Gaber Zofia - była prezesem zarządu Agros Holding (12.1998-08.2000). Wiceprezes Związku Polskiego Przemysłu, Handlu i Usług „Lewiatan (05.2002).

Gabryel Michał - był jednym ze współzałożycieli „Solidarności Walczącej.

Gabryjelska Renata - aktorka i modelka, jej mężem jest Stanisław Tyczyński. W roku 1999 i 2002 wzięła udział w sesji dla magazynu Playboy.

GABRYSIAK Izabela LISTA NR 17.

GABRYSIAK Izabela LISTA NR 17.

Gabyel Piotr - zastępca redaktora naczelnego tygodnika „Wprost. Kompletny oszołom. Ukończył nauki polityczne na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (specjalność - dziennikarstwo, mgr 1984 r.). W 1994 r. był stypendystą Agencji Informacyjnej USA (USIA). Członek PZPR od kwietnia 1980 r. do stycznia 1990 r.

Gacek Krzysztof - LISTA NR 3. Mistrz Okręgowy, Drużyna Dźwig Szczyrk, Trzecia Liga, Śląski WZBS (SL). Odznaczony przez prezydenta RP na wniosek Ministra Zdrowia za zasługi w działalności na rzecz honorowego krwiodawstwa Brązowym Krzyżem Zasługi (listopad 2006 r.).

Gadacz Tadeusz - ur. 22 października 1955 w Krakowie. Filozof i religioznawca, prof. Collegium Civitas. Redaktor „Encyklopedii Religii. Doktorat z filozofii uzyskał w 1984 na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie na podstawie rozprawy „Wolność jednostki w filozofii G.W.F. Hegla. Habilitację obronił na tym samym uniwersytecie w 1990 na podstawie pracy „Wolność a odpowiedzialność. Rosenzweiga i Levinasa krytyka Heglowskiej wolności ducha. Tłumacz „Gwiazdy Odkupienia Franza Rosenzweiga, książki interpretowanej jako otwierająca judaizm na chrześcijaństwo. Był bliskim współpracownikiem ks. prof. Tischnera. Dyrektor krakowskiej szkoły pijarów, w której wprowadził koedukację. W 1995 został wybrany na prowincjała pijarów, przedstawiając program otwarcia się na zmiany posoborowe i rzeczywistość świecką. Kilka miesięcy później opuścił jednak zakon i stan duchowny. W Centrum Kultury Żydowskiej w Krakowie prowadził wykład pt. „Judaizm i chrześcijaństwo u Rosenzweiga w ramach cyklu „Filozofia żydowska. Międzynarodowa konferencja (w języku angielskim) „Abraham Joshua Heschel. Philosophy and inter-religious dialogue: between Poland and America miała miejsce na UW, w Sali Brudzińskiego, w dniach 25-27 czerwca 2007. Konferencję zorganizował Instytut Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego przy udziale Żydowskiego Seminarium Teologicznego w Nowym Jorku, gdzie Heschel wykładał przez ostatnie dziesięciolecia swego życia, Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie, gdzie Heschel pracował w latach 1938-39, Instytutu Adama Mickiewicza oraz Uniwersytetu w Poczdamie. Konferencja korzystała też ze wsparcia Fundacji Fritza Thyssena. Przewodniczącym komitetu organizacyjnego był prof. UW dr hab. Stanisław Krajewski. Na konferencję przybyło kilku spośród najwybitniejszych znawców dzieła i życia Heschla z Ameryki, Izraela, Europy. Tematyka: filozofia religii i dialogu międzyreligijnego, Heschel a Polska, inne tematy związane z jego życiem i twórczością. Konferencja uczciła osobę sławnego teologa, filozofa religii, działacza społecznego i „proroka dialogu międzyreligijnego urodzonego sto lat temu w Warszawie. Abraham Joshua Heschel urodzony w rodzinie chasydzkiej, uzyskał doktorat Niemczech, a od 1940 roku do śmierci w 1972 nauczał w USA. Komitet naukowy konferencji: Tadeusz Gadacz (IFiS PAN), Ewa Geller (UW), Neil Gillman (Jewish Theological Seminary), Arthur Green (Hebrew College), Karl Erich Grözinger (Universität Potsdam), Susannah Heschel (Dartmouth College), Edward K. Kaplan (Brandeis University), Harold Kasimow (Grinnell College), Stanisław Krajewski (UW), Michael Marmur (Hebrew Union College, Jerusalem), Alan Mittelman (Jewish Theological Seminary), David Novak (University of Toronto), Jerzy Ochmann (UJ), David G. Roskies (Jewish Theological Seminary), Stefan Schreiner (Universität Tübingen), Michael Signer (University of Notre Dame), Byron Sherwin (Spertus Institute of Jewish Studies, Chicago), Waldemar Szczerbiński (UAM). Komitet organizacyjny: Monika Elliott, Stanisław Krajewski (przewodniczący), Adam Lipszyc, Jakub Mach, Teresa Śmiechowska. Źródło: Polska Rada Chrześcijan i Żydów.

GADOMSKA Barbara LISTA NR 9, tłumacz literatury.

Gadomska-Bounakoff Wanda - LISTA NR 9, tłumacz literatury.

GADOMSKI Jan - LISTA NR 9, dr, wykładowca w warszawskiej Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania.

Gadomski Marek - komuch, „Pracownik Instytutu RWPG w Moskwie, potem dyrektor Departamentu Polityki Dewizowej Ministerstwa Finansow. Po powolaniu FOZZ - zastępca Dyrektora Generalnego FOZZ. Następnie członek Rady Nadzorczej Kredyt Banku S.A. („Grabarze polskiej nadziei, H. Pająk str. 226).

Gadomski Romuald - ur. 26 grudnia 1905, zm. 1974. Podpułkownik, funkcjonariusz PRL-owskich organów Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. Zwolniony z MBP 15 września 1949 roku.

Gadomski Witold - urodzony 16.06.1953 roku w Pułtusku. Poseł Kongresu Liberalno-Demokratycznego w latach 1991-93. Po porażce ugrupowania w 1993 wycofał się z polityki. Politycy PiS podobnie jak komuniści (a także autorytarni prawicowcy) uważają, że prawa człowieka winny być podporządkowane interesowi państwa i zdefiniowanemu przez nich „dobru wspólnemu. Nie są tu oryginalni. „Tak zwane prawa człowieka (...) są niczym innym, jak prawami członka społeczeństwa obywatelskiego, tj. człowieka egoistycznego, człowieka oderwanego od siebie samego i od wspólnoty - pisał Karol Marks w eseju „W kwestii żydowskiej. Jest absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 80. współpracownik pism opozycyjnych - był m. in. redaktorem miesięcznika „Niepodległość i dziennikarzem tygodnika „Ład. W pierwszej połowie lat 90. pracował w tygodnikach „Cash i „Gazeta Bankowa oraz dzienniku „Nowa Europa. Od 1997 jest publicystą „Gazety Wyborczej zajmującym się tematyką gospodarczą.

Gadzinowski Piotr - urodzony w 1957 r. w Częstochowie. Ukończył Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1981-90 pracował jako dziennikarz w studenckim tygodniku „ITD, którym początkowo kierował Aleksander Kwaśniewski, a w końcu on sam został redaktorem naczelnym. Od 1990 r. jest zastępcą Jerzego Urbana w tygodniku „NIE oraz stałym publicystą „Trybuny i „Przeglądu Tygodniowego. Od 1981 r. należał do PZPR, zaś w 1991 został prezesem skrajnie antyklerykalnego Ruchu Społecznego Niezależna Inicjatywa Europejska „Nie. Fanatyczny wróg Kościoła Katolickiego, polskiego patriotyzmu. W 1993 roku w „Nie ukazuje się jego artykuł pt. „Polsko, Macioro Nasza. Tekst jest paszkwilem na Polaków z Wileńszczyzny: „Siedziba Związku Polaków na Litwie przypomina dekoracje radzieckich filmów wojennych. Jakby godzinę wcześniej zakończył się ostrzał. To zrozumiałe, bieda. Był system radziecki. Związek nie ma funduszy (...). A może ta bieda jest pokazowa? Żeby Polakom z Polski, Polakom z Zachodu zrobiło się smutniej i polska maciora podstawiła dodatkowy cycek? (...) Polska, ta śniona legendarna macierz, okazała się zwykłą maciorą. I teraz wielu Polaków marzy, aby dorwać się do jednego z jej cycków. Oskarżał Kościół, że w wyniku ewangelizacji powstaje ciemnogród. Ciemnogrodem nazywa: „To obóz monopolizujących patriotyzm prawdziwych Polaków. Żarliwych, choć często niedoczytanych, obrońców Hetmanki - Królowej Polski. Węszących spiski żydo-komuno-masońskie. Marzących o jednolitym, karnym, korporacyjnym narodzie polskim. („Nie z dn. 22.08.96.) Czasy Rzeczypospolitej Obojga Narodów przedstawia jako okres mordów na Żydach. Od 1997 r. był posłem z ramienia SLD. Należy do najgorliwszych niszczycieli polskiego patriotyzmu i najfanatyczniejszych wrogów Kościoła katolickiego. Już w czasie pracy w „itd, jako felietonista „wyróżniał się zamiłowaniem do malowania w jak najczarniejszych barwach Polaków jako narodu. W grudniu 1994 roku „wsławił się wynurzeniami na łamach SdRP-owskiej „Trybuny, przeciwstawiającymi „dobrego gen. Jaruzelskiego maksymalnie oczernionej „Solidarności, posuwając się do stwierdzenia: „(...) na tle tego, co etosiacy zrobili ze swoimi ideałami, co zrobili z obietnicami składanymi ludziom za nich strajkującym, nawet pracownicy stalinowskiego UB stają się sympatyczni. Powiedział, że utożsamia się z poglądami zawartymi w książce żydowskiego pisarza z Węgier Gyorgya Spiro, chociaż nie zna węgierskiego. Wiedział to po prostu, bowiem książka „dosalała Polakom. W 1994 roku pisał, że robotnicy tęsknią za sekretarzami partyjnymi w miejscach pracy. Członek komitetu honorowego: Dość państwa klerykalnego - Marsz przeciwko klerykalizacji Polski. Sobota 22 kwietnia 2006 r. w Warszawie. Organizatorem była skrajnie żydowsko-szowinistyczna partia od szmatławca „Fakty i Mity, RACJI Polskiej Lewicy.

Gadziński Marcin - korespondent „Gazety Wyborczej w Waszyngtonie. Nagłaśnia głównie antypolskie oszczerstwa Grossa. („Głos Polski z dn. 13-19.02.2007 r., artykuł pt.: „Gorzej niż kompromitacja). Gadziński przywołuje opowieści Grossa, z jaką to rzekomą niechęcią Polacy mieli reagować na to, że niektórzy ich żydowscy sąsiedzi przeżyli. Przytacza zarzuty Grossa wobec Polaków, którzy jakoby masowo grabili, zdradzali, zabijali swych sąsiadów w czasie wojny. Powołuje się na jego twierdzenia, że wielu Polaków materialnie skorzystało na eksterminacji Żydów. Z wielkim namaszczeniem cytuje stwierdzenia Grossa, jak to Polacy nienawidzili Żydów głównie dlatego, że ich wcześniej skrzywdzili. Przytacza opinie Grossa dowodzącego, że po wojnie w postawach Polaków wobec Żydów rzekomo przeważał antysemityzm. Powołuje się na wysuwane przez Grossa oskarżenia o rzekomy antysemityzm pod adresem kardynałów Hlonda, Sapiehy, Wyszyńskiego (wówczas biskupa lubelskiego). Gadziński odwołuje się do cytowanych przez Grossa stwierdzeń Jana Karskiego i Grota Roweckiego o silnych nastrojach antyżydowskich w Polsce, przemilczając, tak jak Gross, podawane przez obu Polaków przyczyny tych nastrojów (kolaboracji dużej części środowisk żydowskich z Sowietami). Z aprobatą przedstawia wywody Grossa maksymalnie pomniejszające uwikłanie dużej części polskich Żydów w związki z komunizmem. Za to tym mocniej eksponuje kłamliwie jego uogólnienie o polskiej kolaboracji z Niemcami. Pod koniec, z zapałem godnym lepszej sprawy, prezentuje oszczercze opowieści Grossa o tym, jak Polacy ukrywający niegdyś Żydów bali się do tego przyznać po wojnie, ze strachu przed swymi antysemickimi sąsiadami. Popiera żydowskie roszczenia.

Gaertner-Gärtner Katarzyna - polonofob, kompozytorka. Tworzy utwory muzyki rozrywkowej, teatralnej i filmowej, m.in. do tekstów Ernesta Brylla, oraz dla Maryli Rodowicz, Haliny Frąckowiak.

Gaisek Magdalena - „Gazeta Wyborcza.

Gaisek Magdalena - dziennikarka „Gazeta Wyborcza.

Gajda Joanna - skarbniczka krajowa „Racji. Działaczka społeczna. Pochodzi z Warszawy. Absolwentka italianistyki na Uniwersytecie Warszawskim. Tłumaczka z języka włoskiego (m.in. dla „National Geographic i „DeAgostini). Zaangażowana w walkę o prawa ludzi społecznie wykluczonych, a także zwierząt.

Gajda Kinga Anna - LISTA NR 6. Teatrolożka, choreograf, Teatr Psychodelii Absolutnej, Kraków. Uczestniczka Konferencji Naukowej, która odbyła się 6-8 grudnia 2002 r. w Warszawie „Różnica i tożsamość. Kultura odmieńców wobec marginalizacji i homofobii.

Gajda Marek - TVP S.A., Warszawa. Pomagał w organizowaniu IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w kinie „Muranów w Warszawie.

Gajdamak Arkady - dorobił się na handlu bronią z Angolą, za co jest poszukiwany przez władze Francji. Milioner wyceniany na ok. 16 mld dol. Podejrzewany w Rosji o pranie brudnych pieniędzy. Uciekł do Izraela. Zaraz po przylocie spotkał się z Beniaminem Netanjahu - liderem prawicowej opozycji w Izraelu.

Gajewska Agata - Członek Zespołu Fundacji im. Stefana Batorego (Partnerstwo Inicjatyw Społecznych).

Gajewski Adam - ur. 1904. Pułkownik, oficer NKWD i KGB. Dyrektor Departamentu I MBP (kontrwywiad) w latach 1946-1948. Doradca ministra Bezpieczeństwa Publicznego Stanisława Radkiewicza. W 1948 wyjechał do ZSRR. Członek PPR.

GAJĘCKA Marta - LISTA NR 9, była podsekretarz stanu w ministerstwie finansów RP, wiceprezydent Europejskiego Banku Inwestycyjnego.

GALANT Arleta - LISTA NR 10. Dr, wykładowczyni Uniwersytetu Szczecińskiego, Instytutu Filologii Polskiej. Recenzentka m.in. w Szczecińskim Dwumiesięczniku Kulturalnym „Pogranicza. Związana z Feminoteką.

Galas Michał - LISTA NR 15. Dr, Katedra Judaistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Zarząd Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 1995 i 2007). Autor m.in. rozdziału Nieznane XVI-wieczne źródła polskie do historii sabatanizmu.

Galczewski Bolesław - ur. 2 października 1922. Podpułkownik LWP, dyrektor Departamentu IV MBP w latach 1953-1954, wicedyrektor tego departamentu w latach 1951-1953, zastępca szefa Wojewódzkiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Publicznego w Szczecinie w 1955. Członek PPR i PZPR.

Galent Marcin - LISTA NR 10. Dr, pracownik naukowy Instytutu Europeistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Członek m.in.: 2002 - Członek-zalożyciel stowarzyszenia Forum Europejskie, Kraków; 2001 - Członek Akademii Nauk Politycznych, Nowy Jork, USA; 1997 - 1999. Członek Rady Instytutu Socjologii Uniwersytetu Jagiellonskiego, Kraków; 1996 - 1997. Wiceprzewodniczacy Stowarzyszenia Studentow Socjologii UJ, Kraków.

Galewicz Jan - powstaniec w getcie, sowiecki agent w USA. Komunistyczny konsul w Nowym Jorku.

Gali Rudolf - czołowy działacz w Narodowej Demokracji (endecji). W latach 1919-22 poseł na Sejm Ustawodawczy RP.

Galik Ewa - LISTA NR 4. Kulturoznawca, nauczycielka ze Szkoły Podstawowej nr 173 w Warszawie.

Galina Albert - polonofob, komuch, stalinowiec. Ppłk, oficer sztabu stalinowskiej organizacji młodzieżowej „Służba Polsce. Wrogo ustosunkowany do Polaków, syn bogatego kuśnierza warszawskiego o bardzo niskim poziomie umysłowym. W 1957 r. wyjechał do Francji.

Galińska Ewa - LISTA NR 4. Ur. w 1941 r., dr Inż. „Cyklop-Service. Kandydatka w głosowaniu w dn. 12.11.2006: Lista nr 6 - Koalicyjny Komitet Wyborczy SLD+SDPL+PD+UP=Lewica i Demokraci. Zam.: Warszawa. Członek Zarządu Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich - Sekcji Poligrafów.

Galkowski Jerzy - profesor etyki na KUL-u.

Gałązka-Friedman Jolanta - LISTA NR 3. Członek Polskiego Towarzystwa Meteorytowego w Olsztynie. Adiunkt Wydziału Fizyki Politechniki Warszawskiej (Faculty of Physics), Zakładu naukowego VI. Technologii Ciała Stałego. Pracownia: Badań strukturalnych i spektroskopii Mössbauerowskiej, liczne publikacje.

Gałczyński Ildefons Konstanty - 1905-53. Polonofob, poeta, piewca stalinizmu, kolaborant komunistyczny. Urodzony w Warszawie, przez kilka lat mieszkał w Moskwie. Związany był z grupą poetycką „Kwadryga. Po 1946 r. współpracował m.in. z żydokomunistycznymi czasopismami „Przekrój, „Tygodnik Powszechny, „Szpilki.

Gałecki Łukasz - LISTA NR 3. Dyrektor Wydziału Promocji Biura Zarządu m. st. Warszawy.

Gałuszka Kinga - LISTA NR 8. Recenzentka dwutygodnika filmowego „CELULOID.

Gałysz-Wróbel Małgorzata - LISTA NR 10. Specjalista Działu Wydawnictw, Instytut Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego PAN, Warszawa.

GAMSKA Larysa - LISTA NR 9, w latach 1978-89 prowadziła kolportaż „Robotnika i „Placówki, następnie „Tygodnika Wojennego (od początku), „Tygodnika Mazowsze, „KOS-u, oraz przez cały czas książek. Wielokrotnie przekazywała wydawnictwa podziemne dla opozycji w b. ZSRR m.in.za pośrednictwem Siergieja Sierowa syna generała NKWD oraz deputowanego Dumy Wiktora Szejnisa, który także je tłumaczył. Członkini Stowarzyszenia Wolnego Słowa.

Gamski Michał-Samuel Gamm - polonofob, komunista, stalinowiec, agent sowiecki, zrusyfikowany Litwak pochodzący ze wschodniej Białorusi. Od 1920 służył w sowieckich organach bezpieczeństwa (terroru) w Borysowie na Białorusi sowieckiej. Członek partii sowieckiej od 1922. W 1922 wysłany jako wywrotowiec i agent do Polski. Działał w Grodnie, Wołkowysku i Białymstoku. Był także kierownikiem działu łączności KC Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi (mając tym samym bezpośredni kontakt z Moskwą). Poszukiwany przez policję polską, zbiegł w lutym 1925 do Związku Sowieckiego. Przeszedł dodatkowe przeszkolenie w szkole partyjnej w Odessie i w 1928 przez Gdańsk powrócił nielegalnie do Polski. Używał wówczas nazwiska Ajzyk Bober. Od sierpnia 1928 kierował jaczejką KPZB w Brześciu i jednocześnie działał jako szpieg w tym pełym wojskowych instylacji mieście. Już w październiku t.r. został aresztowany i skazany na 6 lat więzienia. Zwolniony w listopadzie 1934, powrócił do swej pracy partyjno-szpiegowskiej. Aresztowany ponownie w listopadzie 1935, został skazany tym razem na 10 lat więzienia. Po wybuchu wojny niemiecko-polskiej we wrześniu 1939 wyszedł na wolność i po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną budował komunizm na polskiej Białostocczyźnie. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej uciekł w głąb Rosji (do Czelabińska). Związek Sowiecki uważał za swoją ojczyznę i po 1944 pozostał tam, zajmując wysokie stanowiska w rządzie i przemyśle Białorusi. Był także w latach 1950-56 kierownikiem wydziału ekonomicznego Związku Pisarzy ZSRR. W lipcu 1956 ten zrusyfikowany Litwak, urodzony poza Polską, obywatel sowiecki od 1917 i wróg Polski i Polaków przyjechał mieszkać do Polski (jakim prawem?!). Jako Żyd, dostał dobrą pracę; był m.in. 1961-65 starszym inspektorem w Ministerstwie Budownictwa. Został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy i w 1965 otrzymał rentę dla zasłużonych.

Gamzon Robert - „Doprowadził do utworzenia ze swoich skautów 120-osobowego oddziału partyzanckiego w departamencie Tarn, dokonując udanych napadów na patrole przeciwnika, w sierpniu 1944 r. zdobywając pociąg z uzbrojeniem, a w dwa dni później opanowując miasta Castres i Mazamet („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 15).

Gancarz Tomasz - Dyrektor ds. planowania i rozwoju, Instytut Wydawniczy Znak.

Gancwajch Abraham - Grupa 13, trzynastka. Urząd do Walki ze Spekulacją - kolaboracyjna formacja policjantów żydowskich z warszawskiego getta pod kierunkiem kolaboranta Abrahama Gancwajcha, mająca oficjalnie na celu zwalczanie przemytu oraz spekulacji, a faktycznie kontrolowanie działalności Judenratu oraz infiltrowanie podziemnych organizacji działających w getcie. Założona w grudniu 1940 roku, swoją nieoficjalną nazwę nosiła od budynku na ulicy Leszno 13, gdzie kwaterowała. Liczyła 300-400 osób. Wykonywała wyłącznie polecenia Gestapo, będąc faktycznie niezależna od Judenratu. Posiadała własne uniformy oraz własne więzienie. Pod naciskiem szefa Judenratu, Adama Czerniakowa, wskutek małej użyteczności dla Niemców w sierpniu 1941 roku włączona do policji gettowej. Sam Gancwajch oraz niektórzy jego współpracownicy działali także za zgodą Gestapo na stronie aryjskiej udając bojowników żydowskiego ruchu oporu. Członkowie trzynastki byli likwidowani jako kolaboranci zarówno przez Żydowską Organizację Bojową, jak i polskie podziemie. Wyrok na Gancwajchu jednak nie został wykonany, a on sam zaginął. Plotki o jego losach powojennych (miał rzekomo współpracować z NKWD albo wyemigrować do Izraela) nie zostały potwierdzone. (żródło: Wikimedia)

GANDYS Maciej - LISTA NR 10. Dyrektor artystyczny agencji interaktywnej K2 Internet w Warszawie. Związany z Klubem Twórców Reklamy.

Gangel Leon - Lekarz, pułkownik Milicji Obywatelskiej (MO). 1947-53 szef Służby Zdrowia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP). 1953-54 dyrektor Departamentu Służby Zdrowia MBP. Zwolniony w okresie odwilży za karygodny stan zdrowotny więźniów w okresie stalinowskim.

GARBARCZYK Halina – LISTA NR 17, emerytowana prof. dr hab. farm. , pracowała w Katedrze Roślin Leczniczych na Uniwersytecie Medycznym im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.

Garbat Zdzisława - LISTA NR 6. Specjalista menadżersko-administracyjny firm w Jaworznie. Związana ze Stowarzyszeniem Kobiet „Razem Łatwiej. Autorka projektu pt. „Nowy zawód - nowe możliwości.

Garbowski Christopher - LISTA NR 13. Prof. nadzw. Zakładu Kultury Krajów Angielskiego Obszaru Językowego Uniwerytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie.

Garbowski Roman - komunista, stalinowiec, zbrodniarz UB, pułkownik Milicji Obywatelskiej (MO). 1951-55 dyrektor Biura Wojskowego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (MBP). 1955-58 dyr Zarządu Organizacyjno-Wojskowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych; 1960-64 radca Ministra ds. Organizacyjno-Wojskowych.

Garbowski-Caber lub Gruber - pułkownik, dowódca dywizji.

Garder Stanisław - polonofob, komunista, hochsztapler. Płk LWP zamieszany w nadużycia gospodarcze.

Gardias Dorota - przewodnicząca Ogólnopolskiego Związku Pielęgniarek i Położnych. Współorganizatorka (VI-VII 2007) protestów pod Radą Ministrów. Na co dzień członkini SDPL - Marka Borowskiego (Bermana), współautorka programu jego partii. W dniu 20.06.2007 udzieliła wywiadu telefonicznego Monice Olejnik w „Kropce nad i w TVN 24.

Garfinkiel Salomon - polonofob, komunista, agent sowiecki. Od 1916 członek PPS-Lewicy, od 1917 SDKPiL i od 1918 Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (później KPP) w Gostyninie, Sierpcu i Płocku oraz w Warszawie. W 1921 i 1922 aresztowany za działalność wywrotową. Od 1924 pracował w przedstawicielstwie handlowym ZSRR w Warszawie, a w latach 1926-29 jako attache prasowy w poselstwie ZSRR w Warszawie. Najprawdopodoniej przyjął wówczas obywatelsto sowieckie. Jako dyplomata sowiecki we wrześniu 1926 udzielił pomocy i schronienia terrorystom komunistycznym, którzy zamordowali współpracującego z policją Kołbielskiego. W 1929 przeniesiony służbowo do Moskwy. Do X 1936 kierownik referatu ds. Polski w Komisariacie (Ministerstwie) Ludowym Spraw Zagranicznych. Używał wtedy nazwiska Eugeniusz Konic. Pod pseudonimem M. Wiśliński wydał kilka bruszur antypolskich, m.in. „Partie polityczne w Polsce. Aresztowany w czerwcu 1936 przez NKWD i stracony.

Garlicki Andrzej - urodzony w 1935 r. w Warszawie. Jest profesorem historii. Ukończył historię na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie pracuje od 1956 r. jako asystent, adiunkt, docent i profesor. Od 1971 r. kierował Zakładem Historii Najnowszej Polski, w latach 1981-87 był prodziekanem, a od 1987 jest dziekanem Wydziału Historycznego UW. Był też wykładowcą w University of Illinois w USA oraz University of Hokkaido w Japonii. W latach 1963-90 należał do PZPR. Od 1963 r. był członkiem redakcji tygodnika „Kultura, zaś od 1982 żydomasońskiego tygodnika „Polityka. Jest autorem licznych prac z dziedziny historii najnowszej, w tym bardzo zakłamanych podręczników szkolnych. Polonofob, komunista, nihilista, fałszerz historii Polski. Renegat i deprawator młodzieży polskiej. Prezes Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik. Garlicki 26 listopada 1953 podpisał zobowiązanie do współpracy z UB (IPN 00225/13, karta nr 7), a w latach 70. podjął współpracę z I Departamentem MSW (wywiad). W wywiadzie udzielonym „Gazecie Wyborczej historyk przyznał się do współpracy z SB.

GARLICKI Tadeusz - prokurator, ur. 14.10. 1913 r. w Lublinie. Rodzice: Aleksander i Matylda z d. Deichmann. Skończył prawo na KUL-u (1935). Walczył w kampanii wrześniowej. W 1944 wstąpił do WP. Aplikant NPW, oficer śledczy, podprokurator Wojskowej Prokuratury KBW (1945-1946). Podprokurator WPR w Łodzi, Lublinie, wiceprokurator WPR w Rzeszowie. Wiceprokurator Wydziału VIII NPW (1951-1953). W 1953 roku zdemobilizowany w stopniu płk. Prokurator Prokuratury Generalnej od 1955 roku. Zmarł w 1994 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Garwacka-Gromacka Regina - polonofob, magister, wykładowca języka hebrajskiego w Centrum im. Anielewicza. Zainteresowania: językoznawstwo ogólne i porównawcze, współczesny język hebrajski i literatura izraelska.

GARWACKI Zbigniew – LISTA NR 9, Wydawnictwo „Cyklady.

Garwarska-Kowalik Irena – LISTA NR 3. Ekonomista, Fundacja Shoah.

Gary Romain-Kacew Roman Ajar Emile - „Pisarz, pochodzący z Polski, wstąpił do oddziałów „Wolnej Francji w Anglii i do końca wojny uczestniczył w lotach bojowych na Rzeszę. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 15). „Urodził się w 1914 roku w Wilnie jako Roman Kacew. Napisał ponad 30 książek, za Korzenie nieba dostał w 1956 roku Nagrodę Goncourtów, którą można otrzymać tylko raz w życiu. W latach 70. postanowił oszukać świat literacki. Przybrał pseudonim Emile Ajar i pod tym nazwiskiem opublikował m.in. Życie przed sobą, cały czas tworząc i wydając książki jako Romain Gary. „Nowy pisarz okazał się objawieniem, Życie przed sobą uhonorowano Nagrodą Goncourtów. W ten sposób Gary stał się jedynym pisarzem, który otrzymał tę nagrodę dwukrotnie, a cały sekret odkryto dopiero po śmierci pisarza.

GASIUK Kamila - Studentka prawa na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego i Finansów i Bankowości w Szkole Głównej Handlowej. Koordynator V edycji Izraelsko - Polskiego Forum Dialogu. Członek Rady Regionalnej Młodego Centrum Partii Demokratycznej.„Kamila Gasiuk reprezentowała Fundację Forum Dialogu Między Narodami podczas obrad Okrągłego Stołu zorganizowanego przez Europejską Komisję przeciwko Rasizmowi i Nietolerancji (ECRI). Spotkanie odbyło się 8 listopada w Pałacyku Ministerstwa Kultury w Warszawie. ECRI jest instytucją Rady Europy, działającą na rzecz zwalczania rasizmu, ksenofobii, antysemityzmu i nietolerancji, z perspektywy ochrony i promowania praw człowieka. Podczas spotkania omówiono między innymi raport ECRI dotyczący prawno-instytucjonalnych rozwiązań dotyczących walki z rasizmem i dyskryminacją rasową w Polsce.

Gaspar Waldemar - polonofob, dywersant, mason. Członek kryptomasońskiej loży „Opus Dei. Szef krypto-katolickiej Telewizji Familijnej.

Gasztoł Mariusz - konsul Generalny w Wilnie. Z opublikowanego 16.02.2007 Raportu WSI wynika , że w Ministerstwie Spraw Zagranicznych aż 108 pracowników było agentami tych służb, 32 było umieszczonych w Ministerstwie Handlu Zagranicznego, w Centralach Handlu Zagranicznego 383 a w firmach polonijnych 25. (Raport WSI, s.11-17 ) Do tej pory, po 19 latach, na placówkach dyplomatycznych III Rzeczypospolitej wśród 172 ambasadorów, konsulów i radców 75% z nich reprezentują przemalowani na biało absolwenci szkół moskiewskich. http://www.msz.gov.pl Ambasador na Litwie (patrz) Janusz Skolimowski (osobisty sekretarz E. Gierka). Drugim konsulem Generalnym jest Stanisław Cyngarowski (IPN BU 021811748- z listy Wildsteina).

Gaszyński Dawid Jakub - 26 lat Świdnica. Pełnomocnik Narodowego Odrodzenia Polski na Dolny Śląsk. Pasjonat fotografii i „anonimowychpaszkwili wobec narodowców. Metryka nie tylko w imionach, ale i na twarzy.

Gauden Grzegorz - ur. 17 marca 1953. Polonofob, były redaktor naczelny dziennika „Rzeczpospolita. Był przewodniczącym Komisji Kultury Zarządu Wojewódzkiego Socjalistycznego Związku Studentów Polskich w Poznaniu (1975-1977). Współpracował z tygodnikami „ITD i „Student. Był współpracownikiem tygodnika „Wprost, „Gazety Poznańskiej i „Głosu Wielkopolskiego. Założyciel i przewodniczący Warszawskiego Klubu Wielkopolan „Eka (01.1999). Prezes Zarządu Presspublica sp. z o.o. - spółki wydającej dziennik „Rzeczpospolita (12.1998-07.2004). Prezes Zarządu Związku Kontroli Dystrybucji Prasy (12.2003). Wiceprezes Zarządu Izby Wydawców Prasy (01.2004). Do roku 2006 redaktor naczelny należącego w 51% do Orkli i w 49% do Skarbu Państwa dziennika „Rzeczpospolita i prezes wydawnictwa Presspublica, wydającego tę gazetę. 13 września 2006 na stanowisku redaktora naczelnego zastąpił go Paweł Lisicki, który odszedł z redakcji w proteście przeciw zwolnieniu Bronisława Wildsteina, natomiast na stanowisku prezesa wydawnictwa Presspublica zastąpił go Truls Velgaard z Mecom Group, która latem 2006 odkupiła od Orkla Media jej udziały w Presspublice.

Gauer Magdalena - LISTA NR 3. Profesor związana z teatrem „Dies. Autorka spektaklu „Otchłań. Jako uczennica była współtwórczynią Szkolnego Teatru Radiowego w latach 1982 - 1986. Występowała w spektaklach szkolnych pani prof. Krystyny Bremborowicz, m.in. w jednoaktówce Z. Herberta „Drugi pokój i w folkowym spektaklu wg E. Zegadłowicza. Ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, tam też prowadziła Naukowe Koło Teatrologiczne studentów toruńskiej polonistyki. Zasiadała m.in. w jury Wojewódzkiego konkursu recytatorskiego im. Zbigniewa Herberta.

Gauer Tadeusz - LISTA NR 4. Kołobrzeg.

Gavro Dawid - reżyser, autor filmu „Sisai, który był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy. Festiwal odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Urodzi się w 1977 roku w Adis Abebie w Etiopii. Gdy miał siedem lat sam wyemigrował do Izraela; jego rodzice przyjechali sześć lat później w ramach „Operacji Salomon. Ukończył Szkołę Filmu i Telewizji, Sapir Academic College w Izraelu (...). „Sisai, jego debiut, zdobył nagrodę za najlepszy dokument na Festiwalu Filmowym w Jerozolimie w 2005 roku (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 55).

Gawin Dariusz - ur.1964. Doktor filozofii, historyk idei, adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN. (Centrum Badań nad Zagładą Żydów). Zajmuje się historią filozofii politycznej. Publikował między innymi w „Znaku, „Res Publice Nowej, „Twórczości, „Przeglądzie Politycznym„Teologii Politycznej, „Tygodniku Powszechnym. 19.V.2005 r.brał udział w seminarium pt. „Niemiecka pamięć o Zagładzie w kontekście europejskim. Adiunkt w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN, kierownik Zakładu Społeczeństwa Obywatelskiego IFiS PAN, wicedyrektor Muzeum Powstania Warszawskiego. Autor wydanych przez OMP książek „Polska, wieczny romans (2005) i „Blask i gorycz wolności (2006). W 2006 r. otrzymał Nagrodę im. Andrzeja Kijowskiego (za książkę „Polska, wieczny romans).

Gawkowski Krzysztof - szef Federacji Młodych Socjaldemokratów na Mazowszu (2007 r.). Sekretarz wojewódzki SLD. Metryka na twarzy. Po swoim wyborze powiedział: „Cieszę się z tego wyboru, gdyż potwierdza on, że Sojusz Lewicy Demokratycznej cały czas się zmienia, rozwija. Jest to też dla mnie osobiście wielki sukces, który pozwoli mi realizować wizję silnego Mazowsza w strukturze partii. Wybór ten jest najlepszym dowodem tego, że delegaci bardzo pozytywnie docenili moją pracę jako szefa wojewódzkiego FMS. Pracę moją i całej organizacji. Dziś w partii trzeba poświęcić się odbudowie organizacji na szczeblu podstawowym, tj. w kole, gminie i powiecie. Właśnie na taka pracę położę największy nacisk, ponieważ tam widzę największy potencjał ludzi lewicy. Głęboko wierzę też, że już wkrótce Mazowsze stanie się głównym ośrodkiem ożywienia intelektualnego w partii. A oto jak to wygląda w praktyce, cytaty ze str. int. FMS: 10 listopada br. (piątek) w trakcie ceremonii odsłonięcia pomnika Romana Dmowskiego na Placu Na Rozdrożu w Warszawie grupa działaczy Federacji Młodych Socjaldemokratów została zaatakowana przez Młodzież Wszechpolską i grupy skrajnej prawicy. Młodzi działacze lewicy przyszli, aby pokojowo zaprotestować przeciwko pomnikowi. Na tablicach mieli oni wypisane hasła, które głosił Roman Dmowski, jak np. Żydówka zawsze pozostanie Żydówką, Żyd - Żydem. Mają skórę inną, zapach inny, sieją zepsucie wśród narodów. Należy więc ich tępić, jak się tępi drapieżne zwierzęta i jadowite gady. (Dziedzictwo Roman Dmowski) Albo: Hitlerowcy rozumieją, że chcąc zorganizować Niemcy na podstawach narodowych, muszą zniszczyć pozycję Żydów i ich wpływ na społeczeństwo niemieckie (Hitleryzm jako ruch narodowy (1932), Roman Dmowski).

Gawkowski Krzysztof. Działacz Federacji Młodych Socjaldemokratów, kandydat na posła SLD w wyborach 25.09.2005 r., otrzymał 1170 głosów. „Mam 25 lat i z wykształcenia jestem politologiem. Od urodzenia mieszkam w Wołominie, moim ukochanym mieście. Działalność społeczną zacząłem wiele lat temu, od pracy w samorządzie studenckim Uniwersytetu Warszawskiego. W 2002 roku mieszkańcy Wołomina wybrali mnie do Rady Miejskiej. W Radzie aktywnie działam w trzech Komisjach: Bezpieczeństwa Publicznego, Samorządowej oraz Rewizyjnej. Obecnie pełnię funkcję Przewodniczącego Rady Powiatowej Sojuszu Lewicy Demokratycznej w Wołominie oraz aktywnie działam w Stowarzyszeniu Federacja Młodych Socjaldemokratów. www.gawkowski.pl

Gawlik Radosław – LISTA NR 4 i 6. Ur. się 23 sierpnia 1957 r. we Wrocławiu. Kandydat na przedstwiciela organizacji ekologicznych do Rady Nadzorczej WFOŚiGW we Wrocławiu. Studia ukończył w 1981 r., na wydziale Eksploatacji i Ekonomii Transportu Wyższej Szkoły Transportu i Łączności w Żylinie na Słowacji. W latach 1986-1989 uczestniczył w opozycyjnym Ruchu „Wolność i Pokój. Organizował protesty ekologiczne m.in. w sprawie huty „Siechnice, elektrowni jądrowej w Żarnowcu, składowiska odpadów radioaktywnych w Międzyrzeczu. W latach 1987-89 działał w Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność Dolnego Śląska. Publikował w prasie podziemnej. Uczestniczył w obradach „okrągłego stołu w zespole ds. ekologii. W historycznych wyborach, 4 czerwca 1989 r. został wybrany na posła. Przez 12 lat - dzięki głosom wyborców zasiadał w Sejmie. Od XI 1997 - VI 2000 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa. Po zakończeniu pracy poselskiej aktywnie działa w ruchu organizacji pozarządowych. Należy do grona współzałożycieli i członków reprezentacji politycznej zielonych w Polsce - „Zieloni 2004.

Gawlik Waldemar - Wiek 59. Teatr Żydowski im. Estery Rachel i Idy Kamińskich w Warszawie. 1948 - Data urodzenia. 1976 - Egzamin eksternistyczny (dla aktorów dramatu; Warszawa).

Gawlik Wojciech – LISTA NR 3. Prof. dr hab. fizyki (fizyka atomowa i molekularna, optyka kwantowa i nieliniowa, fotonika), prof. zwyczajny w Inst. Fizyki UJ. Kierownik Zakładu Fotoniki.

Gawron Edyta - „Historyk, wykłada w Katedrze Judaistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego (...). Specjalizuje się we współczesnej historii Żydów polskich. Autorka pracy doktorskiej poświęconej społeczności żydowskiej w Krakowie w latach 1945-1995 (ukaże się wkrótce nakładem wydawnictwa Austeria). Obecnie pracuje nad zagadnieniem poholokaustowych migracji Żydow polskich (1945-1948). (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 12).

Gawronik Aleksander - Polonofob, aferzysta i złodziej. Babka nosiła nazwisko Griner Rosa. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei możemy przeczytać m.in.: „Sekuła wymyślił w swojej głowie o pojemności średniego wiadra, nowe „prawo dewizowe. Legalizowało ono handel walutami i zezwalało na uruchomienie kantorów dewizowych. Warunkiem powodzenia tego mega-przekrętu było natychmiastowe i jednoczesne uruchomienie dużej sieci kantorów, zwłaszcza na granicy zachodniej. Całością akcji musiał kierować jeden zaufany człowiek. Wybór padł na Aleksandra Gawronika, tajnego agenta SB o pseudonimie „KruK, potem na krotko, funkcjonariusza SB zatrudnionego w więziennictwie. Niemal jednego dnia, jednej nocy, na granicy polsko-niemieckiej wyrosła sieć 20 kantorów - własność Aleksandra Gawronika. Już rok później „Kruk - Gawronik został najbogatszym człowiekiem w Polsce. Było to w sumie wielkie przestępstwo walutowe dokonane oficjalnie, w majestacie nowego prawa dewizowego, tylko w tym celu uchwalonego. Wielki debiut esbecji sprzęgniętej ze strukturami rządu reprezentowanego przez „wicepremiera - gangstera Ireneusza Sekułę, człowieka Służby Bezpieczeństwa.

Gawryś Cezary - LISTA NR 11. Urodzony w 1947 r. w Warszawie. Członek „Otwartej Rzeczpospolitej, (oficjalnie) „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Stowarzyszenie liczy ponad 300 członków o różnych przekonaniach politycznych, różnych wyznań i bezwyznaniowych; głównie jednak pochodzenia żydowskiego oraz komuniści i ateiści. Stowarzyszenie otrzymuje finansowe wsparcie ze strony antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowską Fundacji im. Stefana Batorego. W dzieciństwie należał do grupy „czerwonych harcerzy-walterowców pod wodzą J. Kuronia. Następnie ukończył filozofię na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1972 r. był dziennikarzem i sekretarzem redakcji w tygodniku „Literatura. W 1976 r. przeszedł do żydomasońskiego miesięcznika „Więź, kierowanego przez T. Mazowieckiego, gdzie był redaktorem technicznym, redaktorem działu zagranicznego, sekretarzem redakcji i zastępcą redaktora naczelnego. W 1995 r. został redaktorem naczelnym i prezesem Zarządu Towarzystwa „Więź. W latach 1991-92 był członkiem Zarządu Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy i prezesem Oddziału Warszawskiego KSD.

Gawryś Filip - członek redakcji „Newsweek. Szef Działu: Kraj.

Gawryś Małgorzata - polonofob, aktywistka żydowska. Współorganizator festiwali żydowskich, Festiwal Kultury Żydowskiej.

Gądecki Stanisław - ur. 19 października 1949 w Strzelnie. Arcybiskup, metropolita poznański. Absolwent filozofii i teologii Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie. 9 czerwca 1973 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk prymasa Stefana kardynała Wyszyńskiego. Studiował biblistykę w Rzymie i Jerozolimie (SBF). Uzyskał doktorat z teologii biblijnej w 1982. Powrócił do Gniezna i wykładał w macierzystej uczelni, w latach 1986-1989 pełniąc funkcję wicerektora. W 1992 otrzymał święcenia biskupie. Jako biskup pomocniczy gnieźnieński zajmował się m.in. katechizacją, szkołami katolickimi i duszpasterstwem młodzieży. Inicjator wielu działań ekumenicznych i na rzecz dialogu z innymi religiami. M.in. szef Komisji Episkopatu Polski ds. Dialogu z Judaizmem, a później Rady Episkopatu Polski ds. Dialogu Religijnego oraz członek Papieskiej Komisji ds. Religijnych Relacji z Żydami. Inicjator Dnia Judaizmu w Polsce. Zna wiele języków obcych, włada biegle łaciną, greką (koine) i hebrajskim, zna też włoski, angielski, niemiecki i rosyjski, podobno także portugalski. W 2002 mianowany arcybiskupem metropolitą poznańskim. Uroczysty ingres do Archikatedry poznańskiej odbył 20 kwietnia 2002. Od 2004 pełni równocześnie funkcję wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski. W maju 2005 polecił usunąć z Kościoła Najświętszej Krwi Pana Jezusa w Poznaniu zabytkową, antysemicką tablicę upamiętniającą domniemaną profanację hostii. Napis na niej głosił: „Ty sam Boże jakoś jest zawsze sprawiedliwy, Ty wyniszcz aż do szczętu ten naród złośliwy. Tablica trafiła do Muzeum Archidiecezjalnego w Poznaniu. Należy do czołowych propagatorów judaizacji Kościoła w Polsce, m.in. był inicjatorem Dnia Judaizmu w polskim Kościele. Członek honorowy Polskiej rady Chrześcijan i Żydów. Miejsce spotkań. Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów: Plebania parafii Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Warszawie, Al. Solidarności 76a. Proboszczem jest ks. Lech Tranda. Dzień Judaizmu w Kościele katolickim, Łódź - 17 stycznia 2001.
„Przygarniajcie jedni drugich... (Ga 6,2)
„Dnia 17 stycznia 2001 roku w Łodzi odbył się po raz czwarty Dzień Judaizmu w Kościele katolickim. Gospodarzami spotkania była Gmina Wyznaniowa Żydowska w Łodzi, arcybiskup Łodzi Władysław Ziółek, a także z ramienia Episkopatu Polski przewodniczący Rady Episkopatu ds. Dialogu Religijnego, biskup Stanisław Gądecki. Z ramienia Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów w obchodach uczestniczyły: p. Barbara Sułek-Kowalska, s. Maria-Krystyna Rottenberg, o. Marek Nowak, p. Anna Korlińska i niżej podpisana. Od nabożeństwa w łódzkiej katedrze uczestniczyli także nasi dwaj obecni współprzewodniczący: p. Stanisław Krajewski i ks. Michał Czajkowski. Obchody rozpoczęły się o 10.30 na Cmentarzu żydowskim, miejscu, gdzie bardziej niż gdziekolwiek ujawnia się związek zachodzący między przeszłością a teraźniejszością. Pomiędzy tym co było a tym co jest. Tam odkrywamy łatwiej, że nasza dzisiejsza tożsamość jest zakorzeniona w tych, którzy żyli przed nami na tej ziemi, że nasza obecna wiara naznaczona jest wiarą naszych przodków. (bp Gądecki). Grupę gości, wśród których było dużo mieszkańców Łodzi, kleryków m.in. z seminarium łowickiego, uczniów jednego z łódzkich liceów, księży, przedstawicieli stowarzyszeń oprowadził po cmentarzu snując opowieść o latach wspólnej polskiej i żydowskiej historii kantor i podrabin Łodzi Symcha Keller. Oglądając pochylone ku ziemi macewy słuchaliśmy historii o znanym łodzianinie Arturze Rubinsteinie, wspominaliśmy Juliana Tuwima, a także poznaliśmy „metody ewangelizacyjne jednego z łódzkich rabinów. Wspólne zwiedzanie cmentarza zakończyło się chwilą zadumy i zapaleniem świec przy Pomniku Ofiar Łódzkiego Getta. Od początku obchodów towarzyszyło nam wiele mediów, które były żywo zainteresowane motywami uczestnictwa w tym dniu, szczególnie osób duchownych i młodzieży. Następnie po krótkiej przerwie śpiewem Szma Israel rozpoczęliśmy nabożeństwo biblijne. Ks. abp Józef Życiński w słowie wstępnym stwierdził, że pieśń ta domaga się komplementarnego uzupełnienia: „Słuchaj Polsko o tych co współtworzyli historię tej ziemi. Był na tej ziemi naród, który zniknął nagle fizycznie, ale nie zniknął z naszej pamięci. Pamiętaj Polsko o tych kartach historii, które nie mogą być zamknięte, bądź wierna słowom Jana Pawła II!( Marta Titaniec, sekretarz PRChiŻ 19.01.2001r.).

