusu kuriera Ministerstwa Spraw Zagranicznych, podróżował do Wielkiej Brytanii i Izraela. Odbierał pocztę dyplomatyczną oraz materiały wywiadowcze uzyskane od oficerów obsługujących z ramienia ambasad miejscowe siatki nielegałów. Podczas tych misji Mróz bardzo często spotykał się z najbardziej zaufanymi współpracownikami wywiadu polskiego. Doświadczenie zdobyte w zakresie łącznikowania podziemnych struktur Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego na kontynencie spowodowało, iż Mrozowi jako jednemu z nielicznych i najbardziej zaufanych oficerów (już Departamentu VII MBP) powierzono w 1953 roku zorganizowanie odrębnego pionu, którego zadaniem miało był przejęcie od poszczególnych wydziałów terytorialnych wszystkich siatek nielegałów. Przez pewien czas był też adiutantem ówczesnego szefa wywiadu, pułkownika Witolda Sienkiewicza. W międzyczasie W. Mróz ożenił się z kobietą urodzoną we Francji. Przyjechała ona do Polski wraz z falą powojennej reemigracji. Zniechęcona surowymi warunkami życia coraz bardziej tęskniła za powrotem do Francji. W połowie lat pięćdziesiątych Mróz kierował już wszystkimi najistotniejszymi operacjami Wydziału 1 Departamentu I Komitetu ds. Bezpieczeństwa Publicznego. Prawdopodobnie wówczas wraz z żoną zdecydował się ostatecznie na opuszczenie Polski, a ze względu na charakter informacji poznanych przez Mroza w związku ze służbą w polskim wywiadzie, wyrażenie przez polskie władze zgody na emigrację jego czteroosobowej rodziny było praktycznie niemożliwe, dlatego też, poczynając od 1957 roku, zaczął czynić starania o wyjazd do Francji w charakterze nielegała. W tym samym czasie zaczęły się problemy ze zdrowiem. Mróz miał chore płuca, ale był tak zdeterminowany by wyjechać do Francji, że na rutynowe spotkanie z lekarzem wysłał zaufanego kolegę. W połowie 1959 roku Mróz wraz z całą rodziną znalazł się we Francji, gdzie jego misją było nadzorowanie siatek nielegalnych polskiego wywiadu, podległych pod Wydział Ia Departamentu I Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, w którym Władysław Mróz nieoficjalnie służył. Po przybyciu do Francji Mróz wraz z żoną i dwójką dzieci zamieszkał w położonej na północnych przedmieściach Paryża dzielnicy Epinay-sur-Seine, w domu przy ulicy Dunkerque 37, i wkrótce rozpoczął pracę jako fotograf. Mimo że Mrozowie przybyli do Francji z zamiarem uzyskania stałego pobytu, według francuskich źródeł policyjnych nie chcieli występować z wnioskiem o przyznanie im azylu politycznego do momentu otrzymania rozkazu powrotu do Warszawy. Wbrew pierwotnym planom decyzję zmuszeni byli podjąć wcześniej. Przyczyną były wiadomości uzyskane przez kontrwywiad francuski (DST) o bliżej niesprecyzowanych powiązaniach Mroza z niektórymi strukturami polskiego wywiadu. Podczas wizyty policjantów Mróz poprosił o bezpośrednią rozmowę z wysokim przedstawicielem Dyrekcji Nadzoru Terytorium. Wysłuchawszy prośby przewieziono go do centrali kontrwywiadu na Rue des Saussaies. W centrali francuskiego kontrwywiadu Mróz wyznał, że jest kapitanem Wydziału I polskiego wywiadu i złożył formalny wniosek o przyznanie mu azylu politycznego. Następne kilka dni spędził na przesłuchaniach, podczas których zdradził najcenniejsze z powierzonych mu tajemnic. Informacje przekazane przez