Gądek Aneta - LISTA NR 15. Sekretarz Klubu Inteligencji Katolickiej w Krakowie. Dr inż. - adiunkt Politechniki Krakowskiej im. Tadeusza Kościuszki, Wydział Mechaniczny.

Gądek Piotr - redaktor naczelny mazowieckiej redakcji „Gazety Wyborczej. (2007 r.)

Gądek Robert - dyrektor CKŻ. Współorganizator festiwali żydowskich, Festiwal Kultury Żydowskiej.

Gąsiorowska Anna - redaktor naczelna białostockiej redakcji „Gazety Wyborczej. (2007 r.)

Gąsiorowski Andrzej - Polonofob, hochsztapler i oszust, aferzysta, złodziej, okradł i zubożył Polskę na wiele milionów złotych. W nocy z 31 lipca na 1 sierpnia 1991 roku, dwie godziny przed zamknięciem dla nich granic kraju, obaj właściciele Art-B (Bagsik i Gąsiorowski), wyjechali do Izraela. Tam szybko uzyskali obywatelstwo, co uchroniło ich przed wysłanym za nimi międzynarodowym listem gończym, ponieważ Izrael zawsze odmawia deportacji własnych obywateli do innych krajów. Bagsik i Gąsiorowski zakupili w Izraelu akcje koncernu naftowego PAZ za kilkadziesiąt milionów dolarów. Za zagarnięcie ponad 400 mln zł metodą oscylatora (doliczono się 620, wielokrotnie oprocentowanych czeków), przekupstwo urzędników bankowych i działanie na szkodę spółki, Andrzej Gąsiorowski, ścigany międzynarodowym listem gończym, pozostaje w Tel Awiwie. Izrael nie odstąpił od swych zasad i odmówił Polsce ekstradycji swego obywatela. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei można przeczytać na str. 233: „Gąsiorowski i Bagsik, trzeciorzędni muzykanci z zawodu, a raczej bez zawodu, byli od lat ludźmi Bezpieki, w dodatku podwójnej, tej „polskiej i tej drugiej, najważniejszej w Europie - Mossadu izraelskiego, czego potem dowiedli pośrednio, bowiem prowadził ich agent Mossadu Meir Bar (...). Pomysł „oscylatora Bagsik i Gąsiorowski realizowali w placówkach NBP kontrolowanego pieczołowicie przez Wojskową Służbę Wewnętrzna, przechrzczoną wkrótce w WSI. „Oscylator stosowany na masowa skalę musiałby wkrótce niechybnie zakończyć bieg w więzieniu, gdyby nie parasol ochronny służb specjalnych i wojskowych, rozpostarty nad dwoma bezkarnymi Żydami. Proceder mógł trwać tylko za wiedzą, przyzwoleniem i osłoną wysokich specsłużb, w przeciwnym razie dwaj oszuści znaleźliby się w kajdankach w bardzo krótkim czasie.

Gąsiorowski Stefan - brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich. (Kraków 1995) - Stan badań nad dziejami gmin żydowskich na ziemi lwowskiej w XVII i XVIII wieku.

GĄSIOROWSKI Stefan - prokurator, ur. 07.12.1916 r. w Lublinie. Rodzice: Stefan i Marianna z d. Goleman. Skończył prawo na KUL-u. W trakcie okupacji pracuje w firmie handlowej „Genibor w Lublinie. W 1944 roku zmobilizowany do WP. Oficer śledczy Wojskowej Prokuratury PKP w Lublinie. Podprokurator i prokurator Ekspozytury Wojskowej Prokuratury PKP w Olsztynie. Awansowal na kpt. w 1947 roku. W 1951 roku zdemobilizowany. Został adwokatem w Olsztynie. Zmarł w 1988 roku w Olsztynie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wroclaw 2005 r.

Gąska Tomasz - mianowany 25.07.2006 nowym wiceprezesem Radia z nadania PiS. Były PZPR-owski aparatczyk, który strzegł linii partii i bronił stanu wojennego. Był członkiem PZPR, sekretarzem Podstawowej Organizacji Partyjnej w tygodniku „Fakty i zastępcą redaktora naczelnego tej gazety od 1979 roku, przez stan wojenny, aż do upadku komunizmu. Odznaczony medalem im. Janka Krasickiego. Używając pseudonimu Tomasz Hellen pisał m.in. peany na temat WRON, a w tekście „Jaka może być partia nawoływał do odrodzenia „ducha leninowskich zasad.

Gąsowski Piotr - Absolwent warszawskiej PWST. Na dużym ekranie zadebiutował niewielką rolą w filmie Filipa Bajona „Limuzyna Daimler-Benz w 1982 r. Od tej pory zagrał w bardzo wielu produkcjach kinowych, telewizyjnych i teatralnych. Najważniejsze filmy to: „Pan Tadeusz, „Złoto dezerterów, „Jakub kłamca Petem Kassovitza „Kraj świata w reż. Marii Zmarz-Koczanowicz, „Doktor Semmelweis reż. Roger Andre, „Ketchup Schroedera reż. Filip Zylber. Jest również współzałożycielem kabaretu „Tercet, czyli kwartet, z którym zdobył Grand Prix na przeglądzie piosenki aktorskiej we Wrocławiu w 1993 roku. Prowadzi w TVN „Taniec z Gwiazdami. Teraz całkowity łysol, kilkanaście lat temu miał czarne krecone włosy.

Gąsowski Tomasz - profesor, na VIII Dniach Książki Żydowskiej w Warszawie w 2005 roku wygłosił wykład „Żydowscy ziemianie a polscy sąsiedzi.

Gdybym był politykiem byłbym ultra prawicowym nacjonalistą. Doszedłbym do władzy bardzo szybko, bo w naszym słodkim Katolandzie zawsze znajdzie się dość dewotów by głosować na takie szumowiny.

Gebert Bolesław - ojciec Dawida Warszawskiego. W latach 1950-1960 naczelny redaktor organu skrajnie serwilistycznych związków zawodowych „Głos Pracy. Wcześniej przez wiele lat był wypróbowanym agenturalnym działaczem komunistycznym w USA. Jego rolę, jako bardzo aktywnego agenta KGB, szeroko opisano w wydanej w 1999 roku w USA książce Johna Earla Haynesa i Harveya Klehra: „Venona - zdemaskowanie sowieckich agentów w Ameryce. Jego zastępcą w „Głosie Pracy był w okresie od 1 stycznia 1951 roku do 11 marca 1965 roku Ozjasz Szechter, ojciec Adama Michnika. Polonofob, agent Kominternu, symboliczny typ zdrajcy z żydokomuny, zajadle spiskujący na rzecz zguby Polski i oddania jej w ręce Kremla. Zajmował się rozbijaniem Polonii amerykańskiej, założyciel Kongresu Słowiańskiego - „komunistycznej piątej kolumny (w USA) kierowanej przez Kreml. Jeden ze współzałożycieli agenturalnej ekspozytury Kremla na kontynencie północnoamerykańskim - Komunistycznej Partii Stanów Zjednoczonych. Fanatyczny komunista pracujący dla NKWD w środowisku polskim - pseudonim „Ataman. „Jednym z jego zadań wykonywanych dla NKWD było kontrolowanie Oskara Langego, rzekomo niekomunistycznego polskiego działacza, który sam się oddał sowietom pod kontrolę. (...) Gebert został przekazany niezidentyfikowanemu oficerowi NKWD o kryptonimie Selim Khan, który odtąd go prowadził. (...) Gebert doniósł, że dziennikarz, którego przedstawił mu Lange, wyjawił szczegóły swojej rozmowy ze Stanisławem Mikołajczykiem, niekomunistycznym polskim przywódcą, którym Sowieci starali się manipulować. (...) W sierpniu Gebert donosił, że Lange został zarekomendowany Stanisławowi Mikołajczykowi przez czeskiego przywódcę Edwarda Benesza jako wartościowy członek przyszłego rządu polskiego. (...) Niedawno Romerstein opublikował swój pierwszy artykuł w języku polskim pod tytułem „Patrioci Związku Sowieckiego. Wykorzystywanie amerykańskich komunistów pochodzenia polskiego przez sowieckie służby specjalne. („Glaukopis, nr 4, 2006). Pisał w nim jednoznacznie: „Gebert pozyskał Langego do współpracy z wywiadem sowieckim. Był to bardzo ważny werbunek dla NKWD. W jednej z depesz do Moskwy Gebert przekazał, że Lange jest czołową postacią w sferze relacji sowiecko-polskich (...). Sam Gebert pisał przed laty o swojej przyjaźni z Oskarem Langem w opublikowanych w PRL wspomnieniach „Z Tykocina za ocean: „Obaj byliśmy jednomyślni co do tego, że w imię polskiej demokracji należy podjąć szeroką akcję w USA, nie tylko wśród Polonii, ale w społeczeństwie amerykańskim w ogóle. Obaj byliśmy zgodni, że losy narodu polskiego związane są z ZSRR. („Rzeczpospolita z dn. 16-17 grudnia 2006 roku). Już w początkach swych agenturalnych działań w USA, zhańbił się nader aktywnym udziałem w akcji przeciw Polsce, śmiertelnie zagrożonej w 1920 roku sowieckim najazdem na Warszawę, który miał bolszewizm zaprowadzić „po trupie Polski do Europy. Ojciec polonofoba Dawida Warszawskiego - Konstantego Geberta, publicysty „Gazety Wyborczej, redaktora „Przekroju.

Gebert Jan - LISTA NR 8. Lewacki działacz; zasłynął m.in. z tego, że 13 listopada 2006 r. powiesił na słupie ogłoszeniowym naprzeciwko pomnika Romana Dmowskiego, przy pl. Na Rozdrożu w Warszawie antypolskie plakaty z cytatami z pism i wypowiedzi Dmowskiego. Akcję sfinansowało skrajnie żydowskie i antypolskie stowarzyszenie „Otwarta Rzeczpospolita. Sam Gebert powiedział: „Najlepiej by było, żeby (plakaty) wisiały dłużej, niż będzie stał ten pomnik (...). Ten człowiek był antysemitą, dzielił ludzi na lepszych i gorszych. To upokarzające, że komuś, kto głosił coś takiego, stawia się pomnik za publiczne pieniądze. Jeśli ktoś chce mieć monument Dmowskiego, Stalina czy Hitlera, to niech go sobie postawi za prywatne fundusze w ogródku. Cytaty wyszukała: Alina Cała. Projekt plakatu: Agnieszka Wilczek. Jego akcja poniosła jednak już klęskę. Pod plakatami zostawił on sporo miejsca na wpisy od oburzonych pomnikiem warszawiaków. Do 17 listopada zebrał aż...1 (jeden).

Gebert Konstanty-Dawid Warszawski - LISTA NR 3, 6 i 8. Syn Bolesława Geberta. Publicysta „GW, redaktor „Przekroju. Podpisuje się jako Dawid Warszawski. Założył żydowskie pismo „Midrasz. Matka, Krystyna Poznańska-Gebert, w latach 1944-1945 organizowała Wojewódzki Urząd Bezpieczeństwa Publicznego w Rzeszowie. Członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Polonofob, publikuje w „Gazecie Wyborczej, jest nader typowym przykładem dużo bardziej wyrafinowanego nurtu przeciwników polskości i Kościoła. „Autor m.in. „Obrona poczty sarajewskiej, „54 komentarze do Tory, „Wojna czterdziestoletnia, „Dziesięć dni Europy (Folder Dni Książki Żydowskiej str. 2). W 1989 roku Dawid Warszawski rozpoczął serię ataków na Prymasa Polski Józefa Glempa. Twierdził, że Prymas zburzył dialog z Żydami, stwarza warunki dla rozwoju antysemityzmu. Udzielił wywiadu dla amerykańskiego „New Leader 4 września 1989 r., w którym powiedział m.in.: „W ubiegłym miesiącu Prymas Glemp wygłosił antysemicką homilię. Niektórzy obserwatorzy upatrują w wystąpieniu Glempa krok w stronę utworzenia ruchu nacjonalistycznego, bardziej podatnego na sugestie ze strony Prymasa i jego czołowego doradcy, antysemity Macieja Giertycha, niż Solidarność. W zależności od sytuacji raz jest Żydem raz Polakiem. W Polsce jest członkiem żydowskiej gminy wyznaniowej w Warszawie. W wydawanym w USA żydowskim periodyku „Tikkun podpisywał się jako polski dziennikarz, członek Solidarności. Miało to uwiarygodnić jego opinie o Glempie jako arogancie i głupcu. Warszawski jest antychrześcijańskim fanatykiem z jednej strony, a skrajnym fanatykiem religijnym z drugiej strony. Zaatakował Sejm za debatowanie nad wprowadzeniem zakazu rytualnego uboju zwierząt poprzez stopniowe ich wykrwawienie. Ostrzegał, że zakaz wydany przez Sejm będzie potraktowany jako przejaw polskiego antysemityzmu. Twierdził, że Polacy byli obojętni wobec zagłady Żydów. W „Gazecie Wyborczej numer 125 z 1991 roku pisał; „Winy narodu polskiego wobec żydowskiego zostały uznane. Nie było win narodu żydowskiego wobec polskiego - lecz były winy licznych Żydów wobec Polski. Wielokrotnie pomniejszał rolę Żydów w UB, SB i całym PRL-u. W 1994 roku Michnik uznał, że dalsze popieranie rabina prowokatora Weissa za niemożliwe. Warszawski poparł Weissa w artykule wydrukowanym w „Gazecie Wyborczej: „Awantury polegały na tym, że rabin Weiss został pobity przez robotników remontujących kościół. To troszeczkę tak, jakby napisać, że działalność podziemnej „Solidarności doprowadziła do awantur z policją. Jego fanatyzm religijny ujawnił się także w związku ze sprawą uboju rytualnego. Krytykował możliwą decyzję Sejmu w sprawie wydania zakazu okrutnego rytualnego uboju zwierząt bez oszołomienia, w wyniku czego następowało stopniowe wykrwawianie się zwierząt. Ostrzegał przed bojkotem Polski, przez organizacje żydowskie. Fałszuje stosunki polsko-żydowskie, zarzuca Polakom obojętność wobec holocaustu. Członek „Otwartej Rzeczpospolitej, (oficjalnie) „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Stowarzyszenie liczy ponad 300 członków o różnych przekonaniach politycznych, różnych wyznań i bezwyznaniowych; głównie jednak pochodzenia żydowskiego oraz komuniści i ateiści. Stowarzyszenie otrzymuje finansowe wsparcie ze strony antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowskiej Fundacji im. Stefana Batorego. Gebert jest prezesem Stowarzyszenia „Midrasz , które wydaje żydowski miesięcznik „Midrasz. Po więcej informacji zapraszamy tu->> http://www.polonica.net/czerwonezyciorysy_gebertowie_Dawid_Warszawski.htm. „21 września zebrała się po raz pierwszy Rada Wspólna Rządu i Mniejszości Narodowych, powołana na mocy nowej ustawy o mniejszościach narodowych, przyjętej w styczniu przez Sejm. Ustawa określiła ja mianem „organu opiniodawczo-doradczego premiera (...). Przedstawicielem mniejszości żydowskiej został prezes Stowarzyszenia „Midrasz Konstanty Gebert, którego poparło siedem organizacji (Związek Gmin Wyznaniowych Żydowskich, Stowarzyszenie ŻIH, Stowarzyszenie Żydów Kombatantów i Poszkodowanych w II Wojnie Światowej, Fundacja Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego, Polska Unia Studentów Żydowskich, Stowarzyszenie „Szterndlech i Stowarzyszenie „Midrasz); przeciwko niemu głosowały trzy (Towarzystwo Społeczno-Kulturalne Żydów w Polsce, Fundacja „Shalom oraz Stowarzyszenie Dzieci Holocaustu) (...). Premier powołał Konstantego Geberta jako kandydata większości (...). Ze strony rządowej - wiceministra MSWiA Jana Schoena. („Midrasz - pismo żydowskie, nr 10, październik 2005, str. 5) („Tylko Polska - „Polacy lżeni. Gebert Warszawski dorzuca trzy grosze, Robert Larkowski, str. 1, 11, nr 348): „Pilar Rahola (...) w „El Pais, w artykule „Polska wciąż budzi grozę nazwała Polaków największymi antysemitami w Europie, którzy w czasie ostatniej wojny wzięli aktywny udział w zagładzie Żydów (...). Warszawski w komentarzu „Tym razem przyprawimy sobie gębę w Hiszpanii („Gazeta Wyborcza 8 czerwca 2007) (...) „jasno stwierdza, że odpowiedzialność za <obozy zagłady ponoszą Niemcy, Polska była krajem okupowanym>. Ale równie jednoznacznie pisze, że w tej zbrodni Polacy też mieli swój udział. Takie stwierdzenie na mocy art. 52 ustawy lustracyjnej (...) jest w Polsce przestępstwem (...). Od początku zaprzecza on prawdzie historycznej (podkr.-RL.). Naród polski zbrodni nazistowskich nie organizował ani nie był za nie odpowiedzialny, ale wielu jego członków brało w nich udział: od szmalcowników po morderców z Jedwabnego. Jeśli Raholi prokuratura postawi zarzut, to z artykułu o zakazie mówienia prawdy. Według logiki Warszawskiego Rahola jest skrajnie wroga Polakom, ale nie zaprzecza prawdzie historycznej i pisze rzeczy, oprócz małych wyjątków, z nią zgodne - i za to ma niesprawiedliwie odpowiadać przed polskim sądem (...). Dawid Gebert-Warszawski wzywa dodatkowo IPN do ścigania „szmalcownika Kobylańskiego i wreszcie kończy swój wywód następująco: „Ale jeśli prokuratura koniecznie już chce kogoś z art. 52 ścigać, to nie musi szukać oskarżonych w Hiszpanii. Dwukrotnie na łamach Gazety pisałem, że naród polski brał udział w zbrodniach nazistowskich i komunistycznych, np. w Jedwabnem w 1941 r. czy w Gdańsku w 1970 r. Jestem gotów stawić się na każde żądanie prokuratury.

Gebert Lucyna - LISTA NR 4, 9, 10 i 16. Profesor filologii, Rzym. Zawsze do dyspozycji: przetłumaczyć, załatwić, przenocować. Podpora miejscowego Komitetu „Solidarności i kontakt tego komitetu na TM. Znakomite kontakty z włoską lewicą i związkami zawodowymi.

Gebert Szymon - polonofob, lewak, dziennikarz TVN24.

Gebethner G. - wydawca literatury pięknej, naukowej, encyklopedii, antykwariusz.

Gebethner Stanisław - dywersant, prawnik, politolog, absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego (1956). Doktor nauk prawnych (1963). Doktor habilitowany (1991). Pracownik UW od 1956 roku, Instytutu Nauk Politycznych od 1972 roku, obecnie na stanowisku profesora. Prodziekan Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych w latach 1975-1978 i w latach 1984-1987. Sędzia Trybunału Stanu 1993-1997. Członek Rady Legislacyjnej 1994-1998.

Gebirtig Mordechaj - ur. 4 kwietnia 1877 w Krakowie, zm. 4 czerwca 1942 w getcie krakowskim. Ludowy poeta i pieśniarz żydowski, z zawodu stolarz.

Gecow Leon - syn Samuela, dr medycyny, działacz komunistyczny, trockista. W 1931 wstąpił w Wilnie do Komunistycznej Partii Zachodniej Białorusi. Wkrótce aresztowany za działalność antypaństwową, przebywał dwa miesiące w więzieniu. Ojciec starał się o jego zwolnienie. Policja postawiła warunek, aby odwołał swoje komunistyczne przekonania. Z początku nie chciał, ale ostatecznie podpisał deklarację i został zwolniony za kaucją. Wyjechał do Pragi, a następnie do Szwajcarii, gdzie skończył studia. Według Leona Chajna w Szwajcarii Gecow uległ szantażowi Hermana Fielda i zaczął szpiegować komunistów. Bądąc w 1930 w Czechosłowacji zapisał się do KPCz, a w Szwajcarii do KPSz. W 1937 wrócił do Polski i w latach 1938-39 współpracował z lwowskim lewicowym pismem „Sygnały (pod ps. Paweł Konrad). Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939 przedostał się na teren okupacji sowieckiej. Od czerwca 1941 oficer-lekarz Armii Czerwonej. W lutym 1944 został służbowo przeniesiony do komunistycznego Wojska Polskiego na stanowisko lekarza II rzutu sztabu 1 Korpusu. Jednak już od kwietnia był zastępcą komendanta Polowego Punktu Ewakuacyjnego Nr 1 I Armii ds. polityczno-wychowawczych (czyli politrukiem), a od września 1944 komendantem Polowego Punktu Ewakuacyjnego Nr 3 II Armii. W marcu 1945 mianowany szefem Wydz. I Szefostwa Służby Zdrowia II Armii, a od listopada 1945 szef Wydz. IV (wyszkolenia i wydawnictw) Departamentu Służby Zdrowia Ministerstwa Obrony Narodowej. W maju 1946 awansowany do stopnia pułkownika. IX 1948 - VII 1949 dyrektor Biura Wojskowego Ministerstwa Zdrowia. Członek PZPR. Aresztowany 25 VII 1949 w związku ze sfabrykowaną w skali międzynarodowej, tzw. sprawą Noela i Hermana Fieldów i 16 IV 1952 skazany na 15 lat więzienia. Zmarł w wyniku tortur 30 IV 1952 w więzieniu UB w Warszawie.

Geiger Abraham - powołał do życia Żydowskie Seminarium Teologiczne we Wrocławiu. „Zgodnie z testamentem Jonasa Fraenkla miała powstać Fundacja z kapitałem 300 tysięcy talarów oraz nieruchomość przy ul. Włodkowica 1B (dzisiaj nr 14). Do 1903 roku Seminarium opuściło 452 absolwentów, z czego 276 z Niemiec. Podstawę Biblioteki JTS stanowi księgozbiór Leona Vita Savarala (1771-1851). Dzięki późniejszym darom: żony dra Bernarda Beera z Drezna (36 wol.), Raphaela Kirchheima z Frankfurtu, Frenkla, Bernaysa, Adlera, Zukermana, Rosina, Tiktina, Kohna i in., a także zakupom księgozbiór wzrósł do 405 rękopisów, 54 inkunabułów oraz ok. 18 tysięcy dzieł w 24 tysiącach woluminów (wg różnych źródeł Biblioteka liczyła 30, a nawet 40 tysięcy woluminów). Był to największy zbiór judaików w Niemczech i jeden z największych wówczas na świecie. Podczas drugiej wojny światowej Żydom nie wolno było korzystać z bibliotek. W Noc Kryształową naziści wyrzucili zbiory przez okna na ulicę. Zebrane w budynku, zostały na początku wojny zapakowane i przewiezione do Berlina, początkowo do budynku Loży Wolnomularskiej przy Emserstrasse, później do Wielkiej Loży Masońskiej przy Eisenacherstrasse 12, gdzie gromadzono zagrabione z różnych bibliotek judaika (...). W 1945 r. część kolekcji Seminarium została odnaleziona w Kłodzku w piwnicy Gestapo i w pociągu na stacji kolejowej w tym mieście. Została przekazana polskiemu rządowi i znajduje się w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie (w tym ok. 160 rękopisów) (...). W 1998 r. w Waszyngtonie i w 2000 r. w Wilnie odbyły się międzynarodowe konferencje poświęcone restytucji zagrabionych dzieł sztuki i zbiorów. W 2001 roku Komisja do spraw Restytucji Dzieł Sztuki pod przewodnictwem Ronalda S. Laudera zawiadomiła Gminę Żydowską we Wrocławiu o kolekcjach JTS w Pradze i Moskwie. Prawnicy Komisji Ronalda S. Laudera w imieniu GWŻ we Wrocławiu prowadzili negocjacje w tej sprawie z rządami Czech i Rosji w latach 2001-2002 (...). Kolekcja została przekazana przez prezydenta Republiki Czech Vaclava Klausa prezydentowi RP Aleksandrowi Kwaśniewskiemu (...) i wróciła do Polski (...). W 2002 r. Zarząd Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu podpisał z Dyrektorem Biblioteki Uniwersytetu Wrocławskiego umowę o złożeniu kolekcji do depozytu w Dziale Rękopisów i Starodruków Biblioteki, gdzie będzie pozostawać pod opieka fachowców. Umowa została odnowiona w 2004 roku. Formalnym właścicielem kolekcji będzie Gmina Wyznaniowa Żydowska we Wrocławiu. („Midrasz - pismo żydowskie, styczeń 2005, „Manuskrypty we Wrocławiu - Jerzy Kichler, str. 37-38). Tak więc kolekcja wróciła do Polski, ale jej właścicielem jest Gmina Wyznaniowa Żydowska we Wrocławiu. Zbiory maja pozostawać: „pod opieka fachowców, co znaczy ni mniej ni więcej, tylko to, że koszty związane z przechowywaniem i konserwacja zbiorów będą pokrywane przez Bibliotekę Uniwersytetu Wrocławskiego. Polskie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, będzie łożyć na utrzymanie zbiorów związanych z kultura i dziedzictwem narodowym Żydów. W związku z tym trafniejsza byłaby nazwa Polsko-Żydowskie Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Gelberg Andrzej - w 1982 r. był współzałożycielem czasopisma „Karta. W latach 1992-2001 redaktorem naczelnym „Tygodnika Solidarność. Prezes Rady Nadzorczej Państwowej Agencji Informacyjnej (11.1999-03.2000). Prezes spółki Tysol - wydawcy „Tygodnika Solidarność (05.2000). W tygodniku „Newsweek z dn. 17.06.2007 w artykule Piotra Śmiłowicza i Mariusza Chudego pt. „Taryfą do „Rzepy możemy m.in. przeczytać: „Pomocną dłoń wyciągnął do niego nowy prezydent Warszawy Lech Kaczyński. Na początku 2003 roku mianował Gelberga prezesem MPT. „Prowadził już dużą firmę i jest człowiekiem uczciwym - tak Kaczyński tłumaczył tę zaskakującą nominację. Po objęciu funkcji w MPT Gelberg dokonał w firmie licznych czystek. Wyrzucił m.in. pracownika z 40-letnim stażem w firmie na pięć tygodni przed emeryturą. Zwolnieni pracownicy wytaczali prezesowi procesy, z których część przegrał. Miasto Warszawa, właściciel MPT, musiało płacić odszkodowania. W 2006 roku taksówkarze zorganizowali protesty i żądali zwolnienia Gelberga. Przekonywali, że nie liczy się z opiniami kierowców, rozbudowuje administrację, a w dodatku przegrał przetarg na obsługę Dworca Centralnego. Za jego rządów z MPT odeszło wielu kierowców. Prezes zatrudniał znajomych - m.in. ministra obrony Jana Parysa. Musiał go zwolnić, gdy „Super Express ujawnił, że Parys nie chce oddać premii za pracę w Fundacji Polsko-Niemieckie Pojednanie. Andrzej Gelberg należał do czołówki polskich brydżystów - był m.in. wicemistrzem Polski i mistrzem Warszawy dziennikarzy. Brydż to jednak gra zespołowa, a ta nie zawsze Gelbergowi wychodziła. Gdy w okresie rządów AWS został szefem rady nadzorczej Polskiej Agencji Informacyjnej, wdał się w ostry konflikt z prezesem PAI (chodziło o legalność wyboru władz Agencji), obecnym prezesem Polskiego Radia Krzysztofem Czabańskim. Dziś znów obaj grają w tej samej drużynie - w czołowych mediach IV RP.

Gelberg Ludwik - polonofob, komunista, agent sowiecki, prawnik (UJK Lwów). Urodził się i wychował w Austrii. W 1930 przyjechał do Polski i ukończył prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1939-41 wysługiwał się wówczas okupacyjnym i antypolskim z założenia władzom sowieckim. Był radcą prawnym bezprawnych z założenia swego i z praktyki instytucji sowieckich. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941, uciekł do Uzbekistanu, gdzie w stolicy republiki Taszkencie był znowu sowieckim radcą prawnym i wykładowcą w tamtejszym Instytucie Prawa. Mógł być wykładowcą tylko dlatego, że był Żydem; natomiast Polacy byli trzymani w łagrach (w obsłudze których było wielu Żydów) lub na przymusowym osiedleniu w Kazachstanie i na Sybirze. 1945-47 był pracownikiem naukowym w Instytucie Nauk Prawnych w Moskwie, a dodatkowo był wykładowcą w Instytucie Prawa w Mińsku. Po przyjeździe do Warszawy w 1947 został pracownikiem naukowym Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, a w 1950 został profesorem Szkoły Głównej Służby Zagranicznej (do 1961, 1952-54 jej prorektor), w której czuł się jak u siebie w domu lub jak by był w Izraelu; większość jej słuchaczy była Żydami. To oni mieli dzierżyć w swych rękach na długie lata ster „polskiej polityki zagranicznej i być ambasadorami i konsulami PRL. W latach 1961-78 był profesorem Instytutu Państwa i Prawa Polskiej Akademii Nauk (PAN).

Gelert Elżbieta - ur. 22 kwietnia 1955. Była senator VI kadencji wybrana z listy PO z okręgu Elbląg. Podczas wyborów samorządowych w 2006 roku, Gelert została kandydatką na prezydenta Elbląga (tu przegrała w pierwszej turze) oraz na członka Rady Miasta. Uzyskawszy tę drugą funkcję, Gelert zmuszona jest do opuszczenia fotelu senatora - konsekwencja ta nie była przewidziana przez samą kandydatkę. W wyborach uzupełniających zastąpił ją Władysław Mańkut.

Geller Ewa - Adiunkt - Zakład Językoznawstwa Germańskiego. Ukończyła filologię germańską (Uniwersytet Warszawski, 1978). Od 2002 dr hab., tytuł rozprawy habilitacyjnej: - „Warschauer Jiddisch („Jidysz Żydów Warszawskich); specjalność naukowa: językoznawstwo germańskie i ogólne, jidyszystyka, a także: socjolingwistyka, lingwistyka kontaktów językowych, językoznawstwo porównawcze, leksykologia. Wzięła udział w VIII Dniach Książki Żydowskiej w 2005 roku w Warszawie. Członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Współautorka „Słownika stylistycznego języka polskiego. Autorka licznych publikacji, m.in.: „Jidysz - język Żydów Polskich („Jiddisch - die Sprache der polnischen Juden), PWN, Warszawa, 1994; „The Jews of Warsaw as a Speech Community: Homage to Warsaw Yiddish, w: „Żydzi Warszawy. Materiały konferencji w 100 rocznicę urodzin Emanuela Ringelbluma. Żydowski Instytut Historyczny, Warszawa, 13-15 grudnia 2000, s. 109-126. Warszawa 2000. Brała udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 2002). Międzynarodowa konferencja (w języku angielskim) „Abraham Joshua Heschel. Philosophy and inter-religious dialogue: between Poland and America miała miejsce na UW, w Sali Brudzińskiego, w dniach 25-27 czerwca 2007. (Program konferencji). Konferencję zorganizował Instytut Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego przy udziale Żydowskiego Seminarium Teologicznego w Nowym Jorku, gdzie Heschel wykładał przez ostatnie dziesięciolecia swego życia, Żydowskiego Instytutu Historycznego w Warszawie, gdzie Heschel pracował w latach 1938-39, Instytutu Adama Mickiewicza oraz Uniwersytetu w Poczdamie; konferencja korzystała też ze wsparcia Fundacji Fritza Thyssena. Przewodniczącym komitetu organizacyjnego był prof. UW dr hab. Stanisław Krajewski. Komitet naukowy konferencji: Tadeusz Gadacz (IFiS PAN), Ewa Geller (UW), Neil Gillman (Jewish Theological Seminary), Arthur Green (Hebrew College), Karl Erich Grözinger (Universität Potsdam), Susannah Heschel (Dartmouth College), Edward K. Kaplan (Brandeis University), Harold Kasimow (Grinnell College), Stanislaw Krajewski (UW), Michael Marmur (Hebrew Union College, Jerusalem), Alan Mittelman (Jewish Theological Seminary), David Novak (University of Toronto), Jerzy Ochmann (UJ), David G. Roskies (Jewish Theological Seminary), Stefan Schreiner (Universität Tübingen), Michael Signer (University of Notre Dame), Byron Sherwin (Spertus Institute of Jewish Studies, Chicago), Waldemar Szczerbiński (UAM). Komitet organizacyjny: Monika Elliott, Stanisław Krajewski (przewodniczący), Adam Lipszyc, Jakub Mach, Teresa Śmiechowska.( żródło: Polska Rada Chrześcijan i Żydów).

Geller Maciej - LISTA NR 3, 7 i 13. Dr hab., polonofob, wiceprezes, członek „Otwartej Rzeczpospolitej - „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Jest jednym z 10 tzw. intelektualistów, którzy złożyli pozew przeciwko Leszkowi Bublowi za: „Bezprawne naruszenie ich dóbr osobistych, a mianowicie ich czci i godności jako ludzi oraz jako obywateli RP, a także naruszenia ich dobra osobistego w postaci wolności. Są oni zdania, iż według nich antysemickie ataki na obywateli polskich narodowości żydowskiej, sa atakami skierowanymi w nich. Żądają 20.000. złotych zadośćuczynienia na cele społeczne. Otrzymał medal i nagrodę im. Krzysztofa Ernsta za popularyzację fizyki z Zakładu Biofizyki Instytutu Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego za zainicjowanie i organizację Festiwali Nauki w Warszawie. Oszczerca Leszka Bubla w procesie sądowym.

Gellner Hannes - reżyser, autor filmu „Pamięć dzieci, który był pokazywany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy. Festiwal odbywał się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Studiował malarstwo na Uniwersytecie Sztuk Stosowanych w Wiedniu oraz film na Uniwersytecie Sztuk Pięknych we Frankfurcie. Jest autorem wielu filmów, wideo i reportaży telewizyjnych, między innymi „Il faut y alle - dokumentu o protestach przeciw nacjonalistom w austriackim rządzie. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 51).

Gembarowski Piotr - ur. 13 sierpnia 1970 roku w Krakowie. Dziennikarz i prezenter. W połowie lat 90. związany był z piosenkarką Edytą Górniak, która oskarżyła go o założenie podsłuchu w jej telefonie. Od roku 1994 podjął pracę w TVP1 jako dziennikarz i prezenter „Teleexpressu (1994-2003) oraz prowadzący poranny program „Kawa czy herbata? (1994-2003). W latach 1998-2004 przeprowadził około 700 wywiadów „na żywo na antenie ogólnopolskiej z czołowymi politykami Polski w programie „Gość Jedynki. Negatywną sławę zawdzięcza incydentowi, gdy w 2000 roku podczas wywiadu po chamsku strofował kandydata na prezydenta Mariana Krzaklewskiego. „Pozwalam sobie przywołać pana do porządku. „Konwencja programu jest taka, że nie mówi pan tego, co chce, a odpowiada na pytania. „Pan odpowiada na pytanie, którego nie zadałem. „Proszę szanować reguły tego programu. „O takich sprawach może pan mówić w swoich reklamówkach. „Nie szkoda panu czasu? Zaraz skończy się program. - strofował Gembarowski swego gościa i odbierał głos, zwłaszcza gdy Krzaklewski próbował przypomnieć weto Kwaśniewskiego do ustawy odbierającej przywileje emerytalne funkcjonariuszom PRL. Na koniec oświadczył: „Skutecznie uniemożliwił mi pan zadanie dalszych pytań i zakończył program. Po odejściu z TVP założył autorską firmę Art&Media Productions, zajmującą się szkoleniami medialnymi z zakresu prezentacji, autoprezentacji i wystąpień publicznych także za granicą - polityków ukraińskich przed wyborami parlamentarnymi i samorządowymi na Ukrainie. Oto fragment ze str. inter. firmy. Wykorzystując wieloletnie doświadczenie medialne w pracy dziennikarskiej - oferujemy wszechstronne szkolenie związane z przygotowaniem do wystąpień publicznych oraz z doskonaleniem tych umiejętności. Nie ograniczamy się do teorii, ale duży nacisk kładziemy na ćwiczenia praktyczne polegające na intensywnym treningu przed kamerą. Naszym celem jest sukces naszych Klientów, który osiągamy przez doskonałe przygotowanie Ich z zakresu autoprezentacji, wystąpień publicznych, wystąpień medialnych - we wszelkich możliwych aspektach. Ćwiczymy najtrudniejsze możliwe warianty i najbardziej stresujące sytuacje. Po naszym treningu - doskonała autoprezentacja staje się naturalnym elementem zachowania, zaś najtrudniejsze nawet wystąpienia publiczne są przyjemnością.( źródło: SzkoleniaMedialne.pl). Oto praktyczny przykład możliwości szkoleniowych ww.
W dawnych, dobrych czasach wypielęgnowana szpakowata grzywka Piotra Gembarowskiego i jego lordowskie spojrzenie rozpalało kobiety oglądające Kawę czy herbatę oraz Teleexpress. Teraz niewiele z tego zostało - kariera się skończyła, a lordowskie spojrzenie zdecydowanie nie idzie w parze z zachowaniem dziennikarza. Przekonał się o tym 30-letni Marek K., który wybrał się ostatnio na rowerową przejażdżkę po Warszawie. Na pasach, zamiast przeprowadzić rower, zdecydował się wjechać na nim na ulicę. Nie spodobało się to stojącemu na światłach w samochodzie Gembarowskiemu, który wjechał na pasy i zaczął pouczać rowerzystę o zasadach ruchu drogowego, używając przy tym słów, których raczej nie mógłby powiedzieć na antenie radia ani telewizji. Aby podkreślić wagę wypowiedzi, stłukł lampkę w rowerze oponenta. Ten chciał odepchnąć Gembarowskiego, ale po chwili zmienił zdanie i próbował odjechać. Wtedy Gembarowski wrzucił wsteczny i zniszczył rower Marka K., a jego samego poważnie poturbował. Po tym wszystkim po prostu odjechał. Po chwili uznał jednak, że jego nauki mogły się okazać niewystarczające, więc wrócił na miejsce zajścia i spytał rowerzystę: Mam Ci teraz wpi*****ić?
Wyzywał mnie od śmieci - wyznał reporterowi Faktu pan Marek. Zobaczywszy radiowóz (bo rowerzysta w międzyczasie zadzwonił na policję), Gembarowski zwrócił się z prośbą o przyjęcie zgłoszenia o napaści - dokonanej rzekomo przez poszkodowanego. Niestety, policja nie wykazała się zrozumieniem i wlepiła mu mandat.

Genachow Illa - polonofob, komunistka, Żydówka rosyjska. Po rewolucji bolszewickiej wraz z rodzicami wyjechała z Moskwy do Wiednia, gdzie mieszkała do 1932. W 1932 przyjechała do Warszawy. Utrzymywała się z udzielania lekcji języków obcych. 1936-38 była sekretarką konsula Brazylii oraz brała udział w działalności Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), popierając akcje jednolitofrontowe inicjowane przez komunistów. Podczas hitlerowskiej okupacji przybrała nazwisko Ewa Zielińska i wspólnie z innymi Żydami: M. Fersztem, A. Tuwimem, J. Walterem działała w lewicowej grupie „Barykada Wolności (także tytuł ich pisemka). Aresztowana pod koniec 1941, w styczniu n.r. uciekła z transportu do obozu koncentracyjnego w Majdanku. Ukrywała się u Polaków w majątku Pytowice w Piotrkowskiem pracując jako pomoc domowa. Od 1945 była „koniem trojańskim komunistów w PPS (zajmowała wysokie stanowiska, m.in. kierownik Wydziału Propagandy i kierownik szkoły partyjnej), co starano się kamuflować rzekomym jej usunięciem z partii przed połączeniem się jej z komunistyczną Polską Partią Robotniczą (PPR) w grudniu 1948. Wkrótce po zjednoczeniu przyjęta do powstałej wówczas PZPR, otrzymała pracę w Polskim Radiu. Była kierownikiem zespołu audycji historycznych w Redakcji Oświatowej (stalinowska interpretacja historii). Od 1949 była kierownikiem Biura Szkolenia, a od 1953 redaktorem w Telewizji Polskiej. Odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Gensler Maria - autorka podręczników szkolnych.

Geppert Edyta - ur. 27 listopada 1953 w Nowej Rudzie. Jedna z najwybitniejszych polskich piosenkarek. Przed rozpoczęciem nauki na Wydziale Piosenki w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie występowała w Zespole Pieśni i Tańca „Nowa Ruda. Aktualnie - od 1985 roku, żona Piotra Loretza o jeszcze bardziej polsko brzmiącym nazwisku niż jej rodowe (syna aktora - Mieczysława Mileckiego, właśc. Loretza i aktorki Haliny Michalskiej). Ostatni album piosenkarki „Śpiewam życie ma wydźwięk folkowy - żydowsko-bałkański.

Gerber Rafał - krewny J. Bermana. W 1950 roku zrobił doktorat, a w 1954 był już profesorem. Z jego poglądami właściwie polemizować nie można, bowiem pan profesor nie zaszczycił polskiej nauki żadną własną książką. Natomiast niestrudzenie zwalczał przedwojennych profesorów. Polonofob, komunista, agent sowiecki, historyk i socjolog (U Warsz.). 1933-35 kierował biurem opracowującym ankietę Badanie warunków życia studentów w Polsce. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939, udał się na wschód i poszedł na współpracę z okupantem sowieckim. Natomiast po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 uciekł aż do Taszkentu w Uzbekistanie. Za wierne wysługiwanie się Związkowi Sowieckiemu został pracownikiem naukowym Akademii Nauk Uzbeckiej SRR (1944-47). Z nakazu władz sowieckich był przedstawicielem komunistycznego Zarządu Głównego Związku Patriotów Polskich w Taszkiencie. Jednak do wyjazdu do Polski wcale się nie spieszył; uczynił to dopiero w 1947. Po przyjeździe do Warszawy został sekretarzem generalnym Żydowskiego Instytutu Historycznego. 1949-52 był naczelnym dyrektorem Archiwów Państwowych. Od 1954 profesor zakłamanej historii na Uniwersytecie Warszawskim. Opublikował m.in. „Pamiętnik W. Łukasińskiego (1960), „Listy J. Dąbrowskiego (1960), „Raporty szpiega J. Bałaszewicza (t. 1-2 1973), „Studenci Uniwersytetu Warszawskiego 1808-1831. Słownik biograficzny (1977). Członek i działacz PZPR. Był przez kilka lat dyrektorem Centralnego Archiwum Państwowego. Pracownica archiwum, Klara Mirska wydała w Paryżu książkę w 1980 roku pt.: „W cieniu wielkiego strachu. Pisze w niej jak to profesor Gerber świadomie zaprzepaścił zbierane przez nią zbiory dotyczące relacji Żydów, którzy uratowali się dzięki pomocy Polaków.