Mroza były uważane przez kierownictwo DST za informacje wielkiej wagi. Największe znaczenie miały dane identyfikujące agenturę prowadzoną przez nielegałów. W samej tylko Francji pracowało na rzecz Departamentu I MSW ponad 20 osób. Marceli Wieczorek, były oficer Departamentu I MSW, stwierdził m.in.: (...) Mróz wsypał nie jakąś tam zwykłą agenturę (...) To byli prawdziwi francuscy patrioci, lewicowcy, ludzie należący do elity politycznej, kulturalnej, gospodarczej, mający dojścia do premiera, ministrów, a nawet samego Charles’a de Gaulle’a. Budowano te kontakty latami (...) Od tamtego czasu nasz wywiad już nigdy nie miał nad Sekwaną tej rangi współpracowników i życzliwych osób (...) Poza agentami i informatorami pracującymi we Francji Mróz wyjawił organom kontrwywiadu francuskiego nazwiska niektórych ludzi pracujących dla polskiego wywiadu w Izraelu i Wielkiej Brytanii. Niewątpliwie najważniejszym z nich był funkcjonariusz izraelskiej służby bezpieczeństwa wewnętrznego (Shin Bet, lub Szabek), Lucjan Levi. Na prośbę DST informatorów polskiego wywiadu ujawnionych przez Mroza na terenie Francji, Izraela i Wielkiej Brytanii nie zatrzymywano. Pracując wówczas w bliźniaczym Wydziale Ia, Janusz Kochański wspominał - (...) Każdy był podejrzany oprócz Mroza, uważano nawet, że w wyniku przecieków we Francji może mu grozić niebezpieczeństwo ze strony francuskiego kontrwywiadu. (...) Postanowiliśmy zatem odwołać Mroza do Polski. Wszyscy byliśmy jednak zdziwieni, gdyż wciąż opóźniał swój przyjazd do kraju, usprawiedliwiając to różnorodnymi przyczynami, m.in. chorobą żony, ciążą z trzecim dzieckiem itd. Pomimo nadzwyczaj trudnej sytuacji operacyjnej, ignorował większość rozkazów centrali warszawskiej. W końcu upewniliśmy się, że informacje docierające na Zachód nie mogły pochodzić od nikogo innego jak od kapitana Władysława Mroza. Decyzja była szybka, Mróz powinien zostać zlikwidowany zanim zdradzi wszystko i wszystkich, o ile już tego nie uczynił. Początkowo rozważano wariant porwania Mroza z Francji, wycofano się z niego ze względu na większe prawdopodobieństwo pozostawienia śladów. Szczegóły akcji opracował Henryk Sokolak. Podstawowym warunkiem przeprowadzenia skutecznej akcji likwidacyjnej miało być podstępne skłonienie Mroza do opuszczenia prawdopodobnej strefy obserwacji francuskiego kontrwywiadu. Pretekstem była przekazana przez centralę w październiku 1960 roku nieprawdziwa wiadomość o poważnym wypadku jego ojca. Kilka dni później nieprzypadkowo Mróz natknął się w Paryżu na swego starego przyjaciela z Warszawy. Pragnąc przekazać mu list do rodziców umówił się z nim późnym wieczorem na następne spotkanie, w czwartek 27 października 1960 roku. W czasie tego spotkania postanowiono dokonać likwidacji. Lokalny nadzór nad całą akcją objął ówczesny rezydent polskiego wywiadu we Francji. Nie uczestniczył on jednak w samej akcji likwidacji Mroza, podejmując w celu odwrócenia uwagi DST uroczystym obiadem polskiego parlamentarzystę. Przybyła na miejsce paryska policja stwierdziła obecność nad prawym uchem denata (W. Mroza) śmiertelnej rany wywołanej użyciem broni palnej kalibru 7.62. Przy zlikwidowanym W. Mrozie znaleziono parę gazet, w tym wydawanego przez francuską Polonię „Narodowca”, rachunki za zdjęcia oraz sześć franków.