Geremek Bronisław - Borys Lewartow - LISTA NR 11, „pierwszy rabin polskiej dyplomacji- syn rabina z Nalewek. Pochodzi z rodziny łódzkich chasydów Lewartowskich. W czasie wojny znalazł schronienie u państwa Geremków we Wschowie. Polityk, minister spraw zagranicznych, profesor UW, Sorbony, historyk mediewista, działacz społeczny, historyk od francuskich kurtyzan z XV wieku. Członek Fundacji Batorego, prezes klubu „Europa. Członek i były sekretarz PZPR na Uniwersytecie Warszawskim. Działacz komunistyczny: „Marksizm dawał mi ogromną wolność myślenia. Z PZPR wystąpił w 1968 roku. W 1981 roku przegrał wybory do Komisji Krajowej „Solidarności. Mistrz zakulisowych rozgrywek. W 1989 roku brał udział w obradach „okrągłego stołu. Nie udało mu się zostać premierem w sierpniu 1989 roku ani jesienią 1991 roku. Po tym jak Mazowiecki przegrał wybory prezydenckie w 1990 roku uznał, że Polacy nie dojrzeli jeszcze do demokracji. Były poseł UW, były przewodniczący zespołu reform politycznych przy Lechu Wałęsie, KO. Były przewodniczący sejmowej komisji spraw zagranicznych. Wykorzystał ją do obsadzania stanowisk w MSZ „europejczykami. Krytyk filmowy, który zwalczał przejawy tzw. „polskiej bohaterszczyzny Bronisław Michałek został ambasadorem polskim we Włoszech. Ambasadorem na Węgrzech został historyk Maciej Koźmiński, który zasłynął w tropieniu polskiego i węgierskiego nacjonalizmu i faszyzmu. Koźmiński przeprowadził czystkę w ambasadzie i innych polskich placówkach. Zwolnił m.in. Konrada Sutarskiego ze stanowiska dyrektora Ośrodka Kultury Polskiej w Budapeszcie. Nie pomogło nawet to, że był on odznaczony medalem Gabora Betlena za zasługi jakie wniósł dla węgierskiej kultury. Na Litwie ambasadorem został Jan Widacki, który dał się poznać polskim organizacjom na Litwie jako ich zawzięty przeciwnik. Demaskował także polski nacjonalizm występujący według niego wśród polskiej mniejszości na Litwie. Język Polaków na Litwie uznał za nieprzydatny w komunikacji i archaiczny. Geremek miał także wpływ na mianowanie ambasadorem w W. Brytanii adwokata Tadeusza de Viriona, chociaż ten nie znał na tyle angielskiego, by pełnić taką funkcję. De Virion zaraz po tym jak przestał być ambasadorem, został adwokatem Bagsika. Geremek jest autorem słynnej wypowiedzi, że „nienawidzi Polaków. Mason loży „Piszczele und knoten. W okresie najgłębszego stalinizmu studiuje w Paryżu. Odegrał olbrzymią rolę w zablokowaniu autentycznego rozliczenia z komunizmem i utrzymaniu polityki „grubej kreski. Jeden z głównych odpowiedzialnych za wprowadzenie antynarodowego planu gospodarczego Sorosa i Sachsa. W „Głosie Polskim z dn. 13-19.02.2007 r. w artykule Michała Miłosza pt. „Międzynarodowi kapusie możemy przeczytać m.in.: „Bronisław Geremek skrytykował polską politykę zagraniczną w „Berliner Zeitung. Zaatakował władze RP za: „powrót do epoki, o której myślałem, że na zawsze pozostała za nami, czasu niemiecko-polskich sprzeczności, które wzmacniane były przez komunistyczny system i jego państwową propagandę. Cóż za ból - porównywalny z tym, kiedy po śmierci Stalina młody Geremek dramatycznie zakrzyknął na apelu na Uniwersytecie Warszawskim - „co dalej robić?. Stworzył nowy typ dezinformacji - fakt prasowy. Jest to takie zdarzenie, które mogło nie mieć miejsca w rzeczywistości, ale jest wiarygodne poprzez to, że zostało nagłośnione w środkach masowego przekazu. Będąc w Polsce wypowiadał się za ratyfikacją konkordatu, natomiast poza Polską był innego zdania. W czasie stanu wojennego mówił pozytywnie o Kościele, bo był mu on potrzebny. W 1993 roku w telewizji „Arte powiedział, że Kościół jest szkodliwy. Sprzeciwił się wzniesieniu przy Placu Grzybowskim w Warszawie pomnika upamiętniającego ludobójstwo dokonane na narodzie polskim przez bandytów z tzw. UPA. Pomnik w kształcie drzewa zamiast konarów ma mieć rozpięte skrzydła. Do pnia, podobnie jak na fotografii dokumentującej zbrodnię tzw. UPA, są przywiązane za główki zwłoki dzieci. Autorem projektu pomnika jest prof. Marian Konieczny. Geremek uważa, że monument będzie szerzył nienawiść. Geremek jest członkiem Rady Polityki Zagranicznej oraz członek Rady Programowej Międzynarodowego Centrum Rozwoju Demokracji. Ostatnio stało się o nim znowu głośno za sprawą odmowy złożenia oświadczenia lustracyjnego. Geremek jest eurodeputowanym więc jest zobowiązany to zrobić, bo tak stanowi polskie prawo. W swoim oświadczeniu Geremek napisał; „Żądanie ponownego złożenia deklaracji lustracyjnej pod groźbą wygaśnięcia mandatu uważam za sprzeczne z zasadami państwa prawnego. „Poczciwy dziadek zapomniał chyba, że ustawa lustracyjna została uchwalona zgodnie z sadami państwa prawnego i w tej konkretnej sytuacji jego postępowanie jest niezgodne z procedurami państwa prawa. Gdyby jego postępowaniem kierowały rzeczywiście względy moralne, to po prostu na znak protestu zrezygnowałby z mandatu eurodeputowanego. On jednak robi zupełnie coś innego. Podburza innych eurodeputowanych w parlamencie w Brukseli, co jest publicznym wypowiedzeniem posłuszeństwa dla obowiązującego w Polsce prawa. Liberalno-lewacka większość parlamentu brukselskiego poparła oczywiście Geremka co można traktować jako ingerencję w wewnętrzne sprawy suwerennego (?) państwa. Geremkowi chodzi zapewne o przygotowanie gruntu w Brukseli pod ewentualne odwołanie się przeciwników lustracji, gdyby Trybunał Konstytucyjny w Polsce zaakceptował lustrację w proponowanej formie. Niestety ale obawy Geremka mogą okazać się na zapas, bo to, że TK zaakceptuje lustrację w całości jest chyba mało prawdopodobne. „Walka wewnętrzna opozycji z rządem przeniosła się na forum Parlamentu Europejskiego. Bo dziś, jak widać, jak trwoga, to do... Brukseli. Przecież Moskwa już nie pomoże. (...). Polska ma obecnie 51 eurodeputowanych z bardzo różnych partii (...). 50 spośród nich takie oświadczenie złożyło, nie widząc żadnych przeciwwskazań. wyszli ze słusznego przekonania, że prawo obowiązuje wszystkich tak samo i należy go przestrzegać, a nie łamać. W końcu deputowani to kategoria, która powinna świecić pozytywnym przykładem. Aż jeden z nich (...), właśnie Bronisław Geremek uznał, że on ma prawo szczególne i może sobie dowolnie wybierać, z czym się zgadza a z czym nie i czego może nie przestrzegać (...). Rzecz coraz bardziej pachnie wcale nie ich szlachetnością w walce o „standardy i jakieś tam mityczne „wartości, ale pospolitym egoizmem i chęcią uniknięcia tego, co zawsze napawało ich strachem - zajrzenie zza kulisy tego, co robili w PRL. Geremek był przez 18 lat formalnym i faktycznym działaczem partii komunistycznej, partii stalinowskiej i w stosunku do Polski - struktury okupacyjnej. Pełnił funkcję sekretarza POP PZPR na wyższej uczelni. Później, już jako opozycjonista, miał jakieś konszachty z władzą. Jego wypowiedź o konieczności wprowadzenia brutalnego stanu wojennego w 1981 roku w Polsce, aby spacyfikować katolicką „Solidarność, nie doczekała się żadnych wyjaśnień. ( „Polskie Jutro - „Kto Kogo, Polityka, Romuald Bury, 05.06.2007). Przewodniczący PE Hans-Gert Poettering powiedział: „Geremek jest prawdziwym adwokatem demokracji, parlamentaryzmu i jedności kontynentu europejskiego. Zasługuje na nasze pełne poparcie. Na jego poparcie nie może liczyć Maciej Giertych, przecież on ma inne poglądy polityczne na jedność Europy. Autorytet Geremka zakwestionował już w 1983 roku podczas przesłuchania przez SB T. Mazowiecki. W tygodniku „Wprost z dn. 20 maja 2007 roku opublikowano notatkę SB z przesłuchania T. Mazowieckiego. Obszerniejszy jej tekst znajduje się przy nazwisku Mazowiecki. W notatce możemy m.in. przeczytać opinię Mazowieckiego o Geremku: „(...). Przeceniono pozycję Geremka, bowiem jego dorobek naukowy jest stosunkowo nikły i jako naukowiec nie posiada autentycznego autorytetu. Ciekawe na ile ta opinia Mazowieckiego o Geremku była podyktowana szczerością a na ile rywalizacją o przyszły fotel premiera. Wszakże był to jego, jak się później okazało, główny rywal na to stanowisko. Czekamy na wypowiedź Geremka o Mazowieckim. Póki co podajemy tytuły stosunkowo nikłego dorobku naukowego Geremka, jak na osobę z tytułem profesora. W 1972 roku napisał „Ludzie marginesu w średniowiecznym Paryżu: XIV-XV wiek. Następne dzieło ukazało się dopiero w 1989 roku pt. „Litość i szubienica: dzieje nędzy i miłosierdzia. Ciekawy tytuł jak na rozmowy przy tzw. okrągłym stole. Czyżby zapowiedź grubej kreski? A więc w sumie rację miał Mazowiecki mówiąc o „nikłym dorobku naukowym Geremka w 1983 roku. I pomyśleć, że autor opowieści o ludziach z marginesu w Paryżu omal nie został premierem Polski. W tym samym roku Geremek przechodzi twórczą recydywę i wraca do swojej wydaje się ulubionej tematyki tj. lumpów i pisze „Świat opery żebraczej - obraz włóczęgów i nędzarzy w literaturach europejskich XV-XVIII wieku. Biorąc pod uwagę okresy historyczne widać wyraźnie, że zainteresowania przesunęły się o trzy stulecia do przodu w stosunku do pierwszej publikacji. Ostatnia, pozostaje mieć taką nadzieję, praca profesora Geremka, jak na eurodeputowanego przystało ma już poważny tytuł i nie dotyczy już włóczęgów i prostytutek. Przynajmniej w tytule. Jej tytuł brzmi „Szansa i zagrożenie. Polityka i dyplomacja w rodzinnej Europie (2004).

Geresz Jerzy - Komitet Obrony Robotników.

Gerhard Jan-Wiktor Bardach - ur. 17 stycznia 1921 we Lwowie, zm. 20 sierpnia 1971 w Warszawie. Komunistyczny pułkownik, pisarz, dziennikarz i publicysta. Był lwowskim Żydem. Ukończył III Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Króla Stefana Batorego we Lwowie. Przed wojną był członkiem organizacji syjonistycznej Bejtar. Od 1940 w wojsku polskim we Francji. Po wojnie, w latach 1945-1955, żołnierz Ludowego Wojska Polskiego. Był m.in. dowódcą 34 Pułku Piechoty biorącego udział w Akcji „Wisła w Bieszczadach. W 1952r. aresztowany pod fałszywym zarzutem udziału, z inspiracji wywiadu francuskiego, w spisku na życie gen. Świerczewskiego. Zwolniony w 1954r. Był pierwszym redaktorem naczelnym tygodnika „Forum. Napisał m.in. powieść dokumentalną „Łuny w Bieszczadach na bazie której powstał film OGNIOMISTRZ KALEŃ. W latach 1965-68 kierownik literacki zespołu filmowego „Rytm. Zamordowany przez narzeczonego córki, Zygmunta Garbackiego.

Geringer dOedenberg Lidia - przez wiele lat pracowała jako dziennikarka w „Telewizji Polskiej. Była m.in. dyrektorem programowym wrocławskiego oddziału telewizji. Pełni funkcję dyrektora generalnego międzynarodowego festiwalu Wratislavia Cantans. W czerwcu 2004, została wybrana z listy SLD do Parlamentu Europejskiego. Podpisała się pod rezolucją Parlamentu Europejskiego z 15 czerwca 2006 roku w której „dano wyraz zaniepokojeniu wzrostem nietolerancji w Polsce. Polskę oskarżono o rasizm, ksenofobię, antysemityzm i homofobię. W „Głosie Polskim z dn. 13-19.02.2007 r. w artykule Michała Miłosza pt. „Międzynarodowi kapusie możemy przeczytać m.in.: „Dała się dodatkowo nabrać na prowokację „Faktu, gdy chciała mówić o polskiej nietolerancji za pieniądze. To już nie tylko zdrada, ale polityczna prostytucja.

Germak Magda - aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich, Festiwal Kultury Żydowskiej.

German Anna - piosenkarka.

Gero-Singer - komunistyczny dyktator na Węgrzech, zastąpił Rakosiego. Całe kierownictwo węgierskich komunistów składało się z Żydów. Stalinizm na Węgrzech przybrał najostrzejsze formy. Represjami objęto 1 mln 136.000. Węgrów. Doprowadziło to do wybuchu w październiku 1956 roku Powstania Węgierskiego.

Gerstmann Stanisław - członek (tylko z nazwy, bo całkowicie opanowanego przez Żydów) Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.

Gerszkowicz Fauchet Leiba - szpicel, donosiciel tajnej policji carskiej. Powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

Gessler Adam - restaurator kolejny z klanu (oto co napisał „Przekrój nr13/2006): postanowił rozkręcać biznes w Kazimierzu nad Wisłą. W kwietniu 1997 roku stanął do przetargu na Esterkę, kultową knajpę i najstarszy hotel w mieście. Burmistrz Kazimierza Andrzej Szczypa, kiedy słyszy nazwisko Gessler, tylko nerwowo kręci głową. - Pięknie opowiadał i nigdy nie dotrzymywał słowa. A w centrum miasta straszyła ruina - wspomina. U lubelskiego konserwatora zabytków Adam Gessler dorobił się własnego segregatora. - Żeby zacząć prace w Esterce, musiał nam dostarczyć projekty do zaopiniowania. Mieliśmy kilka, ale za żaden nie zapłacił, więc kolejni architekci je wycofywali - wspomina Halina Landecka, wojewódzki konserwator zabytków. Ostatnie biuro architektoniczne naciął pod koniec zeszłego roku na warty prawie 100 tysięcy złotych projekt. - Choć musiał już wiedzieć, że w Esterce nie przebuduje nawet jednej cegły, bo od dawna była zastawiona, a na wykup nie miał pieniędzy - zdradza jeden z wierzycieli Adama. Gessler dorobił się segregatora również w prokuraturze. - Sprzedaż alkoholu bez zezwolenia, które stracił w 1998 roku. Przywłaszczenie fortepianu na szkodę Filharmonii Pomorskiej. Wyrok w zawieszeniu za składanie fałszywych zeznań. Kolejna sprawa - wprowadzenie notariusza w błąd i doprowadzenie do fikcyjnej umowy na niekorzyść jednej ze spółek należących do Adama G. - wylicza prokurator Piotr Woźniak.

Gessler Magdalena - malarka i znana restauratorka, współtwórczyni i właścicielka lub współwłaścicielka wielu tandetnych restauracji w Warszawie. Posiada także lokal w Nałęczowie. Pochodzi z rodziny Ikonowiczów, jest siostrą byłego posła i znanego nawiedzonego lewaka Piotra Ikonowicza. Ukończyła malarstwo na Akademii Sztuk Pięknych w Madrycie. W latach 80. była żoną dziennikarza „Der Spiegla, Volkharta Müllera. Po jego śmierci i powrocie do kraju wyszła ponownie za mąż za Piotra Gesslera, członka rodziny warszawskich restauratorów. Bywa niekiedy mylona z Martą Gessler, właścicielką restauracji Qchnia Artystyczna i kwiaciarni Warsztat Woni w Warszawie. Obie panie są kolejnymi żonami Piotra Gesslera, stąd zbieżność nazwisk. (oto co napisał „Przekrój nr13/2006): 7 listopada 1995 roku Piotr Gessler i Magda Ikonowicz wzięli ślub. Ale dwa lata później prywatny detektyw wynajęty przez Piotra zrobił zdjęcie Magdy w objęciach Mariusza Diakowskiego, studenta, który dorabiał w Fukierze jako kelner. Magda odeszła do kochanka. Wybuchł największy skandal obyczajowy wśród restauratorów III RP. Od prawie dwóch lat Magda nie jest już z Mariuszem. Ale przy okazji stworzyła nowego restauratora. Mariusz Diakowski to właściciel warszawskich lokali Zielnik i Papu. Lata 1992-1996 to najlepszy czas Gesslerów. Nie zakłócały go nawet kolejne artykuły o tym, że Adam nie płaci czynszu. Magda gościła u siebie Leszka Millera, a restaurację Adama upatrzył sobie Józef Oleksy. Aleksander Kwaśniewski bywał podobno i tu, i tu. Piotr Ikonowicz, brat Magdy i świeżo upieczony poseł II kadencji Sejmu, choć socjalista, wpadał na obiad z kolegami z Sejmu. Magda jak w transie otwierała kolejne restauracje. Villa Hestia, Tsarina, cukiernia Słodki... Słony. Została królową kolorowych pism, udzielała wywiadów i porad kulinarnych. Obsługa restauracji z kamienną twarzą słuchała, gdy szefowa gościom z Niemiec opowiadała, jak kocha ich kraj, Hiszpanom, że niemal się urodziła pod Pirenejami, Włochom, że płynie w niej rzymska krew. - A jak przyjechali Litwini, to wezwała mnie z kuchni i powiedziała, że jestem Litwinką.

Geyer Wojciech - polonofob, były członek Trybunału Stanu desygnowany przez koalicję SLD-UP (23.10.2001).

Gęborski Czesław - ur. 5 czerwca 1924 w Dąbrowie Górniczej, zm. 14 czerwca 2006. Kapitan aparatu bezpieczeństwa PRL, były komendant obozu w Łambinowicach. Do marca 1945 roku pracował w Świętochłowicach a następnie w Niemodlinie. W lipcu 1945 roku został komendantem niesławnego obozu w Łambinowicach. Pełnił tę funkcję do października 1945 roku, kiedy to postawiono mu zarzut przekroczenia obowiązków służbowych. Chodziło o spalenie baraku z więźniami i rozkaz strzelania do gaszących go więźniów. Zginęło wówczas 48 osób. Mimo tak poważnych zarzutów uczestniczył w procesie żołnierza NSZ Bolesława Pronobisa pseud. „Ikar (skazany na śmierć i stracony). W 1947 roku śledztwo w sprawie wydarzeń w obozie zostało umorzone, a Gęborski został awansowany do stopnia kapitana. Po 1956 roku śledztwo w sprawie Łambinowic zostało wznowione a Czesław Gęborski trafił do aresztu. Sąd go jednak uniewinnił (mimo obciążających zeznań najbliższego współpracownika - Ignacego Szypuły) a prokuratura nie odwołała się od wyroku. W 1960 roku, będąc już oficerem SB, kapitan Gęborski próbował uzyskać odszkodowanie za 22 miesiące aresztu. Bezskutecznie, sąd uznał areszt za zasadny i potwierdził, że wyrok uniewinniający nie rozwiewa wszystkich wątpliwości. Od końca lat 90. XX wieku w sądzie w Opolu toczył się wznowiony proces w sprawie śmierci 48 osób. Trwał jednak do 2005 roku kiedy to został odroczony ze względu na zły stan zdrowia oskarżonego. Proces był również przerywany notoryczną nieobecnością świadków.

Gęsicki Stanisław - członek Zarządu „ Racji.

Gibajło-Kwiecień Anna - LISTA NR 15, polonistka, Pyskowice.

Gibała Katarzyna - aktywistka Amnesty International organizacja pro Izraelska, całkowicie kontrolowana przez żydów.

Gibes Maksymilian - członek rady naczelnej MW. Pod koniec 2005 r., światło dzienne ujrzało zdjęcie, na którym członkowie Młodzieży Wszechpolskiej (kadrowego zaplecza LPR) pijąc piwo, pozdrawiają się nazistowskim gestem. Na tej fotografii znależli się: poseł LPR Bogusław Sobczak, Maksymilian Gibes, który startował do Sejmu z listy LPR, prawnik Tomasz Połetek i krakowski radny LPR Maciej Twaróg. Gdy sprawa wypłynęła, Roman Giertych (kiedyś szef Wszechpolaków) stwierdził, że może ten gest to taki sposób przywoływania kogoś, a Gibes tłumaczył, że wyciągnięta ręka posłużyła mu do zamówienia piwa. To jeden z wielu podobnych przypadków ujawnionych w Polsce. Do kilku zawiadamiając prokuratury sam się przyczyniłem, ponieważ nie ma mojej zgody na propagowanie w jakiejkolwiek formie nazistowsko-faszystowskich (także komunistycznych) symboli, które uważam za zbrodnicze. To właśnie narodowcy ze wszystkich nurtów politycznych ponieśli największe ofiary z rak wykonawców w/w ideologii. Dlatego jeżeli ktokolwiek je dzisiaj propaguje to nie ma prawa nazywać się narodowcem! Raczej prowokatorem, którego jedynym zamiarem jest kompromitowanie prawdziwych narodowców. Niestety ale w Polsce niemalże jawnie działający Mosad (także w postaci wielu stowarzyszeń, fundacji i grup politycznych), zainstalował swoją agenturę wśród młodzieżowych grup podszywających się pod tradycyjnie narodowe organizacje. Koło Krakowskie Młodzieży Wszechpolskiej, luty 2006 r. Wybory zarządu. Przemawia Maksymilian Gibes, były przewodniczący koła. Ten sam, który na zdjęciu opublikowanym w „Fakcie w październiku 2005 roku, salutował „Heil! Mówi: „Młodzież Wszechpolska zamierza dokonać odnowy moralnej i narodowej młodego pokolenia, wypowiadając wojnę doktrynom głoszącym samowolę, liberalizm, tolerancjonizm i relatywizm. Pragniemy wyprzeć z życia narodu podłość, fałsz i brud. W programie TVP „Młodzież kontra, przed wyborami parlamentarnymi 2005 r., w niezwykle chamski sposób zaatakował prezesa PPN Pana Leszka Bubla i wiceprezesa PPN Pana Roberta Larkowskiego. „Zdegenerowany pijaczyna, tchórz i cwaniaczek o poglądach niesprecyzowano-nazistowskich. Pracował on w biurze poselskim Marka Kotlinowskiego. Sierota. Ojciec - Gibes zmarł. Matka - nazwisko panieńskie - Juda. Brat prowadzi firmę budowlaną w Stanach Zjednoczonych. Gibes podejrzewany o homoseksualizm i nie mający nic na swoją obronę, został wykluczony ze środowiska krakowskich skinheadów. Tylko osoba pana posła uratowała go przed linczem. Obecnie dryfuje on z garstką kolegów-pijaczkow z dzielnicy i krakowska Młodzież Wszechpolska, której to działacze już siedem lat! doskonale wiedzą o jego pochodzeniu i orientacji seksualnej. (fragment listu do PPN).

Giedroyć Jerzy - polonofob, lewicowiec, jego słowa: „Polacy - to okropny naród. Przyjaciel i wspomożyciel wielu polonofobów pochodzenia żydowskiego. Wydawca „Kultury ukazującej się na emigracji w Paryżu. W 1991 roku stanął w obronie „polskich komunistów, którzy w latach 1936-1939, jako ochotnicy tzw. Brygad Międzynarodowych mordowali zakonnice, księży, hiszpańskich patriotów w czasie trwajacej tam wojny domowej. Giedroyć był przeciwny, by komunistycznych bandytów pozbawić tytułów kombatanckich i dodatków kombatanckich. Sprzeciwiał się także usunięciu z pomnika Nieznanego Żołnierza nazw bitew (czytaj masakr) w których brali udział. Większość z nich wyjechała z Polski w 1968 roku. Żyd Giedroyć pokazał, że jego antykomunistyczne poglądy schodzą na dalszy plan gdy chodzi o jego rodaków.

Giel Jakub - absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej we Wrocławiu w 2003 roku. W latach 2003-2006 aktor Teatru Jeleniogórskiego im. C. Norwida, gdzie m.in. wystąpił jako: Botanik, „Sen pluskwy T. Słobodzianka, reż. K. Kopka, 2003. Artur, „Tango S. Mrożka, reż. P. Konieczyński, 2004. Role w Teatrze Telewizji: „Dobry adres W. Zawistowskiego, reż. W. Krzystek, 2003. Role filmowe m.in. „Pierwsza miłość (serial TV), 2004-2007. „Fala zbrodni (serial TV), 2006. „Tempelhof. Brama do wolności, reż. R. Dunaszewski, 2006 (odcinek serialu dokumentalnego „Wielkie ucieczki).

Giełżyński Wojciech-Roesler - reportażysta, znany podróżnik. Współpracownik SB o pseudonimie „Jerzy Stefański. Od 1957 roku składał raporty ze swoich podróży. Paszkwilant, dziennikarz. Charakterystyczny przykład filosemickiego koniunkturalizmu. Jest nadgorliwy, bo wie, że ciążą nad nim stare grzechy z 1968 roku. Giełżyński był bowiem „rycerzem kampanii moczarowskiej. W 1968 roku napisał broszurę „Oko w oko z polityką, w której przelał na papier to, co zauważyło jego czujne oko. Widział m.in. byłego członka bandy Łupaszki, zdemaskował Jasienicę, zdekonspirował Antoniego Słonimskiego, jako zwolennika zachodniego liberalizmu, odkrył w Kisielewskim wojującego katolika. Powoływał się przy tym na autorytety typu W. Gomułka, K. Kąkol, W. Machejka, J. Cyrankiewicz. W kolejnej broszurze „Demokracja socjalistyczna z 1968 roku można przeczytać: „Zdezorientowani studenci w dniach wydarzeń marcowych domagali się demokracji, czyli tego właśnie, co ustrój socjalistyczny zrealizował już w sposób pełniejszy niż jakikolwiek z dotychczasowych ustrojów znanych dziejom ludzkości. Zmieniła się koniunktura i Giełżyński zajął się tropieniem polskiego antysemityzmu. Przestaje w 1989 roku pisać w „Ładzie na znak protestu za drukowanie w nim antyżydowskich artykułów.

GIEMBOREK Julian - rodzice: Julian i Maria. Zapisał się do Komunistycznego Związku Młodzieży Ukrainy, a w 1927 do WKP (b). Stopień pułkownika uzyskał w 1952 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r. Giemborek Julian płk - urodzony 27.10.1903 r. w Dąbrowie Górniczej. W latach 1925 - 1937 pracował jako sędzia sądu wojewódzkiego, następnie Sądu Narodowego Związku Republik Radzieckich. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu w Charkowie. W latach 1937 - 1944 radca prawny w Leningradzie. Od marca 1944 r. w Ludowym Wojsku Polskim na stanowisku sędziego Sądu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Po zakończeniu działań wojennych na stanowisku szefa: Wojskowego Sądu Garnizonowego w Rzeszowie i w Katowicach, Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach, Białymstoku i Bydgoszczy. Dopiero w 1954 r. przyjął obywatelstwo polskie. W 1956 r. przeniesiony do rezerwy. Sędzia Giemborek - despotyczny, wulgarny, cały wysiłek kierował na dawanie jak najsurowszych kar. Sąd pod przewodnictwem Giemborka skazał na karę śmierci m.in. Leona Dziama (2/45), Józefa Maksimosia + 2-ch (113/45), Józefa Wawrzyniaka + 10-ciu (R811/46), Władysława Boczulę + 2-ch (So369/52), Bogdana Szabra i Czesława Lewocha (So146/54).

Giemza Józef - Prokurator, szef krakowskiej prokuratury apelacyjnej. Po egzaminie na aplikację w krakowskiej prokuraturze apelacyjnej na czołowych miejscach znaleźli się m.in. syn szefa owej prokuratury oraz syn ministra Zbigniewa Wassermanna. O 30 miejsc na aplikacji ubiegało się dwa razy tyle chętnych. Zdawali egzamin pisemny i ustny. Na drugim miejscu znalazł się Mariusz Giemza - syn szefa Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie Józefa Giemzy, a tuż za nim Wojciech Wassermann, syn koordynatora służb specjalnych Zbigniewa Wassermanna. Zanim zaczął on karierę rządową, pracował właśnie w krakowskiej apelacji. Wysoko na liście była też córka szefowej szkolenia w tejże prokuraturze. Prokurator Giemza nie uczestniczył w pracach komisji egzaminacyjnej, nie było więc podstaw do kierowania syna do innego okręgu, podobnie zresztą jak w przypadku syna ministra Wassermanna - tłumaczy Jerzy Balicki, rzecznik prokuratury apelacyjnej. W komisji byli jednak podwładni Giemzy: jego zastępca Ryszard Tłuczkiewicz (zarazem szef komisji), niedawno powołana szefowa wydziału postępowania przygotowawczego Małgorzata Tokarczyk oraz Maria Czapik, była szefowa krakowskiej prokuratury okręgowej odwołana w 2001 roku, gdy kierownictwu krakowskiej prokuratury zarzucono m.in. zatrudnianie znajomych i krewnych. Syn ministra Wassermanna za część ustną egzaminu dostał maksymalną liczbę punktów - 30, a młody Giemza - 25. Kandydatów odpytywano pojedynczo, pytania do ustnego przygotowywano w prokuraturze apelacyjnej. Rzecznik Balicki przyznaje, że układali je także członkowie komisji. Prokurator Józef Giemza, szefem krakowskiej prokuratury apelacyjnej został ponad rok temu - mianował go Zbigniew Ziobro. Ministerstwo Sprawiedliwości nie widzi problemu w tym, że dzieci wysoko postawionych prokuratorów uzyskują aplikację tam, gdzie pracują ich rodzice. Źródło: „Gazeta Wyborcza 2007-07-18.

Gierasimow G. - członek władz centralnych KPZR. Zachodni agent wpływu.

Gierasimowicz Maria - LISTA NR 15, lek. med. pediatra, Gdańsk. Zastępca Ordynatora Oddziału Patologii Noworodka.

Gierat Maria Magdalena - LISTA NR 8, ur. 1979, studentka filmoznawstwa na UJ w Krakowie. Pisze pracę magisterską o wątkach gnostycznych w kinie współczesnym. Laureatka III Nagrody im. Krzysztofa Mętraka (2002). Publikowała m.in. w magazynie „Ha!art oraz w „Kwartalniku Filmowym. Pracuje w Kinie pod Baranami w Krakowie. Na str. eGNOSIS opublikowała: „Na drodze do Zionu, kosmologia, antropologia i soteriologia w filmie Matrix.

GIERCZAK Jacek – LISTA NR 9, aktor teatralny, występował m.in. w: Teatrze Polskim w Bydgoszczy, Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, Bałtyckim Teatrze Dramatycznym w Koszalinie, Teatrze Polskim w Szczecinie, Teatrze im.J.Osterwy w Lublinie, Miejskim Teatrze MINIATURA w Gdańsku.

Gierowski A. Józef - LISTA NR 2, emerytowany profesor historii UJ, współzałożyciel żydowskiej Fundacji „Judaica. (www.diapozytyw.p). Założyciel (1986 r.) i pierwszy dyrektor Międzywydziałowego Zakładu Historii i Kultury Żydów w Polsce UJ, członek Polskiej Akademii Umiejętności. Autor około 300 publikacji. W latach 1991-2001 przewodniczący Rady Fundacji Judaica.

Gierowski Józef Krzysztof - prawnik, psycholog, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. Kierownik Zakładem Psychologii Lekarskiej Katedry Psychiatrii Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Jest założycielem Europejskiej Grupy Badawczej ds. Psychiatrii Sądowo-Społecznej z siedzibą w Maastricht oraz członkiem Komisji Nauk Psychologicznych Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. Członek Rady Fundacji Judaica-Centrum Kultury Żydowskiej w Krakowie.

GIERZYŃSKA Teresa LISTA NR 18, 1963-64 pobyt edukacyjny w zakresie sztuki w Kanadzie, 1964-71 studia na wydziale rzeźby i grafiki ASP w Warszawie. Od 1962 roku uprawia różne formy fotografii. Mieszka i pracuje w Warszawie.

Gieysztor Aleksander - urodzony w Moskwie. Profesor, historyk mediewista, członek Rady Konsultacyjnej, dyrektor Zamku Królewskiego w Warszawie. Odznaczony Orderem Orła Białego (1994) przez prezydenta Wałęsę.

Gil Franciszek - autor artykułu „Powrót z Kielc, który ukazał się w piśmie „Odrodzenie, nr 34, 1946 r. W żydowskim piśmie „Midrasz ukazała się pochlebna recenzja tegoż artykułu. Autorką jej jest Joanna Michlic - „Holokaust i wczesne lata powojenne w świadomości Polaków (styczeń 2005, str. 34). „Obraz, który przedstawia, jest bardzo przygnębiający. Mieszkańcy Kielc nie byli zdolni do jakiejkolwiek refleksji ani na temat mordu dokonanego na czterdziestu dwóch Żydach przez tę społeczność, ani zbrodni Holokaustu (...). Gil tłumaczy w sposób przekonujący, że to obojętne milczenie wynika z zakorzenionego w polskim społeczeństwie wzorca postrzegania Żydów jako wrogiej, obcej społeczności. Dlatego Polacy jako świadkowie Holokaustu zachowali się obojętnie wobec tragedii społeczności żydowskiej (...) . Dawano im do zrozumienia, że nie są akceptowani w polskim społeczeństwie i powinni wyjechać (...). Ale kiedy Niemcy kazali Żydom zakładać żółte opaski, większość Polaków nie była w stanie zdobyć się na współczucie wobec nich. Postawa obojętności była zakorzeniona od dawna w polskim społeczeństwie.

Gildenman Mosze - „Dowodził kompanią w zgrupowaniu generała Saburowa. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 17)

Gilejko Leszek - ur. 1932 r., socjolog, profesor. Pracownik naukowy Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie i Akademii Humanistycznej w Pułtusku, członek Komitetu Nauk o Pracy i Polityce Społecznej PAN. Był członkiem PZPR do jej rozwiązania, na fali „odwilży roku 1956 włączył się w działania na rzecz tworzenia samorządu pracowniczego, brał udział w tworzeniu zapisów ustawy o samorządzie załogi przedsiębiorstwa (uchwalonej we wrześniu 1981 r.). Uczestniczył w obradach „okrągłego stołu z ramienia strony rządowej. Po roku 1989 był członkiem-założycielem Solidarności Pracy, następnie pełnił funkcje doradcze w Unii Pracy. Przewodniczący Naukowej Rady Programowej Centrum Partnerstwa Społecznego „Dialog przy Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej. („Obywatel)

Gilels Emil - pianista, wchodził w skład Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego w ZSRR („Midrasz, styczeń 2005).

Giller Basza Lea Barbara - komunistka, stalinowiec, prywatna nauczycielka żydowska, działaczka komunistyczna. W latach 1915-18, członek młodzieżowej organizacji syjonistycznej Cyraj Cyjon. W latach 1925-38 czynny członek Komunistycznej Partii Polski (KPP). Działała na terenie Otwocka, Warszawy i Lublina. Aresztowana za działalność antypaństwową w sierpniu 1927 r. Do sierpnia 1931 r., przebywała w więzieniu. Ponownie więziona od V 1933 do IX 1938. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939, do czerwca 1941, brała czynny udział w sowieckich organizacjach komunistycznych w Pińsku. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 uciekła na wschód, do Issy w obwodzie penzeńskim. Od września 1944 do maja 1945 członek Zarządu obwodowego Komunistycznego Związku Patriotów Polskich w Penzie. Do Polski przyjechała w lipcu 1945 i została skierowana do pracy w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego. Została najpierw starszym wykładowcą, a następnie kierownikiem katedry w Centralnej Szkole MBP w Łodzi, a od 1947 w Centrum Wyszkolenia w Legionowie. I 1949 - III 1951 - instruktor w Wydziale Szkolenia w KC PZPR, a następnie (1951-61) starszy instruktor Wydziału Szkolenia KC, kierownik sektora pracy ze szkołami partyjnymi w całym kraju. Znana była z tzw. „czujności ideologicznej, „wymagała od swych współpracowników często zbyt wiele, wysuwała wnioski nie bardzo odpowiadające realnym możliwościom. Zaszkodziła wielu osobom w okresie stalinowskim. Odznaczona przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Warszawa 1978-92

Gilowska Zyta-Morgenstein - profesor ekonomii, tajny współpracownik SB. Uczestniczka tzw. wydarzeń marcowych, usunięta z uczelni w marcu 1968 roku i ponownie przyjęta na studia pod koniec czerwca 1968 r. Działaczka związana z Platformą Obywatelską. Przed wstąpieniem do PO działała w Unii Wolności, zasiadając w latach 1994-1996 w Radzie Krajowej UW. Wykłada na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Wystąpiła z Platformy Obywatelskiej 21 maja 2005 r. w związku z oskarżeniami o nepotyzm. Zarzucono jej, że zatrudniła w swoim biurze poselskim swoją synową oraz opłacała pracę swojego syna, Pawła Gilowskiego, jako eksperta prawnego, z pieniędzy przeznaczonych na obsługę biura. Twarz, język ciała - żydowskie. Głupawo tłumaczyła się będąc zamieszana we współpracę w SB. Na początku 2008 r. zbrzydł jej mandat poselski PiS i nie chcąc grzać opozycjnej ławy poselskiej swoją rezygnację uzasadniła złym stanem zdrowia, a już kilka dni póżniej zaczęto pisać, jak prowadzi rozmowy objęcia stanowska w jednej z międzynarodowych instytucji finansowych.

Gimpel Bronisław - 1911-79, skrzypek osiadły w USA.

Ginczanka Zuzanna -Polina-Ginsburg Sara - ur. w 1917 w Kijowie. Zginęła w 1944 w Płaszowie koło Krakowa. Poetka pochodzenia żydowskiego.

Ginsberg Allen-Irwin Allen Ginsberg - ur. 3 czerwca 1926 w Newark w stanie New Jersey. Zm. 5 kwietnia 1997 roku w East Village, na Manhattanie w Nowym Jorku. Poeta, działacz społeczny, członek American Academy and Institute of Arts and Letters. Należał do liderów ruchu artystycznego określanego jako Beat Generation. Swoją twórczością stworzył most między pokoleniem beatników lat 50. i ruchem hippisów lat 60. Był współzałożycielem szkoły Jack Kerouac School of Disembodied Poetics na Naropa University w Boulder, Colorado.

Ginsbert-Gebert Adam - agent i kolaborant sowiecki, aparatczyk PZPR, ekonomista. Ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim w 1939. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerowną we wrześniu 1939, przedostał się do Białegostoku, gdzie wysługiwał się okupacyjnym władzom sowieckim. Pracował w pionie oświaty sowieckiej. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941, zamiast zaciągnąć się w szeregi walczącej z antysemickim hitleryzmem, uciekł w głąb Związku Sowieckiego. W latach 1941-44 był nauczycielem w Ak-Bałuk. W 1944 udał się na zachód, budować komunizm w zniewolonej przez Armię Czerwoną Polsce. W latach 1945-50 był dyrektorem Zarządu Miejskiego m. Łodzi. Od 1951 do 1954 roku, dyrektor Centralnego Zarządu w Ministerstwie Gospodarki Komunalnej. W latach 1954-65, doradca wiceprezesa warszawskiej Rady Narodowej. W 1965 został mianowany profesorem Szkoły Głównej Planowania i Statystki (będącą jeszcze jedną domeną Żydów w PRL-owskim szkolnictwie wyższym). Prorektor 1965-68. Jednocześnie profesor od 1972 Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Ginzburg Yankele - malarz mieszkający w Waszyngtonie.

Giterman Icchak - polonofob, pochodzący z Ukrainy. W latach 1926-39 dyrektor naczelny żydowskiego „Jonitu na Polskę. Uznał nowy rozbiór Polski i przyłączenie Wilna do Litwy, przyjmując obywatelstwo litewskie. Podobnie postąpiło kilka tysięcy Żydów z Wileńszczyzny m.in. Czesław Miłosz (Władysław Wielhorski, „Polska a Litwa, Londyn 1947).

Giza-Tomann Hanna Maria - LISTA NR 13, dziennikarka Programu III Polskiego Radia. Autorka audycji promujących literaturę oraz popularyzujących naukę (II Nagroda w Konkursie Radiowych Audycji Edukacyjnych „Wielki Brzym 2000) Autorka cyklu „Przyjąć Biblię taką, jaka ona jest a także cyklu „Historia Kościoła - przed Wielkim Jubileuszem oraz wielu audycji ekumenicznych. Ukończyła Akademię Teatralną im. A. Zelwerowicza w Warszawie i zanim zajęła się reżyserią w Teatrze Polskiego Radia, a później dziennikarstwem. Była aktorką Teatru „Ateneum w Warszawie.

Gizella Jerzy - poeta, ostatni w Krakowie Biały Murzyn z Alabamy, pop prawosławny. Kiedyś dawno temu, nie wiadomo, po co założył (w Trzech Rybkach) bardzo znaną grupę poetycką Tylicz (Józef Baran, Andrzej Warzecha, Adam Ziemianin, kapitan Torus plus kilku innych), chociaż na łonie przyrody po raz ostatni przebywał w zamierzchłych cza-sach dzieciństwa. Niezwykle utalentowany doktor nauk humanistycznych, który mając dość profesorowania na UJ został najzwyklejszym drukarzem. I dobrze mu było, żył, płodził córki. Jego żoną, była wybitna pisarka dla dzieci, chodziła po Krakowie w ludowym gorsecie oraz dżinsach. Żył tak do momentu, kiedy sprawdzalna rzeczywistość lat osiemdziesiątych przerosła nerwową wytrzymałość Jerzego. Wyjechał, najpierw do Paryża, gdzie (dzisiaj kontrowersyjny dziennikarz warszawski) Bronisław Wildstein zameldował go u siebie jako 21 współlokatora. W końcu mając w Paryżu aż za dużo niesmacznej polskości, schował się w Alabamie, skąd nadal pisząc wspaniale, i nie tylko wiersze, nie wychylał głowy przez długich siedemnaście lat. Aż w końcu nadszedł moment tęsknoty, więc Jerzy, z przerwą w Chicago z powrotem wylądował w Krakowie. Źródło: Roman Wysogląd „Poczet potworów krakowskich.

Gladstone Ethel - amerykańska Żydówka, brała udział w I wojnie światowej. („Midrasz, styczeń 2005, Bella Szwarcman-Czarnota „Kobieta żołnierzem, str. 25).

Glapiński Andrzej - neofita były minister u Olszewskiego, były poseł PC.

Glazer Józef - komunista, inżynier, działacz komunistyczny. Pochodził z dość zasymilowanej rodziny. Jego dziadek ze strony matki - Zaks, zginął w 1863, jako uczestnik Powstania Styczniowego. Sam był wyrodkiem - wrogiem Polski i Polaków. Podczas wojny polsko-bolszewickiej był zmobilizowany do WP; w Modlinie, a następnie na froncie pod Lidą agitował żołnierzy, aby nie przelewali krwi za Polskę. Był współredaktorem nielegalnego i antypolskiego pisemka Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (później KPP) „Żołnierz-Robotnik. Zagrożony aresztowaniem i sądem polowym, zbiegł na stronę sowiecką i w szeregach Armii Czerwonej walczył z Wojskiem Polskim aż do końca wojny. Jego nienawiść do Polski i Polaków była wystarczająca do tego, aby po wojnie został instruktorem tzw. Biura Polskiego Komitetu Centralnego sowieckiej partii komunistycznej - WKP(b). Następnie pracował w swoim zawodzie. W 1937 wyjechał jako sowiecki, a rzekomo jako polski - pod nazwiskiem Zdzisław Kolbiński, ochotnik do Hiszpanii, aby brać udział w tamtejszej wojnie domowej po stronie komunistów. Był sowieckim agentem w Ministerstwie Obrony Republiki Hiszpańskiej. Zginął jesienią 1938 w Barcelonie podczas nalotu bombowego.

Glazer Julia - aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich np. Festiwal Kultury Żydowskiej.

Glazer Wolf - komunista, drukarz, działacz komunistyczny. Od ok. 1929 działacz Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy, która dążyła do oderwania od Polski Galicji Wschodniej ze Lwowem i Przemyślem. Od 1930 w Warszawie, a następnie w Łodzi kierował drukarenką partyjną. We wrześniu 1932 aresztowany i skazany na 5 lat więzienia za działalność wywrotową. Zwolniony w 1936 wznowił działalność wywrotową w Warszawie i był ponownie (w 1939) aresztowany. Po zajęciu wschodniej Polski przez Armię Czerwoną we wrześniu 1939, wyjechał do rodzinnych Podhajec, gdzie wysługiwał się okupacyjnym władzom sowieckim. Był zastępcą przewodniczącego Wojennego Komisariatu Sowieckiego. Współorganizował milicję ludową. Dał się we znaki tamtejszym Polakom; nie jeden Polak przez niego zgniął i nie jeden został zesłany na Sybir. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej w czerwcu 1941 wcielony do Armii Czerwonej i jako jej żołnierz zginął na froncie.

GLEICHGEWICHT Aleksander - Fizyk, działacz społeczno-kulturalny. W opozycji demokratycznej w latach 77-80. Szef Radia Solidarność, internowany. Od 84 r. w Norwegii, brał udział w pracach Komitetu Helsińskiego i Solidarności Norwesko-Polskiej. Od 91 pracował m.in. w MSZ, Fundacji Batorego i wrocławskim Urzędzie Miasta.

Gleichgewicht Bolesław - matematyk, działacz Unii Wolności we Wrocławiu. W dniu 03.05.99. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta żydokomuny Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Glesman Marianna - agentka sowiecka, działaczka komunistyczna, krawcowa. Od 1906 działała w SDKPiL w Warszawie, a od 1918 w Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (później KPP). Od 1922 nie pracowała, poświęcając się wyłącznie działalności partyjnej, głównie jako kurierka; m.in. między białoruskimi posłami komunistycznymi w Sejmie R.P. a przedstawicielstwem Komitetu Centralnego KPP w Gadńsku. 1927-30 więziona za działalność wywrotową. W 1931 aresztowa ponownie pod zarzutem pośredniczenia z kierownictwem KPP w Gdańsku oraz udzielania pomocy w przerzucie komunistów do Związku Sowieckiego i ich ukrywania (była to prawda, jednak z braku konkretnych dowodów, zwolniona po 5 miesiącach pod dozór policji). Nadal pracowała jako kurierka, za co była ponownie więziona w latach 1934-35. Podczas wojny ukrywała się z pomocą Polaków. Aresztowana pod koniec 1943 przez Gestapo, była więziona na Pawiaku, a następnie wywieziona do obozu koncentracyjnego w Stutthofie (Sztutowo). Odznaczona przez rząd żydokomunistyczny Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

GLICENSTEIN HENRYK -ENOCH, ENRICO - rzeźbiarz, malarz i grafik. Urodził się w 1870 w Turku, zmarł w 1942 w Nowym Jorku.

Glicner Piotr - dziennikarz TVP.

Glik Hirsz - autor hymnu żydowskich partyzantów wileńskich.

Gliński Mateusz-Hercenstein - dyrygent, kompozytor mieszkający w USA.

Gliński Wieńczysław-Frydel - aktor.

GLISZCZYŃSKA Aleksandra - magister od 2006 roku. Pracownik Poznańskiego Centrum Praw Człowieka Instytutu Nauk Prawnych PAN. Interesuje się m.in. prawem Unii Europejskiej i jego implementacją do polskiego porządku prawnego, zagadnieniami mowy nienawiści, antysemityzmu, ksenofobii i rasizmu, walka z dyskryminacją na tle rasowym i religijnym.

Gliwic-Gliwitz Hipolit - w roku 1926 minister przemysłu i handlu. W latach 1928-30 wicemarszałek Senatu.

Glondys Danuta - LISTA NR 6, ur. w 1955 r. Filolog i europeista, absolwent UJ Kraków, WSH Pułtusk, Fondation Marcel Hicter Inicjatorka i współtwórca Festiwalu Kraków 2000. Obecnie prezes Stowarzyszenia Villa Decjusza, konsultant w zakresie zarządzania i kontaktów międzynarodowych. Prowadzi działalność doradczą dla samorządów.

Glucksberg Natan - 1780-1831, zapoczątkował działalność Glucksbergów - rodziny księgarzy, drukarzy i wydawców. W XIX wieku w Warszawie, był członkiem loży masońskiej (Loża Północna).

Glugla Jacek - redaktor naczelny bydgoskiej redakcji „Gazety Wyborczej.

Gluza Zbigniew - polonofob, od 1982 roku jest założycielem i redaktorem „Karty, redakcja, żydolewacki „Ośrodek KARTA. Sponsorami są m.in. żydokomunistyczna „Agora michnikowców, żydomasońskie fundacje: fundacja Bankowa im. Leopolda Kronenberga, Akademia Rozwoju Filantropii, Rockefeller Brothers Fund, Fundacja im. Stefana Batorego. Zakładał także Archiwum Wschodnie w 1987 roku. Zdobył nagrodę „Rzeczpospolitej im. Jerzego Giedroycia za swoja działalność w imię polskiej racji stanu. „Tygodnik Powszechny odznaczył go medalem św. Jerzego.

Głazek Dorota - LISTA NR 3, dr, historyk sztuki. Wyższa Szkoła Techniczna, Zakład Teorii i Historii Sztuki ASP w Katowicach. Autorka „Domus Celeberrima Architektura sakralna katolicka. Współautorka publikacji „Górny Śląsk - Ziemia nieznana.