Mróz-Blader Katarzyna - polonofob, koordynator korespondencyjnego kursu języka hebrajskiego, nauczyciel języka hebrajskiego, żydowskie Centrum im. M. Schorra. Spędziła kilka lat w Izraelu studiując hebrajski, jidysz oraz judaizm.

Mróź Krzysztof - sekretarz Polskiego Stowarzyszenia Wolnomyślicieli. Wiceprzewodniczący RACJI POLSKIEJ LEWICY.

MRZIŃŚKA Maria LISTA NR 18, doktor medycyny, absolwentka Akademii Medycznej w Łodzi. Współorganizuje, prowadzi i jest kierownikiem naukowym comiesięcznych szkoleń na Mazowszu adresowanych do pediatrów i lekarzy rodzinnych. Wykładowca i ekspert w ogólnopolskim programie edukacyjnym pod nazwą PharmAssist skierowanym do magistrów i techników farmacji. Wiceprzewodnicząca Zarządu Oddziału Warszawskiego Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego.

Mucha Anna Maria – LISTA NR 8, ur. 26 kwietnia 1980 w Warszawie aktorka filmowa, telewizyjna i teatralna, dziennikarka radiowa i telewizyjna. Na dużym ekranie zadebiutowała w wieku 9 lat, w filmie Andrzeja Wajdy „Korczak”, gdzie zagrała Sabinkę – wychowankę Korczaka. Swą pierwszą główną rolę (Karolina Szymańska) zagrała w filmie „Przeklęta Ameryka” Krzysztofa Tchórzewskiego. Punktem zwrotnym w jej karierze była rola Danki Dresner w antypolskim filmie „Lista Schindlera” Stevena Spielberga. Następnie wystąpiła w kilku polskich filmach, m.in. „Panna Nikt”, „Chłopaki nie płaczą”, „Młode wilki 1/2” oraz serialach, a także w spektaklach Teatru Telewizji. Obecnie występuje w serialu „M jak miłość jako Madzia” (Magda Marszałek). Studiowała w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. W roku 2002 wystartowała z ramienia Platformy Obywatelskiej w wyborach samorządowych i została radną gminy Warszawa-Centrum. Uczestniczyła w pracach Rady Dzielnicy Mokotów. Została wybrana na wiceprzewodniczącą Komisji Kultury. Pracowała w Radio BIS oraz rozgłośni radiowej Radiostacja. Współpracuje ze stacją telewizyjną TVN, w której jest reporterką programu Dzień Dobry TVN oraz prowadziła program „Mucha nie siada”, w którym wraz z telewizją TVN odwiedzała interesujące miejsca na świecie. Uczęszczała na zajęcia z aktorstwa w szkole Lee Strasberga w Nowym Jorku. Wyjazd do Stanów zaproponował jej reżyser Roman Polański, a Andrzej Wajda wystawił jej list polecający. Laureatka nagrody „Pokolenie Power” oraz „Świra 2006”.

Mucha Szymon - ur. 1972 w Zielonej Górze, autor piszący teksty piosenek, wiersze, tłumaczenia i adaptacje oraz teksty reklamowe. Studiował w Poznaniu i w Bernie. Debiutował w paryskiej „Kulturze”. Jego piosenki wykonywali między innymi: Beata Rybotycka (muz. Zbigniew Preisner), Katarzyna Skrzynecka (muz. Paweł Dampc), Justyna Szafran (muz. Leszek Możdżer), Grzegorz Kopala (muz. G. Kopala). W 1999 roku jego teksty, wśród nich „Kolęda dla nieobecnych”, znalazły się na płycie Zbigniewa Preisnera pt. „Moje kolędy na koniec wieku”. „Kolędy dla Nieobecnych” można posłuchać także w wersji angielskiej, jako „Come to us” na płycie Cliffa Richarda „Cliff at Christmas”.

Mucharski Piotr – LISTA NR.4, 5, dziennikarz, jest zastępcą redaktora naczelnego „Tygodnika Powszechnego”, publicystą, autorem wywiadów, opublikowanych m.in. w cyklach: „Rozmowy na koniec wieku”, „Rozmowy na nowy wiek”.