Głażewska Dorota - LISTA NR 10, socjolog. Członkini Stowarzyszenia im. S. Brzozowskiego, współpracownik Akademii Rozwoju Filantropii w Polsce. Redaktorka „Krytyki politycznej a także doktorantka Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Koordynator programu „Wiedza i Doświadczenie.

GŁODEK Bolesław - prokurator, ur. 12.07.1915 r. w Swatach, pow. Ryki. Rodzice: Szczepan i Józefa z d. Krupa. Szef wydziału w Komendzie Głównej MO i w UB (1944-1945). Oficer śledczy, podprokurator, wiceprokurator, inspektor DSS MON. Wiceprokurator, podprokurator NPW (1948-1951). Skończył prawo na UW (1952). Awansowany na ppłk w 1953 roku. W 1953 roku zdemobilizowany. Naczelnik Wydziału w Ministerstwie Leśnictwa, adwokat w Warszawie. Zmarł w 1990 roku w Warszawie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Głowacki Janusz - ur. w 1938 r. Paszkwilant, dramaturg, prozaik, autor sztuk i scenariuszy filmowych. Od kilkunastu lat przebywa w Nowym Jorku. Swą więź z krajem podtrzymał przez paszkwilancki obraz Polaka w sztuce „Antygona w Nowym Jorku. Jak sam mówił w naszej TVP (20 marca 1993 r.), w sztuce swej pokazuje nie Polaka, a raczej Polaczka. Troszcząc się o odpowiednią jaskrawość negatywnego stereotypu takiego „Polaczka, nie zapomniał oczywiście o wyposażeniu go w antyżydowskość. Piotr Gruszczyński w „Gazecie Wyborczej (15.02.93 r.) pisał o sztuce Głowackiego: „Bawi zwłaszcza postać Pchełki - polskiego emigranta (...), antysemity z imieniem Maryi na ustach i flaszką wódki w kieszeni. W Polsce jako pierwsza sztukę wystawiła Izabella Cywińska.

Głowacki Paweł - LISTA NR 4, prof. dr hab. Instytut Matematyczny Uniwersytetu Wrocławskiego.

Głowiński Michał - LISTA NR 6, 8 i 10, urodzony w 1934 roku. W czasie wojny najpierw w getcie potem ukrywał się po aryjskiej stronie. Autor wspomnień „Czarne sezony, oraz „Marcowe gadanie. Profesor Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Pisarz, znawca teorii literatury, autor prozy wspomnieniowej. Stał się bohaterem filmu Jana Strękowskiego „Dwie szuflady. Film był pokazywany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się w Warszawie w dniach 5-10 maja 2007 roku. Wchodzi w skład Rady Naukowej rocznika naukowego „Zagłada Żydów wydawanego przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN. 23 kwietnia 2001 r. Uniwersytet im. Adama Mickiewicza przyznał mu tytuł doktora honoris causa. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 2004 roku laureat nagrody Herdera przyznawanej przez fundację Alfreda Toepfera w Hamburgu. Ostatnio wydał „Kładka nad czasem. Obrazki z Miasteczka (2006) oraz współredagował tom studiów „Stosowność i forma. Jak opowiadać o Zagładzie? (2005).

Główka Jan - dr, członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Pracownik Muzeum Narodowego w Kielcach. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badniach polskich (Kraków 2002 i 2007) - autor m.in. rozdziału „Udział przemysłowców żydowskich w życiu społeczności Kilec do II wojny światowej.

Główne zainteresowania to: Biblia, hinduskie Purany, wszelkiego rodzaju Księgi Wtajemniczeń, żydowskie, indiańskie, chrześcijańskie, buddyjskie, magiczno-ezoteryczne, teozoficzne, systemy liczenia czasu w różnych religiach, kalendarzach i Pismach świętych, Tarot marsylski, Centurie Nostradamusa, Księga I-Cing, psychologia głębi wg Carla Gustawa Junga. Także od wielu lat astrologia, zjawisko UFO, paleontoologia, astropaleontoologia i teorie ewolucji.(żródło: GNOSIS)

GŁUCHOWSKA Marzena - dziennikarka „Kuriera Szczecińskiego, działu Ekonomiczno-Morskiego.

Głuchowski Piotr - współautor reportażu rozwijajacego jeden z wątków ze „Strachu, „Gorączka złota w Treblince, „Gazeta Wyborcza, 7 stycznia 2008 r. Źrodło: „Rzeczpospolita „ 14.01.2008 r.

Głuszek Alicja - polonofob, aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich, Festiwal Kultury Żydowskiej

Głuśniewska Renata - LISTA NR 14, mgr psycholożka. Często pojawiające się podobne nazwy zawodów np.socjolożka i in., są typwe dla żydolewackiego srodowiska.

Gmurczyk Adam - Od lat prezes NOP, w którym trwoni kolejne pokolenie młodych narodowców. Pomimo wydania wielu nazistowskich publikacji, nigdy nie doczekał się prokuratorskich zarzutów, a tym bardziej procesu sądowego. Z bliską mu grupą „eskimosów, notorycznie od lat stara się ośmieszyć i opluwać odradzający się Ruch Narodowy w Polsce. Otwarcie sympatyzuje z nazistowską symboliką którą bezkarnie propaguje takżę związana z nim od lat grupa Żydów. Propaguje ją aby wszystko co kojarzy się z narodowcem, było kojarzone z nazizmem. Jak ognia unika pokazywania twarzy w mediach. „Adaśka poznałem w lecie 1998 roku w Warszawie, gdy będąc nieskonfliktowany z jakąkolwiek grupą, starałem się je skłonić do zjednoczenia w jedną silną organizację. Nie byłem wówczas członkiem żadnej organizacji politycznej. Spotykałem się w tym celu bezskutecznie z setkami osób, które odwiedzały moje biuro. Był to okres, w którym rozgrywały się wydarzenia na oświęcimskim Żwirowisku. Bywałem tam nawet 2-3 razy w tygodniu, jeżdżąc tam z Warszawy. Nie udało mi się wówczas połączyć sił celem wspólnej obrony krzyży. Gmurczyk, podobnie zresztą jak i pozostali uczestnicy wydarzeń, był przeciwnikiem połączenia sił i wspólnych, skoordynowanych działań. Był to jeden z głównych powodów dla których w końcu września 1998 roku zacząłem wydawać obecny tygodnik „Tylko Polska. Jako rzecznik prasowy Stowarzyszenia Ofiar Wojny, dzierżawiącego wówczas od Skarbu Państwa teren żwirowiska wraz z Klasztorem Karmelitanek, koordynowałem działania w obronie krzyży. Z moich środków finansowych opłacano znanego adwokata, który występował z ramienia SOW przed sądem, gdy rozpoczął się proces o odebranie terenu. Żadna z rywalizujących grup, w tym NOP Gmurczyka, oprócz sporadycznego pokazywania się mediom na żwirowisku, nie wniosła konkretnej pracy w celu przeciwstawienia się żydowskiej agresji. Już wówczas mogłem się uważnie przyjrzeć pozorowanym działaniom Gmurczyka. Nigdy nie pokazał się nawet w Jedwabnem. Zdumiało mnie również to, że jako lider organizacji politycznej chwalił się, iż nigdy w życiu nie podjął żadnej konkretnej pracy, nie założył rodziny, bo i po co? Obecnie ma ponad 40 lat i nadal prezentuje taką postawę. Zawsze uważałem, że jakikolwiek lider czy też „wódz organizacji politycznej, powinien mieć wyniki w pracy zawodowej, jak też na łonie życia rodzinnego. Powinien być wzorem dla innych. Gmurczyk zmarnował także pismo „Szczerbiec, które nie ukazuje się już od kilku lat. Nie potrafił także stworzyć tytułu prasowego, który miałby charakter informacyjno-propagandowy, co jest niezbędne w politycznej walce.

Gmurczyk Paulina - Akademia Ekonomiczna w Poznaniu (2000-10 - 2005-06). Doradca ds Nieruchomości, OPEN FINANCE PŁOŃSK.

GNIEWASZEWSKI Romuald -wiceprezes Polskiej Organizacji Handlowej- Polska Organizacja Handlowa Romuald Gniewaszewski. Warszawa.

Goc Beata - LISTA NR 6, account executive, Warszawa.

Gocel Jan - dziennikarz, reporter, Polskie Radio PR1 - „Jedynka.

Gocłowski Tadeusz - arcybiskup, urodził się w 1931 r. w Piskach k. Ostrołęki. Ukończył Instytut Teologiczny Księży Misjonarzy w Krakowie i teologię na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Jest doktorem prawa kanonicznego. W 1951 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W latach 1959-68 był wykładowcą w seminariach duchownych. W latach 1970-73 był rektorem seminarium duchownego w Gdańsku, a w latach 1973-82 wizytatorem Polskiej Prowincji Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Krakowie. W 1983 r. został biskupem pomocniczym gdańskim, a w 1992 arcybiskupem metropolitą gdańskim. Po 1989 r. wielokrotnie angażował się w działania polityczne, m.in. w 1993 r. zainicjował utworzenie Katolickiego Komitetu Wyborczego „Ojczyzna, składającego się z ZChN-u oraz partyjek A. Halla i A. Balazsa. W 1997 oficjalnie poparł AWS i ukarał ks. H. Jankowskiego za jego antyżydowskie kazania. Znalazł się też wśród założycieli gdańskiego Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową, czyli głównego ośrodka skupiającego skrajnych liberałów, m.in. J. Lewandowskiego, J. Merkla i J. Szomburga. X Ogólnopolski Dzień Judaizmu w Kościele katolickim 2007 r. Pierwszym punktem obchodów Dnia Judaizmu było otwarcie wczesnym rankiem wspólnie przez metropolitę gdańskiego abp. Tadeusza Gocłowskiego i naczelnego rabina Polski Michaela Schudricha wystawy starodruków judaistycznych i chrześcijańskich. Zgromadzono na niej m.in. XVI-wieczne wydania Biblii, wykonane w Antwerpii i Norymbergii, a także XIX-wieczny zwój Tory. Na wystawie zgromadzono też Biblie po hebrajsku z XVII wieku, wydania Talmudu i mapy Jerozolimy z XVIII wieku (najstarsze Biblie hebrajskie wydrukowano w Wenecji w XVI wieku).

Godik Władysław - aktor teatru, filmu i TV, charakterystyczne role Żydów.

Godlewska Joanna - LISTA NR 3, krytyk teatralny, publikacje m.in. w „Przeglądzie Powszechnym.

Godlewska Maria - LISTA NR 4, wydawca, autorka podręcznika „Doświadczenia z fizyki dla uczniów gimnazjum.

Godziejewska Beata - LISTA NR 15, pracownik kultury, m.in. instruktor teatralny Świebodzińskiego Domu Kultury. Autorka i reżyserka m.in. spektakli Teatru PO-ZA ze Świebodzina.

Goehs Tomasz - muzyk, perkusja, zespół Kult.

Goerke Natasza - LISTA NR 3 i 4, ur. w 1962 roku. Prozaiczka i poetka specjalizująca się w krótkich groteskowo-surrealistycznych, podszytych ironią i czarnym humorem utworach. Studiowała polonistykę na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu i orientalistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, języki tybetańskie i religie Wschodu. W połowie lat 80. wyemigrowała. Obecnie mieszka w Hamburgu. Nominowana do Nagrody NIKE 2003 za książkę „47 na odlew.

Gogolewski Ignacy - aktor, były członek Narodowej Rady Kultury. W trakcie stanu wojennego udzielał publicznie poparcia WRON-ie. W dniu 03.05.99. został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.

GOL Edward - prokurator, ur. 28.06.1913 r. w Warszawie. Rodzice: Marek i Justyna z d. Arendarz. Skończył prawo na UW (1936). Od 1939 roku przebywa na terenie ZSRR. W latach 1942-1943 żolnierz Armii Czerwonej. W 1943 przeniesiony do WP. Podprokurator WPR w Katowicach, wiceprokurator Wydziału V NPW. Awansuje na majora w 1950 roku. W 1955 przeniesiony do rezerwy. Adwokat w Warszawie. Wyjeżdża do Izraela w 1958 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Golan Yoram - krytyk filmowy z Izraela. Członek jury IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „Urodzony w Lublinie, obecnie mieszka w Jerozolimie. W latach 1978-1995 był Dyrektorem Izrael Film Centem - instytucji odpowiedzialnej za rozwój i wspieranie izraelskiego przemysłu filmowego. Pełniąc to stanowisko Golan był inicjatorem utworzenia funduszy na rzecz produkcji filmowych, założenia Izraelskiej Akademii Filmowej, udzielał pomocy zagranicznym producentom filmującym w Izraelu i rozwijał współpracę w dziedzinie filmu z innymi krajami. Był jurorem na wielu międzynarodowych festiwalach filmowych. Jest laureatem nagrody Izraelskiej Akademii Filmowej (izraelski „Oscar) za zasługi dla izraelskiej kinematografii. Obecnie jest Prezesem Israel Film Promotion Fund. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 13)

Golanowska Monika - Wrocław związała się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja - Hatikvah.

Golczewski Kazimierz-Bauman - Naczelny Prokurator Wojskowy. Zbrodniarz stalinowski.

Gold Henryk - 1902- 77, kompozytor i aranżer słynnych przebojów tanecznych, skrzypek w Operze i Filharmonii Warszawskiej.

Goldberg Jakub - profesor historii z Izraela, specjalizuje się w historii Polski. Doktor Honoris Causa Uniwersytetu Warszawskiego. W wywiadzie dla „Plus-Minus w „Rzeczpospolitej z 15-16 stycznia 2000 roku powiedział: „Często tłumaczę, że nie wiem, czy Żydom w Polsce było dobrze, ale było lepiej aniżeli gdzie indziej. W swojej książce „Converted Jews in the Polish Commonwealth (s. 94-97) wydanej w Jerozolimie w 1985 roku zamieścił m.in. relację Żyda, który dzięki niebywałemu szczęściu uratował się od śmierci dzięki przejściu na katolicyzm. Uratował go polski szlachcic, który znalazł się w tej okolicy. Swoją relację Żyd złożył w klasztorze berdyczowskim (29.06.1791). Pisał, że znęcano się nad nim całą noc, okaleczono go, a na koniec chciano utopić w łaźni. Nazywał się Abramowicz Chaim.

GOLDBERG Lidia - Naczelnik Wydziału Współprac Międzynarodowej w Sekretariacie Pełnomocnika Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn, Warszawa.

Goldberg Louis - profesor katedry studiów nad judaizmem w Moody Bibie Institute.

Goldberg Maksymilian - 1895-1942, architekt, zdobywca 30 nagród na konkursach.

Goldberg Michael D. - LISTA NR 4, jest profesorem ekonomii na University of New Hampshire.

Goldberg S. - w wydanych w Tel-Awiwie wspomnieniach, bardzo chwali dogodne dla Żydów, polskie rozstrzygnięcia prawne, w owym czasie dotyczące odzyskiwania przez nich mienia (S. Goldberg „The Undefeated, Tel Aviv 1985, s. 215, 220).

Goldberg Sara - członek siatki szpiegowskiej Treppera. Została schwytana, trafiła do Auschwitz, udało się jej przeżyć tzw. marsz śmierci. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski, str. 14)

Goldberg-Borejsza Menachem - ur. w 1888 w Brześciu Litewskim, zmarł na raka w 1949 r. w Nowym Jorku. Poeta i dziennikarz piszący w jidysz. Syn Arona Goldberga i Fejgi, brat Beniamina, Israela, Abrahama, Lejba i Sary. Beniamin wyemigrował do Stanów, gdzie zajmował się handlem, Israel i Abracham żyli w Warszawie, Lejb udał się do Rosji, gdzie związał się z komunistami. Sara zmarła w dzieciństwie. Najbliższe związki łączyły go z Abrahamem i jego synami, zwłaszcza z Jerzym Borejszą, z którym spotkał się kilkakrotnie w USA ułatwiając mu kontakty z powojenną emigracją. W najgorszych stosunkach pozostawał z Lejbem, który jako komunista przebywający na stałe w ZSRR wyparł się na łamach prasy radzieckiej wszelkich związków z przebywającym w Nowym Jorku Menachemem, w momencie, kiedy ten zerwał wszelkie związki z ruchem komunistycznym - na znak protestu wobec negatywnego stanowiska komunistów w kwestii palestyńskiej.

Goldberg-Mulkiewicz Olga - wykadowca z „Hebrew University of Jerusalem w Izraelu. Pisze artykuły do polskojęzycznych gazet, uczestniczy w wykładach organizowanych w Polsce, pisze książki o tematyce żydowskiej, wydawana w Polsce.

Goldbergowa Krystyna - były pracownik wydawnictwa „Książka i Wiedza, a od 1957 r. wieloletni pracownik wydawnictwa „Iskry. W latach 1967-1976, sekretarz generalny Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.

Golde Kazimierz - dział zagraniczny „Trybuny Ludu - oficjalnego organu KC PZPR.

Goldfaden Awrom - zwany „ojcem teatru żydowskiego. Urodzony w 1840 w Starokonstantynowie na Wołyniu - zmarł w 1908 w Nowym Jorku. Uważany za twórcę nowożytnego teatru żydowskiego. Będąc jeszcze w żytomierskiej szkole rabinów w latach 1857-1866, wziął udział w przedstawieniu szkolnym, zaczął pisać wiersze w języku hebrajskim (debiutował w prasie hebrajskojęzycznej w 1862, w jid. 1863) a w 1866 wydał tom kupletów i piosenek „Dos Judełe (jid. Żydek, Żydziątko).

Goldflam Samuel - 1852-1933, neurolog, pionierskie badania mikroskopowe układu nerwowego.

Goldkorn Włodek - dziennikarz, redaktor kulturalny „LEspresso, autor „Strażnika, Kraków 1999. Związany z fundacją „Pogranicze.

Goldman Artur - wydał na śmierć, w ręce ochrony carskiej, Romualda Traugutta.

Goldman Dawid - ps. „Gutek (ur. ?, zm. 14 września 1944 w Warszawie) - strzelec pochodzenia żydowskiego, uczestnik powstania w getcie w 1943 i powstania warszawskiego w 1944 roku. Dawid Goldman poległ 14 września 1944 pod ruinami Poselstwa Chińskiego na Czerniakowie.

Goldman Emma - urodzona 27 czerwca 1869 w Kownie; zm. 14 maja 1940 w Toronto. Była anarchistką znaną ze swych radykalnych libertariańsko-socjalistycznych i feministycznych pism i wypowiedzi. Urodziła się w rodzinie żydowskiej na Litwie (wtedy pod zaborem rosyjskim). W wieku 13 lat, w okresie represji politycznych po zamordowaniu cara Aleksandra II przeniosła się wraz z rodziną do Petersburga. Z powodu trudnej sytuacji ekonomicznej zmuszona była porzucić szkołę i rozpocząć pracę w fabryce. Tam po raz pierwszy zetknęła się z ideami rewolucyjnymi i anarchistycznymi. Mając 16 lat wyjechała do USA. Powieszenie czterech anarchistów po zamieszkach w Chicago w maju 1886 roku pchnęło ją ostatecznie w kierunku ruchu anarchistycznego. W 1936 wyjechała do Hiszpanii, by walczyć po stronie komunistów w hiszpańskiej wojnie domowej. Zmarła w Toronto i została pochowana na cmentarzu w Chicago, niedaleko grobów ofiar zamieszek z 1886 roku.

Goldman Nachum - doktor, przewodniczący komitetu wykonawczego Światowego Kongresu Żydów. Ponad 20 lat po wojnie samokrytycznie napisał w izraelskiej gazecie „Davar (14.09.1966.): „Nasze pokolenie nie wypełniło swego obowiązku, odnosi się to także do mnie (...). Gdy dotarły pierwsze wieści o mordzie na europejskim żydostwie, Żydzi amerykańscy nie zareagowali. (W. Laguer, op. cit. s. 186). „Publicznie podczas forum upamiętniającego powstanie w getcie warszawskim, powiedział: Wszyscy jesteśmy winni. Nie tylko w sensie braku sprzeciwu, ale także w sensie braku woli do zaakceptowania koniecznych w tamtym czasie działań (...). Dlaczego czekał z tą spowiedzią 20 lat?. („Tylko polska - „Ofiary holokaustu, nr 351, str. 13)

Goldschmidt Hedva - mieszka w Jerozolimie. Pomagała w organizowaniu IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w kinie „Muranów w Warszawie.

Goldschmidt Joachim Hans - jest jednym z tych, którzy podpisali pozew Powiernictwa Pruskiego do Komitetu Praw Człowieka w Genewie. Pozew jest niezależny od skargi wniesionej wcześniej w Europejskim Trybunale Praw Człowieka. Żyd chce odzyskać domy we Wrocławiu i Jedlinie-Zdroju oraz kilka hektarów ziemi. Chce osiedlić się z rodziną na stałe w Polsce.

Goldstand Leon - dyplomata; lata międzywojenne, II Rzeczpospolita.

Goldstein Baruch - Opisywał jak żydowska policja i członkowie Judenratów rabowali swoich współbraci. Wielu z nich dorobiło się na tym majątków. Większość żydowskich policjantów przeżyła wojnę i mogła wieść dostatnie życie.

Goldstein Chaim Icel Charles - ur. w Warszawie. Swoje wspomnienia z Auschwitz i Powstania Warszawskiego zawarł w książce pt. „Bunkier. Działacz lewicowy, wyemigrował do Paryża, gdzie został aresztowany i wywieziony do Auschwitz-Birkenau. W październiku 1943 został przewieziony do Warszawy, gdzie pracował w ruinach getta. Wyzwolony po wybuchu Powstania warszawskiego wziął w nim udział. Następnie ukrywał się wraz z sześcioma osobami, w tym z księdzem katolickim, w bunkrze w opustoszałej Warszawie.

Goldstein Perec - wchodził w skład jednostki bojowej Palmach, która była częścią Hagany. Został przerzucony na Węgry, i tam zginął („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 16).

Goldstein Piotr - przewodniczący Polskiej Unii Studentów Żydowskich.

GOLDSTEIN Stanisław - prof. dr hab., prof. zw. Wydziału Matematyki i Informatyki Uniwersytetu Łódzkiego, pracownik naukowo dydaktyczny i kierownik Katedry Informatyki Stosowanej. Prodziekan ds.Informatyki.

Goldszajd Hana - ur. 1922, zm. 1942 w Treblince. Młoda polska Żydówka, której listy z czasów okupacji niemieckiej zostały wydane w 2007 r., w książce pod tytułem „Listy z getta.

Goldsztajn Feliks - dyrektor Centralnych Konsumów MBP. Polonofob, stalinowiec, zbrodniarz UB.

Goldwyn Samuel - producent filmowy organizował artystów i intelektualistów do akcji przeciwko hitleryzmowi. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Goldwyn-Gelbfisz Samuel - urodzony 17 sierpnia 1879 [1] w Warszawie, zm. 31 stycznia 1974 w Los Angeles. Amerykański niezależny producent filmowy. Urodził się w Warszawie jako najstarszy z szóstki dzieci Abrahama i Hannah Gelbfisz. W 1895 r., po śmierci ojca, postanowił opuścić Polskę. Pieszo przeszedł Europę, by trafić do Birmingham w Anglii (przyjął tu nazwisko: Samuel Goldfish). Pracował w sklepie z artykułami kowalskimi, żebrał, prawdopodobnie również kradł. W 1896 przez Kanadę emigrował do USA. W 1902 r. uzyskał amerykańskie obywatelstwo. Początkowo zajmował się sprzedażą rękawiczek, wkrótce stał się jednym z najbardziej znanych handlarzy w tej branży. Wieczorami uczył się angielskiego. W 1913 r. nakłonił swojego szwagra, Jessea Laskyego, do zajęcia się produkcją filmową. Założyli firmę Jesse L. Lasky Feature Play Company. Podjęli współpracę ze scenarzystą Cecilem B. DeMille, któremu zlecono wyreżyserowanie pierwszego filmu - „The Squaw Man. Goldfish zajął się w firmie poszukiwaniem kupców dla realizowanych filmów. W 1916 r. Jesse L. Lasky Feature Play Company połączyło się z inną firmą producencką, Adolph Zaukors Famous Players. W 1916 r. Goldfish odszedł ze spółki (prawdopodobnie z powodu konfliktów ze wspólnikami), która później przekształciła się w Paramount Pictures. W tym samym roku rozpoczął współpracę z Edgarem i Archibaldem Selwyn, z którymi założył firmę Goldwyn Pictures Corporation. Nazwa firmy była połączeniem pierwszej sylaby nazwiska Goldfisha i drugiej sylaby nazwiska jego partnerów. W grudniu 1918 r. oficjalnie zmienił swoje nazwisko z Goldfish na Goldwyn. W 1923 r. opuścił firmę (prawdopodobnie został do tego zmuszony przez wspólników) [4] i sprzedał swoje udziały. W 1924 r. firma została przejęta przez Marcusa Loewa i jego Metro Pictures Corporation. Wkrótce, po kolejnej fuzji, przekształciła się w Metro-Goldwyn-Mayer. Nigdy nie nauczył się dobrze mówić po angielsku, często przekręcał słowa. Zmarł w 1974 r. z powodu niewydolności serca.

Goleniewski Michał - ur. 1922, zm. 2 lipca 1993 w Nowym Jorku. Podpułkownik, oficer polskiego wywiadu, (Departamentu VII Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego - Departamentu I Ministerstwa Spraw Wewnętrznych) i kontrwywiadu. Współpracował z CIA od 1959 roku. Urodzony w Nieświeżu. Jego wykształcenie ograniczyło się do 4 klas gimnazjum, które zdołał ukończyć do wybuchu II wojny światowej w 1939 roku. Uważany był przez zwierzchników za oficera wybitnie inteligentnego, choć trudnego pod względem charakteru. Działał jako mąż zaufania NKWD i KGB w polskich strukturach wywiadowczych. W 1959 roku rozesłał do placówek CIA w Europie listy wyjawiające szczegóły szpiegowskiej działalności Harryego Houghtona, agenta w strukturach administracji brytyjskiej. W styczniu 1961 roku zgłosił się wraz ze swą kochanką w rezydenturze wywiadu amerykańskiego w Berlinie Zachodnim. Wyjawił wówczas miejsce, w którym ukrył kolekcję mikrofilmów zawierających tajne materiały oraz zdekonspirował znane sobie siatki szpiegowskie na Zachodzie. Dzięki jego zeznaniom ujęto groźnego agenta Georgea Blakea oraz Gordona Lonsdalea (Konon Mołodyj). W PRL skazano go zaocznie w 1961 roku na karę śmierci. Po pewnym czasie Michał Goleniewski zaczął twierdzić, że jest cudownie ocalałym carewiczem Aleksym, zbiegłym do Polski w 1917 roku. W wrześniu 1964 roku obwołano go nawet następcą tronu Rosji. Wraz z utwierdzaniem swych roszczeń do korony rozszerzał oskarżenia. Objął nimi m.in. profesora Harvardu Henryego Kissingera, późniejszego sekretarza stanu USA, oraz oficera brytyjskiej tajnej służby (Secret Service - MI5, następnie jej szefa), Michaela Hanleya. Budziło to coraz większe wątpliwości oficerów pracujących z Goleniewskim, a niektórzy uważali go za schizofrenika. Innego zdania był James Jesus Angleton i późniejszy dyrektor CIA, Richard Helms. Obaj twierdzili, że zachowanie Goleniewskiego było sprytną grą, maskującą fakt, iż cały czas podlegał kontroli KGB, które świadomie zdecydowało się za jego pośrednictwem wydać część agentury. Potwierdzał to jego były zwierzchnik, dyrektor Departamentu I MSW (1956-1961), pułkownik Witold Sienkiewicz. Sprawa Michała Goleniewskiego miała być specjalną kombinacją operacyjną, przeprowadzaną przez wywiad polski, Departament I MSW, wspólnie z wywiadem Związku Radzieckiego i Zarząd Główny KGB. Myślę, że Goleniewski nie był większym wariatem niż my wszyscy. Zmarł 2 lipca 1993 roku w nowojorskim szpitalu w wieku 71 lat.

Golgsztajn Mieczysław - znany dziennikarz wileński piszący głównie w „Przeglądzie Wileńskim w latach 20.

Goliński Mateusz - prof. dr hab. Kierownik Zakładu Historii Polski i Powszechnej Uniwersytetu Wrocławskiego. Współpracownik Katedry Judaistyki, Studium Kultury i Języków Żydowskich.

Goliszewski Marek - urodzony w 1952 r. w Warszawie. Ukończył studia w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie oraz dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1977 r. był redaktorem naczelnym „Konfrontacji, a w latach 1979-82 „Społemowca Warszawskiego. Pracował jako dziennikarz również w „Konfrontacjach Akademickich i tygodniku „Veto. Od 1980 r. należał do „Solidarności, a w latach 1984-88 do PZPR-u. W 1988 r. był organizatorem spotkań-negocjacji ówczesnej władzy z opozycją przed Okrągłym Stołem. Od 1990 r. pełnił funkcję prezesa Zarządu Polskiej Fundacji Klubu Rzymskiego, jednej z najważniejszych międzynarodowych instytucji żydomasońskich. Od 1991 r. był prezesem Business Center Club, głównej organizacji skupiającej biznesmenów, którzy zdobyli ogromne fortuny po „przełomie ustrojowym. Nigdy nie krył swoich sympatii dla udecji, a zwłaszcza dla polityki gospodarczej L. Balcerowicza.

Gołas Wiesław - aktor

Gołaś Jolanta - LISTA NR 11, psycholog, Wydział Psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Sekretarz Komitetu Organizacyjnego Sekcji Psychologii Klinicznej Dziecka Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.

Gołąb Dorota - LISTA NR 15, z wykształcenia jest psychologiem klinicznym. Ukończyła również Podyplomowe Studium Arteterapii, posiada tytuł instruktora improwizacji tańca i symboliki ciała, jest członkiem Polskiego Stowarzyszenia Choreoterapii. Swoje zainteresowania kulturą żydowską rozwijała na polskich i międzynarodowych warsztatach tańca izraelskiego m.in. Machol Hungaria. Od kilku lat prowadzi zajęcia na warsztatach, kursach i festiwalach w Poznaniu (m.in. Festiwal Kobiet, Dni Judaizmu). Uczy technik tańca izraelskiego.

Gołębiewska Teresa - LISTA NR 3, członek Kolegium Regionalnej Izby Obrachunkowej w Warszawie.

Gołębiewski Mariusz - LISTA NR 15, muzyk - klarnecista Filharmonii Bałtyckiej im. Fryderyka Chopina w Gdańsku.

GOŁĘBIOWSKA Maria LISTA NR 9, prof. dr hab. nauk medycznych.

Gołębiowska Teresa - LISTA NR 6, etnolożka, Wrocław.

GOŁĘBIOWSKI Krzysztof LISTA NR 9, współautor publikacji „Konkursy fizyczne dla gimnazjalistów.

GOŁĘBIOWSKI Marek LISTA NR 17, autor książki „Dzieje kultury Stanów Zjednoczonych.

Gołota Konrad - członek Zarządu Krajowego SLD. Przewodniczący Mazowieckiej Federacji Młodych Socjaldemokratów, sekretarz Stowarzyszenia Federacji Młodych Socjaldemokratów. (ksywa „szczawik) Przeciwnik wolnośći słowa i wyrażania krytycznych opinii na temat wiadomej nacji. Nie zgadza się z decyzją toruńskiej prokuratury odmowy wszczęcia śledztwa, która uznała, że wypowiedzi toruńskiego redemptorysty w sprawie ujawnionych przez „Wprost nagrań wykładów szefa Radia Maryja dla studentów Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej na temat Lecha Kaczyńskiego i osób narodowości żydowskiej mieściły się w granicach prawa. Zapowiedział, że w trybie art. 306 kodeksu postępowania karnego Stowarzyszenie będzie skarżyć decyzję prokuratury do sądu. Mam 28 lat. Kilka lat temu skończyłem Nauki Polityczne na Uniwersytecie Warszawskim. Na piątym roku poczułem w sobie nieprzepartą chęć i potrzebę działania i tak zaczęła się moja przygoda z polityką. Na początku było to mozolne uczenie się, zdobywanie zaufania moich koleżanek i kolegów. Moi ulubieni autorzy to Singer, Topor, Dick i Murakami. (ze str .inr. FSM) I wszystko jasne, dodatkowo jak ulał pasujacy do tego wygląd.

Gomola Aleksander - LISTA NR 15, ur. 1963. Absolwent teologii (KUL) i anglistyki (UAM). Tłumacz i nauczyciel akademicki, publikował we „W drodze i „Tygodniku Powszechnym, mieszka na Śląsku. Członek Centrum Kultury i Dialogu. Jest także językoznawcą. Przygotowuje pracę doktorską poświęconą językowi teologii feministycznej.

Gomułkowa Zofia-Liwa Szoken - szefowa kadr KC PPR i PZPR, żona W. Gomułki.

Gomzar Bogusław - polonofob, dziennikarz „Nie.

Gonczarska Miriam - chętnie udzieli wszelkich informacji osobom poszukującym właściwych dla siebie projektów w ramach Gmin i Związku Gmin Wyznaniowych Żydowskich w Polsce. Masz jakieś pytania? Miriam Ci pomoże. Możesz napisać maila: dor@jewish.org.pl lub kontakt@jewish.org.pl Spotkania z Miriam Gonczarską „Pomiędzy wolnością a tożsamością - Czy potrzebujemy Sądów Rabinackich? Różnice między interpretacją konfliktów z punktu widzenia prawa świeckiego z religijnego. Prawo Żydowskie a Prawo Świeckie Tishah Be-Av: Dlaczego potrzebujemy Swiatyni? Towarzystwo Kultury Żydowskiej Beit Warszawa.

Gondowicz Jan - absolwent polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Publikuje w „Nowych Książkach i „Kontekstach, publicysta „Gazety Wyborczej, krytyk filmowy, tłumacz. Historyk literatury rosyjskiej, taternik. Przełożył Flauberta („Słownik komunałów), Brodskiego (dramat „Marmur i księga wywiadów Wołkowa z poetą), Sawinkowa („Koń wrony), Puryszkiewicza („Zabiłem Rasputina), Queneau („Ćwiczenia stylistyczne), Jarryego („Czyny i myśli doktora Faustrolla, „Teatr Ojca Ubu), Charmsa („Elżbieta Bam), Topora (piosenki), sztuki współczesne. Autor bestiariusza „Zoologia fantastyczna uzupełniona, albumów „Bruno Schulz, „Jerzy Nowosielski, „Jerzy Duda-Gracz. Ostatnio zajmuje się historią sztuki (w druku „Rijksmmuseum). W przygotowaniu zbiór szkiców „Pan tu nie stał, zbiór aforyzmów „Odpryski. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 15).

Gondowicz Joanna - LISTA NR 3, plastyczka. Autorka „Franciszka Maśluszczaka (dot. malarstwa) oraz „Nowosielskiego - monografii Jerzego Nowosielskiego, jednego z najwybitniejszych współczesnych malarzy polskich.

Gonor Lew - pracował w przemyśle zbrojeniowym Rosji („Midrasz, styczeń 2005).

Goodman-Kaufman Carol - w swojej książce „Sins of Omission pisze o przemocy w rodzinach żydowskich. „W łonie społeczności żydowskiej funkcjonuje pewnego rodzaju współzawodnictwo i mitologia związana z członkami innych odłamów (judaizmu) - rabini ortodoksyjni wyrażają pogląd, że to ruch liberalny produkuje przemoc w rodzinie, spowodowaną zaniedbaniami w praktykach religijnych. Wielu rabinów reformowanych i konserwatywnych twierdzi z całą stanowczością, że przemoc jest bardziej obecna wśród ortodoksów, a szczególnie w rodzinach ultraortodoksyjnych. („Midrasz-pismo żydowskie, styczeń 2005, „Żydzi też potrafią Bella Szwarcman-Czarnota).

Gorbaczow Michaił - „Otrzymał lożową inicjację we Włoszech podczas prywatnego pobytu, gdzie prężnie działały liczne loże masońskie na czele ze słynną „P-2. Pierwsze wzmianki o masońskim „doładowaniu Gorbaczowa pojawiły się dopiero w 1988 roku w prasie niemieckiej i rosyjskiej - w „Nowym rosyjskim słowie z 4 października 1989 roku. Tam właśnie ukazały się zdjęcia „Gorbiego z prezydentem Bushem, gdy przekazywali wolnomularskim braciom tajne gesty nieznane profanom. Do światowej elity masońskiej, globalistycznej, „Gorbi dołączył po wstąpieniu do Komisji Trójstronnej z inicjatywy agenta Mossadu G. Sorosa. („Grabarze polskiej nadziei - Henryk Pająk). Po śmierci Andropowa Gorbaczow został wybrany (jednomyślnie) na stanowisko Sekretarza Generalnego KC KPZR. Jego kandydaturę zgłosił A. Gromyko. Henryk Pająk w książce „Grabarze polskiej nadziei pisze: „Wkrótce potem protegowani Jelcyna i Gorbaczowa, Żydzi: Bierezowski, Chodorkowski, Gusiński, Potanin, Wekselberg, Abramowicz, Awen, Lifszyc i kilkunastu innych „oligarchów, otrzymali przyzwolenie na totalną grabież majątku narodowego Rosjan. Tak oto spłacono Żydom Zachodu zaciągnięte długi różnorakiego poparcia, dokładnie tak samo, jak Lenin spłacił z nawiązką bankowi Kuhn&Loeb wszystkie pożyczki, bez których Bolszewia pierwszych lat jej istnienia stałaby się wielkim bankrutem. Za przyzwoleniem władz w Rosji działać zaczyna Fundacja Sorosa. Rozpoczyna od wezwania do zwalczania rosyjskiego nacjonalizmu, antysemityzmu i ksenofobii. O właściwy przebieg demontażu ZSRR dbają agenci wpływu tacy jak: Afanasjew J., Bakłanow G. (redaktor naczelny pisma „Znamia), Zasławskaja (uważana za teoretyka pierestrojki), Ametystow (Trybunał Konstytucyjny). Elity pierestrojki w Rosji to żydomasoneria. (...) Wręcz historyczny w skutkach sabat światowej masonerii odbył się w Moskwie pod wodzą Dawida Rockefellera i członka loży Bnai-Brith Henry Kissingera, światowej rangi żydomasona Valery`ego D`Esteinga Giscarda oraz Nakasone. Ze strony rosyjskojęzycznej żydomasonerii, oprócz Gorbaczowa, w tym masońskim zlocie wzięli udział Jakowlew, Szewardnadze, Arbatow, Primakow, Miedwiediew i inni. („Grabarze polskiej nadziei, Henryk Pająk). Strona rosyjskojęzyczna była reprezentowana przez ludzi, którzy decydowali o najważniejszych sprawach ZSRR. Powzięto tam decyzje o rozwiązaniu ZSRR i całego bloku wschodniego. Oficjalna informacja o powstaniu w ZSRR masonerii ukazała się w Paryżu w piśmie „L`Arche. Można było w nim przeczytać, że powstała loża Bnai-Brith, a spotkanie odbyło się w Moskwie w dniach 23-29.10.1989 roku. Do Moskwy według gazety przyjechało 21 przedstawicieli żydowskiej loży Bnai-Brith na czele z prezydentem dystryktu M. Aronem. W skład dystryktu rosyjskiego Bnai-Brith przyjęto 63 Żydów rosyjskich, którzy kierowali pierestrojką. Filie Bnai-Brith zorganizowano w Wilnie, Rydze, Petersburgu, Kijowie, Odessie, Niżnym Nowogrodzie i Nowosybirsku. W Polsce w tym czasie trwały obrady okrągłego stołu. Do liderów loży Bnai-Brith w Rosji Henryk Pająk zalicza Gorbaczowa, Gusińskiego, Łużkowa, Smoleńskiego, Szajewicza, Chodorkowskiego, Fridmana, Awiena, Hajta, Czernomyrdina, Gajdara, Czubajsa, Jawlińskiego, Niemcowa, Kirijenkę, Hakamadę, Fiedorowa. Wielki Wschód Francji był wspierany przez Łużkowa, Primakowa, Karaganowa i Lebiedzia. W skład masonerii islamskiej (Wielki Turan) wchodzą Szaimujew, Auszew, oraz czeczeńcy Maschadow i Basajew. Gorbaczow rozbiórkę ZSRR przeprowadzał stopniowo. Dlatego też demontaż wasala polskiego przebiegał także stopniowo. Stan wojenny w Polsce służył takiemu wykrystalizowaniu się kadry Solidarności, która by podjęła dialog z władzą i zapewniła „pokojową transformację. Już w 1984 roku Gorbaczow w brytyjskiej Izbie Gmin użył terminu „wspólny europejski dom. Mógł już to powiedzieć, bowiem europejskie elity wiedziały co się dzieje. W Polsce jednak dalej udawano, aż do tzw. okrągłego stołu, przy którym także udawano przed Polakami, że właśnie toczą się ciężkie dyskusje, spory o przyszłość Polski. A w rzeczywistości wszystko było juz ustalone od 10 lat. „Dziś wspólny europejski dom jest aktualny jak nigdy, ale już w innej konfiguracji strategicznej. Wspólny dom od Atlantyku do Uralu buduje Unia Europejska czyli jej lokomotywa Niemcy i także w coraz większej opozycji do USA, czego namacalnym dowodem jest rosyjsko-niemiecka rura gazowa pod dnem Bałtyku, „zaklepana bez zgody UE i na przekór USA oraz jej skundlonemu wasalowi - rządowi „Czwartej RP. (H. Pająk „Grabarze polskiej nadziei). Na pierestrojce w ZSRR jak też w Polsce komuniści jedynie zyskali. Zamienili partyjne i kagiebowskie fotele na fotele dyrektorów spółek. W Rosji przejęli oni ok. 50% ogólnych zasobów pieniężnych państwa, sprawują kontrolę nad bogactwami naturalnymi. Atak syjonistycznego globalizmu powiódł się w Rosji i w byłych państwach satelickich. Obecnie prezydent Rosji Putin naprawia błędy swoich poprzedników. „Gorbaczow otrzymał od rządu amerykańskiego, w podziękowaniu za pokojowe rozbicie Związku Sowieckiego ranczo po byłej bazie wojskowej w Presidio koło San Francisco w Kalifornii. Logo tego presidio jest identyczne z masońskim logo tzw. Zjednoczonej Inicjatywy. Gorbaczow został prezydentem Międzynarodowego Zielonego Krzyża - globalistycznej organizacji Zielonych. Logo tego M.Z. K. jest identyczne z logo organizacji pod nazwą United Religions Initiative. Henryk Pająk „Grabarze polskiej nadziei. Gdy ZSRR został rozwiązany ok. 20.000. wyższych funkcjonariuszy KGB wyjechało do Izraela. Razem z nimi wyjechały miliardy dolarów w złocie i drogich kamieniach. Zabrali ze sobą siatki agentów w Rosji, jak też poza nią.

Gorbanievskaja Natalia - tłumaczy literaturę polską, poetka. Wchodziła w skład Komitetu Honorowego IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie.

Gordon Ewa - kaligrafia hebrajska, współczesna sztuka żydowska, prezentacja galerii Ewy Gordon Hebrew calligraphy, modern jewish art, Ewa Gordons gallery.17. Festiwal Kultury Żydowskiej | krakownews.pl12:00 Wykład: „Symbolika ikonografii tradycyjnej sztuki żydowskiej, Ewa Gordon (Kraków).

Gordon- Górecka Antonina - polonofob, dywersant, wieloletni pedagog Teatru Żydowskiego im. Estery Rachel i Idy Kamińskich w Warszawie - wykształcenie młodzieży aktorskiej posługującej się językiem jidysz; teatr ten jest instytucją finansowaną ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Samorządu Województwa Mazowieckiego .

Gordziejew Jerzy - Biblioteka Naukowa PAU i PAN w Krakowie. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 2002) - autor rozdziału: „Żydzi a topografia społeczna nowożytnego Grodna.

Goryniak Martyna - LISTA NR 10, dr, psycholog ze specjalizacją kliniczną, obroniła doktorat na Wydziale Studiów Edukacyjnych UAM. Ukończyła między innymi Podyplomowe Studium Seksuologii Społecznej na UAM w Poznaniu. Od pięciu lat pracuje z grupami, jest nauczycielem akademickim oraz współzałożycielem i trenerem Pracowni Psychologicznej „Spotkanie rekomendowanej przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne. Członek Polskiego Towarzystwa Seksuologicznego i Polskiego Towarzystwa Psychologicznego.

GORYŃ Marek-Mordko - sędzia, ur. 22.01.1901 r. w Ostrogu (Wołyń). Rodzice: Michał (Mojżesz) i Bluma z d. Szejman. Dzialacz KPZU i KPP. Z chwilą wkroczenia Armii Czerwonej do Ostrogu, zostaje naczelnikiem Wydziału Mieszkaniowego przy Radzie Miejskiej. W 1946 roku wyjechal do Polski. Zostaje przewodniczącym Komitetu Żydowskiego w Strzegomiu, pow. Świdnica (1946-1948). Pelnił także funkcję przewodniczącego Komitetu Powiatowego Towarzystwa Społeczno-Kulturalnego Żydów w Polsce (1948-1951). W 1951 zglasza sie do WP. Jest absolwentem OSP. W 1952 roku zostaje porucznikiem. Sędzia WSR we Wrocławiu (1954-1955). W 1955 r. zostaje zdemobilizowany. Zostaje sędzią Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu. Kończy prawo na UWr w 1957 roku. W tym też roku wyjeżdża do Izraela. Zmarł w 1967 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia-Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Goryszewski Henryk-Jakub Glikman - działacz „Solidarności, poseł ZChN. Były przewodniczący Sejmowej Komisji Finansów. Były wicepremier.