Muchowski Jakub - otrzymał nagrodę drugiego stopnia im. Jana Józefa Lipskiego w wysokości 1.500 zł za pracę „Historyka Shoah. Problematyka morfologii narracyjnych przedstawień historiograficznych nazistowskiego ludobójstwa” napisaną pod kierunkiem prof. Krzysztofa Zamorskiego w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Muhlstein Anatol - dyplomata; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.

Mulak Jan - stary działacz PPS, członek komitetu wyborczego Kwaśniewskiego. W dniu 24.11.97. został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez prezydenta Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Mularski Tadeusz N.-Rohde - lekarz, polityk, mieszka we Francja.

Mulder Jan - poseł parlamentu europejskiego.

Müller Maciej - LISTA NR 15, dr. publicysta „Tygodnika Powszechnego. „Chcemy budować Europę, w ktorej cenione będą wszystkie kultury oraz nastąpi powszechne uznanie podstawowych wartości zawartych w Dekalogu. Takie jest zakończenie Deklaracji Europejskiej Chrześcijan, Żydów i Muzułmanów uchwalonej przez Polską Radę Chrześcijan i Żydów oraz Radę Wspólną Katolików i Muzułmanów. Dyskusja, w trakcie której zastanawiano się nad trudnościami i nad praktycznymi sposobami rozwijania tego trialogu w naszym społeczeństwie, a także nad rozwojem miedzynarodowej wspólpracy miała miejsce w Akademii Pedagogicznej w Krakowie, 7 marca 2007. Prowadził dr Maciej Mueller - „Tygodnik Powszechny

Muller Mikołaj - 1961-63 występował w Teatrze Lalki i Aktora „Marcinek” w Poznaniu, w latach 1963-75 w Teatrze „Pleciuga” w Szczecinie, w latach 1975-77 w Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, w latach 1977-79 w Teatrze Polskim w Szczecinie, w latach 1979-82 w Teatrze Muzycznym w Szczecinie. W latach 1982-90 aktor Teatru Muzycznego w Halberstadt w Niemczech. W latach 1990-91 występował w Teatrze „Lalka” w Warszawie, w latach 1991-2000 w Teatrze „Baj” w Warszawie. Od roku 2001 aktor Państwowego Teatru Żydowskiego w Warszawie. W latach 1968-82 współpracował także z Filharmonią Szczecińską jako akompaniator i konferansjer. Ważniejsze daty: 1944. 07. 22 - data urodzenia (Zwickau, Niemcy); 1976 - egzamin eksternistyczny (dla aktorów dramatu; Warszawa).

Müller Piotr - LISTA NR 15, dr, lekarz anastezjolog, Oddział Intensywnej Terapii II Katedry i Kliniki Chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków.

Muller Wojciech - artysta plastyk.

Muras Magdalena LISTA NR.9, Prezes Zarządu Porozumienia Łódzkiego ŁZPOZ.

Murdoch Rupert - „Od jakiegoś czasu cichcem kolonizuje TV Puls, gdzie ma na razie 25% udziałów (...). Puls preferuje katolicyzm mocno rozwodniony, do tego posiłkując się powtórkami czwartorzędnych produkcji Polsatu i końską dawką reklam. Oficjalnie pieczę nad telewizją sprawują ojcowie franciszkanie z Niepokalanowa (...). Audycje religijne zajmują 16 % czasu antenowego.

Murek Dawid - ur. 24 lipca 1977 w Międzyrzeczu, siatkarz, reprezentant kraju, występujący na pozycji przyjmującego (skrzydłowego).

Musialik Anna - jest w sekretariacie Fundacji im. Stefana Batorego.

Musiał Grzegorz LISTA NR.4, ur.1952 r.. Zamieszkały w Bydgoszczy poeta, prozaik i tłumacz, założyciel i redaktor „Kwartalnika Artystycznego. Z zawodu okulista. Laureat licznych nagród, m.in. Nagrody im. Kościelskich.