Gorzelany Józef - „Był jedną z najbarwniejszych postaci archidiecezji krakowskiej i budzi do dziś kontrowersje, ale wszyscy, nawet jego przeciwnicy, podziwiali go za pomysłowość i skuteczność. Przeszedł do historii jako niestrudzony kapłan i budowniczy pierwszego kościoła w Nowej Hucie. I takim na wiele pokoleń pozostanie w pamięci mieszkańców tej dzielnicy Krakowa. Ksiądz Józef Gorzelany - bo o nim mowa - urodził się 9 marca 1916 roku w Krakowie. Przez matkę spowinowacony był z Hilarym Mincem, komunistycznym wicepremierem, współtwórcą planu sześcioletniego i kierownikiem komitetu budowy Huty im. Lenina. Z kolei ojciec, jak głosiła plotka, miał się w przeszłości przyjaźnić z samym premierem Józefem Cyrankiewiczem (jest to sprawa bardzo wątpliwa). W każdym razie Józef Gorzelany, syn kolejarza, wstąpił w 1935 roku do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie i pięć lat później otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował jako wikary w Gdowie, Skawinie, Liszkach i Wieliczce. Jego pierwszą samodzielną placówką były Filipowice koło Trzebini należące wówczas do parafii w Nowej Górze. Młody ksiądz przybył tam w 1948 roku i rozpoczął budowę kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Cztery lata później w miejscowości tej erygowano parafię, włączoną wówczas do dekanatu chrzanowskiego, a w 1953 roku odbyła się konsekracja nowej świątyni. Ksiądz Gorzelany związał się z ruchem „księży patriotów i wstąpił do kontrolowanego przez władze państwowe Zrzeszenia Katolików „Caritas, a następnie dał się zwerbować UB jako informator o pseudonimie „Turysta (w niniejszej publikacji, w celu uniknięcia nieporozumień, określany jest jako „Turysta III). Werbunku dokonał zastępca komendanta MO do spraw bezpieczeństwa w Chrzanowie major Antoni Ćwik. Nie wiemy, jakie były bezpośrednie powody takiej decyzji księdza Gorzelanego; prawdopodobnie zamierzał prowadzić z bezpieką grę, która miała ułatwić mu dokończenie budowy kościoła. Zdają się to potwierdzać zachowane doniesienia dotyczące księży z powiatu chrzanowskiego, które mają bardzo ogólnikowy charakter, a także opinia samego majora Ćwika, który pisał w jednym z raportów, że „jeżeli chodzi o pełną szczerość tw. „Turysty, to pozostawia wiele do życzenia. Współpracę tę zerwano w połowie lat sześćdziesiątych, kiedy ksiądz Gorzelany został skierowany do pracy na terenie szczególnie trudnym duszpastersko - do Nowej Huty, najmłodszej dzielnicy Krakowa, która programowo miała być „miastem bez Boga. Władze państwowe podjęły decyzję o budowie kombinatu metalurgicznego i miasta Nowa Huta 17 maja 1947 roku. Latem 1949 roku rozpoczęto budowę pierwszych bloków mieszkalnych, a w kwietniu 1950 zaczęto kopać ziemię pod fundamenty kombinatu. Decyzja, aby w sąsiedztwie „reakcyjnego i klerykalnego Krakowa stanęło „miasto socjalistyczne i wielki ośrodek przemysłowy, miała charakter polityczny! Nowa inwestycja powstała na żyznych terenach położonych wokół opactwa Cystersów w Mogile. Kierownik Referatu do spraw Wyznań Miejskiej Rady Narodowej w Krakowie Leon Król zapowiedział oficjalnie, że „kościoła w Nowej Hucie nie będzie. Zezwolenie na budowę świątyni udało się uzyskać dopiero w lutym 1957 roku na fali tzw. odwilży popaździernikowej. Kościół miał stanąć na terenie osiedla C-l (dziś Teatralnego). 17 marca 1957 roku, po uroczystej procesji ustawiono w tym miejscu drewniany krzyż. Rozpisano też konkurs architektoniczny na projekt świątyni. W kwietniu 1960 roku władze państwowe zmieniły swoją decyzję i nakazały usunięcie krzyża. Doprowadziło to do spontanicznego protestu wiernych, który przerodził się w regularne walki uliczne, w brutalny sposób stłumione przez oddziały MO i ORMO. Zatrzymano lub aresztowano blisko 1000 osób, z których 87 skazano na kary pozbawienia wolności od kilku miesięcy do 5 lat. W tym czasie było to jedno z najpoważniejszych wystąpień społecznych przeciwko komunistycznej władzy w obronie wartości religijnych. Proboszczem parafii bieńczyckiej był wówczas ksiądz Mieczysław Satora, o którym nikt nie wiedział, że od przeszło 10 lat współpracuje z bezpieką pod pseudonimem „Marecki. Jednak po wydarzeniach pod krzyżem został on odwołany, a zajmowane dotąd przezeń stanowisko wakowało przez kilka lat. Kolejne kościelne nominacje nie były zatwierdzane przez administrację państwową. Zaistniały problem rozwiązał umiejętnie nowy metropolita krakowski arcybiskup Karol Wojtyła, powierzając tę funkcję właśnie księdzu Józefowi Gorzelanemu. Władzom komunistycznym trudno było sprzeciwić się nominacji „księdza patrioty, nawet jeżeli miały obawy co do jego faktycznej lojalności wobec państwa. Nowy proboszcz, który objął parafię 1 marca 1965 roku, nigdy nie zawiódł zaufania ordynariusza. Zerwał w tym czasie współpracę z SB, wystąpił też ze Zrzeszenia Katolików „Caritas, chociaż kontakty z tym środowiskiem utrzymywał jeszcze przez wiele lat, a w 1974 roku przyjął nawet za tę działalność państwowe odznaczenie, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Ksiądz Gorzelany prowadził budowę nowej świątyni w latach 1967-1977. Wybrał dla niej nową lokalizację, a przede wszystkim patronkę Matkę Bożą Królową Polski, co dla mieszkańców Nowej Huty miało wymiar symboliczny. Zainicjował też wiele nowych form duszpasterskich, w tym zwłaszcza słynne nabożeństwa fatimskie, odprawiane od maja do października trzynastego dnia każdego miesiąca. Nowy kościół, nazywany popularnie Arką Pana, został poświęcony 15 maja 1977 roku przez kardynała Karola Wojtyłę. Mimo ulewnego deszczu przed świątynią zebrał się prawie siedemdziesięciotysięczny tłum. Ponieważ sama parafia liczyła już w tym czasie przeszło 30 000 wiernych, metropolita krakowski podzielił ją wkrótce na cztery rejony duszpasterskie, z których w przyszłości narodziły się nowe parafie. Od samego początku proboszczowania w Nowej Hucie, ksiądz Gorzelany był obiektem doniesień składanych przez tajnych współpracowników SB, w tym także przez dwóch wikarych, z których jeden nosił pseudonimy „Luis i „Jacek a drugi „Ref. Ten ostatni pseudonim, jak wynika z dokumentów, nadano księdzu Janowi Iglickiemu, który trafił do Bieńczyc w 1963 roku i został zwerbowany przez SB cztery lata później. Składał on doniesienia na proboszcza, ale ze względu na wybujałą wyobraźnię - a może chęć wprowadzania esbeków w błąd - był tak mało wiarygodny, że w 1972 roku SB sama wyrejestrowała go z sieci. W tym samym roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie prawdopodobnie nadal przebywa. Autor publikacji próbował się z nim skontaktować, ale bez skutku. Wśród osób informujących SB o poczynaniach księdza Gorzelanego była też jedna z jego parafianek. Jak wynika z dokumentów - związana z redakcjami „Znaku i „Tygodnika Powszechnego (brak dostatecznych podstaw, by dokonać jednoznacznej identyfikacji tej osoby). Nie została ona zarejestrowana jako TW, lecz jedynie jako kontakt operacyjny (KO) o pseudonimie „Ala. Mimo to udzielała SB dość szczegółowych informacji w okresie przygotowań do pierwszej pielgrzymki Jana Pawła II do Polski. Metamorfoza księdza Gorzelanego, a zwłaszcza jego ogromna aktywność w tworzeniu nowej parafii, była dla SB powodem wszczęcia przeciwko niemu sprawy operacyjnego rozpracowania o kryptonimie - jakże trafnym - „Głaz, zarejestrowanej 7 lipca 1980 roku w Wydziale „C krakowskiej KW MO. W tym czasie SB przeprowadziła z księdzem Gorzelanym kilka długich rozmów ostrzegawczych. Najczęściej dochodziło do nich przed ważnymi uroczystościami, w tym zwłaszcza przed nabożeństwami fatimskimi i mszami zamawianymi co roku przez Solidarność na 31 sierpnia. Rozmowy te prowadzone były na wysokim szczeblu, bo przez samego zastępcę szefa do spraw SB WUSW w Krakowie, pułkownika Józefa Biela. Nie dały one jednak nic, bo proboszcz i tak robił swoje. Esbecy w ramach akcji dezintegracyjnych podsycali konflikt wokół budowy w sąsiedztwie Arki Pana Hospicjum św. Łazarza (bieńczycki proboszcz był jednym z inicjatorów tego dzieła). Powstał nawet komitet protestacyjny, do którego udało się wciągnąć grupę mieszkańców Bieńczyc. Rozpowszechniano też pogłoski o żydowskim pochodzeniu księdza Gorzelanego i o jego prywatnej działalności gospodarczej. Próbowano również wrobić go w sprawy obyczajowe. W poszukiwaniu informacji na ten temat posunięto się nawet do tego, że w 1984 roku po jego pobycie z przyjaciółmi w jednym z hoteli przetrząsano w pokojach kosze na śmieci. W październiku 1985 roku ksiądz Gorzelany złożył rezygnację z funkcji proboszcza. Zamieszkał w prywatnym domu w Cichym Kąciku w pobliżu krakowskich Błoń. Swoje mieszkanie w Nowej Hucie przekazał małym siostrom Jezusa. Przyczynił się walnie do sprowadzenia do Polski Rycerskiego Zakonu św. Łazarza, którego został kapelanem krajowym. W 1995 roku przeżył radość koronacji sprowadzonej przez siebie do Nowej Huty figury Matki Bożej Fatimskiej, a w 1996 - poświęcenia Hospicjum św. Łazarza. Zmarł 7 listopada 2005 roku w 90. roku życia i 65. kapłaństwa. Mszę świętą pogrzebową w Arce Pana prowadził kardynał Stanisław Dziwisz. Niestrudzony kapłan spoczął na cmentarzu Rakowickim, w grobowcu położonym tuż przy kaplicy i zwieńczonym sylwetką nowohuckiego kościoła. Nigdy nie został prałatem, choć tą godnością w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych obdarzono wielu duchownych w archidiecezji. Natomiast Rada Miasta Krakowa uchwaliła, aby jedno z rond nowohuckich nazwać imieniem budowniczego Arki Pana („Księża wobec bezpieki, ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, str. 255-264).

Gorzelańska Monika - socjolog, aktywistka ruchu ekologicznego, przez kilka lat prezes Ośrodka Działań Ekologicznych „Źródła w Łodzi, obecnie mieszka w Waszyngtonie. Wolontariuszka w „Friends of the Earth, stypendystka „American Rivers. Obecnie pracuje w organizacji pozarządowej i zajmuje się działaniami na rzecz zwiększenia szans zdobycia wyższego wykształcenia przez młodzież z ubogich rodzin, korespondentka miesięcznika „Dzikie Życie.

GorzkowskI Albert - tłumacz, brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich (Kraków 2007) - odczyt pt. „O polskim tłumaczeniu książki „God in Search of Man („Bóg szukający człowieka) A.J. Heschela.

Gosiewska Małgorzata Maria LISTA NR 9 - z domu Kierat, ur. 22 lipca 1966 w Gdańsku. Posłanka na Sejm RP V kadencji (od 2005). Należy do partii Prawo i Sprawiedliwość. Była żona Przemysława Gosiewskiego.

Gosiewski Przemysław Edgar - LISTA NR 9, ur. 12 maja 1964 w Słupsku. Polityk, poseł Prawa i Sprawiedliwości od 2001. Od 14 lipca 2006 minister-członek Rady Ministrów w rządzie Jarosława Kaczyńskiego, a także przewodniczący stałego Komitetu Rady Ministrów. Od 8 maja 2007 wiceprezes Rady Ministrów. Przemysław Gosiewski jest byłym mężem posłanki Małgorzaty Gosiewskiej; ma z nią syna Eryka. Z obecną żoną, Beatą, ma dwoje dzieci. Inspirator budowy dworca kolejowego we Włoszczowej za miliony złotych z budżetu państwa. Jego antypolskie fobie można było zobaczyć w programie „Młodzież kontra (dostepne na str int.). Tygodnik „Wprost napisał, że minister Gosiewski załatwił żonie swojego kolegi, wiceministra spraw wewnętrznych i administracji Pawła Solocha, rządową posadę wartą blisko 5 tys. euro miesięcznie. Pani Katarzyna Paluszkiewicz-Soloch ma zostać członkiem zarządu - dyrektorem zarządzającym w Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej. Przemysław Gosiewski i Paweł Soloch od lat utrzymują przyjacielskie kontakty. Gosiewski nie widzi nic złego w załatwieniu pracy żonie swego kolegi. Przepisy mówią, iż osoby zatrudnione w fundacjach polsko-niemieckich nie płacą podatku. Gosiewskiemu ukończenie 5-letnich studiów prawniczych zajęło 13 lat. (<http://raportnowaka.pl/news.) Część> rodziny Gosiewskich, potomków hetmana polnego litewskiego Wincentego Gosiewskiego twierdzi, że Przemysław nie ma z nimi nic wspólnego przynajmniej w genealogii. Grożą nawet wywołaniem skandalu jeżeli nie przestanie się pod nich podszywać !!! i wciągać ród do polityki pod szyldem PiS. Gosiewscy spotkają się w Kretowinach koło Morąga. Planują powołanie zespołu do budowy pomnika w Rynie dla upamiętnienia hetmana dowódcy zwycięskiej bitwy pod Prostkami 8 października 1656 r. - To zdrajca, co puścił Tatarów samopas, by kradli, rabowali i gwałcili. Ludzie się o tym dowiedzieli i szkole nadaliśmy imię Jana Pawła II - mówi jeden z mieszkańców. Hetman zasłynął krwawymi napaściami Tatarów, a nie z bohaterską walką opisywaną na kartach „Potopu. Dlatego mieszkańcy Prostek nie chcieli hetmana na patrona szkoły. To postać typowego siedemnastowiecznego awanturnika. Owszem, wygrał bitwę pod Prostkami, w której pokonał Radziwiłła. Faktem jest jednak także, że jako hetman polny litewski dowodził oddziałami Tatarów i po bitwie pozwolił im grabić. To oni dokonywali najazdów, podpaleń ponad stu wsi w okolicach Ełku. Wzięli w jasyr dziesiątki tysięcy mieszkańców. Tatarzy byli okrutni. To zostało w świadomości mieszkańców tego regionu - mówi prof. dr hab. Janusz Marcin Michał Małłek z Wydziału Nauk Historycznych na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. - Był też okres, kiedy Gosiewski lansował cara Rosji na tron Polski, wchodził z nim w różne konszachty. Zabili go polscy konfederaci barscy za zdradę. Dlatego dziwię się premierowi Gosiewskiemu, który tak przechwala się swoim pochodzeniem. Ci którzy pamiętają go z czasów PC nie mogą się nadziwić iż zniknął u niego garbaty... nos!!! Obecnie widać na nim tylko bliznę po chirurgicznej operacji.

Goskind Izaak - twórca filmowy z Łodzi. Zaraz po wojnie powstała żydowska spółdzielnia filmowa „Kinor. Współpracowała ona z państwowym „Filmem Polskim. Zrealizowano w niej kilka filmów krótkometrażowych o tematyce żydowskiej.

Goskind Saul - brat Izaaka, także filmowiec z Łodzi.

Goss Janina - przewodnicząca Rady Nadzorczej TVP. Do tej pory była skarbnikiem w łódzkim PiS. Należy do tych wybranych, którzy znają prywatne numery komórek Jarosława Kaczyńskiego. Gdy był w Łodzi, tylko ona dostąpiła zaszczytu zaproszenia do rządowej limuzyny. Ma 64 lata, z wykształcenia jest radcą prawnym. Pracowała w Samorządowym Kolegium Odwoławczym, Wojewódzkim Inspektoracie Ochrony Środowiska, PSS Społem, Banku Gospodarki Żywnościowej. W latach 1992-1996 była w PC, do końca wierna Kaczyńskim. Mówiło się po rozpadzie PC, że pozostał w nim sztandar i Janina.

Goszcz Marta - LISTA NR 10, członek-założyciel Stowarzyszenia Społeczeństwa Wiedzy, Warszawa. Współredaktorka portalu internetowego Psychologia.net.pl.

Goszczyński Andrzej - LISTA NR 3, ekspert prawa prasowego i komentator najważniejszych spraw dotyczących mediów. Współtwórca Centrum Monitoringu Wolności Prasy Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Od 1996 do 2001 roku, był dyrektorem tej instytucji. Współpracował z fundacją Amnesty International - koalicji przeciw korupcji. Obecnie jest prezesem fundacji „Obserwatorium Wolności Mediów. W 1981 ukończył Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Odbył staż dziennikarski w Bostonie. Jeszcze podczas studiów pracował w „Na przełaj i w programie III Polskiego Radia. W roku 1988 związał się z „The Warsaw Voice. Zajmował się tam polityką krajową, pełnił funkcję opinion editor. Później pracował w „Newsweeku, „Wprost i innych redakcjach. Obecnie publikuje w tygodniku „Polityka. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród dziennikarskich, między innymi nagrody dziennikarskiej Amnesty International 2002. Powszechnie uznawany za eksperta w dziedzinie mediów, prawa prasowego i wolności informacji. Jest jednym z współautorów obywatelskiego projektu ustawy o udzielaniu informacji przez urzędników publicznych. Uczestniczył w pracach sejmowej komisji kultury i komisji do spraw środków przekazu. Brał udział w pracach nad ustawą o zawodzie dziennikarza. Wypowiadał się w najbardziej kontrowersyjnych sprawach dotyczących mediów, między innymi w sprawie procesu Aleksandra Kwaśniewskiego przeciwko dziennikowi „Życie, procesu redaktora naczelnego „Wieści Polickich Andrzeja Marka, filmu o „Amwayu. Na znak protestu przeciwko skazaniu przez sąd dziennikarza Andrzeja Marka na karę więzienia siedział wraz z innymi dziennikarzami w klatce przed gmachem Sejmu.

Gosztyła Krzysztof - Do szkoły teatralnej Krzysztof Gosztyła trafił po trzynastu latach grania na wiolonczeli. Z dnia na dzień zrezygnował ze studiów na Akademii Muzycznej. W filmie zadebiutował jako uczeń szkoły podstawowej. W latach 1976-78 studiował w warszawskiej PWSM. Aktor teatrów warszawskich: Dramatycznego (1981-84, 1993-94), Polskiego (1984-87). Rok temu przyjął posadę w Teatrze Narodowym. Ważniejsze daty: 1956. 10. 20 - Data urodzenia (Warszawa); 1981. 05. 22 - Debiut teatralny; 1982 - Wykształcenie - rok ukończenia studiów (PWST Warszawa); 1987 - Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za osiągnięcia aktorskie w Teatrze PR, szczególnie za role w słuchowiskach „Lord Jim, „Lot pingwina, „Cyd; 1998 - Nagroda Teatru Polskiego Radia „Wielki Splendor za kreacje radiowe (7.12)).

Gotard Jan - 1898-1942, artysta malarz, syn znanego lekarza warszawskiego, zadenuncjonowany.

Gotlib Helena - aktorka, która zasłynęła głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz.

Gotlib Henryk - 1892- 1966, wykładowca w Polish College of Arts, pejzażysta, akty, portrety.

Gotlib Henryk - malarz i grafik reprezentujący nurt kolorystyczny o ekspresyjnym odcieniu. Urodzony w 1890 w Krakowie, zmarł w 1966 w South Godstone (Anglia). Wykładowca w Polish College of Arts, pejzażysta, akty, portrety.

Gottesman Gustaw - 1918-98, dziennikarz, pisarz, tłumacz. Podczas II woj. świat. żołnierz Pol. Sił Zbrojnych na Zachodzie; 1942-45 sekretarz ministrów pracy i finansów rządu londyńskiego, 1946-49 pracownik ONZ; 1954-63 red. nacz. tygodnika „Przegląd Kulturalny, 1972-75 z-ca red. nacz. tygodnika „Literatura; autor dramatów, przekłady anglosaskiej lit. dramatycznej. „Przegląd Kulturalny został zamknięty w 1963 roku, a on sam stracił stanowisko redaktora naczelnego „Literatury w roku 1975. Wówczas wystąpił z PZPR. W 1968 r. nie wyjechał z Polski. W połowie lat siedemdziesiątych miał bliskie kontakty z grupami żydo-opozycyjnymi. Większość tych intelektualistów, którzy przyłączyli się do rewolucji 1980 roku, było jego osobistymi przyjaciółmi.

Gottesman Krzysztof - syn w/w. Publicysta m.in dziennika „Rzeczpospolita. Z wykształcenia jest socjologiem. Karierę dziennikarską zaczynał w „Tygodniku Solidarność, którego był reporterem. Od 1991 roku pracuje w „Rzeczpospolitej, najpierw jako kierownik działu opinii. Aktualnie jest komentatorem politycznym tej gazety. Prowadzi również blog w serwisie salon24.pl.

GOTTINGER Ludwik - prokurator, ur. 25.08.1904 r. w Stryju. Rodzice: Ludwik i Helena. Absolwent prawa UJK (1926). Aplikant, asesor, sędzia grodzki, prokurator, wiceprokurator w Sądzie Okręgowym w Lublinie. Od 1944 r. w WP. Podprokurator, wiceprokurator WPG w Lublinie. Podprokurator NPW (1945). Stopień-major. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Gottlieb Leopold - 1879-1934, malarz, grafik, rysownik działający w Krakowie, Paryżu i Wiedniu. Brat Maurycego, uczeń Jacka Malczewskiego, legionista, portrecista Piłsudskiego.

GOTTLIEB MAURYCY - malarz, najwybitniejszy artysta w kręgu kultury żydowskiej na ziemiach polskich w 2. połowie XIX wieku. Urodzony w 1856 w Drohobyczu, zmarł w 1879 w Krakowie. Pochodził z zamożnej rodziny żydowskiej.

Gow David - reżyser, wspólnie z Markiem Adamem zrealizowali film „Glany. Film był pokazany na IV Miedzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. „David Gow od siedemnastego roku życia pracował jako pisarz i aktor. Studiował w Second City w Toronto, a później aktorstwo na Montrealskim Uniwersytecie Concordia. Do 1986 regularnie grał w teatrze, filmie i telewizji. Po przeprowadzce do Toronto zainteresował się twórczością teatralną. Napisał kilka monodramów. Następnie sztukę „Cherry Docs („Glany na glanc), na podstawie której powstał scenariusz do filmu „Glany, okazała się dla niego przełomowa. Spektakl ten jest wystawiany w całej Kanadzie i Stanach Zjednoczonych, również w Izraelu, Niemczech, Polsce i Wielkiej Brytanii. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 35).

Gowin Jarosław - ur. 4 grudnia 1961, publicysta, wieloletni redaktor naczelny miesięcznika „Znak, które 1 stycznia 2008 r. wydało oszczerczą książkę polakożercy i świni Jana Tomasza Grossa „Strach. Współtwórca i rektor Wyższej Szkoły Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera, senator VI i poseł VII kadencji wybrany z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu nr 12 Kraków. Absolwent filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego, jest stypendystą Cambridge oraz doktorem Polskiej Akademii Nauk. Autor książek, w tym opracowania na temat Kościoła katolickiego w Polsce po transformacji ustrojowej „Kościół w czasach wolności 1989-1999. Analizy sporów ks. Józefa Tischnera o Kościół - „Religia i ludzkie biedy. Razem z Manfredem Spiekerem napisał „Zaangażowanie czy defensywa - Katolicy w życiu Polski i Niemiec. Jest współautorem (razem z Dorotą Zańko) wywiadów - rzek z arcybiskupem Józefem Życińskim, „Niewidzialne światło oraz z ks. Józefem Tischnerem, „Przekonać Pana Boga. Na początku lat 90. zwolennik Unii Wolności. Członek Rady Fundacji Świętego Mikołaja.

Goździk Lechosław - LISTA NR 16, był jednym z przywódców rewolty robotniczej na Wybrzeżu w październiku 1956 roku.

Gójski Krzysztof - polonofob, redaktor techniczny żydowskiego pisma „Midrasz.

Góralczyk Wojciech - zajmował się organizowaniem IV Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja w kinie „Muranów w Warszawie.

Góralczyk-Markuszewska Zofia - plastyk.

Góralska Helena - urodzona w 1947 r. w Warszawie. Pochodzi z rodziny żydowskich komunistów. Jej ojciec Władysław Góralski był kierownikiem Wydziału Zagranicznego KC PZPR w latach stalinowskich. Ukończyła ekonomię na Uniwersytecie Warszawskim, jest doktorem ekonomii. Od 1972 r. pracowała jako asystent na Wydziale Ekonomii UW, a od 1975 jako asystent w Głównym Urzędzie Statystycznym, od 1979 jako adiunkt w instytucie Pracy i Polityki Socjalnej. W latach 1989-91 była wiceministrem pracy w rządzie T. Mazowieckiego, a w latach 1992-93 wiceministrem finansów w rządzie H. Suchockiej. Od 1991 r. była posłem z ramienia Unii Demokratycznej i Unii Wolności, a także czołowym ekspertem ekonomicznym tej partii. Od 1990 r. przewodniczyła Radzie Banku Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych, Fundacji Inicjatyw Społeczno-Ekonomicznych i Fundacji dla Polski.

Góralski Roman - prezes Synagogi Płockiej, działacz stowarzyszenia „Synagoga Płocka, wciela w życie projekt budowy Muzeum Żydów Mazowieckich

Górecka Barbara - dyrektor wydawniczy - „Gazeta Wyborcza ul. Towarowa 4, 43-110 Tychy.

Górecki Jan-Muhlrad - członek KPP, PPR, PZPR, były dyrektor generalny Ministerstwa Finansów.

Górecki Wiktor-syn Muhlrada - ur. 28.01.1946 r., aktywny „komandos w 1968 r. Specjalista ds. informacji niejawnych i kancelarii tajnej. Student Wydz. Filozofii. Ojciec - Jan, generał WP w stanie spoczynku. Powiązany silnie z grupą A. Michnika. Brał udział w akcji zbierania podpisów pod petycją w obronie A. Michnika. Obecnie jest jednym z organizatorów akcji politycznej na terenie UW. Szczególnie ostro atakuje politykę kulturalną w PRL.

Górecki-Goldberg - pułkownik, polonofob, dyrektor Departamentu IX.

Górnicki Janusz - LISTA NR 4, postanowieniem prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 15 listopada 2006 r. o nadaniu odznaczeń, odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi na wniosek Ministra Zdrowia, za zasługi w działalności na rzecz honorowego krwiodawstwa.

Górnicki Wiesław - doradca Jaruzelskiego. Komunista, dziennikarz, pułkownik. Przeważająca część czytelników pamięta go jako jednego z najskrajniejszych janczarów stanu wojennego. Dawny politruk kłamie jak kłamał, pełen hucpy. Andrzej Kaczyński w „Rzeczypospolitej (17.03.94 r.) pisał: „Kto pamięta ówczesne występy pułkownika w kraju - w tv i prasie: „zakneblowani rozmówcy, z widmem weryfikacji przed oczami i mocny człowiek Jaruzelskiego, który sam sobie stawia „drażliwe pytania i udziela na nie miażdżącej odpowiedzi. Te miny marsowe, nieokiełznane wybuchy pasji. Wcześniej Górnicki deprecjonował polski patriotyzm m.in. poprzez znieważanie polskich bohaterów narodowych. W 1988 roku zaatakował „Konfrontacje za umieszczenie na pierwszej stronie zdjęcia pomnika katyńskiego na Powązkach. Dzisiaj Górnicki jest przedstawiany jako nonkonformista, który bronił Izraela gdy ten zaatakował państwa arabskie w 1967 roku. W „Wiadomościach Kulturalnych z dn. 21.01.96 roku pisał w artykule „Złodzieje naszej pamięci: „Chłopcom Walendziaka chodzi o rehabilitację postendeckiej szumowiny, która obecnie pełni w telewizji obowiązki narodu, i dodawał uwagi o oprychach z NSZ, o antysemickich obsesjach „Małego Dziennika.

Górny Tadeusz - ur. 1941 r., z wykształcenia muzyk, absolwent PWSM w Warszawie. Od roku 1958 aktywny w dziedzinie upowszechniania kultury głównie żydowskiej. Jako dziennikarz debiutował na łamach prasy w połowie lat sześćdziesiątych („Ruch Muzyczny, „Jazz, „Jazz Forum). Od roku 1966 w Polskim Radio (Program III, Program I Studio Rytm). Od 1969 roku w komunistycznej Telewizji Polskiej (Telewizyjny Ekran Młodych, Redakcja Rozrywki Programu I). Przez szereg lat jako urzędnik państwowy PRL pełni szereg odpowiedzialnych funkcji w resorcie kultury, nie rezygnując z działalności pseudopublicystycznej na łamach komunistycznej prasy, by w końcu lat osiemdziesiątych powrócić do dziennikarstwa (m.in. redaktor naczelny miesięczników „Kurenda i Poradnik Muzyczny). Od roku 1991 skupił się na promocji książki i czytelnictwa. Był jednym z współtwórców nagrody sezonu wydawniczo-księgarskiego „Ikar i jako prezes Stowarzyszenia Promocji Książki zrealizował dziewięć edycji tej tandeciarskiej nagrody. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Górny Zbigniew - dyrygent.

Górowska Maria-Sand - sędzia, morderczyni sądowa generała Fieldorfa.

Górska Gabriela - LISTA NR 3, ur. 2 lipca 1939 roku w Woli Pękoszowskiej. Ukończyła Wydział Prawa i Administracji UW. Współpracowała z „Głosem Wybrzeża, „Zwierciadłem, „ITD. W science fiction debiutowała opowiadaniem „Inicjacja opublikowanym w 1981 roku. Oprócz licznych opowiadań współczesnych i fantastyczno-naukowych, wielokrotnie nagradzanych w konkursach literackich, adaptowanych na słuchowiska radiowe. Ma w swoim dorobku także sztukę oraz powieści: „Wielka szansa (1977), „Kontakt (1982), „Piekielny trójkąt (1986). Autorka m.in. powieści pt. „Gra o stołki.

Górska Halina-Sara-Endelman-Kugelschwanz - ur. 4 maja 1898 w Warszawie, zm. 4 czerwca 1942 we Lwowie. Pochodziła z lwowskiej rodziny Endelmanów. Od 1924 była związana z lwowskim środowiskiem literackim. Po zajęciu Lwowa przez ZSRR we wrześniu 1939, podjęła aktywną współpracę z władzą sowiecką. Była współpracowniczką „Nowych Widnokręgów, które publikowało fragmenty jej powieści. Tłumaczyła na język polski „Matkę Gorkiego. Pracownica polakożerczego „Czerwonego Sztandaru. W czerwcu 1941 nie ewakuowała się z władzami sowieckimi, prawdopodobnie z powodu choroby męża. 19 września 1941 została aresztowana we Lwowie przez Niemców i rozstrzelana na Piaskach Łyczakowskich w czerwcu 1942.

Górska Wanda - sekretarka Bieruta, aktywistka PPR. Z jej związku z Bierutem urodził się Maciej Górski.

Górski Dominik i Marzenna - LISTA NR 15, członkowie Kościoła Domowego Ruchu Światło-Życie.

Górski Józef - „Na przełomie dziejów [oprac J. Grabowski]. Fragment pamiętników Józefa Górskiego dotyczy sytuacji na Podlasiu w pierwszych latach okupacji niemieckiej, oraz ilustruje poglądy autora na temat „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej. Górski, jak sam stwierdza, na Zagładę Żydów patrzył dwojako: raz jako chrześcijanin, który współczuje ofiarom kaźni, a raz jako Polak wierny ideom Romana Dmowskiego. Z tej drugiej perspektywy, zagłada Żydów napawała go wyraźną satysfakcją. Pamiętnik Józefa Górskiego z całą pewnością zaliczyć można do działu „kurioza (...). Rocznik naukowy Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN.

Górski Ludwik - LISTA NR 4, ur. 1924 r., prof. dr hab., specjalność: chemia analityczna. Obecnie Knwent Seniorów Politechniki Krakowskiej. Były protektor Politechniki Krakowskiej,

Górski Maciej - syn Bieruta i Wandy Górskiej. Były ambasador we Włoszech i Grecji. „Krzysztof Górecki tak pisał w „Naszej Polsce z 30 sierpnia 2005 r. o najsłynniejszej postaci z tego rodu wśród dyplomatów RP: „Maciej Górski - ambasador RP w Atenach, to nieślubny syn Bieruta i jego sekretarki Wandy Górskiej, aktywistki PPR. Kreator i propagandysta stanu wojennego, znany z wystąpień u boku Urbana, któremu prowadził konferencje prasowe, szef Interpressu. W Rzymie, gdzie był jeszcze do niedawna ambasadorem, nie należal do najbardziej zapracowanych dyplomatów. Zajmował się jedynie goszczeniem partyjnych i wojskowych prominentow SLD w prywatnym charakterze nieprzerwanie wizytujących Rzym. Stąd nasza ambasada nazywana była „Pensjonat Rubens (leży przy via Rubens). Oprocz pelnienia funkcji szefa pensjonatu zajmował się także kolekcjonowaniem... talonów na benzynę. Na swoje nazwisko zarejestrował pięć samochodów i pobierał z MSZ Włoch talony, które pokątnie z zyskiem spieniężył za bagatela - kilkanaście tysięcy euro. Po powrocie z Rzymu mianowany ministrem obrony narodowej ds. polityczno-wychowawczych (sic!). W Atenach przejmuje schedę po innym współpracowniku Urbana - Grzegorzu Dziemidowiczu. Macieja Górskiego odwołano w marcu 2006 r. ze stanowiska ambasadora w Atenach. („Wirtualna Polska z dn. 06.25.2007, „Czerwone dynastie w MSZ - prof. Jerzy Robert Nowak) Jego bratankiem jest Adam Kobieracki.

Górski Marek - członek Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów. Uczestniczył w uroczystościach Simchat Tora na warszawskim Żoliborzu. (źródło: http://prchiz.free.ngo.pl/prchizsimchatpopup.html)

Górski Michał - polonofob, komuch, stalinowiec, policjant w getcie. Mjr., szef Zarządu Polityczno-Wychowawczego masowej stalinowskiej organizacji młodzieżowej „Służba Polsce.

Górski Rafał - dyrektor Instytutu Spraw Obywatelskich, redaktor „Magazynu Obywatel. Koordynator lub aktywista kilkudziesięciu projektów o zasięgu lokalnym, ogólnopolskim i europejskim, m.in. „Kampania TIR-y na tory (od 1996), „Aktywność Obywatelska (2000), „Obywatele Obywatelom - system monitoringu, wymiany informacji oraz rozwoju aktywności obywatelskiej. (2006)

Górski Rafał L. - LISTA NR 4, dr, adiunk Instytutu Języka Polskiego PAN w Krakowie. Współautor m.in. „Słownika łaciny średniowiecznej w Polsce (Kraków 1953).

Górski Zbigniew - członek Zarządu „Racji.

Grabarek Marek - Prezes Zarządu i Dyrektor Generalny PLL LOT. LOT jest jednym z największych sponsorów żydostwa w Polsce.

Grabczak Krzysztof - LISTA NR 4, tłumacz przysięgły.

GRABIAS Michał LIST NR 17, Poznań.

Grabowicz George - historyk literatury, slawista, profesor; w latach 1989 - 1996 dyrektor Instytutu Ukrainistyki Uniwersytetu Harwardzkiego; 1990-1993 Prezes Międzynarodowego Związku Ukrainoznawców; 1988-93 prezes Amerykańskiego Komitetu Slawistów. Redaktor naczelny kwartalnika „Krytyka.

Grabowska Alina-Sara Rotenfisch - od lat 90. czołowa tropicielka rzekomego polskiego antysemityzmu. Atakuje każdego, kto powie lub napisze coś negatywnego o Żydach. Wcześniej zarzucała tzw. komandosom nadużywanie haseł demokratycznych. Były pracownik RWE. Jeszcze w 1969 roku napisała ona w paryskiej „Kulturze: „W pierwszych latach powojennych (a nawet i później) znakomitą większość - niestety - pracowników UB stanowili Żydzi. Komunistka, autorka partyjnego (PZPR) „Głosu Robotniczego, na łamach którego atakowała rozgłośnię RWE, w której później się zatrudniła. Wychwalała m.in. znanego politruka PRL-u Janusza Kolczyńskiego. W 1990 roku wytropiła antysemityzm na plakacie ZCHN-u. Powiedziała w telewizji w „Studio Foksal, że: „Wywożeni na taczkach komuniści mają wybitnie semickie rysy twarzy. W marcu 1994 roku, zaatakowała historyka Krzysztofa Kunerta za to, że ujawnił prawdziwe imiona rodziców zbrodniarza sądowego i mordercy generała Nila (Fieldorfa) Gurowskiej. W postkomunistycznym „Wprost z 11 grudnia 1994 roku krytykowała książkę Petera Rainy dotyczącą morderstwa dokonanego na synie Bolesława Piaseckiego w 1956 roku. W numerze z dnia 11 lutego 1994 roku w „Życiu Warszawy zaatakowała „Gazetę Polską za listy w sprawie Żydów. Uważała, że nakład powinien zostać skonfiskowany.

Grabowska Anna - LISTA NR 3, prof. dr hab., członek Rady Naukowej Instytutu Chemii Fizycznej PAN w kadencji 1999-2002 r. Otrzymała Nagrodę Sekretarza Naukowego PAN (1980) oraz Nagrodę Wydziału III PAN (1963). Członek Towarzystwa Popierania i Krzewienia Nauk.

Grabowska Genowefa - europoseł, podpisała się pod rezolucją Parlamentu Europejskiego z 15 czerwca 2006 roku, w której „dano wyraz zaniepokojeniu wzrostem nietolerancji w Polsce. Polskę oskarżono o rasizm, ksenofobię, antysemityzm i homofobię.

Grabowska Mirosława - dr hab. socjolog, członek Zarząd Fundacji Batorego. Adiunkt w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego i Instytucie Studiów Politycznych PAN. Członek - założyciel Instytutu Badań nad Podstawami Demokracji, w latach 1982-89. Członek redakcji podziemnego kwartalnika politycznego „Krytyka, członek wielu krajowych i kilku międzynarodowych zespołów badawczych. Autorka kilkunastu publikacji książkowych i kilkudziesięciu artykułów

GRABOWSKA Urszula LISTA NR 18, ur. 27 czerwca 1976 w Myślenicach, aktorka filmowa i teatralna. Grała w kabarecie Marcina Dańca. Jest absolwentką Wydziału Aktorskiego krakowskiej PWST, którą ukończyła w 2000 r. Od tego samego roku związana jest z Teatrem Bagatela z Krakowa, w którym zadebiutowała będąc jeszcze studentką. Wystąpiła w spektaklu Barbary Sass „Miesiąc na wsi odgrywając rolę Wiery Aleksandrowny. W krakowskim Teatrze STU znana jest z roli Ofelii w „Hamlecie. Jest żoną aktora, spikera oraz rzecznika prasowego Wisły Kraków, Adriana Ochalika.

Grabowski Jan - członek redakcji rocznika naukowego Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN „Zagłada Żydów. Profesor na Wydziale Historii Uniwersytetu Ottawa (Kanada). Ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim (1986). Doktorat (1994) obronił na wydziale historii Université de Montréal. Od 1994 roku pracuje na wydziale historii Université dOttawa. Członek-korespondent Centrum Badań nad Zagładą Żydów. Zainteresowania badawcze: niemiecki i polski system sądowniczy na terenach okupowanej Polski, 1939-1945; stosunki polsko-żydowskie w okupowanej Warszawie. Najważniejsze publikacje książkowe: „Historia Kanady, „Ja tego Żyda znam! Szantażowanie Żydów w Warszawie 1939-1943.

GRABOWSKI Maciej LISTA NR 18, doktor ekonomii Uniwersytetu Gdańskiego. Obecnie jest wiceprezesem Instytutu Badań nad Gospodarką Rynkową.

Grabowski Marek - wiceminister zdrowia dzięki rekomendacji w rządzie Jarosława Kaczyńskiego (członek PZPR i SLD). Był zastępcą głównego inspektora sanitarnego kraju w rządach Leszka Millera i Marka Belki. Premier powołał go na to stanowisko wbrew wcześniejszym zapowiedziom PiS, że w rządzie nie będzie osób rekomendowanych na publiczne funkcje przez SLD.

Grabowski Mikołaj - LISTA NR 4, ur. 5 grudnia 1946 w Chrzanowie - aktor, reżyser teatralny, pedagog. Absolwent studiów aktorskich (1969) i reżyserskich (1977) w krakowskiej PWST. Po ukończeniu studiów aktorskich występował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, zaś po ukończeniu studiów reżyserskich pracował w Teatrze im. Norwida w Jeleniej Górze i Teatrze im. Jaracza w Łodzi. W latach 1981-1982, jako dyrektor naczelny i artystyczny kierował poznańskim Teatrem Polskim. W 1982 przeniósł się od Krakowa na stanowisko dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru im. Słowackiego, które zajmował do 1985. W następnych latach reżyserował w Teatrze Ludowym w Krakowie - Nowej Hucie, Teatrze im. Jaracza w Łodzi, Pantheater Kampnagel w Hamburgu oraz w Teatrze im. Słowackiego. W latach 1999-2002, dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Nowego w Łodzi. 1 września 2002 objął funkcję dyrektora artystycznego Starego Teatru w Krakowie, a rok później został także dyrektorem naczelnym tej sceny. Od 1987 współpracuje z Teatrem STU w Krakowie, od 1997 jest (wspólnie z Krzysztofem Jasińskim) jego dyrektorem artystycznym. Wyreżyserował wiele cenionych i nagradzanych spektakli teatralnych oraz telewizyjnych, m. in. „Opis obyczajów wg Jędrzeja Kitowicza w Teatrze STU (1990), „Trans-Atlantyk Witolda Gombrowicza w Teatrze im. Jaracza, Teatrze im. Słowackiego i Teatrze Telewizji czy „Prorok Ilja Tadeusza Słobodzianka w Teatrze Nowym w Łodzi. (2000). Od 1998 jest dziekanem Wydziału Reżyserii na PWST w Krakowie. Od 1995 profesor. Występuje także w filmach, grał m. in. w „Karierze Nikosia Dyzmy, „Pręgach oraz „Karol. Człowiek który został papieżem. W wyborach parlamentarnych w 2005 Mikołaj Grabowski był kandydatem na senatora z listy Partii Demokratycznej - demokraci.pl z okręgu krakowskiego, jednak nie uzyskał mandatu.

Grabowski Zbigniew Ryszard - LISTA NR 4, ur. 11 czerwca 1927 r. Prof. zw. dr Uniwersytetu Warszawskiego (od 1965), obecnie emeryt. Chemik w specjalnościach: chemia fizyczna, fizyka molekularna, fotochemia, fotofizyka, kinetyka, spektroskopia przejść elektronowych. Jest członkiem rzeczywistym Polskiej Akademii Nauk, doktorem honoris causa Uniwersytetu we Fryburgu (Szwajcaria), członek Niemieckiej Akademii Przyrodników w Halle (od 1977) i Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (od 1982). Członek rad międzynarodowych czasopism naukowych. Autor ponad 100 prac naukowych. Współtwórca spektrofotometru elektronicznego i urządzenia do spektrofotometrycznej analizy chromatograficznej. Laureat wielu nagród m.in.: Nagrody Sekretarza Naukowego PAN (1973, 1975, 1979), Nagrody Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1992), Nagrody Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej (1994).

Grabska Stanisława - córka działacza endeckiego Stanisława Grabskiego, przeszła na judaizm. Stała współpracowniczka i gorliwa obrończyni linii programowej „Tygodnika Powszechnego. Wiceprzewodnicząca Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie. Skrajna filosemitka, atakowała Stanisława Michalkiewicza i Jerzego Roberta Nowaka za rasizm, który miał u nich przejawiać się chęcią poznania pochodzenia swoich adwersarzy. W wywiadzie dla „Rzeczypospolitej z dnia 12 lipca 1996 roku poparła żądania Elie Wiesela, który określił krzyże w obozach Auschwitz i Birkenau za obelgę skierowaną przeciwko Żydom.