Musiał Stanisław LISTA NR.4, ur. 1 maja 1938 r. w Łososinie Górnej koło Limanowej zm.5 marca 2004 w Krakowie, jezuita (S.I.), filozof, rzecznik współpracy katolicko-żydowskiej. W 1952 r. wstąpił do zakonu jezuitów święcenia kapłańskie przyjął 5 sierpnia 1953 r. Studiował na Wydziale Filozoficznym przy zakonie jezuitów w Krakowie (1957-1960) oraz na Wydziale Teologicznym Bobolanum w Warszawie (teologię, 1960-1964), później uzupełniał studia w Rzymie i MonachiumBył wieloletnim publicystą „Tygodnika Powszechnego. Od 1981 r. był członkiem redakcji, a w latach 1990-1991 zastępcą redaktora naczelnego tygodnika.Członek Komisji Episkopatu Polski ds. Dialogu z Judaizmem od 1986 r.(tj. od początku jej działalności), do 1995 sekretarz Komisji. Ponadto wchodził w skład zarządu „United Nations Watch organizacji afiliowanej przy Światowym Kongresie Żydowskim.W 1987 r. aktywnie uczestniczył w wydarzeniach związanych z przeniesieniem klasztoru karmelitanek z terenu obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Brał udział w spotkaniach genewskich w sprawie klasztoru i jest sygnatariuszem przyjętych tam ustaleń 22 lutego 1987 r. Występował przeciwko akcji wznoszenia krzyży na żwirowisku w obozie.Autor opracowań naukowych, skupiających się na historii renesansu we Francji (filozofia renesansu francuskiego była tematem jego nieukończonej pracy doktorskiej); publikował artykuły m.in. w „Tygodniku Powszechnym, „Gazecie Wyborczej, „Midraszu, „Polin, „Życiu Duchowym. Został m.in. laureatem pierwszego „Grand Press w kategorii publicystyki (nagroda miesięcznika „Press) za artykuł Czarne jest czarne(1997)r., w którym apelował, by hierarchia Kościoła zareagowała na antysemickie wypowiedzi niektórych duchownych. Otrzymał również Nagrodę im. Jana Karskiego, i Poli Nireńskiej za rok 2001 przyznawaną przez Żydowski Instytut Naukowy dla osób badających stosunki polsko-żydowskie oraz wkład polskich Żydów w kulturę polską. Wydawnictwo Literackie wydało dwie jego książki Czarne jest czarne i Dwanaście koszy ułomków (za którą w październiku 2002 r. otrzymał Nagrodę Krakowska Książka Miesiąca), będące zbiorami publikowanych wcześniej artykułów. Zasiadał w jury Nagrody Literackiej Nike. W „Rzeczpospolitej z 10 lipca 2007 r. oznajmił, iż „Jedwabne to nowe imię holocaustu. Nie Auschitz, nie treblinka - tylko Jedwabne. Nie Niemcy są winni zagłady, tylko Polacy. Broni Żydów przez chrześcijańską krytyką („Wprost 12.VIII.01). Pisze: „[Wg Talmudu] Maryja miała począć Jezusa, zadając się z rzymskim żołnierzem Panderą... Według Toledot Jeschu Maryja dopuściła się podwójnego przestępstwa: zdradziła męża Jochanana z sąsiadem Józefem, a po urodzeniu Jezusa została nierządnicą. Podobną literaturą nie należy się jednak gorszyć. Trzeba Żydów zrozumieć. Żyli w środowisku, które było im wrogie ... jak inaczej w tych warunkach Żydzi mogli przekazać wiarę swym dzieciom?. Czyli zaleca nam tolerancję bez granic. Jest też autorem słów: „Ci wszyscy, którzy nie dopatrują się żadnego pokrewieństwa między chrześcijańską a rasistowską czy wręcz nazistowską nienawiścią do Żydów, niech odpowiedzą na pytanie: czy Szoah byłoby możliwe, gdyby na przestrzeni wieków wśród chrześcijan i Żydów panowała choćby taka atmosfera tolerancji i szacunku, jaka panuje dzisiaj?