Grabski August - trokista, współredagował pismo „Dalej!. Autor hagiograficznego opracowania o trokiźmie. Polonofob, dr, Dział Naukowy, Żydowskiego Instytutu Historycznego. Pisał o: „ (...) Nielicznych przykładach Żydów w Polsce po holocauście o poglądach wrogich komunizmowi (...) w „Gazecie Wyborczej z 16-17 września 2006 roku. Zajmuje się głównie życiem żydowskim w czasach PRL. Autor książki „Żydowski ruch kombatancki w Polsce w latach 1944-1949. Poniżej fragmenty recenzji w/w książki dokonanej przez Krzywiec Grzegorza w artykule „O honor narodu żydowskiego? („Midrasz - pismo żydowskie, styczeń 2005, str.40-41). „Bardzo znamienne jest to, że ankieta wśród 370 kombatantów Żydów w Łodzi w 1948 roku wykazała, iż największa grupa spośród nich, bo aż 162 osoby, walczyły w Armii Czerwonej, zaś w radzieckiej i komunistycznej partyzantce walczyło 79 osób, podczas gdy w szeregach AK zaledwie jedna (!) osoba (s. 202-203) (...). Grabski dowodzi w swej pracy, że ludność żydowska dysponowała w okresie wkrótce po wojnie, do lat 1949-1950, rodzajem autonomii narodowej (s. 20). Co za nią przemawia? Wśród argumentów, które przywołuje autor, należy wspomnieć o: wspólnej reprezentacji politycznej, pluraliźmie politycznym i organizacyjnym wewnątrz społeczności żydowskiej, odrębnym szkolnictwie, posiadaniu odrębnej spółdzielczości a także możności organizowania zbrojnych jednostek samoobrony po 1946 r., wolności emigracji oraz możliwości korzystania z pomocy zagranicznej (s. 20). Ludność żydowska w Polsce, w odróżnieniu np. od Białorusinów, Ukraińców czy Niemców, mogła zakładać swe organizacje już od 1944 r., podczas gdy inne mniejszości etniczne z reguły dopiero po 1956 r. dostąpiły takich swobód. Ramy organizacyjne tej przestrzeni autonomicznej wyznaczał Centralny Komitet Żydów w Polsce (CKŻP) i podległe mu terenowe komitety oraz związane z nim partie i organizacje żydowskie (...). Po Holokauście w Polsce mieszkało najwyżej 240.000. Żydów, z czego większość traktowała Polskę jako etap w emigracji do Izraela lub na Zachód (...). Język jidysz rozbrzmiewał wśród Żydów, zwłaszcza w Łodzi i na Dolnym Śląsku. Dolnośląskie miasteczko Dzierżoniów, z jedną trzecią żydowskich mieszkańców, było ostatnim polskim sztetlem. Przed 1950 rokiem wydano ponad siedemdziesiąt tytułów prasowych (oczywiście wiele z nich było efemerydami). Nawet w okresie najczarniejszego stalinizmu nie doszło w Polsce do istotnych represji wobec twórców kultury żydowskiej ani czystek przeciw działaczom żydowskiego pochodzenia, jak to miało miejsce w innych krajach Europy Wschodniej (...). W historii stosunków polsko-żydowskich ostatnich stu lat z najbardziej konkretnymi postulatami autonomii kulturalnej występowali działacze marksistowskiego Bundu, liberalnej Fołks Partaj (żyd. Partii Ludowej) i, w po trosze odmiennej formie, ugrupowania syjonistyczne. Projekt autonomii narodowo-kulturalnej dla polskich Żydów został nakreślony w najpełniejszej formie w deklaracji Centralnego Komitetu Organizacji Syjonistycznych w Polsce, przedstawionej przez delegację tego Komitetu ówczesnemu Naczelnikowi Państwa Józefowi Piłsudskiemu podczas audiencji w Warszawie 12 listopada 1918 roku. Ze względu na ograniczoność miejsca można tylko wspomnieć, że deklaracja nawoływała do autonomii w trzech wspomnianych wyżej obszarach: w zakresie sądownictwa publicznego, administracji i szkolnictwa (...). Choć nie od rzeczy będzie w tym miejscu nadmienić, że część z tych uprawnień, np. wolność uboju rytualnego, była w dwudziestoleciu kwestionowana i ograniczana (...). Bardzo obfity w interesujący materiał i chyba najciekawszy z całej pracy rozdział pt. „Etos żydowskiego kombatanta w powojennej Polsce 1947-1949, podejmuje problem ideowych wyborów żydowskich środowisk kombatanckich. Jak pokazuje autor, zarówno wśród kombatantów wyjeżdżających z Polski, jak też w niej pozostających, dominowały poglądy lewicowe (...). „O honor narodu żydowskiego jednym z głównych haseł Związku Żydów Uczestników Walki Zbrojnej z Faszyzmem (s. 127). Konstytutywnymi elementami etosu żydowskiego kombatanta były: pamięć i apoteoza walki getta warszawskiego, poparcie dla odbudowy życia żydowskiego w Polsce, antyfaszyzm i poparcie dla „władzy ludowej, a później także nawiązanie do demokratyczno-rewolucyjnych tradycji polskiego patriotyzmu. Ta nowa forma polsko-żydowskiej tożsamości znajdowała oparcie w rządach komunistów, w ktorych ludność żydowska upatrywała zarówno gwaranta swego fizycznego bezpieczeństwa (wobec silnych po wojnie postaw antysemickich), jak i pełnoprawnej obecności w nowym państwie. Oto fragment repliki Łukasza Redy w art. pt. „ŻYDZI SKAZANI NA KOMUNĘ? August Grabski określa się sam jako „historyk społeczności żydowskiej w XX wieku, jest zatrudniony w Żydowskim Instytucie Historycznym. Jego poglądy to w zasadzie odbicie poglądów środowiska, zwanego potocznie „michnikowszczyzną (choć pozornie jest to polemika z Michnikiem). Michnikowszczyzna to nie tylko redakcja „GW, to znacznie szersze zjawisko, jednak bardzo charakterystyczne w dzisiejszej Polsce. Mając za sobą (lub pod sobą) główne kanały propagandy medialnej, michnikowszczyzna toczy rzekome spory sama ze sobą, inne poglądy odsądzając od czci i wiary, z góry piętnując je jako antysemickie. W ten sposób ma ułatwione zadanie. Komuniści poza wszelkim podejrzeniem. Dla komunistów ten autor jest w ogóle bardzo łaskawy. O ile innych jest w stanie odsądzić od czci i wiary, to komuniści są poza wszelkim podejrzeniem, ba! - jest dla nich piedestał, bo jakoby tylko oni nie muszą się tłumaczyć z... antysemityzmu: „A może istniały środowiska, które w kwestii swego stosunku do współobywateli żydowskich mordowanych przez nazistów - a po wojnie przez część antykomunistycznego podziemia - nie musiały dokonywać „rachunku sumienia? Ot, np. komuniści. Co prawda uchodzą dziś oni za sprawców wszystkich możliwych zbrodni, jednak wielu historyków prowadzących po 1989 r. badania najnowszych dziejów Żydów w Polsce, podkreśla pełen empatii stosunek Polskiej Partii Robotniczej do kwestii żydowskiej. Kpi, czy o drogę pyta? Istnieje wprawdzie możliwość, że August Grabski nie zna historii komunistów w Polsce, szczególnie w okresie wojennym i okupacyjnym; że nie słyszał o haniebnych, masowych wyczynach Gwardii i Armii Ludowej, Polskiej Partii Robotniczej i jej prominentnych funkcjonariuszy; że nie wie nic, albo prawie nic, o dziesiątkach skazanych po wojnie (w Polsce Ludowej) „partyzantów tych formacji i o setkach, na temat których była wystarczająca wiedza, ale nie było dostatecznej woli rozliczenia ich zbrodni. Ale wtedy musielibyśmy uznać Grabskiego za totalnego ignoranta, nie potrafiącego posługiwać się już nie tyle źródłami, ale nawet powszechnie dostępnymi publikacjami, w których wiedza na ten temat jest gruntownie udokumentowana. Przecież tylko jedno zgrupowanie GL pod dowództwem Grzegorza Korczyńskiego ma na sumieniu więcej Żydów, niż przez całe lata posądzane o to Narodowe Siły Zbrojne. I dalej nic z tego dla Grabskiego nie wynika? Grabski to wie, ale - mówiąc językiem parlamentarnym - po prostu „rżnie głupa. Tak więc należy go potraktować. Tyle, że jego publicystyka przynosi wymierne szkody, idąc w świat jako światło, płynące z „Gazety Wyborczej, która pretenduje do nieomylności i pewności, graniczącej z dogmatem. Stek bzdur w nieświeżym sosie. Autor na łamach tejże „GW podbudowuje swe wywody oczywistymi emocjami i sięga po arsenał - wydawałoby się, już zarzucony - rodem z Wydziału Propagandy KC PZPR. Pisze bowiem tak: „Już późną wiosną 1942 r. podjęły działalność pierwsze oddziały partyzanckie związanej z PPR-em Gwardii Ludowej (...). To właśnie one (...) inicjowały działania partyzanckie i dywersję przeciwko niemieckim liniom komunikacyjnym. (...) Możliwości wstąpienia żydowskich uciekinierów z gett do oddziałów AK były minimalne, na AK zaś, a jeszcze bardziej na NSZ, ciąży zarzut wielu zbrodni popełnionych na ukrywających się w lasach Żydach. I tak dalej, i tak dalej. Czytając to, bezwiednie przenosimy się w drugą połowę lat 40-tych i pierwszą połowę lat 50-tych ubiegłego wieku, czyli w okres stalinizmu, w którym Grabski czuje się, jak widać, jak ryba w wodzie (delikatnie mówiąc, bo bardziej tu pasuje określenie, że jak politagitator). O jego wyjątkowych „zdolnościach w tym zakresie świadczy fakt, że bez żenady i krytycznego komentarza cytuje prokomunistyczne odezwy żydowskie z tamtego okresu, wyjątkowo zakłamane i cyniczne, jak choćby te, wydane przez Centralny Komitet Żydów Polskich (z 1945 roku): „Hitlerowskie agentury (starają się) „zaciemnić koszmarny obraz prawie, że totalnego (...) wymordowania ludności żydowskiej w Polsce; w ślad za tym idzie „kłamliwa kampania polskiej reakcji; osłania ona „zbrodnicze bratobójcze wyczyny swych bojówek (...). Te same siły polskiej reakcji, które przed wojną były eksponentem faszyzmu, rasizmu i antysemityzmu, które mordowały i mordują bojowników o demokratyczną, sprawiedliwą Polskę (...), realizowały i realizują hasła hitlerowskiego planu zniszczenia żydostwa polskiego. I następna, nie mniej haniebna: „Elementy reakcyjne związane z NSZ i AK starały się stłumić powstanie [w getcie warszawskim], ograniczyć jego zasięg, w obawie, aby ono nie przeniosło się na teren Polski. Poza słowami nie udzielała Delegatura londyńskiego »Rządu « ani AK żadnej realnej pomocy powstańcom. Jedyną pomoc niosła walcząca demokracja polska. Resztki „elementów reakcyjno-faszystowskich spod znaku NSZ i AK (...) wzorem hitlerowców pragną łowić ryby w mętnej wodzie nacjonalizmu i antysemityzmu. Haniebne fakty mordowania Żydów (...) częściowo nawet w warszawskiem województwie, to dowód zwyrodnienia i zgnilizny moralnej band z AK. Dodaje wprawdzie, że nie są one wolne od „krzywdzących AK uproszczeń, ale to tym bardziej go kompromituje, bo cytuje je z niekłamaną lubością. A z aż taką ohydną propagandą nie da się nawet polemizować! Anders, brat Göringa? Idzie dalej, niż współcześni historycy żydowscy, którzy - na ogół wstydząc się takich deklaracji, jak cytowane powyżej, traktują je jako narzucone przez komunistów. Grabski twierdzi, że tak nie było: „negatywna ocena obozu antykomunistycznego w powojennej Polsce zawarta w deklaracjach CKŻP nie była czymś narzuconym przez komunistów, tylko w dużym stopniu dziedzictwem doświadczeń wojennych wzmocnionych przez powojenny antysemicki terror części antykomunistycznego podziemia. Aby to jeszcze wzmocnić, powołuje się na przemówienie Józefa Tenenbauma (który był prezydentem Światowej Federacji Żydów Polskich), z maja 1946 r. podczas kongresu polskich Żydów w Paryżu. Tezy, w nim zawarte mają być jakoby wiarygodne, bo „na 65 delegatów tylko dwu członków socjalistycznego Bundu się z tymi słowami nie zgodziło. A skoro reszta się zgodziła, to już nie ma co tego kwestionować? Posłuchajmy więc, co Tenenbaum tam powiedział: Głównym winowajcą mordów na Żydach w Polsce jest generał Anders (...) „wysyła emisariuszy do Polski, aby wszczynali oni niepokoje przeciwko demokratycznemu rządowi i jednocześnie zachęcali do krwawych mordów przeciwko ostatnim ocalałym Żydom. (...) Miejsce Andersa jest w Norymberdze, na tej samej ławie, na której siedzą jego ideowi bracia - Göring, Rosenberg, Keitel i Streicher. Z tego płynie tylko jeden wniosek - Polska jako kraj niepodległy nie miała zatem racji bytu, jej oddanie w pacht Stalinowi było jak najbardziej uzasadnione, bo tylko to zapewniało jakoby bezpieczeństwo Żydom. I tylko komuniści byli w stanie stłumić w Polakach postawy antysemickie: „Skutki postaw antysemickich w Polsce powojennej były tragiczne. W latach 1944-47 zabito u nas w rewanżu za „bolszewicko-żydowską okupację lub też w celach rabunkowych, z udziałem grup zbrojnych opozycji antykomunistycznej, kilkuset Żydów. W Polsce obchodzimy obecnie „Rok Generała Władysława Andersa. Czy kierując się wskazówkami „WybGazety, powinniśmy te obchody rozszerzyć o Hermana Göringa? Kiedy mniejszość była w większości. Ale pamiętajmy - w latach 1944-1946 zginęło w Polsce kilkadziesiąt tysięcy ludzi, zamordowanych w pacyfikacjach, zamęczonych w śledztwach, rozstrzeliwanych bez sądu w lasach czy aresztach, ginących w obozach, które uprzednio były miejscami hitlerowskich kaźni. Tego wszystkiego u Grabskiego nie ma, to się nie liczy, ci ludzie się nie liczą... Dlaczego? Warto pomyśleć. Grabski na koniec stwierdza fakt: „W powojennych realiach większość polskich Żydów - wśród których komuniści stanowili zdecydowaną mniejszość - opowiedziała się po stronie Polski Ludowej. Nie pisze jednak, choć statystyki na ogół lubi, że Żydzi po wojnie, szczególnie po fali emigracyjnej w pierwszych latach powojennych, stanowili zaledwie kilka promili całego społeczeństwa. W statystyce komunistycznych władz było jednak inaczej. Wystarczy takie badania przeprowadzić odnośnie kolejnych składów Biura Politycznego PPR/PZPR, Komitetu Centralnego, innych gremiów, a szczególnie kadr kierowniczych wszechwładnej, krwawej bezpieki. Tu mamy już dokładne dane, wynikające z ostatnich badań Instytutu Pamięci Narodowej. Funkcjonariuszy pochodzenia żydowskiego w okresie stalinowskim było „zaledwie 40 procent, i - co ciekawe - funkcjonariusze polskiego pochodzenia w kierowniczym aparacie UB stanowili w nim... mniejszość. Czasami trudno więc mówić o jakimkolwiek „polskim stalinizmie, tym bardziej, że byli to ludzie, dla których prawdziwą ojczyzną był Związek Sowiecki. Tak oto, jak powyżej, toczy się gorący „dialog na temat stosunków polsko-żydowskich, w których jedną stroną jest historyk, redaktor naczelny „Wyborczej Adam Michnik, a z drugiej - August Grabski, też historyk, tyle, że z Żydowskiego Instytutu Historycznego. Trudno dociec, czym oni się różnią i którą stronę reprezentują. A może nietrudno? Jeden z komentatorów artykułu Grabskiego na forum „GW napisał, że jest on „młody, ale już wybitny. Młody względnie, bo ma już 35 lat. Ale czy wybitny? Gdyby tworzył kilkadziesiąt lat wcześniej...

Graczyk Ewa - Zarząd NEWW-Polska: wykładowczyni polonistyki na Uniwersytecie Gdańskim, specjalizuje się w literaturze współczesnej. Opiekunka naukowa Koła Gender Studies Uniwersytetu Gdańskiego. Feministka (les) zainteresowana zarówno badaniem myśli filozoficznej feminizmu jak i aktywnym działaniem na rzecz kobiet. Jesienią 2004 roku ukazała się jej książka o Gombrowiczu „Przed wybuchem wstrząsnąć, w której wykorzystuje interpretacyjne narzędzia genderowe i feministyczne.

Graczyk Roman - LISTA NR 6 i 15, były sekretarz redakcji „TP. Atakował Kisiela, któremu starał się utrudnić ostatnie jego lata w „TP. Kisiel mówił o nim, że posiada: „namiętną niechęć do ludzi inaczej myślących czy zajmujących się sprawą „Solidarności w inny sposób niż on (...). Kto mówi inaczej, ten szkodnik i zatkać mu gębę! - oto credo Graczyka. („Tygodnik Powszechny, „Złe ptaki i prorocy przy urnie, 18.06.89.). Po tym jak redakcja „Tygodnika Powszechnego zaczęła cenzurować i konfiskować felietony, Kisiel odszedł z gazety. Za cenzurowaniem jego tekstów stał Graczyk, przy aprobacie redaktora naczelnego Turowicza. Z „TP Graczyk przeniósł się do „Gazety Wyborczej, w której zajął się walką z Kościołem katolickim. Atakował Prymasa Polski, biskupów, katolickie autorytety, a nawet Ojca Świętego. Np. artykuły: „Słowa biskupów („Gazeta Wyborcza z dn. 27.11.92.), zaatakowanie listu pasterskiego Episkopatu („Gazeta Wyborcza z dn. 27.12.92.), krytyka komunikatów Konferencji Plenarnych Episkopatu Polski z lat 1990-1991 („Gazeta Wyborcza z dn. 14.11.92.), atak na „Słowo z Jasnej Góry („Gazeta Wyborcza z dn. 26.08.95.), krytyka „Niedzieli, „Ładu i „Radia Maryja („Gazeta Wyborcza z dn. 01.07.95.). Pisał, że krzyże powinny zostać usunięte ze szkół, argumentując, że: „Krzyż może być symbolem obcym, nawet raniącym, dla jednostek nie chodzących na religię. („Gazeta Wyborcza nr 181 z 1995 roku). Uważa, że Kościół w Polsce jest zacofany, a Polacy to ciemnogród nacjonalistyczny i antysemicki. W „Gazecie Wyborczej z dn. 10.08.94. pisze, że środowiska kresowe mówią językiem „narodowej wyższości, są bliskie rewizjonizmowi, przez co są przeciwne integracji europejskiej. Graczyk zaatakował Janusza Olejnika, redaktora dodatku „Słowa, za obronę polskiej mniejszości na Wileńszczyźnie. W sprawie oświęcimskiego Karmelu pisał: „intencje obrońców klasztoru nie zawsze są kryształowe (...). Dlaczego trzeba było aż interwencji głowy Kościoła, żeby skłonić je do ustąpienia? I dlaczego wciąż się nie przeprowadzają do gotowego już klasztoru po drugiej stronie drogi? (...) Nowojorski rabin z siedmioma uczniami przeskoczył płot, żeby modlić się właśnie tutaj. Gdy w „Arce ukazał się protest patriotycznych intelektualistów po ataku Cichego na Powstanie Warszawskie w „Gazecie Wyborczej, dla Graczyka był to przykład na „uproszczenia i egzaltację. Brał w obronę redaktorów „Nowych Widnokręgów, które były wydawane we Lwowie w latach 1940-1941 pod sowiecką okupacją. Według niego do zasług ww. należało m.in. przedstawianie Mickiewicza jako „propagatora rewolucji proletariackiej. Idealizuje PRL-owską przeszłość. Szczególnie widoczny przykład symbiozy duchowej redakcji „Tygodnika Powszechnego i „Gazety Wyborczej. Mało się dziś pamięta, że Graczyk, dziś najbardziej zagorzały zagończyk antykościelny w „GW, rozpoczął karierę publicystyczną na łamach katolickiego „Tygodnika Powszechnego i szybko zdobył w nim bardzo wpływowe stanowisko sekretarza redakcji, ku zaskoczeniu starych redaktorów tygodnika. Graczyk uzyskał bardzo silną pozycję w kształtowaniu linii politycznej „TP (a robił to wyraźnie w duchu bardzo lewicowym). Cieszył się przy tym wyraźnym poparciem naczelnego redaktora „TP - Jerzego Turowicza (!). Broni postkomunistów, a będąc w sporze z prezesem Moskalem napisał: „To postkomunista Kwaśniewski broni tu naszej międzynarodowej reputacji, a antykomunista Moskal utrwala obraz Polski jako kraju notorycznych antysemitów. („Tygodnik Powszechny, „Syndrom historycznej prawdy, czyli kryzys państwa, 21.07.96.)

Gradlewski-Goldberg - pułkownik, pracownik GZP WP.

Gradstein Alfred - 1904-67, kompozytor, utwory orkiestrowe, kantaty, pieśni masowe lat 50.

Graetz H. - XIX wieczny historyk żydowski. W swojej „Historii Żydów pisał: „Służyła Polska w tej dobie za przytułek dla ofiar prześladowań i rugów, szczególnie niemieckich (...). Było to dla Żydów nader szczęśliwym zdarzeniem, że gdy nad ich głowami w Niemczech zawisły nowe klęski, znaleźli o ścianę kraj, który udzielił im gościny i opieki (...). Ku Polsce jako pewnemu schronieniu zwracały się oczy Żydów prześladowanych w innych krajach.

Graetz Naomi - „W Izraelu - gdzie nie istnieją cywilne śluby i rozwody - sytuacja jest znacznie trudniejsza. Jak pisze Naomi Graetz, ortodoksyjny rabinat (inaczej niż izraelskie sądy cywilne, sprzyjające kobietom) opowiada się po stronie mężczyzny. W Izraelu ortodoksyjny rabinat ma pozycję monopolistyczna, stąd orzekający w sądach rabinicznych nie odwołują się do tych rozstrzygnięć spośród bogatej tradycji żydowskiej, które pozwalają opowiedzieć się za kobietą. („Midrasz - pismo żydowskie, styczeń 2005, „Żydzi też potrafią Bella Szwarcman-Czarnota, str. 51).

Grafemus Louise-Manuel Esther - 1785-1852. „Pierwsza kobieta żydowska, odnotowana w annałach jako żołnierz, wstąpiła do wojska z pobudek nie mających nic wspólnego z zamiłowaniem do oręża. Kobietą ową była Louise Grafemus (...). Zgłosiła się do wojska, ponieważ chciała odnaleźć swojego męża służącego w armii rosyjskiej. Przebrała się za mężczyznę, dołączyła do pruskiej piechoty i przywdziała mundur ułana królewieckiego. Wyróżniła się na polu bitwy, dwukrotnie ranna, została awansowana do rangi sierżanta majora i z rąk samego marszałka Bulowa otrzymała Żelazny Krzyż. Znalazła zresztą swego męża w 1814 roku pod murami Paryża, lecz na krótko, następnego dnia bowiem po cudownym odnalezieniu poległ na polu chwały. Esther ujawniła wówczas swoją płeć, odesłano ją do Hanau, do rodzinnego domu, z wielkimi honorami. („Midrasz, styczeń 2005, Bella Szwarcman-Czarnota - „Kobieta żolnierzem, str. 25).

Graff Agnieszka - LISTA NR 4, 6, 8 i 10, ur. 1 października 1970 r. Publicystka żydokomunistycznego tygodnika „Polityka, feministka.

Graff Alicja - polonofob, zbrodniarz, prokurator okresu stalinowskiego, wówczas wicedyrektorka Departamentu III Generalnej Prokuratury.

GRAFF Kazimierz - skończył prawo na UW (1939). Członek Komunistycznego Związku Młodzieży „Życie. Od 1941 w Armii Czerwonej. Od 1943 w WP. W cywilu został adwokatem. Pułkownikiem mianowany w 1950 roku. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia -Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r. Zbrodniarz okresu stalinowskiego, kat, zwyrodniały morderca. Należał do najbardziej bezwzględnych prokuratorów żydowskiego pochodzenia, syn kupca Maurycego Graffa i nauczycielki Gustawy Simoberg, były przewodniczący Warszawskiego Akademickiego Komitetu Antygettowego w latach 1937-1938. 26 lutego 1946 r. jako wiceprokurator Wydziału do Spraw Doraźnych Sądu Okręgowego w Siedlcach, podczas sesji wyjazdowej w Sokołowie Podlaskim doprowadził do skazania na karę śmierci 10 żołnierzy AK. Już następnego dnia Graff wydał rozkaz rozstrzelania skazanych AK-owców, „aby nie zdążyli złożyć przysługującej im z mocy prawa prośby o ułaskawienie. (wg: T.M. Płużański, „Przypadek prokuratora Graffa, „Najwyższy Czas, 6 lipca 2002 r.) Był głównym oskarżycielem w sprawie Konspiracyjnego Wojska Polskiego dowodzonego przez kpt. Stanisława Sojczyskiego „Warszyca, doprowadzając do wydania wyroków śmierci na „Warszyca i szereg innych współoskarżonych. Główna Komisja Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu ustaliła, że w sprawie tej „miało miejsce morderstwo sądowe. Graff zasłynął jako współautor aktu oskarżenia w sfabrykowanym procesie gen. S. Tatara i innych wyższych wojskowych, mającym wykryć „spisek w wojsku. Opracowany przez niego akt oskarżenia uznany został jednak za zawierający wiele oskarżeń zbyt naiwnych. Przerobili go dwaj inni specjaliści Fejgin i Różański.

Graff-Oszczepalińska Marzanna - Koordynator Akcji tel. 0602 64 22 22 WOLONTARIAT - Szkolenia na temat wolontariatu. Pisze też książki dla dzieci.

Graham Marta - prowadziła znany zespół tańca nowoczesnego w USA.

Grajnert Ryszard - Centrum Szkolenia MBP Łódź.

Grajnert Tadeusz - twórca sekty „Związek Hatha Jogi Brama Jogi.

Grajter Piotr - urodzony 24 lutego 1955 w Łodzi. Kompozytor, organista. Jest pedagogiem gry na organach oraz teorii muzyki w akademiach muzycznych: w Łodzi i Bydgoszczy. W 2002 uzyskał tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych. Studiował w Akademii Muzycznej w Łodzi: grę na organach w klasie Mirosława Pietkiewicza (dyplom z wyróżnieniem w 1980), teorię muzyki pod kierunkiem Antoniego Kędry (dyplom z wyróżnieniem w 1981) oraz kompozycję u Jerzego Bauera (dyplom w 1984). Jako stypendysta fundacji „Rotary-Club w roku akademickim 1981/82 studiował gościnnie w Wyższej Szkole Muzycznej w Hamburgu w klasie organów Ernst-Ulricha von Kameke.

Grama Saadya - rabin. Na początku 2002 r. została wydana książka w języku hebrajskim a wiec przeznaczona tylko dla Żydów „Romemut Yisrael Ufarashat Hagalut co w polskim tlumaczeniu: „Wyższość Izraela i sprawa wygnania. Grama jest absolwentem Lakewood Yeshivah (odpowiednik uniwersytetu) w New Jersey, także znanym pod nazwą Beth Medrash Govoha - uznanym przez Żydow jako największa w Ameryce instytucja w sprawach Torah. Autor, w oparciu o klasyczne żydowskie źródła, usiłuje przekonać i utrwalić istniejące już u żydowskiego czytelnika (napisane w j. hebrajskim) przekonanie o supremacji Żydów nad wszystkim innym na podłożu rasowym. Nie byłoby w tym nic nowego dla osób które choć trochę orientują się w naukach Talmudu nie przefiltrowanych na użytek nie-Żydów, których pogardliwie nazywają goyami, gdyby nie fakt, że książka ta uzyskała kwieciste pochwały podpisane przez najbardziej uznane religijne autorytety Beth Medrash Govoha, łącznie z jego naczelnym liderem, rabinem Aryeh Malkiel Kotler. Kotler na temat tej książki napisał, między innymi: „na temat Wygnania, Wybranego Izraela i wyniesienia go ponad wszystkie narody jako nadrzędnego w stosunku do nich, wszystko to jest zgodne z pozycją Torah w tych sprawach i solidnymi naukami jakie otrzymał od swoich nauczycieli. Żydowskie sukcesy w świecie całkowicie polegają na niepowodzeniu wszystkich innych. Tylko wtedy kiedy gentiles są w obliczu całkowitej katastrofy Żydzi zbijają majątek (experience good fortune.) „Żydzi spowodowali własną destrukcję w postaci Holokaustu ponieważ arogancko usiłowali przemódz swoja własną egzystencję nadaną przez boskie prawo i próbowali wyjść ze swoich gett i asymilować przez europejskie chrześcijańskie społeczności. Konfrontacyjne postępowanie Syjonistów , ich bojkot niemieckich produktów oraz anty-nazistowskie demonstracje tylko pogorszyły niebezpieczeństwo dla europejskiego Żydostwa. Zostali za to zmasakrowani przez przez Hitlera, który wprawdzie sam jako zła osoba (evil) działał jako wysłannik Boga dla ukarania Żydów. „...Torah nakazuje żeby Żydzi na wygnaniu stosowali podstępy, łagodność, obłudę, nawet przekupstwo w stosunkach z gentiles w celu unikania ich gniewu.

Gramsci Antonio - 1891-1937, komunista włoski, politolog, filozof. Razem z Palmiro Togliattim założyli Włoską Partię Komunistyczną. Był jej pierwszym przywódcą. W 1929 roku został aresztowany i po procesie skazany na 20 lat więzienia, gdzie zmarł. Był prekursorem obecnego globalizmu. Dążył do połączenia sprzeczności komunizmu i kapitalizmu. Nie stworzył jednak nowego systemu politycznego. Po dojściu Mussoliniego do władzy uciekł do Moskwy. „Tam, Gramsci zrażony żydobolszewskim terrorem, postawił na głowie cały teoretyczny marksizm-leninizm. Uznał, że to nie byt - jak w marksizmie - kształtuje świadomość, tylko odwrotnie - to świadomość determinuje byt. Stąd jego taktyczny wniosek, że rewolucja nie może się ograniczyć do obalenia rządów i tępego terroru. Musi odnieść zwycięstwo przede wszystkim w sferze świadomości, wartości; złamać kulturową, intelektualną dominację klasy rządzącej. Powinien więc być prowadzony długofalowy „Długi marsz, wojna pozycyjna. Wojna o umysły i postawy (H. Pająk „Grabarze polskiej nadziei). Uważał, że aby komunizm odniósł zwycięstwo, należy opanować instytucje i instancje pozarządowe, głównie religijne, kulturotwórcze, społeczne. Otworzy to drogę do opanowania ludzkiego ducha, poglądów i przekonań. Celem nadrzędnym pozostaje w dalszym ciągu burzenie fundamentów tradycyjnych wartości takich jak chrześcijaństwo, moralność, rodzina. Koncepcje odżyły w latach 60., a jego „Pisma w 1961 roku, ukazały się nawet w podobno marksistowsko-leninowskiej Polsce. Obecnie wyraża się to feminizmem, atakami na instytucję rodziny, prawami dziecka, propagowanie zboczeń seksualnych i ekumenizmu.

Granas Andrzej - prof. dr hab. LISTA NR 16. Po ukończeniu aspirantury w Moskwie pracował na UMK w latach 1956-1959. FUNDACJA ROZWOJU MATEMATYKI POLSKIEJ. Krajowy Fundusz na rzecz Dzieci.

Granas Roman - komunistka, komitet warszawski PZPR.

Granat - ojciec Jana, b. szef Wojsk Ochrony Pogranicza, kadrowy funkcjonariusz wojskowej bezpieki.

Granat Jan - „Według „Głosu z 30 września 1997 r.: „Rosatiemu doradzali i wywierali decydujący wpływ na jego politykę kadrową rezydencji tajnej policji politycznej. Przykładem dyrektor generalny MSZ Jan Granat, syn b. szefa Wojsk Ochrony Pogranicza, wieloletni pracownik Departamentu Kadr i kadrowy oficer wywiadu wojskowego PRL (za komuny był także I sekretarzem KZ PZPR). Na ostatniej placówce w Berlinie przebywał rekordowo długo - wyjechał z PRL do NRD, a po siedmiu latach wrócił z Niemiec do RP. W tym czasie minister spraw wewnętrznych Niemiec w corocznym, cytowanym przez niemiecka prasę raporcie nt. stanu bezpieczeństwa wewnętrznego państwa mówiąc o 25 agentach polskich spec-służb pracujących w polskich placówkach dyplomatycznych wymienił go osobiście jako „agenta, który działa w RFN już od przeszło 6 lat. Do powrotu do Polski - przekonało jednak Granata dopiero umyślne tajemnicze staranowanie jego służbowego BMW... można się domyślać przez kogo zaaranżowane. Będąc formalnie kierownikiem Wydziału Konsularnego placówki Granat nie miał czasu na takie drobiazgi jak ochrona praw tamtejszych Polaków (...). Obecnie ten rezydent wojskowej bezpieki „tworzy cywilny (tak!) korpus urzędniczy w MSZ, obsadzając wszystkie ważne stanowiska swoimi kolegami po fachu (...). Po długich wahaniach minister B. Geremek odwołał go z tej funkcji, ale tylko po to, aby... mianować konsulem generalnym - ministrem pełnomocnym RP w Lipsku z ambasadorską pensją (...). Tolerowali go tam wszyscy „solidarnościowi ministrowie SZ. Wcześniej pracował w Wiedniu. Na początku lat 70. poprzez ambasadę PRL w tym mieście praktykowano na dużą skalę nielegalny proceder wymiany złotówek na waluty zachodnie (ma to zresztą ścisły związek z tzw. aferą majątku po PZPR i gorączkową aktywnością gospodarczą partii pod koniec jej istnienia). Granat brał w tym bezpośredni udział (...). Z jego dziwnym, mało swojskim nazwiskiem wiąże się kilka anegdot i incydentów. Prawdziwą konsternacje i panikę wywołał swego czasu w ambasadzie PRL w Pradze telegram (...) o treści: towarzysz Kowalski wraz z granatem przylatuje o godzinie 11.30. W 1996 r. Granat mianowany został przez Cimoszewicza dyrektorem generalnym ds. służby cywilnej. Ministerstwo dogłębnie zaśmieca swoimi kolegami po fachu. W polityce kadrowej interesowało go głównie, co o jego poczynaniach sądzą resoty kooperujące (pod tym eufemizmem z czasów komuny kryją się MSW i MON, cywilna i wojskowa bezpieka (...). W przypadku Granata zadziałało także kryterium rasowe. Jojne Granat jest potomkiem żydowskiego komunisty, który po wojnie przybył z Sowietów do Polski i siłą wbijał Polakom we łby komunizm. Przez ludzi Geremka został zaakceptowany i uznany za swojego (...). Dzisiaj zaakceptowało go PiS. Ciekawe w czy doradza temu ostatniemu? („Wirtualna Polska z dn. 06.25.2007).

Granat Renata - LISTA NR 6 i 10, dziennikarz, doktorantka UJ w Krakowie. Członek Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny.

Graniewski Marian-Gutaker - generał, główny Inspektor Techniki i Planowania, z-ca Szefa Sztabu Generalnego WP.

Grankin Sergey - reżyser filmu „Nowi Samarytanie. Film był pokazany na IV Międzynarodowym Festiwalu Filmowym Żydowskie Motywy, który odbył się w Warszawie w dniach 5-10 maja 2007 roku. „Urodził się w 1968 roku w Rosji. Studiował na Wydziale Filologii i Dziennikarstwa na Uniwersytecie Tatru w Estonii. Pracuje jako niezależny korespondent wojenny na Kaukazie, Jugosławii i Izraelu. (Folder IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, str. 44).

Grass Łukasz - pochodzi z Krakowa, gdzie ukończył XVI L O. Osiłek - ratownik a od 2 stycznia 2005 r. prezenter TVN24. Prowadzi serwisy informacyjne: „Magazyn 24 Godziny i „Cały ten świat. W dniu 07.07.07 r. w programie „Maraton Uśmiechu opowiadał głupie dowcipy o Polakach. M.in.: Polak mówi do Rosjanina: - Widziałeś jaki ten Amerykanin miał zegarek? A na to Rosjanin: Pokaż! Inny dowcip był o mądrym i dobrym Żydzie i o głupim i złym Polaku.

Grądowski Eliasz - zorganizował grupę aferzystów, która zajmowała się przejmowaniem i sprzedażą pożydowskich domów w Jedwabnem. Pomagał mu w tym Chaim Sroszka i Tadeusz Zarzecki („Wokół Jedwabnego, pod redakcją P. Machcewicza i K. Persaka, Warszawa 2002, t. 2, s. 379-388, 392-413, 422-424).

Greber Tomasz - ukończył Politechnikę Wrocławską. Od 1996-09 konsultant, red. naczelny magazynu „Zarządzanie Jakością, pracownik naukowy PWR Wrocław.

Greber Tomasz. Art Director, Grey Warsaw Grafika/Kreacja artystyczna/Fotografia Marketing/Reklama/Public Relations. Ukończył Wyższą Szkołę Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu (2003-10 - 2006-09 Stosunki międzynarodowe). Stworzył i prowadzi serwis internetowy z rekomendacjami muzycznymi - diggin.pl/

GRECKI Adrian LISTA NR 9, właściciel kancelarii inwestycyjnej Property-Project.

Green Gerald - autor scenariusza do antypolskiego filmu „Holocaust. W filmie są m.in. sceny w których żołnierze w polskich mundurach wspólnie z SS mordują Żydów w warszawskim getcie w 1943 roku.

Greenbaum Eliezer - syn Yitzchaka, dzięki donosicielstwu Niemcy awansowali go na blokowego. „Nienawidził religijnych Żydów. Odnosił się do nich z odrazą. Jego oczy natychmiast pałały iskrami, gdy tylko jakiś religijny Żyd, a bardziej nawet, gdy rabin wpadł w jego łapy. Kiedy zamordował Żyda o nazwisku Heller, wezwał dwóch następnych z tego baraku. Zapytał: Który jest rabinem? Ten, który był rabinem miał twarz przykryta szmatą, która była kiedyś częścią rękawa jego płaszcza. Fruchtenbaum (Greenbaum) mierzył przybyszów wzrokiem. Widać było, że go drażnili. Zastanawiał się jak to możliwe, że tacy ciągle istnieją. Odwrócił się do Rebbe Shilovera i w tonie antysemickim zza zaciśniętych zębów wysyczał; rabińcu. Jego mózg pracował nad wymyśleniem najlepszej śmierci dla obydwóch stojących przed nim Żydów. („Tylko Polska - „Ofiary holokaustu, nr 351, str. 13). Po wojnie uciekł do Izraela, gdzie został zabity przez żydowskiego mściciela.

Greenbaum Yitzchak - ojciec Eliezera, przywódca syjonistów. „Ojciec wiedział, że nienawiść do Tory syn wyniósł z domu i obserwacji Żydów. To z jego własnych ust usłyszał słowa „śmierć ortodoksji. Syn wprowadził tylko w życie zamierzenia ojca. („Tylko Polska - „Ofiary holokaustu, nr 351, str. 13)

Greenberg Blu - pisarka, zajmuje się obyczajami żydowskimi.

Greenberg Chaim - intelektualista, oskarżył Amerykański Kongres Żydowski o zbrodniczą powolność w niesieniu pomocy mordowanym Żydom w Europie.

Greenblatt Aliza - poetka, pisała w jidysz.

GREGER Janusz LISTA NR 17, emerytowany profesor Uniwersytetu Medycznego w Łodzi, w akcie protestu zamierzał oddać przyznany mu kilka lat temu medal Komisji Edukacji Narodowej. Gestem tym wyraził swój sprzeciw wobec decyzji przyznającej ów medal ks. Henrykowi Jankowskiemu.

GREGER Katarzyna LISTA NR 17, architekt.

GREINER PIOTR - Adres służbowy: Instytut Historii, Uniwersytet Śląski ul. Bankowa 11, 40-007 Katowice tel. (032) 258-24-41, wew. 1517 ... Dr, aktualnie funkcję pełni funkcję dyrektora Archiwum Państwowego w Katowicach.

GRELA Zenon - prokurator, ur. 02.07.1922 r. w Bąkowcu, pow. Jędrzejów. Rodzice: Franciszek i Zofia. Od 1944 do 1945 sekretarz PPR w Rzeszowie. Zastępca komendanta wojewódzkiego MO w Krakowie. Od 1945 roku w WP. Oficer śledczy, podprokurator i nadprokurator WPR w Krakowie (1948-1950). W 1949 skończył prawo na UJ. Prokurator WPR w Rzeszowie. Od 1955 roku zdemobilizowany. Awansowany na stopień ppłk. Zostaje kierownikiem w Prezydium WRN w Krakowie. Wiceprokurator Prokuratury Wojewódzkiej w Krakowie. Prezes Zarządu Okręgowego ZBOWiD w Krakowie. W latach 1970-1983 pracuje w MSW. Zmarł w 1985 roku.

Gren Ewa - Akademia Ekonomiczna w Poznaniu - Katedra Badań Marketingowych. Dyrektor ds. Optymalizacji Usług dla Klientów. Signal Iduna Życie Polska TU SA.

Gren Ewa - wydawca.

Greszta Małgorzata - Prezes Forum Odpowiedzialnego Biznesu.

Greś Ewa - ur. 20 sierpnia 1975 r. w Gdyni. Wykształcenie: Studium Aktorskie przy Teatrze im. S. Jaracza w Olsztynie (2002 r.). Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku - Wydział Grafiki (dyplom w 2002 r.). Przebieg kariery zawodowej: 2003-2007 r. Teatr im. W. Siemaszkowej w Rzeszowie; 2002-2003 r. Teatr im. S. I. Witkiewicza w Zakopanem.; 4. Festiwal Kultury Żydowskiej - Warszawa Singera.

Gretkowska Manuela - fanatyczna feministka, zaatakowała premiera gdy ten powiedział, że pani prezydentowa nie wiedziała, że podpisuje apel przeciwko zmianom w Konstytucji zapisu o aborcji. W „Przeglądzie z dnia 25.03.07 r. napisano co Gretkowska powiedziała dla RMF FM w dniu 16 marca: „Współczuję pani prezydentowej tego jak została potraktowana przez Rydzyka i przez swojego szwagra, tak w skrócie powiedział chyba premier: Maryśka nie kuma czaczy. To jest zachowanie jak w krajach o innej kulturze, w krajach arabskich, gdzie szwagier wypowiada się w imieniu żony w rodzinie, bo jest jakąś głową i zarządza tym. Panią prezydentową poparł także znany z antypatriotycznych artykułów Janusz A. Majcherek (TVN 24 z dnia 18.03.07 r.).

Grinbaum Esti - Prowadzi wykłady w Fundacji im. prof. Mojżesza Schorra.

Grinberg Daniel - LISTA NR 6, prof. dr hab., Żydowski Instytut Historyczny, Uniwersytet w Białymstoku. Felietonista żydowskiego pisma „Midrasz. Znawca ruchów anarchistycznych. „Wykładowca w Szkole Nauk Społecznych przy IFiS PAN. Opublikował m.in. prace: „Geneza Apertheidu, „Ruch anarchistyczny w Europie Zachodniej: 1870-1914. (Folder Dni Książki Żydowskiej, str. 24). Wiceprezes Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich. Brał udział w konerencj „Żydzi i judaizm we współczesnych badanaich polskich (Kraków 1995) - „Polskojęzyczna prasa żydowska wobec wydarzeń w III Rrzeszy 1933-1939 „ i organizator czwartej edycji tejże konferencji (luty 2007).

Grobelny Ryszard - Prezydent Miasta Poznania. Otwierał VII DZIEŃ DIALOGU CHRZEŚCIJAŃSKO-ŻYDOWSKIEGO SYMPOZJUM „STANIECIE SIĘ BŁOGOSŁAWIEŃSTWEM 15 STYCZNIA 2004 r.

Grochola Katarzyna - pisarka, scenarzystka, dziennikarka i feministka. Urodziła się w 1957 roku w Krotoszynie. Zanim zajęła się literaturą pracowała m. in. jako salowa, korektorka, aktorka, dyrektor składu celnego, a nawet jako konsultantka w biurze matrymonialnym. Jest autorką powieści, wielokrotnie nagradzanych słuchowisk, sztuk teatralnych i telewizyjnych (m. in. TESPIS 2000, Grand Prix 2001 pierwszego Krajowego Festiwalu Słuchowisk Polskiego Radia i Telewizji), felietonistką oraz współscenarzystką dwóch popularnych seriali telewizyjnych. Jej powieść „Nigdy w życiu, reklamowana jako „polska Bridget Jones, spotkała się z bardzo chłodnym przyjęciem krytyki literackiej. Autorce zarzucano schlebianie niskim gustom oraz kopiowanie zachodnich wzorców.

GROCHOLA Władysława LISTA NR 9, dziennikarka, autorka artykułów i książek. Ur. 1932 r. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego. Była członkiem redakcji czołowych pism (m.in. „Polityki oraz - pierwszej edycji: do 31 grudnia 1981 r. „Tygodnika Solidarność). Specjalizowała się w tzw. reportażu społecznym i obserwacji psycho - socjologicznej. Dwukrotnie w PRL dotknięta zakazem publikowania w 1968 r. i w 1981 r. Współpracowała również z niezależnym kwartalnikiem literackim „Zapis oraz wydawnictwami „podziemnymi, gdzie opublikowała min. Cud w Zbroszy Dużej rzecz o walce władz PRL z chłopami, którzy chcieli zbudować dla siebie kościół. Ostatnio ukazała się książka „Bujajcie się! będąca wywiadem - rzeką z Adamem Grzesiakiem, drukarzem Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA, czołowego wydawnictwa „podziemnego na przełomie lat 70/80-tych. Obecnie kończy pracę nad historią tegoż wydawnictwa.

Grochulski Tomasz - dr, był w latach 1994-2002 radnym i wiceburmistrzem Gminy Warszawa-Ursynów. Od 2002 roku jest radnym Dzielnicy Ursynów m.st. Warszawy i wiceburmistrzem Dzielnicy Żoliborz m.st.Warszawy oraz członkiem Rady Głównej UPR. Jesteśmy jedyną partią ideową można wyczytać na str.int.UPR. To koszer idea !!!

Grodyński Tadeusz - w latach 1927-31 i 1935-39 wiceminister skarbu.

Grodzicki Ryszard - komunista, w dniu 24.11.97. został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski przez prezydenta żydokomuny Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Grodzieńska Stefania-Ney - ur. 2 września 1914, propagandzistka komunistyczna, satyryk, autorka sztuk TV, żona Jurandota. Dzieciństwo spędziła w Łodzi - uczęszczała tam do szkoły baletowej. Do Warszawy przeniosła się w 1933 roku. Pracowała w teatrzyku Cyganeria, tańczyła w Teatrze Kameralnym, w końcu Fryderyk Jarosy zaangażował ją do zespołu Cyrulika Warszawskiego. Po drugiej wojnie światowej zaczęła pisywać felietony do „Szpilek, pisywała także monologi i skecze. Jej teksty wykonywali: Hanka Bielicka, Adolf Dymsza, Loda Halama, Alina Janowska, Kalina Jędrusik, Bogumił Kobiela, Irena Kwiatkowska. Przez kilka lat Stefania Grodzieńska pracowała w polskim radiu, a przez kilkanaście lat w redakcji rozrywki TVP. Z obiema instytucjami współpracuje zresztą do dziś. Była żoną Jerzego Jurandota - poety, dramaturga, satyryka i autora tekstów piosenek.

Grodzieńska Wanda-Teszner - autorka książek dla dzieci.

Grodzka-Gużkowska Magdalena - LISTA NR 3, terapeuta dziecięcy, autorka „Płaczu bez łez.

Grohman Jerzy - potomek Ludwika Grohmana, wielkiego fabrykanta łódzkiego. Przez szereg lat piastował wiele funkcji: główny księgowy Związku Kompozytorów w Warszawie, prezes zarządu Niezależnego Instytutu Wydawniczego, minister ds. reprywatyzacji w kancelarii Lecha Wałęsy.

Groitern Stefan - w latach 1932-35 wiceprezes Związku Dziennikarzy RP.

Groitern Stefan - w latach 1932-35 wiceprezes Związku Dziennikarzy RP.

Grol Regina - professor of Comparative Literature at Empire State College in Buffalo translated the book „And Yet I Still Have Dreams ( Joanna Wiszniewicz) from Polish and wrote a foreword for American readers.

Gromacka Regina - mgr., Centrum Badania i Nauczania Dziejów i Kultury Żydów w Polsce im. Mordechaja Anielewicza.

Gromann Daniel - I Sekretarz Ambasady RP na Kubie (03.2002). Obecnie radca ambasady RP, Hawana, Kuba. (2007)

Gronek Bernadetta - polonofob, dotychczasowa dyrektor Archiwum IPN, związana z Kieresem.

Groniec Katarzyna -,piosenkarka.