Musierowicz Małgorzata – LISTA NR.4, ur. 9 stycznia 1945 r. w Poznaniu, autorka utworów oraz ilustratorka książek dla dzieci i młodzieży, projektantka zabawek.

Muskała Monika – LISTA NR.5, jest tłumaczem literatury niemieckiej, na stałe mieszka w Austrii.

Muskat Mariusz - ur. 1947, socjolog, poeta, publicysta, uczestnik prowokacji w marcu 1968, działacz opozycji demokratycznej (m.in. środowiska Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża) w latach 1977-1980 i „Solidarności w latach 1980-1981.

Muszalska Bożena – LISTA NR.5, jest muzykologiem, prowadzi również zajęcia plastyczne w gimnazjum.

Muszkat Marian-Maus Mendel - zaciekły syjonista, były profesor prawa UW, uciekinier z Polski w 1968 roku do Izraela. Jaskrawy przykład „prawnika z awansu. Został sędzią po piętnastomiesięcznym kursie. Pułkownik Wojska Polskiego. W 1992 roku opublikował pełną oszczerstw książkę o rzekomym polskim „antysemityźmie w dobie powojennej. Stefan Korboński opisał w swej znakomitej książce „W imieniu Kremla wystąpienie Muszkata na walnym zgrowadzeniu Zrzeszenia Prawników Demokratów. Muszkat stwierdził tam, że sąd winien zrozumieć, iż do każdego przepisu należy stosować marksistowską wykładnię, według której dobro demokracji ludowej jest naczelnym nakazem i jeśli pewien przepis temu warunkowi nie odpowiada, to nie może być stosowany. Muszkat zażądał wyposażenia prokuratury w nadzwyczajne uprawnienia w nowej rewolucyjnej sytuacji. Według Korbońskiego, w myśl koncepcji Muszkata, prokuratorzy mieli zostać panami życia i śmierci każdego człowieka. Adwokat zaś winien zapomnieć o przedwojennej zasadzie, że jego zadaniem jest obrona oskarżonego przed karą. W ludowym wymiarze sprzwiedliwości miał on teraz stać się - obok sądu i prokuratury - trzecim organem, którego zadaniem jest wykrycie przestępcy, choćby był nim jego własny klient! Adwokat miał więc stać się pomocniczym funkcjonariuszem policji śledczej. („Kurier Codzienny z dn. 8-10 grudnia 2006 roku). Rektor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Nie ukrywał swoich sympati do Unii Wolności. W dniu 27.03.97. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski przez Prezydenta Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Muszkat Stanisław - do 1939 roku wicedyrektor Głównego Urzędu Miar.

Muszkowski Jan - 1882-1953, bibliograf i bibliotekarz, prof. U. Ł., prezes Sądu Najwyższego w II RP.

Muszyńska Magdalena – LISTA NR.10, doktorant Zakładu Cytogenetyki Molekularnej Wydziału Biotechnologii i Chodowli Zwierząt AR w Szczecinie.

Muter Mela, właściwie Mutermilchowa z Klingslandów Maria Melania - komunizująca malarka, urodzona w 1876 r. w Warszawie, zmarła w 1967 r. w Paryżu.

Mutermilch Mela - 1876-1907, malarka, członek Ecole de Paris.

Mużyło Bartłomiej – LISTA NR.9, Przewodniczący Obwodowej Komisji Wyborczej nr.4 w Gryfinie.

Myc Andrzej - dr, jeden z działaczy „Solidarności Walczącej”.

Mycawka Paweł - prokurator, ur. 01.06.1910 r. w Monasterzyskach, pow. Tarnopol. Rodzice: ojciec Stanisław. Skończył prawo na UJK w 1933 roku. Od 1944 r. w WP. Był słuchaczem kursów dla aplikantów NPW. Oficer śledczy i podprokurator WPG w Rzeszowie. Wiceprokurator WPO w Poznaniu. Awansowany na majora w 1946 roku. Od 1947 r. w rezerwie. Dyrektor departamentu Banku Inwestycyjnego w Warszawie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Mycielski Jan - sędzia, ur. 31.03.1901 r. w Przeworsku. Rodzice: Jan i Maria z d. Szembek. Skończył ASP w Krakowie w 1923 roku i prawo na UJ w 1926 roku. W 1944 roku wstąpił do WP. Sędzia Wojskowego Sądu PKP w Warszawie i Wroclawiu. Awansowany na majora 1946 roku. Od 1949 roku w rezerwie. Kierownik Oddziału Ministerstwa Kultury i Sztuki w Krakowie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia”-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Mycielski-Kuźniewicz Marcin Stanisław - Jestem studentem Iberystyki na Uniwersytecie Warszawskim. Tam też pełnię funkcję Przewodniczącego Zarządu Samorządu Studentów - kilka dni temu zostałem wybrany na kolejną kadencję. Jestem też członkiem Rady Wydziału Neofilologii UW. Swoją przygodę z działalnością społeczną zacząłem od Unii Wolności. Do partii tej przyciągnęły mnie autorytety takich osób jak prof. Bronisław Geremek i premier Tadeusz Mazowiecki. W 2005 roku z tymi samymi ludźmi powołaliśmy do życia Partię Demokratyczną - jedyną na polskiej scenie partię środka, umiaru. Partię pozbawioną populizmu i oszołomstwa sił sprawujących aktualnie władzę. Jej pierwszym przewodniczącym został Władysław Frasyniuk, a aktualnie funkcję tą pełni wiceprzewodniczący Parlamentu Europejskiego Janusz Onyszkiewicz. Mimo, że rok temu próbowałem swoich sił w wyborach parlamentarnych, od wielkiej polityki zawsze interesowały mnie bardziej sprawy lokalne. Dlatego jestem przewodniczącym PD w Białołęcę - dzielnicy, w której spędziłem już blisko połowę swojego życia.Serdecznie zapraszam do ich przejrzenia, a jeśli Państwu odpowiadają - do oddania na mnie głosu.Znajdą mnie Państwo na liście Lewicy i Demokratów - koalicji stworzonej przez nową, odciętą od komunistycznych korzeni lewicę i największą partię centrum polskiej sceny politycznej.

Mysyrowicz Witold - polonofob, grafik, redakcja „Nie.

Myśliwski Wiesław - pisarz, lauretat nagrody „Nike”

NAZWISKA ALFABETYCZNIE
Wybór ze źródeł własnych, krajowych, zagranicznych, polskich, żydowskich i in., utajnionych i jawnych, na poważnie i z humorem.

A B C D E-F G H-I-J K-L-M N-O-P-R S Ś-T U-W-Y Z-Ż

Wielka Encyklopedia Żydów
Leszka Bubla. Wystarczy tylko przejść się po trudnych nawet do zliczenia różnych festiwalach, wystawach, przeglądach i pokazach filmów, targach książek, odczytach i prelekcjach i zebrać pięknie wydane foldery, także z notkami biograficznymi. [...]
Dekret
z dnia 10 listopada 1945 r. o zmianie i ustalaniu imion i nazwisk. [...]
Jak Berman konspirował Żydów w Polsce...
Dnia 10.11.45 roku KRN wydała Dekret, który pozwalał w sposób ściśle tajny na masową skale zmieniać nazwiska. [...]
Jak łatwo było zostać Polakiem
W 1948 rok Konsulat RP w Rzymie alarmował Ministerstwo Administracji Publicznej... Żydzi w Zarządzie Miasta Krakowa masowo fałszują potwierdzenia polskiego obywatelstwa. [...]
List nr. 1-16