Gronkiewicz-Waltz Hanna-Hajka Grundbaum lub Sara Rojeschwanz - była dyrektor Narodowego Banku Polskiego. Obecnie prezydent Warszawy. W swej propagandzie przedwyborczej głosiła hasła, że „rozwiąże wszelkie problemy Warszawy przez stworzenie jednolitego, zintegrowanego systemu transportowego miasta Warszawy, jak i budowę dróg i autostrad na terenie całego państwa polskiego. Stwierdzenie to wyniosła z Brukseli, gdzie pełniła funkcję wiceprezydenta Europejskiego Banku Rozwoju i Odbudowy. Tym to hasłem zamąciła w głowach swym wyborcom, których to poparło ją aż 53%. (...) Głoszony przez nią program odbudowy kraju, czyli budowę autostrad w całej Polsce, nie do niej należy, lecz do rządu krajowego. („Kurier Codzienny z dn. 8-10 grudnia 2006 r.). Mason, globalista, agent światowej żydofinansjery. Pod jej patronatem odbył się IV Międzynarodowy Festiwal Filmowy Żydowskie Motywy w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. Jako Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy ufundowała jedną z nagród festiwalowych w wysokości 25.000. zł. W książce H. Pająka „Grabarze polskiej nadziei na str. 304-305 możemy przeczytać: „BIG a potem BIG Bank Gdański, był wielkim szwindlem żydokomuny PRL wycofującej się na z góry upatrzone pozycje. Jednak największy rozwój BIG Bank Gdański przeżył w okresie rządowej koalicji SLD ze sprzedawczykami z PSL. Kto wtedy prezesował Narodowemu Bankowi Polskiemu, czuwającemu nad machlojami wszystkich „przemian strukturalnych w bankowości? A któż inny jak niezastąpiona dyletantka (recenzja wybitnego ekonomisty prof. Stefana Kurowskiego) Hanna Gronkiewicz-Waltz (...). Była wtedy synonimem katoliczki na wysokim stanowisku, ostentacyjnie katolickiej, wręcz rozmodlonej, że nawet o. Tadeusz Rydzyk zaprosił ją do wielogodzinnej „Rozmowy niedokończonej. „Hania - katoliczka, o korzeniach jednak wyjątkowo „słusznych spowodowała też, że BIG przejął (połknął) Łódzki Bank Rozwoju. Stało się to pod pretekstem rzekomego ratowania tego łódzkiego banku. Przekręt kryminalny, jakim było to przejęcie, polegał na tym, że państwowy bank (NBP) dał państwowe pieniądze bankowi prywatnemu, czyli Bankowi Inwestycji Gospodarczych. Tak oto prywatny bank otrzymał dotację z banku państwowego. Był to kolejny etap zuchwałego uwłaszczania (się) żydokomunistycznej nomenklatury na majątku narodowym (...). Wreszcie Hanna Gronkiewicz-Waltz - prezes NBP w latach 1992-2000, jakże późno bo w marcu 2005 stanęła przed komisją śledczą badającą „prywatyzację PZU S.A (...). Poza więzami nacyjno-nomenklaturowymi, za heroiczna obroną interesów BBG przez Hanne Gronkiewicz-Waltz kryła się jej znajomość i przyjaźń rodziny H. Gronkiewicz-Waltz z jednym z członków Rady Nadzorczej BBG - Maciejem Bednarkiewiczem, o czy poinformowała publicystka „Naszego Dziennika (18 marca 2005) Małgorzata Goss.

Groński Ryszard-Marek Goldberger - kabareciarz i felietonista „Polityki. Polonofob, zajadły tropiciel rzekomego polskiego antysemityzmu, oskarżył o antysemityzm nawet „Lalkę B. Prusa. Był równocześnie zdziwiony, że Polacy nie darzą sympatią Leona Urisa, który jest radykalnym polakożercą. Typowy prorządowy kabareciarz. Dość banalne połączenie najgorszego gatunku żydowskiego szmoncesu z politycznym koniunkturalizmem, staraniem, by być zawsze „na fali. Dowiódł tego już wyraźnie w najgorszych czasach jaruzelszczyzny, gdy w felietonach na łamach „Polityki, zajadle janczarsko gromił przeciwników reżimu. Wyspecjalizował się w atakach na polityków z obozu niepodległościowego i patriotycznych pisarzy, historyków i publicystów. Często uczestniczy w spotkaniach, festiwalach żydowskich. Waldemar Łysiak w „Najwyższym Czasie z dn. 10.03.95. w artykule „Tragarz historii, opisuje atak Grońskiego na siebie i na historyka Jerzego Łojka: „Egzekutorem wyroku był znany humanista pierwszej połowy lat osiemdziesiątych, Ryszard Marek Groński, który w owym czasie - w dobie junty Jaruzelskiej - flekował na łamach „Polityki każdego malkontenta olewającego rządy prosowieckich jenerałów. Atakuje narodowców, prawicę, wszystkich, którzy zajmują propolskie stanowisko. Spotkało to m.in. Normana Daviesa, który według Grońskiego zajmuje zbyt propolskie stanowisko w kwesti stosunków polsko-żydowskich. W „Naszej Polsce nie spodobał mu się tekst Stanisława Michalkiewicza o polskiej armii: „Nie jest dobrze z Narodem, w którego armii większość korpusu oficerskiego regularnie czytuje jedną z dwóch żydowskich gazet dla Polaków. Po przeczytaniu „Dzienników Marii Dąbrowskiej, która pisała w nich m.in. o żydowskich ubekach i politrukach rządzących Polską w okresie stalinizmu napisał: „Cała małość wielkości. Pokłady kołtuństwa i kobiecych zawiści, drzemiące w duszy moralistki. („Polityka, 15.06.96.). Jego uznaniem cieszył się żydowski poeta Lec. Stałym stereotypem Grońskiego było przedstawianie Polaków jako złych, pełnych wad, pozbawionych moralności antysemitów, a Żydów jako osoby moralne, prawie, że święte, uduchowione. Dobrze Groński pisze jedynie o Żydach. np. pisząc o Aleksandrze Bardinim w „Polityce z dn. 12.08.95.: „Taką twarz mógłby mieć Bóg. Wspólnie z Magdaleną Łazarkiewicz, Gołda Tencer i Januszem Tylmanem zrealizował spektakl „Dokument z podróży w rocznicę marca 1968 roku. Premiera odbyła się w dniu 7 marca 1998 roku. W obchodach wzięły udział takie organizacje żydowskie jak Towarzystwo Społeczno Kulturalne Żydów w Polsce, Fundacja „Shalom, Żydowski Instytut Historyczny, Stowarzyszenie Żydów Kombatantów, Stowarzyszenie Dzieci Holocaustu.

Grosfeld Jan - LISTA NR 15, profesor Katedry Współczesnej Myśli Społecznej Kościoła Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Członek Zarządu Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów (02.2004). Członek Komitetu Episkopatu Polski do Dialogu z Judaizmem. Rozmowę na ten temat w ramach obchodów X Dnia Judaizmu w Poznaniu (8-19.01. 2007r. ) podjęły wielkie autorytety w kwestii dialogu: inicjator Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce, przewodniczący Rady ds. dialogu Religijnego Konferencji Episkopatu Polski, konsultor Papieskiej Komisji ds. Religijnych Relacji z Żydami abp metropolita poznański Stanisław Gądecki; prowadzący debatę - członek Komitetu Episkopatu Polski do Dialogu z Judaizmem oraz zarządu Polskiej Rady Chrześcijan i Żydów prof. Jan Grosfeld. Jak zauważył prowadzący spotkanie prof. Jan Grosfeld, „obchodzony od dziesięciu lat Dzień Judaizmu nie jest podstawową rzeczywistością dialogu, bowiem ten rozwijał się już dużo wcześniej. Ustanowienie Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce (1998) jest owocem dojrzewania Kościoła w tym wymiarze (...). Dzień Judaizmu jest przede wszystkim dla chrześcijan, aby wiedzieli, skąd pochodzą i że próba odcinania się od żydowskich korzeni kończy się katastrofą. Warto dodać, że poza naszym krajem Dzień Judaizmu jest na razie obchodzony tylko we Włoszech i Austrii.

Grosfeld Leon - polonofob, komuch, kłamca, autor fałszów i zakłamań historycznych w podręcznikach historii.

Grosfeld Otto Ludwik - zdrajca niepodległej Polski. Były minister finansów w Rządzie Londyńskim, który po powrocie do Polski w czasach stalinowskich został członkiem komunistycznej Rady Państwa. Kierownik Ministerstwa Żeglugi i Handlu Zagranicznego. Odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski. Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Warszawa 1978-92.

Gross Daniel - czołowy działacz polityczny w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS); lata międzywojenne, II Rzeczpospolita. Ks. Jan Gross, Prezes Synodu Kościoła, Przewodniczący Komisji ds. Liturgii i Muzyki Kościelnej, Przewodniczący Śląskiego Oddziału Polskiej Rady Ekumenicznej, Prezes Synodu Kościoła od dnia 5 kwietnia 2002 r. Proboszcz Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Mikołowie i w Tychach w latach: 1978 - 2004. Radca Konsystorza Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w latach 1990-2001. Od roku 1973 przewodniczący Komisji Liturgicznej, a następnie Synodalnej Komisji do spraw Liturgii i Muzyki Kościelnej. Od 1986 r. jest członkiem Synodu Kościoła z listy księży. W latach 1980 - 1990 był konseniorem Diecezji Katowickiej (zastępca ówczesnego Zwierzchnika Diecezji seniora Diecezji, dziś radcy diecezjalnego), a tym samym członkiem Rady Diecezjalnej Diecezji Katowickiej.

Gross Jan - ks., urodził się dnia 25 kwietnia 1938 r. w Starogardzie Gdańskim jako syn Jana Grossa, budowniczego pieców hutniczych hut szkła, oraz Heleny z domu Koch, dyplomowanej położnej. Ochrzczony w kościele ewangelickim w Starogardzie Gdańskim dnia 15 sierpnia 1938 r., a konfirmowany w chorzowskim kościele im. Marcina Lutra w dniu 1 czerwca 1952 r. przez ks. radcę Roberta Fiszkala (+ 5 IV 1980 r.). W dniu 28 września 1967 r. zawarł związek małżeński z Krystyną z domu Jarzembowska. W dniu 21 marca 1970 r. urodziła się w Cieszynie córka Elżbieta - Helena. Z dniem 1 października 1973 r. został przez Konsystorz przeniesiony na wikariat do największej parafii ewangelickiej w Polsce. W dniu 3 września 1978 r., Zgromadzenie Parafialne Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Mikołowie wybrało ks. Jana Grossa swoim proboszczem, które to stanowisko pełnił przez 25 lat.

GROSS JAN TOMASZ - LISTA NR 6, wyjątkowa etyczno-moralna ŚWINIA. Autor książek, artykułów i wypowiedzi szkalujących Naród Polski. M.in.: „Upiorna dekada, trzy eseje o „Stereotypach na temat Żydów, Polaków, Niemców i Komunistów, 1939-1948, „Sąsiedzi, „Strach. Polakożerca, pisał m.in.: „(...) żydowska ludność żyła w ubóstwie, była wychudzona, chora i pełna urazu. Wszystko to miało wzbudzić u amerykańskich czytelników jak największe współczucie dla „biednych, przygnębionych, przybitych Żydów, żyjących w nędzy, a na dodatek jeszcze wciąż okrutnie prześladowanych przez nigdy nienasyconych w swym sadyźmie Polaków. Oskarżył partie komunistyczne, że rzekomo od początku postawiły na współdziałanie z faszystami. Wszystko oczywiście kosztem biednych Żydów. Takie bzdury wypisuje osoba będąca profesorem historii na renomowanym uniwersytecie. Metody manipulacji Grossa możemy świetnie zaobserwować na przykładzie przedstawiania przez niego historii Europy Środkowo-wschodniej, zniewolonej przez Sowietów w pierwszych latach po wojnie, od 1945 r. do śmierci Stalina w 1953 roku. Otóż Gross tak stara się manipulować faktami, przede wszystkim antydatując wydarzenia, aby pokazać żydowskich działaczy komunistycznych wyłącznie jako ofiary stalinizmu, zacierając prawdę o wcześniejszych wydarzeniach, gdy te same osoby, późniejsze ofiary, były częstokroć bezwzględnymi katami. Nie pisze nic o „nadreprezentacji Żydów w UB, a tym samym ich udziale w zbrodniach popełnionych na narodzie polskim w trakcie i po zakończeniu II wojny światowej. Żydowski autor książki, która została wydana w Paryżu w 1984 roku i nosi tytuł „Żydzi w Polsce i Solidarność, Michel Wiewiórka pisze: „Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, zwłaszcza za wyjątkiem samego ministra, było kierowane w różnych departamentach przez Żydów, podczas gdy doradcy sowieccy zapewniali kontrolę jego działalności. Gross jest głuchy na relacje świadków i niewidomy na dane, które obecnie są ogólnie dostępne. Już w 1957 roku tzw. Komisja Mazura ustaliła, że zbrodnie komunistyczne popełnione na narodzie polskim przez UB, wojskowy wymiar sprawiedliwości i inne formacje w latach 1946-1956, były w większości przypadków dziełem Żydów. Pisze o tym także pracownik IPN z Wrocławia Krzysztof Szwagrzyk. Całymi garściami Gross czerpie „argumenty z dawnych tez propagandy komunistycznej, oskarżających Kościół katolicki w Polsce, a zwłaszcza jego czołowych hierarchów, o rzekomy antysemityzm i całkowite znieczulenie na los mordowanych w Polsce Żydów. Według niego zajścia antyżydowskie w Kielcach w 1946 roku, miały być „największym pogromem w Europie w czasach pokojowych XX wieku. Gross swoją antypolską działalność rozpoczął już w 1979 roku w USA wydając książkę „Polish Society under German Occupation. Usiłował w niej wmówić amerykańskiemu czytelnikowi, że polska konspiracja nie była nazbyt dużym ryzykiem, a Polacy pod niemiecką okupacja cieszyli się dużymi swobodami. Na stronie 20 pisze: „Tak, paradoksalnie Polacy cieszyli się większa wolnością w okresie 1939-1944 niż w ciągu całego stulecia (...). Sądzę, iż można słusznie przyjąć, że rozmnożenie się organizacji podziemnych i obfitość konspiracyjnych inicjatyw należy zawdzięczać w znacznej mierze istnieniu w Generalnej Guberni w czasie wojny swobody politycznej. Trudno przypuścić, by podziemne organizacje mogły powstać i istnieć w takiej liczbie, gdyby było inaczej. Wypisywanie podobnych bzdur miało na celu pomniejszenie polskiej martyrologii i polskiego poświęcenia, odwagi w walce z Niemcami, w równocześnie eksponowanie ponad miarę martyrologii Żydów. W 1986 roku Gross publikuje esej w „Aneksie (nr 41-42 z 1986), z którego możemy się dowiedzieć, że większość Polaków nie odczuwała sympatii wobec mordowanych przez Niemców Żydów. Postawy Polaków miały być w większości antysemickie. W dniu 11 stycznia 2001 roku ukazuje się artykuł Grossa „Poduszka pani Marx. Ukazał się on w „Tygodniku Powszechnym nr 6. Można z niego wywnioskować, że Polacy to ludzie zdegenerowani, pozbawieni moralności, czyhający na mienie żydowskie. Wpływ na antypolską obsesję Grossa mogło mieć to, że był więźniem SB po marcu 1968 roku. Został skazany na dwa lata więzienia. Podczas przesłuchań Gross załamał się i powiedział wszystko o czym wiedział. Pisał o tym Antoni Zambrowski w „Najwyższym Czasie (15.07.06) w artykule „Cenzura pogromu: „Jan Tomasz Gross był w 1968 roku więźniem marcowym, załamał się w śledztwie i obciążył swoich kolegów. Czytałem jego zeznania w materiałach własnego śledztwa i pamiętam obrzydliwości, jakie ze strachu opowiadał przesłuchującym go oficerom. Dziś odreagowuje swoje frustracje, obciążając odpowiedzialnością za ówczesny komunistyczny antysemityzm Bogu ducha winny naród polski. Jan Tomasz Gross wyjeżdżał często do Włoch i Francji. Finansował te podróże jego stryj Feliks Gross, kierownik katedry socjologii na uniwersytecie w Nowym Jorku, autor książki „The Sezure Ot Political Power (zagadnienie przechwytywania władzy), m. in. w krajach socjalistycznych. Innym krewnym Jana, z którym utrzymuje on bliskie kontakty, są Ludwika Gross - dyrektor Instytutu Walki z Rakiem w Nowym Jorku, Maria Klein z d. Gross, zam. w Izraelu i dalsi krewni zamieszkali we Francji i Austrii. Ojciec J. Grossa - doc. dr Zygmunt Gross był kierownikiem Katedry Filozofii WSP w Katowicach i pracownikiem naukowym PAN. Matka - członkiem ZLP. Grossowie wywodzą się z bogatej żydowskiej rodziny krakowskiej, właścicieli kamienic w Krakowie i Wiedniu.

Gross Klara - otrzymała „wysokie odznaczenia za bohaterstwo na polu bitwy („Midrasz, styczeń 2005, Bella Szwarcman-Czarnota - „Kobieta żolnierzem, str. 26).

GROSS MAGDALENA - rzeźbiarka. Urodziła się w 1891 w Warszawie, zmarła w 1948 tamże.

GROSS MARIAN - ojciec Jana Tomasza. „Ja wiem z własnego doświadczenia, kto służył w Informacji Wojskowej, w UB, w GZP WP, prokuraturze i sądownictwie wojskowym. Cała „wierchuszka to byli „ONI. To z ich wpływu dokonywano zbrodni na przedwojennych oficerach WP, częściowo moich przełożonych, jak np. dowódcy 1KA w Wałczu płk. Krasoniu. szefie sztabu mjr. Hermanie, a nawet moim koledze ze szkoły oficerskiej, który był dowódcą radiostacji RSB-F w 3DZ w Lublinie i kiedy aresztowano w 1948 r., dowództwo 3DZ i część oficerów sztabu Lubelskiego Okręgu Woskowego (oficerów przedwojennych, których do powrotu z Anglii namówił ich kolega gen. Kuropieska) to jemu zarzucili, ze utrzymywał łączność radiową z Anglią. Gdy na procesie, jako ławnicy uzasadnialiśmy, że nie mógł tego uczynić, bo radiostacja miała zasięg jedynie do 200 km, to jednak sąd pod przewodnictwem oficerów żydowskiego pochodzenia wydał wyrok skazujący. Tego nie wolno nam wypominać, bo zaraz jesteśmy antysemitami. Takich przypadków i znanych mi faktów mam wiele (...). Podam tylko przykład, że w 1956 r moim dowódcą dywizji (8DDZ w Koszalinie) był płk Jerzy Gross, jego zastępca d/s politycznych ppłk Beldegin,a szefem sztabu płk Hoffman. Nazywano nas dywizją żydowsko-pijacką, ponieważ często dochodziło w dywizji do pijaństwa. To tyle na temat (...) w/ w książki p.Grossa. Wspomniany czerwony płk Jerzy Gross był tatusiem autora Grossa. Nic więc dziwnego, że autor tropiąc antysemityzm nie dostrzegł w Polsce komunizmu i jego roli. Póżniej był wysokim partyjnym odpowiedzialnym m.in. za przydziały mieszkań.

Gross Natan - twórca filmowy z Łodzi. Członek żydowskiej spółdzielni filmowej „Kinor, współpracującej z państwowym przedsiębiorstwem „Film Polski. Zmarł w dniu 5 października 2005 roku w Tel Awiwie. „Przeżył 86 lat (...), był poetą, tłumaczem, dziennikarzem, krytykiem, publicystą, pisarzem, historykiem, scenarzystą, reżyserem, producentem, działaczem Yad Vashem i Związku Krakowian w Izraelu... Urodził się w Krakowie 16 listopada 1919 roku, w znanej w mieście rodzinie kupieckiej. To, jakim szacunkiem się cieszyła, odczuli Grossowie w pierwszym okresie okupacji, gdy dzięki wielu życzliwym ludziom ukrywali się w Krakowie na aryjskich papierach. Natan Gross stał się wtedy Franciszkiem Grymkiem - swoje dramatyczne przeżycia z tych lat opisał później w książce „Kim pan jest, panie Grymek? Z planowanej przed wojną kariery prawnika, a może artysty-malarza, zrezygnował i po ukończeniu w Krakowie Kursu Przeszkolenia Filmowego został w Łodzi asystentem Stanisława Wohla na planie jednego z pierwszych powojennych filmów polskich - „Dwie godziny. Potem samodzielnie zaczął kręcić filmy w jidysz. Zrealizował m.in. pełnometrażowy dokument „Mir, lebngeblibene („My, którzy przeżyliśmy), a w roku 1948 pierwszy w Polsce film fabularny podejmujący temat Holokaustu - „Undzere Kinder („Nasze dzieci). Działalność reżyserską kontynuował w Izraelu, do którego wyjechał pod koniec 1949 roku, po rozwiązaniu przez władze PRL instytucji żydowskich działających w Polsce (...). W sumie nakręcił około 100 filmów dokumentalnych. Natan Gross był współpracownikiem kinematografii izraelskiej, w 1991 roku wyróżnionym prestiżową nagrodą Izraelskiej Akademii Filmowej. Opracował wiele antologii, wydał kilka tomików poezji, napisał książki, m.in.: „Film żydowski w Polsce, „Poeci i Szoa, „Żydowski bard, „Gawęda o życiu i twórczości Mordechaja Gebirtiga. („Midrasz - pismo żydowskie Roman Włodek, nr 10, październik 2005, str. 7). Natan Gross, „Film żydowski w Polsce, Kraków 2002, Wydawnictwo RABID, seria: „My, Żydzi Polscy Fundacji Dziedzictwo im. Chone Shmeruka.

Gross Stanisław - polonofob, aparatczyk PZPR. Odznaczony przez rząd żydokomunistyczny Orderem Odrodzenia Polski. (Źródło: „Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego, Warszawa 1978-92)

Grossinger Henryk - był pełnomocnikiem KC PZPR na powiat gryficki, z wielkimi kompetencjami. Przy wsparciu funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa, dążył do przyspieszenia kolektywizacji wsi. Stosował wobec chłopów najskrajniejsze represje, niszcząc ich dobytek. Wobec tych, którzy „marudzili z wstępowaniem do spółdzielni, ludzie Grossingera stosowali zawalanie pieców w ich domach. Pod wpływem masowego oburzenia chłopów, centralne władze partyjne musiały publicznie odciąć się od organizatorów akcji. („Kurier Codzienny z dn. 8-10 grudnia 2006 roku.)

Grossman Elwira - LISTA NR 3, pracownik naukowy Uniwersytetu w Glasgow-Wydziału Slawistyki. Autorka „Interdyscyplinarnej wizji polonistyki zagranicznej XXI wieku, czyli innej optyki.

Grossman Ludwik - 1835-1915, kompozytor, autor dwóch oper.

Grossman Wasilij - pisarz, wchodził w skład Żydowskiego Komitetu Antyfaszystowskiego w ZSRR w czasie II wojny światowej („Midrasz, styczeń 2005).

Grossvogel Leo - „Zamordowany przez hitlerowców. Członek siatki wywiadowczej Treppera. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Grosz Irena-Sznajberg - żona Wiktora Grosza, matka Małgorzaty Lavergne. Zastępca redaktora naczelnego gazety „Rolnik Polski, a od 1949 roku do 1971 roku, redaktor naczelny tej gazety. Od 1952 roku gazeta ukazywała się pod tytułem „Gromada Rolnik Polski.

Grosz Wiktor-Izaak Medres - ojciec Małgorzaty Lavergne. Generał, szef Głównego Zarządu Politycznego WP. Zaczynał jako zastępca komendanta do spraw politycznych w 1. Pułku Lekkiej Artylerii. Najbardziej polakożerczy politruk pierwszego okresu powojennego. To on odegrał największą rolę w „zabijaniu piórem Armii Krajowej. Zrobił błyskawiczną karierę awansując z szeregowca na generała. Zawdzięczał to fanatycznej gorliwości w plwaniu na polskość i polskie siły niepodległościowe. To on inspirował najohydniejsze, antyakowskie plakaty w stylu „AK - zapluty karzeł reakcji i zajadle szkalował Powstanie Warszawskie. Już w październiku 1944 r., dał sygnał do rozpoczęcia najskrajniejszej kampanii oszczerstw przeciw Armii Krajowej. W poufnej instrukcji zalecał: „Mamy liczne dowody zbieżności haseł głoszonych przez AK i propagandę Goebbelsa, mamy liczne dowody współpracy AK-NSZ z bandami upowskimi i gestapo, nie pora więc okazywać im zrozumienie, szacunek i tolerować przywiązanie do przeszłości. (...) Każdy pracownik musi pojąć, że dzisiaj nie ma miejsca na żadne kompromisy z AK w wojsku. Jeśli byli akowcy chcą pracować z nami, nie zawieramy z nimi żadnych układów o nieagresji w stosunku do ich dawnej ideologii. Oni muszą ze swoją przeszłością zerwać, potępić ją i odgrodzić się od niej, a wtedy będzie dla nich miejsce w Wojsku Polskim. To nie jest układ równych z równymi (...), zwolenników neutralnego czy pojednawczego stosunku do AK. Traktować jak akowców, dopóki się nie wykażą w najbliższym czasie aktywną walką przeciw AK. (Cyt. za: J. Śląski, „Skrobów, „Tygodnik Solidarność z 1 września 1989 r.). W dniu 8 grudnia 1944 roku w pogadance dla „nowego wojska, Grosz głosił: „Zdrajcy spod znaku NSZ i AK stosują swoją starą i wypróbowaną metodę prowokacji i szpiegowania. Zniszczyć to, co jest dumą narodu, co jest jego siłą - Wojsko Polskie - oto wspólny cel Hitlera i AK. (Cyt. za: T. Żenczykowski, „Polska Lubelska 1944, Warszawa 1990, s. 193). W wydanej w 1945 roku broszurze „Na drogach powrotu Grosz głosił, że wybuch Powstania Warszawskiego spowodowała „egoistyczna awanturniczość garstki bankrutów, twierdził, że była to chyba „największa zbrodnia sanacyjnej kliki. Wirtualna Polska z dn. 06.25.2007: „W latach 30. Grosz należał do tajnej komórki Kominternu przeprowadzającej w Polsce tajne operacje wywiadowcze. Po napaści ZSRR na Polskę stał się jednym z najgorliwszych kolaborantów z Sowietami. Był m.in. sekretarzem redakcji osławionej lwowskiej gadzinówki „Czerwonego Sztandaru (...). W grudniu 1945 r. mianowany generałem brygady, w marcu 1946 r., Grosz stał się szarą eminencją specjalnej Państwowej Komisji Bezpieczeństwa, która miała nadzorować pacyfikację Polski, tak by doprowadzić do pełnego wyniszczenia podziemia niepodległościowego. Również w marcu 1946 r. przechodzi do Ministerstwa Spraw Zagranicznych na stanowisko dyrektora Departamentu Prasy i Informacji. W latach 1950-1954 był ambasadorem PRL w Czechosłowacji, a od lutego do października 1955 r. przedstawicielem PRL w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli. Po powrocie do kraju nadzorował znane z niebywałej fali oszczerstw redakcje „Kraj i „Fala 49 w rozgłośni Polskiego Radia.

Groszkowski Jacek-Hersz Herszkowicz - były sekretarz PPR w Gdańsku.

Grotowski Jerzy - twórca legendarnego Teatru Laboratorium. Wieloletni członek PZPR i ZMS. W dniu 10.05.00. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Zasługi RP przez prezydenta Kwaśniewskiego- Stoltzmana.

Growas Mordechaj - jeden z dowódców oddziału „Mordechaj Anielewicz. Początkowo współpracował z GL, potem wszedł w jej skład.

GRSKA Katarzyna LISTA NR 18.

Gruber Henryk - do 1939 roku prezes Pocztowej Kasy Oszczędności (PKO i Banku PKO).

Gruber Krzysztof - reżyser.

Gruber Mieczysław - dowódca oddziału „Kozietulski. Początkowo współpracował z GL, potem wszedł w jej skład.

Grubich Joachim - znany organista.

Grucela Bartosz - Toruń, członek Rady Krajowej Młodych Socjalistów.

Gruda Helena - wicedyrektor Departamentu Szkolenia MBP.

Gruda Monika - aktorka-adeptka Teatru Żydowskiego w Warszawie. Ważniejsze daty: 1982. 10. 26 - Data urodzenia.; 2004. 07. - Debiut teatralny w przedstawieniu „Między dniem a nocą. Dybuk w Teatrze Żydowskim w Warszawie.; 2006 - Wykształcenie - Studio Aktorskie przy Teatrze Żydowskim w Warszawie.; 2006 - Egzamin eksternistyczny. II Vice Miss Polonia.

Grudberg Icchak - polski aktor żydowskiego pochodzenia, który zasłynął głównie z ról w przedwojennych żydowskich filmach i sztukach teatralnych w języku jidysz.

Grudniewski Gustaw Jan - Społeczna Koalicja Sprzeciwu wobec Roszczeń Niemieckich, Polski Ruch Uwłaszczeniowy, Stowarzyszenie Patriotyczne „Viritim. Wszędobylski działacz wsród małopoważnych kup politycznych, choć w wyborach 2005 r. poparł PiS, za co w nagrodę mógł postać chwilę za plecami Jarosława Kaczyńskiego podczas ogłaszania wyników wyborów w siedzibie pisuarów. Z LWP wyszedł jako podpułkownik, ale obecnie przy okazji różnych rocznic paraduje w mundurze generała brygady! Nie udało się nikomu ustalić kto go awansował tym bardziej, że mundur jest mieszanką nie bardzo wiadomo czego. Jak przystało unika jedynie kontaktów z narodowcami. I słusznie towarzyszu !!!

Grudowie - bracia Grudowie, żydowska banda morderców i złodziei działająca głównie w okolicach Drohiczyna i Siemiatycz. „Grupy żydowskie nie zaprzestały podobnej działalności także już pod „władzą ludową. Nocą z 5 na 6 grudnia 1944 roku grupa Żydów z bandy Grudów (ukrywających się podczas okupacji niemieckiej w okolicach Sieniewic i Kłyzówki) napadła na domostwo Maksymiuków z kolonii Miłkowice Maćki. Zginęli wówczas: Michalina i Stanisław Maksymiukowie, 11-letni Marian Bojara i trzy kobiety (prawdopodobnie pochodziły „zza Buga), nocujące u Maksymiuków. Jakby sprawcom było mało, jeszcze tej samej nocy napadli na rodzinę Jarockich we wsi Kłyzówka. Tu zginęły: Halina i Maria Jarockie, uratowały się natomiast Maria i Felicja, które były ciężko ranne, ale udawały, że nie żyją. Ich dom został również obrabowany i spalony. Warto wspomnieć, że podczas okupacji niemieckiej Jaroccy ukrywali rodzinę żydowską z Drohiczyna. („Żydowscy komuniści na ziemiach polskich w latach 1941-1944.

GRUDZIEŃ Jacek - kompozytor, urodzony 7 grudnia 1961 w Warszawie. Studiował kompozycję u Włodzimierza Kotońskiego i improwizację fortepianową pod kierunkiem Szabolcsa Esztényiego w warszawskiej Akademii Muzycznej.

Grudzińska - Gross Irena - LISTA NR 2, 4, 16, profesor literatury, eseistka ur. w 1946 r. w Gdyni. Historyk literatury, historyk idei, eseistka i publicystka. Jej studia z zakresu filologii romańskiej, przerwane w związku z wydarzeniami 1968 r., kontynuowała we Włoszech i USA. Na Columbia University w Nowym Jorku uzyskała doktorat. Jest autorką książek, esejów, recenzji i tekstów publicystycznych na łamach pism: „Aneks, „Res Publica, „The New Yorker, „Slavic Reviev, „La Fiera Letteraria, „Polish Reviev, „Gazeta Wyborcza. Wykładała na New York University. W latach 1998-2003 była odpowiedzialna za program dla Europy Środkowo-Wschodniej przy Fundacji Forda. Obecnie dyrektor Instytutu Nauk Humanistycznych Boston University. Jest żoną Jana Tomasza Grossa. Mieszka w USA. Oficjalna strona komiksu Maus Arta Spiegelmana (w którym Niemcy zilustrowani zostali jako koty, Żydzi jako myszy, a Polacy jako świnie !!!). Oto co ww napisała: „Jest to książka niezwykła. Jej nowoczesność, czy raczej postnowoczesność, wyraża się w przechodzeniu od powagi do śmiechu, w przemieszaniu gatunków - nie tylko literackich, ale także tych które należą do sztuk wizualnych. Nie wiadomo jak pisać o Holocauście, ale wiadomo, że kultura masowa robi z tej niepojętej katastrofy papkę do wyciskania łez. Tymczasem Maus odwołuje się do kultury masowej, ba, sytuuje się w samym środku kultury rozrywkowej: komiksu, Myszki Miki, gwiazd typu Rudolfa Valentino. Jednocześnie jest to wielopoziomowa, wzruszająca opowieść autobiograficzna i historyczna. Spiegelman znalazł sposób na proste, pozbawione patosu, a jednocześnie dojmujące przedstawienie Holocaustu.

Grudzińska Anna - LISTA NR 15, etnolog, prezes Fundacji Forum Różnorodności.

Grudzińska Anna - LISTA NR 4, psycholog, pracownik naukowy Instytutu Psychologii Uniwersytetu Wrocławskiego.

GRUDZIŃSKI Mieczysław – LISTA NR 9, wybitny specjalista w dziedzinie finansów, adiunkt w Katedrze Finansów Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego w Warszawie.

GRUDZIŃSKI Mieczysław LISTA NR 9, wybitny specjalista w dziedzinie finansów, adiunkt w Katedrze Finansów Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Koźmińskiego w Warszawie.

Grudziński Przemysław - urodzony w 1950 r. w Toruniu. Ukończył historię na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, jest doktorem historii. Od 1972 r. pracował jako asystent na UMK, od 1975 r. jako redaktor w Ośrodku „Wschód-Zachód w Warszawie, a od 1977 r. jako adiunkt i docent w Instytucie Historii PAN. Od 1980 r. należał do „Solidarności. W 1990 r. został doradcą wiceministra obrony narodowej. W latach 1991-92 był dyrektorem Biura Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sejmu. W latach 1992-97 był wiceministrem obrony narodowej, zaś od 1997 r. był wiceministrem spraw zagranicznych i bliskim współpracownikiem B. Geremka.

Grudziński-Herling Gustaw - pisarz, eseista, utożsamiał się całkowicie z polskością. Ostro odrzucał nachalną próbę przypomnienia mu o „korzeniach żydowskich przez redaktorki „Gazety Wyborczej.

Gruenbaum Albert - zastępca szefa Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Kielcach w 1946 r. w czasie tzw. zajść kieleckich.

Grunbaum Icchak - przywódca posłów żydowskich z Kongresówki. Zajmował skrajnie antypolską postawę. Odegrał jedną z głównych ról w stworzeniu wspólnie z mniejszością niemiecką tzw. Bloku Mniejszości Narodowych. Uznał, że Polska sama nie jest w stanie samodzielnie rozwiązać problemu Żydów, bo jest ich za dużo. Zażądał od USA przyjęcia miliona Żydów z Polski. W trakcie II wojny światowej zajmował się budowaniem podstaw pod przyszłe państwo Izrael, a nie ratowaniem Żydów z Europy wschodniej. Radykał, na zebraniu w Tel Awiwie (luty 1943) powiedział: „Gdy oni przychodzą do nas z dwoma planami - ratowania mas Żydów europejskich czy odzyskania ziemi (Palestyny), ja głosuję bez żadnej wtórnej myśli za odzyskaniem ziemi. Powiedział tak chociaż był wówczas przewodniczącym Komitetu dla Ratowania Żydów Europejskich. Po utworzeniu państwa Izrael został ministrem spraw wewnętrznych.

Grunbaum Izaak - 1879-1970, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Członek Rady m.st. Warszawy, późniejszy minister spraw wewnętrznych Izraela.

Grunbauman Albert - zastępca Szefa Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Kielcach.

Grunberg Ludwik - szpicel, donosiciel tajnej policji carskiej; powieszony przez lud Warszawy 15 sierpnia 1831 r.

Grupińska Anna - LISTA NR 3, 6 i 8. Ambasador RP w Kenii!!!(2007 r.) Przez astatnie lata w Radiu TOK FM - prowadziła program „O Żydach i Polakach też. Filosemitka i polonofob z „pretensjami do intelektualizmu. Pisarka - współautorka „Getta Warszawskiego - ilustrowanej historia Getta Warszawskiego oraz „Po kole - rozmowy z żydowksimi żołnierzami. W książce zapisano 10 rozmów. Siedmiu rozmówców to ostatni żyjący żołnierze powstania w getcie warszawskim. Ostatni regularni, to znaczy należący do Żydowskiej Organizacji Bojowej: Marek Edelman, Masza Glajtman Putermilch, Pnina Grynszpan Frymer, Aron Karmi, Chajka Bełchatowska, Bronek Szpigiel i Kazik Ratajzer. Żyją na świecie inni, czasem w literaturze nazywani „dzikimi, ocaleńcy z powstania, którzy bronili swego życia. Książkę otwiera rozmowa z dr Markiem Edelmanem, ostatnim żyjącym tzw. dowódcą powstańczym, przeprowadzona w warunkach „konspiracyjnych w 1985 r. dla poznańskiego pisma podziemnego „Czas. Do kolejnych rozmów doszło w Izraelu i w Polsce w 1988 i 1989 r. W sierpniu 2007 r. powołana przez Lecha Kaczyńskiego na ambasador w Kenii, z wykształcenia jest ekonomistką. Od końca lat 80. pracowała w Sejmie, m.in. jako sekretarz kilku komisji. W czerwcu 2007 r. Sejmowa Komisja Spraw Zagranicznych pozytywnie zaopiniowała jej kandydaturę na ambasadora, przede wszystkim dlatego, że... i tu cytat krótkiej informacji zamieszczonej w dzienniku „Rzeczpospolita w dniu 26.07.07. „Czy w MSZ wracają do łask osoby z wieloletnim stażem: z „korporacji Geremka, a nawet ci, którzy karierę zaczynali w PRL? Tak twierdzą dyplomaci. Opozycja chwali więc resort za oprzytomnienie. Jednak politycy PiS nie przyznają się do korekty w strategii MSZ. Nowa ambasador Polski w Kenii aktywnie działa w Fundacji JUDAICA. I na deser dla wszystkich wyborców oszukanych przez PiS-Komunistyczno-żydowskiej Prawicy, dwie krótkie informacje ze strony „Forum Dialogu Miedzy Narodami-Centrum Kultury Żydowskiej: „28 września odbył się wernisaż wystawy „Kozienickie portrety w Łodzi. Kolekcję fotografii autorstwa Chaima Izraela Bermana, żydowskiego fotografa z Kozienic, pokazano w ramach Festiwalu Dialogu Czterech Kultur... W 47. numerze „KARTY opublikowane zostały dwa artykuły Anki Grupińskiej poświęcone przygotowywanej przez Forum wystawie „Kozieniczanie. „Gdy pod koniec lat 90. do Ośrodka KARTA trafił niezwykły zbiór fotografii Żydów z Kozienic, byliśmy pewni, że kiedyś uda się opowiedzieć ich historię. Dzisiaj, dzięki kilkuletniej pracy osób związanych z Fundacją „Forum Dialogu Między Narodami, możemy przedstawić część kolekcji, opisanej tak, jak to tylko było możliwe. Teksty ilustrowane są fotografiami kozienickich Żydów, które już niedługo będą prezentowane w ramach wystawy. Ale wczoraj zezłościł mnie koncert Chavy Alberstein. Została zaproszona na Festiwal Kultury Żydowskiej i, jak myślę, dobrze wiedziała, że oczekuje się od niej utworów śpiewanych w jidysz, które ma w swoim repertuarze. Tymczasem podczas koncertu, na którym był obecny ambasador Izraela, postanowiła zamanifestować swoją izraelskość. W pierwszej części śpiewała po hebrajsku - piosenki, które nadają się na kibucowe ognisko, ale nie na koncert w synagodze Tempel na Kazimierzu. Towarzyszący jej muzycy byli bodaj jedynymi mężczyznami, którzy nie mieli na głowie kipy. Na tyle się zezłościłam, że nie doczekałam piosenek w jidysz. W niczym nie zawinili tu organizatorzy, ale nie wyszło dobrze.
Podobają mi się wszystkie zdarzenia uliczne, np. muzyka żydowska na starej Łodzi, która jeździ w południe po Rynku. W ten sposób Festiwal ze swoją ideą dociera do przypadkowych ludzi. A jeśli chodzi o całość? Być może Festiwal trwa za długo, a to grozi przesytem. Niektóre elementy są nadmiernie rozbudowane: nie ma żadnego powodu, by robić kurs tańca chasydzkiego dla początkujących i zaawansowanych. Choć jednocześnie widzę sens w tym, że warsztaty powtarzają się co roku. Chciałabym też może większej otwartości. Tak naprawdę to Festiwal kultury (po)żydowskiej dla nie-Żydów i chodzi o to, żeby to oni byli jego pierwszymi odbiorcami. Mam wrażenie, że pierwotnie groziła Festiwalowi „gettoizacja. Na szczęście rzeczywistość wygrała z założeniami. Festiwale kultury żydowskiej zaczynają się w Polsce mnożyć (Wrocław, ostatnio podobno Gdańsk) - to już chyba przesada. (żródło: „Tygodnik Powszechny)

GRUPIŃSKA Anna – LISTA NR 9, autorka książki „Najtrudniej jest spotkać Lilit”.

GRUPIŃSKA Anna LISTA NR 9, autorka książki „Najtrudniej jest spotkać Lilit.

GRUPIŃSKI Rafał - ur. 26 września 1952 we Wronkach. Polityk, historyk i animator kultury, krytyk literacki, publicysta, wydawca, przedsiębiorca, wykładowca akademicki. Poseł na Sejm V kadencji (od 2005) wybrany z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu wyborczym Kalisz. Ukończył studia polonistyczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 1981 nauczyciel akademicki, wykładowca historii kultury i estetyki na Wydziale Edukacji Artystycznej Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Współzałożyciel Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność Pracowników Oświaty i Wychowania w Wielkopolsce. Założyciel i redaktor czasopism drugiego obiegu: w 1985 założył niezależny miesięcznik literacki „Czas Kultury. W latach następnych redaktor „Tygodnika Literackiego, tygodnika kulturalnego „TVP Pegaz. Także m.in. w latach 1999-2001 prezes zarządu Wydawnictw Szkolnych i Pedagogicznych. Od 1990 do 1998 członek zarządu spółki wydawniczej „Obserwator. W latach 1995-1997 przewodniczył zespołowi doradczemu Ministerstwa Edukacji Narodowej i Telewizji Edukacyjnej ds. tworzenia i rozpowszechniania programów edukacyjnych dla szkół. Członek Senatu ASP w Poznaniu przez dwie kadencje, współtwórca reformy uczelni i jej nowego statutu na początku lat 80. Zasiadał także m. in. w Radzie Fundacji Pogranicze, Radzie Programowej Radia Merkury Poznań i Radzie Fundacji 750-lecia Lokacji Miasta Poznania. Autor i współautor wielu publikacji z zakresu historii kultury i literatury polskiej, programów telewizyjnych oraz podręczników do nauczania języka polskiego. W latach 1991-1994 należał do Kongresu Liberalno-Demokratycznego, a w latach 1994-1997 do Unii Wolności. Od 2004 jest członkiem Platformy Obywatelskiej.

Gruszczak Artur - LISTA NR 3, dr, adiunkt, koordynator projektu Forum, Wydział Studiów Międzynarodowych i Politycznych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Współautor „Historii politycznej świata XX wieku 1945-2000 oraz „Unii Europejskiej wobec przestępczości. (wyd. UJ).

Gruszczyńska Maria - LISTA NR 3, dr inż. geodezji i kartografii. Pracownik Instytutu Geodezji i Kartografii.

Gruszczyński Krzysztof - jeden z naczelnych redaktorów „Żołnierza Wolności.

Gruszczyński Piotr - LISTA NR 8, ur. w 1965, krytyk teatralny, Teatr Rozmaitości. Studiował teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Po studiach wyjechał do Warszawy i na przełomie lat 80 i 90-tych zaczął pracować w redakcji „Res Publiki. Obecnie stale współpracuje z „Tygodnikiem Powszechnym, „Res Publiką Nową, „Dialogiem, Programem II Polskiego Radia oraz Festiwalem Teatralnym „Dialog-Wrocław. Ponadto pracuje w agencji reklamowej. W lutym 2003 roku nakładem wydawnictwa W.A.B. ukazała się jego książka pt. „Ojcobójcy. Młodsi zdolniejsi w teatrze polskim.

GRUSZECKA Marzanna - prezes Towarzystwa Ochrony Kultury Zgierza. Działalność w zakresie ochrony kultury Zgierza; badanie dziedzictwa kulturowego Zgierza i tożsamości kulturowej jego mieszkańców. Z wykształcenia jest plastykiem.

Gruszka Dorota - aktywistka żydowska, współorganizator festiwali żydowskich, np. Festiwal Kultury Żydowskiej.

Gruza Jerzy - reżyser.

GRYCIUK Piotr – LISTA NR 17, emeryt, Józefów.

GRYCIUK Piotr LISTA NR 17, emeryt, Józefów.

Grydzewski Mieczysław - 1894-1970, publicysta. Współtwórca „Kultury, redaktor naczelny „Wiadomości Literackich, a później londyńskich „Wiadomości. Już w czasie wojny miał nastawienie antykomunistyczne i antysowieckie. „Niezłomny z Londynu, bardzo uczulony na jakiekolwiek formy kolaboracji z komunizmem. Krytykował przybycie do Polski Żydów z Rosji tzw. litwiaków: „Litwacy próbowali wspierać rząd carski w działalności rusyfikacyjnej i prowokowali społeczeństwo polskie (...). Bardzo skądinąd umiarkowany odpór, jaki dawało społeczeństwo polskie tej fali obcego i przeważnie pasożytniczego elementu, wzbudził wrzawę na całym świecie i jak zwykle, gdy o Polskę chodzi, przesadne i kłamliwe ostrzeżenie. (M. Grydzewski „Silva rerum, teksty z lat 1947-1969 w wyborze Jerzego B. Wójcika, Gorzów Wlkp. 1994, s. 30). Uważał, że Żydzi w zaborze pruskim popierają Niemców, a w zaborze rosyjskim Rosjan. W 1962 roku dał wyraz swojej nadziei pisząc, że: „Pewne grupy Żydów zatracające wszelką miarę w bezpośrednich oskarżeniach miotanych na społeczeństwo polskie pod okupacją, w końcu się opamiętają. W artykule „Żydzi w obronie Kościoła katolickiego autorstwa prof. Jerzego Roberta Nowaka zamieszczonego w „Kurierze Codziennym z dnia 1-3 czerwca 2007 roku, możemy m.in. przeczytać: „Jeden z najsłynniejszych polskich patriotów żydowskiego pochodzenia (...). Grydzewski z oburzeniem zareagował na jaskrawy fakt dyskryminacji religijnej wobec chrześcijan na przykładzie historii Rufeisena. Oburzał go fakt, że odmówiono automatycznego przyznania obywatelstwa Izraela Rufeisenowi, niegdyś jednemu z najdzielniejszych partyzantów żydowskich, chociaż poprzednio zrobiono to wobec setek tysięcy Żydów, z których większość nie miała na swym koncie nawet jednego promila tych zasług, jakie miał Rufeisen w czasie wojny przy ratowaniu swych żydowskich rodaków. Jak komentował M. Grydzewski w tekście z 1962 r.: „(...) Walka przebywającego w Izraelu karmelity polskiego o. Rufeisena o uznanie, że można być Żydem wyznania katolickiego, skończyła się przegraną. Jest to także nawrot do najgorszych wzorców dyskryminacji rasistowskich. Dlaczego nie można uważać się za Żyda narodowościowo, a za katolika, protestanta czy prawosławnego wyznaniowo? Mamy w tej mierze analogie. Używany przez pierwszą wojną światową termin Polak wyznania mojżeszowego, nie był frazesem. Całe zastępy ludzi pochodzenia żydowskiego uważały się za Polaków, a mimo to nie chciały porzucić wiary ojców. Po tym, co naród żydowski wycierpiał z rąk nazistowskich oprawców, tego rodzaju wybuchy ciemnoty i braku tolerancji są przerażające (...). (por. M. Grydzewski, „Silva rerum, Gorzów Wlkp. 1994, s. 367). („Kurier Codzienny - „Żydzi w obronie Kościoła katolickiego, prof. Jerzy Robert Nowak, 1-3 czerwca 2007).

Grygiel Elżbieta - historyk sztuki. ŻIH. Publikacje: Żydzi w Polsce. Materiały do bibliografii, publikowane w „Kwartalniku Historii Żydów od 1999 r.; Biblioteka Żydowskiego Instytutu Historycznego i jej zbiory w: „Własność a dobra kultury / pod red. Grażyny Czubek i Piotra Kosiewskiego. Warszawa 2006; „Judaistyczne zbiory w bibliotece naukowej.

Grygiel Ludmiła - ur. 1943, eseistka, tłumaczka, historyczka, mieszkająca w Rzymie. Publikuje w prasie włoskiej i polskiej m.in. w „Tygodniku Powszechnym. Działająca od kilkunastu lat fundacja przyznaje corocznie nagrodę za wkład w budowanie Europy na wartościach chrześcijańskich. W gronie dotychczasowych laureatów byli między innymi Tadeusz Mazowiecki. Uczestniczka obrad oraz wręczenia Dyplomu Honorowego Członka Fundacji św. Benedykta ambasador Hannie Suchockiej. Odbyło się ono w Subiaco, podczas uroczystego koncertu. Zwieńczył on pierwszy z cyklu międzynarodowych kongresów, które mają się tam odbywać rorocznie. Ich celem są studia nad chrześcijańską tożsamością Europy. Jest autorką m.in. „Świętość dwojga: pierwsza błogosławiona para małżeńska. Autor przedmowy; Biblioteka „Więzi 2002 r. ZAWIERZYĆ BOŻEMU MIŁOSIERDZIU. MISTYKA SIOSTRY FAUSTYNY. Społeczny Instytut Wydawniczy Znak.

Grygiel Marek - twórca i redaktor „Fototapety, prowadzi także Małą Galerię ZPAF-CSW, Plac Zamkowy, Warszawa.

Grygier Urszula - członek Kadry Żydowskiego Instytutu Historycznego, bibliotekarka. Atorka m.in. „Żydów w Polsce. Materiały do bibliografii, publikowane w „Kwartalniku Historii Żydów od 1999 r.

Grygoruk Piotr - LISTA NR 8, ekonomista

Grynbaum Albert - por. zastępca szefa PUBP w Kielcach.

Grynberg Henryk - pisarz, publicysta. Urodził się w 1936 roku w Warszawie. Po wojnie zamieszkał w Łodzi, zdał maturę i wyjechał do Warszawy. Przyznał się, że w 1956 roku został zwerbowany jako tajny współpracownik wywiadu PRL pod pseudonimem „Reporter. W aktach SB był zarejestrowany jako TW od 1956 do 1969 r. Wywiad uważał, że będzie on dobrym kontaktem po jego wyjeździe do Izraela. W IPN znajduje się on pod nr. 01429/6 z następującą adnotacją: „Pozyskany 11 października 1956 r. przez Wydział VII Dep. I K ds. BP na zasadzie dobrowolności. Departament I to wywiad PRL-u. Jego mieszkanie było wykorzystywane jako „punkt adresowy, na który przychodziła korespondencja od agentów działających za granicą. Miał wtedy 20 lat i był studentem dziennikarstwa. Listy były odbierane przez oficerów wywiadu i SB. Raporty przychodziły m.in. od ks. Michała Czajkowskiego. Grynberg podjął współpracę, ponieważ chciał wyjechać do Izraela. Donosił zarówno na członków własnej rodziny jak i na znajomych. Kontakt z Grynbergiem urwał się, gdy ten wyjechał w 1967 r. razem z Teatrem Żydowskim do Izraela i nie wrócił. Nazwał siebie: „strażnikiem wielkiego cmentarza w jednym ze swoich esejów. W listopadzie 1968 roku pisze w paryskiej „Kulturze: „O potrzebie pamiętania również o aktach szlachetności, ofiarności, odwagi i braterstwa Polaków w niesieniu pomocy Żydom. Później gwałtownie zmienia swoje stanowisko. Nienawidzi Polski i Polaków, według niego Polacy dorobili się w czasie II wojny światowej na żydowskich majątkach. Polacy według niego mordowali Żydów i okradali. To nie Niemcy według niego wzbogacili się na Żydach, lecz właśnie Polacy. W „Życiu osobistym pisał: „W czasie okupacji zamknięto w małej dzielnicy Warszawy największa w dziejach liczbę zakładników i przez dwa lata, przyciskając głodem, wyciśnięto z nich wszystkie uciułane w ciągu wieków oszczędności pokoleń za mąkę, kartofle i kaszę (...). Warszawa stała się w tym czasie najbogatszym miastem Europy, prawdziwym Eldorado, gdzie było można kupić za bezcen złoto, futra, złote zegarki, brylanty. Po sierpniowym powstaniu żydowskie złoto powędrowało z warszawskimi wygnańcami na wieś, gdzie z kolei chłopi wyciskali je od nich za kaszę, kartofle, słoninę. Za te pieniądze chłopi wykupili po wojnie liczne w miasteczkach kamienice, jakie przypadały w spadku nielicznym ocalałym Żydom. Kamienic było dużo (...) stoją do dziś, całymi miasteczkami, setkami miasteczek. A i w większych miastach stoją do dziś kamienice, które wymurowano za uciułane w ciągu wieków żydowskie grosze. W czasopiśmie „Midstream ukazującym się w USA, porównuje AK do stalinowskiej bezpieki. Według niego, jego ojciec został zamordowany przez polskiego chłopa za dwie krowy. W swojej książce pt.: „Dziedzictwo pisze: „Nie potrafię przebaczyć. Nie chcę. Nie czuję się upoważniony (...). Uważam, że sprawiedliwe jest potępienie. Wieczne bez przedawnienia. Żyje w świecie obsesyjnej, wiecznej nienawiści bez przedawnienia i na jej podstawie tworzy antychrześcijańskie uogólnienia. W w/w książce przedstawił wieś polską jako siedlisko donosicieli na Żydów. Grynberg zapomina jednak, że on i jego matka przeżyli dzięki pomocy Polaków. Nie spodobało mu się też zdanie z „Medalionów Zofii Nałkowskiej; „Ludzie ludziom zgotowali ten los. Według niego powinno ono brzmieć: „To ludzie Żydom zgotowali ten los. Zaprotestował przeciwko temu pisarz Andrzej Braun: „Holocaust to było coś, co tylko Żydzi przeszli. Jak gdyby innych narodów nie wymordowano. Przepraszam, a Indian, Azteków nie wymordowano? I wielu innych społeczności, narodowości, kultur? („My - w smudze czasu..., „Literatura, 1989, nr 7, s.16). Grynberg nie pisze nic o kolaboracji Żydów na kresach RP w latach 1939-1941, ani też o Żydach w UB i całej administracji państwowej. Marzec 1968 roku to według niego: „najhaniebniejsze prześladowania Żydów od upadku III Rzeszy. („Rzeczpospolita 7-8 marca 1992 r.) Polskich historyków literatury, Grinberg oskarżył o antysemityzm, bowiem odrzucili oni mit o żydowskim rodowodzie Mickiewicza. Jest to według niego dowód na: „głębokie korzenie antysemityzmu w polskiej filologii. Dowodem na semickie pochodzenia Mickiewicza miały być napisane przez niego „Księgi Narodu i Pielgrzymstwa, które maja odzwierciedlać presję antysemicką, jakiej miał rzekomo ulec poeta. Ponadto matka Mickiewicza miała być Żydówką. Bzdury te zostały ostatecznie obalone przez białoruskiego historyka Sergiusza Rybczonoka. Można o tym przeczytać nawet w „Gazecie Wyborczej z 26.10.00.: „Przedstawiając ustalenia dotyczące Majewskich herbu Starykoń, z których pochodziła matka Mickiewicza, autor udowadnia, że była to szlachta polska na Nowogródczyźnie już w połowie XVII wieku. Publikacja Rybczonoka obala tezę o żydowskich korzeniach Majewskich. Pomimo to, Grynberg nigdy nie przeprosił tych wszystkich, którzy z nim się nie zgadzali co do tego, że Mickiewicz był Żydem i przez co zostali określeni przez niego antysemitami. Było to dla niego dowodem na to jak: „głębokie są korzenie antysemityzmu w polskiej filozofii. W gazecie „Wprost oskarżył znanego historyka literatury (31.05.92) Stanisława Pigonia o antysemityzm, bowiem ten uważał, że Żydzi w 1812 roku popierali Rosję, a nie Francję i Polaków. Podobnego zdania byli historycy żydowscy jak Schilder, S. Hirszhorna i J. Schall. Pisali oni, że Żydzi popierali Rosję, ponieważ przewodzący im rabini chasydzcy byli skrajnie konserwatywni i nie chcieli nowoczesnych praw Napoleona. W licznych książkach wydanych w Polsce w ostatnich latach m.in. w „Dziedzictwie, artykułach i wywiadach, dawał wyraz fanatycznej, zapiekłej nienawiści do Polski i Polaków. Felietonista żydowskiego pisma „Midrasz. Żydzi byli według Grynberga prawdziwym szczęściem dla Polski, wzbogacili polską gospodarkę: „III Rzeczypospolita bez Żydów nie daje sobie rady z tlustymi zbiorami zboża jak Egipt bez Józefa. Byli też według niego głównymi twórcami kultury w Polsce. Ci, z których nie dało się zrobić Żydów, zostawali antysemitami tak jak np. Cyprian Norwid. W liście Jerzego Giedroyca z 1968 roku (14 lutego) do Jerzego Stempowskiego możemy m.in. przeczytać: „Z Grynberga obawiam się, że nie będziemy mieli pociechy (...) rozpoczął swoją działalność od wywiadów do prasy i telewizji amerykańskiej w tonie niezmiernie antypolskim, przedstawiając się jako ofiara prześladowań antysemickich etc. Było to utrzymane w takim tonie, że wywołało oburzenie Żydów polskich w Ameryce, a jak Pan wie, o to nie jest łatwo. (J. Giedroyc, J. Stempowski „Listy 1946-1969, cz. II, wybór A.S. Kowalczyk, Warszawa 1998, s. 429). W wywiadzie dla BBC H. Grynberg powiedział, że gdyby we władzach w Polsce nie było Żydów, a tylko Polacy, to liczba mordów byłaby jeszcze większa. Według Grynberga okresem w polskiej historii, kiedy Żydzi cieszyli się pełnym równouprawnieniem, to lata 1944-1955. Tak więc już wiemy jak sobie Żydzi wyobrażają równouprawnienie w Polsce. Krzysztof Mazur w „Najwyższym Czasie z dn. 29.03.2003 roku, tak skomentował wywody Grynberga: „Patrząc na skutki tego równouprawnienia strach pomyśleć, co byłoby w przypadku żydowskiej dominacji (...). Równouprawnienie wykorzystywali dla dobijania Polaków w sowieckim interesie tacy żydowscy komuniści, jak Berman, Minc, Brystygierowa, Różański (Goldberg), Fejgin, Romkowski (Grunspan-Kikiel), Wolińska (Mindla-Danielak), Morel, Borski Badner, Hochberg, Stefan Michnik. W miesięczniku „Res Publica Nowa (marzec 2003) skrytykował oświadczenie Kongresu Polonii Amerykańskiej, w którym przypomniano, że podczas wojny zginęło 3 miliony Polaków. Dla Grynberga jest to przekręcanie faktów. Według niego Polacy ginęli od bomb, w trakcie egzekucji, a więc ginęli inaczej niż Żydzi. Śmierć Żydów jest dla Grynberga wyjątkowa. Nie znajdziemy w publikacjach Grynberga nic na temat zachowania się znacznej części Żydów na Kresach Wschodnich w okresie od 1939 roku do 1941, ani też o ich roli jaka odegrali w UB i w ogóle w trakcie tzw. utrwalania władzy ludowej. W wywiadzie dla „Rzeczpospolitej (07.03.1992) powiedział o marcu 1968 roku: „Były to najhaniebniejsze prześladowania Żydów od upadku III Rzeszy.

Grynberg Majer Michał - nauczyciel, od 1932 r. członek KPP, trzy lata spędził w więzieniach sanacyjnych. W latach 1942-1945 w Armii Czerwonej. Po wojnie przewodniczący komitetu żydowskiego w Legnicy, członek PPR/PZPR. Od 1950 r. pracował w Centralnym Urzędzie Drobnej Wytwórczości, po 1968 r. pracownik Żydowskiego Instytutu Historycznego.

GRYNBERG Mikołaj - Warszawa; z wykształcenia jest psychologiem. Od 15 lat zajmuje się fotografią. Brał udział w kilku wystawach zbiorowych i pokonkursowych np. Konkurs Polskiej Fotografii Prasowej 94 i 95. Ma w dorobku także wystawy indywidualne, takie jak „Czas pokaże - Fabryka Trzciny 03. Jest laureatem nagród m.in. w Konkursie Polskiej Fotografii Prasowej. Od kilku lat pracuje dla kilkunastu sieciowych agencji reklamowych, realizując wiele projektów. Wydaje autorskie kalendarze (np. dla ENDO 2000, SIESTA 2002, kalendarz cztery pory roku). Współpracuje także z miesięcznikami. Od ośmiu lat ma pracownię na warszawskiej Pradze.

Grynfeldowie Rachel i Eliezer - autorzy książek: „Gwizd życia, „Opowieść o czasie Zagłady i o życiu po wojnie w Polsce i w Izraelu. („Midrasz - pismo żydowskie, nr 10, październik 2005, str. 1).

Grynszpan Jechiel - dowódca żydowskiej bandy morderców i złodziei. Działał na Lubelszczyźnie jako oddział „Chłód. Na początku współpracował z GL, a następnie wszedł w jej skład.

Gryska Piotr - LISTA NR 14, kompozytor, urodzony 12 maja 1976 w Szczecinie. W latach 1995-2000 odbył studia w Filii Szczecińskiej Akademii Muzycznej w Poznaniu na Wydziale Dyrygentury Chóralnej, Edukacji Muzycznej i Rytmiki. Obecnie studiuje w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy na Wydziale Kompozycji i Teorii Muzyki pod kierunkiem Marka Jasińskiego.

Grzechowiak Jan - redaktor naczelny trójmiejskiej redakcji „Gazety Wyborczej.

Grzegorzewska Barbara - LISTA NR 3, ur. 1947, tłumaczka literatury francuskiej. Przekłady m.in.: Pierre Gripari „Chłopcy z ulicy Broca; Eric-Emmanuel Schmitt „Dziecko Noego, „Moje Ewangelie, „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu.

Grzegrzółka Adam - LISTA NR 11, Platforma Obywatelska, wiceprzewodniczący koła partii, ds. programu dla dzielnicy Praga Południe.

Grzelak Janusz - polonofob, profesor Wydziału Psychologii UW. Członek „Otwartej Rzeczpospolitej, (oficjalnie) „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Członek Komitetu Helsińskiego w Polsce.

Grzelak Jarosław - p.o. dyrektora Agencji Informacji TVP.

GRZENIA Jolanta – LISTA NR 9, biblioteka Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej im. Wojciecha Korfantego w Katowicach.

GRZENIA Jolanta – LISTA NR 9, biblioteka Górnośląskiej Wyższej Szkoły Handlowej im. Wojciecha Korfantego w Katowicach.

GRZESIAK Adam – LISTA NR 9, współautor książki „Bujajcie się!”.

GRZESIAK Adam LISTA NR 9, współautor książki „Bujajcie się!.

Grzesik Andrzej Marek - LISTA NR 12, ur. 4 stycznia 1967 w Lublińcu - powiat lubliniecki, woj. śląskie. Członek partii Samoobrona Rzeczpospolitej Polskiej, poseł na Sejmu RP IV i V kadencji. W IV kadencji był członkiem stałej Komisji Infrastruktury, Komisji ds. Służb Specjalnych oraz specjalnej Komisji Śledczej ds. PKN Orlen. W V Kadencji jest członkiem Komisji ds. Służb Specjalnych.

Grześkowiak Alicja-Bautro - były marszałek Senatu.

GRZYB Lucjan - prokurator, ur. 07.01.1913 r. w Kozanowie. Rodzice: Maciej i Maria z d. Suchowicz. Skończył prawo na UW w 1939 r. Podczas okupacji pracuje jeko dozorca, palacz, magazynier. W 1944 roku wstępuje do WP. Oficer ledczy WPG w Lublinie. Oficer śledczy WPO we Wrocławiu. Awansowany w 1946 roku na stopień majora. W 1951 r. zdemobilizowany. Pracuje jako radca prawny Spółdzielni Budowlanej „Ognisko we Wrocławiu i adwokat w Zgorzelcu. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków- Wrocław 2005 r.

Grzyb Tomasz - Opole, związał się z Towarzystwem Polsko-Izraelskim Nadzieja - Hatikvah.

Grzybek Agnieszka - LISTA NR 6 i 8. Jest Dyrektorką OŚKi od 1 marca 2002 roku (pismo ośrodka informacji środowisk kobiecych). Absolwentka Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Studiowała również na dwuletnich pomagisterskich studiach dziennikarskich na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UW. Z racji funkcji pełnionej w OŚCe, była członkinią Rady Programowo-Konsultacyjnej przy min. Magdalenie Środzie, byłej Pełnomocniczce Rządu ds. Równego Statusu Kobiet i Mężczyzn oraz Rady Środowiskowej ds. Organizacji Pozarządowych powołanej przez Danutę Hübner, ówczesną minister ds. europejskich. Z ramienia OŚKi pilotuje współpracę w ramach programu „Equal Opportunities for Women and Men in the EU Accession Countries Network Womens Program OSI. Od listopada 2004 roku uczestniczy w pracach Komitetu Monitorującego Inicjatywę Wspólnotową EQUAL. Z ramienia OŚKi uczestniczyła w tworzeniu platformy organizacji kobiecych Polskie Lobby Kobiet, które zostało w październiku 2004 r. przyjęte jako organizacja członkowska do European Womens Lobby, największej sieciowej organizacji zrzeszającej organizacje kobiece z państw członkowskich UE. Reprezentuje Polskie Lobby Kobiet w Zarządzie European Womens Lobby. Jest autorką przekładów książek dotyczących problematyki równościowej oraz redaktorką książek poświęconych prawom kobiet. Brała udział w realizacji projektów OŚKi związanych z promowaniem kobiet w życiu publicznym i politycznym. Redagowała dwa numery Biuletynu OŚKa poświęcone tej problematyce: w 1997 roku i w 2001 roku. Była członkinią Rady Programowej Przedwyborczej Koalicji Kobiet w latach 2001-2002.

Grzybkowski Tomasz - adwokat.

Grzybowska Alicja - Teatr im. Stefana Jaracza Olsztyn. Teatr Żydowski w Warszawie.

Grzybowski Faustyn - ur. 16 sierpnia 1913, dyrektor Departamentu VIII Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego od 1955. Od 1949 dyrektor Departamentu Ochrony Rządu MBP. Po 1944 kierownik Wojewódzkich Urzędów Bezpieczeństwa Publicznego w Białymstoku, Lublinie i Wrocławiu.

GRZYBOWSKI Paweł – LISTA NR 9, dziennikarz City Business Network Poland.

Grzymała-Moszczyńska Halina - LISTA NR 3, prof. dr hab. psychologii. Profesor psychologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie. Prowadzi zajęcia z Psychologii Religii, Klinicznych Aspektów Religijności i Psychologii Kulturowej. Jest członkinią wielu państwowych i międzynarodowych organizacji, zasiada w zespołach redakcyjnych kilku czasopism o powyższej tematyce. Wydała siedem książek i opublikowała 45 artykułów oraz rozdziałów w krajowych i zagranicznych czasopismach, jak również pełniła funkcję redaktora książek. Profesor Halina Grzymała-Moszczyńska złożyła swój podpis pod listem poparcia dla Marszu Tolerancji w Krakowie, w 2004 roku: „My, niżej podpisani, wyrażamy swoje poparcie dla organizacji festiwalu „Kultura dla Tolerancji oraz przygotowującej festiwal „Kampanii Przeciw Homofobii Kraków. Nie pozwólmy, by w przeddzień przyjęcia Polski do Unii Europejskiej, nasz kraj pozostawał smutnym przykładem niezrozumienia podstawowych dla jednoczącego się kontynentu wartości. Przestrzeń życia publicznego jest własnością nas wszystkich. Każdy z nas ma prawo do manifestowania w niej swojej obecności bez wzglądu na wyrażane poglądy, wyznawaną wiarę a także orientację seksualną. (...) Działalność skrajnie nietolerancyjnych organizacji, które rozpoczęły nagonkę na organizatorów festiwalu „Kultura dla tolerancji, jest próbą zawłaszczenia przestrzeni publicznej przez jedną i negującą pozostałe orientację myślową. Jest także jawnym wezwaniem do nienawiści wobec wszelkiej inności. Jest wreszcie budowaniem barier pomiędzy obywatelami jednego miasta i jednego państwa. (...) Nauczmy się mieszkać razem i szanować wzajemne różnice.

Grzywacz Grzegorz - ur. 1954. 04. 12. Aktor Teatru Żydowskiego w Warszawie.

Gubelman-Izrailewicz-Miniej - przez wiele lat przewodniczył niezwykle agresywnemu kilkumilionowemu Związkowi Bezbożników i organizował kolejne fazy bezwzględnego terroru uderzającego w Kościoły chrześcijańskie. („Kurier Codzienny, 29 września-1 października 2006 r.). Andrzej Grajewski, historyk, pierwszy przewodniczący Kolegium IPN w książce pt.: „Rosja i Krzyż, tak pisał: „Ten zawodowy rewolucjonista, syn żydowskich zesłańców w czasach caratu, stworzył wielki system prasy ateistycznej i opracował system wychowania ateistycznego oraz plan zniszczenia Cerkwi i innych grup religijnych. (...) Ten morderca zza biurka był odpowiedzialny za katorgę tysięcy duchownych i ludzi świeckich, zniszczenie bezcennych zabytków starej kultury rosyjskiej, ruinę tysięcy cerkwi.

Gucwińska Hanna - w dniu 28.01.99. została odznaczona Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Gucwiński Antoni - w dniu 28.01.99. został odznaczony Krzyżem Oficerskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski przez prezydenta Kwaśniewskiego-Stoltzmana.

Gudzowaty Aleksander - urodzony w 1938 roku. Skończył studia na elitarnym Wydziale Handlu Zagranicznego Uniwersytetu Łódzkiego. Podobno, by wejść na rosyjski rynek wydał w Moskwie wielkie przyjęcie. Sprzedać miał wtedy 100.000 ton polskiej pszenicy. Towarzyszyło mu 40 modelek i Zdzisława Sośnicka. Od tego czasu Rosjanie sprzedawali do Polski gaz za pośrednictwem Gudzowatego. Kadrę w jego firmie stanowili byli ministrowie, politycy. W okresie gdy premierem był Miller, w jego rządzie zasiadało dwóch ministrów skarbu związanych z Bartimpeksem tj. Wiesław Kaczmarek i Piotr Czyżewski. Kaczmarek obecnie kieruje firmą Gudzowatego „Brasco, która zajmuje się inwestycjami Gudzowatego w biopaliwa. Jeden z najbogatszych ludzi w Polsce w latach 90. Dbał zawsze o swój wizerunek. Mieszka w Mariewie, obok domu postawił kopię piramidy Cheopsa. Został za nią nagrodzony metalowym wieszakiem - nagroda od postmodernistów. Postanowił wystawić w Jerozolimie pomnik symbolizujący pokojowe współistnienie narodów. Na 19-metrowy monument o nazwie „Tolerancja wyłoży 1,5 mln dolarów. Ma on stanąć na wzgórzu Arhon-Hanatziv niedaleko Wzgórza Oliwnego i przedstawicielstwa ONZ. Na pomnik złożą się dwie chylące się ku sobie kolumny, które mają symbolizować tolerancję. Wcześniej zasłynął postawieniem pomnika dla swego psa Garo. Twierdził, że jego życie jest zagrożone. Zatrudnił ochronę, m.in. byłych pracowników GROM-u. Wokół domu wybudował mur, a w domu i firmie zainstalowal najnowocześniejsze technologie ochroniarskie. Twierdził, że istnieje loża minus pięć, której celem miało być współdziałanie osób powiązanych z biznesem, służbami specjalnymi, polityką. Jego majątek jest szacowany na 1,5 mld zł., jednak znaczenie jego na rynku gazowym maleje. W 2004 roku otworzył swoje biuro w Iraku, a jego firma podpisała umowę o współpracy. By utrzymać się na rynku zaczął wyprzedawanie swego majątku. Ostatnio zaczął się izolować, mówił, że zaprzyjaźnił się ze swoim osłem. Prokuratura prowadzi śledztwo dotyczące gróźb pod jego adresem oraz sprawdza czy służby specjalne utrudniały mu robienie interesów. Ochrona Gudzowatego, bez wiedzy Michnika, nagrała dwie rozmowy swego szefa z redaktorem naczelnym „Gazety Wyborczej. W sumie w rękach prokuratorów są trzy godziny nagrań. Rozmowy pełne są pikantnych szczegółów oraz częstych wulgaryzmów na „ch i „k. Ostatnio nagrał J. Oleksego. Wirtualna Polska z dn. 03.23.2007 publikuje fragmenty rozmów Gudzowatego z Oleksym: „Ch... skończony, oszust. Prawda jest taka, że cały kapitalizm polityczny stworzył Kwaśniewski - tak Oleksy ocenił byłego prezydenta. Mówił też: To jest skandal lewicy. W d... by tego Wassermana pocałowali, jak by tylko mogli, żeby ich tylko nie ruszał. O synu Leszka Millera mówi: To, że bierze, to chodziło powszechnie, że nagabuje, że jest natrętny. A Miller (ojciec) moim zdaniem musi być w to zamieszany, bo on wybiela młodego (...). Młody gówniarz był oblegany przez Krauzego, Kulczyka, Staraka, i to łasili się do niego, że aż żal było patrzeć. Gudzowaty uważa, że za atakami na niego stała „loża minus pięć skupiająca nieformalną grupę byłych i obecnych funkcjonariuszy tajnych służb.  

Gudzowaty Tomasz - syn Aleksandra Gudzowatego, członek Polskiej Agencji Prasowej i European Press Agency. Od roku 1999 reprezentowany przez niemiecką agencję Bildenberg.

Gugała Jarosław - LISTA NR 8, ur. 13 kwietnia 1959 w Młynarach, dziennikarz i dyplomata. Z wykształcenia jest iberystą. W 1983 na studiach założył z kolegami Zespół Reprezentacyjny, specjalizujący się w adaptacji polskiej i prezentacji na scenie piosenek różnych obszarów kulturowych. (Lluís Llach, Georges Brassens, piosenki sefardyjskie, brazylijskie). Nagrał z zespołem cztery płyty m.in.: „Śmierć za idee - ballady Georgesa Brassensa (1986) i „Pornograf (1993). W 1989 rozpoczął pracę jako reporter w nowo powstałych Wiadomościach TVP, potem jako wydawca i prezenter. W 1992 objął najpierw funkcję dyrektora I programu TVP, a potem dyrektora Telewizyjnej Agencji Informacyjnej. Pozostał na tym stanowisku do 1995. Prezenter i wydawca programu publicystycznego „W centrum uwagi (1997). 18 maja 1999 roku Sejmowa Komisja Spraw Zagranicznych zaakceptowała jego kandydaturę na stanowisko ambasadora Polski w stolicy Urugwaju - Montevideo. Piastował je do 2003 roku. W tym czasie dążył do ograniczenia wpływów szefa Poloni latynoamerykańskiej - Jana Kobylańskiego. Od 8 listopada 2005 do 28 lutego 2007 roku, był gospodarzem wtorkowych wydań „Poranka Radia TOK FM. Od 17 października 2006 na TV4 prowadzi autorski program publicystyczny „IV władza, do którego zaprasza redaktorów różnych gazet oraz gości, z którymi mają rozmawiać.

Guldon Zenon - Bydgoskie Towarzystwo Naukowe. Brał udział w konferencji „Żydzi i judaizm we współczesnych badaniach polskich. (Kraków 1995 i 1998) - „Osadnictwo żydowskie i liczebność ludności żydowskiej na ziemiach Rzeczypospolitej w okresie przedrozbiorowym: stan i program badańi „Skupiska żydowskie w miastach polskich XV-XVI wieku.

Gulińska Aleksandra - ur. 4 kwietnia 1987 roku. Studiuje w ramach MISH socjologię i historię sztuki na KUL. Członkini Amnesty International i Akademii Obywatelskiej, podróży „Śladami Singera. Wolontariuszka przy festiwalu „Sąsiedzi i Konfronacjach Teatralnych. Związana z instytucjami: Akademia Obywatelska.

Gulińska Anna - Uniwersytet Jagielloński - Katedra Judaistyki.

GUMKOWSKA Marta - LISTA NR 10, socjolożka, absolwentka Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego. Koordynatorka programu „Badania III sektora w Stowarzyszeniu Klon/Jawor. Od 4 lat zajmuje się badaniami organizacji pozarządowych i społeczeństwa obywatelskiego, jest autorką wielu raportów i artykułów na temat III sektora i aktywności obywatelskiej w Polsce. Obecnie koordynuje działania badawcze podejmowane w ramach projektu „W poszukiwaniu polskiego modelu ekonomii społecznej.

Gumkowski Marek - polonofob, członek „Otwartej Rzeczpospolitej, „Stowarzyszenia przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii powstałego w 1999 r. Stowarzyszenie liczy ponad 300 członków o różnych przekonaniach politycznych, różnych wyznań i bezwyznaniowych; głównie jednak pochodzenia żydowskiego, komuniści i ateiści. Stowarzyszenie otrzymuje finansowe wsparcie ze strony antypolskiej, powiązanej z masonerią i światową finansjerą żydowskiej Fundacji im. Stefana Batorego.

Gumplowicz Ludwik - 1838-1909, socjolog, profesor Uniwersytetu w Gratzu.

Gunzig Dolly - członek siatki wywiadowczej polskiego Żyda Treppera. Byli nazywani przez Niemców „Rote Kapelle. Przetrwała okupację w podziemiu. („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Gunzig Jacques - mąż Dolly, także członek siatki wywiadowczej Treppera. Jemu też udało się uniknąć aresztowania („Midrasz, styczeń 2005, Janusz Roszkowski - „Żydzi w koalicji antyhitlerowskiej, str. 14).

Gurbin Szymon - LISTA NR 15, red. nacz. „Gazety Niedzielnej, katolickiego tygodnika. Absolwent dziennikarstwa UW, dziennikarz i publicysta Fundacji Veritas (m.in. „Gazeta Niedzielna) w Londynie, w „Tezeuszu autor wielu tekstów z publicystyki religijnej i uczestnik Forum, mieszka w Londynie.

Gurewicz Michaił - pracował w przemyśle zbrojeniowym Rosji. („Midrasz, styczeń 2005).

Gurfinkiel Dawid - polonofob, Komitet Regionalny Polskiej Unii Studentów Żydowskich.

Gurion Ben David - wykazał bierność w sprawie holocaustu Żydów europejskich. Interesowało go jedynie stworzenie podwalin pod przyszłe państwo żydowskie. Były premier Izraela. Prowadził rozmowy z kanclerzem Niemiec Konradem Adenauerem w sprawie odszkodowań za II wojnę światową. Niemcy wypłacili 100 mld dolarów, z czego większość przypadła Izraelowi. Żydzi już nie tak gwałtownie oskarżali Niemców o ludobójstwo podczas II wojny światowej. Nazwę niemieckie obozy zagłady zastąpiono inną tj. nazistowskie obozy zagłady. Coraz większą winę Żydzi zaczęli przypisywać Polakom za swój holocaust. „W wielu zakątkach świata zaczęła się akcja przyśpieszonego wybielania Niemców przy równoczesnym oczernianiu Polaków. Ciekawe, że już w 1960 roku publicznie ostrzegał przed tym Władysław Bartoszewski, później niejednokrotnie tak haniebnie milczący w sprawach drastycznego antypolonizmu (ostatnio niegodnie milczący w sprawie zniesławienia pamięci Zofii Kossak!). Warto zwrócić uwagę na dość znamienny „zbieg okoliczności w 1953 roku. W tym samym roku 1953, gdy zawarte zostało porozumienie między Izraelem a RFN, komunistyczny rząd polski, zdominowany przez Bermana i Minca, oficjalnie zrezygnował z jakichkolwiek odszkodowań na rzecz NRD i RFN. Chyba nie było to sprawą przypadku. („Kurier Codzienny z dn. 30.03.-01.04.2007 roku, „Analiza, prof. Jerzy Robert Nowak)

Gurowska Maria-Sand Berger Einseman - 1915-1998, córka Moryca i Frajdy z domu Einsenman. Zbrodniarz MBP, UB, sądowa morderczyni, skazała na śmierć bohatera Państwa Podziemnego AK - generała Emila Fieldorfa „Nila. Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu wszczęła przeciwko niej 5 maja 1992 śledztwo w sprawie zbrodni popełnionej na gen. Fieldorfie. Po jego zakończeniu wniosła o przedstawienie Marii Gurowskiej zarzutu z art. 225 § 1 kodeksu karnego z 1969 r. (w skrócie d.k.k.). Gurowska jednak konsekwentnie nie zgłaszała się na rozprawy, a w roku 1998 zmarła.

Gutek Alina - LISTA NR 10, felietonistka, dziennikarka, publikuje m.in. w „Zwierciadle, kierownik działu rodzinnego.

Gutenbaum Jakub - honorowy przewodniczący Stowarzyszenia Dzieci Holocaustu. Przeżył getto warszawskie oraz obozy koncentracyjne w Majdanku, Skarżysku Kamiennej, Buchenwaldzie i Terezinie. Profesor nauk technicznych, jest autorem artykułów i monografii z zakresu automatyki, teorii sterowania i modelowania matematycznego. W latach 1991-2000 był przewodniczącym Stowarzyszenia Dzieci Holocaustu.

Gutheil Joern-Erik - pastor ewangelicki, członek Rady Kościelnej Kościoła Ewangelickiego w Nadrenii, czł. Rady Fundacji Judaic-Centrum Kultury w Krakowie.

Guthri Arlo - syn Woodiego, występuje z zespołem „The Klezmatics.

Guthri Nora - córka Woodiego, dzięki jej staraniom muzycy z „The Klezmatics napisali muzykę do tekstów jej ojca i wydali płytę.

Guthri Woody - lewak, działał w związkach zawodowych, nie miał stałego miejsca zamieszkania, aż do 1942 roku, kiedy został syjonistą i wielbicielem jidysz. Zaczął studiować judaizm u rabina. Jeden z prekursorów hippisów. Autor wielu tekstów piosenek. Zmarł w 1967 roku. Jego korzenie i poglądy rzucają nowe światło na cały ruch hippisowski. Jego przyjaciółką była tancerka tańca nowoczesnego w zespole Marty Graham. Greenblatt, porzuciła dla niego męża.

GUTKOWSKA Anna – LISTA NR 9

GUTKOWSKA Anna LISTA NR 9

GUTKOWSKI Jan - prokurator, sędzia, ur. 16.05.1906 r. w Śmiecinie, pow. Ciechanów. Rodzice: ojciec Ignacy. Skończył prawo na UW (1929). W czasie okupacji pracował fizycznie. W 1945 wstępuje do WP. Oficer śledczy WPO w Warszawie, podprokurator WPO w Bydgoszczy, zastępca prokuratora WPG w Toruniu. Sędzia Wojskowego Sądu PKP we Wrocławiu, podprokurator WPG w Walczu. W 1951 roku zdemobilizowany. Radca prawny, adwokat, sędzia Sądu Powiatowego w Olecku (1957). Zmarł w 1993 roku w Szczecinie. Na podstawie „Prawnicy czasu bezprawia - Krzysztof Szwagrzyk. IPN, Kraków-Wrocław 2005 r.

Gutkowski Tomasz - członek Rady Młodych Przedsiębiorców. Jest właścicielem i prezesem zarządu firmy Sound & Vision Design, wyłącznego przedstawicielstwa na terenie Polski prestiżowego sprzętu audiowizualnego duńskiej marki Bang & Olufsen, oraz firmy Grass Cavagna Group Polska będącej producentem wysokiej jakości sprzętu agd marki Ravanson oraz armatury sanitarnej i ceramicznej marki Imperial oraz wyłącznym importerem i dystrybutorem na terenie Europy firm General Electric, DeLonghi, Nardi, Falmec, Astracast, Coleman, Campingaz. (info.ze str.RMP)

Gutman Israel - profesor historii, były dyrektor Instytutu Pamięci Yad Vashem. Był ponoć uczestnikiem Powstania w Getcie Warszawskim w 1943 roku, a później więźniem trzech niemieckich obozów koncentracyjnych, w tym Auschwitz. Od lat jest profesorem najnowszej historii żydowskiej w Hebrew University w Jerozolimie. Kieruje naukowymi badaniami historycznymi w Instytucie Yad Vashem. Jest autorem m. in. monografii ruchu oporu w Getcie Warszawskim, pt. „Resistance - The Warsaw Ghetto Uprising, (1994), która została wydana w przekładzie w Polsce w roku 1998. Profesor Israel Gutman jest wiceprzewodniczącym Międzynarodowej Rady Muzeum-Obozu Auschwitz. Mieszka w Jerozolimie. (AMK) Autor oszczerczych publikacji na temat stosunków polsko-żydowskich. Zniesławiał Armię Krajową. W dniu 10.01.99. został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP przez prezydenta Kwaśniewskiego-Stoltzmana. Stoltzman by wręczyć odznaczenie poleciał do Izraela. Polska według niego ponosi odpowiedzialność za śmierć Żydów. Na konferencji „Edukacyjna rola Oświęcimia w Krakowie w dniu 17.06.2003 roku powiedział, że Polacy zbyt mało robią dla propagowania istoty holocaustu. „Konferencja była wstępem do realizacji drugiego etapu „Oświęcimskiego strategicznego programu rządowego („Nasz Dziennik 18.06.2003, Marcin Austyn). Jego zakończenie było przewidywane na rok 2006. Z jego zapisów wynika, że priorytetowym zadaniem było powołanie w Oświęcimiu Międzynarodowego Centrum Edukacji, dla nauczycieli, studentów i uczni. W planach jest wyższa uczelnia. Na ten cel rząd polski przeznaczył w latach 2002-2006 6 mln złotych. Nasza Witryna z dn.04.12.2005: „Rządowy program przewiduje wydanie 6 mln zł polskich podatników na te ewidentnie antypolskie działania. No cóż, nie bez powodu nowy pomnik w Jedwabnem określa Żydów, jako „współgospodarzy tej ziemi. Z tego co widać coraz bardziej przybliżamy się jednak do stanu, gdzie staną się oni samodzielnymi gospodarzami naszej Ojczyzny. Od nas, Polaków, zależy, jak długo jeszcze będziemy tolerować ten nienormalny stan rzeczy. Wchodził w skład Komitetu Honorowego IV Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Żydowskie Motywy, który odbył się w dniach 5-10 maja 2007 roku w Warszawie. Wchodzi w skład Rady Naukowej rocznika naukowego „Zagłada Żydów wydawanego przez Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN. Z Profesorem ISRAELEM GUTMANEM rozmawia ADAM SZOSTKIEWICZ Adam Szostkiewicz: „Z jakimi wrażeniami wrócił Pan ze Żwirowiska? - Israel Gutman: - Muszę powiedzieć, że wrażenie jest zastraszające. Myślę, że to jakiś okropny paradoks historii... nawet już nie mówię o czymś tak oczywistym jak profanacja - tego miejsca, krzyża, pamięci ludzkiej. Nie mówię o tym panu, który tam rezyduje, o stojącym obok aucie, o wywieszonych ubraniach, o ludziach gromadzących się wokoło, o dziennikarzach z całego świata. Widziałem też różne hasła, napisy, manifesty adresowane do biskupa Rakoczego i premiera Buzka; można w nich przeczytać, że Żydzi, którzy zamordowali Chrystusa, planują objąć władzę nad światem z początkiem nadchodzącego tysiąclecia i że Polską już rządzą ludzie pochodzenia żydowskiego, a obrona krzyża jest w istocie próbą przeciwdziałania temu niebezpieczeństwu. Adam Szostkiewicz: - Czy ironia historii polega na tym, że jest to pośmiertne zwycięstwo propagandy hitlerowskiej? Israel Gutman: - Dokładnie. Niechętnie wyrażam się w sposób radykalny, ale z takiego myślenia wyrosło przecież całe to straszne zło prowadzące do zagłady europejskich Żydów i tragedii, która była także tragedią Polski i świata. Dziś, ponad 50 lat po wojnie, ludzie tacy jak ja, pamiętający tę tragedię, czytają takie słowa - i to gdzie?! W Oświęcimiu! I pod jaką maską? Krzyża i katolicyzmu! To jest dla mnie i okropne, i całkowicie niezrozumiałe. Ja nie ukrywam, że jeśli chodzi o rachunki historii, to mam Polsce wiele do zarzucenia; głęboko zakorzeniony antysemityzm był klątwą i Żydów, i Polaków przez długie stulecia, zwłaszcza przed drugą wojną światową. ( z „Tygodnika Powszechnego nr 38 z 20 września 1998 r.). Był świadkiem w procesie Eichmana. W latach 1975-1993 był dyrektorem Ośrodka Badawczo-Naukowego Yad Vashem, jednocześnie profesorem na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie. Od 1996 r. jest Głównym Historykiem Yad Vashem. Napisał 11 książek, w 1995 r. nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego. Jest vice przewodniczącym Międzynarodowej Rady Oświęcimskiej. (Rocznik naukowy Centrum Badań nad Zagładą Żydów IFiS PAN).   

Gutman Zygmunt - był w sztabie Polskiego Samodzielnego Batalionu Specjalnego, późniejszego Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. W skład batalionu wchodzili sowieccy kolaboranci z byłej KPP, KPZU, KPZB. Do Polski zostali przerzuceni w lipcu 1944 roku. Ich zadaniem była fizyczna likwidacja członków polskiego podziemia niepodległościowego. Po wojnie podporządkowani bezpiece.

Gutowska Lisa - LISTA NR 3, kończyła pedagogikę na Uniwersytecie Warszawskim. Jest dziennikarką i pisarką. Autorką, między innymi, książek - „Dama się nie certoli, „Sekretarka z klasą, „Nowy savoir vivre. Od lat pisze felietony, artykuły dotyczące dobrego zachowania i udziela na ten temat porad w prasie. Prowadzi też szkolenia i warsztaty.

Gutowska-Adamczyk Małgorzata - LISTA NR 3, teatrolog. Absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze warszawskiej PWST (obecnie Akademii Teatralnej). Nauczycielka języka polskiego i łaciny, współwłaścicielka firmy handlowej, scenarzystka seriali, m.in.: „Tata, a Marcin powiedział..., „Rodziców nie ma w domu. Mieszka na warszawskim Grochowie.

Guttenbaum Jakub - Naczelnik Wydziału w Departamencie MBP. Deklarował narodowość polską.

Guttman Jan - PUBP, Rybnik.

Guze Joanna - LISTA NR 4, ur. 30 listopada 1917 w Żytomierzu. Tłumaczka, krytyk i historyk sztuki, popularyzator malarstwa. Przełożyła liczne dzieła francuskie (m.in.: Alberta Camusa, Stendhala) oraz rosyjskie (np. Iwana Turgieniewa). Wydała tomy szkiców i opowieści, m.in. „Impresjoniści (1964). Jest także autorką wstępów, komentarzy oraz słuchowisk radiowych dla młodzieży. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich.

Guzek Łukasz - LISTA NR 8, dr, historyk i krytyk sztuki. Mieszka i pracuje w Krakowie. Redaktor pisma „spam.art.pl. Publikacje i wykłady dotyczące polskiej sztuki.

Guzowska Marzenna - jest krytykiem sztuki. Pisze m.in. do „Więzi i pisma żydowskiego „Midrasz.

Guzowski Rafał - LISTA NR 14, dziennikarz - reporter Radia Express, Jastrzębie Zdrój.

Gwiazdowski Tadeusz-Grostern - w latach 1934-39 wicedyrektor departamentu politycznego w MSZ.

Gwizdalanka Danuta - LISTA NR 14, autorka książek o muzyce, ur. 22 czerwca 1955 w Poznaniu. Edukację formalną zakończyła dyplomem magisterskim z anglistyki (1981) oraz doktoratem z muzykologii na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Pracownik Teatru Wielkiego w Poznaniu oraz w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (1981-91). Autorka kilku książek, m.in. „Przewodnika po muzyce kameralnej (Kraków 1996), „Muzyki i polityki (Kraków 1999). Opublikowała około stu artykułów: od akademickich analiz po przyczynki biograficzne, od haseł encyklopedycznych po teksty popularyzatorskie. Obecnie pracuje przede wszystkim nad serią podręczników do historii muzyki dla liceów muzycznych, wydawanych przez PWM.

GWOŹDZIK Bogumił - Koordynator Klubu „Gazety Polskiej w Wałbrzychu. Podinspektor w Wydziale Edukacji i Spraw Społecznych Urzędu Miejskiego w Wałbrzychu.

GYŁYBOW Iwanczo – LISTA NR 17, reklama i promocja w wydawnictwie Woliera, redaktor naczelny „Auto Biznes Ogłoszeń”.

• Wielka Encyklopedia Żydów
  Leszka Bubla. Wystarczy tylko przejść się po trudnych nawet do zliczenia różnych festiwalach, wystawach, przeglądach i pokazach filmów, targach książek, odczytach i prelekcjach i zebrać pięknie wydane foldery, także z notkami biograficznymi. [...]
  
  
• Dekret
  z dnia 10 listopada 1945 r. o zmianie i ustalaniu imion i nazwisk. [...]  
  
  
• Jak Berman konspirował Żydów w Polsce...
  Dnia 10.11.45 roku KRN wydała Dekret, który pozwalał w sposób ściśle tajny na masową skale zmieniać nazwiska. [...]
  
  
• Jak łatwo było zostać Polakiem
  W 1948 rok Konsulat RP w Rzymie alarmował Ministerstwo Administracji Publicznej... Żydzi w Zarządzie Miasta Krakowa  masowo fałszują potwierdzenia polskiego obywatelstwa. [...]
  
  
• List nr. 1-16